LINNAEA. “Ein Journal für die Botanik in ihrem ganzen Umfange: Zweiundzwanzigster Band. Oder: Beiträge Pflanzenkunde. Se echster Band Herausgegeben von D. FE. L. von Schlechiendal, derMed., Chir. u. Philos. Dr., ordentl. Prof. an der Universität zu Halle und mehrerer gelehrten Gesellschaften Mitglied. Mit fünf Tafeln Abbildungen, Te Halle a.d.$S. 1849. gedruckt anf Kosten des Herausgebers. In Commission bei ©, A, Schwetschke und Sohn. % Ze sıp Der wer nn / \ HH £ A: LT. NY } Re} Inhalt Seite Beiträge zu einer Flora der Aequinoctial-Gegenden der neuen Welt, von J. F. Klotzsch. Malpighiaceae, auct. A.Grisebach.. . B . Gentianeae, auct, eodem . . . . . Die Orchideen, von H. &. Reichenbach al. oe. Plantae Kegelianae Surinamenses. Dilleniaceae, Bixineae, Viotarieae, Polygaleae, Caryophyl- leae, Malvaceae, Buettnerlacone, Sterenliacene, Tiliaceae, Aurantiaceae , Oxalideae, Simarubeae, Ochnaceae, Gela- strineae, Anacardieae, Vochysiaceae, Lythrarieae, Passi- floreae, Turneraceae, Begoniaceae, Crassulaceae , Lobelia- ceze, Sapofaceae, Loganiaceae, Gentianaceae, Convolvu- laceae , Boragineae, Hydroleaceae, Plumbagineae, Arisio- lochieae, Artocarpeae, auct. A. Garcke . . . . Menispermeae,, Olacineae, Bombaceae, Samydeae, Mal- pighiaceae, Sapindaceae, Meliaceae, Marcgraviaceae, Am- pelideae, Euphorbiaceae, Hippocrateaceae, Myrtaceae, Com- hretaceae, Leguminosae, Cescentieae, Scrophulariaceae, Verhenaceae, Solaneae, Labiatae, Hubiacene, Styracene, Ebenaceae, Myrsineae, Polygoneae, Myristiceae, Läciste- meae, Piperaceae , Burmanniaceae, Musaceze, Cannaceae, Scitamineze, auct. F.A.G. Miquel . . . . . Nopnulla de parasitis quibusdam phanerogamicis ohservata, auct. E.Brandtcc tab. 1) . . . . . Caulerpearom Sceiagraphia. Scripsit V, 2» A Trevisan . Beiträge zur Flor von Texas, von Adolf Scheele . . . Fortsetzung . . . Beiträge zu einer Flora desOrientes, von Karl Koch (m. 7. 113 Fortsetzung . . . . B Dr, Rabenhorst’s Lichenes Italicl. Die Lichenen, welche der Dr. L. Rabenhorst auf seiner Reise durch die östlichen und südlichen Provinzen Italiens im J. 1847 gesammelt hat. 47 . 129 145 339 Bearbeitet von v. Fltow . 22020000208 wW Seite Lnzularum Species. Recensuit Ernestus Meyer . . „383 De Dictyoteis adumbratio. Auclore Victore B. A. Gomite de Tre- visan . . 421 Symbolae ad Floram Surinamensem, auct. F. A. 6. Miguel, Pars XÜ. . . + 865 Organographische Betrachtungen über einige Pranzen aus dem Bereiche der Monocotyledoneae epigynae. Von H. Crüger auf Trinidad. (Hierzu Taf. 11. wiV.) . 5 . 200.497 Plantae Regnelliauae. Legumiuosae. Aust. G. Bentham . . . ‚511 Myrtaceae, determinavit F. A. 6. miquel . . . 532 Melastomaceae, auct, eod, . . . . . + 587 Ozalideac, auct. e0d. - . . . . B . . 543 . Polygaleae, auct. eod. Deren. . 546 Ruizoboleae, auct. Sonder . B . ‚547 Malpighiacene, determinavit F. A. 6. Miqu el... .547 Hypericineae et Ternstroemiaceae, auct. Sonde - . 549 Tiliacese, auct. Sonder . . B . 550 Büttneriaceae et Sterculiaceae,, auct, Miquel B 2.550 Bombaceae, auct. Sonder . . B . . ‚551 Malvaceae, anct. F, A. 6. Miguel . Fe } | Bixincae, Turneraccae, Sauvagesieae, anct, Sonder 553 Viotariene, determ. E. A. 6. Miguel ee 555 Capparideae, Berberideae, Ranunculaceae, auct. Sonder 556 Anonaceze, auct. eod. . 20.00.5357 Saxifrageae, Ericaceae, determ. F. re 6. Miquel . . 558 = Biguoniaceae, auct, Sonder . ET nn . 558 Scrophularieae, auct, Bentham . nn 56 Verbenaceae, auct. J,C. Schauer Den 56 Labiatae, auct,. &. Bentham . 0.000 565 Gentianeae, auct. Erisebach . . . . . . 367 Asclepiadeae, determ. F. A. @. Miguel nr 7 Apocyneae, auct. eod. . . . 568 Compositae, auct. C. H. Sch altz, Bipontino . . . 569 Valerianeae, auct. Sonder. . . . . «573 Piperäceae, determ. F.A.6. Miguel . . . .574 Filices et Lycopodiasene,. Auct, 6. Kunze . . +57 Musci frondosi, anct. Ern. Hampe . . . 2.5 Beiträge zur Kenntniss der Labiaten, von Adolf Scheele . 584 Beitrag zur Entwickelungsgeschichte der Farrnkräuter, vonHer- männ Schacht. (Hierzu Taf. V.) . . . 753 Manipnlus Stirpium Bianchetianarum in Brasilia collectarum, de- terminavit F,A.G. Miquel . . 801 Guscutae novae descriptio, auct. D. F. L. v Schlechtendal 808° Orchidiographische Beiträge, vonH.G&. Reichenbach fl, - . 85 Ueber die Gattung Pisonia Plum., von D.F.L. v. Schlechten- dal. IE. Art. Besonderes . . . . . . 868 Register der Planzennamen . . . . . 2886 Beiträge zu einer Flora der Aequinoctial- Gegenden der neuen Welt, von JS. F. Klotzsch. Malpighiaceae *) Juss. — Adr. Juss. Auctore A. Grisebach Tribus I. Malpighieae DC. prodr. 1. 577. — Griseb, in Linnaea XIII. 247. — Adr. Juss, Monogr. Malpigh. 4. Malpighia Plum. — Adr, Juss. 1. M. urens L. — Car. diss, 1.235. f. 1. Haiti (C. Ehrenberg n. 244). *) Malpighiacearum elahoratio a fratribus Schomburgk col- lectarum, jam absoluta manuscriptumgue impressui traditum erat, priusquam auctor de harım plantarum disquitione, eodem tempore in Hookeri diario (London Journal of Botany 1848. p. 118seq.) evulgata certior fieri potuit. Sed enm juvat, detrimentum hujus eoncursus benevolentiaDris. Klotzsch, quı nomina Benthamiana prius data restituit,, esse reconcinnatum, u . Grisebach. 32r Bd. Is Heft. 1 2. M. heterophylia Gr, foliis ovato-lanceolatis acu- tiuseulis integerrimis suprafglabris subtus sparsim setigeris demum glabratis margine glanduliferis, hracteantibus orbien- laribns, umbellis 4-floris, calyce glandulifere, fractu —. Species affinis M. Galeottianae A. Juss., foliis biformi- bns demum glabris sabtns eglandulosis et petiolis Iongioribus distineta. Rami ramosi, teretiusculi, 1” fere diam., juniores setis adpressis adspersi, internodiis 4” — 1” longis. Folia 13/5 — 1” longa, 6% lata, aliaque 4 - 5” longa et 3— 4" Iata eagne plerumque medio peduneulo communi inserta, omnia basi rotundata, pleraque apiee acutata, rigide mem- branacea, supra basin glandulis paryis marginalibus plerum- que binis notata, setis malpighiaceis sparsis, petiole 2’ longo, stipulis minutissimis. Umbellae laterales sive ramulos patu- los sesquinnciales medio bracteatos terminantes, involucro 4-phyllo minute sufultae, pedicellis 8— 9 longis"tenuibus rigide patentibus inferne articulatis et bihracteolatis, bracteo- lis minutissimis. Sepala ovato-oblonga, 11/,” louga, obtu- siuseula, glabriuscnla, 2 (—1) glandulosa. Petala expansa, glahra, limbo ovali 3” longo margine lacero ab ungue di- stincto. Stamina paullam exserta, monadelpha, filamentis glabris basi dilatatis, antheris oblongis glabris, Ovarium gla- bratum, stylis longe exserlis divergentibns glabris, stigmate truncato, Mexico (C. Ehrenherg n. 624). 3. ML. punlcifolia L, — Adr. Js... 4 Li. Veneznela: ad litus pr. Puerto-Oabelle inter Mimosas (Moritz). 4. MM. nitida Mil, — Mill. diet, no. 5. ex diagn, et pa- iria. Syn. M, glabra var. acuminata Adr, Juss.? — Spe- cies media inter M, glabram L., a qua differt foliis in acu- 3 men acntum altenuatis, pilis malpighiaceis nullis et calyce 6-glandulese — et M, biflaram Poir., » qua longius distat putamine inter cristas transverse muricato (cristae sunt 5, lsterales obsoletiores), deinde umbellis 4floris et foliis Jongius acuminatis. Venezuela: pr. Topo, ubi floret m. Julio (E. Otto ı. 931). Byrsonima Rich. — Adr, Juss. 1. B. verbaseifolia Rich, — Car. diss. t. 240. Guiana anglica: in savanis f.m. Februar. (Rich.Schom- burgk no. 447.) — Venezuela: in Llanos de Barcelona (Moritz n. 548. L). 2. B. coleostachya Gr. ramulis junioribus rafo -hispidis, foliis elliptico- oblongis obtusinscnlis basi snbacutis petiolatis snpra glabratis subtus rufescenti-villosinsculis, stipula ma- juscula petiolum paullum excedente, calyce glandulifere, peta- lis aurantiacis, antherae hispidiusculae connectivo oblongo loculos excedente, ovario hirsuto, Proxima B. stipulaceae Adr. Juss., ealyce 10-glandu- ' loso distineta. — Arbor 50—-60-pedalis. Rami toriuosi, internodiis brevibus, epidermide pilis rufis dense hispida, his per petiolos, nervorum foli rete subtns prominens et pedun- eulos pedicellosque extensis. Folia 8—4” longa, 31, — 2?" lata, coriacea, basi in petiolum 6 — 8“ longum attenuata, supra demum laevia nigricantia, sabtus rufo-viridia eximie reticulata, venis primariis versus marginem arcuatis ibigue confluis, areolis sabgnadratis puberulis, stipula axillari ovato- lanceolata patula 8— 12 longa extrorsum pubescente. BRa- cemi folia summa subaeguantes, basi stipulis quibnsdam op- positis involnerati, pedicellis basi artienlatis et tribracteatis 6% Iongis. Sepala ovata, obtusa, 2’” longa, glandulis 1* & oblongis albidis oceultata, apice involnta et extus hirsuta, Petala reflexa, limbo A” longe orbieulari unguem tennem snbaequante. Genitalia B. stipulaceae. Frucins non exstat. Gniana angliea: ad flumen Cuyuni snperius fl, m, Jul. — Oet. (Rieh. Schomburgk no. 1603.) 3. @. Poeppigiana Adr. Juss. 1, ce. p. 54. Brasilia borealis: ad Anmen Amazonas. (Poeppig mo. 2690.) 4, B. syınnocalyeina Ad. Juss. 1, c. p. 50, Specimen floriferum exstat, florihus majusculis et pedicellis arcuatis in- signe: ex quo diagnosi addi licet antheras glahras oblongo- Iineares (2' longas) earumqne conneetira locnlos aegnantia, ovarium glabrum, petala glabra limbo orbienlari integro (4" diam.), ungue tenui aequilongo, Venezuela: ad fl. Orinoco. (Robert Schomburgk n0. 469.) 5. B. erassifolia Kth. nov. gen, 5. p. 149. — Adr. Juss. le. pP. 37. Car. diss. t, 241.— Frutex 4 —-10-pedalis, fo- ribus favis (schedul. Schomb.) Guiana anglica (Rob, Schomburgk no. 57. 525. 909. Rich. Sehomburgk no. 1113.): in saranis e. e. pr. Pirara (id. no. 389.) — Guiana surinamensis (Hostmann no. 810.). = Venezuela: Llanos de Barcelona (Moritz), in loeis apri- eis pr. Orituco A, m, Februar. (E. Otto n. 545.) -—- Brasi- lia borealis: ad fl. Amazonas (Poeppig n0.3038.); ad pa- indes pr. S. Antonio (Blanchet no, 3139.) — India oceidenta- lis: in savanis pr. Trinidad de Cuba, nbi var. rufescentem sive Mulpig. rufam Poir. exhibet et fl, m. Martio, (E. Otto n. 161.) 6. 3. altiesima Kih. 1. e. 9.147. — Aubl, Guian. t. 181. Ovario piloso recedit a praecedente, 5 Guiana anglica: in sipa A. Pomaroon fl. m. Angausto. (Rich. Schomburgk n. 1408.) 7. B. spicata Rich. — Car. diss. t. 237. B. spicata et B. propingua Benth. in Hook. Lond. Journ. of Bot. fase. 75, 1848. p. 120. Guiana anglica (Rob. Schomburgk no. 469; Rich. Schomburgk no. 57.): in sylvis fl. m Angusto (id. no. 1335.) — Guiana snrinamensis (Hostmann n. 1009.) — Brasilia borealis: ad fl. Amazanas, (Poeppig n. 2214.) 8. B. erispa Adr. Juss. 1. c. p. 52. Syn. B. Brachysta- chya Poepp.! nec DC. Brasilia horealis. (Poeppig no. 3003.) 9. 3. Schomburgkiana Beuth. in Hook. Lond. Journ. of Bot, fasc. 75. anno 1838. p. 123. ramılis junioribus pube- rulis, foliis lanceolato - obevatis obtusiusculis hreviter petio- latis glabris subtus pruina albescente obductis discoloribus et venoso-relicnlatis, calyce glandulifero, petalis albidis, authe- rae conneclivo erassiusenlo Ioeulos hispidiusenlos breviier se- perante,, ovario glabro. B. disco!or Gr. Mss. Proxima videtur B. nitidifoliae Adr. Juss., foliis nen acuminatis brevius potiolatis differt eorumque pruina ad se- riem B. conzophyllae Adr. Juss. accedit, — Arbar 30 — A0-pedalis (schedul. Schomb.), ramis tortuosis einereis, ju- nioribus dense foliosis. Folia 2 — 4” longa, 14/,— 2” lata, nitida, tenuiter coriacea, supra laevigata, subtas tenui ner- vorum reli retieulata, nervo mediano deorsum incrassato ru- fescente, juniori pilis adsperso, ceterum glaherrima, in pe- tiolum erassinsenlum 1 —11/,” longum basi attennata, pe- tiolis vaginantibus stipulam hrevem excedentibus, Racemi bre- viter e foliis summis exserti, strieti, pnberuli, pedieellis 4 longis basi articnlatis, bracteolis tribus lanceolatis 1” lon- gis. Sepala ovata, obtusa, pnberula, biglandulos2, 12jg longa. Petala albida (ex schedula), limbo orbienlari 2’ diam, ungnem reflexum tennem subaequante, Stamina monadelpha, antheris breriter oblongis 1“ longis, oonnectivo obtuso. Fru- eins non exstat, Gniana angliea (Rob, Schomburgk no, 786.): in ripa A. Cotinga 8. m. Septembr. (Rich. Schomburgk n. 777.) 10. B. retieulata Klotzsch et Karsien msor, vamulis glabriuseulis, foliis ohovatis ohtusis in petiolum breviter atte- muatis coriaceis glahris subtus pallidioribus et venoso- reticu- latis, calyce glandulifero, petalis rubris, antherae connectivo apice conoideo acutiuseulo reeurvato loculos glabros apice breviter mueronnlatos duplo superante, ovario glabro. — A B. trinitensi Adr, Juss. simillima rite distineta est arbor 50-pedalis (ex schedula) foliis subtus retienlatis et antherae loculis glabris mucronulatis, Venezuela (Karsten n. 98.). 11. B. trinitensis Adr. Juss. 1, c. p. 42, — Syn. Bani- steria umbellata Sieb.! Iusula Trinitatis (Sieber herb. trinit, no. 51.). 12. B. cotinifolia Kth. 1. c. t. 447. Mexieo: in Lianos de Michofo 9, m. Majo, (C. Ehren- berg.) 13. B. coccolobifelia Kth. 1. c. 5. p. 140. — Arbor 10 —12-pedalis. Petala rubentia, (Schednla Schomb.) Guiana anglica (Rob. Schomburgk n0.60.): in savanis fi. m, Januar. (Rich.Schomburgk no. 387.) — Venezuela: in montibus aprieis pr. Angustura et Valencia (Moritz n. 780,). 14. B. densa DO, — Adr. Jnse. 1, c. p. 49. B. con- eiana Benth. I ce. p, 122, — Arbor 20 — 30-pedalis, 7 petalis albidis (schedul, Schomb.): at siccati flores rubri sunt. Guiana anglica: in sylvatieis juxta montes Roraima (Rich. Schomburgk no. 91%). Burdachia Mart, — Adr, Juss. 1. B. priematocarpa Mart. — Adr. Juss. I, c. p. 57. 4.53, Brasilia borealis: ad fl. Amazonas (Poeppig no. 2911.) Blepharandra Gr. Car. gen. Calyx 5fidus, eglandulosus. Petala 5, limbo orbienlari. Stamina 10, omnia fertilia, filamentis barbatis, antheris exappendiculatis, ciliarım longarum serie cincfis. Ovarium triloculare, glabrum, carpophyllis connexis exappen- dieulatis. Styli 3 distineti, apice attenuato acuti. Fructus ignotus. Arhbor guianensis, foliis oppositis petiolatis coriaceis sub- ins pruinosis, stipnlis axillaribus magnis liberis utrinque ge- minatis. Racemi terminales, stipulis basi involuerati, pedi- cellis faseiculatis basi articulatis et bracteolatis peduncnlo communi brevi ab axi racemi distinetis. Genus nondam satis notum, Coleostachydi soli eique eximie stipularım indole, calyce et floris fahrica accedens, distinctum tamen inflorescentia terıninali, stipulis discretis et charactere artifieiali e staminibus petito. 1. 8. hypoleuca Gr. ramulis laevibus, folüs cordato- ovatis apice rotundatis supra lucidis subtus erustaceo -albidis, racemo rufo-tomentoso. " Coleostachys hypoleuca Benth. 1. e. p. 125. n. 19. Arbor 30 — 40pedalis (ex schedul.), ramis strictis cylin- drieis atro-cinereis pube brevi amissa laevibus, internodüs subaequalibus 11/4 — 2” longis. Folia 5—3" longa, 3— 4 Yata (quandoque angnstiora oblonga), a petiolo 4 — 6% longo (juniori puberulo) erassinsculo distincta, basi breviter cordata, versus apicem aequaliter rotundata, crasse coriacea, elastica,, venis primariis approximatis rectinsculis parum sub- tus prominulis et nerro mediano erassiuseule subtus valde prominente penninervia et venulis densis minute reliculata, supra obseure virentia nitida, sabtus strato tenni cretaceo ad nervos evanido obducta. Stipulae demum deeidnae, foliacene, utringue geminae et basi contigua nodum penitas cingentes, ovato-lanceolatae, 8 kongae, 3 Iatae, ıufo-velutinae, sum- mae folioram expertes paullo breviores in basi racemi invo- Iuerantes. Bacemus terminalis 4—5-pollicaris, tomento rufo ad calyces usque extenso undigne villosns, internodiis axeos primarü %/, — 1!/,-pollicaribus; pedumenli communes (sive axes seenndarii) oppositi, 1— 2” longi; pedicelli 3— 4 sım- mo pedunculo inserii, 3 — 6 longi, crassinscali, basi 1- pluribraeteolati. Calyx ad medium 5-Adus, 2 altus, lohis ovatis obtusis, tnbo inferne toro aduato. Petala flarescentia (sec. schedulas), breviter unguieulata, limbo orbieulato inte- gro 2” diam. Stamine toro in tnbo calycino prominenti pi- lisque longis rufeseentibns dense hispido et ocenltate inserta, brevissime basi cohaerentia, subaequalia; flamenta tenuin, ereeta, pilis longis erecto - patentibus a basi ad apicem ci- Hata; autherae oblongae, 2), Jongae, adnatae, introrsae, eonnectivo oroideo - oblongo utringae obinso cerassinsenlo gla- bro, loculis Iincaribas juxta comectivum serie a basi ad api- sem usque exiensa Pilorum erectorum rufescentium 1/5“ lon- gorum ceinetis et harbatis, ceterum glabris, membranaceis, valvulis exappendieulatis, tamen margine utrinsque ad rimam extrorsum flexo angusta indnplicainra fere compaginatis. Ova- rinm globosum, parvum, glaberrimum , carpophyllis 3 dorso „rarinato -angulatis ad apicem nsque comexis uniovulatis, ovulo e funienlo pendente breviter Iycotropo, funienlo apiei loenli inserto, stylis terminalibus linearibus acntis 3° longis ovario triplo longjoribus. Guiana anglica: in montibus Roraima. (Rich. Schom- burgk no. 1043.) Lophanthera Adr. Juss. 1. L. Kunthiana Adr. Juss. 1. c. p. 62. Syn. Galphimia Tongifolia Kth. 1. c. 5. p. 173. Guiana anglica. (Roh. Schomburgk ne. 905.) Galphimia Cav. — Adr. Juss. 1. & glaucen Car. ie. 5. 1.489. Petioli in nostra lon- giores, 4” longi, itaque petioli breves e diagnosi exelu- dantur. . Mexico. (Aschenborn n. 223.) 2. & grandiflora Bartl, in Linnaea XUL p. 554. Mexico: inter Iguala et S. Gabriel. (C. Ehrenberg.) 3. &. panieulata Baril. ]. ec. p.556. Glandulae petiolo- rum numero variabiles sunt. Mexico: cum praecedente legit de Gros, (C. Ehren- berg, F.) Spachea Adr. Juss. 1. Sp. elegans Adr. Jnss. in Deless. ic. 3. 1. 31. Syn. Malpighia G. W. F. Meyer essequeb. 178. — Frutex 8— 10pedalis, fioribus flavescentihus (schedul.). Guiana anglica: in ripa fl. Essequehbo (Rich. Schom- burgk no, 194.). Guiana surinamensis (Hostmann 10.57.) 2. Sp. tenuifelia Gr. foliis lanceolatis subtus albido- ponetulatis, racemorum axi rufo-villese, seeundarlis supra basin artieulatis subbifloris, braeteola altera in glandulam de- sinente, floribus deeandris, petalis parvis roseis eiliato -den- tienlatis, stigmatibus disco subbilobo trancatis. 10 A Sp. parviflora;;üifiert foribus decandris, a Sp, per- Fforata folis non pellueido -punetatis, ab utraque jufloreseen- tiae genere, Arbor 30-——40-pedalis (ex schedul.), ramis strictis pa- tentibus oppositis, junioribus rufo - villosiusculis, mox in lignum exerescentibus, lignosis eylindraceis, cortice ruguloso, inter- nodüs 1 — 2” Iongis. Folia sub anthesi ad ultimos nodos resirieta 119 —%’' longa, 6 — 10° lata, utrinque acutinscula, muerone acıto terminata, membranaces, supra glabra nigri- eantia, subtus ferruginea pilis sparsis rufis evanidis in zervo mediano diutius persistentihus glahrata et squamulis mierosco- pieis albidis punetata glandulisque binis juxta mediam partem notata, petiolo rufo-villosinsenle 2— 3 longe, stipula axil- lari superue libera acuta rufo -villosiuscula petiolo paullo bre- vior, Racemi penduli 3—4” longi, tomento denso rufo ob- ducti, internodüs breribus 2 — 3‘ longis densifleri;. axes se- enndarii refracti, 3 — 4 Iongi, erassinsenli, supra basin bractes minuta stipati, nune pedicellos simplices infra medium articulatos et bibracteolatos, nunc saepius pedunculos commu- nes ex articulo in pedicellos geminos divisos sistentes, pedi- cello inferiori longieri et prius florem evolvente, superiori ab- breviato in gemmam floralem forsan abortivam excurrente; bracteola inferiori iu glandulam stipitatam mutata. Sepala 1“ longa, ovata, obtusa, extns puberula, quatuor biglandu- losa. Petala breviter nnguienlata, limbo orbieulari-obovato 1 diam. Stamina subaequalia, distineta, toro hispido in- serta; filamenta linearin antheraeque breviter oblongae gla- brae, Ovarium biloeulare, glabrum, stylis 2 apice divergen- ubus stamina aequantibus stigmate uncinato-truncato apice brevissime bilobo., Fructus nou exstat. Guiana anglies: in ripa fl. Takutu. (Rich Schom- burgk no, 506.) nn Bunchosia Rich. — Aär. Juss, 1. B.armeniaca Rich. - Syn. Malpighia armeniacaCav. diss. 1.238. M. ritida Ruiz! neo Jacq, Banisteria acumi- nata Ruiz! Peruvia: Huanuco pr. Cixuelas de Frayle; Huayaguil pr. Cixuelas de Micaragua (Ruiz); ia nemoribus Andium (id.) — Chile (Poeppig n. 106): speeimen mancum feliis maje- ribus. 2. B. tuberculata DC. Syn. Malpighia Jacg. hort. Schoenbr. 1. t. 104. Stylus est bifidas, quo charactere in- primis recedit a B. fluminensi Gr. (B. Martiana Adı. Jess.) Frutex 6— 10pedalis, floribus Navis (schedul.). Guiana anglica: in ripa fl. Tacutu Nor: m. Aprili (Rich. Schomburgk no. 544). — Venezuela: in sylvis humidis re- gionis calidae pr. La Cuha flor. m. Aprili (Moritz n. 1195). 3. RB. glandulifern :Kth. 1. c. 5. p. 15%. Syn. Mal- pighia Jacq. et Willd. herb, no. 8800! M. glandulosa Jarq. ic, rar. t. 469. Venezuela: pr. Valencia et Angustura (Moritz n. 507 et 570. I.). 4 B. argenten DC. Syn. Malpighia Jary. fragm. t. 83. Folia discolora supra glabrata, subtus sericeo -tomentosa argentata juxta basin biglandulosa, elliptica, utrinque acu- tiusenla. Stylus ad medium hifidus. Gniana anglica (Rob. Schomburgk ne. 742). — Ve- nezuela: in savanis siceioribus e, c, pr. Upntu der, m. No- vembri (E. Otto n. 999); pr. Angostura (Moritz n.595.1.). " 5. 3. squarrosa Gr. foliis ovato-lanceolatis acutiusculis glahris coriaceis, pedicellis medio artienlatis et bihracteolatis, bracteolis orbienlaribus squarrosis basi gfandulosis, calyce 10glanduloso,, ovario trilooulari glabre, stylis distinetis. 12 “ Deseriptio B. Bonplandianae apud Adr. Juss. I. c. p. 78. fere omnis quidem ad nostram stirpem quadrat, sed cum nee hraeteolarum singularis figura nee foliorum texiura a ple- risque congeneribus aliena designentnr, speciem sui juris esse nobis persuasum est. Rami lignosi, eylindracei, asperiusculi, diffusi, foliis sempervirentibus ubique foliosi, internodis pollicaribus. Folia 11, — 21/5 longa, 10-14 lata (ita- que quam in specie landata multo minora), breviter acutata et apice acutiuscula, rigide coriacea, laevigata, siecata supra obsceure virentia, subtus pallidiora, eglandulosa, juniora hine pilulis adpressis mieroscopieis iisque raris adspersa, mox utrin- que glaberrima, petiolo 1’ longo crassiusenlo, stipulis incon- spienis. Racemi axillares, 1— 11/3” longi, strieti; pedicelli oppositi, 3-4 longi, basi bractea hreri subulata stipati, medio fere artienlati et bracteolis binis orbieularibns 1” latis instrueti. Flores 4‘ diam., sepalis erectis glabriusculis glan- dula dnplici oblonga apice lihera snperatis, petalis expansis cordato -subreinndis denticulatis siccatione aurantiacis, stami- zibus glahris paullum exsertis, antheris oblongis, ovario parvo ovoideo, stylis 3 stigmate truneato terminalis., Fructus non exstat, Venezuela: in savana pr. Caroni flor. m. Novembri. (E. Otto a. 962.) Tribus I. Banisterieae DC. prodr. 1.585. — Griseb. 1. c., 190. — Adr. Juss. 1. c. 99. Lophopteris Adr. Juss. 1. c. 99. tab. 11., Char. gen. Addantur: Petala breviter unguicnlata, in- aequalia, supra calyeem expansa; stamina antheris breviter oblongis exappendieulatis, loculis conneetivo glanduliformi ad- nalis; styli 3 breves, stigmate trumcato. 13 1. 3. splendens Adr. Juss. in Delessert ic. 3. . 29. De- seriptioni in Monogr. p. 100, datae addantur haee: Petala limbo orbienlari erenulato in majoribns 3‘ diam. basi in unguem brevem subito angustate, in minoribus lon- gius unguicnlate. Genitalia paullum e ealyce exserta, sta- minibus stylos aegtantibus, antheris mox cadncis fere Bra- chypteridis, stigmate Banisteriae. Guiana angliea: in ripa fl. Barama flor. m. Oct. (Rich. Schomburgk no. 1536.) Brachypteris Adr. Juss. 1 c. 101. tab. 11. 1. Br. borealis Adr. Juss. 1. 0. 102. Syn. Banisteria ovata Cav. diss. t. 257. Sieb. A. Martinie. no. 125. — B. allophylla Rehb.! in Sieb. herb. trinit. no. 52. Fratex 3 — Apedalis, fNoribus flavescentihus (schedul, Schomb.). Guiana angliea: in litvre (Rich. Schomburgk n0.210). — Guiana surinameusis (Hosimann n. 278). — Panama: pr. Portobello (Billberg). Stigmaphyllon Adr. Juss. 1. c. 103. tab. 12. 1. St. fulgens Adr. Juss. 1. e. p. 116. Syn. Banisteria Lam. Car. diss. t. 253. — Liana floribus flavis (schedal. Schomb.) Guiana anglien: in savanis flor. m. Februar (Rich. Schomburgk no. 438). Guiana surinamensis (Host- mann). Venezuela (Karsten): adrivulos pr. Maracay flor. m. Martio (Moritz no. 779), pr. Merida flor. Novembr. (Mo- ritz n. 1196). 2. St. convolvulifoliam Adr. Juss. 1. ec. p. 120. Syn. Banisteria Car. diss. t. 256. Guiana snrinamensis (Hostmann no. 146 et no. 706). 14 3. St. paberum Adr, Juss. ], c, p, 12. — Liana Bori- bus fulvo-rubris (schedul, Schomb.). Gniana angliea: in ripa fl. Waini for. m, Octohri (Rich, Schomburgk no. 1502). — Gniana surinamensis(Hosimann no. 965). 4. St. mucronatum Adr. Juss. 1. c. 9123. Syn. Boni- steria sp. in Linnaea VI, p. 420. — Flores favi (schedal. Mor.). Mexioo: in dumetis Colipae (Schiede), Panama: pr. Portobello (Billberg). Venezuela: in sepibus pr. Escuqne. fer, m. Oetobri (Moritz n. 1198), 5. St. Sagracanum Adr. Juss. 1. c. 9.125. -— A. Rich Rt. cub. 1.28. Frutex humilis 1— 2 pedalis, etiam humilior, repens, vel erectus, quandoque scandens, floribus pnlehre Iuteis (sche- dnl, Otto). Cuba: pr. Trinidad de Cuba, Tagurielles in saxosis mu- risque apricis flor, m. Febr., Martio (E.Otito n.130 et 131). 6. St. periplocifeliam Adr. Juss. 1, c. p- 126. Differt a praecedente praecipue glandulis petioli apicali- bus seutellaribus, quae in illa subapicales stipitiformes. India oceidentalis: in inss, S, Thomas et S. Jean (Mo- ritz). 7. St. Humboldtianum Adr, Juss, in St. Hilaire Flora brasil. 3. 56. Syn. Banisteria tomentosa Ruiz mser.! et B. lanuginosa Rniz mser.: haec folüis breviter acutatis et sama- rac cristis lateralibus brevieribus ab altera forma discrepans Glandulae folii marginales, quae in aliis quoqne speciebus e. c. St. fulgente nonnunguam observantur, speciem peculia- rem, quam peruvianam cl. Juss. in Monogr. p. 113. subodo- ratus est, vix designant nec magis eristarum figura in ipsa n0- sira stirpe variahilis. 15 Peruvia: pr. Vitoe prima forma, altera pr. Ponuzo (Ruiz). Banistertia Adr, Jnss. 1. 6.134. (13, 1. B. antifebrilis Ruiz mser.! folüis ovatis acnminatis basi acntiuscnlis glabris longe petiolatis, umbellis 4feris in pani- culam eflusam congestis, pedicellis supra basin artieulatis et bibracteolatis, calyce Sglanduloso, petalis ciliato - denticulatis rubris, junioribus extus pubescentibus, antheris glabris, sty- lis pube alhida hirsutis, fructu —. Proxima B. atrosanguinca Adr. Juss., neo nisi folis pedunenulisque glabratis (pili evanidi sunt minuti et sparsi) et stylis hirsntis differt, . Pernvia: pr. Pueblo nuevo (Ruiz). 2 B. argentea Sprgl. Syn. Heteropteris Ktih. 1. c. t. 450. — B. Schomburgkiana Beuth, 1. c. p. 129. n. 1. Flo- res rosei (schedul, Moritz). Guiana anglica (Rob. Schomburgk no. 844). — Ve- nezuela: pr. Topo (E. Otto n. 932), pr. Truxillo for. m, Oetobri (Moritz n. 1193). 3. 3. aecanthocarpa Adr. Jass. 1. c. p. 140. Fraetns depict. in tab. 13. L. Syn. B. fulgens Ruiz mser.! for. peruv. Peruvia: in nemoribus Andium (Ruiz). 4 M. Inten Ruiz mser.! foliis oratis acutinsenlis supra puberulis subtus tomentosis longe petiolatis, petiolo apice bi- glanduloso, umbellis Afloris in paniculam racemiformem dis- positis, pedicellis basi artieulatis tribracteolatis, calyce eglan- duloso, petalis ciliato-denticulatis glabris Inteis, antheris gla- bris, stylis pube patula inferne hirsutis, superne glahris, sa- märae pubescentis Iatere lobnlato-muricatae ala intus ad ba- Sin appendice acuta aucta. 16 Speeimina incompleta, quippe quibus folin heterogenea Hiracae eujusdam apposita sunt, folüs evolntis carent: tamen summa affinitas cum B. leiocurpa Adr. Juss. perspieua est, a qna fructns indole separantur, Peruvia: in nemoribus Andium (Ruiz). 5. B. cristata Gr. folis ovatis breviter acutatis suhtus puberulis membranaceis petiolatis, petiolo ad mediam partem biglauduloso, umbellis 4floris sparsis, pedicellis basi artion- latis tribracteolatis, calyce eglanduloso, petalis glahris im- briate -denticulatis Iuteis, antheris glahris, stylis inferne pube patula hirsutis conformibus, samarae uiringne cristis 3 paral- lelis imbricatis auctae ala oblonga intus ad basin appendice obtusa instructa. Samarae fahrica plane convenit en B. hıterostyla Adr. Juss. (l. c. tab, 13), quae „petiolo ad apicem biglandulose, petalis pubescentibus et stylis difformibus” distinguitur. Al- teri speciei eique minus nolae B. eglandulosae Adr. Ju, ‚„folia basi acuta, petala pubescentia, styli toti hirsuti,” Fratex volubilis (schedul.), ramis vagis junioribus pube sparsa ‚adpresse-puberulis mox glabratis, vortiee lenticellis mimutis notafo rugnloso, Folia 3—2” longa, 2 — 1’ lata, e basi rotundata ovata, in acumen brevissimum plerumque aca- üssimum apice abrupte aentata, subtus pilulis adpressis spar- sis in nervo mediano copiosioribus subsericeis puberula, supra glabrata, siccata nigrieantia, tenmia, petiolo 3 — 4 longo pube rufa adpressa deusiori vestito, glandulis minutis nigri- cantibus, stipulis inconspienis. Umbellae suhsolitariae, in ra mulis brevissimis abertivis terminales, itaque respectu, caulis laterales, pedicellis tenuibns pnbernlis 8 longis, quibusdam saepius abortientibus, bracteolis miuutis, Sepala 1” long% evala, obtusa, extus puberula, genitalibus plus duplo supe- rata. Petala expansa, limbo ovali- subrotundo 2 — 3’ long? ern 17 unguem graeilem aequante. Stamina inaequalia, filamentis tenuibus, antheris parynlis. Ovarium cum stylorum parte in- feriori pilis elongatis rufescentihns flexuosis villoso - hirsutum. Samara glahrata, 14— 16° Tonga, 4 lata, area toro ad- fixa minnta suhrotunda, cencava, eristis obligne adscendenti- bas margine subaequalibns appendivi alae suhconfermibus, ala tenui extus rectilinea, intns parum convexa, Guiana angliea: in savanis flor. m. Junio (Rich.Schom- burgk no. 5941. 6. B. platyptera Gr. foliis elliptieis vel elliptico - oblon- gis breviter et ahrupte acuminatis coriaceis glabris petiolatis, petiole brevi eglandnloso, umbellis Afleris sparsis, pedicellis basi articnlatis tribracteolauis, calyce 8-glanduloso, petalis aurato-sericeis fimhriate -Iaceris, antheris stylisqgue glahris, samarae maximae utringne eristato-Jobulatae ala spathulato - ohlonga intus ad hasin appendice subrotunda ohtusa aucta, Samara accedit ad B. heterostylam, ceterum B. #i- grescenti Adr. Juss. (B. fimbriatae Gr.), enjus fruetns ignotus est, ia respondet, ni nomnisi petalis pube densa seri- cea aurea obtectis into dignosci queai, quo charactere cum B. lucida Rich. convenit: patria vero B. nigrescentis a Venezuela valde remota verosimile est fore nt alia diserimina e fructu olim deriventur. Folia 3— 41/5" longa, 1—2” lata, petiolo canalieulato 3 Jonge. Umbellae saepius oppositae in ramulis abbrevia- tis (sive pedanculis axillaribus) terminales. Floris diam. 8— 10”. Samara inter omnes maxima, 3” longa, 12-14” lata, glahra ; carpellnm snbglobosum, 5 — 6 diam,, latere eristis 2 verticaliter parallelis laceris inaeqnalibus auctum, apice appendice alae 3” alta superatum; ala extrorsum dila- tata, intns ji. e. margine crassiori rectilines, apice obtusata. 22r Bd. Io Heft, 2 18 Venezuela (H. Karsten (4) n.55). 7. B. Iuclda Rich. Adr. Juss. }. e. p. 137. Syn. B, di- varicata Adr, Juss, ib. 158. Nostra enim specimina inter utramgne formam distingui non sinunt, petalis majoribus (lim- bo 4 longo) aurato-sericeis cnm priori, inflorescentia po- tins eum hacce tonvenientia. Liana lignesa, Roribus flavis (schedul. Schomb.). Guiana anglica: in ripa fl, Waini for, m. Octobri (Rich. Schomburgk no. 1505). — Guiana surinamensis (Host- mann ne. 1027).. 8. B. Martiniana Adr. Juss, 1. c. p. 159. . Folia in nostra forma margine glandulifera. „Liana ligno- sa, petalis pallide flavis et rubro-guttatis” (schedul.). Guiana angliea: ad montes Roraima (Rich. Schom- burgk no. 909). 9. B. cinerancens Gr. foliis elliptico-lanceolatis utringue acutinseulis supra lucidis glaberrimis suhtus einereo - pubescen- tibus coriaceis breviter petiolatis, petielo apiee glandulifers, umbellis A— 5floris in corymhos laterales dispositis, pedicel- is tenuibns basi artieulatis tribracteolatis, calyce Sglandu- lose, petalis parvis flavescentibus glahris ciliato - denticula- is, antheris stylisque glabris, samarae (jnnioris) pubescen- tis latere crista parvula auetae ala exappendiculata. B. eo rymbosa Gr. Mes., Heteropteris? cinerascens Benth. 1. c. P 131. n. 48. Medium locum tenere videtur inter B. Zaevifoliam Adr. Juss. petielo breviori, tomento foliorum sericeo et inflorescen- tia distinguendam et B. ferrugineam Car. Frutex 3 — 4pedalis (schedul,), ramosus, foliosus, ramis glahratis eylindrieis atris. Folia 2-4 longa, 9— 15" lala, basi minute complicata, tomento hrevi adpresso suhtus obducts, 19 peliolo 3 longo pubescente glandulis minutis instructo, Co- rymbi, nune panienlati, ramulos foliatos terminantes, densi- Neri , nmbellis racemnlisve contractis compositi, axibus albido- puberulis, pediccllis 5— 6° longis. Sepala 1” longa, ovata, obtusa, puberula, glandulis nigricantibus. Petala expansa, obovata, breviter ungnienlata, 2 longa. Genitalia B. laevi- foliae. Samara junior B. ferrugincae. Guiana auglica: in ripa fl. Cotinga flor. m. Septembri (Rich. Schomburgk n. 773). 10. BR. ferruginen Car. diss, t. 248. Syn. B. acumi- nata Willd. herb. 8838. auctore Klotzsch: specimina He- rentia, differentiam a stirpe brasiliensi vix praebent. Venezuela: in convallibus Aragon (Moritz). He teropter is Kih, — Adr. Juss. 1. ec. 180. tab, 14. 1... olencfolia Gr. foliis lineari-lanceolatis acuminatis apice obtusinscnlis subsessilibus coriaceis supra glahratis sub- ins tomentosis margine revolutis, racemis corymbiformibus axillaribus, pedicellis tenuibus albido - pubescentibus infra me- dium-artienlatis et infra arlienlationem bihracteolatis, bracteo- lis ovalibus, sepalis glanduliferis, petalis Javis, fructu —. Hiraca oleaefolia Benth, 1. c. p. 136. n. 65. Frutex 8—10-pedalis, dense foliosus, internodiis semi- pollicaribus, ramulis cylindraceis pube adpressa ehdnetis, ju- niorihus albidis, cortice fusco rimuloso. Feolia 2t/, — 3” lon- ga, 6— 8” Iata, basi in petiolum. erassiusceulum 1” vix lon- gum angnstata, eglandnlosa, strieta, erecto-patentia, nervo mediano subtus prominulo, venis inconspicnis, jnniora supra pube temui adpressa obdneta, mox glahrata, punctata, laevi- gata, convexinscula, opaca, at laete virentia, subtus tomento adpresso persistente, juniori sericeo, demum cinereo -albido ad pedicellos ei calyces usque extenso pubescentia, nodo par- 2# 20 tiali inserta, stipulis inconspienis, Racemi bipollieares, foliis occultati, nonnunguam inferne compositi, pedicellis 8 — 10 longis, bracteolarım pari 3% supra hasin et 1/,% infra arti- culationem insertis, braetea minuta subulata, hracteolis evali- bus ntringne obtusis foliaceis 1 longis. Sepala oblonga, ob- tusa, 1° longa, glandulis subrotundis fuscis duplo longiora. Petala 23/, longa, obovata, dentieulata, glahra, planinscula, ungoe brevissimo. Stamina breviter e calyce exserta, alierna paullo majora, antheris glahris ovoideis parvulis, tilamentis Tinearibus basi comnexis glahris. Ovarium snbglobosum, par- vum, selis albidis dense obteetum, stylis 3 Iinearibus glabris duplo superatum, stigmate compresso truncato. Frucius non exstat, Guiana angliea: ad montes Roraima (Rich. Schom- burgk no. 998). 2. #, macrostachya Ad. Juss. Le. 178. Guiana augliea (Roh. Schomburgk n0.222). — Guia- na snrinamensis (Hostmann n0.897). — Venezuela (Kar- sten). 3. H. platyptera DC. — Adr. Juss. 1. ce. 204. Liana lignosa, loribus luteis (schedul. Schomb.). Guiana anglica: in ripa fl Manari (Rich, Schom- burgk ne. 82), in ripa fl. Barama for. m. Octobri (id. ne. 1517). — Guiana surinameusis (Hostmann). — Brasilia borealis: ad fl. Amazonas (Poeppig no. 2645). 4. M. Lessertiana Adr. Jass. 1. c. 208. ex specimin. Poeppigiano, Liana lignosa, 12 —16pedalis, petalis roseo -rubicundis (schedul, Schomb.). j Gniana anglica (Rob. Sehomburgk n. 279): in sylvis juxta montes Roraima for. m. Novembri (Rich, Schom- 21 burgk no. 958), in ripa fl. Essequeho flor. m. Januar (id, no. 328). Guiana surinamensis (Hostmann). Brasilia bo- realis: ad fl. Amazonas (Poeppig no. 28921). 5. MH. suberosa Gr. in Linn. XII. p. 229, Syn. A. Can- dolk ana Adr. Juss. I. ec. p. 209. Banisteria nitida Ruiz mser.! Heteropteris carinata Benth. 1. c. p. 133. n. 49. Frutex 3—4, alias 12 — 16-pedalis, petalis Navis (sche- dul, Schomh.). Gniana anglica: in ripa A. Kukenam (Rich. Schom- hnrgk no. 1099), in ripa A. Essequebo for. m. Januar (id. n0.360), in ripa A. Takuta Aor. m. Martio (id. no, 500). — Peruvia: pr. Vitoc (Ruiz). 6. #. purpurea Kih. Syn. Banisteria L. Cav. diss. W246. £. 1. Specimina Karstenii recedunt petiolo ad medium bi- glanduloso; Angosturiensihus folia suhbtus juxta marginem glan- dulis quibnsdam netantur. India occidentalis: in insula Portorico (Moritz). Vene- zuela (Karsten): pr. Angosinra (Moritz). 7. H. Beecheyana Adr, Juss. 1. c. p. 221, Mexico (C. Ehrenberg, E.), 8. H. rubiginosa Adr. Juss. 1. c. p, 223. Syn. Baniste- ria glandulosa Ruiz mser.! Peruvia: pr. Palca (Ruiz). Triopteris L. — Adr. Juss. I. c. 260. tab. 18. 1. Tr. ovata Cav. diss. 259. Frutex seandens, foribus Ilacinis (schedul, Ehrenb.) India oceidentalis: Haiti (C. Ehrenberg n, 260). 2. Tr. rigida Sw. Syn, Tr. Iucida Kih. 1. c. t. 451. Frutex scandens, floribus azureis (schedul, Otto). India oceidentalis: pr, Trinidad de Cnba in aridis for, m, Martio (E. Otto n. 132). Tetrapteris Cav. — Adr. Juss. 1. c. 263. tab, 18. 1. T. mucronata Car, diss. 1. 262. f. 2. Liana lignosa, petalis virentibns (schedul. Schoml.). Guiana anglica: in ripa fl. Demerara (Rich, Schom- burgk n. 1705). — Guiana surinamensis (Hostmann m. 1142). 2. T. crispa Adr. Juss. 1. c. p. 268, Syn. Banisteria papilionacea Ruiz mser.! Liana lignosa, petalis flavis (schedul. Schomb.y. Sa- marae, quae in speciminihus et Karstenii et Ruizii ex- stant maturae, conveniunt cum deseriptione stirpis a Poep- pigio in provincia Maynas leciae apıd Adr. Jussien p- 269. j Guiana anglica : in ripa fl. Barama flor. m. Octobri (Rich. Schombnrgk no. 1511). — Venezuela: in sepihus pr. Tra- zillo for. m. Octohri (Moritz n. 1194); pr. Pnerto Cabello {Karsten n. 146). — Peruvia: in nemoribus Andinm (Ruiz), 3. F. ovalifolia Gr. in Linn. XII. p. 237. T. discolor Benth. 1. c. p. 134. n. 53. Gaiana anglica (Rich. Schomburgk no. 197). — Brasilia borealis: ad A. Amazonas (Poeppig). 4. T.magnifolia Ruiz mser.! folis maxämis elliptico - ob- longatis breviter apiculatis basi rotundatis glahris supra nili- dis breviter petiolatis, eicatrice stipulari intrapetiolari, um- bellis Aforis in paniculam terminalem foliosam dispositis, ejus foliis snhrotundis, _axibns puberulis, pedicellis cerassiusenlis medio artieulatis et Libracteolatis, bracteolis minnlis, calyte glandulifero, samara (juniori tomentosa) — . Specimina incompleta, originarium floribus destitutnm, Poeppigianum samaris nimis juvenilibus instructum, at species foliis 10 — 5” longis, 51/,— 3” latis; foralibus sub- rotundis 6° diam. ab omnibus facilis distinetn. Peruvia: pr. Chicoplaya (Ruiz). Brasilia borealis: ad N. Amazonas (Poeppig n. 2820). " 5. T. fimbripetala Adr. Juss. 1. c. 9.290. Speeimen fructiferum paullisper recedit foliis brevius pe- tielatis subtus ferrugineis, at deseriplioni inflorescentiae in- dole et samaris optime respondet; loco matali convenit cum T. discolore DC., eui proxime aflinis videtur, tamen fructn di- stinguenda. Liana lignosa, petalis flavis (schedul.). Gniäna anglica: in ripa fl. Essequebo (Rich. Schom- burgk no. 123). 6. T. calophylla Adr. Juss. 1. c. p. 271. Syn. T. Teu- canthele Gr. in liter. Moipighiacea dubia Benth. 1. « p-131. n.41. Liana lignosa, petalis rubentibus (schedul.). Guiana auglica: in collihns arenosis ad fl. Demarara fl, m, Aprili (Rich. Schomburgk n. 1739). 7. W. erotenifelia Benth. in Pl. Hartw. p. 115. Foliis elliptieis utringue rotundatis obtusiusculis supra glahratis niti- dis subtus venosis paberalis einereis, tandem glabrescentibus, Noralibus ovali-subretundis, cicatrice stipulari intrapetiolari, umbellis 4floris in paniculam corymbiformem ramulis termina- lem dispositis, ejus axibas ramisque puberulis, pedicellis te- nuibus medio arliculatis et bibracteolatis, bracteolis minutis, calyce glandulifero, antheris glabris, samara (juniori pu- bescente), 24 A T. acapulcensi Kıh., ad quam primo reiuleram, pube ‘N, et foliorum figura (4° : 21/4” vel in ramulis 1” : 8%) di stineta videtur. In sylvis prope Gnayaquil (Hartweg n. 645). Hiraca Jacqg. — Adr. Jussieu I. c. 294. tab. 19. Sect. 1. Masoagnia Berter. in Colla hort. ripul, p.86. Samara ala indivisa eineta, Stipulae inconspienae. — Inflo- rescentia racemosa, saepius paniculata. Sectiones Hirgeae a el. Jussieu propositae ex embryo- nis fahrica potius generice distinguendae sunf, ut verae Hi- raeae stipulis petiolaribus habitaque conformes nexu arctiori emineant, 1. Hiraen elegans Adr. Juss. 1. c. p. 295. Syn. Be- ulsteria flabelliformis Bniz mser.! YVarietas folis utringue rotundatis apice acntiusenlis nervisgue subtus pubescentibus est B. cochleata Ruiz mser.! sive Hiraea Poepp. coll. n. 2233! Peruvia: pr. Puzuzo (Ruiz). — Brasilia borealis: ad A. Amazonas (Poeppig n. 3098 et 2233), 2. H. prunifelia Kih. 1. c. p. 170. Venezuela: pr. Caracas (E. Otto n. 893). Sect. 2. Trilophopteris. (Mascagnia Adr. Juss. $. 2.) Samara (bi-) trlalata, alis marginalibus geminis distinctis, tertia dorsali saepius subaequali, Stipwlae inconspicuae. — Inforescentia racemosa, nunc panieulata, aut umbellata, per dicellis supra basin artieulatis. 3. H. Poeppigiana Adr. Juss.! 1. c. p. 302. Brasilia borealisı ad H. Amazonas (Poeppig m. 2799). 4. M. gracilis Beuth. foliis memhranaceis lauceolatis hre- viter acumıinafis brevissime petiolatis glahris, racemis simpli- 25 eibus multifloris lateralibus, pedieellis medio artienlatis bi- brarteolatis, bractcolis lanceolatis, sepalis glanduliferis pu- heseentihus, peinlis glahris fMavis, fructu —. FH. gracilis Benth. 1. e. p. 135. n. 61. H. galphimio’des Gr, Mss. Proxima videtnr Il. arg. nteae Juss., glahritie distinguen- da; racemorum situ, nee pedicellorum fahrica etiam arcedit ad H. chlorocarpam Juss, Frutex bi- — tripedalis (sec. schedulam), ramis virgatis adseendentihus, cortice fusco asperinculo, internodiis fere pol- liearibus. Folla 11/5 —% longa, 5 — 8 lata (intermixtis hine mineribus) , arumine aento terminata, petiolo 1‘ Jongo, stipulis inconspienis. Bacemi 3—4pollicares, opposiui, ra- mulum hrevem nune subaphyllum terminantes, axi glahro in- tra flores in internodia 2” longa divise, bracteis lineari -lan- ceolatis 2” longis patulis, pedicellis oppositis tenuibus apice paullum inerassatis sub anthesi 9 — 6 longis patentibus. Sepala oblonga, obtusa, 11/4 louga, quatuor glandulis binis brevioribus instructa. Petala expansa, breviter ungnienlata, ungue tenni calycem subaeqmante, limbo cordato-ovali apice rotundato lacero-dentieulato 3” longo. Stamina calycem sub- aequantia, antheris parvulis glabris, loculis apiee recurvis eonnectivo ovoideo adnatis. Ovarium pubescens, stylis 3 gla- bris, stigmate iruncato. Fructus non exstat. Guiana anglica: ad moutes Canuku flor. m, Martio (Rich, Schomburgk n. 1119). 5. HM. septentrionalis Adr. Juss. 1. c. p. 309. Mexico (Aschenb. n. 281): pr. el puente de Dios for, m, Decembri (C. Ehrenberg, B.). Sect. 3. Euhiraea. Samara bialata, alis marginalibns distinctis erista dorsali multoties majorihus. Petioli sub apice histipulati, — Umbellae axillares, pedicellis basi articulatis, 26 Chararterem seminis classicum (votyledone altera cras- sissima carnosa, altera abortiva) a cl. Jussien in 5 speeie- bus obserratum ego in ZH. crassipede quoque talem video, qualis depieta est apud Juss, 1. e. tab. 19. (H. Salzman- n ana). 6. M. Bianchetiana Moric. Adr. Juss. 1. c. p. 313. ex speeiminibus Hestmannianis. Guiana surinamensis (Hostmann n. 993). 7. M. fagifotia Adr. Juss. 1. c- p. 313. Guiana surinamensis (Hostmann n. 494). 8. I. erassipes Adr. Juss. I. c. p. 314. ex speeiminihns Poeppigianis. Syu. Banisteria aggregata, Bniz ınser.! et B. obo:ata Ruiz mser.! " Peruvia: pr. Vitoo (Ruiz). Chile (Poeppig n. 1787 et 101). 9. H. Riedieyana-Adr. Juss. 1. c. p. 315. ex speciminibus Hostmannianis, Guiana surisamensis (Hostmann n. 291). 10. 3. falgens Adr. Juss. ß. demerarensis ej. 1. co. p.318. Frutex 4— 6pedalis, Roribus Navis (sec. schedulam). Guiana anglica: in ripa fl. Barima (Rich. Schomb. n.43), 11. H. chrysophylia Adr, Juss. L c. p. 318. Guiana anglica (Rob.Schomburgk n. 144). — Guiana surinamensis (Hostmann n 225). 9. argentata, foliis sulius argenteo -sericeis. Accedit al H. serieifoliam Adr. Juss., sed petiolis apice neque iufra apicem stipulatis cum H. chrysopkylia convenit. Fructus nou exstat, Secundum schedulas est Liana Lgunosa, Roribus Navis. Guiana anglica: in ripis fl. Esseguebo (Rich. Schom- burgk n. 162). 2 Tribus IL Gandichaudieae Adr, Juss. I. c. 334. Gaudichaudia Kih. — Adr. Juss, le. 335. tab, 21. 1. @. alkida Schldl. in Linn. V. 217. ex syn. Banisteriae Willd, herh. 8850. a el. Klotzsch comparatae. Folia subtus nennunguam minns albicantia: talia speei- mina G. cynanchoideae Kih, 1. c. t. 445. ita accedunt, ut speciem nostram ad hanc reducendam esse vix non puta- verim, Mexico (Aschenborn n. 283, C. Ehrenberg,D.). — Venezuela: in montibus pr. Caracas e. c. pr. Venta grande, Antimans, uhi floret m. Julio et Decembri (Moritz n, 32). Camarea St. Hil. — Adr. Juss, I. e, 345. tab, 22. 1. €. affinis St. Hil. Adr. Juss. 1. c. tab, 22. et in St, Hilaire Fi. brasil, 3. 1. 176. Guiana angliea : in savanis for. m.Majo (Rich,Schonm- burgk u. 1313). Trigoniaceae Martius. Endl. Auctore 4. Grisebach Ordo sui juris connectere videtur Polygaleas et Euphor- biaceas et iisenm seminis fahriea, scilicet emhryone wrecto complanato ab albuminis carnosi axi excepto cotyledonibusgte magnis foliaceis, comparari potest: verum ab utraque farilia oYulo atropo et scpalo quinto ab axi remoto differt, praeterea ab Euphorbiaceis flore hermaphrodito irregulari et ovarü koculis pluriovulatis, a Polygaleis magis distantibus foliis op- Positis stipulatis, staminum fahrica, capsula tricocca pleio- 28 sperma. Type foris versus Lıguminosas analogia quaedamı datnr, mediante Moringa, quae oyulis parietalibus et semine exalbuminoso recedit. Trigonia Aubl. guian. 1. 390. — Kunth nov, gen. 5. 141. Combessedes in St. Hilaire Fler. Brasil, 2. 112. 1. T. villosa Aubl. 1. c. 1.149. Ramulis ealyeibusqne ex- Aus tomentosis, foliis elliptieis murronatis petiolatis supra pu- besceutibus subtus niveo-tomentosis, tomento supra venas sub- tus prominulas reticulatas nervunnque extenso, racemis pani- eulatis, pedicellis forem hracteolasque lineares suhaequanti- bus, „eapsula elongata 3pollicaris, intus hirsuta.” T. macro:arpa Benth. et T. macrostachya EI. mss, Guiana anglica: ad 1. Essequebo flor. m, Januar (Rich, Schomburgk n.343). — Venezuela: in savanis pr. Upata Aor. sub fuem m. Novemhr. (E. Otio n. 1002). 2. FE. pubesceus Caml. 1. © p- 314. Bamulis calycibus- que extus cinereo-pubescentihus, foliis oblongo - ellipticis acu- tineulis petiolatis supra pube evanida glahriusculis suhtus einereo-subtomentosis, pube supra venas suhtus prominulas reticnlatas extensa, racemis panieulatis, pedicellis lorem hra- eteolasque lineares demum snbaeqnantibus, '„capsula elongata intus sericeo - tomentosa.” Brasilia meridionalis (d, Chamisso, Sello). 3. T. Cepo Camb. 1. ce. p. 115. ramulis rufescenti- calyci- husque exius incano-tomentosis, foliis obevato - elliptieis apice rotundatis mucronulatis longiuscule petiolatis supra pubescen- tibus subtus molliter albido-tomentosis, tomento supra venas reticulatas nervumque exienso, racemis breviter panieulatis, pedicellis bracteolarum linearium alteram, longiorem subaequan- tihus flore paullo breviorihus, capsula —. 29 Syn. T. villosa Cham. Schldl. in herh. reg. Berol, nec Aubl, Brasilia meridionalis (Selle). 4. T. niven Cam). I. ce. p. 114, ramulis adpressis niveo- Ianuginosis ealyeibusque extus incano-puhbescentibus, foliis laneeolatis v. oblongo-lanceolatis breviter acuminatis petiola- tis supra glabriusculis subtus adpresse niveo-iomentosis, to- mento supra venas primarias subtus prominulas nervumque exienso, racemis densifloris, plerisque axillarihus, terminali- bus in angustam panicwlam dispositis, pedicellis hrevissimis bracteolarum lanceolatarum pari duplo, flore mulium supera- is, capsula oblonga elongata (2” longa) rufo- lomentosa in- tus sericea. . Capsula irieocca, carpidis demum ex apiee carpophori in corpora 6 filiformia tandem ad basin divisi pendulis, endo- carpio a pericarpio solubili. Seminum fabrica plane ut in T. crotonoide a cl. Camhessedes delineata est. Brasilia meridionalis (Sello). 5. R. fasciculata Gr. ramulis adpresse niveo - lanuginosis ealycibusque extus incano-tomeutosis, folüs orali-ohlongis utrinque rotundato-obtusis apice mueronulatis suhsessilibus supra puberulis virentibus subtus adpresse niveo-tomentosis, tomento supra venas primarias suhtus prominulas nervungque extenso, Nloribus fascieulatis, fascienlis 2 — 5floris in race- zum, racemis in paniculam dispositis, pedicellis abbrevia- tis bracteolarum linearium wmajori floreque superatis, cap- sula —. " Ramuli tetragoni, tenues, 1’ diam., internodiis elonga- tis, infra paniculam 3 — 4” longis. Folia 2 —2!/, longa, 12— 16 Iata, petiolo erassiuseulo vix 1” longe. BRacemi axillares peduneulati, folium haud adaequantes, terminalesgue 30 sensim breviores, in panieulam parvam collecti; Tascieulornm pedunenli 4 — 2’ longi, braeteam linearem subaequantes, pe- dicellis basi 1— 2bracteolatis longiores. Calyx profunde 5- partitus, 2“ longus, segmentis oblongis obtusinsenlis subin- aequalibus intus (sieut in ceteris speciebus) coloratis glabris. Petala parum exseria, superins majus basi gibbosum ibique intus zona pilorum longitudinali notatum, lateralia et inferio- ra angustiora. Stamina monadelpha, infra ovarium iasertä ealyeisque segmento inferiori opposita, filamentis 4 — 6 an- theriferis. Glandulae hypogyzar, supra ovarium collocatae petaloque superiori oppositae, 4, subrotundae, Ovarium vil- losnn, stylo brevi incurvo, stigmate capitato obscure triloho. Capsula non exstat. Brasilia: in prov, Bahia ad montes Serra Acurua (Blan- chet n. 2921). 7. T. hypoleuca Gr. ramulis puherulis ealyeibusque ex- tus ineano-pubescentibus, foliis ellipticis apienlatis petiolatis supra glabris nitidis subtus adpressa lanngine niveis, pnbe © nervo venisque sublus prominulis reticulatis evanida, forihus fasrieulatis, faseieulis 3— 1floris in racemum, racemis in pa- niculam dispositis, pedicellis calyceın subaequantibus bracteo- las lineares breves duplo superantihus, capsula —. Species foliis supra glaberrimis subtus niveis a praece- dentibus distinctissima. Bami teretiusculi, mox glahrati, cor- tice fusco lenticellis minutis eopiosis exasperato, internodiis 11/4, — 1” longis sursum deerescentibus. Folia 5 longa, 21/, lata, superiora minora, basi rofundata et ex apice sub- aequali breviter apieulato, apienlo tenui obtnsiusenlo 3 fere longo, petiolo 3 — 4 Iongo cum nervo subtus fuscescent® glabro, stipulis linearibus deciduis, eicatrice annulari intra- peliolari persistente. Panicnla terminalis, ramis ejas sive racemis breviter stipitatis patentibus laxifloris, pedunculis si fasciculorum 2 — 3" longis braeteam linearem duplo supe- rantibus, pedicellis longioribns 2 — 1” longis. Calyx in- aequalis 2 longus, corolla superatus. Petala Iateralia ob- ovata, inferiora subquadrata, omnia longitndine snbaequalia, 3 longa. Fruetus non exstat. Guiana angliea: ad N. Essequebo Nor, m. Decemhr, (Rich, Schomburgk n. 313). 7. T. subeymosa Benth. in Lond, Journ. of Bot. 2. 373, ramulis puhernlis ealyeibusque extus incano -tomentosis, foliis elliptieis obtusiusculis breviter petiolatis supra glahris sahtus appressa lanugine niveis, pube e nervo venisque suhlus pro- minulis retieulatis evanida, floribus eymosis, eymulis dichoto- mis in racemos paniculates dispositis, bracteis brarteolisgne oppositis linearibus, pedicellis calycem subaequantibus suh apice hilracteolatis, capsnla —. Guiana anglica (Rob. Schomburgk n.63): ad fi, Ru- pununi fl. m. Januar (Rich. Schomburgk n. 373). 8 T. crotonoides Cam. 1. c. p. 115. t. 105. ramulis puberulis oalyeibusque extus ineano-velntinis, foliis ovatn- lanceolatis breviter acuminatis petiolatis supra glahrinsceulis subtns incano-puberulis, pube e nervo venisque primarlis suhtus prominulis evanida, Aorihus parvulis faseienlatis, fasci- culis 3 — ifloris in racemum, racemis in panienlam dispositis, pedicellis bracteolas lineares suhaequantibus calyce breviorihus, eapsula ovali - oblonga hrevi (6 — 8°” Tonga) pubescente intus laevi. Brasilia meridionalis (Se lo). 2 Gentianeae Juss. Auctore A. Grisebach. Chironieae Griseb. in DC. prodr. 9. 33. Gyrandra Griseb. I. ec. p. 44, 1. &. chironieides Gr. 1. c. Mexico: Acosta pr. Real del Monte (C. Ehren- berg, A.) 2. &. speciosa Benth, in Bolan. of ihe Voyage of S. Sul- phur p. 127. 1.45. A praecedente differt caule multo altiori anguste quadri- alato et corolla duplo majori antherisque filamentum aequan- tibus, " . Mexico: pr. Zimapan flor. m. Februar (C. Ehrenherg n. 1271). Chloreae Griseh. 1. c. p. 49, Eustoma Don. — Gr. lc. p.5l. Syu Arenbergia Martens et Galeotti in Bullet. de Bruxelles 11. P. 4. p. 373. In charactere generico deleantur ealycis segmenta exa- Iata: nam in ipsa specie primaria carina sepalis exstat, quan- doque in alam angustam basi exerescens, quae E, glanei (Ahrenbergiae M. G.) diserimen genericum anfert. 4. E. exaltatum Gr. 1. e. et Gen. Gent. p. 118, Mexico: ad ripas Ü. Moutezuma pr. Ajuntas flor, m. Jan, Febr. (C.Ehrenberg, 6. et 1272).— (Berlandier 2351.) Cuba: in pratis humidis pr. Havanna Al. m. April (E. Otto 202). — Venezuela: ad lacum Maracaylo pr. 8. Carlos #. m. April, (Moritz n. 1188). 33 Cicendia Gr. in DC. prodr. 1. e. p. 61. 1. C. auitensis, caule gracili superne dichoteme, foliis inferiorihus ovalibus, superioribus ovato-lanceolatis lanceola- tisque acutiusculis, pedicellis elongatis a hractea remotis, ca- Iyeis 4partiti segmentis linearihr« patulis, corollae „coceineae” (sec. schedul.) tnbo calycem paullum superaute a limbo pa- tenti distineto, capsula uniloculari. Syn. Erythraea quitensis Kth. nov. gen. 9. p. 178. Gri- seb. I. c. p. 58. Species ambigua inter Eryihrasam et Cicendiam: stig- mate breviter bigloloso recedit ab hujus generis charactere, antheris minutis ab illa: at nunc melioribus speciminibus exa- minatis magis placet ut ab Krythraea removeatur, quia tor- sio antherae (a cl. Kunth indicata) revera deest. Venezuela: pr. Merida, Galipan flor. m. Decembri, pr. Caracas flor. m. Januar (Moritz n.208 et 1191). Coutoubea Aubl. — Gr. 1, c. p. 66. 1. €. reflexa Benth, in Ann. natur. histor, 2. p. 442. Guiana anglica: in savanis uliginosis ad f. Kukenam dor. m. Decembri (Rich. Schomburgk n. 1060). 2. C. ramosa Aubl. guian. 1. 1. 28. Gr. Gent. p. 132. Gniana anglica: in ripa fl. Essequebo (Rich. Schom- hurgk n. 97). — Gniana surinamensis (Hostmann n.370). £. latifolia, eaule simplieiori, foliis elliptico - lanceo- fatis nirinque attennato - acuminatis (5° : 16”). Venezuela: rarins in ripis pr. Upata provine. Gniana Ilor. m. Novenbr. (E. Otto n, 1008). 3. €. racemosa Mey. Essequeh. p. 86. — Gr. Gent. p. 132, Gniana anglica: in ripa fl. Essequebo (Rich. Schom- burgk n, 195 et 299), 22r Bd, In Heh, 8 34 Schultesia Mart. — Gr. in DC. prodr. 1. e. 67. 1. Seh. stenophylla Mart.*) nov. gen. 1.182. — Gr. Gent, p. 126. Venezuela: pr. Puerto Cahello (Karsten n. 19), pr. Va- leneia (Moritz n. 471). 2. Sch. Benthamiana Kloizsch mser. caule graeili sn- perne dichotomo, foliis liuearibus acnminatis internodia sub- nequantibus sessilibus, cymae pedicellis lateralibus patentibus internodia subaequantibus sub apice bihracteatis, ealycis tabo nervoso, nervis juxta alam reticulatis, alis semilanceolatis transverse nervosis, corollae Afidae exsertae „flavidae” (see. schedulam) lobis obovato-rotundatis. Proxima Sch. angustifoliae Gr., at twbi calyeini nervis prominulis, foliis basi non attennatis et corolla minori polli- earı differt, Guiana anglica (Rob. Schomburgk n. 789): in sava- nis ndis ad fi. Surnma flor. m. Septembr. (Rich. Schom- burgk n. 742). 3. Seh. suberenata Klotzsch mser. caule nano erecto fili- formi subsimpliei, foliis brevibus Iineari - setaceis, inferioribus internodio multo brevioribus, fiore terminali subsolitario Navo, calycis tubo nervato, venis promimulis eum ala contiguis, alis semilanceolatis suberenato-repandis transverse nervosis, co- rolla brevi 4fida paruım exserta, Guiana anglica: in paludibus ad fl. Cotinga flor. m. Sep- tembri (Rich. Schomburgk n. 793). 4. Sch. heterophylia Mig. in Linn. XIX. p. 136. caule graeili apice dichotomo v. simpliei, foliis ohlongo -linearibus *) Conferas quae de Reichertia, novo genere a Schultesia sep rando et de affinitate R. roseae zuse cum Schultesia stenophylls Martü profert doctiss. H. Karsten in Bot. Zeit. 1848. p. 397. hi 35 lanceolatisque basi rotundatis, inferioribus brevioribus obtusis, superioribus acuminatis, pedicellis fere ad apieem bihractea- tis, hrarteis elongatis, calycis tubo fere ad carinas Iaevigato, earieis in alam angustissinam transverse nervosam productis, corella rosea speciosa 4fida, lobis ohovato-elliptieis mneronulatis, Syn. Sch. neuroptera Griseh. in lit. — Habitus omnine Sch. brachypterae Cham. et alis calyeinis nervosis parum distineta. Gniana anglica: in savanis udis ad fl. Cotinga (Rich. Schomburgk n. 752). — Venezuela: pr. Puerto Cahello ei Valencia (Moritz). 5. Sch. brachyptera Cham. in Linn. VII, p. 8. Guiana anglica: in savanıs paludosis, ubi variat caule nano floribusque albidis; der. m. Februar (Rich. Schom- burgk m. 491). — Guiana surinamensis (Hostmann n. 427). Xestaea Gr. (a voce &eorös, laerigatıs). Char, gen. Calyx 4fidus, lohis acuminatis exalatis dorso carinatis margine scariosis. Corolla infundibuliformis, nuda, circa capsulam marcescens, inbo supra fundum con- strieto, fauce ampliata brevi eum limbo &partito eonfluente. Stamina 4, eorollae tubo supra fundum inserta, antheris ere- etis immntatis fauce imclusis, connectivo in apieulum pro- ducto. Ovarium valrulis introflexis semihiloeulare, ovulis mar- gini valvularam insertis. Stylus distinetus, deciduus, stigmate hreviter bilamellato, Capsula bivalvis, septicida, valvis fere ad axin introflexis semibiloenlaris, placentis margini interiori valvularum insertis. Semina funienlisa placenta distinetis immersa. Herba annua, caule graeili eylindrico laevigato cyma diehotowa terminato , foliis oblongo-lanceolatis basi connate- sessilibus, bracteantibns plerisque lineari -setaceis brevissimis, Rorikbn s roseis, 3#* 36 Genus medinm inter Schultesiam et Irlbachiam, ab illa capsula semibiloenlari, corollae figura ei habitu Lisianthea- rum distineta, ab hac praeter capsulam floce teiramere, an- {heris immntatis, stylo deeiduo stigmateqne magis removetur, 1. H. Misianthoides Gr. Radix tennis. Caulis e hasi adseendente erectus, ses- quipedalis, 17° — 1'/, diam., exaete cylindrieus, laevigatis- simus, mox fistulosus, internodiis 11/, — 2” longis, supre- mis infra cymam 3“ longis, simpiex et supra mediam partem in eymam dichotomam abiens. Folia inferiora jam emarecida, quae supersunt 3 longa, 8° lata, e basi rotundata anguste ohlongata, apice acuminata, acntissima, palmatinervia, mem- branacea. Cyma gracilis, basi bi- — trichotoma , internodiis sursum longitudine deerescentibus, infimis 2”, extimis 4/9“ longis sensimgne tenmioribus, omnibus strietiusculis ereeto- patentibns, ramis iterato - dichotomis fractiflexis, snperiorihus cum fliore alari brevissime pedicellato auctis, supremis in pe- Jieellum sub apice bibracteolatum abenntibus vel breviter ra- cemiformibus, scilicet pedicellis 2 — 3 wnilateralibus instru- etis; bracteae deorsum erescentes, pedicellares (hracteolae) 1 —1#, inferiores eymae 2 — 4 Iongae. Flos tenuis 6, post anthesin 8” longus. Calyx tetragomus, 3 — 4 lon- gus, lobis lanceolato-lIinearibus acuminatis subinaequalibus. Corolla „rosea” (ex schedul.), fundo 3“ longo elliptico-cy- lindeico , strietura vix 2/g“' diam., fance 1%/4"“ limboqne 13/4‘ longis, ejus segmentis dexirorsum eontortis lanceolatis acı- tiuseulis. Filamenta fliformia 1 longa, corollae striefurae inserta, antheris oblongo -Linearibus Navis 3/3 longis intror- sum dehisceutibus brevissime mucronalatis. Stigma lamellis subeontiguis crassiusculis brevibus, cum aniheris apicem fau- eis adaequans. Capsula oblongo-cylirdracea, 4””longa, mar 37 ginihns intus breviter revolatis. Semina immersa, miuutissi- na, rugılosa. Venezuela: ad fossas humidas pr. Bituco flor. m. Fehr. (E. Otto n. 563). Lisiantheae Griseh. in DC. prodr. 9, p. 70. Lisianthus Aubl. — Gr. 1. e. p. 72. 1. L. trifidus Kib. — Gr. l. e. p. 75. Venezuela: in prov. Truxillo, pr. Merida, Esenque for. m. Decembr. — Mart. (Moritz n. 1190). 2. L. uliginosus Gr. I. c. p. 76. Venezuela: pr. Puerto-Cabello, Valencia (Moritz n.419). ß. grandiflorus Gr. 1. c. Flores coerulei (ex sche- dul.). Guiana anglica: ad fl. Esseguebo (Rich, Schomburgk n. 166). 3. L. glaber L. Gr. ]. c. p.77. Syn. L. corymbosus R. P. A. peruv. t. 124. Peruvia: pr. Chicoplaya (Ruiz). 4. L. vaseulosus Gr. (Mucrocarpaea) caule tetraptero ad nodes vagina brevi teretinsenla eineto glahro, foliis ellipti- eis utrinque acutis ovatisque longiuscule petiolatis glabris sub- tus crassiveniis, venis prominulis juxta marginem arcuato- eonfluis, calycis 5partiti segmentis ovatis obtusiusculis, corol- lae (2%/, longae) stramineae tube sensim ampliato aequali, lobis patentibus late ovatis breviter muecrenulatis, 'genitalibus paullum exsertis, capsula —. Proximus L. dutnroides Gr., petiolo brevissimo, foliis parce venosis ete. sirenne distinchus. Caulis frutescens, ereetus, simplex, 4-— 5’ diam., in- ternodiis 1— 3” longis, superioribus aequalihus 1” longis, mox fistulosie, alis quaternis fere 1’ Iatis, epidermide glabra 38 laeviuscula, vaginis intrapetiolaribus A/,'” altis. Folia 6 — 3“ Tonga (exeluso petiolo), 4—1/,” lata, basi abrupte in petiolum 6— 10” Jongum attenuata, herbacea, laete viren- tia, coneolora, penninervia, venis primariis 8 — 9 cum nervo snbins argute prominulis arenatis laxe retieulatis et in fihram juxtamarginalem antrorsim connexis, petiolo hasi ipsa in saginam abrupte dilatato. Cyma terminalis simplex, 3—4- Nora, peduneulis suhaequalibus vix sesquinneialibus basi bra- eteatis laevinsenlis erassiusenlis et apice inerassatis. Calyx ovatus, 8— 12” longus, 6 latns, segmentis coriaceis Su- praincumbentibus margine pellueidis in tuhum multoties hre- viorem basi connexis, Corolla speciosissima (ex schedula straminea), tube biunciali, e basi 6% fere lata sensim am- pliato, lobis basi late supraineumbentibus 8% latis et longis mucrone Aa longe terminatis. Stamina subinaequalia, an- theris 3° longis demum reyolutis. Stigmatis Iamellae ohlon- gae, obtusae, crassinsenlae. Capsula ignota, Venezuela (Karsten (2.) n. 87): in montibus elatiori- bus prov. Caracas pr. Tovar, Galipan, Jliguerete flor. m. Jul. (Moritz n. 28). Sectio VL Leiotkamnus Gr 1. c. p. 79. Corollae deciduae tubns eylindrieus, a limbo expanso distinctus, limbi segmentis late suprainenmbentibns. Antherae erectae, demnm arenato-revolutae. Capsula elliptica, caly- vem subaegnans, placenta utrinque in laminas geminas divisa. Caulis fruticosus, foliis penninerviis. — Flores speciosi roseo- eoceinei, snhsolitarii, axillares et terminales, ealyce oblongo coriaceo 5partito. Speciebus noris et Benthamianis et nostris, quae seriem eontinuam a Lis. loranthoide et seclione Macrocarpaea ad Leiothamnum et Symbolanthum Deni explent, discrimen 39 earum formarım generieum tellitur: Symbolauthi vero, se- ctionis corollae iubo sursum dilatato a Leiorhamno recedeu- is, ovarli capsulaeque structura alhuc falso deseripta videtur, calyx non differt, habitus cum L. nerioäde plane convenit. 3. L. nerieides Gr. caule teiraptero glabro, alis angu- stissimis, foliis lanceolatis acummatis breviter petiolatis gla- bris, ealyeis Spartiti segmentis ovato-ohlongis obtusis, co- rollae roseo-coccineae tubo (2 fere longo) cylindrico aequali calycem duplo superante, segmenta limbi expansa late ovata enspidata plus duplo superante, genitalia suhaequante, capsıla autante, Proximus haud dubie est Z. macranihus Benth,. 'Caulis frutescens, hipedalis ut videtur, inferne parce ra- mosus, ramis adscendentibas 1” diam. teiragenis laevihus glabris, angulorum ala virente angustissima, internodiis sub- aequalibus 1 —2” longis. Folia 21/, 3° longa, 6%" lata, utrinque sensim attenuata, basi in petiolum 3° fere longum, apice acuta, herbacea, laete virertia, nervo suhtus parum prominulo, veuis teunibus paucis non prominulis, pe- tielis in vaginam brevissimam basi connexis. Pedunenli sub- solitarüi, uniflori, unciales, suberecti, mox cermui, apice in- erassati. Calyx oblongus, 1 longus, 5° latus, erectus, segmentis eoriaceis supraincumbentihus ad marginem pelln- eido-membranaceis. Corolla hypocraterimorpha, tubo 2” lon- j 80, 4— 5“ lato, limbi segmentis 8 longis, 6° latis, ia mucronem 1” longum tenuem abrupte acutatis. Stamina 4” supra basin corollae inserta, ejus tuhum subaequantia, anthe- ris sagittatis demum revolutis, loculis connectivo intus adna- ds, Ovarium ovato-lanceolatum, 4 longum, in stylam attenuatum, stigmatis lamellis lineari-ohlongis obtusis, Cap- sula (ex icone el. inventoris) calycem suhaequans, e pedun- 40 enlo enryato pendula, biloeularis, loculis placentae ope semi- bilocellatis. Venezuela: in regione smperiori prov. Merida pr. las La- gunetas, ubi flor. m. Novembr., incolis „Rondona” (Moritz 2. 1189). 6. L. Elieabethae Gr. caule terelinseulo glabro laeri, foliis ellipticis utringne attenuato -acutis longiuscule petiolatis glabris, calyeis 5partiti segmentis eblongo-lanceolatis obtu- siusenlis, corollae rubrae fubo (16 longo) eylindrico aequali valycem paulle superante, segmentis limbi expansis late ovatis aentiusenlis parum Jongiori, genitalibus breviori, capsıla —.ı Syn. Leiotkamnus Elisabethae Rich. Schomb. Ver- handl. des Gartenb.- Vereins in Preussen V. 18. p. 155. £. 1. Caulis feutescens, erectus, simplex 3 — 4pedalis, 2 — 3" diam., laete virens, cylindriens, Iaevis, internediüs pleris- que 2-— 3” longis. Folia 6” longa (exeluso petiolo), Z— 24/5" longa, basi in petiolum 1“ longum attenuata, apice in acnmen acntissimnm protracta, membranaceo-herhacea, laete virentie, nervo Jatinscnlo subtus parum prominulo, venis pau- eis distantibus, petiohs basi vagmula brevissima distinetis. Flores solitaräi, pedunenlo laevi 1 diam. Calyx erecto- patens, 1” longus, hasi 4 latus, segmentis suprainenmben- übus margine pellucidis 2/' fere latis. Corolla hyocrateri- morpha, tnbo 16° louge, 3 late, limbi segmentis 12° lon- gis, 9—10 latis, abrupte in acumen triangulare acntum yix mucronnlatum acutatis. Stamina subinnegnalia, flamentis 4 — 6 supra tubum corollae exsertis superne filiformißus, antheris sagittatis oblongo -linearibus 2” longis demum apice recnrvis. Siylus superne duriusculus, stamina longiora paul- lum excedens, laevis, stigmatis lamellis Janceolato - oblongis ohtusis, Capsula ignota, a Guiana anglica: in sylvis profundis montium Boraima (Rich. Schomburgk n. 1024). Tachia Aubl. — Gr. 1. c. p. 80. 1. T. guianensis Aubl. guian. 1. . 29. — Martius noy. gen, 2. 1. 189, Guiana anglica: in ripa finm. Cotinga flor. m. Decenbr. (Rich Schomburgk n. 1546). Leiantkus Gr. gen. Gent. p. 196. et in DC, prodr. 9. p. 83. 1. L. longifoliur Gr. Gent. 1. c. — Syn. Lisienthus L. mant. p. 43. Jamaica (Hartweg n. 1550). Voyria Aubl — 6r. in DC. prodr. 9. p. 83. 1. V. Mavescens Gr. I. c. p. 85. Brasilia borealis: ad flumen Amazonas (Poeppig n. 3064.) 2, V. uniflora Lam. ——- Hook, in Bot. Miscell, 1. t. 25. Guiana anglica (Roh, Schomburgk). Swertieae Grl.c. p. 86. Gentiana T. — Gr... c. Seet. Andicola Gr. 1. c. p. 87. 1. &. rupieola Kth. nor. gen. 3. 1.220. f. 2. Ludit caule vegetiori palmari flerem multo superante: G. rupicola var. vegetior Benth. in pl. Hartweg (n. 1247). Eeuador (Hartweg n. 1242, 1247, 1249. 1250). 2. ©. limoselloides Kth. 1. c. i. 220. 1.1). Ecuador (Hartweg n. 1248). 3. & cernua Kth. 1, c. p.132. — Gr. 1 c. p. 88. Ecuador (Hartweg n. 1244). 4. 6. corymbosn Kih, 1, c, 1.224. 42 Eenador (Hartweg n, 1253). — Venezuela: in Sierra Nevada for. m. Januar, in Paramo de Mucuchie fl. m. Octobr. (Moritz n. 1185 et 1187.) 5. 6. foliosa Kth. 1. c. p. 133. — Gr. lc... 6. diffusa Beuth. Pl. Hartw. p. 228. Ecuador (Hartweg n. 1251): haec est forma Hum- boldtii legitima et hand scio qno errore idem numerus apud Walpers Repertor. 6. p. 505. ad G. diffusam Kih. refe- ratur. y. flariflora Gr. 1. c. G. cerastioides . chimbora- zensis Benth. 1. c. p. 227. Ecuador (Hartweg n.1243). 6. &. selaginifelia Gr. caule humili adscendente dense folioso superne in ramos pancos diviso, foliis coriaceis ovato- lanceolatis obtusinsenlis margine scabrinsculis, eymis fermi- nalibus coarctatis multitloris, corollae rotatae imberbis' „vio- laceae” segmentis elliptico-lanceolatis obtusis calycem pro- funde 5fidum vix duplo superantibus, - Syn. G. nummularifolia var. erassulifolia Benth. in pl. Hartweg. vol. Il. p. 228. apuad Walp. l. c. ex numero bre- vique adumbratione. Media profecto stat inter G. nummu- tarifoliom Gr. ei G. foliosam Kth., at praeter alia diseri- mina calyee profundins diviso ab utragne specifice distin- eta est. j Rhizoma Aliforme, 1’ diam., Nexuose descendens, in cau- les 1—2 eosque fertiles abieus. Caulis palmaris, a basi ad apicem foliis patentibus recerrisgue dense obtectus, & medio in ramos 2— 3 ipsi conformes fastigiatos diyisus, internodüs 1” fere longis foliorum basi infracia oceultatis. Folia sub- aeqnalia 4— 6 longa, 11/,— 2 lata, versus apicem seD- sim atfenuata, apice obtusineula, trinervia, nervis sicciiat® 43 parum prominulis. Cyma terminalis, ovoidea, racemiformis, 10—-15flora, pedicellis in foliornin sinn oceultatis 13/5’ lon- gis. Calyx 4 fere longus, lobis lanceolato - attenuatis tube duplo longieribus! Corolla patens, 6 longa, segmentis 1%/, latis stamina duplo excedentibns. Ovarium oblongo- lineare, acntiusenlum, stamina paullo superans, stigmatihus ininufis erectinsculis, Ecuador (Hartweg m. 1252): „juxta eraterem montis Volcan de Pasto alt, 12000°” sec. Bentham], ec. 7. &. viridis Gr. caule stricto erecto pedali, cymae rare- mifermis floribus cernuis „virescentibus”, foliis coriaceis Inte linearibus acutiuseulis margine scabriusculis, imis aggregatis, corollae rotatae imberhis segmentis elliptico - lanceolatis obtu- siusculis calycem Spartitum duplo snperantibus, Seriei specierum inserenda est juxta G. hyssopifoliam Kih. et cum eadem comnectit @. Swerzividen Gr. aflinesque, Radix perennis. Caulis solitarius, eylindricus, laeviuscu- Ius, glaber, inferne 11, — 27 diam., internodiis plerisque subaequalibus 11/, — 2” longis. Folia subaequalia 2” longa, 2° lata, versus apicem attenuafa, bası late sessilia et am- plexicauli- contigua, temuiter frinervia et venoso -reticulata, sieca lutescentia, ima 12-16 in rosulam approximata. Cy- ma racemiformis augusia, & medio caule hucipiens, eynulis singalis 3 — 5lloris diehotomis, pedicellis plerisque semipolli- caribus- strielis apice sub anthesi ceruuis demum erectis. Ca- Iyx 3” longus, segmentis ovato-lanceolatis acntis in tubum abbreviatum conuexis. Corolla patens, 6° longa (ex sche- dala „virescens”), segmentis 13/5‘ latis genitalia sesquisn- perantihus capsulamque lineari - oblongam demum aequantibus. Venezuela: in ın. Paramo de Ia Culata fer. m. Decembri (Moritz n. 1186). 4 8. &. swertioides Gr. 1. c. p. 92. — Syu. G. swertioi- des £. Benth. in pl. Hartweg. ex numero, Ecuador (Hariweg n. 1246). Sert. Amareclla Gr. 1. c. p 95. 9. &. mexicana Gr. 1. ce. p. 96. Mexico: pr. Real del Monte (C. Ehrenberg n. 79). Sect. Chondrophylla Bung. — Gr. l. e. p. 104, 10. &. Gayi Gr. 1]. c. p. 106. Chile (Bridges n. 1250). Sect. Pneumonanthe Neck. — Gr. 1. c. p. 109. 11. & spathacea Kih. 1. ce. p. 135. — Gr. 1. c. p. 113. Mexico (Aschenborn): pr, Real del Monte, in monte Cerro ventose pr. Regla ete., pr. las Ranas for. m. Decemhr. et Januar. (C. Ehrenberg n. 77 et 1051.) (Aschenhorn n. 682.) " " 12. &. adsurgens Cerv. — Gr. I. c. p. 113. Mexico: in pratis pr. Real del Monte, Huajalote etc. for. m, Novembr,, Decembr. (C. Ehrenberg, B. etn. 76.) 13. &. saipinx Gr. canle erecto simplici scabrinsenlo, fo- His basi connatis lauceolatis v. ovato-lanceolatis acnminatis trinervis glabris margine glahriusculis, floribus axillaribus oppositis hreviter pedicellatis, snpremis cam terminal in e7- mam 5— 7floram collectis, hracteolis binis hasi connatis ca- Iyeem amplectentibus ipsumgue aegmantibns, calyeis 5hdi tube campanulato lobos lineares squarroso -patulos subaeqnanie, corollae purpureae tnbo elavato calycem duplo, limbum qua draplo snperante , lobis 5 ovatis obtusiusenlis revolutis, pleis minutis integris acatis hine obsoletis, antheris liheris exsertis, seminibus —. Species speciosa, juxta G. calyculatam Llav. collocan- da, cni sane proximae calyx tubulosus corollae tubo paullo 45 brevior adsceribitar, ceterum convenit singulari bracteolarum confermatione et limbo corollae revoluto, Caulis strietus, bi-— sripedalis, habitn G. Prreumonan- thes, internediis 1 — 2 longis. Folia 1 — 1%/,” longa, 3-- 6 Iata, herbacern, hinc sub anthesi marcescentia. Pedicelli axillares 4 longi, patentes, apice in hracteolas dilatati. Ca- Iyx 8% longus, lobis herbaceis distantihns membhrana intra- calyeina apiee truncata connexis. Corollae tubus 16 — 18 longus, inferne tennis sensimque dilatatus, a medio campani- formis et superne 5” latus, lobis 4 — 5” longis et 2. latis, Filamenta e corollae tnbo 3 exserta, accedentihus antheris linearibus flavis 2” longis paullisper recurvis. Ovarium li- neari-lanceolaium, stamina subaeguans, apice in stigmata ob- longa revoluta attennatum. Capsnla ignota. Mexico: pr. Temascaltepee (C. Ehrenberg, E.). Exuadenus Gr. obs. de Gent, p. 36. et in DC. prodr. 9. r. 127. 1. E. parviflorus Gr. gen. Gent. p. 322. Mexico (Aschenborn n. 505): pr. Real del Monte (C. Ehrenberg, D.). Halenia Borkh. — Gr. in DC. prodr. 1. c. p. 128. 1. H. asciepinden Gr. gen. Gent. p. 326. Specimen majus cyma terminali sub - 12flora instractum. Ecuador (Hartweg n. 1254). 2. U. plantaginea Gr. 1. c. p: 327. ß. apiculata, calcaribus eorollam dimidiam aeqynanti- bus, — H. apiculata' Mart, ei Galeott. in Bullet. Bruxel, 11. P.1. p.371. ex deseriptione ab hac forma parum recedit, Mexico: Real del Monte, Huajalote, Cuesta hlanca, Cerro ventoso (C, Ehrenberg n.59). 46 3. M. multiflora Beuth. in pl. Hartweg n.210, Bece- dit nostra corollae lobis obtusis, convenit et recognoscitur calcaribus brevissimis cornieuliformibns eorollae multoties su- peratis. Mexico: pr. Habajas (Ehrenburg n. 608). Menyantheae Gr. in DC. prodr. 9. 136. Limnanthemum Gmel. — Gr. 1. c. p.138, 1. L. Humboldtianum Gr. gen. Gent. p. 347. Mexico: pr. Veraeruz, Angangueo (Ehrenberg).— Ve- nezmela: pr. Barcelona, Angustura (Moritz n. 560). — Guia- na angliva: in ripa fi. Essequebo (Rich, Sehoembunrgk n. 185). Plantae Kegelianae Surinamenses. (Continnatio v. Linn. Tom. XXI. p. 181— 284.) Auctore Aug. Garcke. Dilleniaceae DC. Davilla Vand, 1. D. elliptiea Sc. Hil. Fl. Bras, merid. I. p. 17. Walp. Repert. I. p. 66. In frnticetis prope Poelehantje. Febr. 1845. Hb. Kegel. n. 690. . BDollocarpus Roland. 2. D. dentosus Mart, Walp. Repert. 11. p. 746. Frutex 8—15 ped. altus, In fruticetis et silvis prope Paramäribo. Jul. 1844. Hb. Kegel. n. 122 et 374, 3. D. brevipedicellatus Gke, Ramis glabris, leviter striatis, debilibus, non scandentihus; foliis coriaceis, elliptieis apice acuminatis, basi snbundulato-repandis, a medio acute et remote serralis, supra glaberrimis, subtus nitidis, in ner- vis tantum appresse pilosis; floribus axillaribus lateralibusque Aggregatis numerosis brevipedicellatis, pedicellis pnhernlis, 1 48 — 2 lin. longis; ealyeihns inaequalibus, glahris; fructu glo- boso, glabro. Ad ripas fl. Suriname prope Joden-Savanna, Novbr. 1845. Hb, Kegel. n. 1186. Frutex haud scandens modice altus esse videtur. Rami teretes, leviter siriati, debiles, flexuosi. Folia elliptica vel oblonga, euspidata, coriacea, snupra opaca, subtus pallidiora, nitida, absque petioloe 3—3/, poll, longa, 11/,—1°), poll. lata, e nervo medio utrinqgue 8 — 9eostala, apice in cuspi- dem semipollicarem exeuntia. Petioli semipollicares, glahri, Flores axillares lateralesgue, aggregati. Pedunculi 1 —2 lin. lougi. Sepala inaeqnalia, coriacca. Filamenta apice aliquan- tnlum inerassata. Stylus subterminalis, enrvatus, stigmate peltato, obliquo, Fruetus haud perfecte maturus magnitudine Pisi sativi, calyce sustentus, glebosus, basi uno latere saepe dehiscens. Semina nitida, nigro -rufeseenlin, arillo inclusa, & basti parietis ascendentia. \ 4. D. semidentatus Gke. Ramis glahris, rimosis, haud seandentihus; foliis coriaceis, ovato- vel oblonge - elliptieis, enspidatis, hasi integerrimis vel subundulatis, a medio remote serratis, supra glaherrimis, opacis, suhtus rulis, lepidoto- pnberulis; florihus axillaribus et lateralibus aggregatis; pe- duncalis pubescentibus; sepalis ovalibus, pubescentibns, aegqua- lihns, membranaceis; ovario glabro; frnctn globose, glabre. In fruticetis et silvis prope Paramäriho. Jul., Ang. eum Nloribus et fruet. immat. 1844. Hb. Kegel n. 191 et 457. Frutex 12—20 ped. altus, non scandens. Rami tereies; flexuosi, eortire rimoso, glahro, in eanescentem vergenti ve stiti, Folia absque petiolo 31/, —8 poll. longa, 1%Y,—! poll. Iata, supra glahra, laevia, subtus sufa, appresse lepi- doto-puherula, e nervo medio ntringue 11 14costata, DEF } 49 ovata vel acuta, apice in acnmen enspidatum prodncta, Pe- tioli semiteretes, supra canalieulati, pilosi, 1, —1 poll. longi. Flores axillares et laterales, aggregati, Pedunculi capillacei, semipollicares , pubescentes. Sepala 5 ovalia vel obovato-rotundata, magnitndine aequalia, membranacea, ap- presse pubescentia. Petala tria, oblonga, facilliime caduca, sepalis paulo majora. Filamenta apice aliquantulum ineras- sata, petalis sepalisque breviera; antherae oblongae. Stylus stamina aequans; stigma pelfatum, Ovarium globosum, gla- brum, Fructus immaturus, baccatus, ealyce sustentus, glo- bosns. — Flores omnes hermaphroditos vidimus. Doliocarpo spinulifero Mig. affınis, sed difert folüs lon- gioribus et latioribus, e gnorum nervis medüs atringue plures cosiae excnrrant, pagina superiore glabra et opaca (nen ui- tida), sepalis nequalikus (non magnitudine valde dieparibus) et membranaceis (non coriaceis), stylo stamina aequante, ovario et fructu glabre (non albo-pubescenti). Tetracera, au. F, 4, G. Miguel. T, asperuin Mig. in Linn. XVII 133. var. foliis majo- ribus acutis. Frutex ramis procumbentibus. In arenosis ad Maria- paston. Kegel n. 1311. T. ovalifolia DC. I. 68. var. racemis densius tomentel- lis, foliis superioribus acutis, vix species. Frutex procaumbens in arenosis ad Joden-Savanna. Ke- gel n, 1156. Bixineae Kıh. BixaL. 5.3, Orellana L. DC, prodr. I. p. 259. In hortis prope Paramaribo, .Septbr. 1845. Hb. Kegel, 2.1020, j Zr ua, 15 Heft, 4 50 Banars, autt. F. A. G. Miguel. B. gufanensis Aubl, I. 547. t. 217. Frutex 20-pedalis pr, Beekhuizen. Kegel. n, 942. Violarieae DC. Calyptrion Ging. 6. C. Aubletii Ging. DC. prodr. I, p. 289. Ad margin. silv. prope pl. Quarta. Ang. 1844. Hb. Ke- gel. n. 296. " Alsodeia Pet. 'Th. 7. &. Riana Kl. Mss. Conohoria Riuna DC. prodr. I. p- 312. In silris prope Cassepoerekreek et plant. Beekhuizen. Septbr, 1844. Novbr. 1845. Hb. Kegel, n. 645. Amphirrox, auct: Fl A, &. Miguel. A. Surinameneis (HybanthusSerin. mihi in Linn. XVII. 738). Cum corollam examinare non lienit, ex auctoritate domini L. A. Tulasne ad Amphirrocis genus slirpem re- tuli (Ann. de se. nat. 1847. p. 370), quam vero ab A. longi- Folia Spreng. omnino distinetam esse nallıın dubium est. Frutex 8 — 10-pedalis, Noribus albis, in sylvis "unbro- sis humidis ad fl. Saramacca, Kegel. n. 1338. Polygaleae Juss. Polysala L. 8. P. adenophera DC. prodr, I. p.’327. P. incarnata Aubl, non Lin. In arenosis prope Saron. Maio 1846. Hb. Kegel. n.1262. 9. P. longicanlis H.B. K. — DC. prodr, I. p. 327. In arenosis prope Saron, Maio 1846. Hb. Kegel, 2.1280. 10. P. variabilis H. B. K. DC. 1. 1, p. 328, Floribus albis et roseis. 51 In arenosis prope Mariepaston, Mai 1846. Hb. Kegel. n. 1298 et 1299 et in arenosis prope Joden- Savanna, Norbr. 1845. Hb. Keg. n, 1098, 11. P. mollis H.B.K. DC. 1.1. p. 330. In arenosis prope Joden-Savanna et Saron. Norbr: 1845. Maio 1846. Hb. Kegel. n, 1123 et 1423, 12. P, appresen Benth. Journ. of bot. IV. p. 100. Walp, Repert. I. p. 201. “ In arenosis prope Joden-Savanna. Novbr. 1845. Hb, Kegel. n. 1099, Bredemeyera Willd. (Catacoma Benth.) 13. Bredemeyera bracteata Kl. Mss. Fratex 12 — 15 ped, altus. In arenosis prope Mariepasten, rare. Mai 1846. Hi. Kegel. n. 1292. Trigonia Aull. 14. T. xanthopila Gke. Foliis oblongis vel obovate- elliptieis, aenminatis, supra glahris, subtus favescenti- vel cano - flavescenti-tomentosis, brevipetiolatis, Ad ripas fl. Samaraccae super. (Maio 1846) et R. Cas- sepoerekreek. Novbr. 1845. Hb. Kegel. n. 1177. Frutex subvolabilis,. Rami teretes, tuberculis ereherri- mis scabri, glabri, novelli dense Ravo-puhescentes. Folia absque petiolo 3-4 poll. longa, 1%1/,—2 poll. lata, oblonga vel ohovata-elliptica, basi obtusiuscula, in petiolum non at- tennata, apice acuminata, supra glahra excepto nervo medio alignantalum piloso, zubtus tomento favescenti vel in adultis eano-Aavescenti denso et pilis simplieibus vestita, e nerro medio subtus prominente ei panlulem piloso 6 — Bcoptaia. Petioli 2—4 lin. longi, rugulosi, subtus panlo piloi, upra 4* 52 eanaliculati, Stipulae facillime deeiduae. Flores axillares et terminales (sed nen panicnlatim terminales), longe racemosi, Intescentes; racemi folium superantes, 5—6 poll. longi, ra- chis ramulique pilosi. Pedicelli 1 — 11/, lin. longi, pilosi. Calyx profnnde 5fidus, 3 lin. longus, extrorsum appresse fa- vescenti- pnhescens, introrenm glaberrimus, coloratus, segmen- tis oblongis vel ohovato -oblengis, obtusis, subinaequalibes. Petala 5 inaequalia, superius calycem longitudine aequans, extus basi gihbosum, intus concavum, snpra cavitatem pube- rulum, lateralia 2 spathulata, inferiora lateralibns subaequa- lia. Stamina petalis triente breviora; filamenta 6 antherifera, alia sterilia. Pistillum stamina aegnans, Ovarium ovoideum, flavo-lanatum. Caryophylleae DC. Molluge Ser. - oo. 15. M. vertieiliata L. DC. prodr. I. p. 391. In arenosis prope Mariepaston. Maio 1846. Hb, Kegel. n. 1310. . Drymaria Willd, 16. D. cordata Willd. DC. prodr. I. p. 395. In pascuis prope Beekhuizen. Jul, 1844, Hb. Kegel. n. 50, Malvaceae R. Br, Malachra L. 17. M. Kegeliana Gke. Caule erecto, minute pubere, tnberculoso-hispido et linea longitudinali villosa decurrenü notato; folüs inferioribus trilehis, lobis valde inaequalibus lateralibus brevissimis, terminali longe producto, acuto, fel snperioribus obsolete trilobis vel ovato-lanceolatis, emmibn® inaequaliter serratis, acnlis; capitulis peduncnlatis, 5horis, foliis foralibus bracteiformihus tribus, triangnlari - cordati 53 subconcoloribus, petiolatis, stipulatis, stipulis decem tubercu- loso -hispidissimis. . In cultis prope Paramäribo. Maio 1845. Hb. Kegel. u. 867. Caulis teres, pilis basi tuberculosis simplieibus Navescen- tibus hispidus, praeterea minutissime pubes et lines villosa a famo ad ramum decurrenti obsitus. Folia 3—4 poll. longa, medio 1%/, —21/, poll. lata, utriuque tuherculoso -hispida, quinguenervia, inferiora e basi ovaia inaequaliter triloba, lo- bis dissimilibus, lateralibus brevissimis, 1/,— 4/3 poll. longis, terminali longissimo, a sinubns obtusis 2 — 21/, poll. longo, triangulari, fol. superiora e basi ovata elongato-lanceolata, omnia excepta ima hasi inaequaliter gerrata, aenta. Petioli 1/a—1%/a poll. longi, pilis basi tuhereulosis et linen longitu- dinali dense villosa obails Stpwlae petiolares geminae, pol- licem longae, subulato-setaceae, persistentes, totins plautae more tuberenloso-hispidae. Flores in foliorum bracteiformium axillis solitarii, sessiles vel brevi pedunculati et sic capitula involuerata cum setis interjectis mentientes; in singulis pseudo- capitulis 5floris aggregati, tres inferiores tribus foliis bractei- formibus hreviter petiolatis, triangulari-cordatis, tuberenlato- hispidis, subconcoloribus (non parenchymate albo, quale in M. capitata) suffulti, ceteri duo superiores centralesque sin- guli seta (folio abortivo) suffulti tubereulato -hispidissima, paulo ipsis longiore. Petioli illorum trium foliorum bractei- formiom duas, tres et quatuor stipulas setaceas gerunt, ut capitulum quodgne devem stipulis fulciatur. Calyx 2 —3 lin. longus, cupuliformis, nltra medium öfidus, Jaciniis Ianceola- tis, Iuervüs, secus nervos et praecipue margine apieegue tn- hereuloso-hispidus. Petala triente longiora, ab apice obtuso et inaequaliter subbilobo ad basin sensim altenuata, extror- sum minutissime puherula. Tubus staminens petalis paululum 4 brevior. Capsula calyce persistente eincta paululumque bre- vior, solubilis in cocca 5 glaberrima, bhasi acuta, apice ob- tusa, dorso convexa ei venosa, lateribus plana vel minus venosa. Pavonia Car. 18. P. Typhalea Cav. DC. prodr. I. p. 443. Ad vias et iu silvis prope plant. @Qnarta. Jul. 1844. Hh.' Kegel. n. 133. \ Abelmoschus Meldik, 19. A. esenlentus Wght. et Arn. Hibiscus escul. L. DC. prodr. I. p. 450. Prope Paramäribo colitur. Ang. 1845. Hb. Kegeln. 977. Hibiscus L, 20. MH. bifurentas Cav. DC. prodr, I. p. 449. Tis, quae Cl. Miguel in Linn. vol. XVII. p. 354. de Hibisco bicorni et H. bifurcato Cav. disserit;' omnihv 'assentimus. Ad fossas prope Boelebantje. Jun. 1845. Hb.- Kegel. n. 929. Paritium Adr. Juss. 21. T. tiliacenm Adr. Juss. in St. Hil, Flor, Brasil. me- rid. I. p. 256. Hibiscus tiliaceus L. DC. prodr. 1, p. 454.1 In fruticetis prope plant. Geyersviyt. Sept. 1845. Hb, Kegel. n. 1019. i Gossyplum L. 22. &. acuminatum Roxh. ef. Wight Ilustr, of Ind. bot. T. p. 57.58. tab. 27, Prope Paramäribo colitur, Aug. 1845. Hb. Kegel. n, 968 et 969, Sida L, 23. 8. glomerata Cav. DC. prodr. I. p. 460. In fruticetis et ad vias prope plant. Tourtonne et plant. Quarta, Jul, 1844. Hb. Kegel. 197 et 336, 55 24. 8. chembifolia L, DC. }. 1. p.462. In eultis prope Paramäribo. Jun. 1844. Hb. Kegel, n. 7. 25. S.urens L. DC. L 1. p. 165. In silvis prope plant. @narts. Oct. 1845. Hb. Kegel n, 1026, Buettneriaceae R. Br., Theobroma L. . 26. Th. Cacao L. DC. prodr, I, p. 484. Prope plant. Tourtonne. Jul. 1844. Hb. Kegel, n, 181. Waltheria L. 27. W. americana L. DC. prodr, I. p. 492. In arenosis prope Joden - Savanna, Novbr. 1 1845. Hb. Ke- gel. n. 1110. i ’ Melöchla L. - 38, M. ulmifolla Benth. in Hook. Journ. of bot. IV. p.129. Walp. repert. I. p. 342. In silvis prope .. .... -. Hb. Kegel, n. 247, 29. M. (Riedleie) sparsiflora Kl. in litter. In sepibus prope Poelebantje. Jul. 1844. Hb. Kegel. a. 305. Sterculiaceae Vent. @uararibea Aubl. 30, @. macrophylia Kl. Mss, Frutex 10 — 12 ped, altus. Ad ripas rivuli Saramacca-Kanaal inter fiem, Saramac- cam et Surinam, Maio 1846, Hb. Kegel. n. 1255. Tiliaceae Fuss, riumfetta L. 31. T. althaeoides Lmk. DC. prodr, 1. p. 507. Ad vias prope Poelehangje. Ju}, 1834, Hb, Kegel, n. 57. 56 Sioanen, auct. F. A. G. Miquel. Sı. Piumieri Aubl. I. 536. excl. syn. (Sl. dentata L. et DC. partim). In nosira folia lato-crenata, in vera Sl. den- tata potius serrata. Arbor 50 -— 60-pedalis, ad ripas fl, Cassepoerekreek. Kegel. n. 1175. SL eorymbhiflora DC. 1, 516. ex brevi phrasi vix dubia. Arbor 20 — 25-pedalis, in sylris ad plant. Tourtonne. Kegel. n.: 939. Aurantiaceae DC. Citrus L, 32. €. Medien Risso. DC. prodr. I. p. 539. Ab ineolis Lemmetjes nominata. Ubique in sepibns prope Paramäribo. Decembr, 1845. Hb. Hb. Kegel. n. 1230. 1231. 33. ©. Decumana L, DC. L1 . Colitur. Januar 1846. Bd. Kegel. n, 1233. 34. €. vulgaris Risso. DC. Ll. Colitur. Januar 1846. Hb. Kegel, n. 1232, Oxalideae DC. Oxalis L. 35. ©. hedysaroides H.B.K. DC. prodr. I. p. 691. Ad vias prope plant, Quarta. Hb. Kegel. n. 284. Simarubeae Rich, Quassia L, 36. @. amara L. DC. prodr. I. p. 733, In silvis prope Mariepasteun (Mai 1846) et prope plant. Contigno’s-Grond. Novbr. 1845. Hb. Kegel. n. 1093. 57 Ochnaceae. . &omphia Schreb, 37. &. isophylia Gke. Glaberrima; foliis elongato-ovatis, acntis, argute spinuloso -serratis, basi obtusis integris vel obsolete serratis, breviter petiolatis, 31/, —4 poll. longis, 1 —1!/, pell. latis, racemis terminalibus apice subsimplieibus basi compositis; calycibus post anthesin reflexis; antheris an- dulato-rugulosis; baceis subelliptico-obovatis, gynohasi ela- vatae iisdem aequierassae vel paulum angustiori insidentibus. In arenosis prope Mariepaston. Maio 1846. Hb. Kegel. n. 1291. " Frutex procumbens. Ramuli obtuse angulati, rimosi, ad- ulti cinerei, lenticellis punctiformibus adspersi, juniores fusci. Folia 32/, — 4 poll. longa, 1—41!/, poll, lata, elongato - ovata, apice acıta, mon acuminata, basi obtısa, margine ex- cepta ima basi appresse et argute spinuloso-serrata, crasse eoriacea, ntringue paululum nitida, concoloria, nervo medio supra et subtus praecipue Aapicem versus acute prominenti, secundariis tenuibus, erehris, arcuato-ascendentibns, utrinque impressis; substantia foliorum tenax, nec fragilis. Petiolus bre- vis, 2 lin. longus, supra canaliculatus, marginibus involutis. Stipulae 2 lin. longae, triangulares apice snbnlatae. Bace- mi 21, — 3%/, unciales, apice simplices, basi compositi et basi tantum bracteati, Peduneuli 6 lin. longi, teretiuscnli, alabastro duplo longiores. Sepala oblonga, exteriora acu- tiusenla, brunnea, interiora obtusiuscula, flava cum saturiore nervo medio iato, omnia petalis paululum breviora, 3%/, kin, Ionga, 1—1%/, lin. lata, nervo medio infra apicem in spi- mulam brevem exeunte, post anthesin reflexa, paululum per- sistentia. Petala cuneato-obovata, subemarginata in unguem attenuata, sepalis paululum longiora. - Antherae sessiles, un- dulato-rugulosae, petalis fere triente breviores, Bacene 1— 58 2 suhelliptico-obovatae, 4 lin. longae, gynobasi clavatae 3 —5 Iin. longae insidentes, NHostmannia Planch. 38. IM. elvasioides Planch. Walp. repert. V. p. 400. Creseit in Suriname. Hb. Kegel, n. 274. Celastrineae R. Br. Dex L. 39. I. celnstroides Kl. Mss. Frutex 12 — 15-ped. altus, In fruticetis prope Paramäribo (Oude Ryweg). Aug. 184. Hb, Kegel. n. 415. Anacardieae Lindi. Anacardium Rotth. "20. A. eceidentaie I. :DC. predr. IL p 62. In arenosis prope Joden-Savanna copiose et in fruticelis prope Poelebantje. Jul. 1844. Hb. Kegel. n. 182. Mangifera L. 41. ML. indiea L. DC. 1.1. p. 63, Ad margines silvarım prope Paramäribo (efferata?). Jul. 1844. Hb. Kegel. n. 123. “ Vochysieae St. Hil, Vochysia Juss. 42. V. arceuata Gke. Foliis ternis, brevipetiolatis, oblong0- ellipticis, basi obtusis, apice breviter obtuse - acuminatis, ufriz que glaherrimis, Jatescenti-viridibus, opacis; racemis axila- ribus, areuatis, densifloris; pedicellis unilloris, sub. lente wi nute pubescentibus, Noribus glabris; rapsnla trigona, .glahre In silvis prope Beekhuizen. Febr. cum ferib.- et Jul, 184 cum fructihus, Hb. Kegel. n.. 684. 943, Bu 59 Rami glahri, teretiusenli. Folia coriacea, ternata, di- stantia, brevipetiolata, oblenga - elliptica, hasi obtusa vel pau- Inlum acutinseula, apice obtuse-apiculata, nervo medio suh- tns prominente, venis parallelis tenuibus ad marginem ana- stomosantibus, glaberrima, supra Iutescenti- viridia, opaca vel vix paululum nitida, subtus opaca, 4—5-uncialia, 11, — 21/, poll. lata. Petioli brevissimi, 2 In. longi, snpra cana- liculati, glabri. Stipulae deciduae, minimae, Racemi axilla- res, incurvati, elongati, solitarii, pennae corvinae crassitn- dine. Pedanculi subverticillati, teretes, uniflori, glabri, supra insertionem bracteali. Bracteae minutae, sessiles, solitariae, decidnae. Petala tria, glabra, lutea, intermedium oblongo- obovatum, lateralibns oblongis muito majus. Capsula trigona, glabra, rugosa, pollicem longa. ’ Lythrarieae Juss. Dodecas L. 43, D. surinamensis Linn, fil. Suppl. pl. p. 36 et 245. Eneyelopedie methodique tom. II. p. 289. DC. prodr. HI. p.91. In fossis et ad ripas flum. prope Paramäribo. Jul. 1844. Hb. Kegel. n. 323. Kagerstroemia Willd. 44, E. indien L. DC. prodr. II. p. 93. In hortis prope Paramäribo colitur. Octob. 1845. Hb. Kegel. n. 1031. Passifloreae Jus, Passiflera L. 45. P. Iaurifelia DC. prodr, III. p. 328. Ad margines silvarım prope Paramäribo. Ang. 1844. Febr. 1845. Hb. Kegel. n. 486 et 703. 46. P. foetida Car. DC. 1. 1. p. 331. co In sepibus prope Beekhuizen. Sept. 1844. Hh, Kegel, a. 650, 47. P. surinamensis Mig. Linn. XVIN. p. 363. Wal. Repert. V. p. 772. Ad margines silvarum prope plant, Quarta, Mart. 1845. Hb. Kegel. u. 865. 48. P. Kegelinna Gke. (Sect. Circa). Seandens, eir- rhifera; Tolis membranareis, lato-ovatis, aentis, apiculatis, integris vel utringue unidentatis, quinquenervüs, 21/,— 3%; poll. longis, 1%, —2%/, poll. latis, eglandulosis; petiolis 8 lin. lougis, quadrangularibus, biglandulosis; peduneulis gemi- »is, eirrhiformibus; floribus pollicaribus, flavis ; hacca globo- sa, membrauacea , slipitata. ia silvis prope Mariepasten. Maio 1846. Hb. Kegel. D 1320, Caulis volubilis, striatus, glaber ver pube laxa, deter- gibili vestitus. Folia membranacea, glahra vel praeserlim pagina inferiore puberula, lato-ovata, apice acuta, apiculata, integra vel utringue unidentato - apiculata , quinquenervia, ner- vis infimis allis molto tennioribus hreyiorihusque; e nervo me dio utringue duo tantum nervi laterales majusculi exenntes- Petioli paululum snpra basin biglandulosi; "glaudulae sessiles; oblougae. Bacca membranacea, stipitata, magnitudine Prun Cerasi. 49. Pnssillorne (Sect. Granadil ae) species. Glaberrt ma, scandens, cirrhifera; foliis quinquenerviis, subtus paul pallidioribus, infimis lato- ovatis, ohtusis, integerrimis, MU eronatis, ceteris trilobis, basi subcordatis, lobis oblongis, * tusis, mueronatis, integerrimis vel basi tantum glandulos®“ serralis, sinubas eglandulosis; petiolis 5 — 6glandulosis, gun dulis tereti-claratis; stipnlis magnis, semicordalis, inegii 61 pedunenlis petiolnm duple superantibus, unifloris, 3Ihracteatis, bracteis calycem fere aequantibus, laxis, ovatis vel oblongis, mucronatis; corona filamentosa dupliei, interiori hbrevissima, exteriori petalis dimidio breviori; tnbo calyeino semiglohoso. In silvis prope plant. Quarta. Mart. 1845. Hb. Kegel. n. 858. Caulis scandens, teres vel subangulatus, glaber. Folia infima ovata, obtusa, mneronata, inlegerrima, cetera triloba, basi leviter cordata, quinquenervia, 1%/; — 2 poll. longa et lata, glaberrima, subtus aliquantulum glaucescentia, lobi ad medium laminae et ultra separati, terminalis panlulum lon- gior, omnes oblongi, obtusi vel obtusiuseuli, mucronati, inte- gerrimi exceptis dentibus 1 — 2glandulasis ad basin loborum, Stipulae semicordatae, integerrimae, 6-9 lin. longae et 5— 6 lin. latae. Cirrhi filiformes apice convoluti. Petioli 37, — 1 poll. longi, fere semper 5 — 6-, rarius Aglandnlosi. Pe- dunculi 2%/, — 2 poll. longi. Involnerum 3phylium, foliola elongato-ovata vel oblonga, mucronata, pollicaria, 4-— 5 lin, lata, Sepala uncialia, apicem versus ufringue dente magno obsita. Petala sepala subaequantia, DBacca, snbelliptica, magnitudine nucem juglandem haud plane aeqniparans. Co- lor petalorum corollaeque filamentosae accurate cognosci non poterat. — Passiflorae guianensi Mig. in Linn. XVII. p. 751. (ubi errore typographico Mey. legitur) secnndum diagnosin atque descriptionem admodum similis, sed nostra planta differt fo- kiorum lobis integerrimis, basi tantum 1— 2glanduloso - den- tatis (vix repando- et inaequaliter deniatis), sinubus eglan- Aulosis (non biglandulosis), petiolis 5— Öglandulosis (non ple- rumgque Sglandulosis), involueri phyllis ovatis vel oblongie (mon lanceolasis), pedunculis longioribns. Nam ab has vero 62 apeeie differat, nist comparate specimine authentico vix diju- dicari posse videtur. Tasconia Juss. 50, T. Fockeana Mig. Linnaea XVII. ». 464. Walp. Repert, V. p. 774. (errore sub seclione Bracteogama). Ad ripas fi. Oassepoerekreek, Novhr, 1845. Hb. Kegel. n. 1176. 51. T. (Sectio Distepkana) subcorlacen Gke. Caule glahro, tereti, striafo; foliis glahris vel subtus pubernlis, membranaceis vel subeoriaceis, elliptieis vel oblongis, acumi- matis, mucronatis, integerrimis vel leriter undulate -repandis, penninerviis, 21/3, — & poll, longis, 1—1}/, poll. latis, bre- viter petiolatis, supra paululum nitidis, subtns glaucescenti- bus; petiolis paulo supra basin biglaudulosis pedunculo quater- sexiesve brevioribus, 4-5 In. longis; pedtnenlis racemosis, raro simplieibus; stipulis exiguis, setaceis; braeteis 3 exi- guis, suhnlatis, supra basin biglandulosis & flore ruhro re- motinsculis; inbo calyeino pollicari; sepalis oblongis, obtusis, longe mucronatis, 13/, poll. longis; petalis oblongis obtusis, non mneronatis sepala subaequantihus; corolla filamentosa se- palis 6— 8plo breriore, In silvis maximis prope Mariepaston, Maio 1846. Hh. Kegel. n, 1424. Tarneraceae H.B.K. Turnera L. 52. 8. opifera Mart, (Reise in Bras, von Spix, n. Mart- Thl.2. 8.552., quam Walpers in Repert, nt snpra memoratam Passifloram guianensem Mig. et multas alias plantas silen- tio transmisit). In arenosis prope Saron. Maio 1846, Hh. Kegel. n. 1279. ge m 63 Pirlqueta Aubl. 53. P. foliosa Gke. Folis imbrieatis, angusie ovato- oblongis, acutinsculis, remote et obtuse crenatis, supra faber- eulato - siellatim pilosis et nonnullis pilis simplicibus longieri- bus intermixtis, subfus pallidioribus, tomentosis, in nervis pilis stellatis obsitis, brevissime petiolatis; peduncnlis axilla- rihus, unilloris, folio paulo brevioribus, Ad vias prope plant. Quarta. Jul. 1844. Hi. Kegel. n. 110, Canlis ereetus, strietus, 12/3 ped. altus, infra scaber, supra pilis brevioribus appressis et longioribus patentibus basi tubereulatis obsitus, deuse foliosus. Folia imhricata, anguste ovato-oblonga, acıtinscula, pollicaria, basi 3—4 lin. lata, obtuse crenata vel subintegra, © nerro medio 5 — 6costata, supra brevioribus pilis stellatis et nonaullis pilis simplicihus longiorihus obsita, subtus pallidiora tomentosa, in nervis stel- latim pilosa, brevissime petiolata. Petiolus vix lineam lon- gus. Peduneuli axillares, folio paululum breviores, 8 lin, longi, pilosi, supra medium obsolete artieulati, ehracteati. Capsula al apice ad basin trivalvis. Begoniaceae R.Br. Begonia L. 54. B. glabra Aubl, In ‚silvis maximis prope Mariepaston. Maio 1846. Hb. Ke- gel. a. 1326, Crassulaceae DC. Bryophyllum Salisb, 55. MW. ealycinum Salisb, DC. prodr. III, p. 396. In fraticetis prope Paramäribo (efferata?), Hb. Kegel, u. 1228, u 64 Lobeliaceae Jus. Centropogon Presl, 56. C. surinamensis Presl. DC. prodr. VIL p. 345. Lo- belia surinamensis L. Siphkocampylos macranthus Pohl. Ad margines silvarım prope Paramäribo et alibi copiose. Jul. 1844. Hb. Kegel, n. 311. Lobella L, 57. L. domingensis DC. prodr. VI. p. 359. Yiloribus coeruleis albo -macnlatis. In pascnis uliginosis prope Paramäribo. Aug. 1844. Hb. Kegel. u. 431. ’ Sapotaceae Jasa. Chrysophylium L. 58. Chr. glabrum Jacg. DC. prodr. VIH. p. 158. In silvis prope Poelebantje. Tal, 1844. Hb. Kegel. n. 108 nn Loganiaceae Enll. SpigeMa L. 59. 8: Antheimial. DC. prodr. IX. p. 7. In silvis prope Poelebantje et in pascuis prope pl. Quarta Jul. 1845. Hb. Kegel. n. 137. Gentianaceae Lind. Coutouben Anbl. 60. C.racemesa Mey. Esseq. p. 86. DC. prodr.IX. p.67- In silvis prope Poelebantje, Sept. 1844. Hh. Kegel. n.605- -Schultesia Mart. 61. Sch. brachyptera Chamiss, in Linn. VII. p. 8. DE 1.1 p.68. . In arenosis humidis prope Paramäribo, Aug. 1844. Fb Kegel. n. 439. 65 Voyria Aubl. 62, V. pallida Gke. (Sect. Leiphaimos.) Caule simpliei unifloro; squamis parvis, appressis, basi connatis, oblongis, oppositis; calyeis 5fidi corolla sexies octiesve hrevioris lobis laneeolatis, acutis vel subtriangularibus, corollae pollicem vel sesquipollem longae tnbo longissime basi et apice ampliate, lobis oblongis ovatisve obtusiuseulis; antheris brevistipitatis; stylo ovarium duplo snperante. ' Creseit inter folia putrida in fruticetis prope Paramäribo, Ang. 1844. Hb. Kegel. n. 458. Canlis 5—8 poll. longus, internodis 6—14 lin. longis. Sqnamae oblongae vel Janceolatae, uninerviae. Calyx 1— 1%, lin. longns, Corollae, ut videtur, flavae lobi 2 lin. longi, margine saepe revoluti, obtusinsculi. "Differt & proxima P. uniflora Lmk. sgnamis omnilms oppositis (non alternis), oblongis, ealyce corolla 6 — 8plo (non decies) hreviore, a P. tenella Guilding corolla duplo longiore, synamis oppositis (non superioribus alternis), a P. tenuiflora Griseb. curolla longiore et antheris brevistipitatis (non sessilibns) et a V. lavescente Grisch. squamis opposi- tis (non oppositis alternisque), corella duplo longiore, anthe- ris non sessilibus. Convolvulaceae Jos. Ipomoca L. 63. X. tnınnifolla L. DC. prodr. IX. p. 365. Convol- vulus tamnifolius Mey. Esseq. p. 95. In sepibus prope pl. Tourtonne. Sept. 1844. Hh. Kegel, m. 621. 64. 1. subrevoluta Choisy. DC. 1. 1. p.386. Ad fossas prope pl. Quarta(Nienwe Ryweg). Aug. 1845. Rh. Kegel. n. 974, 22r Bd, 16 Heft, 5 65. I. micans Gke. (Sect. IL Strophipomoca $. 3. B.) Canle tereti, glabro, volubili; folüis cordato - acuminatis, mucronatis viringue imprimis pagina inferiore micanti- pube- scentihus, petiolatis; petiolis pubescentibus, 11/,--21/, poll. longis; pedunculis elongatis, erassis folia superantibus, gla- bris vel paulnlum pnbescentibns; floribus irregulariter cymo- sis; sepalis ohovatis, ohtusis, aegnalibus, glabris, sese invol- ventibus, 3— 4 lin. longis; cerolla aurea, infundibuliformi, inferne anguste tubulosa, ealyce 3 - Aplo longiore. In sepihus prope Paramäribo. Decembr. 1844. Hh. Kegel. n. 683. . Folia a sinn 2 — 24, poll. longa, 117, —1®/, poll. lata, sinn mediocriter late, lobis rotundato-obtusis. Pedunenli 3 —4 poll. longi. Flores cymosi, cyma subfastigiata, irregn- lariter dichotoma; pedicelli #/, poll, et ultra longi, bracteae lineares, minimae, caduese. Corolla infandibulifermis, uncia- lis, tnbo angustissime coarctato, & lin. longo, 66. I. alba Gke, (ead. sect.). Canle striato, pilose, vo kabili; foliis cordate-acuminatis, glabris, petiolatis; petiglis pilosis, bipollicaribus; peduneulis pubescentibus vel subglabris petiolum aequantibus vel paulo longioribns; floribus irregula- riter eymosis, subtrifloris; sepalis lanceolatis, acutis, glabris, exterioribus angustioribus, 4 lin. longis; eorolla alba, infan- dibnliformi calycem plus duplo superante. Ad fossas prope pl. Tonrtonne. Jul, 1845. Hb. Kegel. n. 960. Folia a siuw 24/, poll, langa, 12/,— 217, poll. lat, sinu lato, lobis obtusis, semipolliearibus. Pedanouli usqne ad eymam 11/—2 poll. lengi; pedieelli 3—4 lin. longi. Bra- ctese lincares, minimae, caducae, Corolla parva, calycem duplo superans vel pauJo longior. 67. X, Iengipes Gke. (read. seet,). Caule striate, pilos0, volubili; foliis cordato-acuminatis, glabris; petiolis pilosis, 67 2-3 poll. longis; pedaneulis pilosis, folium aequantibus vel superantibus; foribus irregulariter cymosis, cyma irregulari- ter bi et trichotema ; pedicellis 6 — 9 lin. longis; sepalis ob- ovato-elliptieis, hreviter cuspidatis, glabris, exterioribns paulo brevioribus, margine imprimis apicem versus ciliatis, interio- ribus latioribus, glabris, 2—5 lin. longis; corolla calycem quintaplo superante, In sepibus prope Poelebantje. Febr. 1845. Hh. Kegel, n. 734. Folia leviter repanda, a sim 21/,—3 poll longa, 2%, poll. lata, sinu lato subreniformi-cordata, lobis obtasis, Pe- dunenli usque ad cymam 4—6 poll. longi, cyma saepe foliis dnobus cordatis vel lanceolatis suffulta. Corolla magna 15 — 20 lin. longa, lutea, 68. X. stenocolpa Gke. (ead, sect.). Glabra; caule siriato, volubili; foliis oblongo -cordatis, acuminatis, leviter repandis, longe petiolatis, infra pallidioribus, sinu profundo, lobis an- gustissime distantibus vel incumbentibus; pedunculis petiolum superantibus; floribus cymosis, cyına irregulariter pluries tri- et dichotioma, elonyata; sepalis suhaequalibus, lanceolatis, euspidato-acuminatis, glahris, 4 lin. longis; corolla kilacina, infundibnliformi, calycem sexies superante, bipollicari; cap- sula glahra, depresso - globosa. In sepibus prope Paramäribo. Aug, 1845. Hb. Kegel. 1.987. Folia magna, a sinn 3—3%/, poll. longa, 2%, — 3 poll. lata; lobi obtusissimi, %/, —13/, poll. longi, approximati vel inenmbentes. Petioli 24/, —— 4 poll, long. Pedunculi usque al cymam saepe 5— 6 poll. longi. Batatas Bumph,, Chois. 69, B, eissoides Chois. DC, prodr. IX. p. 339, Convol- vulus cissoides Lok. In arenosis prope Saron. Mai 1846. Hb. Kegel. n. 1282. 5# 68 Pharbitis Chois. 70. en. Nil Chois. DC. 1.1. p. 343. Convolvulus hede- raceus L. In arenosis prope Geyersviyt. Jul, 1845. Hp. Kegel. 2. 961. . Anisein Chois. 71. A. Martinicensis Cheis. DC. 1. 1. p. 430. Ad fossas prope Beekhuizen (Wanecapad). Sept. 1845. Hb. Kegel, n. 1006. Boragineae Jus. Cordia L, 72. €. speciosa Willd. DC. prodr. IX. 9.476. €. Sebe- stena L. YFloribus coccineis. In hortis prope Paramäribo. Oct. 1845. Hb. Kegel. n- 1029, 73. €. Schomburgklüi DC. 1. 1. p. 490. Ad margines silvaram prope Poelebantje, Fehr. 1845. Hib. Kegel. n. 685. 74. C. salieina DC.? ]. 1. p. 492. Ad margines silvarım prope Poelebantje (Fehr. 1845) et in fruticetis prope Paramäribo. Jul. 1844. Hb. Kegel. n. 371 et 708. In herbaris haec planta saepe sub nominibus Cordiae Martinicensis et C. Curassavicae reperitur, sed calycis in- Nati lobi non subovati, sed triangnlares atque acntı sunt, ne- que in dentes setaceos ipsius longitudine desinunt, sed calyeis tubo triente breviores sunt; praeterea corolla calyce duplo longior neqne limhus brevis est. — Diagnosis Cordiae sali- cinae DO. cum plantis suppetentibus exactissime conveniret, nisi felia subsessilia nominarentur, quae evidenter petiolata sunt. 75. ©. ulmifolia Juss. DC. 1.1. p.494. Variat: 69 a) ovata DC. foliis ovatis basi obinsis apice acnminatis. Varronia globosa Desv. non Linn., neque Cordia glo- dosa H.B.K., quacum saepe commulatur. In sepibus prope Paramäribo. Jun. 1844. Hb. Kegel. n.9, b) ovalis DC. foliis oralibus basi acufis apice acuminatis, Varronia corymbosa Desv. F. monosperma Jarg. In sepibus prope Paramäribo. Jul. 1844. Eh. Kegel, n. 109. Heliophytam DC. 76. MH. indieum DC. 1. 1. p. 556. Heliotropium indicum L. Tiaridium indicum Lehm. In enltis prope Paramäribo (Sept, 1844) et in cultis prope Geyersvlyt. Fehr. 1845. Hb. Kegel, n. 633. 731, Hiydroleaceae Cheis. Hydrolen L. 77, M. spinosa L. DC. prodr. X. p. 181. In aquis stagnautibus prope plant. Quarta, Jul, 1844. Hb, Kegel. n. 175. Verbenaceae Juss. Priva Adans. 78. P. lappulacena Pers, — DC. prodr. XI. p. 534. suh nomine Privae echinatae Juss.— Verbena lappulacea Poir. In eultis prope Paramäribo. Jul. 1844. Hh, Kegel. n. 73. Plumbagineae Jus. Plumbageo L. 79. Pl. rosea L. In hortis prope Paramäribo. Jan. 1846. Hb, Kegel. n.1241. Aristolochieae Jass. Aristolochia L, 80. A. platyloba Gke. Voltbilis, glahra; foliis petiola- tis, discoloribus, trilobis, lobis obtasissimis, aequalibus vel 30 medio paululum longiore, lateralibus patentissimis; stipulis nullis; pedunculis unifloris; perianthii tabe brevi eylindrico leviter ineurvo (haud infracto}, limbo bilabiato, labiis ex- appendiculatis Jongitudine suba@qualibus, altero ovali, altero e bası lincari eanalieulata in laminam spathulatam dense re- tieulatam extenso. Ja fratieetis prope Laane van Tonrtonne. Hb. Kegel, n. 632, Canlis volubilis, nt tota plante, glaber, Folia petiolats supra saturaie viridia, subtus pallidiora, friloba, in petiolum breviter triangulariter preducta, lobis obtusissimis, suhaeqna- libas vel medio panlulam longiore, lateralilas a nervo medio 2 — 21/, poll. longis apice 1—1%/, poll. latis, medio a pe- tiolo usque ad apicem 21/,—31/, poll, longo, A— 1% poll. late. Petioli bipollicares. Peduncnli uniflori, % poll, longi, Perianthit fnbus nsque ad Iimbum necjalis, leviter carvatus, eylindrieus, limbus bilabjatus, labio altero ovali eirc. 8/, poll. longo et lato, altero pollicari e basi lineari canaliculata in lamisam spathulatam dense retienlatam ampliate, Artocarpeae Bartl., Endl. Cecropia L. 81, €. Schiedeana Kl. in Linnaea XX. p. 531., sed folis in meo specimjne deeemloba sunt, lobi obovati, obtusi, juniera sapra tomento tenuiore, subfus tomento denso einereo vestiti, adulta in pagina superiore glabra, scaberrima, satnrate viri- dia, in inferiore cana, in costis vennlisqgne tantum puberula; petioli sulcati, panlulum puberuli, Numerus folii loborum valde variabilis est. In silvis prope Beekhuizen copiose, Jul, 1844, Hb. Ke- gel, n. 79, Plantae Kegelianae Surinamenses, Auctore F. A. Guil. Miguel. Menispermene. 245.°) Coceulus tameides DC. Prodr. I. 97. 228. Ciasampelos Pareira Lam. var. foliis mucrouatis. An species? Olacinene. 976. Ximenia americana Linn. £. oblonga DC. I. 533. In sepibus. Flores odorati. Bomkaceae. 875. Pachirn aquatica Aubl. — Ad ripas fl. Suriname in Joden -Savana, copiosa, 20 — 30-pedalis. Bamydene. 726. Casearia Ianceolata Mig. in Linn. XVII. 753, Ad margines sylvarum ad Poelebantje. Malpighincene., 954. Heteropterys sp.? fructns deest. Sapindaceae. 980, Talisia glabrat DC. 1. 609. Arbor ramis vertic.; in syleis umbrosis prope Beekhuizen. *) Numeri antepositi herbarium Kegelianum spectant. 72 268. Sapindacen. — Sapindi spec.?, sed calyx 5- Gdus. Meliaceae. 688. Guarea grandifolia DC. 1. 624. Arbor 40 —50- pedalis; ad margines sylvarum. Marcgravinceae. 340. Rami steriles serpentes, foliis distichis obtusis, Marc- graviae cujusdem, cujus tres ni fallor species in Guians ereschnt, sed absque Nloribus non discernendae, Ampelidene. 644. Cissus — sicyoides vel GC. obscura DC. 1. 629, inflorescentias monstrosas tantum vix nungquam folia formans, ex Puccinia incrassata Leveille, quae ovaria hujus plantae incolit, cujus fusam descriptionem dedi in diario: Instistuut 1846. — In schedula video, ad 50— 60 pedum longitudinem haue pl. exerescere prorsus aphyliam! Euphorbiacenae. 1318. Conceveiba guianensis Aubl, Fr. 8— 10pedalis. In sylvis prope Mariepaston, fl. fem. Hippoveratenceae. 286. Mippocraten discolor Mey. Esseq. 19. Vix ab H. laeviguta Rich. diversa, Prope Paramäribo. Miyrtacene. 1235, Gustavia Augusta Linn. in Amoen. Acad, Tom. VII. tab, 5 Arhor 20pedalis, Soribus albis sunveolentibus ad margi- ues sylyarum prope pl. Qnarta, Jan. 1836. Combretucene. 1192. Combretum punetatam Siend. 73 Erutex subvolubilis, ramis longissimis, fl. eoccineis. An satis a sp. Aubleliana diversam? Ad ripas #. Cassepoerekreek. 259. Poivrea alternifelia DC, IN. 17, vel species pro- Pinqua; diagnosis salis congrua, sed nec jeonem nec speci- men auth, vidi. 979. Terminalin Iatifolia Sw, Fl. Ind. occ. 11. 729, $. dichotoma Mig. Esseg. 177, qui diversam speciem credidit; Speceimen depanperatum tantum coram habnisse videtnr, Arhor 20 — 30pedalis ramis suhverticillatis. Fractus („Amanda”) sunt in delieiis incolarum. In hortis Paramäri- boae, - 324. Laguncularia racemosa Gaertn., DC. prodr. II. 17. In fruticetis ad fossas pr. Poelebantje, Jul. 1844. Kegel. (determ. Dr. Garcke). 1191. Cacoueia coccinea Anbl, DC. 1. 1. p.22. Ad ripas fl. Cassepoerekreek (Nov. 1845) et in arenosis pr. Saron. Majo 1846. Kegel, (determ. Dr. Garcke). Leguminosae. 232. Cynometra Hostmanniana Tulasne in Archives tu Mus. @’Hist. nat. IV. 180. 266. Pithecolobium lasiopus Benth. Crescentiene. 6784, Schiegelia elongata Mig. Foliis oblongis vel lanceolato-oblongis acntis, basi obiusinsculis vel acntis, mar- ginibus revolutis, coriaceis, utringae praesertim supra nitidis venisque prominulis ante margines arcuatim confnentibus, ra- cemis compositis praeter hrasteas minntas ovafas concaväs pubescentes glabris, Creseit in eaudicihus Palmarım prope pl. Quarta, Jan. R. 71 A sequenti foliis magis oblongis, majoribus 6 — 9 poll. longis, 21/5 — 3 latis satis diflerre videlur. Petioli 3 — 4 Hin. longi, transverse rimosi,. Rumuli obtuse tetragoni cor- tice laevi. 678). Schlegelia iilacina Miq. in bot. Zeitung 184. Subvolubilis, foliis coriaceis floribus et calyeibus roseis. In sylvis prope Oude Ryweg; m, Sept. fl. Scrophularineae., 249. Bacopa aquatica Aubl. — Benth. in Hook. Journ. of Bot. II. 48. 673. Scrophularinea; ahsque floribus. Verbenacene. 1030. Clerodendron Siphonanthus R.Br, — Schauer in DC. predr. XI. 670. — Huc probabiliter Cler. longicolle Mey. Esseq. 217, quod juxta specimen depanperatum hujus stirpis in Paramäriboae hortis efferatae constitutum esse vi detnr. Solanene. 1324. Cestri species? Labintae. 327. Oeymum micranthum Willd.; sed filamenta ‚non prorsus inclusa. In paseuis, 1046. Leonurus sibiricus Linn. 98. Leonotis nepetaefolia R,Br, In cultis, 93. Hyptis globifera Mey. Esseq, 207. Folia in supf- spp. angustiora, Ab H. brevipede Pohl, Benth. Lab. 105. satis differre videtor. Dentes tubo calyeis breviores, Im pasculs prope Paramäribo, 1111. Hyptis, an Inntannefelia Benth.? Nostra minor et magis glabra. 73 116. Hyptis splcata Poit. — 6— 8-pedalis. Ad pl. Quarta. 1113. Marsypianthes hypteiden Benth. In Joden-Sa- vanna, in arenosis ad Vischerholle, rara. Rubiacenae. 1035. Amajona grandifolia Miy. in Linn. XVII. 291, In sylvis ad Vischerholle. Styraceae. 1285. Symploeos Ciponima L’Her. — DC. Prodr. VIN, 250. — In arenosis ad margines sylvaram prope Saron et alibi. 255. 256 et 257. Ejusdem formae. WEbenacene. 926. Piespyres enyennensis DC. Prodr. VII. 224, ubi sp. florens descriptum, meum fructiferum. Accedit ad D. Pa- raleam Steud., DC. 1. ec, sed ealyce minore distinctum. Fo- lia nunc glabra. Prope Paramärihe. Myrsinene. 244. Conomorpha laxifiora DC. ]. ce. 114. 354. Weigeltia myrianthos &. DC. i. c. Var. folüs majoribus, corollis manifeste punctatis. Prope Paramäribo. Polygoneae. 952. Triplaris surinamensis Chan. var. erassifolia €. A. Meyer Bemerk. üb. Polyg. 14. Arbor 40—- 50-pedalis, im sylvis. Myristiceae. 283. Myristica fatua Sw. In sylvis prope Paramäribo. 275. Myristica sebifera Sw. Lacistemeae. 487. Encistema myricoldes Sw. Prope Paramäribo. Folia in snpp. spp. hand integerrima, magnitudine variant, 76 Piperacene. 1357. Acrocarpidium nummularifolium Mig. supra ramos arborum in sylvis maximis prope Mariepaston. 452. Acr. repens Mig. supra truncos arborum ad pl. Qnarta. 476, Peperomia peliucida H.B.K. In cultis, 438. P. melanostigma Mig. In arborum truneis prope Paramäribo, 437. P. Velloziana Migq. var. polysticta Miq. in Linnaea XVII, 742. In truncis putridis prope pl. Toonrtonne. 1005. ®. Parkeriana Migq. in Hook. Lond. Journ. of Bot. — Ad ramos arborum in sylvis prope Geyersviyt. Absque numero et 1037: ®P. rupestris H.B.K. Mig. syst. Piper. 182. — @nam proxima praecedenti; ad truncos arborum pr. pl, Quarta, Tourtonne, 730. P. praecedentis var. angustifolia? in sylvis prope Geyersylyt. 1252. P. obtusifelia Dieir. Prope Paramäribo. 806. P. obtusifelia var. grandifolia Miq. Syst. 19. Ad truncos prope Geyersvlyt. 619. P. cuneifolia Dietr. Mig. ]. c. 194. Ad ramos arborum prope Paramäribo, 882, Poihomorphe peitata Miq. Prope Paramäribo. — Folia inferiora 13 - nervia, nervoque medio trifido 15-plinervia- 1364. Enckea dubin Kth. — Mig. 1. c. 366, Ad ripas A. Saramacca. Folia juniora in nervis snbtus ienerrime pu- berula, 85 et 135. Artanthe caudata Miq. Prope pl. Poele- bantje et Quarta. . 289. A. geniculata Miqg. Ad pl. Quarta. 72. A. genieulata, forma angustifolia Ad pl. Poele- bantje, Li) 170. Artanthe nitida Mig. Paramäribe. 465. Ejusdem forma petiolis atque pedunenlis longioribus, 821. A. affinis Mig. in Linn. XVIIL 228. Prope Para- märibo, Absque numero: A. anonaefelia Miq. In sylvis mon- tosis ad .Mariepaston. öi et 52. A. asperifolia Miq. Varis locis. 53. A. adunen Miq, Prope Paramäribo, 1329 et 1336. A, hymenophylia Miq. In silvis ad Ma- riepäston, 659. A. (Isophylion) Kegeliana Miy, Ramulis petiolis pedunculis foliisqgue sabtus in nervis hirtellis, his breviter pe- tiolatis membranaceis subepunctulatis, supra atro -viridibus nitidis glabris, elliptico- vel ovato-oblongis, breviter acumi- natis, basi suhaeqnali obtusis, costulis ntrinque 6 — 7 distin- etioribus aliisque venulis interpositis patulo- adscendentihus anastomosantibus, peduncuio petiolum haul superante, amen- tis folio hreviorihus temuibus, bracteis pedicellato - peltatis hirto - eiliatis. Creseit in sylvis Paraensibus prope pl. klein Onoribo, m. Sept. — Ex afl. A. ramiflorae et 4. pyrifoliae. Bami teretes glabrescentes; ramuli angulati; nodi marginati. Pe- toll 1% — 2 lin. longi, juniores marginati et dilatati. Folia $1/a—6 poll, Ionge, 2 — 2%, lata. Stipula oppositifolia linearis membranacea dorso hirtella semipollicaris. Amentum junius tripollicare ereetum. Absque numero: A. (Lsophylion?) Hudgeana Mig, Glabra, ramulis subtrigonis, foliis inferioribus longe, sup. breviter petiolatis, ovato- vel oblouge-lanceolatis, attenuato- acatis aelate oltusatis, rectis vel subohlignis, basi suhaegnali Altennatis vel acutis, utringue elevato- et pellucido- punctalis, 78 subtus pallidis, venulis subpatulis utringue pluribus, amentis peduneukım paulo superantibus brevissimis obtusis deflexis, bracteis conchaeformi-peltatis vertice glabris margine antico extenuato suhciliolatis, ovario oyato aliquid attennalo, stig- matibus 3. Crescit in sylvis maximis prope Loango, m. Julio. A. Brunonianae afünis. Ramwli compresso - vel semitereli trigoni, hine canalienlati. Nodi marginati. Petioli canali- eulati basi dilatati 10—1 lin. longi, Folia 5-3 poll. lon- ga, 12-6 lin. infra medium lata utrinque opaca. Pedun- euli 1—1'/,, amenta 2 -— 3 lin. longa. Burmanniacene. _ 153. Apteria setacea Nutt. forma paullum major quae fere transitum struit ad A, Iilacinem Miers. In arenosis syl- varım prope pl. @Qnarta. Musacene. 473. Heliconia acnminata Rich. forma foliis lanceola- tis, vix pedem longis et vix 2 poll. latis. In aquis stagnan- übus prope Paramäriho. Cannacene. 964. Canna surinamensis Bouch, in Linn. XVII. 491. Fieres rabri. In paludosis prope Paramäriho. 367. C. augustifolla Linn.? An C. glauca? Ihiden. 724, Maranta Casupo Jacy. Calathea discoler Mey- Esseq. In sylvis humidis prope pl. Geyersviys; 5 — 6-pedalis, fl. Inteis. 603. ME. (Thalia) geniouiata Linn. Affinis videtur M. Tonchat Aubl, Copiose in sylvis prope pl. Quarta, Flores violacei, 79 675. Maranta obligqua Rudge. In sylvis prope Beek- huizen, ‘76. ML. Inchmocaula Mig. in Lian. XVII. 755. In syl- vis umbrosis prope Poelebantje. 812. M, arundinacea Linn, Prope Paramäribo ; A. latei. 235 et 472. M. surinamensis Miq. in Linn. XVIIL 603. „Arrowroot” incolis. Ad margines sylvarım prope pl, Qnarta. Radices tuberascentes. 1469. ML. (Calathea) strobitifera Mig. Canlescens, va- ginis elongatis ore ntrinque subauriculato puberulis, caeterum glahris, foliis subpetiolatis lanceolatis in acumen hreve sub- convolutam puberulum desinentibus, serrulato-scahris, nervo medio subtus prominente, versus apicem valde attenuato ad eum fere pertingente, spica terminali solitaria subsessili oyata imbricata , bracteis subpatulis ovato-lanceolatis glabris, bra- eteolis carinato -concavis dorso villosulis. Creseit in sylvis prope fl. Saramacca (Groote Boica), Majo il. Species insignis, Costi speciem fere referens. Folie 10 — fere 12 pollices longa, 13/,—21/, lata, subhmembranacea, glabra, tenuissime siriulata. JYaginae versus apicem sulca- tae, Spica bipollicaris. Bracteae inferiores pollice lon- giores, superiores vero breviores., Bracteolae 3 lin. fere aequantes. Scitamineae. 936. Alpinia exaltata Mey. Esseg. % In sylvis humi- dis prope Tourtonne et alibi; Julio florens; 8—10-pedalis. Renealmiae generi adscribenda. 807. Costus ciliatus Mig. in Linn. XVIN. 47. Ad mar- gines sylvarım prope pl, Quarta. Flores rubri. Folia sap. sessilia, so 480, Costus spieatus W. Mey. Esseg. 3. Alpinia Jacy. Amer, Tab. I. satis econgrua. Vagimae haud prorsus glabrae. In sylvis humidis ad Poelebantje. Flores albi. 1470. Renealmia monorperma Mig. Rhizomate repente noduleso, caulikas sterilibus inferne vaginatis, folis petiola- tis oblongo-lanceolatis vel lanceolatis acuminatis memhrana- ceis glabris (parvis) racemo radicali pedunculato bracteato, eapsula (indehiscente) monosperma, semine subsemiovato Di- tido, umbilico valde excavato, Creseit in sylvis maximis prope Groote Boica. Species in genere forsan heterogenea omnino eum Alpi- nia (Renealmia) humili Fl, um, 1. Tab. 4. "comparari potest, qnam hahitu refert, a qua vero magnitudine minore et capsula, ahoriu monosperma, differt, Caules teretes penna corvina aliquid crassiores. Vagi- nae inferiores aphyllae purpnrascentes; superiores striatae vi- rides, suh lente vix glabrae, utringne ad petiolum subanricu- latae. Foliorum nervas medins fere percurrens; inter venas laterales sunt aliquot distinefiores, unde folinm fere multipl- nervium. Scapus bracteatas bipollicaris. Perianthöi dentes exteriores inaequales. Semina varie angulato-ovata, saepe uno fantum Jatere compressa, nitida, laevissima, friticei c0- loris, mr Nonnulla de parasitis quibusdam phanerogamieis observata, Auctore E. Brandt. (Cum tabula 1.) Oassiam ‘plantas non ‚e solo materiem haurire altricem sed aliis nufriri plantis, inter veteres jam constabat. Theophrastum, Plininm, All. Magnum, Cardanım et Pa- racelsum affero, qui omnes aut de singulis plantis parasitieis aut de too genere scripserunt. Attamen vero plane incognita erat germinatio harum plantarum et incrementum et singula- rum partium sirmetura, Haec genera planfarım alii putant simillima bestielis noxiis quae, spontanea quam dicunt generatione, putrescenti- bus organicis nascuntur parlibus; alii vero ea ex altricis plan- tae opinantur succo oriri, qui, cum pro illius animae vi ac moderatione abundantius effuat, formam producat alienam. Quae de spontanea origine theoria effecit, ut illis tem- poribus investigationes subtiliores non sint institutae. Druidae plantas illas e coelo missas itaque sacras eodem- que modo multi populi eas habebant dena deornm. Luxuriem earum maxime adjuvant tum silvae umbrosae, tum regionnn meridionalium, imprimis Americae et Asiae 22r Bd, 13 Heft, 6 82 australis atque insularım, quae nune Sundanae nominantur, aör humoribus gravidns. Raflesia, ut speeimine ntar, in illis terris gignitur, cu- jus plantae flores omnium parasitarum sunt maximi, plantae vero ipsae arborum Javaniearum adnascuntur radieibns; eadem ratione et Hydnora, quam illustrissimns Nees ab Esen- beck mediam esse inter plantas dieit et animalia, in austra- libus Africae silvis invenitur. Easdem regiones et Cynomo- rium, Sarcophyte, Balanophora, Langsdorfa, Loranthus aliaeqne id genus plantae habitant. Quamgnam vero in illis praeeipue regionibus maximıs parasitarum oceurrit mumerus, (amen et tepidae borealesque terrae nonnullas hnjus familiae gignumt; multae praeterea sunt, quas, cum bue usque non parasitari viderentar, tamen ut vere Parasiticas esse statnamns ornatissimorum virorum investigalie effecit. Quamvis parasitieae plantae partim formis singulari- bus, partim siructura interiore et collocatione sua a ceteris valde differant, tamen permultae et diversissimae et quae pa- rasitiea vita fere omnino earent, hac in familia sunt con- jeetae. Legem igitur quandam aut certam propriamque indolem (zegaxriga), qua possint hujus generis plantae a ceteris discerni, inveniamus necesse videtur, Linnenus pater jam dissernit de plantis parasitieis, cau- lemque appellat parasitieum alteri plantae, non terrae in- natum, Et alü locwti sunt de plantarım seenndariarım aut pa rasiticarım genere quod aliarum stirpinm radieibus et innasci- tur et inde alitur. Attamen vero ommihus in seriptis inter plantas parasiti- cas proprie dietas et Epiphytas aut quae aliis adhaereseunt caulibus, differentiam nullam invenimus, 83 ‚Hac in dissertatione de plantis loquemur parasitieis, qunae inter phanerogamicas sunt inventae; imprimis autem nonnulla de parasitis scribemus nuperrime cognitis, ita nt ex anatomia potius et e toto plantarum ineremento illius nominis quaeramus zationem, Sed anteqnam, quae sint plantae parasiticae, quomodo nascantur et alantur in natura observare aggredimur, quod huc usque dissernerint viri clarissimi paucis jam in memoriam liceat revocare. — Aliorum placita. . Omnium, qui a primis temporibns hac in re elahorave- rint, diversas perlustrare sententias, longum est et a nostro proposito alienum. Qui vero aut accaratins uberinsque de toto parasitarum genere dixerint, aut qui nostris temporibus sin- gulas generis partes diligentius tractaverint, hreviter comme- morare, non abs re esse videter, Jam primum R. Brown, in rebus hotanicis maxime ver- satus nonnihil de parasitis latins exposuit #), Qui quidem sie fere disserit: Parasitas vocat plantas, quae incompleta foliorum structura et viridi colere defieiente (id quod Lin- nens pater jam commemorat), a ceteris plantis valde distent. Qnarım quidem plantarım 'semen parvum sit, embryo incom- pletus, interdnm impartitas, fortasse sine cotyledonibus. Ea vero sentenlia, quamvis clarissime explicata et illis diebus sane probatissima fuerit, tamen his temporibns probari non potest, *) R, Brown: Verinischte botanische Schriften. : 6* 8 Solas Rhinanthaceas inspieiamus, quas vere parasitas esse arguemns. Öuid vero, quanam cernitur foliorum de- fectus, et seminum et embryonum ? Et folia sunt eompleta et semina et embryones; harum plantarum et aliarım Personatarum differentia inveniri nulla poiest, nisi examinata stractura anatomier. Propter conjunetionem eum aliis quibns adnaseuntnr plan- tis, vir doetissimus discernit: parasitas, qnae semper mutriau- tur aliis plantis et parasitas, quae radices gignant proprias, ideoque minns utantnr untricibus plantis, Idem nomnullarum parasitarum semen germinans aliquam fortasse in planta nutriei vim exercere pntat, qua callus qui- dam gignatur, ei arboris tumori simillimus, qui inseetorum ictu solet oriri, cui rei et Ungerus plane assentit. Radiculas tenerrimas docet eum telae stratis nutrieis plan- tae componere hovamı telam, quae hasin formet parasitae. Quo in loco citat Vaucheri de Orobanchearum germinatione ob- servaliones, Hiec enim non prius germinare semen dieit, quam in Can- nabis ineiderit radices. Sin minus, per longum tempus ja- cere in terra, germinationis potentiam retinens; tum dejectum in aqnam genitis putrescere teneris filamentis. Contra vero apta radice receptum radienlis in stellae formam positis nu- triei plantae adnasei. . Verum tamen opimio isfa: corpns quoddam veluti mediem formari, mihi quidem non satis videtur probata. Anatomies plantarum et nutricis et parasitae systemata plane sunt sepa- rata, neque hac re accnratissime observata ulla confasio ad- mittiter. Aliis in seriptis vir doctissimns qnasdam parasi- tarum species tractat; ohservationes singulas sno quamgne loco afferemus, 8 .Eodem fere modo DeCandolle *) in seripte suo: „De Vinfuence que les vegetanx parasites exercent sur cenx qu’ils attagnent et de leur maniere de vivre” sie disserit: Totum parasitarum genus dividit in classes daas: „Para- sites eryptogames et phanerogames”, quarum omittemus prio- rem, secundam accuratius inspiciamas, Hujus igitur elassis duas iterum partes discernit, quarım altera amplectitur: „Parasites feuillees ou Chlorophylies” qrippe quae omnibus utantur organis, foltis viridihns, vasca- lis et stomatis insirnetae snecnm perhcimnt. At nequeunt hune succum e solo haurire cum vel spon- giolis plane careant vel teneris radieibus. Ita eundem ab al- trieibus plantis aceipiunt perfectum quibuscum simul intereunt. Sie „le. gui” (Piscum) et major Loranthacearum pars. Alterius vero partis appellat parasitas „Aphylies ou deco- lorees”, quae quidem plerumque foliis, stomatis, vasculis ca- reant, quare neque aquam neque acıdum carbouicum nee vi- tae plane efficiunt succum et rarius 'gandent viridi colore. „Orotanches, Monotropes et Cylindes hae in parte com- memorat, Quas omnes parasiticas exogenis plantis et impositas et ab jis nufritas dieit; easdem vero endogenis se invenisse im- positas plane negat. Visei autem acenratius explicat auatomiam; semen miram in modum arborihus se imponere commemorat, radieem vero, quamgquam viridi gaudeat colore, semper tenehbras petere de- monsirat, Alteram deinde classis partem, cui nomen „Aphylles” datum est, iterum hac dividit ratione: parasitas „Radicicoles” *) Physiolog. veget. par M. A, P. DeCandoite. Tom. IIE chap. XIV, Paris 1832, 86 nominat, quae radicibus, „Uaulicoles” quae aliarum planta- rum sunt caulibns impositae. Maxima autem est differentia in his „Zadicicoles” quas omnes esse vult irinm ordinum: „‚Monobases” infima caulis parte cohaerent cum nutriei planta (Cyiinus, Rafflesiae, Cynomorium, Orobuncheae qnaedam), „Polyrhizes” eodem modo cum planta cohaerent nutrici, sed liberas gignunt radi- eulas (Monotropa, Orobanche), „Polystomes” permultas dimitiunt übrillas, quae tuberenlis hauriunt nufritionem (La- thraea). Quibus „Radicicoles” aut desunt cotyledones, aut pa- rum sunt exouliae, ita at ipsa semina quidem germinare, te- nerrimae plantae vero ineremento pergere omnino nequeant. 1Q quod eedem fere modo fit in illis „Gaulicoles)’, quas, gnamqnam in terra germinant, tamen intereunf, si gerimina- tione jam perfecta posten nutrici planta careant. Tali mode vir illustrissimns parasitas ilo tempore nolas systemate qno- dam composuit, qua im re praeclarum se praebuit obser- vatorem. Neque vero naturaliter hoc systema compositun existimo, cum ejusdem generis plantae, gqnae etiam certa cum altrive planta conjunetione sint simillimae, differentia duntaxat mini- ma sint separatae. Orobancheas afferre mihi lieeat, quo ik genere omnes species eandem fere habent eum nutrici planta eonjunclionem, attamen plantas illas in systemate suo diversis insernit classihus, — Non minus diligenter celeberrimus Unger de tola para- sitarum familia seripsit #). " *) Beiträge zur Kenntniss der parasit. Pflanzen. Annal. des Wie- ner Museums vol. IE 1840, 8 Etenim omnium parasiteram interiorem quandam vitae kegem putat esse communem; id quod et pallido colore et fo- liis deficientibus et odore foetido perspiciatar. Itaque maximi momenti esse, vitae modum explorare pa- rasitarum. Unger plures ordines poswit; dieit enim: Parasitas al- teri plantae quasi immersas (Raf/lesias), aut ab ea perma- natas (Balanophoreas), aut cum ea conjunctas (Lathraeam), ant ei adstrictas (Orobenche), aut ah ea arcte caplas (Mo- notropam), denique autem mnlto liheriores (Unseutam et Lo- ranikum), qui ordines nimia quadam artis subtilitate eompo- siti mibi videntnr, Maximam autem differentiam vuli inter parasitas esse et paraphytas, quas quidem parasitas nominat genuinas, Hoc mode parasitas, ut ita dieam, paullulum liberiores dirimit ab illis, quae proprie sic dieuntur, Hedera Helix enim, Rhus radicans ei Bignonia radicans parietibus et veiustissimis muris adhaerescunt radieulis suis et per totam vitam radicem retinent palarem, Omnes igitur parasitae his Anibus sunt coercitae: ah al- tera parte intima conjunclio et maximus parasitae in plan- tam altricem transitus, ah altera parte perfecta parasitae avalsio, Certissime nulla est conjunetio inter anatomica plantar autricis et parasitae sysiemala, ulrumque enim, quantumyis altera planta alteri eohaereat, clare et perspiene cst sepa- ratum, Et singulae plantarım telae ita congruunt, ut altera al- teram continuare videatur, immo etiam nutrieis plantae cor- {ex cum parasitac cortice eodemque modo utraque vasa Con- gruunt, 88 Sucei igitur viae non sunt interruptae, continua interioris spatüi est eonjunetio, quae coloratis liquoribus injectis demon- strari potest, Plantae nutrieis cum parasita conjunetionis gradum et germinis formationem spectanti hi ordines exstant: Parasita proxime ad plantae nutrieis lignum oritur, va- sorum systemati plantae nufricis conjuncta, (Rafflesia, Brug- mansia.) Parasita genito rhizomate plantac adhaeret nuirici sca- posque giguit floriferos. (Hydnora.) Inter parasitam et plantam nutricem illins germinatione novum gignitar eorpus ambabus plantis ortum. (Balanophora, Sarcophyte, Cynomorium.) Parasita gignit xhizoma- fibrillis nutriei plantae afıxum. (Helosis, Langsdorfia.) Rhizoma nullum est, sed radices inveniuntur ramosissi- mae papillis affixae nutriei plantae. (Lathraea.) Parasita radices agit aut papillosas aut non papillosas. (Orobanche.) Parasitse plantaeque nutricis radices proprium componunt corpus. (Monotropa, Corallophytum.) Parasita aut papillis aut radieulis adhaeret nutrici plan- tae, (Cuscuta.) Parasita inter plantae nutrieis corticem ei liguum radices demittit ramosissimas ligno immersas. (Piscum, Loranthus, Misodendron.) Deniqne Unger nonnulla seripsit de arborum frutieum- que insertione*), qua quidem qnam facile possint plantae ps- rasitari Juculentissime ante ocnlos poni opinatur. ‘Quam sen- tentiaı plane seqni non possum; differentiam quam valt inter *%) „Verediung, Pfropfung.” vu 89 parasitas, ut ita dieam, genninas et falsas, a natura condi- tam non existimem; sed latins hac de re alio loco exponam. Unger recte dixisse mihi videtur: omnibus parasitis in- teriorem quandam vitae legem esse communem; hanc vero legem pallido eolore ei foliis deficientibus et foetido odore esse manifestatam haud erediderim. Sunt utigue plantae, qnae quamguam vere parasitantur foliüs et viridi colore nihilominus gandeant, Jam vero ad alium me converto virum quippe qui maxi- mus rerum bofanicarum eultor de parasitis diligentissime ege- rit, Martium dico ®). Duas antem parasitarım partes vonstitnit: quarum alte- sam Pseudo-parasitas quodammodo aut Epiphytas, alteram genninas ampleeti vult. Pseudo - parasitis istis vel Epiphytis nulla cum plantis qni- bus adhaerent relatio est. @uam ob rem illas plantas para- siticas esse omnino non dixerim. Parasitas autem genuinas enm planta nntrieci conjungi dieit. Has enim serioribus temporibus genitas esse slatuit, ita ut duo amplissima plantarum regna inveniantnr, quoram alterum originale vel primarium appellat, alterum seceun- darium, Haec plantarum divisio mihi quidem non instituta a na- tura videtur, quae, ut singulis in familis arbores, frutices, herbas, quaeqne diversissimis nutriuntur rationibus, ita et alias procreat formas, eliam parasiticas. Sic autem Martias parasitarım proponit seriem: Fungt, Bulanophoreae, Cytineae, Rafflesiaceae, Burmanniaccae, *) Ueber die Vegetation der ächten und unächten Parasiten, zu- nächst in Brasilien; München. Gelehrte Anzeigen. 1842, 90 Orchidene, Araceae, Convolvwlaceae, Orobancheae, Eri- ceae, Lorantheae, Marograviaceae, Guttiferae. Omnes deinde parasitas ‘gemuinas hos ordines quinque eomponere vult: Fungos; parasitas aphyllas non virides aliarumgne arborum radieibus insidentes; parasitas aphyllas haustoriis caulibus adenntes; parasitas foliosas virides et quae primarias in plantam nutricem radices emittant; parasitas fo- liosas virides ei quae secundariis partibus, radieibus et cau- libus nutriei plantae adhaereant et ab ea nutriantur. Hoc in ordine quinte Clusias illas commemorsat quae caulibus ramis- que aliarım arborum ramis arctissime adhaerent et ab üs aluntur, qnare totas fere arbores devastant et corrumpunts unde Martius Cormopkagas vocat. Ceteri vero qui de toto parasitarum genere scripserunt, res simili ratione exponunt. — Observata. Legem nimirum de rebus naturalibus eertam proponere non possumns nisi factis ohservationibus probatam. Quare institutis quibusdam parasiticarum plantarım ob- servationihus et vitae modum et parasitarum cum plants autrieibus conjunctionem earumgue siruefuram diligentius in vestigare conatus sum. las praecipue hujus regionis plantas quae nostris diebus ah aliis parasitari, ab aliis non parasitari dieuntur, Ahinan- thum, Odontitem, Melampyrum, Euphrasiam, Thesium; Pyrolam alias maximo cnm studio inspicere mihi proposui, Omnia vero quae inreni hoc in opusculo proponere mihi hiceat. 9 Sunt vero quaedam familiae, quarım genera singula ex- plorare mihi non liceret cum plantae illae exoticae non cre- bro sint invenfae mihigne non essent in promptu. De his doctissimorum horum virorum , qui illas acenratissime explo- raverunt scripta et sententias diligenter peragrari. Balano- phoreas, Rafflesiaceas et alias dieo, quae quidem nostris temporibus viroram illorum, ut Brown *), Goeppert #*), Griffith ***) investigationibus plane sunt cognitae. Duas enim plantas Rafflesiam Arnoldi et Hydnoram africunam R.Brown in disserfatione sna inspieit; sed eodem- modo Cytineum quoqgie, Brugmansiam alias hujus gene- ris plantas et inveniri et cerescere vuli. Inspieiamus igitur plantarum et ortum et incrementum at vitae modum recte in- telligamus, . Semina Pitis speciei et Cissi caulibns et radieihus in- cidunt, id quod in Loranthaceis potest inveniri, quippe qua- rum senina eadem ralione Betulae, Pini, Crataegi aliarım arborum incidunt ramis, Tum quidam seminis stimulus caulis telas corrumpit et pervertit unde corpus quoddam medium procreaiur quod plan- tulae parasitiene basin ;formet, nam quiden theoriam, id quod jam antea dixi non sequar. Quibusnam ex parlibus hoc medinin corpus est formatum? Guonam modo stimulus ille partes pervertit? Neque in dissertatione illa, neque in tahu- lis res elarius intelligi potest. Jam vero ceteris in parasitis, mas examinavi tale corpus invenire numquam pofui. Ejus- modi autem corpas plantarım systemafa ei plantae nutrieis *) On the female lower and fruit of Rufflesia Arnoldi and Hyd- nora africana. *#) Beiträge zur Kenntniss der Balanophoreae. PX) Des parasites sur racines. Annal. des Scienc. nat. Tom. VI. 92 et parasitae plane miscere et ufrinsque fines exstingnere elare elucet! At srstemata illa anatomien cetrris in parasitis omni- no sunf separata, fransitus duntaxat telae alterius plantae in alterius telam ohservari potest et tota plantae nutrieis vaso- rum corruptio, Parasitae semine tali modo aucto, plantae muiricis cor- tex laceratur et plantula prodit parasitica. Deinde fungi for- mam accipit, quam quidem per totam vitam retinel. Has vero plantas vascnlis esse instructas et floribns gau- dere idem demonstrat magis exeultis et hermaphroditis et dioecis et dielinibus, Itaque tres Rafflesiaceerum instituit seetiones: Raffle- sias, quae sectio Rafflesiam ei Brugmansiam amplectitur. Utragque in illa planta ovaria superiora sunt calyeis origme; et illarım compositione et interiore sirnetura, et placentarım sede et ovulorum et antherarum directione structaraque a 0% teris sectionibus facile possunt discermi. Deinde secundaım seetionem Hydnoreas nominat, quat sectio Hydnoram solam continet, Hydnorcae et ovariis pendulis a ceteris sunt diversae et stigmatis partitis, tum singulari placentarum origine et sfrü- etura, tum embryone ipso, qui deusi albuminis centrum tenet, postremo autem antherarum structura. Denique Cytineas vult tertiam sectionem, quam tum pla- eentis parietalibns a ceteris discedit, tum ovarüis calyei con- natis et embryone impartito celluloso qui totam fere massam format, ab albumine autem separatus est. Qnas omnes hujus familine plantas vere esse parasiticas perspieitur nec unguam eas per fotam vitam apparere liherio- res. Plantze nutriei igitur arete adhaerent ita ut simul cum ea intereant, 93 Eodem fere modo Goeppert*) de Balunophoreis et quidem de Rhopalocnemis genere verba fecit. Eadem Jara- nica terra hane procreat plantam quae arborum radieihus in- nata eadem Balanophorearum vilae ratione, quam supra exposui, gaudere dieitur. Qui autem systematis locus illis plantis sit tribnendus non perspicuum est, Plantae enim alia- rum caulibus subterraneis innatae forem fantum e solo emit- tunt; deficientibus vero et radicibus et caulibus foliisque, fun- gis quibusdam similes esse videntur. Interior autem illins partis steuetura Anatomica, quae ve- getationis quasi corpus potest nominari, cum pedanculum por- tet et florem et orgaua omnia, quandam cum plantis monoco- tyleis similitudinem habere ‚videtur. Multi enim vasculorum fascienli in parenchymate inveniugtur dispersi. Pedunenlis autem et spadieibus aceurate ohservatis quan- dam enm dicotyleis plantis similitndinem invenies, cum omnia fere harum partium organa in eirculi forma sunt posita. ‚Cellulosus autem hujus partis axis singula vasa continet et dispersa, id quod in illis plantis perspiei potest, quae me- dium inter Monocotyleas ei Dicotyleas locum tenere dieun- tur, Nyctagineas volo et Pipergceas, quas omues illustris- simus Schultz **) Synorganicas dichorganocanleas appel- kavit, Insertionibus plautae carent medullaribus. Qua de re quum alio loco latius exponere opus sit, hie nihil ultra ad- jiciam, Filieihus quogne plantae quodammodo similes esse existi- mari possunt cum et cellulis prosenehymaticis sint instructae —_—. *) Beiträge zur Kenntuiss der Balanoph. Bresi. 1847. **) Natürliches System des Pfanzenreichs. 0. H. Schultz, Berlin 1832, ; 94 et vasculis striatis ef reticnlatis. Spadices vero qnae plantis illis sunt, in gemma coni ea ntuntur forma, quae in Abieti- zarum occnrrit fructibus, Semina perfecto carent einbryoune; cellulae autem nuclenm semper retinent. Qui embryo serins tantum semine abjeeto formatur id qnod Schleiden in Rhi- z0carpeis jam prins demonstravit. Quihbus omnibus rebus cognitis Goeppert Balanopho- rcas inter Filices et Cycadeas dieit ponendas esse. Non meum est, hie in plantarum systemate locus utrum sit reete an false constitutns discernere; ego potissimum fa- miliam illam hoc in opuseulo commemorari nt parasiticam. — Qnamguam eodem modo in Bromeliaceis quoddam ge mus, Tillandsia, parasitieum existimatur, tamen familia haec mibi est omittenda cum neque plantas observare mihi liceret, nee de aliorum observationibns his in plantis audiverim in- stitutis. Jam vero ad aliam me verto familiam quam totam para- siticas solum plantas putant continere, Örchideas dico. Örchideae sunt plantae herbaceae, quae radicihus car- . nosis tum integris tum partitis aut solo aut aliis insident planiis. r Totam Orchidearum familiam hoc modo duas in parits quarım utramque melius inspicerem, dividere, non ineple duxerim. Eae igitur hujus familiae plantae, gqnae radieibus carno- sis ant integris aut partitis insident solo, regiones praecipue habitant tepidas ibigne in pratis et silvis inveniuntur, Bunt aut unico tubere instructae, aut radicihus fascieulatis. Orchis Ophrys, Platanthera, Listera, Corallorkiza, alia hujus regionis genera. Qnamqnam omnes in prafis nostris inter Gramineas el Cyperaceas et alias crescunt plantas, nulla tamen earam cum 9 his plantis eonjunetio potest inveniri. Plantarum tubera tum integra tnm partita et radieibus minoribus instructa materiem e solo hauriunt altricem plantamque nutriunt, quae quidem aut sub hoc tnbere aut jnxta, novum procreat tuber, quomodo neva sequentis anni planta praeparata est. Itaque has plan- tas hoc vilae gradu si quidem vetustiores sunt non esse para- sitiecas persuasum mihi habere non dubitem, At vero id quidem certum est omnia harım plantarım semina, quamquam äcenralissime sparsa et ohservata num- quam fere germinare id quod hortulani bene seiunt, Quacnam est causa, ut res ia se babent? Verisimile est, senina ut germinent aliis egere plantis, quae plantulis vixdum egressis praebeant nufritionem, quam ipsae parare non possunt. Örchidearum antem semina, qnae sevi, ut res elarior mihi appareret graminum inspersi seminibus; atfaınen vero, quamqnam maximo cum studio plantas ohservari, Or- chidearum semina tam sero tempore non germinaverunt. Klotzsch autem, diligentissimus indagator, semina hoc mo- do sparsa germinasse comiter mihi exposnit et multas Orchi- deas esse parasiticas demonstravät. Ilias vero plantas radieihus fascienlatis instructas inspi- eiamus; eottiam Nidum avis et Epipaciidem ut specimini- bus utar. Quam quidem utramque diversissimis loeis collectam aconratius examinavi. DNeoftiam in silvis umbrosis inveni; planta illa permultis radicibus subcarnosis ei brevioribus est instrueta et quae locatione quandam cum avis nido habent similitudinem, Contemplantes vero radices singulas, quasdam aliarum plantarım radices conspieimus, quas Neottiae ralices arcte amplectunfur. Hac in parte Neotiiam vere esse parasiticam non dubium esse videtur!' Sed atcuratius inspiciamus ac 96 radices illas diligentins examinemus! @uam ad rem segmenia exscindamus necesse est, Investigantes vero radieis segmentum infimo apice trans- versale exscissum cellulas conspieimus et majores et minores et fere omnes Cytoblastas tenentes. Hae igitnr in parte gigni cellulas et radicem praeeipue erescere perspieunm est; telam quidem eambialem invenimus quae ceterarum est fanquam procreatrix. Num autem Neot- tiae radices hac in parte aliarım plantarum radieibus sint arete conjunetae? Minime! Hi enim Neottiue radicum api- ces aut liberi in sohım descendunt, ut materiem hauriant al- trieem, aut aliarum plantarım 'radieibus sunt impositi neque ullo modo is conjuncti. Sin vero Neottia, radix sive apice, sive alia plantae parte alteri incidat radici tenerrimae, illa brevi interjeeto tempore radicem aliam aut amplectitur aut omnino eireumfundit. Nam eadem in parte Neottiae cum altera planta conjunctio inveni- tur? Minime! Anatomica plautarum in illa ipsa parte aut in transversum aut in longitudinem scissa systemata emnino se- parata nee ullo modo apparent conjuncta. Neottiam igitur, quam multi parasitari voluerunt, nequa- quam esse plantam parasiticam, jam satis constare mihi vi- detur. . Eodem fere modo res in Epipactide se habet aliisque in parasitis, quae longioribus radieibus sive atreis, sive solo immersis sunt instraetae, ut in Fanilia permultisque aliis, quae umbrosas Americae australis silvas inhabitant, Qus® quidem parasitae arboribus impositae aut acelinant arhorut cortiei radiees aut in eum dimittun, Cortex autem ille ei veiustior est ef eariosus, nec unguam ad arboris yitam ne cessarius; sed enm humorem et aquam longum tempus conli- 97 neat, ad parasitae vitam est aptissimus. Et eandem quidem rem in E'pipactide inveni confirmatam, in qua radices illae lapidibus erant arctissime acelinatae, qui quidem muscis fue- rant ita vestiti, nt longum tempus humorem retinerent. Ra- dice illa examinata, hane illamve ejus partem pilis permultis (quod tomentosnm diennt botanici) invenis vestifam, quae qui- dem e sunplieibus compositae cellulis radiei apportant nutri- menta. Simili autem modo atgue in is quas attuli in cete- ris quoque parasitis illis quas supra nominari res reperitur, Omnibus igitur illis cum plantis quibus adhaeresennt nulla omnino conjunctio est. Orchideas illas esse vere parasiticas, unde velint con- eludere, mihi certe non liquet; epiphytas aut pseudeparasitas nominare multo praestantias existimaverim. Aliam autem inspiciamus familiam, Aroideas, quarum senera nonnulla parasitari solent dici, Hujus familiae quamqnam omnes plantae sunt radicibus carnosis instructae, diversissimis (amen ntuntur vitae ratio- nibus. Pars enim solo insident et in lacuum et paludum ripis saepe reperiuntur, ut speeiminibus ntar: Calla, Arum, aliae. Jam igitur perspieuum est, has plantas non esse parasiticas. Altera autem pars illas continet Aroideas, quae longis- simis radieibus aöreis insirnetae eodem modo, quo Orchideae ilae iis utantur, arboribus et vivis et mortuis sunt adnexae. Quin etiam arborum corticem ineunt, negne tamen ulla alia, quam mechanica illa, ut ita dicam, ratione ei conjunctae sunt, quamobrem eodem Pseudoparasitarum seu Epiphytarum nomi- ne appellari lieet. Anthurium, Pothos, Caladium. Piantis illis, quas proposneram monocotyleis examinatis Jam ad dicotyleas progrediater investigatio. 22r Ad. 16 Heft. 7 98 Familiis illis omissis quibus genera nunnulla parasitica inesse dieunter, ut Moreae, Artocarpeae, Urtiecae, Lau- rineae, Santalacearum familiam inspieiamus, cujus illud Thesium genus vere esse parasiticum demonstrandum mihi est. Jam vero Mitten *) nonnulla de his plantis et in iis de Thesio linophylio exposuit, quod quidem Lo2o corniculato, Thymo Serpyllo, Dauco CGarotae, Carici glaucae aliis de- monstravit insidere. Equidem Thesium et linophyllum et ebracteatum dili- geuter examinavi quas quidem plantas et graminibus quihus- dam et Asperulae Linctoriae insidere inveni. Veram autem hujus structurae formam inspecturis ana- tomia nobis est contemplanda et prima partium origo prae ceteris cognoscenda. Thesio quidem illo cum plantis vicinis e solo caute era- dicato et terra quae radieibus adhaereat aqua perluta, illas Thesii radices cum aliis invenimus arcte conjunetas. Qnomodo autem conjunctio illa facta est? Num eadem est, quam jam antea et in Orchideis et Aroideis et aliis in plantis observavimus? Baudices accuratins inspieiamus. Contemplantes antem illa conjunetionis puneta, inerassa- tiones quasdam et quasi ampullas conspieimus, quae Thesü radicibus adhaerent **), *) Sue le Paraäsitisme des Racines de Thesiun linophyllum. An nales des Sciences nat. Tom. VII, %*) In Leguminosis quaedam tubercula inveni, quae quidem a The- sii et ceterarum parasitarum valde differunt haustoriis. Haet vero tubercula, quamguam radicum partes sunt, tamen alla com planta nulla cohaerent. Tubercula illa toti familige esse propri& mihi videntur; quippe quae inveni in Lotis, Fathyris, Acaciisı Orobis, Trifoliis alüisque in generihus, diversissima vero am“ plitudine, ” Jam vero separemus has ampullas a plantae nutrieis ra- dieibus id quod agatur cautissime, cum ampullae his radici- bus saepe sint tam arete conjunetae ut a parasitae ipsius ra- dieibus abrumpantur et plantae nutrici adhaereant, Ampullae vero a nutricis plautae radieibus separatae, at parasitae radicibus ut integrae insidentes partes, inferiore in parte quendam profundiorem habent sulecum, cui nutricis plan- tae radix insita est, ita nt ampulla illa in nutrieis plantae radice equitare videatur. ÜCeteris autem in partibus ampullae illae, parasitae radieis quasi dilatationes aut partes esse vi- dentur, gqnamvis magis albo quam radices illae gaudeant eolore, Multas antem ampullas eadem in radice invenimns guae vero ambitu et amplitudine sunt diversissimae. Unde sequitur ut ampullae gignantur, cum radices in- erescere pergant; quare sententiam illam, quam Mitten pro- posuit: radices fummodo longieres heri et crescere, eum am- pulla plane sit exculta, a natura abhorrere puto. Jam vero ampullam ante oculos pono ut siruetura anato- mica perspieue possit intelligi (fig. 13). Duo antem telarım exstaut genera, alterum quod epidermidem (e) componit, for- ma longiore vel angustiore distinetum, alterum quod paren- chyma (p) esse notum est, hexagena, polygona vel sphaerica forma: Et illad epidermidis stratum plerumgne pellueidum aut vacnum, rarius quidem cernitur, aut solida aut eolorata ma- Quaestio igitur hoc loco exstat quanam vitae functione ea fun- gantur? Cellulae quidem maxima amyli copia cernuntur expletae; tuber- cula autem ipsa pormagno saepe volumine uiuntur ut in Latkyro tuberoso, Orobo tuberoso, aliis; id yuod satis cogaltum est. 7# 100 terie expletum. Cellulae antem alterius telae hexagonae et sphaerieae maxima amyli copia sunt impletae, ita ut tota tela albido appareat colore. Qui quidem color est aptissimus ut ampullaruın parfes et quae ils adhaereant partienlae a nutrieis plantae partibus appareant diversae. Progrediamur ante et acenratius inspieamus illam The- sit et Asperulae conjunctionem. Asperulae enim radiee, qua parte Thesii insidet ampulla, segmentis transversis exa- minata, rem esse reperies perspicuam (fig. 14). Quod quomodo se haheat hoc loco attingere tantum Hi- ceat, quoniam et de illa plantarum conjunctione et de siru- etura anatomica in Rhinanthaccarum fanilia, ubi plane eae- dem sunt, Jatius disseram, Segmentum igitur illud inspicientes certam quandam ab ampulla (p) in Asperulam (a) ineuntem conspieimus par- tem (r). Ampulla quidem cellulis confertis, conicis et fere oppressis Asperulae radiri est acelinata, et in illa ipsa parte quasi discum componit, Ex disei hujus basi media, pars illa descendit quae, quamquam Ssperulae radici plane insidet, tamen albido colore potest discerni. Pars autem ea, vellulis et vasculis composita, usque ad Aspırulae lignmm procedit ibique al singulos vasorum fascieulos est distributa. Nee dubium igitur est, quina illa pars nihil sit, nisi ra- dix, quae quod ceterae radices e solo ducunt alimentum, © nutricis plantae radice haurit, Unde sequitur ut illae parasitae partes non sint ampul- lae tantum aut papillae, sed novum quoddam organum, eujus interiorem structuram anatomicam in Rhinanthaceis exami- nabimus. Itaque aAptins nomen tribuendum esse mibi videtur, liceat fortasse „haustorium”*) nominare, *) „Saugwurzel.” 101 Intuentes vero Thesil vadices, haustoria illa etiam plan- tae nutrieis radieibus munquam non conjuneta couspieinus. ltaque Thesium vere ct per totam vilam esse parasiticam planfam omnimede nobis statuendum est. Alind praeterea hr- jus familiae genus esse parasiticnm mihi non notum est, ita- que alias inspicere conabor familias. Gentianearum nonuullarum radices diligenter examinatas, multis partihus et inerassatas et Mexuosas conspicimns. Quas radieum inerassationes enm omnibus in his plantis ei diver- sissimis locis invenerim collectis, in suspiecionem mihi venit, eas plantas esse parasiticas, praesertim cum quoddam Gen- tianearum genus parasitari jam alii putaverint. Sed vetustioribus istis accuratins examinatis nullam re- peri indicium, unde re vera parasifari eas constaret; Ätaque serere illarum plantarım semina mihi proposui. Hac ratione plantas tanquam, ab ovulis observavi et quamquam grami- num semina, quibus mutricıbus uterentur plantniae, simul sparsi, tamen parasitari Geatianeas nunquam neque ullo mo- do inveni, quare parasitas Omnino non esse persnasum mihi habere non dubito. — Jam vero aliam inspieiamns plantam, quam ante nosiram aetatem accuratins commemoravit indagator ille dectissimus Guettard‘), Cuscutam dieo. Eodem fere modo Mohl‘) in seripto suo nonnulla disserit de Unscuta. Equidem, in Cvscuta diligentins observanda aliquantum temporis versatus, quaecungue inveni, proponam, simulque *) Memoir. de l’Acad. 1744. Sur Padherance de la Cuscnte aux au- tres plantes. *%) Ueber den Bau und das Winden der Ranken - und Schlingpfan- zen, Tühing. 1827. 102 Guettardi sententias indieabo, quas profecto tam sero cogno- visse doleo. Ile quidem Uxscutam iuvenit et in Leguminosis et La- biatis et in Urtica, quibus in plantis eam omnino uno eo- demgne ınodo insedisse demonstravit, Equidem Cuseutam examinavi Balsaminae insidentem. Perlustrantes vero seminis ovula jam spiraliter curvatım vonspieimus embryonem (fig. 8) neque ullum cotyledonum in- dieium. Quare Guettard Öusceutam ut monocotyleas pntat germinare; „qu’elle ne ponsse d’abord qwune fenille que Yon appelle seminale, on plutöt quun tige & qui om peut aussi donner ce nom.” Aliam autem monocotyleis esse germinationis rationem in- ter omnes constat. Itaque aut ufraeque connatae sint cotyle- dones necesse est ant nullam Unscutae esse cotyledonem pu- tabimus. Ea autem planta, quae dieitur aphylia, non earet Toliis quorum quidem initia permultis squamis sant formata, qued idem et in aliis plautis haud paneis reperitur. ’ Quamquam Cuseutae semen alia planta non egens in solo germinat, plantula tamen vix enata e solo petit aliam, in qua celeriter adseendat. Jam vero volubilis Cnscutae caulis aretis- sime acclinat plantae illi et papillas quasdam in serie posi- tas procreat (fig. 9 e.), quae quidem epidermidis eellulis pro- longatis et rotundatis compositae sunt. Quando vero Cuscxta nonnullis in partihus alıi plantae non adhaeret, sed lihera est in aöre, illa papillarım forma- tio non invenitur. Planta iisdem in partihus eo fere qui in Hedera cerni potest modo radices format, quae aut attingen- tes plantam nutricem in apice apparent tum rotundatae tum planae et illas conicas formant cellulas aut non attingentes apiee gaudent acutiore, 103 Lex igitnr quaedam interior mihi et necessitas constare yidetur, qua Cuscuta omnibus in partibus procreet organa quibus aliis plantis insideat, quare sententiam illam quam Mohl*) proposuit: Guscutam radices formare in illis uniee partibus quihus aliis adhaereat plantis, comprobare equidem non possum. Ejusdem plantae caulem segmentis transversis exami- nans (fig. 7.) altera in parte eum paullulum reperies ca- naliculatum. Neque magnam inter singula telarum strata reperies differentiam: epidermis componifur una serie cellula- ram et minorum et fere globosarum (e.). 'Tum vero secun- dum cellulis polygonis et rotundatis compositum invenies stra- tum quod quidem cambü tenet locum. Denique nullum alind con- spieies stratum si non parenchyma (p:) cujas cellulae a ceteris paulisper sunt diversae, quare limitem inter cambii et paren- chymatis stratum ponere difücile est. Hoc parenchrma axem totum explet, ita ut vasculorum fasciculi (v.) parenchymati appareant inspersi. Ftaque eirenlus vasorum existit quasi in- terruptus maximaque inter singulos fasciculos reperies intervalla. Quae quidem intervalla ceteris in plantis radios medul- lares nominari inter omnes constat. Unde seqnitur ut radii medullares non sint organa propria, sed compositi eadem tela cellulosa, quae dum vasorım fasciculi erescunt, magis magis- que compressa est, id quod plurimis in plantis adultioribus intelligt potest, ut in Tilia europaca, alüs. Neque igitur mi- rum est nonnullas plantas insertionihus illis carere, qued in Rhinanthaceis videhimns. " Ante oculos nunc pono Cuscutam quam in ex parte qua Balsaminae inside transverse dissectam reperies (fig. 9 et fig. 10). *) Ueber das Winden und den Bau der Banken- und Schling- pflanzen. 104 Hanc vere esse parasiticam elare elucet, Nam radix illa (r) quam anten deseripsi in ipsam Balsaminam dinitli- tar ita ut ejus vasa (9) arcte acclinent Balsaminae vascu- lis (v’ et v’”). Dam vero radieem Guettard „sucoirs” nominari vultz equidem censeo, radices illas „haustoria” esse nominandas, cum nufrientem materiem hauriant e planta nu- triei. Haustoria illa usque ad ligneun plantae nutrieis cor- pus penetrant, sed vasa eorum maximis Balsaminae vastı- lis acelinant spiralibus (fig. 10. vw), Itaque vaseula illa spiralia re vera ducere succos non est quod dubitem. Cusexiae autem haustoria inter Balsaminae vasa et parenchyma late diffunduntur, ita ut majer conjunctionis pars formetur (r). Itaqne illae nutrieis plantae telae sae- pe sunt laceratae et corruptae, dum Cuscutae hausto- ria is immersa ‚maximo gaudent ineremento et epidermiden et parenchyma vehementer comprimunt. At quomodo illa Cuseutae cum nutriei plants eonjunctio incipiat a primis ori- ginibus observemus neresse est, Postquam igitur Cuscutae embryo e semine egressus’est, radienlari exitu nactus est terram; plantula ipsa alii nutriet plantze acelinat et nonaullis radicihus ei immissis, Cuscuta terram relinquit, radicula ipsa interit et planta vere esse in- venitur parasilica eo mode guem supra exposui. Totum autem vitae tempus Cuscata nutrieibus plantis est astrieta. Jam vero Guettard dieit de Gxscate: „quelle est une parasite d’une espece singnliöre, pnisqwelle ne le devient qu’ apres avoir tire de la terre sa premiere nonrrifure en quoi elle differre da gwi (Piscum)”, id quo mihi rectissime dietum videtur. Cuscuta enim tolı modo majere gandet lihertate quam Fiscum, cum ab alia planta serpat ad aliam omeihusqu® immittat hausteria et multis singulis plantis simul insideat. y 105 Viscum autem uni eidemque insidens arbori simul cum ea interit. Itaque Ouscuta hujnsque generis plantae quae eadem ratione aliis insident plantis, plantae raptatrices pes- sent nominari. Phurimarım autem familiarım quas huc usque examina- vimus, nonmallae tantum plantae inveniuntur parasiticae. Jam aliam inspieiamus familiam quae plantas tantum non oınnes parasilicas continere mikt videinr, Rhinanthaceas illas quas Scrophularineis esse finitimas nolissimum est; enjns fa- miliae haec genera: Melampyrum, Rhinanthus, Odontites, Euphrasia permultas plantas vere parasiticas amplecti sia- tnemus. Decaisne in opere suo: „Sur le Parasitisme des;Rhi- nanthacdes” nonmulla de his plantis exposwit, quac qnidem aliorum observationibus ei judichis aut confirmata sunt, aut vum in observationihus errores invenisse sibi viderentur re- wohacl, Omnes auten ih viri doctissimi minus exposuerunt inte- viorem plantarım structuram anatomicani quam nos acenratius inspicere conabimur. Quamquam ommia hujus familiae examinari genera: Rhi- nanthum, Odontitem, alia tamen de uno praecipue, de Rhi- nantho quod primum est, latius disserere mihi lieeat, cum quidem cetera aut simili ratione ant plane eadem se hahcant. Major est harum plantarum similitudo quam quae diligen- tins intnentem din possit effugere, quare omnes has plantas faniliae Personatarum, quas dicunt hotanici, inserendas esse inter omnes constat, Aliam autem in illis plantis invenimus similitudinem, qua quidem a ceteris hujus familiae vehementer suni diversae. Onotiescunque enim Melampyrum, Rhinanthus veteraeque 106 hujus generis plante nohis oceurrunt aut in campis et pratis, aut in vüis aliisque locis plerumque eas invenimus enm singı- lis loeis eonfertas, tum eolore singulari distinetas; subfusco enim, rarius viridi gaudent colore, Etiamsi vero. jam dudum cognitum sit, illas plantas solo evulsas, celerrime languescere foliague omnino exarescere, cau- sa tamen qnae hoc efficiat, minus aperla est, HEodem modo plantulae illae aut e semine profectae, ita ut autriei eareaul planta, aut e pratis allatae, in hortibus nostris erescere non pergunt, id quod bene norunt hortulani. Unde has plantas carere putricihus plantis, vel vere esse parasiticas ad maximam veritatis speciem accedit. Ineipiamus igitur a Rhinantho et majore et minore hat ratione quidem sibi omnino similibus. @uarum ut accuratins inspieiamus et structuram et vitae modum contemplemur liceat quasdam species quales in ripis et fossarum et rivorum inve- nies. Plantas vero videmus esse maxime excultas in illis locis, qui simnl cum iis gramina aliasque nutrinnt plantas. Plantarum canles fHexnosissimi neque umquam apparen! adscendenies, cum careant radice, quam dieunt botaniei pa lari, atque omnes fere plantarum radices paullulum solo sunt immersae ei Jatius difinsae. Planta igitur e solo incaute evulsa parasiticam esse indiciam nullum invenies, qnippe cui omnes tenerrimae radienlae sint avulsae. Neque vero ulla animad- verti potest inter has et alias hnjus generis plantas 'difle- rentia. Inteentes autem has plantas simul cum vieinis e sol® vautissime sublatas, inter omnium planfarım raliees intimam eonspieimus eonjunclionem. @nuacras autem plantas, nt res elarior appareat in solo sabuloso nutritas, cum quidem sabt- Ium ilind potius qnam humi partienlae aqua perlni possit. 107 Perluto jam sabulo illo, Rhinanthi radices endem appa- rent atque eanlis ratione flexaosissimae; omnibns autem in partibus illas ampullas videbis, quas jam antea in Tihesio commemeravimns,. @nae quidem ampullae praeter eolorem et Straeturam exteriorem nullo omuino modo ab inventis in T’he- sio sumt diversae quare hoc loco eas accuratius examinemns necesse esi. Antequam vero ad anatomicam earum stractnram diligen- tius inspieiendam progredior, interior fotius plantae structura anatomica mihi est examinanda. Contemplantes igitur caulis segmentum transversaliter se- ctum (fig. 5), plura et diversissima conspieimus cellularum strata, Stratum antem externum multis aequalibus et fere rotun- datis compositum est cellulis quae quidem formant epidermi- dem (e), neque ullo utuntur colore cum aut nullum aut inco- loratum contineant succum. Hae autem cellulae, planta axis directione excisa (fig. 6), apparent esse oblongae vel quadran- gulares, unde sequitur ut forma gaudeant eylindrica, In nonnullis hnjus familiae plantis, ut in Melampyro quodam et in Odontite, epidermidis cellulae sen fusco sen alio colore apparent coloratae, quomodo caulis colorem ef- ficiunt. Secundam autem stratum cellulis componitur aut elliptieis ant sphaerieis et polygonis (p), quippe quae, plauta axis directione excisa (fig. 6), eadem fere utuntur forma. Pluri- mae autem sacco ei magno granulorum niunero Apparent re- pletae, quae granula viridem habent colorem. Quod cum idem et in ceteris plantis reperiatur (Melam- Pyrum, Odontitcm, Euphrasiam affero) perspieuum est, il- hıd stratum componere parenchyma. 108 Tertium deinde stratum multis et tenerrimis apparet cel- Inlis formatnm, qnae cambii nomine omnihus notze sunt (fg. 5 et 6 c.). Hoc cambium quippe quo cetera strata procreen- tur, veram esse vilae sedem, inter oınnes Constat. Tum vasorum adspicias faseienlos (fig. 5et 61), qi radiatim dispositi et crassioribus instructi parietihus, minori- bus et majoribus componuntur vasihus, Denique medullam (fig. 5 et 6 m.), quae axis tenet lorum et majoribus enm hexagonis tum polygonis formatur cellulis. Quamquam medullae cellulae plernmqne sueco carent, im- mo plane desunt vetustioribus plantis, tamen in Melampyro nemoroso quasdam exteriori medullae parti insertas inveni eellulas, quae et succo et grannlis illis utuntur. At ubi sunt radii medullares? omnibns in his plantis enim nullos invenies. Nonne fortasse id certum exstat indieium, eas plantas esse parasiticas, quae insertionibus careant me- dullaribus? Minime! Jam vero in Cuscuta nonnulla de his insertionibus me- dullaribus disserui, Ilam plantam sine dubio parasiticam esse inter omnes constat, rerum tamen, permagnis illis, ut ita di- cam, insertionibus gaudet, cum singuli vasorum fasciculi pa- renchymati sint inspersi (fig. 7). Eodem modo, ut aliad affe- ram exemplum, in Ysco illae insertiones inveniuntur, hand minus perspicuae, At quem ad finem plantis sunt eae insertiones? Paren- ehyma quidem et medullam inter se conjungunt; certissime! Haec vero conjunetio neutiquam necessaria mihi videlnr, cuB medulla ipsa ad longaeritutem plantarum nihil contribuat; quod non ita dificile videtur intellectu, cum multas veieriores plantas inveniamus esse cavas. Itaque medullae seu radii medullares nihil sunt, nisi PA” venehrmatis partes, quae nonnullis in plantis possunt omniut PURE nme 109 eeteris stratis 'valde inerescentibus opprimi, id quo in illis Rhinanthaccarum plantis evenit. Hoc parenchyma in plautis semini vix egressis, nbique eontinwm, in axe vocatur medulla, cortex autem in ambitn et uhi medullam eum eortice conjungit, insertiones sen radii medullares. Eadem vere sirata, medulla omissa, in plantae invenies radiee, In foliis antem ei in foribus nullam inter has et ceteras Personatas invenies differentiam. Nonnulli quidem volunt, Rhinanthaceis deesse stomata, idque indieium omnibns parasiticis plantis commune esse! At Fiseum ut illo iterum utar speeimine permultis gaudet stoma- tihus vel in ambabus foliorum pazinis. Itaque indicia illa non omnibus plantis parasiticis, sei non- nullis tantum ecommunia esse videntur, Tota vero planta e semine oritur. Examinandım igitur semen erit totam planlam inceludens, Khinanthacearum vero semina ala orbieulari cineta sunt, ac subfuseo gaudent colore eademgqne ratione apparent formata ac ceterarum Personata- rum semina. Sed interiorem exploremus structuram anatomicam,. Ante oenlos pono semen per medium in axis, ut ita dieam, pri- marii directione disseetum (fig. 2). Diseernuntur in semine emhryo (E) ac duo (e et a) te- larum strata istum includentia, quorum in altero (e) cellulae oblongae una tantum serie consertae sunt, ita ul tolnm omki- no eingant semen et epidermidem (testam) forment. @Quibus vellulis suhfusens color est, quare fotum semen suhfusco co- lore apparet coloratum. ‚ Alteram autem stratum cellulae forma polygonae aut hexagonae explent (a), quae quidem sueco Iaeteo et per- 110 multis granulis repletae apparent, quam ob rem tota hacc tela, oculo mieroscopio non adhibito ut lactea massa se offert. Ea ratione embryo non caret nutrimento, ideogue post- quam germinavit, semen, aliquantum temporis existere posse mihi videtur. Nutrimento autem illo consumto plautula egressa alieui insidet altriei plantae. Kodem omnino mode et em- bryonem et strata invenimus illa, seminis ejusdem axis di- reetione ita dissecto, ut embryonem ah angnstiore parte vi- deamus (hg. 1). Plantae primordium embryo est. Discernuntur vero in eınbryone, cotyledones (c), plumula (g) et radieula (r). Tota fere plantula aegualiter componitur e tela cellulosa parenchy- matiea, quae eadem forma a cotyledenum apieihus usqne ad radieis finem descendit, nullo fere discrimine. Lineae quaedam (fig.2 v) pellucidae apparent in tela in- volutae, quas vasculorum vias esse liquet. Embryonem autem accuratius eontemplantes, corpus quod- dam e cellulis tenuissimis, pellncidis, elongatis conspieimus vompositum, quod cambi nomine omnibus cognitum est (8) Jam vero cambinm illud, inter cotyledones in prinae gemmu- lae apice punctum vegetationis constituit. ltaque in hoc semine aullum indieium investigari potest, unde parasilicas esse has plantas constet. Interiore autem anatomica et caulis et radieis seminisque structura hoc mode satis cognita, ampullas, quas supra diximus, plantarum radi- eibus adhaerentes opus est in memoriam revocare. . Jam antea Nas Rhinanthacearum ampullas iisdem esse conspeximus, quas in Thesio invenimus, quare hoc loco ac euratins erunt explorandae. Dubium id certe non est, quin ampnllae illae haustorio- rum fungantur actione, quare venia sit nomini; quod um apte adhibuerim restat demonstrandum. 11 Haustoria ista frequentissima inveniri et inferiore omnium radieam parti insidere notum est. Neque vero eodem gau- dent, quem in Thesio conspeximns colore, sed pauliulum sub- fusco colorata Apparent. Rhinanthacearum deinde radieem affero (fig. 4. A.) trans- versaliter eo loco dissertam quo insidet hanstorium (fig.4. B.). Animadvertimns ibi telarum radieis strata, quae jam anten tommemoravimns: epidermidem (e), parenchyma (p), corpus ligneum (1), atque hoc quidem ligui stratum e vasculis et mi- noribus et majoribus (v’) compositum. Respicientibus jam nobis ad inferiorem radieis partem, tum parenchymatis stratum tum epidermidis esse interruptum oceurrit, Eadem utique ratione qua radices tenerrimae dimit- tuntur ex adultioribus, haustorium illud oriri videmus, Et primum quidem animadvertimus parenchyma (h) quippe quod ad hausterium exstruendum ex adulliore radice ernmpit, tum vero medio in haustorio conspieimus vascnlorum fascieulum (v’’), qui quidem e vasibus illis majoribus dimittitur, Quamquam vero haustorium, parenchymate maxime ex- eulto, aliam sumit formam, tamen et origine et actione qua fungitur teneris harım plantarım radicibus simillimum est. Recentia autem e plurimis radieum partibus egredi videmus hanstoria sive partes illae aliarum plantarum adjaceant aut radicibas aut canlibus, sive liherae sint in terra. Itaque quod jam in Cuscuts erat perspieuum, legem quandam esse interiorem: haustoria formari, quibus planta parasitiea radicum Joco utatur, hisce in plantis eo clarius in conspectum cadit, cum plantae illae, quanta iis est radieum copia, haustoriis illis abscissis, intereant. Haustoria autem ea, quae plantam nuiricem non inve- niunt, oblongam .aut rotundatam retinent formam; id quod 112 nennullis in plantis observavi. @Quin etiam una in planta hau- storinm oecurrit mihi maxime excultum, quod in infima cau- lis parte terrae proxima ortum erat. Omninm vero earmın radienm partium loco, quae cum hanstoriis simul aut remotae aut corrupine sunt, recentes eaeque tenerrimae formantur ra- dices, quibus magaus haustorioram numerus est. Jam igitur unius parasitae radiees ab alia mutrieis plan- tae radiee ad aliam progressae, hanstoria is immittunt et hor modo plurium plantarum insident radieihus. Unum eımdem- que Rhinantkum, ut specimine utar, et graminum nonnullo- rum ei Spergulae nodosae radieibus insidere inveni. Sed ad cognoscendam parasitse cum altriei plauta pro- grediamur conjunetionem, quae eadem est, quam in Thesio jam vidimns. Hanstorium enim radieem plantae altrieis assecutum ab utraque parte illam amplectitur, cum quidem hie parenchyma- is tela inerementum capere pergal (fig. 3.h), ita ut hau- storium ilud appareat equitans in radiee. Parenchymatis cel- iInlae hac in media parte, qua haustorinm plantae antrieis in- sidet radiei, apparent rotundatae et papillarum quodammode aceipiunt formam, E media antem haustorii parte illa_ tangnam radienla deseendit (h’), quae vascnlorum fascieulis composita est pa- renchymate involuta. Tum epidermide (e) et parenchymate (p‘) radieis altrieis perrnptis, radieula usque ad ligneum pro- eedit corpus (1) illisgue incumbit vasculis. Qua quidem ratio- ne parasita snecum a plania nutriei accepit excultum, quo utitur nutrimento. Jam igitur hanc plantam profecto parasiticam esse elucet, cum quidem intimam inter eam et nutricem plantam invenia- mus conjunctionem. At quoniam haud aliter se habere omnium Ps 113 Hlarım Rhinanthacearum: Odontitis, Melampyri, Euphra- siae vivendi modos nobis occarrit, communem hanc et inere- menti et strucfurae anatomicae rationem una in planta expo- suisse satis habeo. Itaque alium interiorem terminum (xagaxrijga) anatomieum omnibus his parasitis communem siafuere non possnmus, nisi radios commemoremus medullares, quibus iHae utique carent. Sed et aliam parasitam commemorare mihi liceat quam quidem nuperrime in iusula Trinidad legi investigatam *), cui qudem nomen: Alectra brasiliensis Benth. datum est. Ge- ans plantae (Glossostylis finitimum) illis ipsis Personatis est adnumerandum de quibus hoc loco disserni. Plauta eodem, quem supra exposni, modo parasifari di- eiturz attamen vero plantae vetustiores, statn, ut ita dicam, liberiore gandere dieuntur, Radios medullares indagator ille non invenit, magnus vero stomaium numeras in foliis ei oecurrit. Plautas illas in graminibus (Oryza), Cyperaceis, aliisqgne in plantis dicit in- sidere.' Totus autem hujus parasitae modus vivendi omnino non differt ab eo, qui in ceteris ohservatur. Quamvis vero pancae tantum hujus familiae plantae pa- rasiticis adhne adnumerentur, tamen dubitari non potest, quin observationibus hac in re diligentius institatis multae jam pa- rasitae exstent, quae quidem huc usque omnino non parasi- tari putantnr. Nonnullas his Personatis finitimas plantas eodem modo vere esse parasitieas sane nune perspecetum est. Oroban- cheas dico, quippe quae canlibus radieihusque nutfriei insident *) Botan, Zeitg. 10. Nov. 1848. Alectra brasiliensis Benth., ein Wurzelparasit, H. Crüger auf Trinidad, 22r Bd. 15 Heft, 8 114 plantae et radices quoque procreant liberas; illae igitur altriei planiae per totam vitam conjunctae sunt, Quamqnem harım plantarım semina nutrieibus plantis vel diversissimis medis inspersi, germinationem observare nullam potuil. Itaque in memoriam rerocare mihi liceat ea quae Vancher de plantis illis germinantibus animadrertit. Hie enim Orobancherrum semina posiqnam Cannabis plantulis inspersit, eo modo dieit germinasse, ut Orobancheue germinatae multis cum radieihus in stellae forma positis, plantae nutrici insiderent, Qua quidem germinationis ratione Monotropa quoque gandere dieiter, Haustoria vero illa non invenies. Simili autem atque in illis quas attuli Rhinunthaceis modo, in alia grogue planta, neque auıma, Lathracam volo, _ eadem vitae ratio potest reperiri, id quod jam Bowmann accnralissime exposuit *). Lathraeae radiees multis tubereulis sunt instructae, qnae nibil esse, nisi haustoria ista, jam antea explorafa, mihi qui- dem persuasum haheo. Eadem igitur Lathraca cum nutric planta wütur eonjunetione. Quum anutem Lathraea per t0- tam vitam altriei cum planta cohacreat, illa haustoria omni- bus annis simml cum foliis et floribus procreari Bowmann opinatur; quam sententiam esse reetam plane consentio. „Ihe embryo stem, diet Bowmann, growth in al early stage contrary to the almost universal rule, avoids the surface, and takes downward a direction in common with (he root, The intention of this is sufficiently apparent; for when once it finds itself among the roots and fbres of the tree, # 10 longer continnes to descend hut spread horizentally, fixing ”) Transact. of the Linn. Noc, XVE Novbr. 1839. 115 its tubers upon them and commeneing its attacks on every hand. A necessary consequence of the downward tendency of the young stem is, the contrary direction of the fowering brauches seeking its natural element the atınosphere.” Eandem igitur iegem invenimus comprobatam: plantas in omnibus radienm partibus procreare haustoria ie, quibus uu- triei plantae inside ant. Interior antem foliorum structura anatomica longe differt ab ea, qnae in aliis plantis reperitur, In interiore quidem folti parte nonnulla invenies cava, quorum parietes glandu- lis quibusdam stipitatis aut papillis, e cellulis ecompositis, in- structae sunt. Cava autem illa ductu qnodam aeri aperta sunt, ifa ut papillae sive glandulae stipitatae, euticnlae aut stomatum actione Jungi videantur. Gare illas papillas sto- matıum locum profecto tenere existimo, ideoque hanc plantam stomatibus non earere. Quum vero folia illa in tenehris sem- per versentur, viridem colorem non Aceipiunt, Est plantarım familia, quae aut jisdem adunmeretur Per- sonalis aut propriam dieatur familiam componere, Bignonia- cearum nimirum, quae plantas continet scandentes, Hae vero plantae radicihus, quas dieunt, aöreis sunt in- strnetae, quibus ncelinant et arboribus et muris, eaque ration humores sugunt aimosphaericos, id quod jam antea in quibus- dam observavimns Aroideis et Orchideis. Et aliae plantae seandentes, ut specimine utar, Hedera Helix, eolem gandent vitne molo. Iisdem vero nulla cum alia planta est conjunctio unde jam efheitur non esse vere parasiticas id qnod eo clarins elu- cet, cum hasce plantas aliis non solum vivis sed etinm mor- tuis, et imo vel muris insidere videamus. Equidem certe Bignoniacearum plantam ullam vere parasiticam esse hucts- que non vidi, 8*+ 116 Jam vere Pyrolaceas inspieiamus enidam parasitico ge- neri affınes. (Monrotropa.) Quamqnam multas harum plantarum institui observatio- nes et radices examinavi nullum tamen indieium parasitieas esse comprobans hucusqne inveni. Eae radienm partes quas haustoria putares, radicum tan- tum esse inerassationes mihi videntur; id quod jam simili ra- tione in Gentianeis invenimus. Denigue Loranthaceas examinemus quarım genera fere ommia plantas conlinere parasiticas, inter omnes constat. Üt speeiminibus utarı Yesoum, Loranthus, Misodendron, quae quidem omnes plautae cum eadem vitae ratione uianter, unum earum genus Accuratius explorare satis erit, quare Fiscum illud, Pino, Betulae, Pyro aliisque arboribus innatum per- lustrabimns. Primum ipsa planta nobis est acenratius cognoscenda ei structura anatomica et inerementum, deinde conjunetionem ejus eum arboribas aut fentieihus inspieiamus, Ante oculos pono segmentum transversum e Fäscd ra- mulo bienni exscissum (fig.12), Extremus, qui totum ramı- hum eingit, ordo cellwarum et muriformium et ovalinm pri- mus, epidermidem (e) format. @narım cellularum extima inerassata paries subviridi gaudet ecolore. Seeundum siratum: cellulis apparet compositum qnae, et ovales et hexagonae et orbienlares, crassioribus parielibus in- structae sunt, Hae vero cellulae multis granulis chlorophyllo coloratis sunt repletae. Unde eonspicuum est, stratem illud esse parenchyma (p). Tum alius cellularam acervus nobis occurrit (1), a cete- ris valde diversus, quarım parietes eernuntur adeo inerassa- tac, ut cellulae ipsae orbieulares, agglomeratae, pellueidae 117 omui fere himine eareant. Hae vero cellulae, libri fasci- eali sunt. Tertinn denique stratum, cambinm (c), cellulis tenerri- mis et valde pellneidis compositum est. Interiore cambii parte, quae quidem axem versus posita est, alia ocewrrit tela (v), quae ligni corpus componit. Vascula autem crassioribus In- structa parietibus perfeeta fere hexagona, incolorata et seria- tim apposita conspiciuntur. Tum_ cellulas quae ranınli tenent axem invenies (m), parenehymati simillimas; quas ıhedullam eomponere adspectu facile comprobatur. Medulla autem et parenchyma radüs seu insertionibus medullaribus inter se con- junetae sunt (m). In ambitu medullae secundus libri faseiculus nohis occur- rit (9); quin etiam vetustiore in rame plures nscienli una eum ligno orinntur atqne inter ligni vascula apparent dispersi, Fascieulos vero illos ceteris in planfis hucusque non re- peri; quos quidem nihil aliud esse, nisi lihri fasciculos, for- ma Juculenter demonstrat. Jan vero illustrissimus Link eandem proponit sententium, fascieulos ipsos in Iconibus *) suis depinxit. Unger, qui hac de planta optime disseruit, illos fasei- eulos Iigni cellulas putare mihi videter **). Dalton-Hooker in opusculo suo de Misodendro ***), qaod quidem genus Yisco simillimnm est his fascienlis „Plew- renchymatis” nomen dedit. Coriacea Yisci folia maximo stomatum aumero et utro- que latere praedita sunt, quod omnibus in plantis oceurrit, — *) Icones anat.- botan., auct. Link. #*) Annalen des Wiener Museums. *###) Annales des sciences natur. 118 quae Phyllodiis, nt diennt botanici, foliorum loco gandent; nt speeimine ntar:” Acaciac qnaedam, Restat adhuc altera investigationis pars, quanam ratione parasita is in quibus praceipue invenitur plantis mutrieibus insideat. Parasita summas arheres et ramerum praecipue angalos inhabitat, qua semina nimirum facilius ieneri possint. Primum semen germinans radicem palarem perpendieula- rem in plantam dimittit nutricem; qua quidem usque ad ligni corpus progressa, Surenli oriuntur, qui sub eortice decurrentes iterum radices gignunt vecentes, In mollissimum quodque plantae nutrieis lignum plurimae perpendieulares mittuntur radices, in durissimum quodque ma- ximus horizontalium numerns mitti potest, id quod in Pino sölvestri ei in Betula alba conspicitur. Maximam sucei copiam ad laesas confluere plantarım par- 105, eum quidem natura plantarum deformitati mederi studeat, notissimum est. Eam igitur parasitae radiees aceipiunt maxi- mam succi copiam, qua qidem ad luxuriosum sunm incre- mentm illa ahutiter, Plantae recentiores illis, quos snpra diximus, oriuntur surenlis, et corlice pertuso eodem fere modo radicem dimit- tunt palarem, Hac ratione illas partes, dum nova in dies strata veln- stioribus adduntur, quam maxime iniumescere, per se liquel. Hac in parasitae parte, tanquam in caulis radieisque con- Ainio, epidermis delinqueseit cum caulis plantae nutricis telae immersus, tegmento non egeat. Parenchyma üsdem in partilus et compositum illis cell- is invenitur, quas jam antea inspeximus; nonmulli praetere® higni faseienli inter has parenchymatis cellulas nebis 00- enrrunt 119 Sunt aufem parenchymati intermixti, punctatis et spira- lihus ternis vel quaternis compositi vasenlis. Intima vero inter parasitam et plantam nufricem est con- junctio quae insuper co augetur, quod parasita inferiori parte eurvis Jineis altriei adnaseitnr plantae, id quod facile cognosci- tur, si Fisei ramulum fundas eo loco quo cum nutriei planta cohaeret, Haec linea eurvata etiam valde undulata apparet, ita ut altera cum altera planta permultis in partibus cohaereat. Eodem fere mode de ceteris Loranthaceis Unger*) et Hooker**) rem exposuerunt, Sed et eam examinemus necesse est conjunclionem, quae parasitae radicem inter et nutrieis plantae vascnla perstat. Fisci radiıx ex magna cellularım massa invenitur comı- posita, quas parenchymaticas esse et multo amylo repletas, nemo neseit. Quamqnam vero cellulae illae plantae nutricis vascnlis arcte adhaerescunt, nililominus tamen nulla iis cum vasilms ipsis est confusio, vascula ipsa, quorum siratum Fised radice est interruptam, utroque im radicis Jatere alia applieantnr ad alia. . Jam vero Unger #*#*) de Visco, Crataego aduato sic fere disserit: „Fisci et Crafaegi vascula altera transennt in altera, sed numgnam inter se confunduntur; duo igitur sunt systemata inter se diversa neque unguam confundenda.” Radieis autem Fisch cellulae et muriformes et ovales multis aut minoribus aut majoribus sumt instrnctae punetelis }), *) Beiträge zur Keuntniss der Parasiten. %*) Sur T'organisation de Myzodendron. **%*) Annalen des Wiener Museums. ?) quae „Tüpfel” dieunt botanicı. 120 quae quidem adesse puto, ut sucens ab altera planta ad alte- ram celeriter transeat, id quod tanta in planta et tam parvis radieibns instructa necessarium mihi videtur. Nonnullae Yisci radices quae esse diversissimae ei remo- tiores cernuntur Appositae, posiea in unam confluunt. Itaque certum est, his in partibus maximam nutrieis plan- tae vasculorum confusionem perturbationemgne adesse ita ut plantae nutrieis ramali appareant aut incrassati aut pertur- bati; quae quidem ramulorum inerassatio eidem simillima est, quae aliis in plantis, lignum venosum (Maserholz) nemina- tum est. Qna cognita stractura anatomica, id quidem certum est: Parasitae radieis cellulas suecum in plantae mufrieis vasculis accipere praeparatum, illa vero cellularım pnnetula esse ap- issima, quibus snecus facilias exsorbeatur. Digestionem conira et sncci mutationem non minus ne- cessariam, cortex et folia permultis stomatibus instructa efß- eiunt. Inde vero conseguitur, ut neque systemalum anatomico- rum confusio nec novi inter parasitam et planfam nutricem corporis formatioe oriatar, Eodem modo lihri faseiculi isti, inter ligni faseieulos in- venti, in memoriam nobis revocandi sunt; ea enim siruciura in ceteris plantis quibus „Dicotyleis” nomen est, mon 0C- eurrit. Omnibus igitur his exploratis jam perspienum est: Fiscum et genera Loranthacearum fere omnia vere esse plantas pa- rasiticas, quippe quae ut ceterae plantae terra, eadem ratio- ne arboribus aliisve plantis uti per fotaım vitam soleant, 121 Componuntur, quae concludenda ex ob- servatis nostris videantur. Hac igitur ratione plurimis parasitis quae quidem in Pha- nerogamicis inveniantur examinalis, corta lex quacdam, ea- que omnihus his plantis communis elucere mihi videtur. Oinnes enim hae plantae non e solo hanriunt mutrimenta, sed aliis innatae plantis, aut radicihus aut organis propris snceum ex illarum accipiunt vasenlis. Itaque et illa isdem lex interior est: procreare aut radices, aut organa, quibus utantur, ut aliis plantis insideant. Ex relatis mihi jam satis esse videtar conspicnum, vere esse plantas parasiticas: quae aliis plantis innatae vivis, ex illis aut radieibns aut hanstoriis hauriant nntrimenta, qnare aut paululum aut multum temporis cum nutrieibus plantis sunt conjunctae, Plantae vero, quae, quamvis adhaerescant, aliis, lisque conjunctae videantur esse, tamen non eadem vitae ratione ntuntur, parasitis adnumerari non debent. Quas omues Pseudo- Parasitas aut Epiphytas lieent nominare; ut speciminibus utar: Orchideas quasdam, Aroi- deas, Bignoniaccas, alias. Jam vero in ipsis parasitieis plantis differentia quaedam cernitur: alteras enim brevius tempus, alteras aut diu, aut per totam vitam vere parasilicas esse seinus. Quare tres ordines mihi statuendi videntur: % Plantae parasiticae, quae, prima origine aliis plautis usae et cum iis aut radicibus aut haustoriis conjunctae, progrediente aetate, non egent planta nutrici. Orchideae quacdam, Alectra, Pedicularis?, Drosera?, Pinguicula? 122 11. Parasitae quae germinatione perfecta autriei insident plantae et aut endem in planta permanent aut pluribus utuntur. Orobunche, Monotropa, Lathraea, Rhinanthaccae, Thesium, Guscuta. Mil. Parasitae, quae eadem in planta et germinant et totam vitam degunt. Lorantheac, Rafflesiaccae, Balanophoreae. Hac ratione vero primi ordinis plantae, quippe quae nu- triei planta tummodo egent, dum germinant et inerescere in- eipimnt, deinde vero majore gandent libertate, ceteris plantis sunt propiores; eodem enim modo,' interjecto illo tempore, inerescere et antrimenta solo haurire pergunt atque plantae non parasiticae. Quae plantae secundo ordiai sont aduumerandae, minore jam gaudent libertate; quamquam Rhinanthaceae, Cuscula et Thesium paullulum liberiores esse videntur, cum quidem ab alia planta transeant ad aliam. " Tertii denigne ordinis plantas reperimus Loranthaceas et Rafflesiaccas a primis initiis ei (otam per vitam uni ei- demque plantae innatas eique omnino conjunctas. Haec vero res horinlanis gravissima est, qui has plantas, ut excolant, aut solas, aut cum aliis plantis serere, aut jam germinatis plantis haram parasitarım inspergere semin# debent. At vero illustrissimns Martins, qui hac in re marime elaboraverit#), parasiticas plantas serioribus vult genitas tem poribus ita ut duo permagna vegetabilium regna sint, quoram >) Münchner gelehrte Anzeigen, März 1842. 123 alterum originale vel primarium regaum, alterum secundarium appellat. Simili fere modo et celeberrimus Unger *) parasiticas plantas terrae quasi fructus esse putat, quare futura terrae annımtient tempora. Ilis enim temporibus omnia vegetabilia fructus potius procreatura, dum nostra aetate permultis tantum floribus gau- deant, priori autem nonnisi foliis permultis usa sint. Omnes vero plantas diversissimis ralionibus et germinare et inerescere et nutrimentum haunrire videmus. Aline enim e solo, aliae ex aqua, aliae denique ex aöre et e vegetahilibns Jam mortuis hauriunt nutrimentum, quod quidem omnes per- ficiunt et assimilant, Eodem modo quaedam plantae propria nufritione carent, ab aliis jam praeparata; insident igitur aliis plantis et ab iis aniriautur, quare parasiticis nomen injunctum est. Itaque plautas parasiticas esse putamus eas, quae, cum alio egeant nutrimento et aliis vegetabilibus, jam praeparate, quodam utantır modo, ut hauriant nutrimenfa, quem ad finem organis propriis sunt instructa. Natura igitar, qno modo in singulis animalis regni fami- lis, ut animalia nutriantur, diversissimis ntitar rationibus, ea- que organis accomodatissimis instrait, eodem modo procreat plantas diversissima vitae ratione gandentes. Sed Imjusmodi plautae, quamvis inieriore sirnetura ana- tomica ipsis propria saepe utautur et a ceteris hujus Tami- line plantis diversissima, at profeeta certe ex illa vitae ratio- ne, tamen, quod ad religuam indolem, omnino eaedem esse videntur atque eeterae hujus familiae planfae, id quod jam *) Annalen des Wiener Museums. 121 elare conspieuum est, e. g. in Rhinauthaceis, quae olmes radiis earent medullaribus, quo d mihi quidem videtur indieium, hujus familiae plantas vere parasiticas esse eas, quae inser- tionibus istis careant. At permultarım plantarım parasitica natura posteriori- bus declarahitur temporibus, quae qnidem hacusqne parasitari non videntur. Denique autem nonnulla esse adjieienda videntur mihi de illarum plantarım vitae ralione, quas hortulani vocant allis plantis insertas. Quaedam enim plantarım partes, ut ramuli, gemmwlae, aliis plantis eo modo inseri possunt, ut hae par- tes plantis illis omnino conjungantur et anam componant plau- tam (id quod nosira lingua „Pfropfen” dieitur). Plantas mann insertas doclissimi qnidam viri cum planlis comparaverunt natura parasitieis et qnuandam has inter et illas- esse existimarumt similitndinem. Quamguam similitudo illa rectissime observala nobis vi- detur, tamen ut res elarior appareat, plantarum incremenli modum inspiciamns necesse est. Plantae enjusvis partes hanc ob eausam alüis inseri plau- ‚is ut ab his mntriantur nemo igmorat, itaque fit, ut plantae illae nihil ommino nisi partes illas excolant et ipsae illarım partium accipiant quasi naturam. @uomodo vero illae partes aliis inseruntur plantis? Longum est et a nostro proposito alienum, omnia varia perlustrare genera quibns uinntur hortulani, ut illas perheiant insertiones, Lex certa quaedam e natura mobis quaerenda est, qua plantae cum partibus illis conjungantur, Observanda igiter est ia insertionum ratio, deineeps plantarım incrementub. 125 'Tum qualis sit haec conjunetio et nutrieis plantae cum para- sita cohaerentia investigandum, Diversissima autem planfarım genera eandem sequi vide- mus legem: Sureulos *) illos eum plantis, quibus inserti sunt tum coucrescere, si sureulorum certieis strafa eo mode insi- deant plantarum cortieis stratis ut plantae nutrieis sucens sine intermissione in sureulum transeat et alterius vaseulı, alte- rins forment continuatiouenm. Hace enim strata quae aut cellulis interpositis ant novis vellulis genitis majus eapiaut inerementom, ul camhii et cor- tieis strata, conjungi possunt; illerum antem ligui corporum gnae jam perfecta sunf, aullam invenimus conjunctionem. Gignuntur vero recentes plantarım partes quae, e cambio or- tae, veiustioribus conjunguntur. i @uomodo autem res se hahet in his plautis et insertis et qnibns surculi inserti sunt? Duorum aut trium annorum spatio interjeeto, plantas il- las in axis direetione exseissas inspicientihus, et plantae au- trieis et sureuli medulla Kguamgue, jam anter perfertum, cernunfur separata nec unquam conjuncta, Cambium vero et cortieis et ligni strata adulliora tan arcte ei continuo suns conjuneta ut nullam inter nutricem plan- ta et surculum iuvenias differentiam, Quare vetustissimis in plantis, quibus priori tempore surculi ili fuerant inserti, strata omnia eodem modo videmus continua neque unquam in- terrapta, Id quod facite spertari potest inCerasis, Pyris, Fraxi- nis, Prunis, alüis. *) Partes illas insertas „surculos” nominare miht liceat ; plantas vero ipsas „mutrices plantas,” 126 Jam igitur constat, plantam nufricem vim quandam exer- cere in surcnlum, qni eandem iterum exercet in plantam nu- tricem, Hac ratione utraque pars communia gignunt et vascnla et cortieis strata, quippe eum cambiam utique sit unum idem- que. Surculi igitur et natrix planta in unius ejusdemgne cor- poris (Individuum) formatione contribunnt, Itayque quomodo plantae nutricis strata illa sureuli vi formantur, eodem modo et flores et fruetus in surcalis proereati, plantae autrieis gignuntur contachu. Jam vero in memoriam revocemus ei comparemus qua in parasitieis plantis deprehendimus legem, cum lege in plan- tis, quae aliis inseruntur, obvia. In illis vero parasitieis plantis res omnino diversa est, Parasitarım hanstoria aut radiees eedem medo in plantae nufrieis intrant telas et’ex ilis plantis capiunt nutrimentum; attamen vero nulla est inter singulas telas conjunctio. Nam- que parasitae interius sysiema anatomicum 2 nutricis plantae systemate plane apparet separatum, Parasita ipsa e nufriei planta haurit nutrimentum, quare ejus vascula et totam de- vastat telam id quod in Yisco, Rhinanthaceis, Cusouta cu® antrieibus plantis inserneris, clare conspiei potest, Eandem igitur in plantam nutricem vim exercere cerfu est; plantae nniriei vero ipsi non similis est in parasitam exercita vis, gnare telam aut stratum ab utraque planta com- positum non invenies, Denique notissimum est, surculos illes, aliis inserte® planis, tummodo optime erescere, eum et sureuli ipsi ef plantae illae ejusdem plantarım sunt familiae aut interiore structura anatomica affines; parasitae vero plantis insident d- versissimis et neutiguam aflinibas, u un 127 Hae igitur ratione illi plantarum soreuli, alüis plantis in- serti valde differunt a parasiticis plantis, neque potui simili- tudinem inter muluas vitae rationes obseryatam investigare. Quae quidem observata omnibus esse parasitieis plantis communia, contendere non valeo, cum pancas tantum illarım examinaverim., Attamen pancae illae eandem yidemus comprobare legem, Observationnm vero mearum paucitate ista, quantulumemm- que ejus sit, ad plantarım naturam recte perspieiendam aflerre suscepi. Expliestur tabnla. 1.2. Rhinanthi majoris semen in axis directione sectum. e, Epidermis. a. Parenchymatis cellulae granulis-lacteque repletae, E. Embryo. r. Embryonis radieula. ce. Cotyledones. & Gemmula, v. Vaseulorum viae. 3, Rhinanihki vadieis haustorium cnm nutrieis radice trans- verse sectum. B. Hanstorium. h.‘ Haustorii pars radiei inserta, r. Graminis radix, e. Radicis epidermis, p.‘ Parenchyma. p-” Vasculorum fascieuh. 4 Rhinanthiradix cum haustorio transverse secta. A. Radix, ' e. Epidermis. p Parenchyma, 1. Ligni corpus, vw.’ Vaseula. B. Haustorium, v” Vascula, . 5. Melampyri sylvatici caulis transverse sectus, 6. in axis directione seetus, 128 e. Epidermis, p- Parenchyma, ec Tela cambialis. 1, Ligni corpus, m. Medulla, 7. Cuscutee chilensis caulis_transverse sectus, e. Epidermis p. Pareuchyma. v. Vaseulorum faseiculi. 8. Cuscutae chilensis emhryo, e semine depromptus, 9. 40. Cuscuta chilensis cum nutriei planta (Balsamine) transverse secta, e, Cuscufae epidermis. P» - parenchyma. v - vasculorum faseieuli. v.“ - haustorii vasenla. e/ Balsaminge epidermis, 2 - parenehyma. v.“ - ligni eorpus. vr - vası spiralia permagna. m, - medulla, 11. Cuscuta plantae nutrici acclinata. 12. Wisci albi ramus trausverse sectus. e. Epidermis, p- Parenchyma. ec, Tela cambialis. v. Ligni corpus, m. Medulla. m.’ Radii medhllares. 1. Libri fasciculus primus. 1° Libri fascieulus secundns, 13. Thesii haustorium transverse sectum. e., Epidermis, p- Parenchyma granulis albidis repletum. 14. Thesii haustorium Asperulae tinctoriue insidens trans- verse sectum, a. Asperulae pareachyma. 1 - ligui corpus, ve - vascula. p- Thesii haustorii pars. r. Haustorü pars (radieula) quae insidet Asperulae. cn Caulerpearum sSciagraphia Scripsit V. B. A. Trevisan. Gen. L Canlerpa, Lamour. (in Desv. Jonrn. de Botan. II. [reform.] — 1809.) Char. Sureulus horizontalis repens. "Thalli laminares sti- pitati (stipite simplici), erecti, simplices, plani, aeqnales, laneeolato -Iingulati, integerrimi, enerves, prolifer; (prolifira- tionibus thallo conformibus , minoribus). Syn. Caulerpa, Duby, (Botan, gall. U. p. 959). Cauler- pae Tribus * 3, Agardh (Synops. Algar. Scandin. p. XXI1.). — Caulerpae Tribus 5. (exclus. spec, 17. 18.), Agardı (Spee. Algar. I 2. p. 444. — System. Algar. p. 184). — Caulerpae Subgenus Eucaulerpa (exclus. spec. f. 3. 4. 5. 6. 7. 8. 9. 10.), Endlich. (Mant. botan. alter, p. 16.). — Caulerpae spec., Decaisn, (in Annal. des seiene. natur. II. Ser. Botan. XVII. p. 328.). 1. Caulerpa prolifera, Lamonr. (in Desv. Journ. de Botan, II. p. 142.), Agardh (Spec, Algar. 1. 2, p. 444.), Duby (Botan. gall. IT. p. 959,), Bischoff (Handb. der Terminol. t. LXL fg. 3009.). 23r Ba. 25 Heft. 9 130 C. thallis ecostatis, e margine et smperlieie proliferis, margine planis. €. oeellata, Lamour. (l. eit. 1. 2. fig. 1.), Duby (l. eit.)- ©. Ophioglossum, Agardhı (Synops. Algar. Scandin. p- XXUL). C. ambigua, Agardh (ex Steudel Nomenel. botan. eryp- tog. p. 102.). . Fücus prolifer, Forsk. (Fler. Aegypt.- Arah. p. 193.) F. Ophioglossum, Weber et Mohr (Beiträge zur Nainrk. I. p. 317.), Turner (Hist. Fucor. t. 58.). Ulva repens, Clement. (Ens, sobre las varied, de la Vid, p. 319.) U. nitida, Bestol, (Rarior. Ital. plant. Der. II. p. 64.) U. prolifera, DeCand. (Flor. Frane. VI. p. &.) U, ambigua, BC. (1. eit. p. 5.)- Hab. Oceanus Atlanticus ad Gades. Mare mediterranenm universum usque ad Graeciam. 2. Caulerpa costata, Kütz. (in Botan, Zeit. 1847. p.54.). €. thallis a basi ad mediam partem nsque costatis, € costa proliferis, margine undulatis. Hab, Ad oras Sieiline, Gen.U. OlafseniaTrevis. (Synops. Gener. Algar. — 1842.) Char. Sureulus ....... Thalli laminares stipitati (sti- pite bißdo), erecti, simplices, suborbicnlati, plani, lobati, ra- diato -plieati, margine lacero-laeiniati, utringue setis pilifor- mibus minutissimis albis instrueti; juniores, alterum alteri, involutii, concavi, cucnllati, " Syn. Caulerpae Subgenus Photophobe, Endlich. (Mant. botan. alter. p. 17.) 231 Obs, Alga vere mirabilis, surculo ignoto, „canle fur- calo; foliis alternis, membranaceis, habitu foliorum Fitis vi- niferae” instimeta, nota tantum ex deseriptione et icone quas dederunt clarissimi viri Humboldt et Bonpland, cnjus au- tem specimina nulla in collectionibus adsunt. Dabiis itague multis adkuc vexata, cerie famen sui juris. Interea, interiori thalli structura latente, nullum novo generi aptiorem locum in systemate aAssignare potuimus, quam prope Üaulerpum, Nomen habet ab E, Olafsen, qui cum B. Polvesen edi- dit: „Physik og oeconomisk Beskrivelse over Island. Kjöhenh. 1772.” 2. Yol. 4to. 1. Olafsenia vitifella Trevis. (1. eit.). Caulerpa vitifolia Lamour. (in Annal. du Mas. XX. p. 283.), Agardh (Sper. Algar. I. 2. px 445.). Fucus vitifolius Humb. et Bonpl. (Plant. aequinoct. p.8. 1.69. fig. 2.). j Zonaria? vitifolia Agardı (ex Steud. Nomenel. botan. eryptog. p. 102.). Hab. In profunde Oceani prope insulas Canarienses. Gen. II. Corradoria. * Char. Surculus horizentalis repens. Thalli laminares stipitati (stipite simplici vel ramoso), erecti, simplices, plani, aequales, lanceolati, pinnato - pectinati (pinnis oppositis), enerves. Syn. Caulerpae Tribus ® (exelus. sper. 4. 5.), Agardı (Synops. Algar. Scandin. p. XXJL). — Caulerpae Tribus 1. (Taxiformes), Agardh (Spee. Algar. I. 2. p. 435.) — Cau- lerpae Subgeneris Eucaulerpae spec. (5. 6. 7. 8. 9. 10.), Endl. (Mant. botan. alter, p. 16.). — Caulerpae spec., Bory, Decaisn., Montagn. g# 132 Obs. Genus Caulerpae equidem valde affine, cum qua imo a Decaisneo immerito jungitur, abunde tamen, meo sensu, disiinetum, naturale, elegantissimum. Habitus thallo- rum quodammodo ramuli Taxi. Prolifieationes nullar, Dixi in honorem I, Corradorii, qui de Nostochio communi disserwit (Memoria sopra il Nostoch. [Opuscoli scelti. XV. p. 36.]. — Della transformatione del Nostoc in Tremella ver- racosa, Prato 1797. 8vo.). Corradorus Grayi (Arraug. of Brit. plant. I. p. 350.) idem est ac Hydrurus Agardhii; Cor- radoria autem a celeb. Equite de Martins constitnta (Fler. brasil. L p. 16.) Grammitae Bomnemaisonii, sive Polys- phoniae Grevillei, synonymon. 1. Corradoria pinnata, * Caulerpa pinnatu Agardh (Synops. Algar. Scandin. p- XXL) ©. taxifolia var. crassifolia Agardh (Spec. Algar. 1. 2. ». 836.). Fucus pinnatus Linn. fil. (Soppi. p. 452, >» Turner (Hist, Fucor, t. 53.). Hab. Mare Indieum et ruhrum, Ad oras Indiae oceiden- talis. Var. taxifolia. # Caulerpa tarifolia Agardh (Spec. Algar. I. 2. p. 435.), Spreng. (System. Veget. IV. 1. p. 366. exelus. variet.), Bi- schoff (Handb, der botan, Terminol, 1. LXI. fig. 3008.). €. pennata Lamour, (in Desv, Journ. de Botan. I. P 143. 1.2. fig.2.). Fucus tarifolius Vahl (in Naturhist, Selsk, Skrivt. V- 2. p. 36.). Hab. Ad oras Indiae oceidentalis, 2. Corradoria faleata, * Caulerpa falcata Kütz. (in Botan. Zeit. 1847, p. 5%). 14 Hab. Ad oras Angolae. 3. Corradoria Lessonit. * Caulerpa Lessonti Bory (in Duperr. Voyag. de la Co- quill, Botan. p. 193. 1.22. fig. 3.). Hab. Ad insulas Carolinas. 4. Corradoria plumaris, * Caulerpa plumaris Agardh (Spec. Algar. 1 2. p. 436.), Bory (in Duperr. Voyag. de la Coquill. Botan. p. 193. t. 22. fig. 4.). C. myriophylla Lamour, (in Desv. Journ. de Botan. I. p- 143.). €. taxifolia Agardh (Synops. Algar. Scandin. p.XXH.). Fucus sertularioides Gmelin (Hist, Fucor, p. 151. t. 15. fig. 4, male), F. plumaris Forsk. (Flor. Aegypt.-Arab. p. 190.). F, pinnatus Esper. (lcon. Fucor. 1. 158.). F. taxifolius Turner (Hist. Fucor. t. 54.). Hab. Mare rubrum, Indieum, paeifienm, Atlanticum ad oras Indiae occidentalis. Obs. Clariss. Sprengel ad hanc Carrodoriam longifo- lam et eliam Chauviniam Selaginem retulit (System. Veget. W. 1: p. 367.). 5. Corradoria dentieulata. * Caulerpa denticulata Decaisn, (in Archiv. du Mus. II. pP 120. 1.6. fg.B. 1--3). Hab. Ad oras Arabiae, 6. Corradoria scalpelliformis. *, Caulerpa scalpelliformis Agardı (Synops. Algar. Sean- din, p. XXIL), Kütz, (Phycol. gener. p. 308, 1. 42. ig. 1. 1. 2. anatom.) C. taxifolia var, Spreng. (System, Veget. IV. 1. p. 366.) 134 Fucus scalpelliformis B. Brown (in Turner Hist. Fucor. 1, 174). Hab. Ad Novae Hollandiae et Afrieae oras meridio- nales, 7. Corradoria lonzifolia. * Caulerpa longifolia Agardh (Spec. Algar. 1. 2. p.437.). Hab. Aü Novac Hellandiae oras meridionales. 8. Corradoria distichophylia. * Caulerpa distichophylia Sonder (in Botan, Zeit, 1847. p. 50.). Hab. Ad oras oecidentales Novae Hollandiae., Gen. W. Himandactylius. * Char. Surculus korizentalis repens. Thalli eaulescen- fies erecti, dichotomi, inferne filiformes cylindriei annulato- constrieti, sursum complanati, nndi. Obs. Amphibolis filiformis Suhrüi genus, ni fallen, sistit ab emmibns distinctissimum, A sequente Herpochaeia, eui majore affinitate devincitur, differt thallis inferne Alifor- mibus eylindrieis annulato -constrietis sursum complanatis nee nbique fliformibus eylindrieis aequalibus (id est minime, annu- latis), A Tricladia, cum qua thallis inferne aunulatim con- Sirietis convenit, defectu ramentorum ternatoram distingaitur. A Caulerpa (prelifera), enjus in vicinia collocavit elar. End- licher, longins distat. Cum reliquis Caulerpearum gene vibus ne minimum qnidem comparanda. Nomen e vocibus graecis indg, lorum, et daxeöArog, annulns, compositum, cha- racterem praeeipaum plantae declarans. 1. Himandactylias filiformis. % Caulerpa filiformis Hering (in Annal, and Magaz. of Natur, Hist. VON. p. 91.). ri 75 155 C. ligulata Harvey (in herh. Mus. Hist, aatur. Paris). €. flag gelliformis Kütz, (Phycol, gener. p. 308. exclus, syn. Agardkü). Amphibolis filiformis Suhr (in Flora 1834, II, p. 737. 1.2. fig. 13.). Hab, Ad oras Capitis Bonae Spei. Port - Natal, Gen.V. MHerpochaeta Montagn. (in Annal. des seiene, natur. — 1843). Char. Surenlus horizontalis repens. Thalli cawescentes erecti, dichotomi aut vage ramosi (ramis fastigiatis vel in- aequalibus), filiformes, -eylindrici, aequales, nudi. " Syn. Caulerpae Tribus * 4, Agardh (Synops. Algar. Scandin. p. XXIM.). — Cauderpae Tribus 6. (Filiformes), Agardh (Spec. Algar.I. 2, p. 447. — System. Algar. p. 184.), — Caulerpae Subgeneris Chuwviniae spec. (11. 12.), End- lich. (Mant. botan. alter. p. 16.). . Ols. Genus ah Agardhio praesensum, a Montagueo di- siinetum, cum Chauvinia Boryi immerito ab Endlichero con- fusum, naturalissimum, 1. Herpochaeta Kastiginta Montagn. (in Annal. des sciene. natur. IE. Ser. Botan. XX. p. 305.). Caulerpa fastigiata Montagn. (l. eit. VUL p. 353. — Flor. de Cab, Plant. cellul, p. 19. 1.2. fig. 3.). Vaucheria fastigiata Agardı (System. Algar. p.176.)? Hab. Ad oras insulae Cubae. Ad insulas Marianas? 2. Herpochaeta flagelliformis Montagu. (in Annal. des science, natur. II. Ser, Botan. XX, p. 305.). Caulerpa flagelliformis Agardhı (Synops, Algar, Scan- din. p. XXI. — Spec, Algar. I. 2. p. 447.). 136 Fucus flugelliformis Clement, (Ens. sobre las varied, de ia Vid. p. 315.). Hab. VOceanus Atlantieus ad Gades. Gen. VI. Chanvinia Bory (in Duperr. Voyag. de la Co- quill. [reform.] — 1829.). Char. Sureulus horizontalis repens. Thalli eaulescentes erecli, ramosi, hliformes, eylindriei, aequales, ramentis linea- ribus vel setaceis undique imbricatis obsiti. Syn, Chauvinia Decaisn. (in Annal. des science. nat. U.Ser. Botan. XVII. p. 328.). Caulerpae Tribus4. (Lyco- podiiformes), Agardh (Spec. Algar.I. 2. p. 441. — System. Algar. p. 183.), — Canlerpae Subgenus Chauvinia (exclus. spec. 11. 12. 24. 25. 26. 27. 28. 29. 30. 31. 32.), Endlich. (Mant. botan. alter. p. 16.). Obs. Clarissimus Bory Chauviniam a Caulerpa scpa- raus, paspaloidem, phleoidem et claviferam ad Chauvi- niam, Freycinetü, Lessonü, plumarem, Selaginem ei eri- cifolium ad Caulerpam retulit; Caulerpam insuper ad UI- vaceas, Chauviniam ad Bryopsidcas adseripsit. Sed a spe- ciebus Chauviniae typicis paspaloide ei phleoide certe ge- nere minime divelli possunt Öaulerpae Selago, ericifoha, et etiam Freycinetii, Chauvinia autem clavifera est mibi seqnentis generis, Lessonü et plumaris Corradoriae. End- licher Caulerpas in subgenera quatuor dividens, Herpochae- tas Montagnei et species omnes ramentis clavatis instructas (Ahnfeldtiae Subgenus Olavela mihi) cum Chauvinlis ve- vis junxit. Contra. limites tribus Agardhianae hnie generi respondentis, ex more acntissimi viri, aptissime definiti fue- sunt, Sie genus a Decaisneo recte reformatum adoptamus. Be u 137 ‘ Subgen. L Euchauvinia. * 1. Chauvinla paspaloides Bory. (in Duperr. Veyag. de la Coquill, Botan. p. 205. t. 23. fig. 1.) Caulerpa paspaloides Grevill. (Alg. britann. Synops. p. LXIV.). Hab. Ad oram Brasiliae. 2. Chauvinia phleoides Bory (in Duperr. Voyag. de la Coquill, Botan, p. 206. 1.23. fig. 2.). Caulerpa phleoides Grevill. (Alg. britann, Synops, p» LXIY.). Hab. Ad oram Brasiliae. 3. Chauvinia Webbiann Decaisn, (in Annal. des;scienc. natur. HM, Ser. Botan. XVII. p. 336.). Caulerpa Webbiana Montagn. (Compt. rend. des seane. de PAcad, des science, 1837. (18. Sept.) p. 529. — Amnal. des seienc. natur. IE, Ser. Botan. IX. p. 146. 1,6. — Phytogr. Canar. Plant. eelul, p. 178. 1.9.), Bischof! (Handb. der botan. Terminol, LXV. fig. 3161. anatoın.). Hab. Ad insulas Canarienses. 4. Chauvinia cupressoides. * Caulerpa cupressoides Agardh (Synops, Algar, Scandin. pP XXI. — Spec, Algar. 1. 2. p. 41.) €. hypnoides Lamour. (in Desv. Journ. de Betan. I, p.145. 13. fie. 3.). €. cyparissoides Spreng. (System. Veget. IV. 1. p. ‚367. partim.). Fucus cupressoides Vahl (in Naturhist. Selsk. Skrist, V. 2. p.38), Esper (Icon, Fucor, 1. 161), Turner (Hist. Fu- ear. 1, 195,). Hab. Ad oras Indiae oceidentalis, 5. Chauvinia ericifolin Decaisn, (in Annal, des seienc. natar, IL Ser, Botan. XVIL_p. 328.). 138 Caulerpa ericifolia Agardh (Synops. Algar. Seandin, p. XXUL — Spee. Algar. 1. 2. p. 442.) Fucus ericifolius Turner (Hist. Fucor. t. 56.). Hab. Ad insulas Indiae occidentalis, 6. Chauvinia manillosa. * Chaulerpa mamillosa Montagn. (Prodrem, Phycear. nor. pol. antaret. p. 13.). Hab. Oceanus australis. 7. Chauvinia Selago. * Canlerpa Sclago Agardb (Synops. Algar. Scandin. p- XXN. — Spec. Algar. I. 2, p. 442.) Fucus Selago Tumer (Hist. Fucor. 1. 55.). Hab. Mare rubram, 8. Chauvinia Brownii. * Coulerpa Brownii Treyis. (Synops. gener. Algar. 1832), Hooker Fil. et Harvey (in Hook. Lond. Journ. of Botan. VI. p.416.). €. Selago R. Brown (in herb. Agardhii). C. Sclago var. Brownii, Agardh (Spec. Algar. 1. 2. p- 442). Hab. Ad insulas Kent in freto Bass. 9, Chauvinia hypuoides. * Caulerpa kypnoides Agardh (Synops. Algar. Scandin. p. XXL — Spec. Algar. I. 2. p. 443.). €. decomposita R. Brown (in herb. Agardhii). Fucus hypnoides R, Brown (in Turner Hist, Fncor. 1. 173.). Hab. Ad insulas Kent. , 10. Chauvinia Inete -virens. * Caulerpa laete-virens Montagn. (Prodrom. Phycear- tv. pol. antarct. p..13,). Uab. Ad insulam Tond. 139 11. Chauvinia flexilis, * - - Caulerpa flexilis Lamour. (in Annal. du Mus. XX. p. 283. 1.13. fig. 3), Agardh (Spee, Algar. I 2. p. 448), Bi- schoff (Handh,- der botan. Terminol. t, LXL. fig. 2988.), Hab. Occanus australis. 12. Chauvinia obscura. * . Caulerpa obscura Sonder (in Botan. Zeit. 1845. p.50.). Hab. Ad oras oceidentales Novae Hollandiae. 13. Chauvinia furcifolia. * Caulerpa furecifolia Hooker Fil. et Harvey (in Hook. Lond. Journ. of Botan. VL. p. 416.). C. Selago Booker Fil. et Harvey (in Hook. Lond. Journ. of Botan. IV. exelus. syn.). . Hab. Ad oras Tasmaniae et Novae Zeelandiae. Subgen. I. Serrularia. * Obs. In C. Freycinetii ei serrwlata thalli sımt inferne simplices filiformes eylindriei, sursum autem dichetomi fasti- giati complanati lineares, wunde ab anetoribus plerisque ad Caulerpae veteris generis sectionem thallo plano distinctam relatae fuerunt. Thalli insuper describuntur „aculeato - ser- rati, angulato-fexuosi, qnogne angnlo extus bidentato”; sed acnleos vel dentes istes potiüs ramenta tenuissima, aculei- vel etiam denti-formia si velis, sparsa, dieeres. Habitus itaque harum specieram re qnidem vera quodamımodo subdis- similis; affınitas tamen cum Chauvinzis veris evidentior in- terea videtur, 14. Chauvinia Freyeinetii Decaisn. (in Annal, des -seiene. natur. 11. Ser. Botan. XVIL p. 336.). Cuulerpa Freycinetii Agardh (Spec. Algar. 1. 2. p.446. exclus. syn. Forsk.), Bory (in Duperr. Voyag. de la Coguill. Botan, p. 192. 1.22. ig. 2.). 140 €. cyparissoides Spreng. (System, Vegei. W. 1. p. 367. partim). Hab. Ad insulas Marianas. 15. Chauvinia serrulata. * Caulerpa serrulata J. Agardı (in Mus. Senkenherg. I p. 174.). Fucus serrulatus Forsk. (Flor. Aegypt.-Arah, p. 189.). Hab. Mare rubrum, ‚Gen. VIE Ahnfeldtia. * Char. Sureulus horizontalis repens. Thallı canlescentes erecti, simplices vel parce ramosi, filiformes, eylindriei, aequa- kes, ramentis clavatis ve] peltatis undique imbrieatis obsiti. Syn. Chemnitzia Decaisn. (in Annal. des seiene. natur. 11. Ser. Botan. XVII. p. 328). — Caulerpae Tribus ** (exel. spec. 11. 12. 13. 15. 17. 18. 19.), Agardh (Synops. Algar- Scandin, p. XXIIL), — Caulerpae Tribus 2 (Sediformes) e 3, Agardh (Spee, Algar. 1. 2. p. 437 et 440. —. System. Al- gar. p. 181. 182.). — Üaulerpae Subgenus Chemnitzia & Subgeneris Chauviniae spec. (24.25.26. 27. 28,29. 30, 3. 32,), Endlich, (Mant. botan. alter. 9.16.17.). — Chauvinise spee., Bary. Obs. Genus a clarissimo Decaisne anno 1842 conditun, & Montagneo admissum, praecedenti valde affıne, tamen di- . stinefissimum. : Facies plane dissimilis, Sedi generis. Nomen autem Chemnitziae persistere non potest, cum jam ab ann? 1837 exstet inter Mollusca, Gastropoda, Ctenobranchiß, Trochoidea genus homonymon a ceeleb. d’Orbigny prope- sitnm (Mollusg., Echinoderm., Feoraminif. et Polyp. (a mar.). Ahnfeldtia Friesü (Flor. Scanie, p. 310. — 1835) est Gymnogongri Marti (Fler. Brasil, I, p.27.) synonymon- 141 Suhgen. I. Cladopeltis. * 1. Ahnfeldtia macerodisen. * Chemnitzia macrodisea Decaisn. (in Annal, des seiene. natnr. I. Ser. Botan. XVII. p. 328.). Caxlerpa macrotdlisca Decaisn. (l. cit. p. 336.). Hab. Ad oras insularım Anambas. 2. Ahnfeldtia peltata. * Chemnitzia peltigera Decaisn, (in Annal. des seiene, natar. II. Ser. Botan. XVIL. p. 336.). Caulerpa peltata Lamour, (in Desv. Jonrn. de Botan. 11. p- 145. 1. 3. fig. 2.a. b.), Agardh (Spec.Algar. I. 2. p. 440.). Fucus Chemnitzia var. peltatus Turner (Hist. Facor. IV. p- 9). j . Hab. Oceanus australis ad oras Americae meridianalis. Oceanus Atlanticus ad oras Africne. 3. Ahnfeldtia Chemnitzia. * Chemnitzia microdisca Decaisn. (in Annal. des sciene. natur. II. Ser. Botan. XVII. p. 328.). Caulerpa Chemnitzia Lamour. (in Desv. Journ. de Botan. I. p. 144.), Agardh (Spec. Algar. I. 2, p. 440.). C. clavifera var, turbinata J. Agardh (in Mus, Sen- kenberg.- 11. p. 174.). Fucus Chemnitzia Esper (Icon. Fucor. t. 88, fig. 1. [dem- tis stirpibus extraneis], fig. 4. 5. 6.), Turner (Histor. Fucor. t. 200.). Ulva cuneata Forsk, (Flor, Aegypt.-Arah. p. 188)? Hab. Ad oras Malabarine, Mare rubrum, Subgen. I, Clavella, * 4. Ahnfeldtia racemosa. * Chemnitzia clavifera Decaisn. (in Annal. des sciene. natur, II, Ser, Botan. XV. p. 328.). 142 Chauvinia clavifera Bory (in Duperr. Voyag. de la Co- quill. Botan. p. 207.). Caulerpa racemosa Trevis. (Synops. gener. Algar, 1842,). €. clavifera Lamour, (in Annal. dn Mus. XX. p. 283), Agardh (Spec, Algar. 1. 2. p. 487 exelus, variet.), Spreng, (System. Veget. IV. 1. p. 367 exelus. ‚syn. Fuci Lamourourü Tumeri.). €. turbinata Hering [6 Schimper Berb. n. 957.). Fucus racemosus Forsk. (Flor. Acgypt.- Arab. p- 191.) F. clavifer Turner (Hist. Fucor, t. 57.). Hab. Ad Antillas. Mare rubrum, 5. Ahnfeldtia Lamourouxti. * Caulerpa Lamourowrii Agardh (Synöps. Alyar. Sean- din. pı XXIL). C. obtusa Lamour. (in Desv. Journ. de Botan. U. p. 183. 1.2. fig.3.)? C. clavifera var. Lamourouxrii Agardlı (Spec. Algar. ı 2. p. 438.). Fucus Lamourouxii Turner (Hist. Fucor. 1, 229.). Hab. Mare rubrum. 6. Ahnfeldtia uvifera. * Chemnitzia uvifera Decaisn. (in Annal, des sgiene. na- tur. 1. Ser. Botan. XVII. p. 328.). Caulerpa urifera Agardh (Synops. Algar. Scandin. p- XXIIL), Decaisn. (in Archiv. du Mus.Il. 4.5. B. ig.4-— 10.) €. clavifera var, uvifera Agardh (Spec, Algar. 1. 2 p. 438.). Fucus uvifer Turner (Hist. Fncor. t. 230.). Hab. Mare ruhrum. Oceanus australis ad ins, Marianas. 7. Ahnfeldtia cactoides, * Caulerpa cactoides Agardh (Synops, Algar, Scandin. p XXI. — Spec. Algar. I. 2. p. 439,). men £r1 Fucns cactoides Turner (Hist. Fucer. t. 171.). Hab, Ad Novae Hollandiae oram anstralem, 8. Ahnfeldtin sedoides, * . Cau’erpa sedoides Agardı (Synops. -Algar. Seandin, p. XXL — Spee, Algar. 1,2. p. 438,), Bischoff (Handb, der botan. Termine]. t. LXIL fig. 2990.). Fucus sedoides R. Brown (in Turner Hist, Fuvor, t.172.). Hab. Ad insulas Kent prope Novam Hollandiam. 9. Ahnfeldtia Ientillifern, * Caulerpa lentillifera 3. Agardh (inMus, Senkenberg. It, p- 173.). - - Hab, Mare rabrum. | 10, Ahnfeldtia simpliciuseula. * Caulerpa simpliciuscula Agardh (Spee. Algar. I. 2, p- 439.). Codium simpliciusculum Agardb (Syuops. Alyar. Sean- din. p. XXIV.). Fucus simpliciusculus R. Brown (in Turner Hist. Fucor, t. 175.). Hab. Oceanus australis. Ad Amboynam. Obs. Hanc plantam, teste Agardhio veram Caulerpearum speeciem, nnmquam vidi, Clar,. Stendel (Nomenel. botan, eryp- tng. p. 102.) Lamarckiam simplieiusculam Olivii et Ulvam utriculatam Poiretüi ut synonyma affert. Stieps Peiretii mihi plane ignota; Olivii autem minime hujus loci esse potest et ad gemus Fuci tomentosi Hudsonii aperte pertinet. 11. Ahnfeldtia Corynephora. * Caulerpa Corynephora Montagn, (Prodr. Phycear. nov. pol. antaret. p. 14.). Hab. Ad insulam Toxd. 12. Abnfeldtia oligophylia. *., 144 Caulerpa oligophylia Montagn, (Prodr, Phycear. nor. pol. antaret. p. 14). Hab. Ad insulam Toud. 13. Ahnfeldtia eylindracea. * Caulerpa cylindracen Sond, (in Botan. Zig. 1845. p. 50.). Hab. Ad oxas oceidentales Novae Hollandiae. 14. Ahnfeldtia domingensis. * Caulerpa domingensis Sprg.(System. Vegei. IV. 1. p.367.). Hab. Ad Hispaniolam. Gen. VI. Trrieladia Decaisn. (in Annal. d.sciene. nat. 1842.) Char.‘ Sureulus horizontalis repens. Thalli canlescentes erecti, ramosi, filiformes, eylindrici, inferne annulato -con- strieti, ramentis obovatis ternatis obsiti. Syn. Trieladia Endlich. (Mant. botan. alter. p. 17.). 1. Trieladia australis Decaisn. (l. cit. I. Ser. Botan. XVII. p. 337.). ü Hab. Ad Novae Hollandiae oras austro - oceidentales. E trihun Caulerpearum segnentes exeludmmtur: 1. Caulerpa pusilla Martens et Hering (ined.), vel Ste- phanocoelium pusillum Kütz. (in Botan, Zeit, 1847. p. 54) genus sistit, fruclificatione adhue latente, interen Bryopsideis potius approximandum. (Cir. hac de re Trevis. Saggie di una Monegr. delle Alghe Coccotalle p. 102.). 2. Caulerpa Lyeopodiam Agardh (Synops. Algar. Scan din. p-XXIIL) est Cladostephus Lycopodium Agardı (Spe“ Algar. II. p. 14.). 3. Caulerpa peniculus Agardı (Synops. Algar. Scan din. p. XXL) est Polyphysae peniculi Agardhüi (Spec. Al- gar. 1. 2, p. 473.) synonymon. 4. Caulerpa uvaria Agardı (Synops. Algar. Scandin- p- XXUL) est Gastroclinium uvaria Kützingü, Dabam Patavii, die 20. Decembris 1848, - Beiträge zur Flor von Texas, \ von Adolf Scheele. (Fortsetzung v. Linn. XXI. p. 747— 768.) Ebenaceae. 1. Diospyros texana mihi. . Frutex elatus ramosissimus, rami patenti - adscendentes fa- stigiati einerei leprosi verrucosi' apice foliati, verrucae sub- rotundae atrosanguineae, Folia alterna brevipetiolata obovato-cuneata integerrima obtusa anastomosantia mollissima supra demum glahrata sub- tus pilis ramosis holosericea. Petioli tomentosi. Flores dioici peduneulati laterales pentameri. Peduncali holosericei basi glanduliferi flore paulo v. vix breviores. Ca- lyx profunde 5partitus holosericens. Corolla urceolata 5fida extus sericea intus atrosanguinea glabra,, lobi tube hreviores obovati aestivatione sinistrorsum convoluti. . Flores steriles bini v. terni laterales infra folia siti. Pedunculi deflexi. Calycis segmenta lanceolata pedunenlo et 22r Ba. 24 Hoh, " a0 146 eorcllae tuho breviora. Stamina 16: filamenta brevissima, “antherae filamentis qadruplo longiores lineari-lanceolatae subulato -acuminatae lateraliter rima longitudinali utrinqne de- Jiscentes, Ovarium abortivum villesissimum,. Stylus apiee 4-lobus. . Flos fertilis lateralis solitarius Alore sterili multo major. Pedunculi horizontaliter patentes. Calyeis segmenta oblonga corollam aequantia v. superantia. Ovarinm sub-8-Ioeulare avato-globosum sericenm, locali A-ovulati; styli coaliti bre- viesimi apiee 4-lobi. Stamina abortiva. Fructus glohesus niger duleis. — j Auf felsigem Boden bei Neuhraunfels: Lindheimer. März bis April. Früchte kugelig, schwarz, süss, so gross wie Kirschen. Blütben mit Vanillegeruch. Lindheimer. Gehört in die Sectio III. Eudiospyros, $. 2. ef. DC. Prodr, VIU, 226 sq. Ulmacene. 1. Celtis texana mihi, Rami inermes einerascentes verrucosi. Folia opposita petiolata ovata v. ovato-oblonga obligna saepins semicordata integerrima v. repanda longe acuminata trinervia retieulato -venosa ntringne glabra densissime et mi- autissime granulata supra opaca subtus laete viridia scabra in axillis venarum barbata. Petioli viseido-pnberuli suhtus convexi supra apice dila- tati eanaliculati. Peduncnli axillares 1-Nori teretinsculi glabri, fructiferi petiolo Iongiores, Flores „u... . Drupa ovoideo-globosa glaberrima nitida coceinea,. — Prope Neubraunfels leg. Lindheimer. Bömer. Pre 197 Leider fehlen die Blüthen. Der Fruchtstiel ist 4” lang; die Blätter sind 1—11/," breit, 2-3” Yang, ganzrandig oder schwach ausgeschweift, niemals gesägt. Durch dieses Merkmal unterscheidet sich die vorliegende Pflanze von Celtis australis L., C. occiden- talis L., ©. trinervia Lam. und C, crassifolia Lam., wie überhanpt von allen mir bekannten Arten dieser Gattung. Cupuliferae. 1. Quercas virens Ait, Life- oak. Neunbraunfels : Lindheimer, Römer. Anm. Die vorhandenen Exemplaren stimmen mit der Diagnose in Spreng. syst. IH, 858. nicht üherein. Unsere texanischen Exemplare der Q. virens haben un- terseits weissfilzige, meist gezähnte Blätter; Sprengel gieht seiner Q. virens folia integerrima subtns stellato - pubescen- ta. Die Sprengel’sche Q. virens scheint also von der ungrigen verschieden zu sein; wiewohl sich ohne Ansicht der Originalexemplare darüber kein entscheidendes Urtheil fällen lässt. Wie dem auch sei; se viel scheint mir ausgemacht, dass die Lindheimer’sche Pflanze die ächte 0. virens ist, da diese (die berühmte Lebenseiche, Iife-oak) in Texas je- des Kind kennt und die Pflanze bereits in den plantis Lind- heimerianis von 1845 mit aufgeführt, also Lindheimer sehr wohl bekannt ist. Uehrigens kommen gezähnte und ganzrandige Blätter an 1 Exemplare der Q. virens vor. Es geht daraus hervor, dass es unzweckmässig ist, die Quercus mit Sprengel nach den Blättern in 3 Hauptgrup- pen: folüis integerrimis, dentatis und sinmatis einzutheilen. Ich besitze eine ganze Anzahl von Quercus, welche zugleich folia integerrima und dentata, oder dentata und sinnata führen, Es 10* 148 ist erstaunlich, wie sehr die Blattform bei manchen Eichen yarürt, Die besten Merkmale bei den Eichen gehen die Früchte. Diese fand ich stets constant. Die Confusion unter den Quer- cas in Herbarien und Gärten ist so gross, dass eine gründ- liche Monographie hier dringend Noth thut. Ein Monograph muss aber die Originalexemplare eingesehn und die Arten selbst in der Natur fleissig beobachtet haben, daher entweder in Amerika, bekanntlich dem Vaterlande der meisten Quer- eus, sich länger aufgehalten oder in botanischen Gärten die amerikanischen Eichen an Fruchtexemplareu gründlich unter- sucht haben. Amarantaceae. 1. Celosia texana mihi. Caulis basi suffruticosus suleatus glaber ramosus, vami patentes, Folia alterna remota subrhombeo-ovaia in pefio- tam ewmeatum abrupte angusiata Inervin anastomosantia cuspi- data minute et inaequaliter erenulata utringue glahre. Stipu- lae subfalcatae. Spicae axillares pedunculatae 'ovatae breves densae multiflorae, Calyx 5fidus coloratns tribracteatus, Bracteae alba -sea- riosae ovatae transverse latiores nervo excurrente mueronatae margine- interdum ciliolatae calyce ter vel quadruplo bre- viores. " Sepala oblonga mucronata atrepurpurea glabra nitida lon- gitndinaliter multistriata margine scarioss capsulam aeqnantia- Capsula. polysperma eircumseissa. Stylus apice 3fidas- Semiua orbienlaria plano-compressa latere altero convexs altero concava sanguinea glabra nitidissima obtase marginata- In Hecken bei Sau Antonio: Lindheimer. August bis September. 149 Blätter 2 lang, 13/,’ breit, Achre kürzer als 1’. * 2, Alternanthera viilillora mihi, Caulis procumbens ramosissinus, rami adscendentes an- gulati villosi. Folia opposita longepetiolata obovata v. elliptica spathulata mucronata iutegerrima glanduloso-pnnetata subtus ‚ad nerrum venasque appresse pilosa snpra glabra. Petioli villosi apice dilatati folio breviores. Fiores axillares glomerati; glomeruli solitarii alterni vil- loso-lanati interdum basi bracteis albo-scariosis breyissimis ovato-subrotundis transverse latioribus mucronatis suffulti, Calyx Spartitus bracteolatus; bracteolae albo-scariosae ovatae 1-nerves nervo excnrrente mucronatae sepala aeguantes. Sepala alho-seariosa nitida ovata villoso -lanata hasi 3-ner- via, nervis apice confluentihus , nervo excurrente mncronata ‚utrieulo longiora. Viriculus obevato-subrotundus 1-spermus. Stigma capitatum. Am Rande des Markiplatzes von Sau Antonio: Lind- heimer. Augıst. Durch die zottig-wolligen Blüthenknäuel sehr ausge- zeichnet! Die Blätier 1° lang, 2/3‘ breit. Der Blattstie] ge- wöhnlich viel kürzer als die Blätter, nur ausnahmsweise so lang oder länger als dieselben, Die kurzen Deckblätter am Grunde der Blüthenknäuel fand ich nur bei 2 Knäueln. Polygoneae. 1. Erioegonum Lindheimerianum mihi, Caulis herbacens erectus teres arachnoideo -tomentosus ramosus, Folia caulina subterna oblanceolata in petiolum an- gustata integra apienlata supra einereo- subtus albo-arach- noideo - tomentosa. . Umbellae terminales dichotomae multiflorae, radii albo- tomentosi. Inflorescentia centripeta. . Braeiene tres parvae 150 ovatae albo-tomentosae ad basın radiorum atgne pedunen- lorum. ' Pedwuouli albo-tomentosi paientes imvolucro longiores. Inyoluerum campanulatum albo-tomentosum 6 -dentatum 10— 12 -Norum, deutes hrevissimi teansverse latiores ohtusi. Flo- res in involuero pedicellati. Perigoniuim campanulato - turbi- natum petaloideum membranaceum glabrum Gpartitum, laci- niae albidae ovales tubo suo multo longiores, Stamina peri- gonio inserta inelusa. Antherae 2-Ioenlares. Styli arcnati. Stigma peltatam. Ovarium 1-loculare 1-ovulatum. Fru- BUS. 0000 Auf sandiger Prairie an der oberen Guadeloupe. Lind- heimer. August, 2. Eriogenun texanuım mihi, . Caulis herbacens solidus erectus teres striolatus minnte, puberulo-tomentosus superne ramosus inferne aphyllus, basi squamis elongatis lanceolatis foliiformihus vestitus, Folin cau- lina alterna crassa lanceolaia repanda basi in petiolam aite- anaia supra obscura minute puberula subtus cinereo -tomen- tosa, fascieuli foliorum minorum in axillis. Petioli eompressi bası dilatati. Paniculae rami subfastigiati dichotomi apice subracemosi. Rachis ferrugineo-tementosa. "Bracteae tres parvae ovatae ferrugineo-tomentosae ad basin pedunculi. Peduneuli patentes remoti ferrugineo-tomentosi involu- erum superaufes, rarius aequantes. Involucrum eampanula- tum ferrugineo-tomeutosum snh-Sflorum. Flores in involucro pedicellati,. Perigenium herbacenm ealyeiforme eampanulatum 6-parliinm lanato-tomentosum, laeiniae lineari-lanceelata® obtnsae Inbo sno multo longiores. Stamina 9 perigonio in- serta inelusa. Antherae 2-Ioculares Iuteae medio afixae Styli apice incurvi. Stgma capitatum. Ovarinm 1-loculare 1-orulatum, Fructus triqneter tomentosus calyce tectus, ’ 151 Hiochebene nördlich von Neubramfels: Lindheimer. Juli, Chenopodiaceae. 1. Chenopodium album L. Gesellchaftlieb bei Neuhraunfels: Lindheimer. Jali- bis August 1846. „Findet sich an zu vielen Stellen, als dass man annehmen könnte, es sei durch unsern Anbau hierher gekommen, der ohnehin erst seit 1 Jahre hier stattfindet.” Lindheimer. Anm. Torrey in seiner Flor von Neuyork betrachtet Chenopodium album L. als verwildert ans Enropa.. Veber- haupt nimmt Torrey von den meisten gemeinen europäischen Pflanzen, welche sich zugleich in Nord-Amerioa finden, an, dass sie von Enropa nach America eingewaudert seien. Mit welchem Rechte, sehe ich nicht ein, Warum sollten denn bei der grossen vegetativen, klimatischen (ob auch geognostischen ?) Verwandtschaft heider Länder nicht dieselben Pflanzen beiden ursprünglich gemeinsam sein? Und wenn Torrey Ambrina ambrosioides Spach, Chenopodium bonus Henricus L., Atri- plex patula als eingeberen betrachtet, warum sollen denn Chenopodium album, Ch. hybridum und Ambrina Boirys ans Europa eingewandert sein? Nach einem Prineip bei die- sem Verfahren habe ich vergebens geforscht. Euphorbiaceae., Diese Familie ist in der Römer’schen Sammlung in rei- chem Maasse vertreten, wie sie denn überhaupt eine der reich- haltigsten und weitverbreitetsten Pflanzenfamilien ist, 1. Euphorbia Roemeriann mihi. Canlis adseendens herbacens teretinseulus glaber. a basi ramosus pedalis —- sesquipedalis. 152. Folia alterna exstipulaia ohovato-spathulata, {inferiora subrotundo-spathulata, wtrinque glabre in |petiolum abrupte angustata emarginata mucronulata apice serrulatz subtus glan- cescentia. Umbellae trifidae rami dichotomi glahri elongati. Involnera lihera subrotundo-ovata emarginata glahra pagina ‚inferiori glandulis elevatis paueis minntis atrosanguineis obsita. Involucella connata semiorbieularia mueronata glahra ob- -solete serrulata pagina inferiori. glancescentia. Glandulae (in sieco sanguineae) bicornes. Capsulae glabrae laevis cocdi ' dorso carinati,. Semina glabra trigona einerea carioga. Ia silvis umbrosis prope Neubrauniels leg. Römer. Die Saamen sind mit länglichen, unregelmässigen, nur durch eine Zwischenwand getrennten Vertiefungen versehen, Dieses nenne ich Cariosus. 2. Euphorbia longieruris wihi, Caulis herbacens erectns simplex teretiusculus glaber fo- liosus, Folia alteraa exstipulata obevato-cuneata trancata v. ohseure emarginata mueronata integerrima v. apise obsolete serrulata utringne glabra pagina inferiori plerumque glaudulis paneis elevatis atrosangnineis obsita. Pedunenli axillares al- terni glabri angulati sab-3 — Afleri. Involucella transverse latiora reniformi-semiorhicularia glabra nervo exeurrente mu- eronata. Glandulae bicornes virides, cornua ereeta elongata. 'Capsulae glahrae cocei Iransverse venosi dorso carinati. Se- mina glabra teretinscula obovato - ovalia glauca pulcherrime serobiculata, Auf felsigem Boden bei Neubrannfels: Römer, Die Saamen sind mit kleinen, Andlichen, dichtstehenden Vertiefungen versehen. Doch sichen die Vertiefungen nicht 30 dicht, dass die Zwischenräume blosse Querwände bildeten. Dieses nenne ich serobiculatus. PERF 153 3. Euphorbia flexicaulis mihi. Radix multicanlis- perennis, canles repentes tennes fle- xuosi striati glabri ramosissimi, rami dichotomi. Stipulae in- trapetiolares.memhranaceae 'albidae apice laeiniatae. Folia parva opposita petiolata carmosa ovali-suhrotunda integerri- ma marzinata glahra hasi obliqua obtusa. Flores axillares solitarii minimi peduneulati. Glandulae petaloideae albae in- tegrae. Capsulae glabrae laevis cocci dorso earinati. Se- mina obovato-elliptica triqnetra glabra griseo-rosea sub Iente minutissime alutacea, Auf felsigem Boden im trocknen Bette eines Giessbachs nördlich von Neubrannfels: Lindheimer. August. Ausgezeichnet durch den hin- und hergebogenen, an den Gelenkeu Wurzeln treibenden Stengel! Ist in allen Theilen sehr klein. Die Blätter sind 1-27” lang, fast eben so hreit, die Kapseln kaum 1/, lang. 4. Euphorbia rupieela mihi. Radix perennis mmitieaulis. Caules procumbentes breves angulati glabri ramosi, rami dichotomi. \ . Stipulae intrapetiolares subulatae. Folia parva opposita longepetiolata carnosa ovali-ovata basi subohlique cordata glabra integerrima obtusa. Flores apice ramornm axillares selitarii. Glandulae integrae transverse orvales aurantiacae. Capsulae glabrae transverse rugulosae cocei dorse carinati. Semina ceinereo-alba obovata trigona glabra laevia. Fest in Conglomeratfelsen eingewachsen, auf Blöcken südlich von Neubrannfeis: Lindheimgr. Juli, Die Stengel 9 lang, Blätter so gross als bei der vori- gen Art, : 9. Euphorbia villifera mihi. "Radix perennis multicaulis. Caules graciles erecti tere- finseuli villosissimi_ramosi, villi_albi elongati horizontaliter 154 patentes. Stipulae intrapetiolares villosissimae. Folia oppo- sita, petiolata ovali-ovata hasi ohliqua integerrima obtusiusenla villosa subtus pallidiora v. purpurata, foliorum paria remota. Flores solitarii axillares peduncalati. Glandulae integrae. Capsula „22... In trocknen Giessbachschluchten des Cedernwaldes bei Neubraunfels: Lindheimer. August bis September, Die ganze Pflanze laug- und weisszottig, etwas über Y/g’ hoch, Blätter 2— 3” lang, elwa halb so breit. Leider fehlen die Früchte. Berberideae. (Nachtrag.) Da es bereits eine Berberis ilicifolia Forster giebt, welches ich zu meinem Bedauern übersehen habe, so nenne ich die Berberis slicifolia aus Texas (cf. Linuaea XXl. 5. .p» 691 54.) jetzt B. Roemeriana. Onagrariae. (Nachtrag.) (Cf. Linn. XXL 3. p. 576 4.) Oenothera Boemerianz mihi, Acaulis perennis, Radix fusiformis horizontalis. Folia petiolata glahra Iyrata subtus pallidiora glandulosa; segmenta lateralia inaegaalia horizontalia Ianceolata v. oblongo - lanceo- lata_ irregulariter dentata acuta, terminale maguum orato- oblongum dentatum acuminatum. Rachis dentata. Petioli . glahri compressi basi dilatati. Flores radicales. Ovaria ses- Silia obovato - elliptiea canescentia. Calyeis tabus elongatus- ur 155 membranacens filiformis appresse puberulus apice dilatatus segmenlis calyeinis ter longior. Segmenta calyeina reflexa membranacea oblongo-lanceolata glahra cornicnlata corollam aeqnantia. Petala obovato-euneata glaberrima apice trun- cata subdentienlata. Stamina erecta corolla vix _breviora sty- Ium aequantia. Filamenta glabra. Antherae luteae versatiles medio affıxae lato -lineares, Stylus erectus tetragonus. Stigma eruciatim 4-partitum, lobi lineares antheris breviores. Capsula sessilis cartilaginea, obovato- elliptica appresse et minute puberula 4-alata. Semina ohovata biserialia. Auf feuchten Prairieen bei Neubrannfels: Römer. Gehört zu $. 1. Euvenothera, und zwar neben O, iri- Zoba und O. acaulis, ef, Torr. et Gr, I, 499. Die Blumenkrone keinen Zoll lang. Ihre Farbe lässı sich an den trockenen Exemplaren nicht mit Sicherheit be- stimmen. Die Blätter überragen die Blüthen und sind 4 — £° lang. Die Früchte sind leider so zerpresst, dass sich da- mit wenig anfangen lässt. Compositae. (Fortsetzung v. Linn. XX1. p. 602.) 5. Engelmannia texana mihi. Radix perennis. Caulis elatus erectus angulatus hirsutus ramosus apice corymboso-panicnlaius, rami virgati alterni. Folia alterna ovato-oblgnge irregulariter pimnatiida stri- gosa obtusa, inferiora brevipetiolata, superiora sessilia; seg- menta subtriangulari-oblonga obtusa ciliata plerumque inte- gerrima rarius grosse 1-dentata, inferiora divaricata, summa eonfuentia, Peduneuli elongati angnlati graeiles ereeti stri- gosi flore longiores basi bractea (folio Norali?) Janceolata in- -tegra: strigosa ciliata suflulti, _Capitula terminalia ‚multiflora. 186 Involuera hemisphaerica glutinosa strigosa.. Squamae nume- rosae triseriales coriaceo-chartaceae obovato-ohlongae eilia- tae in appendicem foliaceam attenuatae, exteriores patentes in appendieem lanceolatam quadruplo longiorem attennatae, interiores appressae appendice eblonga multo majores, Floseuli disci steriles, radii ligulati fertiles, Jigulae luteae multinerves obovato-oblongae extus pubescentes involuero 2 —3 longio- res. Achaenia ohovata compressa aptera dorso convexa ea- rinata, latere interiori planiuscula medio nervo elevato per- Jucta, seabro -puberula apice squamis 2 lanceolatis marcescen- tibus hispidis coronata. In terra Texaua (prope Neubrannfels?) leg. Römer. Obere Stengelblätter (die unteren fehlen an unseren Exem- plaren) 4” lang, Blumen über 1” im Durchmesser, 6, Ambrosia trifida L. £. Texrana mihi. Petioli. apteri margine nudi, achaenia 8-costata, caulis teretiusculus, An feuchten, schattigen Bachufern und stehenden Wassern hei Neubraunfels in Menge, dichtstehend , oft 40 — 15” hoch. Lindheimer. August. Die gewöhnliche Form hat nach Torr. et Gr. lc. H. 290. petiolos anguste alnios ciliatos; achaenia Öcostata, cau- lem tetragonnm, . Da aber die texanische Pflanze in allem Uehrigen genan mit der Charakteristik der 4. trifida bei Torr. et Gr. über- einsimmt, so halte ich sie nuf für eine Varietät der leiz- teren. 7. Ambrosin Lindheimeriana nihi. Caulis suflruticosus erectus paniculatus „ramosissimus in- ferne teretinscnlus snperne obtusangulns velntino - hirsutus, TA- mi angulgti. 157 Folia rigida calloso-mueronata ufringne strigillosa suh- tus eanescentia, caulina bipinnatiida, ramea oblongo -lanceo- lata pinnatifida v. ineisa, inferiora opposita hrevissime petio- lata, superiora alterna sessilia; segmenta oblongo-lanceolata v. lanceolata ineiso -serrata v. integra calloso - mueronata. Racemi numerosi spieati paniculati. Flores steriles ebracteati pedicellati spicam terminalem densam formantes. Involuerum hemisphaericum ecostatum stri- gosum margine eiliatum sub-10-florum. Corolla turkinata 5-dentata. RBeceptaculum paleaceum. Stylus abertivus in- chusus. Flores fertiles feminei apetali in axillis "foljorum supe- riorum solitari. Fruetus inermes subglohose -turbinati 3- costati tubereulati villosi apive brevi conico tomentoso in- structi. ‚Styli rami elongati filifermes, Ixa® Artemisia? Lindheimer. " Gesellschaftlich bei Neubraunfels, oft grössere, tiefer lie- gende Strecken der Prairie bedeckend: Lindheimer. August, Ambrosia crithmifolia DC. hat’ nur wenige Aehren, Hineale Blattzipfel und keine kegelförmige Fruchtspitze; A.ar- temisiaefolia L. einen kahlen Fruchtboden und bewaffnete Früchte; A. coronopifolia Torr. et Gr. lose Trauben, klei- nere Köpfchen und 1-jährige Wurzel. Ich würde unsere Pflanze unbedenklich zu A, coronopi- Folia. ziehen, wenn es nicht von dieser biesse 1. c. I. 291: ann? sterile heads in loose racemes, the heads scarcely larger than in A. artemisiacfolia L. Bei A. Lindheime- 'räuna sind aber die Köpfchen noch einmal so gross als bei‘ 4. artemisiaefolia L. 8. Ambrosia glandalesa mibi. 158 Canlis herbacens ereetus inferne glaber teretinsenlus sul- eatus, infra medium triehotomus, rami fastigiati apice fiexnosi angulati glanduloso -viseidi pilis brevibus appressis strigesi simnlqne pilis elongatis patentibus hispidi ramosi, ramuli gra- eiles alterni. Folia alterna petioläta pinnatiseeta calloso- mucronata utrinque glandulis parvis igneis egregie glandulosa subtus stri- gosa eanescentia supra glabra margine 'appresse ciliata; seg- menta remota lineari-lanceolata integra v, inciso -dentata eal- loso-mueronata; folia summa ramulorum integra linearia parva. Racemi terminales numerosi spicati. Flores steriles parvi ebracteati pedicellati spicam den- sam formantes. Involnerum turbinatum ecostatnm parce stri- \ gosum sub-8-florum. Corolla tnrbinata 5-dentata. Te- ceptaculum paleaceum. Stylus abortivus inclusus.- . Flores fertiles feminei apetali in axillis foliorum solita- ri, Achaenia inermia ohovoiden tricostata pubescentia apice brevi eylindrieo coronata. Styli. ramı elongati filiformes. Ira? Artemisia? Lindheimer. Gesellschaftlich auf nacktem Kalksteingeröll im trockenen Finssbeite des Cibolo, 15 Miles westlich von Neuhrannfels. Lindheimer. September, Gehört zu $.1. Sectio b. Blüthen klein, meist noch kleiner als bei A.artemisiae- Ffolia L. Der Stengel unterhalb der Mitte gegliedert und 3- gabelig, wenn man die Fortsetzung des Stengels, die nicht höher und dicker als die Zweige ist, als die mittlere Yuke ansehen will. Diese 3 Aeste sind an der Spitze mit abwech- seludeln Aestchen dicht besetzt. Durch diese eigenthümliche Verzweigung des Stengels und die feurigen Drüsen anf beiden Seiten der Blätter leicht von allen Arten dieser Abtheilang zu unterscheiden. wu 159 A. erithmifolia DC. differt praeterea caule suffrnticoso hasi prostrato, foliis oppositis, spieis pancis; A. artemisiae- Folia L. receptacnlo nndo- et fernen armato; A. coronopifo- lia foliis rigidis utringue canescentibus imis oppositis et feruetu globoso - ovoideo. 9. Helianthus Lindheimerianus mihi. Perennis. Caulis quadripedalis ereetus purpurens tere- tinscuhus striatus seaber apice ramosus; ramı alterni snbangn- Iati 1-flori. Folia alterna longepetiolata triaugularia tripli- nervia acnminata argute et inaequaliter dentato -serrata apice integerrima utringue scaberrima. Petioli purpnrei unilaterali- ter hirsuti folinm subaequantes. Capitula terminalia. solitaria parva longepeduneulata. : In- volueri sqnamae imbricatae 3 —4-seriales appressae Tanceo- Iatae subulato-acnminatae seabrae Apice squarrosae disenm sup>rantes. BReceptaculum convexum. Ligulae snb-13 Iuteae ohlongae multinerves glahrae disco duplo longiores, Diseus atroparpurens. Dentes corollae discoidene ovato - triangulares. Pappus constans duabus paleis achaeninm includentihns apice dentatis arisiatis, arista scaberrima paleam dimidiam snb- aegnans. Achäenia tetragono - compressa sericea corolla et paleis breviora, . ® Bei Nenbraunfels nur einmal gefunden. Lindheimer. August 1846. Ist mit keiner andern Art zu verwechseln! Blätter am oberen Ende des Stengels (das untere Ende fehlt an unseren Exemplaren) 11/3” lang, fast 4” breit; die geöffneten Blu- men im Durchmesser 1— 11/5” gross. Höchst merkwürdig ist die einseitige Behaarung der Blatistiele, die bei den jün- geren Blätter stärker, bei den älteren schwächer ist. Die Blätter sind eckig, die Lappen der Blatibasis nach dem Blatt- 160 stiel zu ansgerandet-ausgeschweift, am Blattstiel selbst aber in eine kurze, keilformige Spitze vorgezogen, Gehört zu der Rotte 3. Abtheilung b. ef. Torr. et Gr. |. e. 11, 321 39. 10. Helianthella latifolia mihi. Perennis. Caulis ereetus. 5 — 7-pedalis sulcatus pube- rnlo -scabriuscuhus ramosissimus corymboso- panienlatus, rami ereeto-patenies subangulati apice dichotomi. . Folia alterna petiolata triplinervia uirinque strigosa ach- minata, inferiora longepetiolata lato -rhombeo - oyata inaequa- liter et appresse dentato-serrata appresse ciliata basi eunea- tim contracta apice basique integerrima, superiora ovata V. ovato-lanceolata obscure v. vix denticulata brevius petiolata. Capitula peduneulsta multiflora, peduncnli angulati stri- gsi .eapitulo longiores. Involueri hemisphaeriei sqnamae diseum 'vix nequantes 2 — 3 seriales ohlongae coriaceo - chartaceae eanescentes in appendicem. foliaceam rigidam Iineari-lanpeo- latam attennatae, appendix squamam subaequans, j Lig;ulae 8 — 10 sieriles aureae- obovato- cuneatae multinerves „‚güsce triplo longiores extus ad nervos puberulae. Receptaculum planum. Paleae persistentes pungentes achaenia amplecten- tes, Flosculi discoidei fertiles, corolla cylindriea puberula 5-dentata, dentes ovato-triangnlares, Styli rami hispidi. Achaenia compressa sirigosa utringue anguste alata, An Waldrändern bei Nenbrannfels: Lindheimer October. B Untere Blätter 1/' lang, fast eben so breit, Blüthen 1” im Durchmesser. 11. Galllardia simplex mihi. Annua, Caulis bipedalis exectus anleatus appresse puhe- rulus simplicissimus 1-Aorus scapiformis basi solummodo fo” liatus eaeteram aphylins. Folia radicalia et basin caulis 161 ampleetentia basi dilatata vaginantia alterna obovato-cuneata in petiolum attenuata triplinervia bullata glabrinseula obtusa erenato -dentata basi cumeata integerrima minute et appresse eiliata v. pinnatifido-ineisa lobis remotis oblongis v. lanceo- latis acutis integris v. inciso -dentatis, Capitula wmultiflora radiata. Involneri squamae 3seriales foliaceae margine anguste scariosae basi callosae appressae aApice squarrosae disenm subaeqnantes, exteriores majores ob- longae obtusinscnlae reliquae oblongo-lanceolatae, medine acutae, interiores acntissimae. Becepiacnlum hemisphaericum fimbrillatum. Ligulae 8-—12 steriles 1-seriales deeidnae cu- neafae palmato- 3-fidae 7-nerves glabrae disco duplo longio- res, lobi oblongo-lanceolati obtusinsenli; pappus radi ari- status. Corollae discoideae tnbns hrevis, limbus elongatns eylindricus inflatus 5-dentatus. Pappus constaus paleis 6 — 8 membranaceis 1-nervüs, nervus in aristam eorollam aeqnan- tem productus. Achaenia ...... Mittagscamp hei La Grange: Römer. April, »Wohlriecheud, Strahlen rothbraun.” Nach den getrockneten Exemplaren zu urtbeilen, schei- nen die Dlüthen perpurn zu sein. Darch den ganz einfachen, 1-blüthigen Stengel ausge- zeichnet ! Wurzelblätter sehr veränderlich. Kommt in 2 Formen vor: &. foliis integris; #. foliis pinnatifido - incisis. 12. Gaillardia Roemeriana mihi. Perennis acanlis. Scapus ereetus striatus 1-Horus, pilis appressis basi conjunetis’ strigosus, apice ferrngineo - tomen- tosus, 22r Bd, 2s Heft. 11 162 Folia radienlia plurima oblanceelata strigosa acutinscula integra v. supra medium utrinque v. unilaferaliter ineiso- 4-dentata in peliolum basi dilatatum väginantem atlennata seapo quadruplo breviora, Capitulum multiflorum radiatum aurenm. Involuerum he- misphaericum triseriale, squamae foliaceae appressae oblen- gae acutae villosae basi callosae disco hreviores, Recepta- culum hemisphaericum neque foveolatum neque paleaceum fim- brillatum, fimhrillae elongatae rigidae. Flosculi radii 1-seriales 16— 20 ligulari aurei neutri euneiformes 4-nerves apiece 3-dentati supra glabri subtus glandulosi basi nervisque strigosi disco 21/, lougieres, dentes elliptici obseure apieulati; nervi purpurei, intermedi apicem versus bilidi et ligulas apiee 6-nerses formantes, ita ut bini nervi dentium apice couflnant et deutes ligulae binerves eva- dant. Flosculi discoidei fertiles: corollae tnbus hrevis dense strigosus, limbus eylindracens paule infatus 5-dentatus, den- tes hispidi. " Pappus paleis 5— 7 membranaceis 1 -nerviis constans, wersi prodaeti in aristam corolla breviorem, pappus radii bre- vins aristatus, Achaenia . 2... Prope Neubraunfels leg. Römer. 13. Artemisin euneifolin mihi, Perennis. Caulis ereetus teretiusculus siriatus tomento- sus raAmosissimns, ranıi virgati angulatı,. Folia radicalia et ranlina infima pinninervia obovato-cuneata sessilia alterna tringne Sericeo - tomentosa supra eineren suhtus ineana apice pinnatifido -ineisa v. grosse et paneidentata dentibus mucro- watis, basi integerrima; folia caulina superiora alterna Ian- ceolata 1-nervia integerrima uerinque attenuata. 163 Capitula sessilia parva paueiflora heterogama subgloboso - ovoidea cano-tomentosa basi bracteata spicata, bracteae lan- cevlaise ; spiene breves oligocephalae basi foliatae divaricatae racemnm compositum terminalem formantes. Involueri squa- mae ovali-ohlongae obtinsae appressae cano-tomentosae, in- teriores scariosae. Receptaculum nudum. Fiosenli glandu- losi, steriles anguste tubulosi apice 3-dentati, fertiles inflati 5-dentati, dentes ovato-Iancealati. Achaenia ...... Gruppenweise auf höheren Stellen der Prairie bei Neu- drannfels: Lindheimer. September. Treibt neue Wurzelschösslinge im Herbst. Die, unteren Steugelblätter am blühenden Stengel abgefallen. Stengel meh- rere Fuss hoch. j Gehört zu der Rotte D-acunculus. Die Beschreibung der Wurzel- und unteren Stengelblätter ist von den heblätterten Wurzelschösslingen entiehnt. 14. Artemisia Lindheimerfana mihi. Perennis. Caulis strietus 3— 4- pedalis suffrutieosus basi teretiusculus glahriasculus apice angulatus canescens panien- lato- racemosus, rami erectinseuli angulati canescentes, Folia eaulina superiora sessilia alterna lanceolata utrinque atte- nnata margine revoluta supra glabrata subtus cinereo - tomen- tosa, ramea anguste linearia. Capitula parva heterogama pancifiora brevi- pedunculata ovoidea racemos breves oligocephalos formanta. Involueri squamae obtusae appressae, exteriores cano-tomentosae, in- teriores srariosae, Beceptarulum nudum. Flosculi steriles anguste tubulosi, fertilium tubus Iimbum inflatum glabrum 5- dentatum snbaequans. Achaenia ...... Zerstreut auf nacktem Kalkgeröll im trocknen Flussbett des Cibolo, 15 Miles westlich von Neubraunfels: Lind- heimer. September. 11 * 164 Leider sind an den vorhandenen Exemplaren die unte- von Stengelhlätter und die Wurzelblätter ahgefallen. 15. Filago repens mihi, Aunua avachnoiden-tomentosa. Caulis repens ramosıs apiee adscendens, Folie alterna sessilia divarieata spathn- lato- oblonga, summa lineari -lanceolata, inferiora obtusiuseula, superiora acnta. Capitula agglomerata heterogama mulliflora terminalia, rarius interfurcalia, ‘foliis involucrata, folia involneralia glo- merulo longiora. Iuvolucri foliola extorna. lauata, interiora scariosa oblonga 1-nervia apice emarginato-bidentata. RBe- cepiaculnm paleacenm, paleae squamis involueri internis si- miles. Flosenli marginales pistillati Aliformes pappo destitnti. Floseuli centrales tubulosi perfeeti pappo eapillari insirneti. Achaenia 2. ».. . In terra Texana leg. Bömer. (Der nähere Standort ist nicht angegeben.) Durch den kriechenden Stengel und die 2-zähnigen, in- aeren Hüllblättchen und Sprenblättchen leicht zu unterscheiden. 16. Filage texana mihi, Annua lanata. Caulis ereeius humilis angulatus simplex v. apice ramosus. NFolia alterna sessilia spathulata brevissi- me acuta, inferiora reflexa, superiora erecta lineari- oblonga. Capitula glomerata heterogama maltiflora terminalis et interfurcalia foliis involuerata, folia foralia oblonga glomern- Iam aequantia v. superantia. Iavolucri squamae scariosae 1-nerves truncatae basi lanatae. Receptaculum paleacenm, paleae scariosae glahrae forma et longitudine involueri squs- mis similes. Flosculi marginales Siliformes pistillati papp® destitai, fNlosenli eentrales tubulosi perfeeti pappo capillari instrueli, Achaenia . x. ... v Camp bei La Grange: Römer. Stengel 4— 5° hoch. Filago germanica unterscheidet sich durch die haar- spitzigen Hüllblätiichen; F. arvensis L., Koch, durch den rispigen Stengel mit fast ährigen Aesten; F. minima Fries dureh lineal-Ianzettliche, angedrückte Blätter; F. gallica durch Iineal-pfriemliche Blätter; F. californica Nutt. durch von der Basis an rsispige Stengel und spreitzende Blätter;. F. parvula Torr. ei Gr, durch haarspitzige Blätter, 17. Troximon Roemerianum mihl,, Caulis scapiformis ereetus striatus glahriusculus simpli- eissimus 1-fiorus plerumque basi foliis paueis minoribus in- sirneius, rarius aphylius, superne squamis 2—4 membrana- ceis ovatis abrupte suhulato -acuminatis obsitns, Folia glauca glabra 1-nervia calloso-mucronata, vadi- calia lanceolata integra v. Iyrato-runemata, lobi laterales breves triangulares calloso-mucronati, terminalis elongatus lanceolatus; Solia caulina pauca Iineari-lanceolata deere- scenlia. Capitulum multillorum. Involnerum rampanmlatım Iaxe im- brieatum 3— 4-seriale lloseulis dimidie hrevins, squamae mem- branacene glahrae 1-nerves margine anguste sceariosae ar- erescentes, exiremae hreyiores ohlongae ohtusiusculae, inte- riores longiores angustiores Ianceolatae arıminatar, Re- reptaculum alveolatım. Ligulae 20—40 ohlangae glahrar marginatae longitndinaliter nervosae basi attenuatae apice 3- —5-dentatae, dentes breves triangulares. Siyli rami elon- gati Iimeares ohtusi apicem versus paulisper inerassato - ela- vali, Pappus constans selis Innmerosis albidis capillaribus elongatis scabris rigidinsenlis longitudine inaequalibus. Achania ...... 166 Bei Austin, Nenbraunfels: Römer; in Mexico: Hege- wisch Hat das Ansehn einer Scorzonera, Die Hüllblättchen nehmen von aussen nach innen an Län- ge und Spitzigkeit allmählig zu, an Breite ah: die untersten sind breit, oval oder länglich, sehr kurz und stumpf; die in- neren sehr lang, lanzeitlich und zugespitzt. Jede Zungen- blume hat einen ‘Nerven mehr als Zähne, indem, ansser den beiden Randnerven, allemal ein Nerv in die Bucht zwischen den Zähnen ausläuft, so dass jeder Zahm zwischen 2 Nerven und jeder Nerv zwischen 2 Zähnen legt. Die Blüthen sollen weiss sein, getrocknet sind sie röth- lieh. Die Stengel sind sgemeiniglich an der Basis mit weni- gen kleineren Blättern besetzt, an einem Stengel findet sich nur ein einziges kümmerliches Blättchen, so dass die Stengel mehr das Ansehn eines Schaftes haben. Bisweilen kommen 2 Stengel aus 1 Wurzel, Da die Achänen leider an unseren Exemplaren fehlen, so lässt sich nicht mit Sicherheit bestimmen, ob die vorliegende Pflanze in die Gattung Trorimon gehört, Da aber alle ühri- gen Charactere damit stimmen, habe ich sie vorläufig zu der- selben gezogen. Ich besitze dieselhe Pflanze, von Hegewisch gesam- melt, aus Mexico. Teiragonosperma nov. gen. Composilurum, (Tribus; Serecionideae; Subtribns: Heliantheae; Divisio: Heliopsideae. Char. gen nn Capitula heterogama multiflera hemisphaerica zadiata Inroluerum duplex: externum maximum compositun foliolis 167 4 foliaceis lato-ovatis acuminatis basi comualis, internum constans sqnamis hyalinis parvis fuseis nervosis. Beceptach- lum eonicum paleaceum, paleae memhranaceae stramineae kın- ceolato- v. oblengo-ohovatae nervosae in enspidem pur- pnrascentem apice proilnciae. Fiosculi radi? 8 — 10 ligulati pistillati fertiles, ligulae anguste ohlongae Iuteae 7 -— 8-nerves basi atienwalae apieo bidentatae supra glahrae suhtus glandulosae, nervi atropur- purei, Stylus linearis compressus, rami elongati lineares com- pressi obtusi. Filosculi disci numerosi perfeeü tubulosi nervosi 5-Jen- tati, tubus glanduloso-puberulus, limbus papillesus, dentes ovati, Stylus eylindracens, rami apiee in appendicem acumi- natam hispidam producti. Achaenia obovato -turbinata quadrangularia longitudinali- ter multistriata pappo destituta minulissime strigosa alque pa- pillosa. Herbae perennes slandnloso - viscidulae caule dichotomo, folis oppositis Iyrato-sinnatis, capitulis majaseulis longe- peduneulatis ramos terminantibus, Nigulis Inteis. Genus proximum Tefragonotheca L. Jiffert lizulis Jatis multinerviis 3-dentatis, achaentis teretinsculis laevihus, foliis integris dentatis. 18. Tetragonosperma Iyratifolium wiki. Radix perennis. Caulis firmus erectus purpurascens sul- catus glanduloso - viscidulus diehotomns, capitulum longepe- dunculatam in dichotomia, Folia oblonga sinnato-Iyrata pinninervia calloso - muero- nata glanduloso-viscida, lobi divaricati ohlongi margine mi- ante papilloso-eiliali calloso-murronati, terminalis major; folia radicalia ct caulina inferiora in petiolum basi vaginan- tem dilatatnm amplexicaulem angustata, superiora sessilia. 168 Pedunenli elongati 1-Aori apice papilloso - tomentosi. In- voluerum externum multistriatum parce et minute glanduloso- papillosum. marzine puberulum discum et ligulas dimidias aequans. Auf felsigem Boden am Cibole: Römer. April — Mai. Der Stengel etwa 2’ hoch, Blüthen über 1” im Durch- messer, Blätter 2— 4“ lang, Symbolae ad Floram Surinamensem. Auctore F. A. Guil. Miguel. (Continuatio v. Line. Tem. XXI p. 473— 1479.) Pars XI. Myrtaceae. Psidium Linn. 1. P. pomiferam L. — In Suriname. (Kappler n. 1285. speenmina Nlorentia, foliis nondum rite efformatis.) 2. P. fiuviatile Rich. in DC. Prodr. III. 235, quend phrasin plane congruum. Ybid. Kappler n. 1700. 3. P. polyearpon Anders. mss. ex Lamb. Transact. Linn. Soc. XI. 231. Tab. 17. DE. I. e. Benth. in Hook. Journ. of Bot. II. 317, ubi eximie deseriplum. Yolia in meis omnia oborato - ohlonga plerumque obtusa, supra pube- rula, subtus ineanescentia; flores medii sessiles. Calyeis lobi intus sericei; petala pilis inspersa. — Ps. multijloro St. il, Fl. Bras. mer, affıne. Prope Bergendaal secus Auvium, m. Oct. 1. Frutex (Focke), Kappl. n. 1706. 170 Myrtus Lisn. — DC. 1. Myrtus calophyia H. B. K. Nov. Gen. VI. 133. Speeimina mea plane congrun. Pedunenli folio dimidio bre- viores, Folia in speciminibus diversis magnitudine varia, mi- nora 1a — 2, majora 2%/, poll. louga. Sperimina foliis mi- neribus instrueta omnino referunt M. rerolutam Schauer al j plant. Sur. Kegel. in Linnaea Tom. XXI. p. 272, que locis arenosis erescens, probahiliter minus vegela. In Surinamo superiore legit Focke. — Frutex. Myreia DC. 1. Myreia aeris DC. I. c. 243. Colitur in hortis. — Vix speeiive a M. coriacea differre videlur, nam folis in meo spieimine lato-elliptica, suhrotundata, apiee obtusissima, fere ut in icone Plumier. ed. Burm, Tab, 208. fig. 2. (ubi fo- Mia perperam alterna), supra impresso -punetata, reliculala, 3—4 - pollicaria, 2. Myreia surinnmensis (n. sp.), ramulis petiolisque fusco-birtellis, folüs breviter petiolatis elliptieis ohtuse apl- enlatis, basi aentis vel obtusis, marginikus leviter inenrris, membranaceo-pergamaceis, subtus glandulose et pellucido- punctatis, junieribus sparse in nervo medio confertins puberi- ls; panieulis axillarihns selitaris terminalibusque puberulis, ramis patulis, inferioribus cymose plurifloris, snperioribns sim- pliecibus , bracteis Inearibus ciliato- puherulis deeiduis, oribus lateralibus pedicellatis, mediis sessilibus, basi hibracteolasis, calycis tubo obovato-glohoso glahro, lobis 5 rotundatis glan- dulosis ciliolatis, peialis subrotundatis erosalis, — Prope M. splendentem DC. et M. obtusam Schauer 1. c. Prope Bergendaal' in sylvis, m. Oct. fi. (Focke). w.* m Fratex. Rami eylindriei erustis lichenosis albis laerihus ohducti. Ramnli patuli, versus apices praesertim folis lori- busque instrueti, foliis versus summitates sensim majerihus. Petioh antice sulcati, 4 mm. eirciter longi eum nervo medio in sieco fusci. Folia 21/7, —4 cent. longa, 1—2 lata, ner- vis subpatulis paullo ante marginem confluentibus, minora prorsus elliptiea utrinque obtiusiusenla, majora in apiculam brevem obtasım desinentia. Paniculae cum pedunculo 2—5 eent. longae, ramis inferioribus apiee 3 — 5-floris, summis unifloribus brevibus saepinsque alternis itaque racemosis. Flo- res parvi. Filamenta petala circiter aequantia versus apicem aliquid inerassata, in sieco nigricantia, autheris pallide luteis subgloboso - didymis. 3. Myreia sylvatien DC, I. c. 344, Myrtus sylvatica Mey. Esseq. 191, deseriptio bona, sed styli perperam 3 dieti. — Schaueri adımbratio 1. c. p. 275 accuratissina. Frutex, ut videtur in Surinamo vulgaris. (Hostm. n. 818, Kappler n. 1699), Focke varlis loeis; prope Bergendaal, in Surinamo superiore. — Num hue M, fallar DC. 1.e.?) 4. Myrcia divergens DC.? I. c. 245. Phrasis brevior quadrat, Calyx ovato -glohosus glaher. Bracteae bracteolae- que abbreviatae fere semi-annuliformes. Folia glahra rigida elliptica vel in apiculum obtnsum terminata, suhlus reticulata. Fere ad Oocarpas veferenda, In Surinamo (Hostm. n. 881. Kappl. 7552.). 9. Myreia Berberis DC. 7. c. 254. Schauer ]. c. Euge- nia paniculaeflora Steud.! in Flora 1843. p. 762. Bu j Arbor floribus. albis, in Surinamo vulgaris, (Hostm. n. 372. 485, Hostm. et Kappl. n. 1246, Kappler n. 483, Focke.) 172 Calyptranthes Sw. 1. ©. obtusa Benth. in Hook. Journ. of Bot. II. 319. petalorum praesenlia etiam a C. Suzygio, eui alioquin sunile, differt. In Suriname, (Hostm. 1176.) Eugenia Mich. 1. E. uniflora Liu. (E. Michelii Lam. Plinia vw dra Linn., Mantiss, Plinia pedunculata Liun. fil. suppl.) plant.). Culta in horts nomine „Zoete kers,” (Cerasıs duleis.) 2. E. dipeda DE. 1. c. p. 268. In Savana ad Post Oranjewond, arbor teste Focke, aliis tanquam frulex de- seripta, Ejusdem forma grandifeha: folis evato-elliptieis breri- ter obtuso-Acuminatis 2 —24/, poll, longis, 1?/, pollieem latis, unde habitus a specie satis diversus, (E, surinamen- sis her. mei. Probabiliter etiam huc E. stigmatosa DC. l. e. e Brasllia,) In Surinamo (Kappl. 2.1401 a.), ad Bergendaal in apri- vis arenosis, m. Oct (Wocke). j 3. Eugeniae species videtur Kappler Herb. n. 1365, fu- lis maximis, octopollicaribus insignis, sed propter flores non- dum efformatos dubis, Orarium biloeulare, loculis pluri- ovulatis; stylas glaher. Petala et sepala sericeo -tomentost- Num E. ramiflora Desv. in Hamilt. Prodr. Ind. oce.? 4. E. protracta Stend,! in FI. 1, c. ramulis petiolsgte tenere pubescentibus, foliis modice petiolatis e hasi aenta elliptieis longe subahrupte acuminatis saepe subohliqnis pel- Ineido -punelatis, venis teneris patulis prope marginem coß- 173 Anentibus, floribus axillaribns glemeratis subsessilibus, caly- eis tuho ohorato glanduleso, lobis obtusis ciliolatis, petalis sabpnberulis. — E sect. #*#*# DC., E. ciliolatae Fi, Bras. merid, IL. 344 proxima. — Folia 4 — 4%/, cent. longa, 2— 31, lata, Flores hasi hracteolis 2 appressis basi subcon- natis. Surinamum (Hosim. n. 1192, Kappler n. 1159.). 5. E. chrysophylieides DC. 1. ce. 276, Prope Paramariho in via ad Kwatta, m. Sept. fl. (Focke). Frutex fl. albis, Habitus singularis Aeribus ex ramis inferne denndatis protrusis ramulisque bifariam folüiferis folium pinnatum refe- rentibns., Bami vetustiores pallidi subeinerascentes ex axil- lis veteribus florentes; ramuli compressi pnbe tenera rufali, 2 —3, raro 4 paria foliorum gerentes. Petioli 1/,— %/, cent., folia 8— 10 longa, 4—5%/, lata elliptien vel ovato-elliptiea acıminata, subtas rufulo-suhserieea. Bacemi valde ahbre- viati, ima basi in panenlos ramos partiti, fere tnhereulifor- mes. Pedicelli 8 — 10 mm. longi, stylum fere aegnantes, Braeteolae duae oblongoe-rotundatze appressac. Calyx hir- tellus et glandulosus, tuho ovoideo, lobis glahrioribns. 6. E. atropunetate Stewd.) in FL lc. — Affınis E. salicifoliae H. B.K. Nov. Gen. VI. Tab. 541. Rhachis, pe- tioli et nervns medius valde glandulosi. Bracteae ovatae acn- tae. Braetcolae duae infra calycem, eujus lobi 4 obtusi glan- «dnlosi glahri ciliolati, 7. E. polystachya Rich.? DC, 1. c. p. 280. Diagnosis eongrna excepto calyce, qui in meo pnberulus, lobis cilio- latis, In Suriname (Kappler a. 1701.). 134 8. E. polyantha Mig. in Linn. XVIIE p. TM. — Kappler n. 1385. 9. E. Schaneriana (n. sp.). Gilaherrima, foliis mem- branaceis suhtus sparse vix pellueido - punetnlatis margine in- eurvulis oblongis in acnmen modieum lineare obfusnm desi- nentihus, basi enneatim in petiolum semiteretem glandulosum aetate seabro -rimosum eontractis, venis suhpatnlis suhtus vix distinetis, paniculis axillaribus et terminalibus tennibus longe pedunculatis, ramis paueis, opposilis, inferiorihus apice fri- floris (N. medio sessili, lateralibus breviter pedieellatis), su- perioribus wnilleris, calyeis lohis orbiewlaribus suhinaequalibus glaberrimis. In Surinamo. (Kappl. n. 1429.) Prope E. patulam DC. II. 284. Rami tenues, laeves, subeylindriei. Detioli Ya, folia 14 — 12 cent. longa, #— 41/, lata, supra satnrate viridia, wtrinque subnilida nerte- que medio prominente notata. Paniculae cum peduncalo 9— 6 cent., rami 4, —1A/, longi. Flores parvi disco stamini- fero lato. Petala suhrotunda glabra. 10. E. subobliqua Benth. in Hook. Journ. of Bot. Il. p- 322. Haud multum differt ab E. patenti Poir. snppl. — DC. 1. ec. p. 283, eujus folia niringne glabra diennter, qua® in meis in petiolo et nervis pnbescentia, sed provectiore aetat? fere glabresennt. Frutex prope Bergendaal in sylyaticis. Adu. E. Pimenta colitur, „Bayberrytree” dieta. Jambosa Rumph, 41. Jambosa vulgaris DC, |. c. 286, Culta, nomine Pommwe de Rose, Hosim. 491, 175 2. Jambosa. malaceensis DC. |. e. ° Culta nomine „Scehambo” (Focke). Kappl. n. 1640. Pe- tioli brevissimi. Folia 1018 cent. longa, 5—7 lata ob- longe-lanceolata, vel oblonga in aeumen obtusiusculum desi- nentia, basi leviter emarginata, venis subtns prominulis et ante marginem confluentibus. Racemi simplices, ramis inf. 3-foris, Fruetus pyriformis apiece truneafns, saturate ro- seus. — Valde accedit haec forma ad $. Samarangensem Biume Bydr, p. 1084. Gustavia Linn. 1. 6. augusta L. — In Suriname, (Focke). Eeeythis Loefi, Hujus generis species in Guiana haud rarae, difhicile vero determinandae; paueae tantum cum iconibus Anbletianis con- gruae, compkures e brevieribus diagnosibns auclorum hand eruendae, et in universum multae species sibi valde similes ex sieratis speeiminibus negre diseriminentur. 1. Eu longipes Poit. — DE. L. c. p. 292. — Kappler n. 629 7. . 2. L. Hdatimon Aubl.? ,„Frutex elatior.” Flores rosei. Folia angustato - oblonga hreri-apieulata 14— 21 cent. aequan- tia. In sylvis pl. Berlyn (Focke). 3. L. corrugata Poit.? — Kappler n. 1479. 4. Leeytbis ...... Arbor alta, ligno duro. In syl- vis juxta Aumen Tampati, Surinami superioris. Tncolis „Man- Berklak” dieta. (Focke.) Num L. amara Aubl.? Couroupita Aubl. 1. ©. guianensis Aubl, — In Suriname inferiore (Focke). Fructns peduneulo longe suffultus suboblonge -glohosus, ca- 176 pite bamano paulo minor, coloris grisei, vertiee calyeis ve- stigio nofatus, epiearpio satis firmo subcarnoso, endocar- pio duro tenniore sublignoso, 6 loculamenta medullosa sepa- rabilia odoris ingrati includente. Semina in pulpa nidu- lautia. y-—— Beiträge zu einer Flora des Orientes. : Von Karl Ko ch (Fortsetzung v. Linn. XXI p. 609 — 736.) Chenopodiaceae. D. Chenopodiaceen vertreten in mancher Hinsicht die Ama- rantaceen der heissen Zone in den Ländern der gemässigten, und bilden eine durchaus natürliche Gruppe, die von den Amaxantaceen mehr durch den Habitus, als durch bestimmte Merkmale zu irennen ist. Aber selbst der Habitus — ich erinnere an Polycnemum Koch syn. — lässt nicht selten im Stich, Man kennt bis jetzt gegen 400 Arten, von denen in den mehrmals bezeichneten Ländern des Orientes 100, also genau 2/, aufgefunden sind. Von diesen 100 Arten habe ich auf beiden Reisen 74 Arten gesammelt, zu denen noch zwei aus dem Gundelsheimer’schen Herbariam kommen, welche nicht in meinem Besitze sind, so dass 24 Arten von den übrigen ' Reisenden, nicht aber von mir, aufgefunden wurden. Umgekehrt besitze ich 22, welche mir nur eigenthümlich sind, da sie kein an- derer Reisender aus dem nördlichen Oriente mitgebracht hat. Die 22r Rd. 25 Hei. 12 178 Lokalitäten Deutschlands sind, mit "Ausnahme der Unkränter unserer Gärten und einiger Strandpflanzen , den Chenopodia- ceen nicht so günstig, als namentlich die Salze enthaltenden Ebenen am kaspischen Meere, die auch ausserordentlich reich - an Repräsentanten dieser. Familie erscheinen, Koch führt deshalb in seiner Synopsis des deutschen Flor nur 42 Ar- ten an, .die, mit Ausnahme von 8, auch sämmtlich im nörd- lichen Oriente vorkommen. 68 besitzt hingegen der Orient, die Deutschland ‚ahgehen. ° . . Die Chenopodiaceen lieben wie die Amarantaccen die‘. Ebenen, aber doch giebt es einige wenige Arten, welche in die Gehirge hinänfsteigen. So fand ich im mittlern Tschoruk- gebiete an Felsen und auf Gerölle der Abhäuge: Eurolia ce- ratoides (Axyris)L. und auf steppenartigen Matten im Hoch- gebirge eine nur durch die bedeutendere Grösse unterschiedene Beta trizyna W. et K. Auf tieferen Matten bis zur Ebene herabsteigend wächst sonst diese Art, während auf trockneu, Mergel haltenden Orten Beta stricta C. Koch, Spinacia te- trandra Stev. und Sp. minor CO. Koch vorkommen. Sind diese Stellen ausserdem unfrnchthar, so gesellen sich noch dazu: Atriplex laciniatum L., A. roseum L., Ceratocarpus are-, marius L., Corispermum hyssopifolium L., Kochia pro- strata (Salsola) L., K&. arenaria (Chenopodium) Grtu; Echinopsilon hirsutum (Chenopodium) L., was sonst pur am Meere oder doch an salzhaltigen Stellen gefunden wurde, wd Gamphorosma imonspeliacum L. Eigentlich theilen sich ’ die Chenopodiaceen in "solche, die auf Salz haltendem, und in solche, die auf bebautem Bo- den vorkommen. Zu den ersteren gehören die ganzen Ge schlechter: Obione Grin, Halecnemum Bieb,, Salicornie (L.) Mog.- Tand., Arthrocnemum Moq,-Tand., Schanginte Moq.-Tand., Suacda (Forsk.) Moq.- Tand., Salsola (1) c 139 A. Mey., Halogeton.C. A. Mey., Halanthium C. Koch, Anabasis (L.) C. A. Mey. und Halimocnemis C. A. Mey., selbst auch Camphorosma L. Die Arten dieser Geschlechter kommen nicht allein am Meere und den zunächst liegenden Gegenden, sondern auch im Binnenlande allenthalben da vor, wo Salzquellen und Salzseen sind. Schanginia Moy.- Tand. und Swaeda Moq.- Tand. wachsen aber auch in Trans- und Ciskankasien im Binnenlande auf einfachem Mergelboden, der aber dort freilich 'stets Kochsalz, schwefelsaures Natron und andere Salze enthält, und steigen selbst auf die Vorhöhen. Nur aın Meere -und nicht an Salzquellen und Salzseen sam- melte ich Atriplex lütorale L. und Eahinopsilon hirsu- tum (Chenopodium).L. . ru oo. Aubrinia Botrys (Chenopodium) L. liebt zwar das Gerölle der Flüsse und kommt anch am Meere vor, verlangt aber keinen Salzboden. In Gärten, namentlich wo Gemüse gebaut wird, :auf Schutthaufen, an Häusern, also allenthal- ben, wo die Kultur des Menschen sichthar wird, wachsen, wie bei uns, die Arten der Geschlechter Chenopodium (L.) Moq.- Tand. und Blitum L. Im Oriente gesellen sich aber die Paxderia-Arten noch dazu. Atriplex angustifolium Sm. kommt ebenfalls ähnlich, jedoch vorherrschend an Zäu- nen, in Gräben a. s. w. vor. , Ob Spinacia spinosa Much. bei Tifis in der That wild wächst, oder nur den Gärten ent- fiohen ist, kann ich nicht mit Gewissheit entscheiden; anf jeden Fal mag sie aber nur eine, Kulturpflanze, und ohne Zweifel aus Spinacia tetrandra Stev., weniger wahrschein- lich aus Sp. minor C. Koch entstanden seyn. Kultarversn- ehe können allein darüber entscheiden und werden mich hof- fentlich später in den Stand setzen, darüber bestimmte Nach- richt zu ertheilen. " . . 12* 180 Erste Abtheilung. Cyclolobeae C. A. Mey. in Led. il. al. 1. p. 7. . Erste Tribus. Anserineae Mog.- Tand. chen. mon. p. 7. 1. Beta L. cod. No. CCCXL. 4. B. trigyna W. et K. pl. rar. Hang. p. 34. 1. 35. ©. Genuina. In Grusien auf Mergel und Kalk, 700 — 2000 hoch; im russischen Armenien auf Basalt, c. 2700 hoch. Aus der Krim von Rögner und aus der Umgebung von Brussa vom Dr. Thirke erhalten. 8. Praealie, Caulis strietissimus; Folia lanceolata, basi latä panlulum petiolo decurrente, saepe subcordatä, Auf Steppenmatten des pontischen Hochgebirges im Gaue Hem- schin auf Urgestein, c. 5700’ hoch. 2. B. vulgaris Moq.- Tand. chen. mon. p- 14. f. Maritima L. cod. No. 1818. Bei 'Trebisond auf Augitporphyr. 3. B. strieta C.Koch. Radix pluriceps; Caulis angula tus, erectns, strietus, 5—7-uncias allus, pancifolius, sim- plieissimus; Folia oblonga, radiealia in petiolum aequilongum attenuata, floralia brevissima, sessilia; Flores 3—5 glome- rati, spicam laxam formantes, Unterscheidet sich hinlänglich von allen bekannten Arten. Auf Matten in Schirwan mit ter tiärem Kalk und Molasse, e. 1000’ hoch. 1. Chenopodium (L.) Moq.-Tand. chen. monogr. P- w. 4, €. muraleL. cod, No. 1801, An der Küste des schwar- zen Meeres im Paschalik Trebisond auf Augitporphyr, 30 300’ hoch; im Gaue Artanudsh anf Jurakalk, ce. 2500 hoch. 8. Flavum Forsk. fl. aegypt. sappl. 205, Im Pascha lik Musch auf Glimmerschiefer und Trachyt, c. 4000‘ hoch- un 181 5. €. urbienm L. cod. No. 1799,. Im Gaue Olti auf Mer- gel, c. 3000 hoch. ß. Farinosum. In Grusien, 6. €. hybridum L. cod. No, 1805. Im Gaue Artanudsh auf Jurakalk, ec. 2500° hoch, und aus Grusien von Wilhelms erhalten. ‘7. C; opulifoliam Schrad. in Koch und Ziz. cat. pl. pa- kit. p. 6. In Grasien. Dass ©. viride L. cod. No. 1804 hierher gehört, wie Moquin-Tandon will (Chen. monogr. 28), möchte man bezweifeln. Wahrscheinlich verstand Linne unter seinem Ö. viride die grosse Abart des C. album Koch syn. ed. 2. p. 696. mit schmalen und grünen Blättern und ei- nem sehr entwickelten Blüthenstande; Flora suecica, ed. 2. spricht wenigstens dafür. C, carthagenense Zuce. Cent. 1. No. 3. gehört übrigens, wie schon Schrader gesagt hat, nicht zu ©. murale L., wie ebenfalls Moquin- Tandon will, sondern zu €. opwli- Folium Schr. 8. C. album Koch syn. ed.2. p. 696. _ 0. Genuinum. Im Gaue Hemschin auf Granit, ec. 57°’ hoch. -- _ ß. Viride. In Grusien allgemein, y. Incanum.Moq.-Tand. chen. mon. 29. In Grusien. 8. C.rubrum L. cod. No. 1800.. Im Gaue Hemschin auf Granit, ec. 5700 hoch. 10. €. glaueum L. cod, No. 1810. Auf der don’schen ‘Steppe. In Radscha im Kaukasus auf Jurakalk, c. 4500 hoch; in der grusischen Provinz Karthli auf tertiärem Boden, 1200 — 2000 hoch. Im russischen Armenien auf basaltischem Boden, c. 2700’ hoch, ß. Microphyllum Moq.-Tand. chen. mon. 31. Im Gaue Artabau auf Trachyjboden, e. 5000° hoch. 182 Y- Strietum; Oaulis simplex, strietus; Semina omnia horizontalia. Im Gaue Narriman auf Trachyt; c. 4500° hoch, 41. €. Vulvaria L. cod. No. 1811. Aus der Umgehung von Brussa durch Dr. Thirke erhalten; auf der Halbinsel Apscheron auf Mergel, 20— 300° hoch. 12. €. polyspermum L. eod. No. 1812. . 0 Spicatum” Mog.-Tand. chen, mon. 22. In Grusien. Im Gundelsh. Herbar als Chenopodium Betaefolio. f. Cymigerum Mog.-Tand, chen. mon. 23. In Cis- kankasien. II. Ambrinia Spach Vegel. phan. V. 297. Moq. = Tand. chen, mon. p. 36. 13. A. Botrys (Chenopodium) L. cod. No. 1806. Im Gäue Sber auf Porphyr, e. 3000 hoch; im russischen Armenien auf Basalt, e. 2700° hock; in Grusien sehr häufig auf tertiärem Gesteine, 700 — 2500 hoch. W. Blitum L. cods No. XV. 1... virgatın L. cod. No. 35. ‚ In der eriwan schen Ebene auf Basalt, c. 2700° hoch; im Gane Daratschitschak auf Trachyt, ce. 4500° hoch. In Grusien sehr häufig auf ter- tiärem Gestein 700 — 1500° hoch. In Dashestan anf Jura und tertärem Kalk 50-—2000° hoch. In der Krim auf Grün- stein nnd "Thonschiefer ec; 200° hoch. #. Elatum; im tartarischen Grusien anf Kalk c. 700 hoch, Zweite Tribus, j Spinasiene Mog-- Tand, chen. monogr.: px 48. V. Atriplex L. cod. No. MCCLXVIL. Grin, de fruct, I. p. 361. 15. A. Hermanni Villem. phyt. p. 1222. In der Krim 183 16. A, Inciniatum L.' cod. No. 7619. In Grusien und Imerien sehr häufig, häuptsäcklich auf ‚Kalk "und Mergel, 700 —4000° hoch, ß. Discolur; Folia triloba, aut hastata, ex paginä superiori viridia, inferiori contra argentea; Semina minora, Auf der Halbinsel Taman auf tertiärem Kalk und Mergel, 20 bis 150° hoch. - y, Microphylium; Erectum, ramosum, vix ultrape- dale; Folia minora elliptica, ex 'margine minus ineiso-den- tata. Im Gundelsh. Herbar als Atröplex fruticosa, hu- mifusa, halimifolio ex insula Paro, Im Gaue Artahan auf Trachyt, e: 5000° hoch. | £ 6. Hastifolium; Folia integerrima, . inferiora hastata, saperiora oblonga. In der Krim auf Dierit und Thonschie- fer 20 — 150%. hoch. & Incisum Bieb: fl. taur. cauc. II, 641. Im Gun- delsh. Herbar als Atripler iberica, frutescens, folio am- plissimo argenteo, In Grusien sehr häufig auf tertiärem Bo- den, c. 1000° 1 hoch. 17. A: roseum L, cod. No. 7615. In der Krim, in Gru- sien und Radscha' auf Kalk, 800— 4000’ hoch. In den Gauen Sher und Olti auf Porphyr und Mergel 3000 —4000° hoch. "8. Bivaricatum. Im Gane Shber auf Porphyr und Kalk, c, 2700° hoch. 18. A. angustifolium Sın.-brit.., 1092. Im Gane Ar- tauudsh auf Kalk 2500 hoch. Iu Ossien ebenfalls auf Kalk, e. 3000° hoch, ..1% A. littorale L. cod. No. 7622. Aus Grusien von Wilhelms alien. — — —— — 5 = 20. A. Hallmus L. cod. N0.7612. Aus Grusien von Wil- helms und K, Schmidt erhalten. 184 VI. Spinacia L. cod. No. MCCKKY. . %4. 8. tetrandra Stev. in Bieb. fl. taur. cauc. I. p. 417. Iu der grusischen Kurebene auf Mergel- und Kalkhoden, 700 — 1000’ hoch und sonst in Grasien. . 22. 8. minor C. Koch in Linn. XV. p. 311. Glomeruli fraetiferi connati; Perigopium bieuspidatum. _ Auf den letzten Ausläufern des Kaukasıs im Osten, auf tertiärem Kalk, auf Mergel nnd Molasse, c. 1000 hoch: Bei Kulp auf mit Salz geschwängertem Mergel, e. 3000 hoch, 23. 8. spinosa Moench. meth. p. 318. In der Kurebene bei Tiflis auf Kalk nnd Mergel 1000 — 1200‘ hoch. VL. Obione Grin. de fruct. IL p. 198. 4 126: £. 5. Moq.-Tand. chen. monogr. p. 69. 2. 0. verrucifera (Atriplex) Bieh. A. taur. cauc. II. p. 44. Auf der Halbinsel Taman. auf Mergel 50° hoch. VI. Ewrotia Adans. fam. Il. p. 260. 25. E.lanata (Diotis) Pursh B. amer. I, 9.6229). Aus Grusien von Wilhelms und K, Schmidt erhalten. . 26. E. Ceratoides (Azyris) L. cod. No, 7096. In der Gauen Pennek und Olti auf Mergel 3500 — 4000° hoch. I Grusien. IX. Ceratocarpus L. cod. No. MCXXX, 77. €. arenarius L. cod. No.7028. Sehr häufig in Grı- sien auf tertiärem Boden 700 — 1500° hoch, in der eriwan- schen Ebene auf Basalt, c. 2700 hoch, bei dem Salzwerke j Kulp jenseits des Araxes äuf Mergel,' c, 3000 hoch. "Im Gäue Sber auf Porphyr, c. 2700” hoch. 185 "Pritte Tribus. . Camphorosmeae Mog.-Tand. chen. mon. p. 83. X. Echinopsilon Mogq.-Tand. in Ann. d. se. nat. II. ser. 11. pP. 127. 28. E. sedoides (Salsola) Pal. Reis. n. d. südl. Statsh.. .41.6:2.3. Aus Grusier von Wilhelms und aus der Krim von Rögner erhalten. 29. E. hyssopifolium (Salsola) Pall, Reis. n. d. südl, Statth. p. 302. .43. Im Gundelsh. Herbar als Perielaria armena, Polygon? folio canescente. (Sollte hier nicht eine Verwechselung der Namen 'staitgefunden haben ?) - In Grusien sehr häufig auf tertiärem Gestein 700 — 2000 hoch; in der eriwanschen Ebene auf Basaltgerölle, c. 2700° hoch. . 30. E, inurieatum Mogn. im Berl. allg. Herb. DC. prodr. Im &undelsh. Herhbar als Kali spinosum foliis longioribus et angastioribus. 31. E. hirsutum (Chenopodium) L. cod. No. 1826, Im Gaue Sher auf Porphyr 2700° hoch; im Gaue Chynys auf der Ostseite des Berges der tausend Seen, e, 5800° hoch, auf Ba- selt und Trachyt. X. Kockia (Both) Mog.-Tand, chen. monogr. p. 90. 32. K.scoparia (Chenopodium) L. cod. No. 1813... Aus Grusien von Wilhelms und Schmidt erhalten, Im Gun- delsh..Herbar als: Kal Fruticosum , hispanioum eapilla- ceo folio villoso. 33. K. prostrata (Salsola) L. c0d, No. 1828. Im Gun- delsh Herhar als: Chenopodium armenum, -fruticosum, incanum, Psylli folio. 8. Rubella Moq.- Tand. chen. monogr. p. 93, In Grusien. 186 34. &. arenaria (Chenopodium) Grin. f. d. Weit. I. P- 356. . 5 . £- Dasyantha Pall. illusir. pl. imp. . voss.l. Pr 1. 1.10. In den donschen Steppen. 35. H. Sieversiana (Suacda) Pall. ill. pl. imp. ross. ‚2-45. 1.38. Nach Exemplaren der Petersburger Akademie, die alser eben so, wie die meinigen; sehr behaart sind. In der eriwan’schen Ebene auf Basalt, e. 2700 hoch. XI. Panderia F.etM. in Ind. sem. h. petrop. 1835. p- 46. 36. ®. pilosa F. et M. in Ind. sem. h. petrop. 1835. p-46- Iın Gane Pennek auf- buntem Mergel, ce. 4000 hoch. :37. P. divarleata C. Koch. Annua, raniosissima , ramis paene, ramulis exacte horizontalibus, pilosa; Folia lineari- oblouga, floralia floribus paülulum majora; Flores singuli aut binr, spicam densam referentes. Steht der P. pilosa F. etM. ° sehr nahe; diese ist aber bei Weitem nieht so ästig und die Aeste stehen weit weniger ab. Bei Erserum auf Trachyt- konglomerat und anf Mergel, c. 6000‘ hoch. -XUF. Camphorosma L. "od. No. CLXXYIL. 38. C. monspeliaeum L. cod. No. 1011. In der Nähe von Salzquellen im Gawe. Chynys auf Trachyt, c: 4500° hob. Im Gane Shber auf Porphyr und Jurakalk, c. 2700° hoch. . Vierte Tribus. Corispermene Mogq.-Tand. chen. mon. p. 101. X. Anthochlamys Fenzl ‘in Endl. gen. pl. p. „300. . . 39. A. polygaloides (Corispermum) F. et Mey. im Ind- sem. hort, zur 1835. P- 24. Sehr hänfig i in Grusien. „CorispermumL. Od. No.Xl. - -- 49. €. ae L. cod. No. 30. .In ganz Grusien auf tertiürem Boden, 700 — 1500° hoch, auch auf Flugsand Ciskaukasiens. . 187 44. ©. eanencens Kit, in Schnit, M. austr. 1. P. 7. (9%) In Grusien. _ Fünfte Tribus, Salicornieae C. A. Mey. in Led. fi. alt. I. .p. 371. XV. Halocnemum Bieb. f. taur. cauc. II. p.3. 42. 3. strobilaceum' (Salicornia) Pall. Reise n. d.’südl. Statth. append. p. 259. 1.44, £. 1.2. Aus Grusien von K. Schmidt erhalten. 43. HM. arabieum (Salicornia) L. cod. No. 27. Aus Gru- sien von Wilhelms erhalten. . . 44. W. caspium (Salicqrnia) L. cod. No. 28. ° In der sehirwan’schen Ehene auf Mergelboden, 200 — 400° hach. - Am Araxes in der eriwan’schen Ebene, ec. 2700 hoch, auf Basalt, XVM. Salicornia (L.) Moq.-Tand. chen. mon. p. 113. 45. 8. herbacen L. cod. No. 24. a. Acetaria Pall. illustr: pl. imp. ross. p. 7. t. 1 et - 1.2. f. 1. Aus Grüsien von Wilhelms und K. Schmidt - erhalten; auf der Halbinsel Taman auf Mergel, 20 — 100° . hoch. #. Pygmaea Pal. ill. pl. imp. ross. p.9. 1.2.1. 2. Am. Salzwerk' (Tusla) im Gane Chynys auf Porphyr, «. 4500° hoch. °* * AVUL. Arthrocnemum Mog.- Tand. chen. mon. p. 111. ', 46. A. fruticosum (Selicornia) L. cod. No.25. Auf der Halbinsel Taman auf Mergel, 20--100° Inch. ° 18 "Zweite Abtheilung. Spirolobeae C. A. Mey. in Led. fl. alt. I. p. 370. Sechste Tribus. Sunedineae Moq.-Tand. chen. monogr. p. 117. XIX. Schanginia (C.A. Mey:) Mog.-Tand. mon. p. 118. 47. 8. tribracteata C. Koch. Giaberrima, erecta, ramo- sa, annua, ramis divaricalis et patulis; Felia erassinscula, Yinearia; Flores glomerati, cum folio florali pedanculo brevi insidentes, jribracteati; Perigonium immutatum aut paululım inflatom, totum utriculim inedens. Steht der S. Finifolia CA Mey., Ledeb. fl. alt. 1. p- 395. am Nächsten, diese be- sitzt aber nach Originalexemplaren nur zwei’Bracteen.. S.hor- tensis (Suaeda) Forsk. fl. arab. et aeg. p. 71. ist strauch- artig. Am rothen Salzwerk (Kyrmysy Tusla) im Gaue Chy- nys auf Trachyt, c. 4500° hoch. XXX. Suaeda (Forsk.) Moq.-Tand. chen. mon, p. 120. A. Salsina Mogq.-Tand. ‘chen. mon: p. 121. 48. 8. fraticosa (Salsola) L, cod. No. 1830. Auf den letzten Ausläufern des Kankasus im Osten auf Mergel md’ Molasse, c. 1000° hoch. 49. 8. longifolla C. Koch. Frutieosa, erecta ant ad- scendens, ramosissima, glaberrima; Folia praesertim inferiora . paene pollicaria, ex superhcie superior; plana, acutinsen)a; Flores terni aut singuli, sessiles, ex parte fructiferi, distan- tes; Perigonium serins immutatum; Uiriculns Iaevis, nitidus, ruhro-hruunens. Steht wahrscheinlich der mir gänzlich unbe- kannten $. gracilis Moq.-Tand. chen. mon. 123. am Näch- sten, besitzi aber keine Folia farinosa. Auf der Halbinsel Taman auf Mergel,. 20 — 100° hoch. "nn 189 50. 8. monantha C. Koch in Linn. XVIE, p. 313. In der eriwan’schen Ebene auf Basaltboden, “ 2700° hoch. 51. 8. altissiınn (Chenopodium und Salsola) L. cod. N0.1824, S. mazxima C. Koch‘ Linn. XVIL p. 312 ist nur Abart mit vorherrschend horizontalen Schlauchfrüchten. In Grusien schr häufig auf secundärem und tertiärem Kalk nnd auf Mergel, selbst auf Höhen, wie z. B, auf der Burg von "Gori, 600— 2500 hoch. . #. Tournefortiana Moq.- Tand. chen. mon. p. 124. Bei Gori in Karthli auf Kalk, c. 1500 hoch. y. Delileana Mogq.-Tand. chen. mon. p. 124. Im Gaue - Sher auf Kalk und Porphyr, c. 2700° hoch. B. Chenopodine Moq.-Tand. chen. mon. p. 124. 52. 8. dendroides (Schoberia) C. A. Mey. Verz. kauk. Pfl. pı 159. S. microphylla C. Koch in Linn. xVvu. 312. gehört hierher. In Russisch-Armenien am Araxes auf Ba- saltboden, c. 2700° hoch; in Grusien auf Mergel, c. 1000° hoch. 58. 8. wmierophylia Pall. illustr. pl. imp. reoss. p. 52. t.44. Im russischen Armenien ohnweit des Araxes auf Ba- salt, 2700° hoch. - Am kaspischen Meere auf Kalk und Mo- lasse. In Grusien auf Kalk und Mergel tertiären Ursprun- ges, 800— 1200° hoch. 54. 8. maritima Mog.-Tand. in Ann. d. sc. nat. T. XXI. p. 308. @. Vulgaris; Chenopodium maritimum L. cod. No. 1814. In Grusien. ß. Salsa; Chenopodium (und Salsola) salsum L. cod. No.1826,. Aus Grusien von Wilhelms und K. Schmidt erhalten, 190 Siebente Tribus. Salsoleae Mog.-Tand. chen. mon, p. 13%. XXI. Selsola (L.) C.A. Mey. in Led. fl. alt. I. p. 387. - A. Kali Mog.-Tand. chen. mon. p. 135. 55. S. Kali Ten. syll. for. neap. p. 124, "=. Hirta Ten. 1, c. Im-Gaue Sber auf Kalk und Porphyr, c 2700 hoch; im Gaue Pennek auf buntem Mer- gel, ec. 4500 hoch, in Grnsien und namentlich in Karthli- häufig auf Kalk ünd Mergel; in der armenischen Provinz -Eriwan auf basaltischem Boden,. 2400 hoch, '#. Glabra Ten. syll., ‚AR. neap. p. 124. In Grusien gauz gewöhnlich; eben so an der Küste des schwarzen Meeres bei, Ssamssun und Trebisond auf Augitporphyr. y. Pachyphylla;, Bracteae crassae, triquetro -pyrami- datae, pungentes; Alae patulae, nec planae. In der Krim. -56. S:pulla C. Koch. Annua, erectä, glabra, ‚ramis op- pesitis, siraplieibus; Folia "trassa, sed ex paginä superior plana, oblonga, sessilia;- Bracteae folio florali multo minores; Flores bini ant terni; alis amplis, explanatis, pullis,. striatis. Steht der $. roszcea L. cod. No. 1821. am Nächsten, unter- scheidet sich aher von ihr, wie von S. crassa Bieb. in Mem- de la soc. d. nat. de Mose. I. p. 137. hinlänglich durch die “ Farbe der-Flügel. Im Gaue Kaghysman auf Talkschiefen, - e. 3500 hoch. j "57. 8. rosacea L. cod. No. 1821. ..% Floribus_ (alis) distinete rosaceis. Aus Grusien von Wilhelms erhalten. " .58. 8. cana C. Koch, Wruticosa (2), ‚erecta, pilis 'ad- . pressis albida; Caulis et rami teretes; Folia alterna, polli- caria, triquetra, linearia, ex pagina superiori plane, acnla; Bractese folio florali minores; Flores singnli aut bini; Alae nigricantes, mediocres. Hat mit keiner der behaarten und 191 stranchartigen Salsolen dieser Abtheilang eine Achnlichkeit, steht aber der S. glauca Bieb. am Nächsten. Im russischen Armenien am Araxes, c, 2606’ hoch. 59. 8. giauen Bieh. in Mem. de la söc. d. nat. de Mose. 1. p-138. Im Gundelsh. Herbar als Kali. galatieum, Fru- "ticosum , maximo flore albido. Häufig im östlichen Transkan- kasien anf Mergel und Kalk, 50 — 900’ hoch; in der armeni- schen Provinz Eriwan auf hasaltischem Boden, 2400° hoch. 60. &. arbusenia Pall. Reis. n. d. südl. Statih. 1. 42" und -50.; im Gundelsh, Herbar als Kali armenum, frutico- sum, flore. magno, purpureo.. . 61: S. ericofdes ‚Bieb. in Mem. de In soc. d. nat. de Mose. 1. p. 141. Aus Grusien von K. Schmidt und Wil- helms erhalten: - . 62. 8. verracosa Bieh. in Mem. de la sor. d. nat: de Mose. I. p. 141. In der grusischen und schirwan’schen Ebene auf Mergel, 300 — 800° hach. 63: 8. vermiculata 1. cod. No.1829. 3. Glabrescens Moq.- Fand. chen. mon. p. 141. Sehr hinlig in’ Grusien auf tertiirem Kalk und Mergel, 70 — 1200° hoch: ’ B. - Salsolaria King. -Tand. chen. non. p.' 144. 64. 8. tamariscina Pal. Reis. n. d.. südl. Statth. III. p- 604. et illnsir. p-33. 1.25. Aus Grusien von Wilhelms erhalten. . Meine Exemplare stimmen genan mit denen.von Bieherstein und Fischer, die sich im allgemeinen kö- niglichen Herbar zu Berlin befinden, überein, weichen jedoch von einem Exemplare, was Mognin-Tandon im Berliner Herbar dafür hält, und von einem andern in der Willde- now "schen Sammlnng ab. Diese Beiden sind einjährig nnd haben verlängerte und nicht sehr verkürzte Blätter. 192 . 65. 8. elavifelia Pall, Reis, :n. d. südl, Statth. IL p. 486. In Grnsien hie nnd da auf Mergel, c. 1000’ hoch. XXN. Halimocnemis ©. A. Mey. in Led. fl. alt.I. p. 381. - 66. MI. Volvox (Polyonemum) Pall. illustr. pl. imper. 7088. p. 60. 1.50. In Grusien. 67. HM. ‚nelerosperma (Polycnemum) Bieh. i in Men, de la soc. d. nat. "de Mese, I. p. 152. In’Grasien. 68. BL. maiacophylla. (Polycnemum) Bieh. in Mem. de la soc. des nat, d. Mose. I. p.-152. Meine Exemplare stim- men genau mit den von C. A. Meyer. gesammelten überein, weichen aber von der Steven’schen im Berliner "allgemieinen Herbar befindlichen Pflanze wesentlich durch die dichte Be- haarung ab. Auf den letzten Mergelausläufern des Kaukasıs im Osten, ec. 1000° hoch. . . 8. Stevens, Glabra. Stimmt vollkommen mit der g°- nannten Steven’schenPflanze überein, und ist vieleicht selbst- ständige Art. Aus Grusien von Wilhelms erhalten. 69€ birsuta c. Koch, " Hirsuta; Gaulis. erestus auf ad- ‚scendens, ex basi ramosus; Rami simplices, alterni; Folia longa, uni-, saepe bipollicaria, plana, acuta, allerna; Peri- gonjum pentaphylium glabrum; Stamina &, Antherae appen dieulis valde exsertis, ovatis praedita. Scheint sich von H. sulphurea Mogq.-Tand. chen. mon. nur durch die sehr Jan gen und flachen Blätter und durch die unbehaarte Blüthen- hülle zu unterscheiden. Auch der H. malacophylla (Poly- enemum)L. ähnelt sie, unterscheidet sich aber durch die lai- gen Blätter an den Blüthen. Auf den letzten Mergelausläu- leın des Kaukasns im Osten, c. 1000 hoch. 70. Bi. erassifolie (Polycnemum) Pal. illustr. pl. iMP- ross. p. 64. t. 55. Auf der Halbinsel Taman auf Mergel, 20 bis 50° hoch. . — 193 71. HM. brachiata (Polyenemum) Bieb. in Mem. de la soe. d. nat. de Mose. I. p. 153, In Grusien. 72. M. pyenantha C. Koch. Pilosa aut Pilosiusenla, in- ferne ramosissima, ramis simplieibus, alternis‘, patulis; Felia crassa, ex paginä superiori plana, alterna, linearia, obta- siuscula; Flores glomerati; Bracteae folium florale, etiam ex magnitudine aegnantes; Perigonium pentaphylium, glabrum; Stamina 5; Antherae appendiculis ovalibus praeditae. Steht der H. tomentosa Mogq.- Tand. chen. monogr. p. 151. am Nächsten, unterscheidet sich aber hinläuglich durch eine ge- ringere Behaarung, durch stumpfe Blätter und durch die sehr dichten Blüthen.. Im Gaue Pennek auf buntem Mergel, c. 4000 hoch. j 73. MH. Kulpiaaa C. Koch in Linn. XVII. p. 313. I& russischen Armenien jenseits des Araxes auf dem mit Salz getränkten Mergel hei Kulp, c. 3000 hoch. XXUL Halogeton C. A. Mey. in Led. A. alt.}. p. 387. 74. WM. spinosissimus (Arabasis) L. fil. suppl. p. 193. Im russischen Armenien jenseits des Araxes auf Kalk und Mergel, c. 3000° hoch. In Grasien auf demselben Boden, 1000 — 3000’ hoch XXIWV. Halanthium C. Koch in Linn. XVIN. p. 313. 75. 3. rarifolium C. Koch in Linn. XVII. p. 314. Bei Kalp auf Salzmergel, ce. 3000° hoch. AXV. Anabasis (L.) C. A. Mey. in Led. fl. alt. I. p.373. 76. A. aphylia L.cod. No. 1832. Am kaspischem Meere anf ierliärem Gerölle. 22r Bd. 24 Heft, 13 194 Polygoneae. Wenn die Polygoneen anch auf der ganzen Erde ver- breitet sind, so wachsen sie doch in grösserer Anzahl in den wärmeren Ländern der gemässigten Zone. Polygonum 1. hat mehr Repräsentanten unter den Tropen, als Rumer, und scheint mehr in der neuzn, als in der alten Welt vertreten zu seyn, während es wohl mit Rumerxr L. umgekehrt seyn mag: Die Abtheilung der Eriogoneen, aus ohngefähr 50 Arten be- stehend, kommt nur auf der Nordhälfte Amerika’s vor. Noch ärmer als die Südhälfte der neuen Welt, wo ührigens Cocco- Zoba 1.. wit 40 Arten allein wächst, ist die der alten an Be- präsentanien dieser Familie; namentlich gilt dieses von der Südspitze Afriea’ss, Neuhollands und überhaupt von allen In- seln des indischen und stillen Meeres. Asien scheint wieder- um im Verhältniss reicher als Europa zu seyn, und besitzt das Geschlecht Rheum L. mit über 20 Arten 'allein: Die Zahl aller bis jetzt hekannten Polygoneen mag ohnge- fähr 500 betragen, von denen 450 auf die Polygoneen in engern Sinne kommen. Rumex L. und Polygonum 1. sind grosse Geschlechter, denn ersieres zählt bis jetzt fast 150, letzteres hingegen 200 von den Arten. In den von mir durchreisten Ländern des Orientes sind bis jetzt 60 Arten dieser Familie aufgefunden worden; ich allein habe 45 von meinen beiden Reisen nach Dentschland gebracht, während die ührigen Reisenden im Oriente zusam- men eben so viel gesammelt haben. Von diesen sind mir 15 Arten entgangen, während wiederum eben so viel jenen Reisenden fehlen. Aus dem Gundelsh. Herbar standen mir nur 2 Arten zu Gebote; unter diesen befand sich aber das in- teressanute P. setosum Jacq. In Koch’s Synopsis der deut- m. en Da nn 195 schen Fior findet man, wenn man die 3 kultivirten Arten ab- zieht, 35 Polygoneen aufgeführt, von denen 7 (und zwar Ampfer) dem Oriente fehlen, so dass Deutschland und der Orient 28 Arten gemeinschaftlich besitzen. Da aber, wie be- reits erwähnt, im letztern 60 Polygoneen ‚wachsen, so hat Deutschland wiedernm 32 Arten nicht, die dem Oriente zu- kommen. Was das Vorkommen der Polygoneen anhelangt, so sind sie sämmtlich im hohen Grade gesellig, und namentlich üher- ziehen die Knöterieh- Arten oft grosse Strecken. Auch liehen sie im Allgemeinen vorherrschend fenchte und deskalb auch zum Theil schattige Oerter. Es gehört vor Allem hierher die ganze Polygonum-Abtheilung: Persicaria Meisn. P. am- phibium L. kommt nur ‚anf und -in’ Teichen und der- gleichen Gewässern vor. Auch die meisten Rumex - Arten hie- ben fenchte Stellen, so: Rumex Nemolapathum Wall., R. conglomeratus Murr,, R. daghestunicus C. Koch, R. den- ticulatus C. Koch, R. teberculatus C. Koch und R. obtu- sifolius L. In steinigen Flussbeiten der Gebirge und in de- ren Nähe sammelte ich A. scutatus L., BR. pubescens C. Koch und R. angustifolius Campd,, am Meeresufer hingegen: BR, maritimus L. und Polygonum Rayi Babingt. Auf Aeckeın und vorzüglich unter dem Getreide sah ich Rumer crispus L., Polygonum patulum Bieb. und P. Convolvzlus L., auf sogenannten Läden (d. h. im Sommer wasserarmen und trock- nen Stellen) Polygonum patulum Bieh., Rumex reticula- tus Bess, R. striotus Lk., R. crispusL. und R. Acetosella L.; letzterer wächst auch mit P. arenarium W. et K. und P. acetosum Bieh. auf stets unfruchtharen Orten. An Rän- dern und auf Mergelmatten sammelte ich Aumer Acetosa L. und R. tuberosus L., während ich anf den trockenen Mergel- höhen, auf Steingerölle und an Felsen der untern Gebirge 13 * 196 Atraphazxis spinosa L., Tragopyrum burifolium (Polygo- rum) Bieb. und T. densiflorum C.Koch beobachtete. P. avf- . ATbis, Psora taba- cina (Ram.). . Presso Maglie della Terra. di Otranto. 6. 22, 108. Sect. Sp.Il. B. 16. Lich. truncic.48b. Uolle: "ma cristatum L. Fr, var. tenuatum Fw. Presso Maglie, No.45b, — 48b., die ich früher für €. crispum Schaer. angesehen, muss ich jetzt, nach genauer Vergleichung mit dem evidenten C. erispum Sch. ans Luxemburg, März 1848, davon trennen, . Es kann nur eine verzärtelte, dem C. erispum stark verähulichte Form von Ü. eristatum Fr. (= ©. aurien- latum Hofin.)- sein, und ich gebe ihr nun lieber den obi- > gen Namen. Tr, Tr. Tr, 3 16, 67. Lich. trunc. 2. a. Pertusaria Wulffenii DC. a, P. albescens Fw. G.9, 34. Sect.Sp. 1.5. b. Lecanora subfusca Linn. 6.10, 42. Sect.Sp.IV.31._ c. Leciden enteroleuca * oli- . vacea Fr. L. E. 331: "Tr. 6.17, 77. Seet.Sp.IL.B.18, d. Perrucaria punctifor- _ mis Pers, Tr. 10, 41. Sect. Sp. 1m. “. e. Biatora erigua Chaub. . Tr. 6.19, 87. £. Pyrenothea we... Dürfiger Anflug, des- halb unbestimmbar. Olivenbäume,, Tr. 6. 9, 336. -Sect, Sp. 1. Lich. tranc. 50. Diplotomma ca- wescene (Dicks.) Fw. Tr.6. 15, 63, Lich, trunc. 51. Endocarpon Guepini Fr. - Promontorio del Gargans, auch schen im Istrien, Dal- matien, - Tr. 6.22, 108. Seet.Sp.IL.B.14. Lich. trunc. 52. Collema ce- ranoides Borr. Grabenränder bei Ancona. Tr. 6. 9, 32, Sect. Sp. I.7. Lich. trunc. 56. Zeora coronata (Hoffn.) Fe. Fik. D. L. 151. " Diese nehst Z. microphylla Sw. und Z. brunnca Sw. sind typische Zeoren. Tr. 6. 14,53. Lich. trunc, 58b.. Conioloma coccineum Fik. Abbruzzen, auch in Rom im Garten des Vatican. Tr. 6.22, 108. Sect. Sp. II. B. 13. Lich. trune. 64. Collema concinnum var. explanatum Fw. (ad. int.). Monte Comero. Durch v. Zwackh weiss ich jetzt, wie Scehaerer diese Form beurtheilt: er bringt sie zu 0, tenax-Bw.var. multiflorum Schaer. Dahin gehört sie gewiss nieht!! Soviel ist nun gewiss, dass C. intestiniforme Schaer. etwas Anderes ist. Ich. muss daher den ihr 1840 gege- benen Namen festhalten, his ich einen älteren Nameu dafür weiss. (Etwa €. formesum Ach.? Fries Lich, Eur. Edit. nova wird das aufklären. Tr. 6.10, 42. Sect.Sp.L4. Lich. trune. 71a. ' Lecidea epi- gaeca (Pers.). 5 Isole Petagne. . "= -.-.- Sect.Sp.V.B.46. Lich. saxic. 81. Lecidea va riegata Fr. var. subcontigua Fw. Tr. 6.5, 21. Sect.Spec.24. Lich. saxic. 83, Imbricaria pa _ rietina L. DC, var. coralloides. Isole Petagne. " . i Tr. 6.9, 34. Seet.Sp.1.11. Lich. saxic. 888. Lecanora spt -dicea Fw. ad int, . \ a’. var, inclusa (Wällr.) a”, var. albescens Fw, Tr,.6.5,21. Sec 5p.21. Lich: saxic. 88b. Imbricaria pü- rietina L. var. ectanea Ach, Tr. 6. 9,31. Sect.Sp.24. Lich, saxie.88 e, Placodium muro- rum Hoffm, var. eirrochroum Ach, Tr. 6. 17,75. Seet, Sp.1. Lich. saxic. 88d. Trichoikecium Fuscellum (Turn.) Fw. Tr, 6.9,32. Sect, Spec. IV.57. Lich,saxie.88c, Zeoraauran- tiaca Lghtf,*). Isole Petagne, Alle diese auf einem Stein. Tr. 6. 9, 32, Sect. Spee.I.1. Lich, tranc. 89. Zeora plumbes (Lghif.) Fr. L. E. 87. . Tr. 6. 9, 32, Sect, Sper.IL.14. Lich. trance, 0. ‚Zoora. a.hypne- rum Ach. : : Tr.G, 9,.84.. Sect. Sp. 1. 7. Lich. trunc. 91. Lecanora pal- lescens var. upsaliensis L. Fr. L.E. 132, Tr. 6. 10, 40. Sect. Sp. 3. Lich. trunc. 92. Heteroihecium triptophylium (Ach.) Fw. Tr. 6.13, 58. Lich. trunc, 93. Calycium roscidum Fik. D.L.22. — — Lich. irunc.94, Fungus? Tr. 6, 11, 44. Lich, trunc. 95. Opegrapha varia Pers. var. signata DC. Tr. 6. 7,28, Lich, trunc. 96, Gyrophora cylindrica Ach., vea welcher Fries S, V. Sc, glaubt, dass sie doch eigne Art sei, Tr. 6.5, 20. Lich, trunc. 97, Sticta aurata Sm, Delise. Altamusa, DE EURE ERDE *) Die vollkommensten Formen dieser Art, wie die verwandten 2. vitellina Khrh,, Z. ferruginea Huds., Z. cerina Häw., ha- ben Excipuia composita, sind deshalb Zeoren. 226 Bd, 38 Henn, 24 3” Tr. 6. 5,23, Lich, trunc, 98. Lobaria herbaces (Huds.) Link, Basilicata. Tr, 6. 0, 32. Sect. Sp. 11.23. Lich, tranc. 99a. Lecanora vern- pulosa Ach.! Fr. LS. 320,! L..crusta membranaces verruculosa albieaute, hypotkallum nigrum vix obtegente, apotheciis adnatis minutis disco faseo margine ihallode erennlato..— AÄsci oblongo-ohorati sporis. simplieibns ovalibus copiosis (16— 24!) hyalinis. Der L. Hageni ähnlich, und von Flörke auch für diese gehalten, die aber Züngliche Sporen mit einer sentralen Querscheidewand. besitzt. Dabei: Tr. 6.9, 32. Sect. Sp. IV.56, Lich, trunc.99b. Zeora cerina Bedw. var. pyracea Fr. (Leeid. luteo-alba Ach.) Tr. 6. 10, 41. Sect. Sp..17. Lich. trune. 990. ‚Biatera ano- ssala a. cyrtella Schaer, apoiheciis fnscis margine pal- lidiori, in humido hyalinis. Asei e elavato oblonge- ovali sporis oetonis .oblongis wwiseptis. (Hypothallus albns.) Tr, 6.10, 41. Sect. Sp. IL. 17. Lich, trane, 994. Biatora ane- mala a. fusco-nigra Fw. Apotheciis fusce- nigris sub- leeidinis; exeipulo ceraceo erassiusenlo integre; asei ela- vati, sporis biseriatis octonis ohlongo - eylindrieis #ri- septis, Die Formen c. und d. kommen auch bei uns vor; anch bier variren die Sporen 1 — Ssoheidewandigy letzteres haben die der Lerimora subfusto nie! Die vollkom- mensten derselben, die ich gesehen habe, z.B. au L- subfasca var. erpunas Fik,, waren oval- läsglich;“ zit 2 fast endständigen Zellenkernen. Tr. 6. 9, 36. Lich, trıme. 100. Urceolaria scruposa (L.) Ya- thelotremoides Fw. Lamina secedente margine coarctato 1. introllexo. Kalk, Promentorio dei Gargano. su -Kalilauge entwickelt kein Erythrin,. _ Eigmes Gehäuse schwarz, Sporen braun, länglich, manerförmig. Alle diese Merkmale hat sie mit U, scruposa: L. gemein, ao auch die äussere Form. un Tr. 6, 17,75. Sect.Sp.Il.A.7. Lich. tranc. 101 a... Yerruca- ria albe Schrad. Peritheciis integris. Asei eylindrici, sporis verticaliter uniseriatis hyalinis didymis 1, diblastis, Tr. 6.11, 44. Lich, trance. 101b. Opegrapha varia Pers. Tr. 6.10, 43, Sect.Sp.3. Lich.trunc, 102. Coniangium dryi- num (Ach.) Fw. C. exeipulum cnpulae carbonaceum, Asei clavato -fusi- formes (elongate-napiformes) sporis opposikis ariculari- bus polyblastis 1, polyseptis fragilibus; paraphyses nodu- loso-articulatae. Ist der märkischen Form in Fik, D, L. 141: vollkom- - men gleich. Tr. G. 10, 41. Sect. Sp.1L7. Lich, trune. 103. Biatora Grif- "fihtt (Sm. Hook), B. mixta Fr., B. anomala Fik, Lichen Griffithii Sm. hat jedenfalls die Priorität. B, mixta ist ein in der Flechtenliteratur vor Fries unhe- kannt gewesener Name, Tr. 6. 10,41, Sect, Sp. IH. 48. Lich. trune. 104, Biatora " quernen (Dicks.).- Tr. 6. 10, 43. Sect. Sp.6. Lich, trune. 105. Coniangium ve- latum (Wallr. Fw.), sporenlos. Tr, 6.9, 36. Sect.Sp.4, Lich. trunc, 106a. Urceolaria ver- rscosa Ach. (Fr. L. E. 186.) Tr, G. 9,32. Sect. Sp. 11,9. b. Zeora Hookeri Sun, . Schläuche keulenförmig - länglich bis. ellipsoidisch- sackförmig; Sporen ziemlich gross, 6 — 8, zweireihig oder fast kugelig - geballt, länglich, gezweit, braun, 24% 312 . Schläuche 232 Mp. lang, — 142. Mp. breit. (Mp. = 0,00001 par. Zoll.) Sporen lang: 118, 146, 158, 169 .Mp. Mittel 151 Mp.; breit: 31, 16, 47, 49, 57 Mp. Mittel 46 Mp. Von .der Z. Hookeri Sm. sind nur einzelne Apothecien vorhanden. Fr. S. V. Scand. hat sie unter den Zeoren; ich kenne diese Species noch nicht genugsam. Tr... 9, 32. Sect. Sp.IV.56. Lich. trnne. 106.0. Zeora ceri- ‚na Hedw. 8. chloroleuca E.Bot, Nur wenige Apotherien mit olivenf, - gelblicher Scheibe und dottergelhem Rande. — Kalilauge färbt die Schlauch- schicht parpnrroth. Sporen ellipsoidisch-bauchig, gläu- zend, mit endständigen Zellenkernen. - Tr. 6.10, 41. Sect, Sp. U. 16. Lich. tenne. 106 d. Biatora vernalis y. 2. atrofusca, atraFw. Asci eblongi, Spo- v3 ‚simplicibus ellipsoideis. Hr. 6.9, 31. Sect. Sp.i. Lich. teune. 107. Placodium crar- sum Hnds. forma speciosa, disco rufo, . Im Thallus identisch mit Schaer, Lich, Helv. 348. Exemplar rechterhand, nur ist die Scheibe rofbhraus, wie dies aber auch Fries L. E. p. 101. angieht, Vorerst weiss ich Placodium und Lecanora zur nach der Form des Thallus zu unterscheiden, die dort placo- “ isch, hier lepodisch ist, (Ich nehme diese Ausdrücke in einem andern Sinne, als Körber’s Grundriss, behalte den altherkömmlichen Begriff für placodisch = thallus erustaceus efiguratus bei, und substituire für lepodisch den thallıs ernstacens uniformis. Körber’s thallns pla- codes wäre Wallroth’s thallus phyliodes oder, wie mal will, der alte thallus foliacens). Jener Unterschied allein (zwischen Placodium und Lecanera). scheint nicht kin- “- s13 zureichen, da Zeora Fr., Diplotomma, Catolechid pie- codische und lepodische Thallusformen umfassen.. Abgesehen von den verschiedenen Gehäusefermen all’ der Arten, die Link (Handb, III. 188 — 192.) unter Placodium vereinigt, vermochte ich bei keiner die aus- schliesslich rundzellige Struktur des 'Thallus ohne alle Faserzellen zn erkennen, letztere kamen überall mit Hülfe von Kalilauge oder Salzsäure und Jod zum Vor- schein. Montagne hat aber durchaus Placodium DC. neben Zeora Fr. wiederhergestellt (Körber’s Grund- riss p. 196. 97.), wozu er doch seine guten Gründe ge- habt haben muss. Im Text seines Aperca morphologique de la Famille des Lichens (d’Orbiguy Diet. Vol. VII. Lichens) giebt er nur 2 Beispiele für Placodium Montg. "am: Pl. saricola Poll. und Pl. murorum Hoffin,, aber an diesen beiden finde ich grade den Charakter des Fruchtgehäuses verschieden: Pl. murorum mit ihren nächstverwandten Pl. elegans und Pi, Callopisma Ach. haben das Gehäuse von Zeora, wohin ich sie auch ge- stellt haben würde. Doch Montagne ist ein zu gründ- licher im Gebrauch des Mikroskops erfahrener Flechten- forscher, als dass ich mich entschliessen könnte, seinem Gattungscharakter von Placedium vorzugreifen, und so lasse ich Placodium DO. einstweilen stehen, und ver- stehe darunter Parmelia Sect, V. Placodium Fr. Lich, Eur. mit Ausschluss solcher Arten, die ich entschieden als Zeoren erkannt habe, voraussetzend, Montagne möge eine ähnliche Grappe unter Placodium vereinigt haben. — BAR In meinem Conspectes (Mss.) habe ich ann. Lich, Gymnocarpi crustaoei , discocarpi (disco orhieulari). A. Coenothalami (Lecansrinue). 74 1. Anotkalami (Gehäuse ans dem Oberen; der Kruste, dem Oberlager). . a, einfaches Gehäuse ; 4. einfach, vollständig (aus Rinde, Mark und go0- "nimischer Schicht), anfangs geschlossen; Keim- platte auf der gonimischen Schicht ruhend. «. Thallus placodisch 1. PfacodiumDC.Mntg.? b. - lepodisch 2. Lecanora Ach. 2. einfach, unvollständig, ursprünglich offen n.s. w. ß. zusammengesetzies Gehäuse u. s. w. 1. Catothalami. (Gehäuse aus dem Unterlager, Bypo- thallus, gebildet.) 10. Caiolechia Fw. B. Idiothalami (Lecidinae), a. einfaches Gehäuse. Biatora. Lecidea. . f. zusammengesetzies Gehäuse. Heterothecium Fw. (Megalospora Meyer et Fw. 1833.). Dies Alles glaubte ich zum Verständniss meiner heigefüg- ten Skizze vorausschicken zu müssen, indem ich noch be- merken will, dass meine mikroskopischen Stadien über Placodium noch keineswegs als abgeschlossen zu betrach- ten sind, und ich nur nachgesehen habe, wie es sich mit Link’s Charakter dieser Gattung verhalte. Indem ich die Skizze zu PY. crussım copirte und temmentirte, schoss mir der Gedanke dnrch den Kopf, ob nicht in der Abweichung, dass die Keimplatte nicht unrmikellar auf der gonimischen Schicht, son“ dera zunächst auf der Rindenschicht ruhe, ein Cha- rakter für Placodixm gefunden sei. Ich finde dies in dem Bilde von Lecanora crassa Ach, Laurer iR Sturm fl. Germ. I. fasc. 24, p. 24. tak 9. Fig. 8. bestä- tigt dies. Dass in meiner Skizze die genimische Schicht im Gehäuse abgebrochen ist, und nicht mit dem; Stück unter u Er 0 . den Keimboden zusammenhängt, hat in der Kräftigkeit des vonlLaurer abgebildeten Exemplars seinen Grund. Kau- rer’s Bild bestätigt ferner die Pellständigkeit des anoge- nen (aus dem Oberlager, seiner Rinde, genimischen nnd Markschicht gebildeten) Gehäuses, Därfte nun Pl. cras- sum als Typus für die Gattung Placodium in meinem Sinne (ia Montagne’schen wahrscheinlich nicht) gel- tem, so. münste das Schema des nmstebenden Conspectus wie folgt ahgeändert werden : A. I. «. 1. einfaches Gehäuse vollständig, anfangs ge- schlossen, . - a. Keimplaite ‚anf der Bindenschicht des Thallus ruhend (i. e. Apothecisn aus der T’hallusrinde.ent- springend), Thallug placelisch 1. Placodinm DC. ‚ .b Keimplatie auf der gonimischen Schicht ruhend (Apothecien aus der gonimischen Schicht entsprin- gend), Thallus lepodisch 2. Lecanora Ach. Placodium gypsuceum Sm. (Lecanora Smithü Ach.) Laurer. l. c, 1. 10. wäre ein zweites P/acodium in die- sem Sinue, wahrscheinlich auch Placodium Lagascae Laur. l. c. 1.8. (wo aber kein Apothecium, nur in Fig. A. und B. eine Areola, vergrössert dargestellt, in wel- eher die Mächtigkeit der Rindenschicht Fig B. a. auf- fallend ist), _— Laurer’s Bild von Pl. cklorophanum ). e. 1, 7. ist mir nicht recht verständlich. In Fig. B. geht eine punk- tirte Linie unter der Schlanchschicht hin; das könnte den Keimboden vorstellen sollen; aber zwischen diesem und ‘ der gonimischen Schicht liegt noch eine mächtige Masse: sole das nicht der eigentliche Keimboden sein? wahr- scheinlich; es fehlt auf der Ta£ 7. Fig. B. das Zeichen ß. für den Keimboden (p. 17.). 376 .Bei der gewölbten Frucht Laur. 1. o, 1.7. fig. 6, ist durch die eingedrungene Markschicht d. die gonimische Schicht in die Höhe gehoben, aber weder hier, noch in Fig. B. ist eine Andeufung, dass die Rindenschicht des Thallus unter die Keimplatte hinlaufe. Das bleibt also noch aufzuklären, ob der Fruchicharakter von Pl. eras- sum, Pl. gypsaceum in dieser und mehreren anderen ‚Arten von Parm.: Seet. V. Placodiem Fr, vorgefunden werde. — Laurer beklagt selbst, zur Anfertigung der Flechtenbilder für Sturm Fl. Germ. fasc. 24. kein gnies “ Mikroskop habe benutzen können, dagegen sind die für das 2te Flechtenheft (Fasc. 28.29.) meisterhaft; aus die- sen Bildern hahe ich namentlich die Nothwendigkeit er- kannt, Psora als Gattung herzustellen, Ich habe über diesen Gegenstand mich ausführlicher ansgesprochen, um Ihnen zu zeigen, dass ich bemüht bin, möglichst gründlich auf die Charaktere der Flechten- gattungen einzugehen, und: einen Weg anzubahnen be- gonnen habe, der bis dahin in gleicher Weise noch nicht betreten war. Es gehören jüngere Kräfte, jüngere Augen dazu, diesen Weg weiter auszubauen. Tr. G. 15, 63. Lich. saxie.108a. Endocarpon saxorum Chaill. Montagn. (Behb, et Sch. Lich. exs. 6.)' E. miniatum var. monstrosum (crustaceum) Schaet. Ich lasse die Chaillet’sche Benennung stehen, weil ‚. Montagne sie angenommen hat, bemerke jedoch, dass ich ein E. fluviatile var, erustaceum besitze und nuer- ke e. 108b. atypische, aporenlose Lecanorenform mit blassgelblich bereifter Scheibe, 77.6.9, 31. Soct,8p.22. Lich, saxic,109. Placodium eleganı Link « fulvum (Dicks.) Fr. Schaer. L. H.484: ae 2 IT Tr.6.17, 77. Sect.Sp.1IL.‘D. 38, Lich, saxie.140a. Verruca- ria coerulescens Fw, er 2. Hochstetteri Sauter Regenoh, 1 Flora 1846. p. :88. Peritheciis integris; asei Tusiformes, - sporis- svalibus simplieibus uniseriatis. Durch diese Merkmale und die bläuliche Kruste uhter- scheidet sie sich von V. rupestris Schrad. — Was San- ter 1. e; von V. Hochstetteri sagt, passt nicht anf sie, wohl aber auf F. coernlescens, Otranto, i Tr. G. 17,77, Sect.Sp. 1H.D.39, Lich. saxic, 410b. V ru- pestris Schrd. var, purpurascens Hoffm. Auf demselben Stein’ mit 1102. BEE Eee Tr. 6. 10, 42. Sect.Sp.V.A.34. Lich. saxie. 1106. - Lecklea immersa Ach. Kbds, bet 110 a. Tr. 6. 17, 75. Sect.Sp.4. Lich. saxie. 110 c. Tickothecium ni- grescens (Pers.) Fw. Desgl. Tr.6.10, 42. Sect. Sp.V.D. 65. Lich, saxic. 111a. Zecidea petraca (Wulfl.) «. 3. fusca Fw. . Tr.6.9, 34, Sect. Sp.1.5. Lich, saxie. 11ib. Lecanora sub- “ fusca L. var. on : ö Tr. 6.9, 32. Sect.Sp.1V.33. Lich, saxie.112a; Zeora varia- ' bilis (Pers.). : — Lich, saxie. 112 b. var. Agardhiana Ach, Tr. 6.17,77: Seet.Sp.1IL.D.39. Lich, saxic.113a. Verrucaria rupestris Schrd, Tr.6.17,75. Seet.Sp.4. Lich, saxie. 113-b. Tichotkecium nigrescens (Pers.). "Beet, Sp. 4. Lich, saxie, 113 c. Tickoth, fuscelluns (Ture.) Tr. 6.410,42. Sect.Sp.V.A.34. Lich.saxic. 118. Becidea im- mersa Ach. var: purpurascens Hofim. Leeid, Wälffenii Ach, Sya. 45. 8 . Promsontiorio del Gargano, Tr.6. 9, 32. Seot, Sp. IV.45. Lich. saxic.115. Zeora lenticn- laris (Ach.) 9. deuudata Fw. Lecid. — Ach. Fw. Jabrb. d. Gwk. 1.3. 96. 97. Es ist dies die biatorinische Form einer Zeora,. die 1 c. als Leciden No. 5. p.107. beschrieben ist. Tr,6.9, 31. Sort. Sp. 18. Lich. saxic. 116. Placodium saxi- - cola: Koll. 2. * galactinum (Fik.), dispersum Fw. Lich. 337. A. . Tr. 6.9, 32. Sect. Sp. 111. 20. Lich. saxie, 117 a. (sine No.) Zeora cervina (Pers.) a. glaucocarpa Ach. Tr. 6,9, 31. Sect.Sp.18. Lich. saxic. 117 b. Placodiem saxri- cola «. galactinum Fik. D, IL. 89, Tr.6.9, 31, Seet. Sp.24. Lich, saxie, 1170. Plarodiam mu- rorum Hoff. var. cirinue Hoffm. . Ausser den im Vorhergehenden angegebenen Veränderungen sind nur noch die folgenden nachzptragen, die aus den Stu- dien im 3. 1848 sich herausgestellt baben. Tr.6. 10,42. Sect.Sp.1.3. Lich. trunc. 11b, Lecidea coral- linoides Fik. D.L. 25. — Ist und bleibt, nach dem da- von bisher mikroskopisch Gesehenen, eine Leeiden. „Das Mikroskop enthüllt die Isrthümer, welche in der Verkin- dung von. Heterothecium triptopkylium, Zeora wicre phylla, Biatera wliginosa begangen worden wären. Tr..6.9, 335, Seot, 3p.3; Lich. trung. 15a, Diplotomma eol- careum (Weiss) var, ianovans Fw, -— Mau znuss diese Species in ihren verschiedenen Formen kennen, nn sich ein richtiges Urtheil über sie zu hilden.. Ihre Apetherier sind zweigestaltig: scutellarisch bei Lecid. cglearee 9 Weissii Schaer., der Hasptform, -— und patellarisch bei der vorliegenden (analeg den lecidinischen Formen von Dipl. caneseens und D, alboatrum), Tr. 6.9,32. Sect, Sp. V.64. Lich. trunc.24. 85. Zreora calca- rea (Linn). Diese nebst Zeora giöbesa (Ach,) cum P. lundensis (Fr.) ei Z. cinerea (Linn.) bilden im Verein von noch ein paar anderen Arten eine kleine Gruppe mit auch zweigestaltigen Apothecien, deren anogenes Gehänse im unversehrten Zustande kleinzellig berindet ist. Noch bin ich darüber nicht ins Klare gekommen, wie das zugeht, da doch die Thallusrinde nichts rand- zelliges hat. Die lecidinischen Former dieser Grappe entstehen nicht, wie bei den anderen Zeoren,. durch ein allmähliges Verschwinden: der thallodischen- Gekänse- schichten, vielmehr durch eine verdunkelte Färbung — endlich Verkohlung — des thallodischen Gehäuserandes, die von oben und aussen her das Gehäuse ergreift. So- mit ist diese Erscheinung, wenn auch anders modificirt, ähnlich derjenigen, die an Lecanora subfusca var. glau- corufa (Mart.) beobachtet wird; und da ferner ein in- neres idiogenes Gehäuse überhaupt nicht vorhanden ist, eo werde ich mich wohl genöthigt sehen, diese Gruppe (Zeora Sect.V. Urceolatae) auf Lecanora zurückzu- führen. Demnach können fortgeseizte mikroskopische Studien wehl noch dahin führen, den Artenkreis für Zeora, wie ich ihn bisher angenommen, hier und da enger zu zie- hen; aber Zeora an sich ist als Gattung festzuhalten, wir bedürfen einer solchen für Z. micropkylia, Z. coarctata, Z. ismadophila, für Sect, I. Amphiloma, die überall, wohin‘sie auch gestellt werden mögen, als anomaleGlie- der lästig fallen, den Gatinngscharacteren Hohn spre- chend. Tr.6.9, 32. Seet. Sp. IV..58. Lich. irunc. 17. 76.77. Zeora Ferruginea Huds. Die Bemerkung zu 77. ist dahin zu berichtigen, dass eben Zeora apothecia biformia hat, und die vorliegende Eerm die biaterinische ist, Tr.6.5,23. Lich. trunc. 40. Loderia linita Link (Ach.). Ich behalte Lodariu Liuk. so lange bei, bis neuere monographische Untersuchungen über Sticta mich über- zeugt haben werden, dass sie fallen muss. Delise schrieb seine treffliche. Monographie du genre Stieta vor 25 Jahren; seitdem sind unsere Mikroskope besser, die Ansichten andere, Tr. 6.22, 108. Seet. Sp.H.B.13. Lich. trancic.48a. Cfr. 48a. Collema concinnum Fw. ad int. No. 48a. C. papulosum Ach. wird wohl als Varietät und o. explanatum als Hauptform zn betrachten sein. “ Systematische Uebersicht. ® 1. Usneacene, N. papyraceum Hffm. BR, 35. 38- 6. Boccella DC, 18. Peitigera Willd. 1. R. tisctoria DC. — Rbh. 64%).69.| P- polydactyla Hm. 2.55. 2. Cladoniacene. 5. Parmeliaceae. 8. Cladonia Hoffm. 20. Sticta Schreh. 1. Cl. endiviaefotia Mich.. — R.66. | St. aurata Del, (Sm) RM 4. Cl. pyxidatsL. — R. 68. 21. Imbricaria DO. 6. CI. verticillata Hoff. (cervicor-|10- X. Acetabulum Neck. RB. 37- ; "nie A.) R. 58. 21: L parietioa L. BR. 83885. 22, Cl. fürcata Schreb. 3.71 hh, 23, Lobaria Link. 23. Cl. pungens Sm. R,7icc L. linita A. R.40. FR 3. Ramalineae Fee. L herbacen Huds. R 10. Ramalina Ach. 7. Umbilicariene Fw. RB. calycarisL. R. 70. 28. Gyrophora Ach. 15. Cetraria A. 6. cylindrica Ach. RB. %- © u irn a A. 68. - 9. Lecanoringe Fr. - Peltideaceae Fw. 31. Placodium DE. Moutg- 16. Nephroma Ach. 1. P. erasanm Huds. BR. 28. 107. *) Ist die Nummer in Rabenhorsi’s Sammlung. igerum Web. R.3. 75b. 18. P.eaxicola Pall.’R. 87,118, 4176. 22. P. elegans. Lk. R. 100, . . 23. P. Callopisma A. R. 28. 24, P. murerum Hffm. B. 16, 88c., 117c. 32. Zeora Fr. emend. Sect.I. Amphiloma Fr. }. 1. 2. plumbea Lghtf. R. 89, Sect. II. Psoroma (Ach.) u. 7. Z. coronata Hin. R.56. 9. Z. Hookeri Bm. B. 106 b. 14. Z. hypnorum Fior. Dan. BR. 99. Sect. IL Placodes Fw. B it. 20. Z. cervinaPere. R. 1178. 26. 2. erythrocarpia Pers. RB. 12. Sect. IV. Patellaria, IV. 33. 7. variabilis Pers. R.112. 45, Z. lenticularis (Ach.) .Fw. BR. 115. - 50. Z, achrinaeta (Ach.) A. 30. 56. 2. corina Hdw. R.99b. 106c. 57. Z. Aurantisca Lebtf. B. 31.74. " a 88c 58. Z.ferruginea Huds. BR. 17.76.77. Sect. V. Urceolata. V. 64. Z. calcarea L, 33. Psora Hfim, 2. P. vesicularis Hfm. BR. 59. 67. ®. P. tabacina Ram. R. 47 bis. 11. P. decipiens Khrh. R. 45a. 33b. Diplotomma Fw. 1. D, canescens Diks. R. 32, 27, 43, 50 2. D. albo-atrum Hfm, R.29. 3. D. calcareum Weiss. R. 15a. 34. Lecanora Ach. Sect.1. Rinodina Ach, 1 1. L.atra Huds, R, 22, 5. L. subfueca L. R. 8. 9. 25. 33. 5. P. lendiı 41.42, 49b. 60. 11lb.: 7. L. pallescens L. R. 94, 8. L. tartarea L. R,2. 11. L. spadicea Fw. R.882. 1. 23. I, Cyrtellae Fr. 23. L. scrupulosa Ach. RB. 998. 36. Urceolaris Ach. 1. U. Villareil (Ack.), R. 1. 44b. 2. U. scruposa L. B.44b. 78. 100. 4. U, verrucosa Ach, R. 1062. 10. Lecidinae, 40. Heterothectum Fw. 3. 4. triptopbylinm (Ach.), BR. 92. 41. Biatora Fr. . : Sect, Il. Micarea Fr. 11. 7. B. Griffthii Sen. B. 108, .° 16, B, vernalis L. RB. 1064. .- . 17. B. anomala Fr. R. 99c.d. Sect. III. Epimelas Er. - 1. 45 B. exigua Chaub, R.äge, 47. B. isabellina Fw. R. 26. 48. B.quernea Dicks. RB, 104. - 42. Lecidea Fr. - Sect. 1. Placades. I. 3._L. corallinoides Häm. Fik.; R. 1ib. 4. I. epigaea Pers. B. 718. Sect. IV. Parasemse Fr... "11V. 28. L. parasema Ach. BR 7. ' 31. ki. enteroleuca Fr.- B. 480. Bect. V. Epimelas Fr. A. Ceratocarpae Ew. V. A. 84. L. immersa Ach, RB. 80. 110c. 114. B. Vuriegatae Fw, V, B. 46. L. variegata Fr. R,81. D. Eucarpae Fw. V. D. 60. L. atrovirens L. R. 14. 65. L. petraea Wulf, R. 1lla. V.E. E. Platycarpae. ” E. 68. L. emergens Fik. R. 6. 69. L. contigua Hffm. B.15b. 43. Coniangium Fr. emend. 3. C. dryinum A. BR. 102, 6, C. velatum Wallr. B.105, 41. Graphideae. 34. Opegrapba Humb. O. variaPers. R. 4. 95. 101b. 0. cakarea A, B. 19. 13, Sclerophoreae Chev., Link. 58. Calycium Pers. b ©. roscidum Fik. RB. 93. 15. KEndocarpeae. 63. Endocarpon Haw. E. Guepini Montg. R. 58. E. saxorum Chaill. BR. 1088. 16. Porineae, 67. Pertusaria DC. P. Wulffenii DC. B. 49a. 17. Verrucariene, 75. Tichothecium Fw. 4. T. fascellum Turn. R.88d. 113c. . 22. Collemaceae. 106. Leptogium Fr. L. tremelloides L. R. 58a. 108. Collema Häm. Sect.E. Latkagriumtschw.Bra- sil. (Genus propr.?) 4, T.nigrescens Pers. R. f1a. 110d.|1. A. 1. O. marginale Had«. B. 84. 113b, 77. Verrucaria Pers. I. Xylopkilae. A. Euverruca- ria Fee. IL A. 7. V. alba Schrad. R. 1010, - - 10. ?V, Mioula Fw. BR, 36. B. ermatodium Fe. IE.B.18. V. punctiformisP. B.494. MI, Sazicolae. D. Lithocea Ach. {melius: Polyblastae). UI D. 38. V. coerulescens Pr. R. 1108, - - 39, V.ropestrisSchr, R.23.|” 18.23. 82. 110b. 10a. 19. Limborieae. 87. Pyrenothea .... B.A9f£. 20. Appendix. 97. Nacvia Fw. 80. N. galactites. Daf. R. 6. 21. Liehineae Montg. 102. Lichina Ag. L. con&nis Fior. Dan.-R. 20, 86. (1. A. Coriacen). EB. 4. C. Saccidum Ach. B. 54. (L. B, Flaceide), - - 5. C. Vespertilio Lghif. R.10. Sect. I. EnchyliumEschw. A. Coriaceo - Turgida. 1. A. 12. ©. multipartitum Sm. (C. targidum Ach.) B.47. B. Pulposa. 11. B. 13. C.coneinnum Fw. ad Int. R. 483. 64. 14. ©,ceranoidesBorr. R.52. - 16. C. cristatam L. R. 4b. 48b. 72. 73. 23. Coenogonieae. 137. EphebeFr.. E. puboscens v. gonimica Ew. R. 79. B 121. Chrolepus Ag. Car, auscus Ag. B.39., . \ Lazularum Species Recensuit Ernestus Meyer. 1847 — 1848. Sectioe prima, (Synopseos meae secunda.) Funicuto umbilieali ruptim secedente; raphe seminis sub- rotundi in processum faleatum enliratumve desinente; anthela subsimplice unbelliformi, foribus semper solitariis. Luzuia pilosa Willd. L. Iaxius caespitosa, vaginie foliorum radicalium sordide fuscis, authelae ramis superioribus post anthesin refraclis, periaxthii foliolis lato-lanceolatis acntissimis, capsula trigone- oYatz Acuta apienlata parum brevioribus, staminibus periau- 1kii triente brevioribus, teste seminis in processum hamate - falcatum desinente. 2. Juncus pilosus a. Linn, sp. pl. p. 488. - 'd. pülesus B. cymosms Schrank. Baier. uo. 566. J. pilosus Leers. Herborn. :n0.268. 1.13. f. 10, Besikor.! n0. 19, Engl, bot, tab. 736, Host, gram. III, p. 68. 1. 100, Kops. Batar. fasc, 22, n. 123, 384 J. Luzula Krock. Siles. no. 556. t. 49. (1787). J.nemorosus Lam, eneyel. III. p. 272. (1789), teste Laharpio, J. vernalis Ehrh.! Beitr. VI p. 137. (1791). Luzula vernalis DC. Franc. no. 1825. (1805), E. M. Iuz. no. 7. (exelaso ubigne Villarsii synonymo, quod Jaharpio auetore ad L. flavescentem pertinet), Laharp. uo. 2, Svensk bot, 1, 444. L. pilosa Willd.! enum. J. p. 393. (1809), Gand.! agrost. I. p. 236. (1811), Bicheno no. 1. 1.9. £. 4, Koch synops. P- 732, Kunth enum. IH. p. 297. L. Forsteri Lej. Spa (seeundum ejusdem Revis. fl. Spa p- 72). Habitatio. Omnem Europam mediam tenet inde a Lap- ponia sylatica (Wahlenb.! ali!) usqne ad Italiam superio- rem, e. g. montes di Giavenno (Moris!) agrum Tieinensen (Morettit) et adhuc Lucensem (Puceinelli apud Bertol. fl, Kal), ubi Luzulae Forsteri oedit. Pyrenaeos montes an transenl. dubito. Tum Orientem versus creseit in "Transsylvania (Banmg.!), Rossia media (Trantveiter!), Imeretia (Eich- wald!), iterumque in montibus Altaicis (Ledeb.!), atque Kam tschatka (Wormsk.!). Porro in Americae septentrionalis &i- vitatibus Pensylvania (Muehlenb.), Nova Caesarea (Linder berg!), Massachusets (Devay! apud Torrey); in Canada (Michanx!), Labrador (Morrison apud Hooker), abhine Pf regionem sylvaticam usque ad Rocky monntains (Richard son!); ad oram oceidentalem a Aamine Columbia usgue a sinam Kotzehne (Beechey apıd Hook.), et in insnla Silka (Bongard!). 385 Luzula rnfeacens Fisch. L. eaespitosa?. vaginis foliorum radicalium subvirentihus, authelae ramis post anthesin patentissimis, perianchü foliolis suboyatis acntissimis, capsulam suhglobosam vix apienlatam superantibus, staminibus perianthii dodrantem subaequantibus, testa seminis (nondum prorsus maturi) in processum suhfal- eato-cultratam oblique obtusum desinente. 2. L.rufescens Fischeri! mser. Habitatio. In Sibiria ( Turezaninow!) prope Ircutiam (A. Richter), L. pilosae speciminibus minoribus similis, differt inprimis Nloribus minoribus, perianthit foliolis brevioribus, staminibus multo longioribus, capsula minuta vix apieulata, testaque se- miuis apice non falcata. A L. flarescente differt stolonibus aullis, nisi speciminulis minus perfectis deceptus snm, Slori- bus minoribus, perianthio non cuspidato capsulam haud Aa- vescentem superante. Vidi speeimina capsularımn valvulis apiee jam secedentibus, seminibus tamen non prorsus perfeetis. Luzula finvescens Gaud. L. stolonifera vaginis foliorum radicalium sordide fu- scescenlibus, anthelae ramis post anthesin patulis, periantkii foliolis Tato -lanceolatis acuminato - cuspidatis, capsula trigono- @vala acuta apiculata brevioribus, staminihus dimidium pe- rianthium vix snperantibus, testa seminis in processum reefmmn ealtrato-acuminatum desinente, 2. Juncus Inzulinus Villars Danph. II, p. 235. (Laharpio teste Autopta). J. flavescens Host.! gram. III, p. 62. (. 98. (1803). J. palloscene anonym. in Rogensb. hot. Zeit. 1819. p.445. Luzula Hostii Desv. n0,2, 1.6. £.1. (1808), 22er Bd, 45 Heft, . 25 386 L. flavescens Gaud.! agrost. U, p. 239. (1811), DC, Franc. suppl. no. 1825b. (1815), E.M. luz. no, 8, Laharp, no. 1, Koch synops. p. 732, Kunth. enum. IH. p. 296. L. pubescens anonym. in Regensb. bot Zeitg. 1819, p. 446. | Habitatio. In Austriae monte Schneeberg (Fenzl!), in alpibus Styriae, Carinthiae (Moser!), Salisburgiae (Hoppe!), Tyrolis (Traunsteiner in Reichenb.! fl.Germ. exsice. n0.423.), Helvetiae (Gaudin! Thomas!) in monte Cenisio (Moris!), Fori Julii montibus (Moretti!), in Jura (DC.) et Pyrenaeis (idem). A L. Forsteri, quacum conjunxit el. Bertolonius in fl. Italica, differt radice stolonifera, foliis brevioribus laetins vi- rentibus, radicalium vaginis nunqnam sanguineo - purpurascen- tibus, perianthii foliolis multo brevioribus latioribus minus ob- senre coloratis, staminibus brevioribus, licet filamenta vulgo paulo longiora sint, capsula stramineo -flavescente, testaeque processu acnminato. Luzula Forsteri DC. L. caespitosa, vaginis foliorum radiealium sangnineo- purpurascentibus, anthelae ramis erecto-patulis, perianthü foliolis lanceolatis acuminato - cuspidatis, capsulam triquetro- ovatam acntam apieulatam panlo superantibus, staminibus di- midium perianthium vix superantibus, testa seminis in pPr0- cessum subfaleato - eultratum oblique obtusatum desinente. %- Juncus nemorosus Lam.? eneyel. III. p. 272. exell. syan. (affirmantibus DC. et Desv., negante Laharpio autopta), Savüi Pis. I. p. 366. J. pilosus M. B.? Taur. Canc. no. 705. (nam el. C. A ‚ Meyer ibidem nonnisi L. Forsteri a M.B. omissam ebserva- vit), Bory et Chaub. in exped. Mor. II. p- 105. (fatentibus ipsis auett. in addend. et emend. p. 340). 387 J. vernalis Broter.? Lusit. 1. p. 515. (jam enim in Astu- ria.hane, nec L. pilosam, el. Durieu observavit; cf. Ann. d. se, nat, ser. I, t. VI. p. 134). J. Forsteri Smith! fl. Britann. III, p. 1395, Engl. bot. tab, 1293. Luzula Forsteri DC. synops. no, 1824* (1806), ejusd. icon. rarior. I, t. 2, ejusd. fl. Franc. suppl. no. 1825a., Desv. 20: 3; (1808), excl. Hostii syn., Gaud.! agrost. II. p. 238, (1811), Hook. Lond. t. 68. (teste Kunthio), Biehen. no. 2. fig.2, E.M. luz. no.9, Laharp, no.3, Koch | SJROPS, p+ 732, Kunth enum. II. p. 297. L. vernalis d’Urvill. Archip, no. 332. Hab. In nemorosis Scotiae, Angliae (Graham!), Gal- liae, e, g. prope Parisios (Vahl fil.!), Tulonem (Roneieres!) et alibi, in Asturia (Durieu), Lusitania (Welsch!), et Africa boreali prope Tanger (Salzmann !); in Alsatia (Roeper!), in Jura monte (Reynier!), in alpibus Helvetiae (Gaudin! Tho- mas!), Salisburgiae (Bartling!), Tyrolis (ex Reichenb.! fl. Germ. exsiec. no. 1613.), et abhine per omnem Italiam (Mor- rettil.alü), Sieiliam (Gussone), Sardiniam. (Moris!), Corsi- cam (Tausch!); in Graecia (Bory et Chaub,), Bithynia- (Gri- sebach!) Colchide (d’Urville), ad mare Caspium (C.A.Meyer!), Persia (teste Kunthio), Syria (Aucher! herb. d’Orient no. 5474). Luzula plumosa mihi. “ L, eaespitosa, vaginis foliorum radicalium subvirentibus, anihelae subeompositae ramis flexuoso-erectis, perianthü fo- liolis lato-lanceolatis acutissimis, capsulam obtusam aequan- tibus, staminibus dimidinm perianthium aequantibus, testa se- Minis in processum hamato - faleatum desinente. %. Juncus plumosus Wallichii mser. in Hookeri herbario. Hab. Nepal. 25 * 388 Luzulae Forster! proxima, sed multo major, 8— 15 pollices alta, caule subllexnoso. Folia radiealia 2 — 4 lineas lata dimidium enulem aeqnantia, pilosa. Anthelae bipollicaris rami 6—9, queram 3 — 4 inferiores iternm antheliferi, ra- malis 1—3. Spatha foliacen ereeta rachi longior, anthela breyior. Rami capillares fexuosi, ramuli ineurvati, Flores üis Luznlae Forstere parum minores,. Perianthii foliola in- teriora vix 'eonspicue longiora, dorso ex hadio subfuscescen- tia, marginibus diaphanis. Stamina sex dimidinm perianthium aequantibns vel pauxillum superantia, antheris filamentisque subaequalibus. Capsula ovata, ni fallor rotunda nee nisi al apicem obinsum subtrigona, apienlo mullo, pallida. Semina nigrienntia, festae processu, nt in L, pilosa, hamato. Sectio altera. (Synopseos meae prima et lertia.) Funiculo wmbilicali in fibrillas spirales sensim secedenles fatiscente *); raphe seminis suhretundi in papillam rarius eir- cameirea areolatam desinente; anthela plerumgue supradecom- posita, antbelulis vel umbelliformihns vel fascieuliformibns. Luzuls sylvatica Gand. L.'radice multieipite, foliis radiealibus loreis ciliatis, AR thelae supradecompasitae ramis divergentihus, rachi spaihan vix aequante, anthelulis ultimis fascieulato-subtriloris, Pe rianthii foliolis acnminatis mneronatis, interioribus paulo, JR“ #) Cfr. Rob, Brownii ohservatio ad genus Zusulne in Supple® “ iko appendix of Parry's voyage p. CELXXXHL GYermischte Schriften J. p. 408). ö 33 gioribns, capsulam triqueivo - elliplicam aitenuato - obfusam mueronalam aequantibus, staminibus perianthii dodrantem lon- gis filamentis brevissimis, seminis ventre angulati testa apice areolato -papillata. %. Juncus pilosus 6. Linn. sp. pl. p. 468, Fl. Dan. t 441. (male). I. pilosus Yillars Danph. I. p. 234. J. sylvaticus Hudson Angl. edit. I. (1762), Curtis Lond. 1.26. (teste Kunth), Engl. hot. t. 737. J. maximus Reichard. Franeof. no. 974. (1772), Ehrh.! Beitr. VI. p. 139, Host, 'gram. IIL p. 65. 1. 98, Rostkor. no, 22. , j J. ncmorosus Pollich. Palat. no. 352. (1776). J. montanus a. Lam. eneyel. IL. p. 273. (1789). J. latifolius Wulf. in Jaeq. collect. IN. p. 59. (1789). Luzula naxcima DC. Franc. no. 1926, Desv. no. 10, Starın Deutschl. fase. 36, EB. DM. huz. no. 1, Laharp. no. 9, Kunth enum. 111. p. 304. L. sylvatica Gaud.! agrost, M. p. 240, (1811), Bichen, no. 3. fig. 3, (1817). L. intermedia Balb, herh.! fide speeiminis authentici a el. Morettio communicati; an et Baib. et Nocc, Ticin.I. p.168, uam cl. Bertolenius omisit, cl. Kunth ad I. glabratam lau- darit, Hibro iMo destitutus nescio, . Habitutio. In totius fere Europae nemorihus inde a Norvegia (Ahnfeld et. Lindblom! apnd Fries novit. Snec, ed. p. 93.) usque ad Lusitaniam (Brotero) Siciliamgne (Gussoni, Lehmaun!), exceptis quod sciam Graecia, Hungaria, Polonia, Prassia. erientali, Suecia atque Rossia, In Germania septen- trienali valles collesque , in Italia nonnisi mentes tenet. Luzulac spadiceae ejusque inprimis varietali glabratac perquam similis, differt caudice crassiore, Soliis omnihas 3% eiliatis, radicalibus longissimis, antheris majoribus quam in alla illius varietate, capsula magis angulata superne attenuala longius mueronata, seminibus non solum immaturis sed etiam prorsus maturis ventre triangulis, angnlo medio ad raphen, Iateralibus ad semimm commissuram positis, testaeqne papilla apicali areolata. Luzula Canariensis Poiret. L. foliis latissimis attenuafis margine undulatis (sub- pilosis), caule angulato, anthela supradecomposita densissima subglomerata spatham foliaceam superante, anthelulis 4—1- Hloris fascienliformibus, perianthüi foliolis aequalibus oblongis, exterieribns acutissimis, interioribus obfusis capsulam trique- tro-sphaeroideam mucronatam longe superantibus , staminibns duas perianthit trientes aequantibus, seminis venire angulali testa apice breviter papillata. %. Luzula Canariensis Boiret. encycl, suppl. II. p- 53%, Laharp. jone. no. 13, Link in Bnch, Canar. p. 140, Kunth enum. DI. p. 307. Habitatio. Insularum Canariensium regio sylratica, 1-& eirciter 3000 ped. supra mare (Buch, eumgne comitatus Chr. Smith!, enjus specimen ex insnla Gran Canaria coram habeo)- Planta mea fere bipedalis (3 — 4-ped. Laharp.). Canlis subtrigonus furcatns rigidus. Folia ad basin semipollicem (no#- unngaam 40 lineas, Lah.) lata, aequaliter attennata, ideogu® longe lanceolata, nervosa, medio plana, marginibus undalatz glahra (pilis raris eiliata Lah.), radicalinm vaginae saep® in formam petioli econvolutae, pallide fuscescentes. Anthels pol- ices duas cum dimidio longa et fere aeque lata densissimA erecto-subsecunda. Flores braeteaegne Norales livide alben tes ejusdem magnitndinis ae in Z. nemorosa (albida). Au- 391 therae. in neo specimine filamenio param longiores. Capsulae nondum apertae, ergo semina fortasse non prorsus matura. ELnzula lactea E.M. L, repetito-stolonifera, foliis attenuato-linearibus cana- lieulatis eiliatis, anthela decomposita erecta, spatham folia- ceam superante, authelulis 4 — 6-lloris fasciculiformibus, pe- rianthüi foliolis subaeqnalibus ohblongis acutis, staminibus pe» rianthii dedrantem longis. %. Juncus lacteus Link! in Schrader journ. 1799. IL. p. 316, J. brevifolius Rostkov.! no. 27. (1801). J. stoechadanthos Broter, Lusit. I. p. 516. (1804). Luzula brevifolia Desv. Iuz. no. 13. . L. lactea E. M, Iuz. no, 12, Kunth! enum, IH. p. 305, exelusa diagnosi et. Laharpii synon., Gay.! in Annales des sc, nat, serie II. t. VI. p. 223. (typographi sphalmate 123). Hubitatio In Lusitaniae summis montosis Gerez (Link!), et in Asturiae subalpinis Puerto del Leitariegos (Durieu! plant. select. Hispano -Lusitanicae, seet. I. Asturicae, no. 214, ch, Gay ce). Unieum specimen authenticum, quod novi in Willdenovü herbario exstat, datum a comite de Hoffmannsegg, a Linkio agııtım, a Rosikovio quondam male, optime nuper a Kun- thio deseriptum. Brotero autem se suam plantam a Linkio accepiase fatetur. Verum specimen Berolinense tam juvenile est, ut periantkü foliola interiora ab exterioribus adhuc plane fegantur (quam ob rem Rostkovius illa praetervisit, bracteas- que florales pro periauthii foliolis exteriorihus hahuit), et sta- mina justam longitndinem nondum attigerint. Aetate magis provectum, quamvis nondum maturum, est specimen amplissi- mum a Duriaeo lectum in Hookeri herbario. Longe alia plania, guam pro L. nemorasae varielate habeo, est Z. 392 Zactea Laharp. (neenon Reichenb,), enjus dingnosin, ne- gleeta deseriptione, perperam cl. Kunthius recepit. Nostra planta non L. nemorosae sed nivene proxima est, eique non gracilior, sed robustior altiorque, fere hipeda- lis. Folia radiealia sesquilineam lata brevia aenta, caulina a basi vix lineam lata, ad apicem nsque aequaliter attenuata ideoque subulata, inferne plana, superius canaliculata, sel minime carinata, apice saepe retorta, nd margines breviter subsetoso-ciliata. Anthelulae 40—50, Flores quoad magni- tndinem coloremgne is Z. nivene simillimi, muniti bracteis lanceolatis dimidium perianthium longis. Antherae lineares suhalbentes filamentorwm longitudine. Capanla immatura fila- mentorum longitudine trigono-ovata in stylum attenuata fü- scescens, sligmatibus perianthium aequantibus. Luzula elegans Guthnick. L. caespitosa, foliis radicalibus subeanaliculatis carüle- gineo -marginatis suhvilloso -eiliatis, caulinis abbreviatis, An- thela decomposita ereeto-subsecnnda spatham snperante, aM thehulis 3—5-floris faseiculiformibus, perianthii foliolis acu- tis exterioribus ohlongo-laneeolatis, interioribns paulo longio- rihus oblongis, staminibus vix dimidiem periantkium snperam- tibus. 2%, j Luzula elegans Guthnick! herb. Azer., ©. Hochstetter! herb. Azer. no. 126. L. Azorica Watson! in Lond, Journ. of botan. 1843. P 394 — 408, unde transüit in M. et Schlal, bot, Zeit, 184% p- 167 et 169, - . L. purpureosplendens Seubert! Azor. n. 147. 1. 4 £} Habitatio. Ausularum Azoriearam omninm montes SF valicos tenet, alt. 800 — 2000 ped. supra mare.- (Guthaiekt €. Hochstetter! Watson! no. 254.) Radix eaespitosa et breviter stolonifera. Caulis ad basin plernmque ascendens teres 8— 18 pollices altus, jam ad ha- sin penna corvina tennior, strictns firmusqne. Folia linearia eartilagineo - marginata, margine sabinvolnto eiliato, ciliis praeserim ad basin densis, sordide snbvillosis ; sadicalia in- tra margines planiuseula vel subcanaliculata, dorso dense far- cata, ventre 3—7-nervia, nune vix bipollicaria 1— 2 lineas lata recurvate, nune saepius 6 — 9 pollices longa quamvis vix latiora, ereeta, vayinis saepe subrubellis, alias fusvescen- tibus; cawlina multo hreviora angustiora semper canaliculata ereıta. Anthela fere Euzulae niveae vel minus ampla, ra- mo infimo rachin mentiente erecto, sequente una cum vera rachi subnutante,. ante anthesin laete purpurascens, expliea- tis vero marzinibus floram diaphanis ex rubro et sordide al bente variegata. Perianthinm paulo brevias et paulo minus inaequale ac in Z. nivea,. Stamina speeiminum optime evo- Intorun parum ultra dimidium perianthium longa, filamentis vix gnarcam antherae partem longis. Germen triquetro -ova- tum in stylum attenuatun, stigmatibus perianthinm aeqnanti- bus. Fructum non vidi. A cl. Seuberto capsula obovata di- eitur, in ejusdem icone vero certe non capsula sed gerinen ita ut supra descriptum est, videtur. Species inter nosirates nivene propingna, propinguier aufem Jacteae, cujus fortasse varietas est foliis duriorihus, Noribusgue rubentihus. — Cl. Bentham benevole mecum com- municarit plantae speeimen nimis juvenile, guam ut rite de- terminari posset, excepto anthelae colore livido-alhente Z. elegant: sinillimum, cum inscriptione: Herb, soc. hort. Lond. ins. Owhyhee, ad montem Kaah. Maerae. Jun. 1825. Sed aegre crediderim eandem speciem, in America nunguam reper- tam, in insulis tam 'Sandwichianis quam Azorieis occurrere, 394 De nomine speciei mutande a cl. Seubert dissentie. Lu- zula elegans Low. (1831) ex insula Madera, quac an Wat- sonie pilosae similis Jieitur, praeterea prorsus ignota est, Fortasse eadem ac Juncus purpureus Masson, et tune Guth- niekiana planta elegantis nomen (1838) jure servabit; for- tasse nova species, et tunc nostra Azorica dieenda. Mas- sonüi erim planta, quam cl. Sewbert hujus synonymen esse suspicains est, miki diversissima videtur. Ci, Euzula pur- purea. Luzula nivea DC. L. folis planis ciliatis, radicalium vaginis subrubentihus, anthela decomposita subfastigiata spatham foliaceam superanle, anthelulis multilloris fasciculiformibus, perianthii fololis ob- longis acutis mutieis, interioribus triente longioribus, capsu- lam triquetro -subglobosam rostratam longe superantibus, sia- minibus perianthii foliola exteriora aequantibus, seminis sulb- roinadi tesia apice papillata, 2}. Juncue niveus Linn. spec. pl. p. 468, Allion. Pedem. Il. no, 2084, Wulf. in Jacq.! collect, II, r 54, Host.! gram. IV. p- 54. 1.98, Rostkov.! no. 26. Luzula nivea DC. Franc. no. 1821, Desv. no. 12, Gau- din! agrost. I. p. 245, E. M. Inz, no. 11, Laharp. ne. 1b Koch synops. Germ, p. 733, Bertol. Ital. IV. p. 2il, Kunth enum. IH. ». 306, Habitatio. Plants subalpina Germaniac! Helvetiae! Iia- liae! Pyrenaeorum (Lapeyrouse) et teste Baumgarten Trans- sylvaniae, sed plante hoc nomine inseripta ab ipso anctore ad me missa ad L. nemorosam pertinet, quod ealami vito tribuam, Luzula nemeross mihi. L. foliis planis ciliatis radicalium vaginis braunneis, AR thela saepias snpradecomposita valde inaequali, ramis infmis 39% erectis spatham foliaceam raro aequantibus, anthelulis 3— 8- floris faseiculiformibus, perianthü foliolis oblongis acntis, ex- terioribus mueronalis, interioribus vix longioribns mutieis, eapsulam triqnetro -ellipticam mucronatam paulo superantibus, antheris subsessilibus duas terlias periauthii partes subaeguaa- tibus, seminis suhrotundi testa apice papillata. 2[. Juncus pilosus «. Linn. spec. plant. p. 468, J. nemorosus a. Pollich. Palat. u. 352. (1776). J. niveus Leers. Herborn. no. 269. 1. 13. f. 6. (1789), non Linnaei, J. Tuzuloides Lam.! encycl, IM. p. 272. (1789). J. anzustifolius Wulf. in Jaeq,! colleei. I, p. 56. (1789). J. albidus Hoffm. Germ. ed.1, p.126. (1791), Rostkov.! no. 25, Host.! gram. III. p. 63. (. 95. " J. leucophobus Ehrh.! Beitr. VI, p, 141 (1791). Luzula albida DC. Frane. no. 1822, Desv. no. 11, Gaudin.! agrost. IL p. 243, E. M. Inz. no. 10, Laharp, jone. no. 12, Koch synops. Germ. p. 733, Kunth enum. HI, p. 305. Var. #. colorata: plerumgue rigidior, foribus rubentibns Cnpreisve. Luzula intermedia Baumg.! Transsylv. III, p.330, exell. syan. EL. rubella Hopp.! decad, gramin. n0.68. L. albida ß. cuprina BRochel.! Banat. p. 27. Var. y. graciis: folis angıstissimis, junioribus convo- Intis, infimis basi sordide pilosissimis, anthelae subsemel com- Pesitae ramis capillaribus, floribns niveis. L. lactea Laharp.? no. 10, excil, 'synn., ut ex deseri- ptione videtur, Reichenb.! Germ, exsiccat, no, 2319. L. albida Bertel, Kal, IV. p. 210. Habitatio. Ynlgaris in nemoribus praesertim fagineis totins Germaniae a mari Baltico et Septentrionali usque intra Alpium valles; eireumeirea rareseit, sed adhue ocenrrit in Dania (Drejer!), Belgio (Lejenn. et Caurt.! choix de pl. Belg. no. 296 et 97.), Lothringia (DC.), Alsatia (Boeper!), Cam- pania (Depart. de la Mame. Comte de Lambertye!), Burgun- dia (Depart, de Ja Cote d’Or. Lorrey et Duhet), et ab altera parte in Borussia orientali (ipe ego!), Podolia (Andrez,. apud Besser), Hungaria(Lang!), Transsylvania (Baumgarten! planta ealami vitio mivene nomine inseripfa), Valachia (Jossy!). — Var. ß. passim cum priore oceurrit, frequentior tamen in Al- pibus (Hoppe!) et Carpathis (Baumgarten!) — Varietatem y. huensqne non nis; in Pedemontü Collo di Tenda Jeetam vidi (Reickenl.! Sonder!); si vero Laharpei et Bertolonii syno- nyma huc perlinent, erescit etiam in Apennino et insula Cor- sen, In hac specie sub anthela terminali hand raro ex proxi- ni foli axilla oritur altera longius pedunculata, nonnungquam tertia, ut in L. göganten. Vaginas foliornm munquam ruben- tes vidi, ut in Z. zivea, ne tum quidem, quum flores Jaetis- sime rubent, Luzuia iuten DC. L. foliis angnstissime lanceolatis planis glabris, anthela decomposita spatham superante, faseiculis multidoris denique subglohose eontractis, perianthii folielis aegualibus eblongis obtasis mucrenulatis kuteo-nitentibus, capsulam trigeno- 0va- tam Acutam mmueronatam aequantibus, antheris perianthium subaequautibus, fllamento &nplo longioribus, seminis ventre angulati testa grosse lacunosa in Processum minnlum Yertu- caeformem desinente, J. campestris s. Linn. sp. plant. p. 469. Ei 3. Zuteus. Allion. Pedem. no. 2085, Villare Danpk. 1. p. 235. tab, 6b, Bostk. jume. n0,24. 2, £.1. J. pistillaris Jan. catal, 333. (teste Kunth), L. lutea DC. Franc. no. 1823, Desr. Inz. no. 14, Gaud,! agrost. DI. p. 250, E. M.! Anz. no. 13, Laharp. jeur. no. 14, Koch syn. Germ. p. 733, Bertol. Ital. IV. p. 214, Kunth enum., II, p. 307, Habitat frequens in pascuis editioribus Pyrenaeorum (Pe- üt! Endress!), Pedemonti (Moris!) Sabaudiae, Helvetiae (Gandin! Thomas! Davall.! alii), Rarior Tyrolem intrat au- stralem (Moretti! Barling!), recarritque ia Apennino Pontre- mulensi et Mutinensi (Savi! Jan!). Vaginae foliorum radicalium saepe violacene, folinque ipsa eodem colore saepe macnlata, j Luzula purpuren L. de Buch. L. eaespitosa, foliis angustissimis planis, antlıelae com- positae ramis 'patentibus, deinde reflexis, foribus solitarüis, perianthüi foliolis subaequalilus oblongo-ovatis longe mners- natis nitidulis, exterioribus acutiusculis, interioribus ohtusis, abi landatur: Juncus Graecus Bory et Chaub, fl. de Pelop. 23. 412. 1.1, excl. nom. Habitatio. In maritimis Peloponesi.inde a Pylo (Na varin) usque ad Arcadiam (Bor. et Chaub.), ad montem Pen- telicum (prope Athenas) (Spruner!), et alihi in Graceiae am möntibus (Grisebach! Zuccarini jun.!), in pratis montanis in- sulae Cretae (Fraas!), nec non, dum Buxkaumii sysonymen huc pertinet, in pratis aliginosis ad Bosporum prope Bo- jJuckteri, A Luzula campestri differt praeter radicem canle 1— 4%, pedali tenui, foliis Iatiorihus, radicalium vaginis snb- nigricantibus, anthela saepe repetito composita, spatha non foliacea, forihas spienlarum pauciorihus duplo fere majoribus, perianthii foliolis magis elongatis, capsulam maturam acutiuseu- lam mueronatam longe superantihus. Caulis modo semi- modo tripedalis. Ex meo arbitrio species distinetissima, nec con- fundenda cam L. Gampestri, quae iisdem terris nata & planta nostra Germanica ne minimum a fert.' ' xbaumil synonymon dubium, quum hirsuties Lezulam, foliorum artienlatio Juncum indicare videatur; sed illud com- paratio cum Luz. campeströ suadet. Num auctor seribere voluerit: vadiee articulata ? Luzula Chilensis Nees et Meyen. L. foliis planis piloso -eiliatis, floribus spicatis, spieulis sublobato-compositis oblongis corymboso -racemosis bractea sua foliacea superatis, spatha foliacea spieulam terminalem suhaequante, perianthüi foliolis subacqualibus ovato -oblengis, „exterioribus acuminato-cuspidatis, interioribus aculis muero- ‚ualis, .capsulam trigono-subglohosam obtusam muficam su- perantibus, staminibus dnas tertias perianthii partes aequanti- bus, caruncula seminis basilari suhrotunda. 2. . ‚Luzula Chilensis Nees et Meyen in Kunth enum, Hl. P- 312, excl. syn, Z. campestris Poepp. LE. interruptä Roem, et Schult. VI, p. 264, quoad plan- am Chilensem hoe nomiite deseriptam, exel. diagn, et eynn., 412 Hook. et Arn. in Beechey’s voy. II. p. 49, teste Kur (mihi liher non suppetit). L. Alopecurus Poepp. colleet. pl, Chilens. II. no. 140? (a me non visa) et II. no, 105! exell. syun. Habitatio. In pratis fertilissimis Chili australis (Poep- pig! l.c.; Beechey in Hookeri! herbario, ui tamen haee planta non L. interruptac, sed L. racemosae nomine inscripta as- servatur); prope la Concepcion (Macrae! in herb. soe. hort. Londin.), in insulis Chilensibus (Cumming!), nec non in regni Mexicani monte Orizaba (Linden no, 92). Planta 1— 2-pedalis, qnoad habitum inter Luz. Peru- vianam ei comosam ambigit, sed praeter florum fructusque structuram differt ah illa bracteis inferioribus parce, supremis omanino non ciliatis, ab hac colore bractearum albente, Horum fructusque fusco vel subnigricante, ab utraque folüs Noralihus panicalam vix vel ne vix superanfe. Multo proprior est L. campestris var. multiflorae, quoad habitum dissimillimae qui- dem, sed floris fructusque siraetara adeo simili, ne ullom discrimen noverim praeter seminis caranculam paulo winorem atque rotundatam. Luzula Banksiana mihi, L. foliis planis glabriusculis, anthelae compositae spien- His multifloris ovatis subglomeratis spatha bracteisque prima- riis foliaceis involucrata, bracteis Roralibus glahris, perianthü foliolis lanceolatis acnminatis, capsnlam ohovato-subglobosam obtusam superantihus, exterioribns panlo longioribns, omnibus praeter fasciam dorsalem angustam sabdiaphano-albidis, sta- minibus perianthii dodrantem aequantibus, carunenla seminis basilari subtriangulari. 2f. L. picta Less, et Rich. in d’Urv. voy, de Vastrolabe I p- 146, ex Kunth! enum. III. p. 306? 413 ' Habstatio, Novn Zeelandia (Banks.! in herbar. Jacquini anne Caes, Vindobonensi, ubi singnlus caespes cum inseri- ptione Junens „ . . . asservatur). Caespes multicaulis. Canles eirciter 10- pollicares erecti, penna corvina tenniores. Folia glahriuscula, eam eanlina tum radicalium plura caulem Aequantia nescio an cası ad mwargi- nes subundulata. Spatha bracteaeque primariae anthelam lon- ge superantes, illa 2—3-pollicaris, relignae sensim decrescen- tes patentes. Anthela, quantum ex specimine chartae ad- slutinato jadicare licet, spicis lobato - subglomeratis composita, pollicem longa et fere lata. — Planta quaod habitum et cha- racteres proxima L. campestris varietati congestae, diversa inprimis involuero, : perianthii laciniis angustioeribus ‘et faseia earum dorsali angustiore.— Luzulam pictam esse non dubi- iarem;;, nisi haec Z. albidae (nemorosuc) et nireae similis, ejusque inflorescentia panicula diceretur, quo nomine in Jun- ceis anthela supradecomposita donari solet. Luzula comeosa mihi. L. caespitosa, foliis planis piloso -ciliatis, foribus spiea- üs, spienlis corymboso -racemosis elongatis bractes foliacea brevioribus, perianthii folielis lanceolatis acuminato - snbulatis, interioribus panlo brevioribus, capsulam triquetro - elliptieam acutisseulam vix aequantibus, staminibus vix dimidium pe- rianthium longis. 2, Luzula comosa E. M. Inz. no. 18, et in reliq. Haenk.I. p- 145, cum descriptione, Hook.! Bor, Amer, IL, p. 188, L. campestris Bongard? Sitka in actis acad. Peiropol. 1832. II. p. 167, antumante cl. Hoeker L c. ex Ioco natali; descriptio enim deest. Duas varietates distinguere juvabit, 4l4 Var. a: spienlis eylindraceis, omnibas distantibns longe peduneulatis, inferne remotifleris. — Forma, auctore el. Hoo- kero, vulgaris, Var. £.: spienlis oblongis densifloris, infmarum una ve) altera longius peduneulata, reliquis pyramidato - congestis. — Forma eodem auciere rarior, quam 1. c. fusius deseripsi. Habitatio. In America septentrionali - oceidentali, inde a montium Petrosarum subalpinis usque ad mare Pacifcun (Douglas!), ibique c. g. ad flumen Columbia (Scouler!). .Lo- ens, quo Haenke primus hane spevien detexit, dubius est, au: Port Mulgrave, aut Nutkasund, Planta rite evoluta colore omnium partium flavescente foliisque Noralibus lohgissimis statim cognoseitur. Similitudı cum Luz. campestris varietate pallescente, cujus cl. Hooker meminit, nohnisi in speciminibus minoribus anfe anthesin re- prehenditur. Zuzula spicata DC. L. caespitosa, foliis eanaliculatis piloso-ciliatis, spiet lobato- vel interrupto-composita saepius nutante, spieulit ovalis, infmis nonnunguam peduneulatis, bracteis spicularum. foliaceis patulis, bracteolis laceris, perianthii foliolis sub- aequalibus ovato -lanceolatis acuminato - suhulatis capsnlar trigono-suboratam mucronatam vulgo superantibus, stamink bus dimidium perianfhium longis, carıncnla seminis basilar subrotunda. 2, Var. @.: spica lobato-subeontinua nutante, foliis superne nadiaseulis, — Forma vulgaris Europaea, Juncus ete. Linn. Lappon. n0.125. t. 10. £.4., forma ad um. atcedens. 3. spicatus Lim, spec. plaut. p, 469, fü. Danie. .t. 270, Engl. bot. t. 1176, Rostkor.! no, 41, Host.! gram. IV. p.56. 1, 100. 415 J. thyrsiflorus Vest apnd R. et Schult. VII. p. 277. Luzula spicata DC. Frane, no. 1828, Desv. n.23, Gau- din.! agrost. IE p. 248, Bichen, no. 5, E.M. Iuz. no. 15, Ln- harp. no. 19, Kuuth enum. IH. p. 311. Var. ax. compacta: spica densa abhreviato - compaeta. -— Vix varietas, quum saepius eodem caespite cum forms prima ocenrrat, ® ' Juncus spicatus Krock. Siles. no. 559. t 62. Luzula nigricans Desv. no. 17, excl. Wild, syn., Hopp.! et Horasch, pl. exsice. L. spicata $. compacta E.M, 1. e., £. minor Reichenb.! Germ. exsice, no. 715. E. glomerata Mielichhofer! in Regensb. bot. Zeit, 1839. p-489. - ’ Var. asa.: #enella: gracillima, spiea brevissima panri- flera, capsula palleute perianthinm superante. — Morbus po- tins quam varietas, planta aliarum nmbris paene obruta. Luzula tenella Mielichhofer! 1. c. p. 491. Var. f. erecta: spiea lobato-subcontinua erecta, folis planiusculis. Luzula spicata, var, Simensis Hochstetter! in Schim- per. pl. itin. Abyssin. sect. II. no. 1154. Var. 7. interrupta: rohustior, spica interrupta hulante, foliis usque ad apicem subvilloso-ciliatis, Luzula racemosa Desv. no. 22. t. 6. f.3, Laharp. no. 18, excl. altero ‘Desr. synon., Sehldl. in Linn. VI. p. 43, nbi addit cl. auetor: -„Vix possumus pro varielate L. spicatae elatiori angusti- et rigidifolia, foliis snperioribns pilosulis, noh habere. Talis et apud nos ocenrrit varietas vel forma.’ — Kunth enum. III. p.313, excl. syn. L. interrwptae Desr. L. Alopecurus Humh,. Bonpl. et Kunth nov. gen. I. P. 238, (teste ipso el, Kunth), 416 Habitatio. Var. a. cum subvarietate cu., qnae ubique illaım comitatur, in alpinis totius Enropae, Asiae Amerieaeque septentrionalis, in Islandia (Mackenzie!), Lapponia (Laesta- dius! Vahl fil.! alü), Norvegia (Wahleub.! Lindblom! Unio itiner. 1828!), Scotia (Balfour! Bentham!), Arvernia (cite, de Lamberty!), Pyrenaeis (Endress! pro Union. itin. 1829 sub Luz. pediformis nomine), Sierra Nevada, altit. 9000 — 40000 ped. (Boissier!), per omnem Alpium tractum!!, in Baldo (Schiedet) aliisque Ttaliae montibus!!, in summis Sudetis (Goeppert! Grabowski! alüi), Carpathis (Portenschlag! Gr. Sternberg!) , Rumelia (Frivaldsky! Griscbach!), Cancaso, alt. 7000 —10000 ped. (C.A. Meyer), Altai (Ledebour!), Una- laschka (Chamisso!), ad sinum Kotzehui (Beechey!), Labra- dor (Morrison!), in Groenlandia (Giescke! Yahl Alt), in ci- vitatis New Hampshire montibus Albis (Torrey! Barrith !), in montibus Petrosis (Drummond!), Carolina (Bose.!, quare nul- lus dubito de Junco spicato Walt, Carol.). — Subvarieta- tem aua. hucnsgue nonnisi in alpibns Salisburgieis a cl. Mie- lichhofer! observatu digna existimata est, sed vix dubitave- rim, eam ubiqne cum a. passim oceurrere. — Var. p. in Abyssiniae montibus Simensibus prope Demerki (Schimper!). — Var, y. in regni Mexicani Playas de Jorullo, alt. 2500 ped., et in Tolueea, alt. 8300 ped. (Humb.), et Orizaba mon- tibus inter 10000 et 12800 ped. alt. (Galeotti! Schiede)- — Vidi tamen et formam vulgarem ex Cordillera (Matthew!), * sperimima singula ex variis Europae partihus. ad varietates P- et y. ita transenntia, ut aullum prorsns earum diserimen sibi eonstet. Specimina nonnulla montium tam Albarım quam Pe- trosarım pari jure vel ad primam vel ad alteram varietatem trahere liceret, 417 Luzula Peruviana Desv. . 1. foliis canaliculatis planisve longe villoso-ciliatis, zpica lobato- vel interrupto -supradecomposita elongata post anthe- sin subnufante, bracteis primariis foliaceis, infmis spicam da- . ple superantibus, bracteolis laceris, perianthi foliolis oblengo- lanceolatis, exterioribus acuminato - subulatis, interioribus brerioribns summo apice obtusiuscalis mueronulatis, capsulam irigono -ovatam obtusam mulicam saperantibus, staminibus brevissimis. 2%, Luzula Peruviana Desv.n0.20, Kih. enum, III. p. 313. L. Alopecurus Hamb. Benpl. et Kunth nov. gen.I. p.238. ex parte (teste ipso cl. Kunthio), E m in n relig, Hacak; L. :p-145, -Laharp- 17. ex parte, Habitatio. In scopulosis Andium @uitensinm, prope Puemho,. alt. 8100 ped., et La Hacienda de Antisana, alt. 12600 ped. (Humboldt, et quead locum pesteriorem Host- weg!), et abhine usque ad nivis aeternae limites, i. e. ad alt. 15000 ped. (Hostweg!); in summo fere monte Pichincha (abs- que collectoris nomine “in herb. Hookeri!,, Ubi eandem in Peruvia legit Haenke!, non constat. Planta lecta prope La Haeienda de Antisana circiter 15 pollices alta, foliis omnino planis; religuae a ne visae, aeternac aivi propins natae, 6— 8 pollices altae, foliis constanter ca- nalienlatis. Praeterea non differunt nisi inflorescentia ilius tripollicari, harım uni- vel sesquipollicari. Omnium canlis malte ‚robustior, quam in alla L. spicalae Yarietate.. Habi-. tus fere Panici Cruris i Ball. Lazula Alopecarus Des. L. foliis canaliculatis planisve longe villoso-ciliatis, spien Pyramidato-ovali erecta supradecomposita, hracteis primariis 22r Bd, 44 Heft. 7 418 foliaceis, infimis 3 — 5 involnerum universale mentientibus spicam bis terre snperantihus, brasteolis Iongissime fimbriato- villosis, perianthii foliolis subaequalibus ovato -lanceolatis acn- minatis, eapsulam trigono- ovatam superne pyramidato-nen- 'tam mncronnlatam superantibns, seminibus subrotundis apice “brevissimme papillatis, basi oblique carancnlatis. 2. Luzula Alopecurus Desv. no. 19, Kunth. enum. H. :p. 314. EL. villosa Wickstr.? in act. Holm. 1823. p. 3. Habitatio. Ad fretum Magellanicum (Desr.), in insnlis ‚Falklandieis (Wright! C. Darwin! d’Urville!), et in insula .Macquarrie (Frazer!), unde verisimile fit, ut omnes maris Autaretici insulas incolat. In hac specie pariter ac in L. Peruviana folia minorum speciminum canaliculata, majorum prorsus plana sunt. Cau- ‚lis nune palmaris nune_ fere sesquipedalis, junceus. Üpiea terminalis 1—1%/g -pollicaris, junier albo-villosa, ita ut aul- Ins flos appareat, aetate provectior ex brunneo vel ex eine- reo nigricans, foribus apertis. Spiculae rarissime adeo dis- .eretae ut a cl, Wicksiroem describuntur, plerumque densissi me in formam ovalem vel pyramidalem congestae. Luzuls caricina mihi. . &. foliis planis ciliatis, spiea erecta superne simplicissi- ma floribus distantibns, inferne spienlis saepe remotissimis pancifloris aucta, bracteis infimis foliaceis, religuorum pleris- que ovato -subnlatis maxime inaeqnalibus, periandhii Solielis late- lanceolatis, exterierihus- acılminato - suhulatis, interioribus panlo brevioribns acutinsenlis, capsulam trigono subglobosan tnrgidam moeronulatam, paulo. ‚guperantibus, staminibns duas tertias perianthii partes longis, seminibns inaequaliter SEX costatis trancatis, basi obligne angulate - carunculatis, 419 Habitatio, In sylvis Cordillerae Mexicanae prope Oaxaca, alt. 8000 ped. (Galeotti! colleet. 1840. n0.5757, absque nomine), Planta, ni fallor, caespitosa gracilis, caule 5 — 15 pol- lices alto, Folia angusta siriata, pilis longis subsericeis albis, eiliata, et ad vagmarım oras reirorsum barbata. Spienlae inferiores, dum adsunt quo longius inter se distaut, eo lon- gius pedunculatae, infima nonnunguam per 4 pollices a reli- qnis remota, pedunculo a foli vagina semiincluse sesqui- pollicari capillaceo, superiores subsessiles. Tum fores in ri terminali erecta solitarii sessiles, inferiores distantes, supremi approximati. Bracteae sub siugulo flore tres, una ovato-sululata flore plerumque longior, reliquae ovatae flore breviores, paree pilosae. Perianthium sesguilineam lougum et fractus spadicei ad hasin subvirentes, Semina quae in diagnösi Jdeseripsi ‚.guamquam ex specimine capsalis omnihus jam sponte apertis, fortasse tamen nondum omnino perfecta, quum testa stata siceo inter costas praesertim ventre paulo collapsa ap- pareat, sed costae fam prominentes, quam nungnam in alia- ram ‚specierum seminibus sive maturis sive immaturis vidi. Afünitate proxima L. pediformi, sed habitus peculiaris, fere Caricis multiflorae sen divulsae junioris. Luzula pediformis DC. L. rhizomate ascendente erasso, foliis planis, panicnla lobata autante, racemulis confractis composita, spatham seb- aegnanfe, bracteis omnibus ciliatis, perianthii foliolis oblon- Eis, exterioribus acaminatis, interioribus brevioribus obinsis mMueronatis, capsulam. triquetro- ovatamı apienlatam subaequan- tibus, staminibus dnas tertias perianthii partes longis, semi- nibus oblique oblongis basi in carunculam. parramı attennatis, ventre subcarinatis et sub vertice ufringue linea curva e ca- Tina ad marginem extensa zonatis. Y. 27* 420 Juncus campestris &, Linn. sp. plant. p. 469, J. montanus $. Lam. ene. III. p. 273.. J. pediformis Villars. danph. II. p. 238. tab. 6, Rostk. ».22. i ö Luzula pediformis Cand. franc. no. 1829, Desr. no.21, E.M. luz. no. 17, Laharp. 'no. 16, Kunth ennm. III. p. 311. Var. f. caespitosa: canlihns densins caespitosis, foliis subsetaceo - complicatis, racemo terminali simpliei contracto. L. caespitost Gay mscr. in Durieu! plant. select. Hi- spano -Lusit, sect. I, Asturic. no. 216. . Habitatio. In monte Baldo! (Pollini, alii), Simplon (her- bar. Bungei!), Cenisio (Thomas! Morettit Moris! Bonjran! in Reichenb. germ. exsiec. no. 1314.), in montibus Deiphina- tus (Villars), Gallo-Provinciae (Gerard apud DC.), in Pyre- naeis, e. &. prope St. Laurent in Roussillon et Barbouilliere in Donnezan (Petit!), et prope Bagneres de Luchon (En dress!). — Var, 8. in Asluriae monte Pico de Arvas (Durien )- Cl. Darieu 1. &. plantae suse adscripsit: Luzula cespi- tosa Gay in Anm. sc. nat, 1836. Veram ipse el. Gay l. & p- 250. non novam speciem, sed L. pediformem a Duriaeo inventam esse praedieat. Sperimina a me visa 8 — 10 polli- ces longa, foliis complicatis, inflorescentia depauperata prime intuite novam quidem speciem mentinutur, in fore frnetugu® a forma solenni non differunt. Carunenla seminum basilaris parva yuidem sed evidens: Appendix terminalis eerie nulla, sed eommissura paulo ante Verlicem desinens, quo fit, uf linen eurra (ransrersa apicem a cominissura sepäret, ynamris huicleus apieeni implest. Eine in deseriptione a el. Kunth data corrigenda sunt en, 'qMA® qnandam affinitatem enm Z. Forster; longe distante smadere videhantur, De Dictyoteis adumbratio. Auctore Victore B. A. Comite de Trevisan. Crar. ess. 'Thalamia superficialia, idiogena (idest excipulo proprio minime instracta), ex ascis unicellnlaribns simplicibus, e cellulis strati cortiealis statim oriundis, composita, Para- physes articulatae clavatae. — Oedogonia nunc in diversis individais nunc in iisdem ‚(halamiiferis obvenientia, solitaria ve] irregnlariter approximata, sparsa, sphaerico- ovata,, im- mersa, morphosi simplici endochromi cellulae singulae intn- mescentis sirati corticalis orta. ‚Algae corticatac, fulcro radicali expanso- discoideo affixue. Obs. Tribus maxime naturalis a Lamonrouxio primum constitutä, sed nom nisi opere Grevillei (Alg. britann.) recte eircumseripta et-eximie illustrata, . Duplex vulgo „frucliicationis” apparalus, Dictyoleis onnibus communis , adest, De natura autem et significatione vera orgauorum, quae oedogonia nuneupavi, adhuc discepta- tur. Jam ab anno 1842 (Memoria sopra un nuor. gen. Rho- ‘docarpon di Cenog. — Sali’ ordine delle Bissac. di Fries.— 422 Sopra una nuov. elassif, delle Alghe) demonstrare conatus sum: ascos et oedogonia organa esse distinetissima, quorum unnm in alterum munquam transgredi posse et neutrum alte- rins quandam modifieationem esse; modum formatignis utro- romgne ab ipso initio diversissimum esse; sporas semper asco obduetas, exsertas, superficiales, oedogonia antem sirato cor- ticali immersa obvenire; organa utraque itidem quidem ger- minare et singala singulam plantam producere, individua ta- men ex oedogonits orta onnguanı ultra evolationis gradum matris adscendere; fruetihicationes itaque tantum superfieiales vera et sola organa reproductionis habenda, oedogenia autem organa multiplivationis, tetragonüs.Floridarum analoga, con- sideranda esse. Auctores attamen recentiores, nullo forsan excepto, doctrinam de identitate sporarım et oedegoniorum &cerrime sustinuerunt, Qua quidem rei ratione, mearım ob- servationum seriem ex toto et integro revidi; sed, pace tot elarissimorum virorum, ne singulam vel minimam modjficatio- nem in omnibus, gqnae une asserni, detegere potui. Cellulae superficiales exsertae sporas veras continentes, idest asci, of- gano efficiuntur distineto jam ab ipsa .origine ad metamorpho- sin superiorem designato, et ideo a ceteris omnibus strati corticalis cellulis essentialiter differunt. Sporae singulae .e sporodermide simpliei et nueleo homogeneo constan. Cellu- Iae contra immersae oedogonia gignentes a ceteris strafi co ticalis cellulis matricibus circumjacentibus ne minimem gqu- dem ab initie differunt et vegetationi tantem. itidem inserrinnt- Organa itaqne haee immersa, a parte qnadam jam eyolnta thalli transfermata, cum organis illis in Conferris capillarl vesicata, tumidula affinibusque obviis, oedogonii nomine aegue distingnendis, evolutionis processu et vera inde signiß- “eatione omnine mihi eonvenire videntur, Üedogonia insaper Dictyotearum tetragoniis Floridarum analoga esse ‚guiden 423 erediderim, Cellulae tetragonia foventes ceteris cellulis ma- ticibus proximis ejusdem ordinis initio ad unguem simillimae sunt nec aliter constructae, earumque endochremum serius tantum magis magisqne condensatur et turgeseit. _ Oedogonia et tetragonia in eo distinguuntur, guod illam subeunt mutatie-. nem, qua parietem cellulae matrieis communis disrumpere et speciem multiplieare valeant; ea tanfum infer utraque inter- vedit differentia, quod haec demum tetratoma eyadunt, illa semper indivisa servantur. Paraphyses sie dietae Dictyotea- ram revera nihil sunt nisi asci steriles, Praeter reproductionis et multiplicatienis organa normalia supra allata, alia quoque in Dictyoteis uonnullis obveninnt, quae pro fructificationis quodam genere vulgo habentur. In’ Chorda et Haplosiphone organa aseis immixta obveniunt, elongate-ovoidea, suhsessilia, endochromo demam transverse- seriatim polytomo repleta, ab Eysenhardt corpuscula annu- lato-septata nuneupata, a Carmichael capsulae, a Corda et Harvey antheridia vocata. Hacc gonophyses denominavi, et cum organis a clarissimis Dickie et Harvey in Cntleria multifida observatis et antheridii nemine insignitis convenire putaverim. De natura gonophysium duhia multa adbusc sel- venda restant; mibi, Jocum quo in omnibus speciebus, in qui- bus hactenus innolnerunt, obveninnt praecipne consideranti, ergana normalis fructificationis aseigenae per Anamerphosin transformata esse verosimile quidem apparet. . - Trichophyses tandem vocavi filamenta elengata confer- voidea, eylindrica, medio praesertim Jongearlicnlatg, saepe sabinania, delicatissima, simplieia, superficialia, e strato cor- tieali oriunda, sparsa, plerumque solitaria, quae in Dietyo- teis permultis observata, Chordarieis autem propria, ab au- ctoribas recentioribus vulgo cilia vel Fila cilüformia nuneu- pantur, 424 Sobtribus L._ Punetarleae *. Char. ess. Monoclines. — Thalamia ab ipsa origine nuda; asci monospori. — Thallus laminaris solidus, Fulerum radicale nudum. \ Gen. I, Diplostromium Kütz.. Char. 'Thallus laminaris stipitstus, simplex, planus, so- idus, conlinuns, tenuissime membranaceus. Fulerum radicale disceideum minutissimum, zudnm. Trichophyses rarissimae. Struetura cellulosa, arcta. Stratum corticale nullam. Stratum medullare e cellulis aequalibus subparallelipipedis coelococeo- deis distromaticis compositum. . Thalamia vix definita, punetiformia, minufissima, nuda, per omuem thallum inordinate sparsa, ex ascis simplicihus, sphaerico-ovatis, sessilibns, monosporis, erectis, paraphysi- bus simplicibus elavatis articnlatis subradiantibus paueissimis Goncomitatis, composita. — Gonophyses nullae. Oedogonia ignota, 1. Diplostrominm tenuissimum Kütz. (Phycol. gener- P- 298. 1.20. II, ig. 1 et 3. ceteris omnibus exelusis.) Punctaria tenuissima Grevill., Menegh, (Alg. Ital. © Daln. p.179.) — Zonaria tenuissima Agardh (System.). — Z. plantaginea var. tenuior Agardh (Spec.).— Ulva plan- taginifolia var. tenwior Lyngb, Hab. Mare Baltieum, boreale, adriaticum. Obs. Figurae 2, 4, 5, 6, 7, 8, iconis 20. II. Diplostro- mil tenuitsimi Kütz.. ad Heterophycum balticum Trevis. (Sopra un nuevo gen. Meneghinia di Alghe Imenotall. — Saggio di una monogr. delle Alghe Coccotall, p. 401.) pet- tinent. ü 425 Gen. I. Soranthera Postels et Ruppr. Char. 'Thallus laminaris subsessilis, simplex , plans, solidus, continuus, tenuissime membranacens. Fulerum radi- cale discoidenm, minutissimum, nudam. Trichophyses nullae. — Structura cellulosa, arcta. Stratum eorticale mnllum, Stra- tun medullare e cellulis aequalibus angulatis phaenococeodeis monostromatieis? compositum, Thalamia exacte definita, soriformia, hemisphaeriea, nn- da, per omnem thallum inordinate sparsa, ex ascis simpliei- bus, pyriformibus, basi angnstatis, snonosporis, paraphysibus . simplieibus elavatis articnlatis radiantibus dense concomitatis eomposita, — Gonophyses nullae. Oedogonta ignota. ” Obs. Licet genns mihi tantum notum sit’e descriptione, quam dederunt clarissimi Postels et Rupprecht, praecedenti stne dubio summopere affine, nec satis forsan ab eo distin- ctum, videfur, ex anctoritate eorundem „structura Ulvae et fructifieatione Penctariae” insigne. A Diplostromio itaqne thalamiis exaete definitis soriformibus hemisphaerieis aseisqne pyriformibus basi angustatis radiantihus densis unice quasi differre videtur. 1. Soranthera ulvoidea Postels et Rappr. Hab, Oceanus pacificus borealis ad Sitkam. Gen. Il. Punctaria Grill. Char. Thallus laminaris stipitatus, simplex, planus, so-. lidus, continuus, membranacens, Fulerum radieale discoi- deum, minutum, audum. Trichophyses rarissimae. — Stru- etora cellulosa, area. Stratum cortieale e cellulis winutis subparallelipipedis phaenococcodeis conflatum. Stratum me- dullare © cellulis ‚amplis angulato-rotundatis inanibus mono - — oligostromatieis compositum. 426 Thalamia rix definita, punctiformia, minutissima, nuda, per omnem thallum, inordinate sparsa, ex asris simplieibus, sphaerico-ovatis, sessilibus, monosporis, ereclis, paraphysi- bus simplieibus clavatis artieulatis subradiantibus paueis con- comitatis, composita. — Gonophyses nullae. Oedogonia in üsdem individuis thalamiiferis ebvenientia, solitaria vel irregulariter approximata, per omnem thallum inordinate sparsa. Syn. Phycolapathum Kütz. (Phycol. gener. 9.299.) — Phyliitis Kütz. (Phycol. gener. p. 342). Obs. Genus sequenti valde affne, attamen praesertim thallo laminari plano solido et defectu fihrarum filamentosarum interiorum anastomosantium sane distinctissimum. Clarissimus Greville quidem descripsit thalli structuram „of au interlacing of longitudinal and iransverse flaments, . covered by a finely reticulated membrane.“ Sed pro fibris flamentosis longitudi- nalihus et transversalibus anastomosantibus sumpsit parietes cellalerum. amplarım inagium strati medullaris. Numerus Straterum € cellulis medullaribus conflatorum varius, eaete- rum in ommnibus speciebus stractura plane eadem. P. wu- dulatar, caespitosae, crispatae, fissae, debilis, eu nealae, fasciae et lanceolatae fructikicationes hartenus omnino latent. P. debilis, cuneata et fascia ab aucto- ribas praecedentibus ad Laminariae genus relatae fae- runt, sed a veris hujus generis speciebus lougius distant; -differunt enim fulero radicali cexie discoideo minuto, nee rhi- zemii ramosi adinstar, et.defertu strati medullaris Ghrosi Stratum insuper corticale itidem in his, ni in Punctariis ve ris, pulchre areolatum, et cellulae, quihus constituitur, be nuiores sunt ei regulariores, Afünitas interea hagum omninm 'specierum cum P. calendwlasfolia et rubescente avidentior quidem videtur. 427 Celeberrimus Kützing P. debilem statum sterilem P. ca- erndulaefoliae eredit, Harvey contra P. fasciae synenymon; mihi ab utraque distineta species, Idem Kützing P, calen- dulacfoliam proprii generis, Phycolapathi, typun habet, e P. autem fascia alterum genus, Phyllitidis nomine et Di- ctyoteis veris adscriptum , constituens. Sed auctorem prae- elaram, qui Punciarias, idest sua Phycolapatha, cum Diplostromio juxta Phycoseridis genus collocaverit, refutare omnino supervacanenm pntaverim. 1. Punctarin calendulnefolia Treris. (Synops. gener. Algar.). P. latifolia Grevill, Menegh. (Alg. Ital. e Dalmat. p. 174. 1.4. fig. 3.), Harvey (Phycol. britann. t. 8). — P. plan- taginea Zanard. _ Phycolapatkum debile fructicans Kütz. (Phycol. gener. p. 299, t. 24. II. exclus. synon. Laminarige debilis Ag. et variet. 0.). — Zonaria plantaginea Mar- tens. — Laminaria debilis Naccari. — Ulva calendnlae- felia Gmelin (System. Natur... — UT. plantaginifolia Wul- fen, Moris. — U, plantaginea Roth. — Tremella calen- dulaefolia Gmelin (Histor. Fucor. 1768). Hab. Ad oras Angliae, Hiberniae, Galliae atlanticas. Mare mediterraneum ad oras Italiae et Sardiniae. Mare adria- ticum. 2. Punctarin rubescens Trevis. (Synops. gener. Algar.) P. plantaginea Grevill., Harvey (Phycol. britann, t. 128.). Phycolapathum plantagineum Kütz. (Phycol. german.) — Diplostromium plantagineum Kütz. (Phycol. gener). — Laminaria debilis var. dictyotoides Duhy (exelus. synon. Agardhii). — Ulva rubescens Lyngb. — U. plantaginea Smith (Engl. hotan. t. 2136). i Hab. Ad:oras Europae!atlanticas. Mare borenle et bal- tienm. 428 3. Punctaria undulata J. Agardh. Zonaria plantaginea Agardh (Spec. Algar. I. 1. p.138. exel. synon. omn, et variet.) — Laminaria plantaginca Agardı (Synops. Algar. Seandin. p. 20. exel. synon.). — Ua plantaginifolia Lyngh, Hab. Mare halticum et boreale, 4, Punctaria enespitosn J. Agardh. Hab. Mare balticum, 5. Punctarla cerispata *, Phycolapathum crispatum Kütz. Hab. Mare adriaticum. 6, Punctaria fisaa *. Phycolapathum fissum Kütz. Fucus bicornis Gmelin. Hab. Mare boreale ad oras Germaniae. T. Punctaria debiiis *. . Phycolapathum debile sterilcKütz. Zonaria plantagineu partim Spreng. Laminaria debilis Ayardı, Greyill,, Me- negh. L. papyrina Bory. Fucus phyllitis var. subsessilis Clement. lab. Ad oras Europae atlanticas usqne ad Norvegian. Mare mediterraneum et adriaticum. 8. Punctaria euneata *, Phycolaputhum cuneatum Kütz. (Phycol, german.) Pl debile var. a. Kütz. (Phycol, gene.) Laminaria cuncala Suhr, L. faseiae var, Harvey. " Hab. Mare balticum et boreale. Ad oras Angliae al- lanticas. Ad insulas Falkland, 9. Punctaria fascia *. Phylitis fascia Kütz, Luminaria fascia Agarl, Smith (Engl. botan. Suppl, t. 2845.) Fecus fascia Deder. (Flor. dan. 1, 768.) Ulva fascia Lyngb, 429 Hab. Ad oras Europae atlanticas usqne ad Norvegiam. Ad insulas Falkland, 10. Panetaria lanceolata *. Phyllitis lanceolata Kütz. Hab, Marc mediterraneum. Subtribus II. Seytosiphoneze *, Char, ess. Diclines. — Thalamia ah ipsa origine nuda; asei monospori, — Thallus caulescens fistulosns vel cavus. Fulerum radieale nudum, Gen. IV. Seytesiphon Agzardı (Dispos. Algar. Snec. 1811). Char. Thallus caulescens stipitatns vel sessilis, simplex vel ramosüs; teres- vel compressus, fistulosus ‚vel eavus, con- finuus, membranacens. Fuleram radicale discoideum, plerum- que miantem, nadnm. Trichophyses rarissimae. — Structura celluloso-fibrosa, arcta. Stratum corticale e cellulis minutis suhparallelipipedis holoeoecodeis conflatum. Stratum medul- lare e cellulis amplis angulato-rotundatis inauibus mono -— tetrastromaticis et e fihris filamentosis interioribus paucis la- xissimis ramosis anastomosantibus tenuissimis eylindricis arti- culatis hyalinis compositum, Thalamia definita, punctiformia vel soriformia, plerum- que minuta, nnda, per omnem (hallum inordinate sparsa, ex aseis simplieihns, ovato -pyriformibus, basi angastalis, mono- Sporis, plus minusve radiantibus, paraphysibus simplicibus elavatis articulatis immixtis, composita.— Gonophyses nullae. Dedogonia in diversis individuis (nec in thalamiiferis) ob+ venientia, solitaria vel irregulariter approzimata, per omnem thallum inordinate Sparsa, . Syn. Asperocvecus Lamour. (in Annal, da Mas. XX. 1813). Encoelium Agardh (Spec, Agar. I. 1. 1821). Sti- 430 Tophkora Montagn. (Phytogr. Canar.) Colpocoelium Trevis. (Synops. gener. Algar) Haloglossum Kütz. (Phyeol, gener.) Cladocoelium 'Nrevis, (in litter. 1844). Hydroclathrus Za- nard, (Not. int. alle cellul. marin, venet,) Obs. Clar. Agardh genus suum Scoyiosiphonem (ypo Ulva fistulosa Hudsoni constitwit, Fuco filo Linnäi inter Fucos tune relieto. Serius tantım (Synops. Algar. Scandin. p.i4. 1817.) Soytosiphonem fistulosum varietatem „e loco natali ortam” ejusdem Fuc? fill declaravit. Nomen Aspero- cocci a Lamourouxio propositum, ex vocabulo latino (asper) et graeco (xöxxog), hybridum ideoque nen agnescendum. Cum itaque Ulva haec fistulosa Hudsoni certissime sit Confervae echinatae Mertensii synonymon, nomen generieum aptissimum omniumque antiquissimum Agardbianum restituendum ‚esse pu- taverim. Subgenus I. Haloglossum Kütz. Char. Thallus stipitatus, simplex, eompressus. Fulerum radieale minntum,. Stratum mednllare cellulosum monostro- maticum, Thalamia soriformie, valde prominentia, inordinafe sparsa, y 1. Scytosiphon lanceolatus *, Asperococous lanceolatus Lamour, A. compressus Griff, Menegh., Harvey (Phycol, britann. t. 74.) Encoeliun lanceolatum et compressum Trevis. (Synops. geuer. Algar.) Haloglossum Griffithsianum Kütz. Hab. Ad australes Angliae et atlanticas Galliae et Hi- spaniae oras. Mare mediterraneum et adriatienm. Ad oras Africae Capensis. Subgenus II. Euseytosiphon *. - . Char. Thallus stipitatus, simplex, teres. Fulerum ra- dieale minutum. Stratum medullare cellnlosum mono — tristro" matienm. Thalamia punctiformia vel soriformia, minuta, in- ordinate sparsa. . Syn. Asperococcus Zanard. (Not. int. alle ceilul, ma- cin. venet.) oe 2. Seytosiphon echinatus *, S. fistulosus Agardh (Dispos. Algar. Snee. p. 24). -S& Jilum var. fistulosum Agardh (Speec. Algar. 1. 1. p. 163.). Asperococcus echinatus Agardh (Syuops. Algar. Scandin, p- XXL), Grevill. (Alg. britann. p. 50. t. 9.), Harvey (Phycol. britann. 1.194.) A. rugosus Lamour. A. fistulgsus Hoo- ker. Encoelium echinatum Agardh (Spec. Algar.I. 1. p.145). E. Lynzbyanum Grevill. (Scott. eryptog. Filor. t. 290). Chorda filum var. fistulosa Kütz. (Phycol. german.) Chor- daria filum var. fistulosa Agardh (Synops; Algar. Seandin. p. 14). Ch. filum var. inflata Wall. Ulva fistulosa Huds. U. rugosa DC. U. filum Gowan. U. lIumbricalis Lamour. U. simplicissima Clement. Solenia fuscata Bory. Ente- romorpha echinatu Link. Conferve echinataMertens, Roth. C. fistula Roth. Hab. Mare balticum et boreale. Ad atlanticas Enropae et Americae oras. Ad littora Canariensia. Mare mediterra- neum, aegeum, aAdriaticum. ‚Oceauns australis ad oras Tas- maniae. . Oceanus pacificus nd oras Japoniae, S$. echinatus var. vermicularis. * Asperocoecus vermicularis Moore, Wyatt, A, echi- nalus var. versicularis Griff., Harvey. Encoelium echi- natum var. vermiculare Trevis. (Nomencl. Algar. I. p- 45.) Hab. Ad oras Angliae. 3. Seytosiphon utricularis. * . : „Asperecocous uricularis Dumont d’Urvill, A, Lesso- nil Bory. Encoelium Lessonii Trevis. Hab. Ad insulas Maloninas, 432 S. utricularis var, eylindraceus. * Asperococeus Lessonii var. 9. Bory. Encoelium Les- sonü var. eylindraceum Trev. Hab. Cum specie. 4. Scytosiphon ÜUrvillel. * Asp. Durvillaei Bory. Envvelium Urvillei Trevis. Hab, Ad oram Chilensem. - ö 5. Scytosiphen Turneri. * Asp! Turneri Hooker, Harvey (Phycol, britann. t. 11). 4A. bullosus Lamonr. A. rugosus var. bullosus Duby. Ew- coelium Turneri Trevis. E. bullosum Agardlı. Gastri- diem Opuntia Lyngh. Ulva Turneri Dillw., Smith (Engl. botan. t. 2570). j Hab. Mare balticum et boreale. Oceanus atlantieus ad oras Europae a Norvegia usque ad Hispaniam. Mare medi- terraneum et adriaticum. Oceauns australis. 6. Seytosiphen tortilis. * Asp. tortilis Suhr. Encoelium tortile Trevis. Hob, Ad Indias orientales. 7. Scytosiphon tennis, * Asp. tenuis Zanard. Encoelium tenue Trevis, Hab. Ad oras Istriae, \ Subgenus II. Giadocoelium Trevis, "Char. Thallus stipitatus, ramosns, teres. : Fulerum Ta dieale minntum, Stratum medullare cellulosum distromatieun Thalamia punctiformia, minuta, inordinate sparsa. Syn. Encoelium Zanard, (Not, int, alle cellnl. maria venet.) 8, Scytosiphon ramorissimun, * ! 433 Encoclium vamosissimum Kütz, Cladocoelium ramo- sissinum Trevis. Hab. Mare adriaticnm, $. ramosissimus var, trichophorus. * Encoelium ramosissimum var. trichophorumKütz. Cla- docoelium ramosissimum var. trichophorum '"Trevis. Hab. Cum specie. Subgenus IV. Co/pocoelium Trevis. (Synops, gener. Algar. 1842.) Char. Thallus sessilis, simplex, suborbienlaris. Ful- erum radicale amplum. Stratum medullare cellulosum tetra- stromalienm, tellalis interioribus sensim amplioribus. Thala- mia soriformia, minntissima, subseriata. j ‚Syn. Stilophora Montag. (Phytogr. Canar,) Hydro- elathrus Zanard. (Not. int. alle cellul, marin, venet.) 9. Seytosiphen eavernosus. * Asperococcus sinuosus Bory, Menegh, (Alg. Ital. e Dal- mat. pP. 168. 1.4. fig.2.) Eucvelium sinuosum Agardlı (Spec. Algar.T. 1. p.146). Colpococlium cavernosum Trevis (Synops. gener. Algar.) Hydroclatkrus sinuosus Zanard. Stilo- phora sinuosa Agardh (in Flora 1827), Zonaria sinuosr Agardh (Synops. Algar. Scandin. p.XX.). Ulva cavernosa Forsk, U. sinwosa Roth. U. Nostoc Poiret, DeCand. Fu- cus tremelloides Bertol. Nostoc mesentericum Agardh (Sy- stem, Algar. p. 21.), Delle Chiaje (Hydrophyt. neapol.1l. p.9. 1.57). Tremella cavernosa Poiret. T. rugosula et cerina Clement, Alcyonidium Nostoc Lamour. A. tremelloides Agardh (Syst, Algar. p. 17). Hab. Oceanus ailanticus ad littora Canariensia, Hispa- niae et Galliae. Mare mediterranen, aegenm, adrialienm, rabram. 22r Bd, 4: Melt, 28 434 S. cavernosus var. lobatus. * Asperococcus sinuosus var. lobutns End}. et Diesing. Hab. Ad oras insulae Karek sinus Persiei, Gen. Y. Malodictyon Kütz. (Phycel. gener.) Char. Thallus caulescens sessilis,, simplex, cavus, pri mitus suborbienlari- eveideus hine inde foraminulis magis ma- gisqne dilatatis pertnsus, elathrate-reticulatus, demum can- cellorum marginibus involulis inerassatns, rete irregulare sub- explanatum referens, memhranacens, Fulerum radieale discoh- deum, amplum, nudum. Trichophyses nullae. — Structura cellulosa, areta, Stratum eorticale e cellulis minutis aub- parallelipipedis holococcodeis conflatum, Stramm medullare e cellulis amplis augulato- rotundatis inanibus tetrastromatieis, interioribus sensim amplioribus, compositum. . Thalamia definita, soriformia, minntissima, nuda, per omnem (hallım inordinate sparsa,, Ex 'nsiis simplieibus, por formibus, basi angustatis, monosparis, suberectis,, paraphy- sihus simplicihus elavatis artieulatis vix' ‚ radiantibus imimixts, composita, — Gonophrses aullae. . . Oedogenia ignota, . . Syn. Hydroclatkhrus Bory (iu Dict. class, d’hist. 19 tur. VIIL). Obs. Nomen quidem Hydroclathri imposuit eları Bor; quod cum regulis, utpote ex vorabulo graeco et latine hybri- dum, repugnei, rejieiendum erat, 1. Halodictyon Boryanım. * H. cancellatum Kütz. Asperococons clarhratus Me- negh. A. eancellatus Endlich, KEnccelium clathraiu® Agardh (Spec. Algar. 1. 2. p.412). Hydroclathrus "cancel- latus Bory, H. Boryanus Trevis. (Synops. gener Algar.) 435 Stilophora clathrata Agardh (in Flora 1827.) Fucus cla- tkratus Bory. Corynephora Agarum Despreaux. Hab. Oceanus atlanticns ad oras Brasiliae, Canarienses et Gallieas. Mare mediterraneum ad littora Algeriae. Mare rubrum. Oceanus australis. Gen. VI. Stilophora Agardh, Zanard, (in Bibliot, Ita. XCH.). Char. Thallus canlescens ramosus, teres, fistulosus, eontinuus, membranaceus. Fulernm radicale discoideum, mi- mofissimum, nudum. Trichophyses thalamiis immixtae vel hue illue sparsae. — Struetnra cellulosa, arets. Stratum eorticale e cellulis minutis suhparallelipipedis phaenococeo- deis conflatum. - Stratum medullare e cellulis amplis angn- laio-rotandatis inanibas distromaticis, interioribus mnlto am- plioribus, compositnm. Thalamia definita, soriformia, nuda, per omnem thallum in z0nas transversas erdinata et fere confinentia, ex asris simplieibns, globoso-evalis, sessilibus, monosporis, erectis, densis, composita. Paraphyses et gonophyses nullae. ' Oedogonia in diversis indiridnis ‘(nec in thalamiiferis) ob- 'venientia, solitaria vel irregulariter äpproximata, per omnem !hallam inordinate sparsa. Syn. Carmichaelia Grevill, (Scott. er yotog. Flor. 1.288). Striaria Grevill. (Scott. eryptog. Flor. Synops. p.44). Stt- *tyosiphon Kütz, (Phycol. gener. p. 301). Obs. Episcopns C. A, Agardh genus Siilophoram Septem- bre anni 1827 proposuit tygo Solenia crinita. Eodem anno 1827 car. Greville Germichaelize sure atienuatae jconem erulgavit, Genns tamen Carmichaelia Bob. Brownii inter Leguminosas antiquius, et ideo ipse Greville Algae Scoticae homen in Strieriam sequente anno 1828 mutarit. Stilo- 28* 436 phora Dipterorum familiae Muscariaearım genus a Robinean- Descoidy (Essai sur les Myodaires) anno 1830 propositum fuit; Stilophorae autem nomen generienm inter Polypos (An- thozoa Madreporina) ex errore typographico pro Stilopora ortum, Stiotyosiphonem Kützingü individunm oedogoniiferum spe- ciei enjusdam Stilophorue generis esse quidem erediderim. Structura omnino eadem; quod ex iconibus etiam (1. 21. fig. I, et III) evidentissime patet. Celeberrimus autem hic auctor, a Dietyoteis Chordearum et Encoeliearum familias separans, Striariam Encoelieis, Stietyosiphonem vero, cum Chloro- siphone (Wyattia) et Dictyosiphone, Dermatohlasteis, Ente- romorpheis suis (Ulyaceis, Hymenothallis, Heineis nostris) re- tlit. Encocli:ae (Encoelium, Halodietyon, Striaria) in eo & Chordeis (Chorda, Spermatochnus, Halorhiza) distingunnter, quod stratum medullare, sive internum Kützingii, e cellulis angnlate-rotandatis, nec elongatis subeylindrieis in filamenta longitudinalia coahtis, constitwituer. Subteibum itaqne hanc nostram Scytosiphonearum iteram in binas sectiones, F# scytosiphonearum (Scytosiphon, Halodietyon, Stilophora, Wyattia) et Chordcarum (Haplosiphon, Chorda, Adenocystis, Phacochorda, Dietyosiphon) nominandas, diviserim. Triehophyses in individnis thalamiiferis thalamiis immix- tae, in oedogoniiferis hue illuc sparsae. 1. Stilophora erinita Agardh (in Flora 1827). Striaria crinita J. Agardh, Str. attenuata var, ort nita Kütz. Solenia crini;a Agardh (System. Algar.). Con- ferva erinita Ruching. Hab. Mare adriaticum, 2. Stilophora attenuata Trevis. (Synops. gener. Algar.) Carmichaclia attenuata Grevill, (Scott. eryptog. Flor. 1. 288.) Striaria attenuata Grevill, (Scott. erypiog. Flor. 437 Synops. p 44. Scytosiphon olivacens Carmich. Zonaria lineolata Agardh (in Flora 1827). Z. Naccariana Agardı (Mss. in Naccar. Flor. Venet.), Dictyota lineolata. Grevill. (Alw britann. Synops. p. XLUL). Sodenia attenuata Agardhı (System. Algar.). Ulva attenualta Naccar. Hab. Mare baltieum ct boreale. Ad oras Angliae et Hiberniae. Mare mediterraneum et adriaticum, 2. Stilophora fragilis Trevis. (Synops. gener. Alzar.). Striaria fragilis J. Agardh. Hab. Ad Bahusiam. 4. Stilophora adrlatica. * Stictyosiphon odriaticus Kütz.. Hab. Mare adriaticum. Gen. VI. Wyaltia Trevis. (Synops. gener. Algar. 1842). Syn. Chlorosiphon Kütz., Harvey. Obs. Genus ab omnibus ceteris Dietyotearum certe di- stinclissiuum, 7 yaltiae nomine, memoriam egregiae Marixe Wyatt, quae Algarım Danmoniensiun collectionem siccam pulcherrimam edidit, revocante, type „dsperocoeco pusillo Carmichaelii, Septembre anni 1842 proposui. In „A List of the British marine Algae arranged sistematically” a clarissi- ıno Harvey (Phycol, britann. Fase. XX.) nuper, Aug. 1847, evulgata idem Asperococcus pusillus typum sistit alterins novi generis Chlorosiphonis. Celeberrimus Kützing autem genus Constituit suum Uhlorosiphonem anno 1843 (Phycol. gener. P.301.) unica specie, Chlorosiphone Shuttleworthiano, syno- "ymis nullis adjectis. Speciminibns authentieis Kützingianis aullis hactenus visis, mihi adhuc latet an stirps a Shuttle- worthio commmnicata speeifice quidem a vero „Asperococco Pusillo Auglorum differat, quod mihi tamen valde dubium Yidetur, Utrumque staque sit, quod prioritatem nominis ge- 438 neriei atıinet, illud Wyattiae omni jure mihi vindieare me posse videor, 1. Wyattia pusilla Trevis. (Synops. gener. Algar.) Chlorosiphon pusillus Harvey. Asperococeus pufilius Carmich, Encoelium pusillum J. Agardh, Hab. Ad oras Angliae et Sueciae, 2, Wyattia Shuttleworthiana. * Chlorosiphon Shuttleworthianus Kütz. Hab. Ad oras Hiberniae, 3. Wyattia Iaminariae, * Chlorosiphon laminariae Harvey. Bangia laminariae Lyngb. Bangiella laminariae Gaillon. Hab. Ad oras Angliae, Danise, Galliae atlantieas. Obs. Ex mente Anglorum est status tanlum jwrenilis Wyattiae pusillae. Gen. VII. Maplosiphon. * Char. Thallus caulescens simplex, teres, fistulosus, seplis internis transversalibus destitutus, continuns vel sub- artienlato-constrietus, membranacens. Fulcrum radiale d- scoidenm, minuftum, nudum. Trichophyses sparsae, — Stru- ctura heteromorpha, arcta. Stratum corticale e cellulis wi- autis subparallelipipedis holocoecodeis conflatum. Stratum me- dullare e cellulis amplis elongatis subeylindrieis inanibus iD filamenta longitudinalia oligostromatiea eoalitis compositum. Thalamia omnem thallım obtegentia, ex ascis simpliei- bus, pyriformibus, basi angnstatis, monosporis, erectis, ‘PA raphysibus diehotomis elavatis artieulatis numerosis immixlis, composita. — Gonophyses in iisdem individuis thalamiiferis obvenientes, solitariae, per omnem thallum inordinate SpAT- sae, ascis et paraphysibus immixtae, ovato-pyriformes; hasl angustatae, 439 * Oedogonia in diversis individais (nec in ihalamüferis) ob- venientia, solitaria’, per omnem thallum inordinate sparsa. Syn. Chorda Zanard. (in Bibliot. Ital. XCIX.).. Obs. Chorda lomentaria Lyngbyei genus sistit, nt ere- ‚üiderim, cum Chorda (Alo) Stackhousei minime confunden- dum, plüribus, praesertim carpicis, magu) momenfi characte- ribus sane quidem distinetum. In Haplosiphone itaque ihal-. las septis internis transversalibus destitutus, stratum medul- lare oligostromaticum,, asci pyriformes hasi angustati, para- physes numerosissimae, gonophyses ovato- pyriformes basi an- gustaläe; in Chordae autem genere thallus intus transversim septatus, stratum medullare polystromaticum, asci subobeo- nici basi longe angustati, paraphyses nullae, genophyses era- tae brevissime hasi angustatae. Paraphyses dichotomae ar- ctissimam cum Phacochorde aflinitatem ostendunt. Tricho- physes in individuis tam ihalamiiferis quam oedogoniferis ob- veniunt. Nomen generirum ex &rAdos (simplex) et olper (sipho) deprompsi. 41. Haplosiphon lomentarius. * Chorda lomeniaria Lyngb., Meuegh. (Alg. Ital. e Dal- mat. p.185. 1.4. fig. 7.) Ch. fistulosa Zanard, Ch. adria- tica Kütz. (in Linmaea 1843). Ch. fülum var. lomentaria et adriatica Kütz. (Phycol. german.) Scytosiphon lomen- taria Endl. S. fistulosus Naccari. $. castaneus Carmich. S. film Kütz. (Actien). S, filum var. lomentarius Agardh. Asperococcus castaneus Hocker. Hab. Mare balticam et boreale. Oceanus atlantiens ad oras Europae ab insulis Faeröeusibus usqne ad Hispaniam. Mare mediterraneum et adriaticum. Obs. Ch. Fstwlosa Zanardinii (thallo continue) ne mi- aimum quidem a Ch. Tomentaria Lynghyei (thallo subartien- 410 iato - constrieto) gnam certissime differt. ' Individuum antem oedogeniifernum, a Meneghinio pro sterili hujus speciei statu habitum, est Seytosiphon castaneus Carmichaelü, serius a elar, Harvey (A Man. of the brit. Alg, p. 36.) „the yonng et Ch. lomentaria” julicatns. 2. Haplosiphon capensis. * Chorda capensis Kütz. Chordaria flagelliformis var. capensis Suhr (in Drege Plant. sice. capens.), Hab, Ad ovas Africae capensis. Gen. IX. Chorda Stackh, (Ner. britann. edit. 1.) Char. Thallus caulescens simplex, teres, fistulosns, intus transversim septatus, continuus, cartilagineus. Folcrum radieale discoidenm, minutum, nudum. Trichophyses spar- sae. — Structura heteromorpha, areta. Stratum corticale e cellulis minutis snhparallelipipedis holococcodeis conflatum. Stratum medullare e cellalis amplis elongatis suheylindrieis inenibus in filamenta longitndinalia polystromatica coalitis composiıum, Thalamia omnem thallım obtegentia, ex aseis simpliei- bus, snbobconicis, hasi longe angustalis, monosporis, erectis, densis, eomposita. Paraphyses nullae. — Gonophyses in iis- dem indiriduis thalamiileris obvenientes, solitariae, per omnem thallım inordinnte sparsae, aseis immixtae, ovatae, hrerissi- me basi angustatac. Velogonia ignota. Syn. Filum Stackh, (in Mem, soc. natur, Mosqn. Il. 1809). Flagellaria Stackh. (Ner. britann. edit. IL) Chor- daria Link (in Hor. physic. Berolin.). Soytosiphon Agardh (Spec. Algar.). Obs. De loco in systemate et de affinitate hujus gene- ris, quum a phrcologis praestantissimis omuibns recentioribus 4 ad Dictyoteus relatum fuerit, licet a clar, Zanardinio (Not. int. alle cellul, marin. venet. p. 48.) adhuc Laminarieis ad- seribitur, ulterins disputare supervacauenm puto, Singulare autem est, quod celeb. Kützing (Phycol. german. p. 269.) „Spermatoidien O” esse dieit. 1. Chorda filum Lamonr. Seytosiphon filum Agardıı (Speer). Chordaria fülum j Agardh (Synops.). Flagellaria filum Stackh, Fueus füum Linn, F. tendo Esper. Ceramium filum Both. Status valde trichophysiphorus: Chorda tomentosa Lyngb, Ch. flum var, tomentosa Kütz., Harvey. Scy- tosiphon filum var. tomentosus Agardh. — Chordaria filum var. penicillata Wallr. - Status juvenilis: Chorda filum var. trichodes Lyngb. Ch. filum var. thrix Harvey, Kützing, Scytosiphon filum var, thrör Agardı. Flagellaria thrir Stackh. (Ner. hri- tann. ed. IL). Fucus thrix Stackh. (Ner. britann, ed. IL.) Hab. Oceanus atlanticus ad oras Brasiliae, Canarienses, Europaeas omnes et Americae borealis. Oceanus pacificus bo- realis ad Sitkam, Unalaschkam et Kamtschatkam. 2. Chorda rimesa Montagn. Scytosiphon rimosus Endl. Hab. Ad oras Tasmanine. Gen. X. Adenocystis Harrer. . Obs. Clar. Harvey in obserrationibus ad Chordam filum (Phyeol, britann. t. 107,) ait: „the Antarctic genus Adeno- ©ystis differs from Chorda more by habit than any carpie character.” Caeterum mihi omnine ignotum genus. Hoc ta- men loco animadvertere licet, e recentissimis, post autummuın anni 1847 impressis, vel phycologorum peregrinorum operi- 442 bus vel diariis nulla -una, ob tristissimum bellum itatienm,. ha- etenns nendum ad me pervenisse. Gen. X. Phacochorda Agardıı (Spee. Algar. 1. 182.) Char, Thallus caulescens ramosus, ramis apice (hala- mio ahnormi plerumque sterili verticillifermi trichophysiphoro eoronatis, teres, fistulosus, continnus, cartilagineus.. Ful- erum radicale discoideum, minutissimum, nudum. Tricho- physes thalamiis immixtae, — Structura heteromorpha, laxa. "Stratum corticale e cellulis minutis augulate-rotundatis holo- coccodeis conflatum. Stratum medullare e cellulis amplis elon- gatis subeylindrieis inanibus in filamenta longitndinalia poly- stromatica coalitis compositum, Thalamia exacte definita, soriformia, valde prominentia, nuda, per omnem thallım inordinate sparsa, ex ascis sim- plieibus, pyriformibus, basi angustatis, monosporis, paraphy- sibus diehotomis elavatis moniliformiter articulatis radiantibns dense immixtis, composita. — Gonophyses nullae, Oedogonia isnota, Syn. Phymacium Link (Handb. zur Erkenn, der nutzb. und am häuf. vorkom. Gewächs. III, p. 232. 1833.) Sezle- phora J. Agarlh (Novit. Nor. Suec. ex Alsar. famil. p. 16. 1836). Spermatochnus et Halorhiza Kütz. (Phycol, gener. »- 334 eı 335, 1843), Obs. Cum inter Fungos Phymacium Friesii exstet et nomen Stilophorae persistere non potuit, jam anno 1882. {Synops. gener. Algar.) vetustins genericum Phacocherdam vindicare credidi. 1. Phacochorda rhizodes Agardı -(Spec. Algar. L 1. p. 1235). Stilophora rhizodes J. Agardı. Spermaiochnus rhi- sodes Kütz. Sporochuus rhizodes Ayardı (Spee. Algar. 1. 443 1. p. 156). Chordaria rhizodes Agardh (Synops. Algar. Scandin. p. XII). Ceramium rhizodes Agardı (Dispos, Al- gar. Suec. p. 18). C. tuberculosum Roth. Fucus rhizodes Turn. Conferva verrucosa Smith. Hab. Mare balticum et boreale. Ad atlanticas Europae oras a Norvegia usque ad Hispaniam. Mare mediterraneum ad oras Nicaeenses. Oceanus australis ad Tasmaniam. 2. Phacochorda paradexa Trevis. (Synops, gener. Algar.) . Stilophora Lyngbyei J. Agardı. Spermatochnns pa- radoxus Kütz, Striaria Grevilleana Pollexfen. Scyiosi- phon paradoxrus Hornem. (Flor. dan. t. 1595. fig. 2.) Spo- rıchnus rhizodes var. paradorus Agardh (Spec. Algar ) Chordaria paradoxra Lyngb. Ch. rkizodes var. paradoxa Agardh (Synops. Algar. Scandin.). Conferva paradoxra Roth. C. rhizodes Ehrh. Hab. Mare balticum et boreale. Ad oras Angliae et Hiberniac. 3, Phacochorda claviceps, * Spermatochnus clariceps Kütz. Hab. Ad Dalmatiam. 4. Phacochorda setacen. *. Stilophora selacea Menegh. Spermalochnus selureus Kütz. Heb. Ad Dalmatium. 5. Phacocheorda capillaris. * Stilophora capillaris Menegh. . Hab. Ad Dalmatiam. 6. Phacocherda minor, * Stölophora minor Zanard, Hab. Ad Dalmatiam, 444 7. Phacocherda adriatien 'revis. (Bysops. gener. Algar ) Stilophora adriatica J. Agardı. St. gracillima Za- ward. Spermaischnus adriatieus Kütz. Sporochnus adria- tus Agardı. Fuous marginalis Wulfen. Hab. Mare adriatienm et Propontis. 8. Phacochorda mediterranen. * Spermatochnus mediterraneus Kütz. (Phycol. geuer.) Sporochnus parado.rus Kiütz. (Actien.) Hab. Ad oras Neapolitanas. 9. Phacochorda gracilis Trevis. (Synops. gener. Algar.) Stilophora pupillosa J. Agardı. St. adriatica Me- negh. (Alg. Ital.e Dalmat. 1.3. fig.2.) Spermatochnus pa- pillosus Kütz. (Phycol. gener.) Zonaria papillosa Agardh. Dictyota papillosa Lamour., Duby. Sporochnus divarica- tus Zanard. (in Pappaf. Herb. Alyar. mar. adriat. n. 15). Sp. adriaticus Zanard. (in Bibliot, Ical. XCIX.). Sp. de- chotomus Kütz. (in litter. 1835). Sp. rhizodes variet. Chau- vun Confırca gracilis Wulfen. Hab. Mare mediterraneum et adriaticnm. 10. Phacocherda membranacen, ® Stilophora membranacea Zanard. Spermatschnusmen- dranucens Kütz, Hab. Ware adriaticum. 11. Phacocherda vaga. * Haleorhiza vaga Kütz, Chordaria parado.ra („Herbst pflanze”) Suhr. Hab. Mare balticum, B Obs. Specimina Kützingii anthentica non vidi. In ni- kilo tamen nisi (halamiis confluentibns a reliquis generis spe- ciebns essentialiter differre videtur. Varielas „ß. villose” ejusdem aucloris est tantum status valde trichophysiphorus. 445 1%. Phacochorda ?australis. *. Stilophora australis Harvey. Hab. Ad Tasmaniam. Gen. X. Dietyosiphon Grevill. Char. Thallus cauleseens ramosns, teres, fistulosus, eontinuus, membranaceus. Fulcrum radicale discoideum, mi- nutissimum, uudum. Trichophyses hus illue sparsae, — Stru- ctura heteromorpha, sublaxa. Stratum cortieale e cellulis minutis subparallelipipedis holococcodeis longitudinaliter ordi- natis conflatum. Stratum medullare e cellulis amplis elon- gatis subeylindrieis inanibus in filamenta longitudinglia oligo- stromatica laxe conjuneta coalitis compositum. Thalamia ignota. — Gonophyses nnliae. Oedogonia solitaria vel irregulariter approximata, per omnem thallum inordinate sparsa. Syn. Seytosiphon Duby, J. Agardı (Novit. Flor. Sue. ex Alz. fam.), i 1. Dietyosiphon foeniculaceus Grevill. Scytosiphon foeniculaceus Agardh (Spec. Algar. I. 1. »-163). Halymenia foeniculacea Agardh (Synops. Algar. Seandin. p. XIX.). Ceramium fibrosum Roth. Conferra Ffoenioulacea Huds. U. Abrosa Spreng. Fucus subtilis Turner. F. flagelliformis Jürgens. Hab. Mare balticum et boreale. Ad oras Angliae, Hi- berniae, Galliae atlanticas. ” 2. Bietyosiphon ramellosns Trevis. (Srnops, genen Algar.) Scytosiphon ramellosus J. Agardh. Hab.. Ad oras oceidentales Sueeiae- 446 Gen. XIII. ?8Stereothalia, * Char. Thallus eaulescens ramosus, teres, solidus, eon- immus, oo0.... Falerum radieale ....... Trichophyses nullae. — Strnctura cellulosa, „e cellulis endochromate reple- tis longitudinaliter seriatis.” Thalamia iguota. — Gonophyses nullae. Oedogonia solitaria, per omnem thallum inordinate sparsa. Syn. Stereocaulon Hook. fil. et Harvey (in Hooker’s Lond. Journ, of Botan. 1845). Obs. Stirps mihi tantum nota ex descriptione brevissi- ma ab auctoribus eximiis (loc, eit.) data. Facies, ut dieitur, Dietyosiphonis foenieulacei, cnjus in vieinia interea collo- canda, Nomen tamen Stereoscaulon persistere non potest, eum jam multis abhine annis exstet inter Lichenes genus homonymon a Schrebero conditum. j 1. Stereothalin Lyalıil. * Stereocaulon Lyallii Hooker fl. et Harvey. Hab. Ad insulas Falkland et Cap Horn. Subtribus II. Cntlerieae Trevis. Char. ess. Dielines. — Thalamia ab ipsa origine nuda; asei polyspori. — Thallus laminaris solidus. Fulerum radi- cale fibris artienlatis ramosis stupeis vestitum. Gen. XIV. Cutleria Grevill. Char. Thallus Inminaris snbflabelliformis, vage sous vel regulariter dichotomns, ecostatus, compresso - planns, 30” Itdus, continuus, membranaceo - cartilagineus, Fulernm radi- cale expansum, irregnlare, fibris artieulatis ramosis stapeis dense vestitum. Trichophyses sparsae. — Sirnetura cellu- losa, areta. Stratum corticale e cellulis minutis subparalleli- 447 pipedis, holococeodeis, lougitndinaliter seriatis, conflatum. Stratnm medullare e cellulis amplis elongatis, inanibus, lon- gitudinaliter dispositis, polystromatieis, interioribus maximis, eompositum, Thalamia exacte definita, soriformia, nnda, in utraqne thalli pagina inordinate sparsa, ex aseis simplicibus, elon- gato -ovoideis, basi longe angustatis, polysporis, radiantibus, triehophysibus obvallatis, composita. Paraphyses nullae. — Gonophyses in iisdem individuis oedogonüferis obvenientes, triehophysibus ramosis, in acerrnlos in utragne thalli pagina inordinate sparsos aggregatis, fascienlatim insidentes, elon- gatae, subeylindricae , sessiles. Dedogonia in diversis individuis (nec’in thalamiiferis) ob- venientia, 'solitaria vel irregulariter approximata; in uiraque (hal. pagina inordinate ‚sparsa. Syn. Spatoglossum Kütz. Obs. Clarissimns Greville (Alg. britaun. p. 212.) de- seripsit thalli siruetnram „composed of interlaeing Alaments within a reticulated membrane”: sed pro filamentis „interla- eing” internis sumpsit parietes cellularım amplarum inanium strati medullaris. j Panen de ipso nomine organorum, quae «dscos, 80n0- physes, oeilogonia et trichophyses vocavi, afferre Inbet, Ascos. C. multifidae C. A. Agardh apiculos unncupavit, Duby conceptacula, Greville capsulas, J. Agardı sporas, Kütziug spermatoidia, Harvey utriculos; ascos C. multifidae ei la- Giniatae Meneghini ztriculos vel ascos fertiles, Zamardini antkeridia, Endlicher uiriculos appellavit. Gonophyses C. adspersae C. A. Agardh capsulas denominavit, Kützing spermatoidia, sune C. pardalis De Notaris capsılas; C. adspersae et pardalis Veneghini wtriculos sporiferos vel 448 ascos fertiles, Zanardini antkeridia, Undlieher ztriculos; ©. multifidae Harvey antheridia. Oedogonia C. guineensis, Solierii et adspersae Kützing spermatia vocavit, Tricho- phyjses Decaisne Alamenta nunonpavit , J. Agardh Alamenta exteriora articulata, Meneghini ascos steriles vel ‚fia sterilia peripherica confervoidea, Endlicher ‚floccos arti- eulatos, Kützing Paranemata; tichophyses ©. pardalis De Notaris pedicellos articulutos confervoideos dixit. Quan- dam esse diversitatem inter vera fructikeationis organa 0. ‚multifidae et laciniatae et illa sic dieta C. adspersae et pardalis Meneghini quidem observarit, unde in characteribus genericis thalamia C. multifidae et Taciniatae „utriculos bre- yiter pedicellatos et filis sterilibus obvallatos in sores puneti- formes aggregalos” dixit; acervulos autem gonophysium et trichophysium ©. adspersae et pardalis „utrieulos filis ipsis sterilibns ramosis et in thalamia maculiformia stipatis copiose innalis” vocarit. Gonophyses Ö. multifidac primum et pro- prie nomine insignitas deseripsit Dickie (in Annals and Ma- gaz. of Natur. Histor, XIV. p. 168), Unieo charactere „spermatia in disco phyliomatis sparsa” duelus, elar, Kützing Ü. guineensem, Solierii et CO, ad- spersac statum oedogoniiferum, ut genns proprium, nomine Spetoglossi, sejunxit; quo summa injuria et neglectis plane biologieis rationihus factum fuisse exisiime, Gonophyses et oedogonia in C, adspersa et Solierii existere satis consiat. Gonophyses ©. muitifidae jgnorat Kützing. Thalamia vers, gonophyses ei oedogenin in omnibus Cxtleriae speciebns ve- vis revera prorenire, observationes Aacenratiores sine dubio docehunt. 1. Cutleria multifida Grevill., Harvey (Phyeol, britamı. 1.75). 449 Dictyota multifida Bory. D. penicillat« Lamour, D. laciniata Duby. Zonaria multifida Agardh (Spec. Algar.. 1.p.135). Z. penicillata Agardh (Synops, Algar. Seandin. »XX). Haliseris penicillata partim Spreng. Sporoch- nus multifidus Spreng. Ulva multifida ‚Smith. U. cornes Poiret. Hab. Ad oras Angliae, Hibernise, Galliae et Hispaniae atlanticas. Mare mediterranenm, adriaticum, aegeum. 2. Cutleria Iacinlata Menegh, Dictyota laciniata Lamour. D. laciniata var. peni- cillata Desmaz, D. setosa Duby? Zomaria laciniata Agardh. Hab. Mare mediterraneum ad oras Gallizse, Algerise, Corsicae. 3. Cutleris dalmatier Zanard. Hab. Ad oras Dalmatiae. 4. Cutleria üibrosa Kütz. Hab. Aü oras Dalmatiae. 5. Cutleria dichotoma Kiütz. Hab. Mare adriatieum. 6. Cutlerin guincensin. * Spatoglossum guineense Kütz. Hab, Ad oras Guineenses. "7. Cutieria Soiterii Zanard. Spatoglassum Solierii Kütz. Dictyota SolieriiChanvin. D. latifolia Suhr. Laminaria padinipes Bory. Hab, Ad oras Corsieae et Galliae mediterraneas et at- Ianlicas, 8. Cetleria laminaria Kütz, Hob. Ad oras Galliae mediterraneas. 9. Catieria aäspersa De Nolar. 22r Rd, 4 Heft. 29 450 . Spatoglossum Jlabelliforme Kütz. Sp. Spanneri Me- megh. (Atti della YI. Riun. degli Scienz. Ital.), Dictyota adıpersa J. Agardı. Padina adıpersa Grevill. P. Span- neri Menegh. (Atti della III. Riun, degli Scienz. Wal) Zo- naria adspersa Agardı. Ulva adspersa Roth. Hab. Ad oras Gaditanas. Mare mediterraneum et adria- tieum. 10. Catierfa pardalis DeNotar. Hab. Ad oras Genuenses, Subtribus IV. Eudictyotene. # Char. ess. Dielines, — Thalamia ab ipsa origine inda- siala; asci monospori. — Thallns laminaris solidus. Fulrrum radicale fbris artieulatis ramosis stupeis vestitum, Gen. XV. Dictyota Lauour. Char, Thailus laminaris dirhotomüs vel rarissime pinnn- tiidus, ecostatus, planus, solidus; eontinuus, membranaceus- Fulerum radicale discojdeum, minutam, : fibris articnlatis Ta- mosis stupeis vestitum. Trichophyses nullae. — Strurturs cellulosa, areta. Stratum corticale e cellulis minutis subps- rallelipipedis, holococeodeis, longitudinaliter seriatis, confla- tum. Stratom medallare e callulis amplis parallelipipedis, Maceidis, nune eoelocoecodeis mnne inanibus, ordinate disp0- sitig, mono — tetrastromatieis, aequalibus, compositum. Thalamia exacte definita, soriformia, indusio tenerrimo fagaeissimg primltus teoia, in utrague thalli pagina sparsı ex aseis simplieibus, globoso-ovatis, sessilibus, monosperis (sporis demum tetratomis), subradiantibus, composita, Para physes in acervulos sejunctos steriles, tandem nndos ei mar gine eircumdatos, in utraque thalli pagina sparsos, Aggres® 451 tae, simplices, subeylindrieae, artieulatae, subereetae, — Go- nophyses nullae. Oedogonia in diversis individuis (nee in thalamliferis) ob- venientia, solitaria vel irregulariter approximata,, in ntragne thalli pagina sparsa, = Syn. Dichophyllium Kütz. (Phycol, gener, p. 337.) Obs. Stratum medullare in maximo specierem numero monostromaticum, in D. repente tantum distromaticum, in D. trichode tetrastromaticum. Ciar. Meneghini (Alg. Ial. e Dalmat, p. 212.) paraphyses „a strato inferiore erampentes” dixit; ut in omnihus tamen ceteris Dictyöteis, in hoo quo- que genere a strato re qnidem vera corticali cerie proveniunt, Indusium antem thalamia primitus obtegens, item ‘ac margo Paraphysinm acervulos eireumdsns, nil alind est nisi perider- mis iper thalli gelinea, Subgenus 1. Endictyora. * * Dichotomae. 1. Dictyota Schröder Grevill. Zönaria Schröder: Agardı. Ulva Schröderi Mertens. “Hab. Ad oras Brasiliae. 2. Bietyota denticalate. * Dichophyliium denticulatum Kütz. Hob. Ad oras Genuenses. 3. Dietyota ellinta J, Agardı. \ “ Hab. Mare Antillarum. j % Bietyota dichotoma Lamowr. D. Bartayresiana Lamonr. D. vulgaris Kütz. (Phyebl, $erman.) Dichophyliium vulgare et dichotomum Kütı.(Phy« *ıl, gener,) Zenaria dichetoma et Bartayresiana Agardh. Haltseris dichotoma Spreng. Ulva dichotoma Huds. U. 29 * F 482 punciata Gooden. et Woolw. Fucus dichotomus Bertol. F. zosteroides Lamour. D. dichotoma var, acuta Chauvin, Duby. D. acuta Kütz. D. dichotoma var. implexa, * D. dichotoma var. iniricala Duby, Grevil. D. im- .plexa Lamour., Delil., J. Agardhı, Kütz. D. vulgaris var. äntricata Kütz. (Plıycol. german.) Dickophyllium implerum Kütz. (Phycol. gener.) Zonaria dichotoma var. intricala Agardh. Fucus implerus Desfout, F. dichotomus varı d« Bertol. Hab. Oceanus atlauticns a Norvegia usque ad tropicos- Ad oceidentales Americae australis oras. Ad Tasmaniam et Cap. bonae-spei, Mare rubrum, mediterraneum, aegeum, adriaticum. Obs. Clar. Kützing (Phycol, german, p. 270. 71.) sta- tam thalamiiferum (D. vulgaris K.) ab oedogoniifero (D. dichotoma K.) sperifice iterum separaus, varietatis etiam i- plexae statum aeque thalamiiferum (D. vulgaris var. intri- cata K.) a statu oedogonifero (D. imple.ra K.) sejunzit. 5. Dietyota divaricata Lamoır. D. linearis Grevill., J. Agardh, Menegh. D. implexs Duby, Bory, Deeaisn., Monfagn. Dichophyllium lineare Kütz, Zonaria divaricata Agarıh (Synops. Algar. Scan din. p XXL). Z, lineuris Agardh (Spec. Algar.I. 1, p 134.) Z. dichotoma var. pumila, Naccar, Z. dichotoma var. di- raricata Martens. Ulva fasciata Mohr. Fucus dichote- ‚mus var. 8. Bertol, D. divaricata var. pusilla. * D. pusilla Lamour, Zonaria pusilla Agarlh. 453 Hab. Oceanus atlantiens ad oras Hispanicas, Canarien- ses ei Americanas, Mare rubrum, mediterranenm, aegeum adriaticum. Obs. YVarietas pusilla differt a specie thallo angustissi- me, segmentis omnibns exacte linearibus (nee superioribus euneatis valde dilatatis). 6. Dietyoia negualis Küiz. Hab. Ad aras Dalmatise. 7. Dictyota linearis Trevis, (Synops. gener, Algar.) D. fasciola Lamour. Dichophylliium fasciola Kütz. Zonaria fasciola Agardh. Fucus linearis Forsk, Ffasciala Roth. F. dichetomus var. x. Bertel. Hab. Oceanus atlanticus ad oras Galliae. Mare medi- terraneum, aegenm, adrialicnm, 8. Wietyota sibenicensis Zanard. Hab. Ad oras Dalmalicae. 9, Bictyeia repens J, Ayardh. Hab. Ad oras Liguriae et Dalmatiae, 10. Dietyota trichodes Menegh. Hab, Ad oras Dalmatine, 11. Dictyota striolata Kütz. Hab. Ad oras Genuenses. 12. Dietyota ligulata Kiütz. Hab. Wirre mediterranenm. 13. Dietyota Kunthil Grevill. Dichopkyllium KunthiiKülz. Zonaria Kunthii Agardh. Hab, Ad oras Peruvianas et Chilenses. 14, Dietyota spinalosa Harvey. Aab. Ad insulas Loo- Choo, 25. Bietyota naevona Montagn. Zonaria naevosa Bahr. Hab, Ad oras Africae australis et Canarienses. 454 46. Dietyota farcellata Grevill. Zonariu furcellata Agardh. Hab. Ad oras Novae Hollandiae. 17. Dietyota minor Sonder, Hab. Ad oras Novae Hollandiae oceidentales. 18. Dictyota fastigiat Sonder. Hab. Ad oras Norae Hollandiae oceidentales. #3 Pinnatifidae, 19. Bictyota paniculata J. Agardh. Hab. Ad oras Novae Hollandiae et Tasmaniae. 20. Dictyota Brongniartii J. Agardh. Hab. Mare Antillarum. 21. Dictyota dentata Lamonr. D. rotundata Kütz. (in herb. Berol.). Dichophyllium dentatum Kütz. (Phycol. gener.) Zonaria dentata Agardh. Haliseris penicillata partim Spreng. Ulva Mertensü Martius, Hab, Mare Antillarım et ad oras Brasiliae, Subgenus II. Stoechospermum Kitz. (Phycol. gener. p. 339.) Obs. Clar. Kützing genns Stoechospermum iypo Zo- naria marginata Agardhii conatituit, quod cellulis strati me- änllaris polystromatieis pachydermatinis (nec monestromatieis Baccidis) et thalamiis marginalibns (nec in ufragne thalli pe- gina inordinate sparsis) a sno Dichophyllio distinxit, ed, ut jam dixi, in Distyota repente stratum medullare distro- matienm et in D. triohode tetrastromaticum adest: in. Dictyota maculata autem, Zonariae marginatae Agardhii summopere proxima, thalamia per omnem disenm et ntramyue thalli pa ginam inordinafe sparsa, marginemgue liberum lingnentia, ob- veniunt, Genus itaque Sioechospermum in eo fantum A Dictyota distinguitur, quod cellulae medullares interiores ampliores et exteriores minores (nee aeqnales omnes) ocenr- runt; ande vix subgenns preprium, 22. Dictyota marginata Grevill. Stoechospermum marginatum Kütz. Zonaria margi- nata Agardh., Z. patens Hering. Haliserie marginata Spreng. Hab. Mare rubrum. 23. Bietyota maculata J,. Agarlh. Zeonaria marginata Suhr. Hab. Oceanus indieus et ad Cap. bonae-spei, 24. Dietyota polypodioldes Lamour. Zonaria polypodioides Agardh. Haliseris Lamourou- öl Spreng. Hab, Mare Autillarum, Gen, XVL. Dietyopteris Lawow. (in Desv. Jonrn. de botan. UI. p. 129. 1809). Char. Thallus laminaris stipitatus, dichotomus vel ra- rissime pinnatus, costa carlilaginea usque ad apicem pereur- rente instructus, planus, solidus, continwus, membranaceus, Falerum radicale discoideum, minatnm, fibris artieulatis ra- mosis staupeis vestitum, Trichophyses nullae. — Sirnetura eellulosa, arcta, Stratum cortieale e cellulis minutis subpa- rallelipipedis, holococeodeis, in lineas marginem thalli versus exeurrentes ordinate dispositis, conflatum. Stratum medullare ® eellulis majoribus angulato -rotundatis, subinanibus, di- — leirastromatieis, eubaegualibus, compositum; costa © cellulis longatis angustiorihus conflata. Thalamia exacte definita, soriformia, indusio tenerrime fugacissime primitus tecia, in utraque fhalli pagina obvenien- Üa, ex asia aimplieibus, globeso-ovatis, sessilibus, mone- "Poris, subradienüibus, composite. Paraphyses in acerrulos 456 sejunetos steriles, ab ipsa origine nudos nec margine eirenm- datos, in ufrague thalli pagina obvenientes, aggregafae, sim- plices, subelavatae, articulatae, snberectae, — - Gonophyses anllae. Oedogonia in diversis individuis (nec in thalamiiferis) ob- venientia, solitaria vel irregulariter approximata, in niraque thalli pagina sparsa. Syn. Neurocarpus Weber et Mohr (Beiträge zur Na- turk, I. p. 204, 1805). Polypodioides Stackh, (in Mem. soc. natur. Mosqn.. II. p. 97. 1809). Haliseris Agardı (Spec. Algar. I. 1. p. 141. 1821); Obs. Nomen generienm a clar. Weber et Mohr propo- situm quidem antiquins, sed inter Leguminosas Vexrocarpum Desvanxii ades. Thalamia in D, polypodioide, plagio- gramma et serrulata secus costam longitudinaliter insidentia obveniunt; in D. delicatula autem in duabus lineis parallelis marginalibus ordinata et in D. Justii et Tineard sparsa ob- Servantur. # Dichotomae. 4. Dietyopteris Justii Lamonr. Haliseris Justii Agardh. Hab. Mare Antillarum, 2. Dictyopteris polypodioides Lamour. D. elongata Lamour. Haliseris polypodioides Agardh- Halidrys membranacea Stackh. (Ner. britann. Edit. U.) ‚Fucus polypodioides Desfont, F. membranaceus Stackb. (Ner. britann. Edit. 1.) F, ambiguus Clement, Ulva poly- podioides DeCand. Hab. Mare mediterranenm, aegenm, adriatienm. Ocea- nus atlantiens ab Anglia usque ad insulas Canarienses et Bra- siliam. Oceanus australis ad Tasmaniam, + 357 3. Dietyopteris plagiogramma Trevis, (Synops. gener. Algar.) Haliseris plagiogramma Montagn. Hab. Ad insulam Cubae. . 4, Dictyopteris Woodwardia Agardı (Synops Algar. Scandin, p. XXI.). Haliseris Woodwardia Agardhı (Spec. Algar. 1. 1. p. 144). Fucus Woodwardia BR. Brown, Turn. Hab. Ad boreales Novae Hollandiae oras. 5. Dietyopteris delientala Lamour. Haliseris delicatula Agardh. Hab. Mare Antillarum. 6. Dictyopteris linenrin Desr.. Ha.iseris Iinearis Agardh. Hab, Ad oras Americae, . #* pinnala. 7. Dietyopteris serrulata Lamour. Haliseris serrulata Agardı, Hab. Ad oras Novae Hollandias. Gen. XYI. Orthosorus Trevis. (Synops. gener. Algar. 1842.) Char. Thalins Jaminaris stipitatus, Nabelliformi- partitus, segmentis saepe costa Ppercursis, Apice nungnam circinate - revolutus, planus, solidus, continuus, membranaceo -subeoria- tens, Fulerum radicale discoidenm, minutam, fibris artieula- is ramosis stupeis vestitum. Trichophyses saepissime nullae. — Struetura cellulosa, areta. Stratum corticale e cellulis minutis parallelipipedis, holococcodeis, in Hneas longitndina- les ordinate dispositis, conflatum, Stratum medullare e eel- Nalis amplis Parallelipipedis, nune coelococcodeis nune inanibus, 458 tetra = — polystromatieis, aequalibus vel inaegualibus, compo- sitom, Thalamia exacte definita, disciformia, indusio tenerrimo fugacissimo primitus tecta, in utrague fhalli pagina inordi- male sparsa, ex ascis simplieibas, pyriformibus, basi angu- statis, monosporis, paraphysibus simplieibus elavatis artien- lalis-erectis (peripherieis sensim brevioribus) dense immixtis, eomposita. — Gonephyses nullae. . Oedogonia in diversis individuis (nee in (halamiiferis) ob- venientia, solitaria vel irregulariier approximaia, in niraque thalli pagina sparsa, Syn. Zonaria J. Agardh (in Linnaea XV. 1841. Siy- popodium ei Phycopteris Kütz. (Phycol. gener. 1843). Obs. Clar. Zanardini (Sagg. di elassif. natur. delle Fic. p-10) Sporochneis Phacochordam et Laminarieis Chordam et Dictyopteridem amandans, Zonariearum tribum (Zona- ria J. Agardı; Aglaozonia Zanard.) eb ihalamia indusio nun- quam tecta a Dictyoteis veris (Padina, Dictyota) sejunxit, Character hie differentialis tamen falsissimus -certo est, .cam thalamia indusio tenerrimo fugacissimo primitus tecta eviden- ter sint tam in Orthosoris quam in Aglaozonis. Geleber- rimus Kützing autem nova sua genera Siypopodium et Phy- copteridem. proponens, Siypopodiis individua Orthosoro- rum nosirorum oedeganüfera („spermatia ad ulramque pagi- nam dispersa, non indusiata”) et Phyoopteridi individna tha- lamifera („spermatia in soros pulvinatos, indusio tenexrimo teclos, aggregata’”) adseripsit. Subgenus I. Euorthosorus, # Char. Stratum medullare e cellulis aequalibus omnibne, in lineas reetas tam longitudinales quam transversales ordi- 458 nate dispositis, compositum. — Oedogonia in uiraque thalli pagina inordmate sparsa. 4, Orthosorus lobatus Trevis, (Synops. gener Algar.) Zonaria lobata Agardı. Z. fuliginosa Martius. Sty- popodium fuliginosum Külz. Padina lobata Grevill,, Mentagn. Hab. Oceanus atlantiens ad insulas Canarienses et Bra siliam, 2. Orthosorus multipartitus Trevis. (Synops. gener. Algar.) Zonaria multipartita Suhr. Hab. Ad oras Africae australis. 3. Orihoserus variegatus Trevis. (Synops. gener. Algar.) Zonaria variegata Agardhı. Padina variegata Gaillon, Dictyota variegata Lamour. Hab. Ad Antillas et Brasiliam. . 4. Orthosorus Tournefortii Trevis. (Synops. gener. Algar.) Zonaria flava Agardı. Stypopodium flavum Kütz. Padina Tournefortiana Lamour. (in Diet. class, d’hist, na- tur. XIL 2.589). P. Tournefortii Montagn. P. flava Gre- rl, Dictyota Tournefortiana Lamour. (Extr. du Journ, de hotan. p. 11.) Fucus Tournefortii Lamour. (Dissert, P-44.) F. flauus Clement. Ulva Tournefortii Pollin. Hab. Mare mediterraneum. Oceanns atlanticus ad oras Galliae et Hispaniae, ad insulas Canarienses et Brasiliam. Oceanns anstralis ad Tasmaniam, ö, Orthosorus stuposus Trevis. (Synops. gener. Algar.) Zonaria stuposa R.Brown. Hab. Oceanus australis. 6. Orthonorun Bieringianus Trevis. (Synops. gener. Algar.) 460 Zonaria Diesingiana J. Ayardh. Hab. Ad oras Novae Hollandiae. 7. Orthosoras interrauptus Trevis. (Synops. geuer, Algar.) Zonaria interrupta Agardh. Phycopteris interrupta Kütz. Padina interrupta Grevill. P. angustata Palis. de de Benuv. Dictyota interrupta ei subarticulata Lamour. Fucus interruptus "Turn. Hab. Oceanus australis, indiens, atlantiens ad insulas Canarienses. 8. Orthosorus Sinelairii. * Zonaria Sinclairii Hooker fil. et Harvey. Hob. Ad Tasmaniam. 9, Orthosorus nigrescens. * Zenaria nigrescens Sonder. Hab. Ad oceidentales Novae Hollandiae oras. Subgenus IL, LCalizonia, * Char. Stratam medullare e cellulis inaequalibus, inle- rioribus amplioribus, ordinate dispositis, compositum.-— Oedo- Sonia in zonas lineares transversales isregulares aggregata. Obs. Thalamia iis omuino, quae in Orthosoro Tourne- Fortii obveniunt, simillima in Ulva Atomaria Woodwardü primus observavit Montagne.e Hacc slirps antem a ceteris Orthosoris in eo praesertim recelit, quod oedogenia in zonas lineares transversales fexuosas nunc irregulariter sparsas nunc per paria approrimatas disposita (nec per thallum inordinate sparsa) una enm paraphysibus (quae in individuis oedogonü- feris Euortkosorum omnium nullae) nune solitariis nane in acervulos parvos sejunetos aggregatis, nudis nec margine eirenmdatis, simplieibns, suhelavatis, artienlatis, subradianli- bus, ohveninnt, A 10. orthosorus Atomaria. * Zonaria Atomaria Agardh. (Spec. Algar. I. 1. p. 128). 2. zonata, ciliata et fastigiata Agardh (Synops. Algar- Scandin. p. XX— XXL) Stypopodium Atomaria Kütz. Padina Atomaria Montag. P. phasiana Bory. Dictyora Atomaria Grevill., Menegh. (Alg. Ital. e Dalmat. p. 229. WIV. fig. 6.) D. zonata et ciliata Lamour. Ulva Ato- maria Woodw. U. serrata DeCand, U. fastigiata Cle- ment, Fucus zonalis et pseudociliatus Lameur. F. ato- marius var. 8. Bertol. Hab. Oceanns atlantieus ad oras Angline, Galliae, Hispaniae, et ad insnlas Canarienses. Mare mediterranenm, aegem, adristicum. i Gen. XYIIL Aglaozonia Zanard. (Sag. di elassif, natur. ' delle Fic.) Char. Thallns laminaris preeumbens brevissime stipita- tas, snborbieularis, varie plieato -lobatus, nanquam cireinato- revolatus, ecosiatus, solidus, continuus, membranaceo - coria- cens, utrinque corticatus, inferiori pagina fibris artieulatis ra- mosis stnpeis dense instractus. Fulerum radicale discoideum, minutissimum. Trichophyses nullae, — Structura cellulosa, areta. Stratum eorticale e cellulis minutis cubieis, holoeoceo- deis, in lineas rectas longitudinales ordinate dispositis, con- fatom. Stratum medullare e cellulis majoribus parallelipipe- dis, inanibus, longitudinaliter ordinate seriatis, polysiromati- &s, aequalibus vel inaequalibus (interioribus amplioribns), compesitum, Thalamia definita, diseiformia, indasio tenerrimo fuga- cissimo. primitus tecia, in superiore thalli pagina inordinate Sparen, ex aseis simplicibus, pyriformibus, basi angustatis, MeRosporis, rectis, composita, Paraphyses et genophyses nullae. 462 Öedogonia ignota, Syn. Padinella Aresch, (in Linn. XVIL.) ScfftiaNardo (in Isis 4834). Zanardinia Nardo (in Atti della II. Rinn. degli Seienz. Ital.). Obs, Thalamia Agl. collaris ignota ; hane nihilesecins Agl. parvulae congenerem esse interea erediderim. Stru- eturam thalli qued attinet, „Agl. collaris a specie iypica dif- fert cellulis medallaribus aeqnalibus omnibus (nec inaequali- bus, interioribus amplioribus). 1. Aglaozonia parvula Zanard. Podinella parvula Aresch., Zonaria parvula Grevill. (Seott. eryptog. Flor. t. 360) Padina parvula Grevill. {Alg. britann, p. 63.) Spatoglossum parvulum Kütz. Hab. Ad oras Angliae, Bahusiae et Dalmatiae. 2. Aglaozonia collaris. * Stifftia prototypus Nardo (in Isis 1834. p. 677). S% Nardi Zanard. Zuanardiaia collaris Menegh. Z. prototy- pss Nardo (Atti della H. Riun. degli Scienz. Ital. p. 189). Zonaria collaris Agardı. Z. squamaria var. umbilicalis Naecar, (Flor. Venet. VI. p. 93). Z. squamaria var. Ince- rata Naccar. (Algol. Adriat. p. 81.) Padina collaris Gre- vll, P. omphalodes Montagn. Cutleria collaris Trevis. (Synops. gener. Algar.) Hab. Mare Antillarım, mediterraneum, adriatienm, Gen. XIX. Zonaria Draparn, Agardı (Synops. Algar. Seandin. p, XX, 1817). Char. 'Thallus laminaris erectus snbsessilis, Aabellfor- mis, cucullato-convolatas, apice eircinato-revolntns, ecosta- tus, solidus, continuus, membranaceo -coriacens, ad interio- rem tantum paginam corticatus. Fulerum radicale discoideum, lato- expansım, fihris articulatis ramosis stapeis dense vesti- tum, Trichophyses ad paginam interiorem zonas lineares transversales arenatas concentrieas aegqnidistanies efformantes. — Structura cellnlosa, areta. Stratum corticale e cellulis minutis subeubieis, holococcodeis, in lineas rectas longitndi- nales ordinate dispositis, conflatum. Stratum medullare e cel- lulis majoribus parallelipipedis, coelococcodeo -subinanibus, longitudinaliter ordinate seriatis, di-— teirastromatieis, aegnali- bus compositum. Thalamia definita, lineari-fasciaeformia, indusio mem- branaceo obmanente demum longitudinaliter debiscente tecta, ad iuteriorem thalli paginam zonis trichophysium contigua et varallela, ex ascis simplieibus, pyriformibus, basi amgustatis, monosporis (sporis demum tetratomis), subradiantibus, den- sissimis, composifa. Paraphyses in acerros sejunclos steriles, definitos, lineari -fasciaeformes, indusiatos, ad interierem thalli paginam zonis trichophysium contiguos et parallelos, dense aggregatae, simplices, clavatae, articnlatae, suberecine. — Gouophyses nullae. Oedogonia iguota. $yn, PadinaLamour., Gaillon, Bory, Grevill., J. Agardh. Trattinickia Weber et Mohr. 1. Zenarla pavonia Draparı, Agardh. Z. multifida Draparn. Padina pavonia Lamonr., Gail- ion. P. mediterranen et oceanica Bory. Trattinickia pa- vonia Weber et Mohr. Dictyota pavonia Lamour, Uha paronia Linn. U. cucullata Cavan. Fucus pavonius Linn. Corallina pavonia Pallas. Hab. In omni fere mari. 2. Zonaria tennis, * 2. pawonia var. tenuis Agardı. Z. Commersonii Tre- vis, (Synops. gener, Algar) Padina tenwis Bory (in Diet, 464 class. @hist. natur. XIL), P. Commersonit Bory (in Duperr. Voyag. de la Cognill, Botan. p. 144. 1.21. fig. 2). Hab. Ad insulas Marianas et Mauritiam, 3. Zonaria Fraseri Grevill, (iu Nov. Act. N. C. 1829, XIV. 1. 9.438. 1.26. fig. 2). Padina Fraseri Grevill. (Alg. britann. Synops. p. XLIV.) Hab. Ad Novam Hollandiam, 4, Zonaria Urviliei Trevis, (Synops. gener. Algar.) Padina Durvillaei Bory. Hab. Ad oras chilenses, Dabam Tatavüi, die 24, Marti 1849, Symbolae ad Floram Surinamensem. Auciore F. A. Guil,. Miquel. (Conf. Linnaea Tom. XXL p. 479, ei Tom. XXI. p. 169.) Pars XU. Selecetae Ordinum diversorum. Anonaceae. i. Anona haematantha (n. sp.), ramulis junioribus pedunculis petiolis nervoque medio ntrinque rubiginoso -pu- bescentihus, foliis membranaceis utrinque nitidis praesertim sub- tus in nerris puberulis obovato- vel Janceolato - oblongis, fHo- sihus vulgo solitariis lateralibus breviter pedunculatis, sepalis 3% parvis Iato-ovatis apienlaiis sensim retundatis rubiginose - tomentellis, petiolis 3 exterioribus lanceolatis utringue pu- bescentibus, intus basi area triangulari glabra, 3 interioribus brevissimis evatis concavis dorso convexo basin versus pu- bescentibus. „Planta scandens ‚flore sauguineo, in sylvis uliginesis”, Hostm, et Kappt. n. 1191. (?schednla delapsa). — Ano- "ae acutiflorae Mart., A. reticulatae rel. accedens. Ra- Muli tenues mox glabrati, Petioli 1-2 lin. antice suleati. Folia tenniter membranacea, ad lentem subtus subtiliter im-. 22r Bd, 4 Heft, 30 466 presso-puneinta, breviter nentissime acuminata, basi acnte vel obtusa, costulis utringne 6—8, reticulationibus hand pel- laeidis sublus hine prominnlis notata, 31/,— 41/4 poll, longa, 1%, — 11/, lata., Pedunouli 2 — 3 iin. medio vnlgo dra- cteola parva. Alabastra conica, sepalis acntatis, in flore expanso rotandatis. Petala exieriora acuta 6-— 7 lin. aequan- dia, 23/, Min. lata; interiora 1 lin. eirciter longa, 2. Guatteria chrysopetala. — Anona chrysopetala Stend. in Fiora 1843. p. 754. — Hostm. Herb. a. 1295. Tiliaceae. Triamfetta Linn. — $. fl. apetalis. 1. 7, sinuosa (n. sp.), stellato-tomentella, feliis lato - vel obovato-roiundatis, inaequaliter dentato -serrafis, denli- bus infimis glandnlosis, supra molliter pabescentibus, snbius tomentellis incanis, apice abrupte trilobis, lateribasque plus minus sinuatis subguinquelobis, aliis obtuse angulatis, sum- mis ellipticis vel denique snblanceolatis, stipulis cadueis, So- ribus axillaribus faseienlatis breviter pedunculatis. vel sessili- bus, vel et racemos foliatos sistentibus, sepalis linearihns acntalia stellato -puberulis gnam stamina Jongiorihms. — Herb. Kappl. n. 1589. Bamnli, petioli et inilorescentia dense et sebscahrinscule tomentella. Folie 2/5 — 3 poll. longa, & fere lata, 5-nervin, lobis obtusis; snperiora tandem simplieia et muito minora, $. fl. pentapetalis? 2. T. Hostmanni (n. sp.), stellato-pnberula, foliis longe petiolatis ovatis acuminatis duplicato -serratis, serraturis ink- mis glandulosis, floralibus mnlio minoribns ellipticis, mem“ branaceis, 5-nervils, supra sparse, subtus praesertim super zervos petiolisgue ramisque densius pnbescentibus, Horibus axillarihns fascienlatis hreviter pedunenlatis vel in racemes 467 folietos colleetis, sepalis linearibus mueronato-Aacutis pilis stellatis sparsis. Herb. Hostm. n. 499, — Petioli 13/, — fere 2, folia 3—4 poll. longa, tenuiter membranacea omnia integra, suprema multo minora et subinde inaequilatera. Flo- res parvi, in suppetente specimine aliquid destructi. ‚Stami- na sepalis haud longiora. FPetala soluta intermixta linearia anguieulata pancis pilis inspersa. — Prope T. mollissimam et acuminatam inserenda. Bütineriaceae. 1. Melochia (Riedlein) eoncinna (n. sp.), eaule suf- frutienloso erecto parce ramoso ramisgne fnscescentihns puhe- ralis, petiolis stipulis bracteisque densins hirtellis, folis oräte- oblongis vel sublanceolatis acutis, basi infegerrima subtrun- eatis, dentato-serratis (serraturis tenerrime serralatis),, utrin- que praesertim in nerris parce pilosis, racemulis contraclis axiliaribns paucifoliatis pauciforis breviter peduncnlatis, hra- eteis bracteolisgue hinearibus flore ter longioribus, capsala de- presse - globosa locnlicide et septicide dehiscente, seminibus fasce maculatis. — M. (R.) melissaefolia Benth. var, mihi in sched. Kappl. n. 1575. Speciminibus perfectissimis a cl. Focke nuper missis, Speeiem novam esse, edoctus sum, Imultis numeris speciei Benthamianue affınem, foliis autem hand ovatis et suhcer- datis sed longioribus nec petiolum sau adaeqnantibus, fo- ram fascicnlis foliosis et hreviter pedunculatis, seminihas hand hispidis ab ea distinetam. Radix in ramos plures Jongos tennes tenaces divisa. Cawles vel prorsus simplices vel sn- Perne parce ramosi, stricti, erecti, recti, inferne pennam cor- Vinam orassi, tereies, fascescentes, pilis simplicibns et pan- &is aubstellatis brevioribus immixtis. Petioli 3-4 lin. longi fennes patentes. Foliz subtas pallida venulis erecto -patnlis 30* 468 fuseis 6 — 7 utringue perentsa, a — vulgoe 1— 1)/, poll. longa, 3, vulgo 5, raro 6 lin. ad basin Iata, marginibns snb- rectis dentato-serrata sub fortiore lente dentibns tenerrime serrulatis. Folta florelia triplo minora. Stipulae lanceo- late -lineares uninerves ciliatae, 2 lin, aequantes. Bracteae et dracteolae iis similes sed Angustiores, ejusdem eirciier longitedinis. Calyx membranaceus glaber Into - campanulatus brevis, acnte 5-ıentatus. Capsula immatura stylis 5 gla- bris coronata, matura depresso-globosa pubescens, in semi- eoccos medio septiferos seredens, valvis septiferis, colnmella tenui persistente. Semina in quovis loculo vulgo 1. — 2. Melochia (Riedleia) hypolenea (n. sp.), fraticosa, tota stellnto-tomentella, folüs ınodice petiolatis ovatis obtusis vel acutis, duplicato- vel inaegualiter serrato -dentatis, suh- tus incanis venisque ufrinque 6 — 7 patule erectis parallelis prominentibas, eymis umbellifermibus axillaribus paueifloris sub anihesi petielum wix ‚puperauitibus, enlyce 5-dentate for mentello, stylis 5 murieulatis, eapsula evata acıta puhescenle looulicide et septieide dekiscente, seminibns in iocadis solita- xiis subglohosis. — Prope pl. da Prosperitd: Foocke. — Rami teretes stricti, serius tantum glabrescentes. Petieli 2 —3 lin. longi, antice canalicnlati patali. Siöpulae 4 2 lin., angustissimae, tamentellae pilis quibusdam simplieibus interixtis, patentes, caducae. Folia patulo-suhdellexa, ver sus margines subplicata Waltheriae more, pollicaria vel ali- quid longiera. Imflorescentia sub anthesi petiolum eirciter aequans; cymeso-racemosa, hasi simplex vel siatim ramoss (tune quasi plures inflorescentiae aggregatae) post aunthesia quidpiam elongata; flores pedicellati. Calyx basi nndus w- ‚eeolatus sinnato -acute-5- dentatus. Petala oblongo -spathe- lata .glahra calycem duplo excedentia. Stamina siyke bre viora, filamentis eomplanatis, antkeris oblonge - ovafis. 469 Malvaceae. 1. Sida (Malvindo) surinamensis (». sp.), fratescens? stellato-puberulenta, follis Ianceolatis attenuato -acnminatis, basi subenmeata integerriuis, caelerum duplicato - serrato - dentatis, supra pilis stellatis minutissimis inspersis, subtus pallidis, pilis supra nervos densioribus, racemis contractis pancifloris axillaribus, vel "super ramos axillares folium vix aeqnantes foliatos aut aphyllos racemum compositum sisten- thus, pedicellis medio vel infra medinw artieulatis, ralyris S-angulati $-partiti Tobis lato-ovatis acnte Acnminatis pube- rulis, carpellis plerumgne 40. longe birostribus. Herb. Hostm. no. 1079. Obiter conspecta cum $, rhombifolia confunden- da. Partes juniores pubescentes, sensim glabriores. “ Petioli 2— 3 lin. longi, densius pubescentes. Folia 33, —3—2"/, poll. Jonga, 7—6 lin. lata, basi (in sicco) involuta, inferiora rhombeo -lanecolata, summa prorsus linearia. Stipulae mox deciduae, filiformi-lineares, petiolum fere aequantes. Pedi- celli strieti I/g- pollicares, acereseentes, demum pollicem me- Gentes. Culyx 2 Iin.; corolla vix longior. Carpella nigri- tanfia glabra, cuneato-compressa, semieircnlaria fere , lateri- bus dorsoque rugosa, 2/3 lin. longa, rostris demum divergenti- teflexis filiformibus basi ima dilatatis pubescentihus achacnio doplo longioribus. Ipsa achaenia matnra vertice parva aper- tura, rostra inter, hiantia, 2. Pavonia Hostmanni (1. sp.), ramis petiolis pedunca- liaque flavicanti - hirtello -tomentosis , stipnlis Aliformibus, fo- lis brevissime petiolatis elliptieis vel ovato-oblongis aut in- ferioribus obovato -rotundatis, obtusis vel actinseulis repando- dentieulatis, snpra scabro -pnbescentibus, sublus incano - tomentasis, Aoribus axillaribus solitaris, peduncnlo petiolum 210 snperante, iuvolueri phyllis 7 linearibus birtellis calycem dense hirsntum aequantibus, eorolla stellalato -puberula, genitalibus inelusis. — Herb. Hostm. n. 1288. Prope P. griseam St. Hül. et Naud. in Ann. d. se. nat. 2. ser, XVII. 4. — Petioli 1, stipulae 2 lin, longae. Folia forma varia, rigi- da, basi trinervia, supra pilis stellatis scabra nervisque im- pressis notata, sabtus retienlata pallida, alia fere integerri- ma, alia, praesertim superiora, dentata, 1'1/;—3 poll. longa. Peduneuli 3—4 lin, involueri phylla 3 lin. longa, linearia, acntinscula. Corolla (purparea?) 1"/.-pollicaris. Styli rami 10, apıce stigma capitellatum muricatum gerentes. Capparideae. 1. &ynandropsis pentaphylla DO. Prodr. I. 238. Wight et Arn. Prodr. Penins. Ind. or. I. 21. ß. petiolis basi distinetins memhranula tenwi con- nexis, foliolis mediorum alignando septenis = G. palmipes DC. 1. e. — De Less. Icon. IH. Tab. I. Mig. in Linn. XVIH. 237, — Berba spontanea pilis saepe capitellatis simplicihus- que pubescens, statura variabilis, eulta glahrescens, per Ame- ricam calidiorem et Caribaeas vulgaris, in India orientali nane etiam late diffusa (G. affinis Blume Bydragen. G. hetero- tricha Burch. Trav. I. 537). 2. Cleome (Siliguaria) HMostmanni (n. sp.) tenerrime puberula, stipulis spinescentibus petiolisgue hinc aenleolatis, folüs inferioribns simplieihus ovatis acuminulatis, mediis tri- foliolatis, foliolis hrevissime petiolulatis, lateralibus elliptico - lanceolatis medio (duplo triplove longiore) oblongo -lanceolato acnminato, foliis floralibus cordato-ovatis parvis subsessili- bus, omnibus integerrimis subtus conferte tenerrime pilosulis, supra glabris, floribus racemosis, toro brevi eylindraceo, 86 palis cilielatis, siliqua glahra gynophorum fere aeqnante. — 4 Herb. Hostm. n. 118. Rumi strinlati, denigne alabri. Pe- tioli cireiter pollicares, foliolis mediis breviores; haec 4— 7 lin. lata. Aculei favicantes recursulii. Pedicelli longiuscnli puberuli, hınc subcolorati. Sepala linearia, petalis (allis) bis terve breviora. — ’Thecaphoro elongato ab affinibus nu- merosis aceuralius olim discriminandis facile distinguitur. Acanthaceae R. Br. 1. Dipteracanthus surinamensis (n. sp.), herhacens, suberectus, partibus junioribus puberelus, caulibus acute te- tragonis, foliis evatis vel ovato-oblengis subacuminatis sub- fus seens nervos-pilosulis, supra pilis adpressissimis minulis inspersis, floribus axillaribus sessilibus solitariis, bractcolis liaearibus calyce multo brevioribus, corolla coerulea infundi- buliformi, tube faucem subobliquam aequante, — e $.3. „ge- nuini bracteolati” apud Nees in DC. Pr. XI. 115. In deelivibus montinm regionum inter. ad fl. Suriname prope stat. Victoria, m. April. fi, Kappl. ». 1866. Speeimina mihi ob- via semipedalia, caulibus atrofuscis nitidis saperne pilosnlis. Petioli pilosuli 1 — 2 lin., folia 1 —2 poll. longa, 6 — 7 lin, lata, mermbranacea, supra saturate, subtus pallide viri- dia, venis utringue 4 — 5 patule adscendentibus. Galyx 2 lin. longus, segmentis linearibus angustissimis puberulis ap- pressis. Corolla pollicaris, infra faucem leviter curvata, Nimbi lobis rotundatis, extus sub lente tenerrime puberula. Gesneriaceae Nees ab Esenb. Besleria Mart. Nov. gen. IE. 43. 1. B. surinamensis (n. sp.), ramis subtetragonis, flexuo- sis foliis cujusque paris inaequalibus, obovato- vel elliptico- Shovatig acuminatis basi aitennatis vel minoribas rotundatis, Sebintegerrimis, snbins in nervis puberulis, supra pilis adnatis 412 minutis inspersis, thyrsule terminali velutino, bracieato, ca- Iycis 5-partiti lobis ovatis obtusis integerrimis extus pubescen- tibus, corellae tubo inferne glabro, superne lobisque extus sericeo-hirtulis, staminum exsertorum filamentis pilosis, an- therarum loculis seens latera harbatis. Hosem. m. 764, Kappl. n. 1639. Siirps insignis, ut videtur fraticosa; ra- muli pallidi tetra- v. subtrigoni glahrati laeves, pareis ver- rucis conspersi. Petiolö 11/5 — 1 — N, poll, longi, semite- retes basi cannliculati, puberuli glabrescentes. Folia coria- cea, versus apicem subundato-repanda, majora 7—9, mi- nora Al’, — 5 poll. Jonga, illa 3-—38%/, — hace 2 lata, co- stis 7—10 utringue patnle adscendentibus prominnlis. Inflo- resoentia pedunenlata, ramis primariis oppesitis 4 — 3 lin. longis, cymose trifloris vel denuo in eymulas singulas dirieis. Bracteue bracieolaeque ovatae acntae carinato-concavae 1 lin, Jongae. Calyx coloratus, fere 3 lin. aequans. Co- rolla 1%, —1'/, pollicaris, infendibuliformis, leviter obli- qua, Iimbi lobis lanceolatis reflexis, in sicco pnrpurea, Sü- pra faucem aliquid oblique constrieta, superne extus, ipsisqne lobis inius ad apicem, dense pilosa; intns vero glabra vonco- lor. Filamenta medio eireiter eorollae inserta, basi dilatata deuseque hirta, superne angustata sparse pilosa. Antherae 2 lin. longae, ovato- ellipsoideae, dorso medio insertae, lo- eulis parte 1/, inferiore diseretae. Ovarium dense hirten disco. glabro inuixum; glandula nulla. Nematanihus Schrad. — DC. 1, c, 544. 1. ©. calcaratus (n, sp.), foliis brevi-lanceolatis sub- acnminatis infegerrimis vel superne repando - serratis glahris, floribus breviter pedunculatis axillaribus, calyce oblique 5- lobo subspathaceo-fisso, corella alba infundibuliformi- cam- panulata basi calcarata, — Ir sylva prope pl, Beriyu iran- 478 os innascens, m. Mart. fl: Focke. Species siugularis; corollae forma Nematanthum oum Centroselenia Benth, con- nectens. Caules glahbri, vel ad summos apices tenui hinc pube inspersi, obtuse tetragoni. Folia opposita, carnosa, glabra, in apieulum brevem subacutum desinentia, nervo me- dio tantum perspicue pertensa, 2 — 21/5 vix 3 poll. longa, 6—8 lin. lata, pleraque integerrima, alia versus apieem ob- inse dentato-serrata; petioli 1—2 lin. Flores in ramulo- ram summitatibus axillares, pedunculis (an semper solitariis?) 1—2 lin. lougis, vix prorsus glabris. Calyar parvus irregu- lariter 5 -Iobus, potins spathaceo-fissus, ut videiur tenerrime puberulus. Corolla pollicaris, #u5o tenwi 2 lin. longo, subito in faucem eampanulatam brevi-5-lobam - tramseunte, -enlcare. baseos angusito descendente obiuso tubum circiter aequante, Stamina didynama. Filamenta eircinaliter toria, anthera- rum sup. haud contiguarum loculis discretis subglöbosis. Fi- lamentum quintum anantherum, Gloxinia L’Her. — Marti. Nov. gen. IIL 62. .%. Gi, trichantha (n.sp.), caulescens, foliis oblique ova- tis acutis cordatis crenato-dentatis discoloribus uirinque cum petiolis ramulisque sparsis pilis inspersis, floribus racemosis, bracteis foliaceis ovatis, summis subcoleratis, calycis lohis elliptieis integerrimis glahris viridibus pnrpureo-variegatis, torolla violacea hirta laio-brevigue campamulataı. — In hortis aurinamensibus culta et in arenosis spontanen: Focke. Ex afünitate. Gl. caulescentis, speciosae, sed lo- rum fabrica distinetissima. Petiol! 2—2R/, poll. lougi, su- premi breviores. Folia 7-pollicaria, multiplinervia, subtus ia siceo violaceo-purpurascentia, summa sensim in floralia Wanseuntia. Bractene magnae subsessiles, ovatae aculiusen- Iae integerrimae .glabrae, ‚summae lato-clliptieae coloratac, 414 Lobi calycis equilongi, sed latitudine diversi, elliptici, fere semipollicares. Corolla 1—1%/, poll. longa, ima basi con- strieta obligne campanulata, extus seil. subgibbosa, limbi late patentis lobis brevibus rotundatis, Serophularinae R.Br. Herpestis Gaertn. fil. Suppl. 186. — Benth. in DC. Prodr. X. 392. Sect. Euherpestis Beuth. 1. c, 394. 1. H. polyadena (n. sp.), erecta rigida glabra (ota glan- dulosa, superne ramosa, canle ramisque tetragonis, foliis semi- amplexicaulibus lanceolato-linearibus, uninerviis, parte dimi- dia inferiore angustata lineari integerrima, superiore latiore serrata, foribus axillaribus solitariis oppositis brevissime pe- dicellatis, snpremis in ramulis ultimis sub foliis floralibus ab- breviatis snhtetrastiche imbricatis, bracteolis 2 minntis Jinea- ribus, calycis segmentis 3 extimis ovatis acatis, 2 intimis linearibus subhyalinis, corollae labio sup. emarginato. In savana humida prope pl. Berlyn: Focke. — Plures nu- merosi generis species nostrae affınes snnt: MH. tmbricata Benth. foliis lanceolatis apice tantum serratis, floribus sessi- libus, H. sessiliflora ej. corolla calyeis segmentum posticum vix excedente ejnsque lahio postico breviter tantum emargi- nato,. lohis stigmatis obtusis, FH. arillaris ej. canle piloso, H. angulata ej. caule scabro caet. differunt. — Caulis 1— 1'/,-pedalis, inferne fere cylindricus, vix pennam anserinam crassus, superne feiragonus, angulis sub foliis acutioribus, internodüis supollicaribus, ramulorum lateribus 2 convexinsen- His, 2 concavinsenlis, Folia sublus pallida, ubique dense glandulosa, marginibus sub lente subrevolntis, 1?/, poll. lon- 8a, 2— 1%, Hin. supra medium lata, superiora sensim mi- zora et Augustiora; Noralia (scil. ramalorım ultimorum spiea®- 415 formium) elliptico-lanceata,, basi non angastata, calyces fra- cliferos parım excedentia. Pedicelli calyce hreviores, com- pressi, apice, ipso sub calyce, Braczeolis 2 linearibus mimn- ti. Calyx ®/; lin. longus, valde ‚glandulosus, segmenztis acerescentibns, 3 erteriora fere conformia, 2 ovata acntinsenla, 1 paulalum angastius, aequilonga, in fructu viridia, 1—1%/; lin. longa; 2 entima linearia hyalina; omnia eoncavinsenla, Corolla (an alba) calyce */, longior, apice subineurva, Iebio poslico erecto concavo emarginato, inferius trilebum sub- aeqnante, Stamina sectionis. Stigmatis lobi lati acuti. Capsula ovoidea, 4-valvis. Semin« papillosa, angulata, ni- gricantia, Stemodia Linn, Sect. Diamoste Cham. et Schldl. — Benth. 1. c. 382. $.2. 1. St. surinamensis (n. sp.) erecta, glahra, foliis ses- silibus Janceolatis, infmis obovato- v. elliptieo -lanceolatis, summis angustalis, superne remoie subdentatis, junioribus minntissime ciliolatis, floribns axillaribus pedicellatis solitariis, sepalis linearibus ciliolatis, corolla alba calyce duplo longiore, antherarum loculis oblongis vix stipitatis, stylo superne dila- tato. — Prope pl. Jagtlust: Focke. Herba annua e ra- diee fibrosa, palmaris, multicaalis, caulibus subsimplicibus tetragonis? tenuihus. Folia %/, vulgo %/, — ®/, poll. longa, plus minus lineari-lanceolata, basi angnstata, apice acnta, remote dentata, membranacea, glabra, juniora praesertim apice ciliata. Pedunculi 2—3 lin. longi tennes. Calycis segmenta linearia, aegnalia, ciliolata, cireiter 1 lin., corolla 2 lin. longa, Labium sup. emarginatum, Stamina 2 bre- viora ad medium tubum, 2 ad faucem fere pertingentig, Cap- sula stylo paulo persistenie vulgo rostrata, ellipliea, septi- &ida, valvis membranaceis integris. Semina pallida. 416 Capraria Liun. 1. €. integerrima (n. sp.), puberula, glabrescens, aspe- xula, foliis petiolatis oblongo-lanceolatis vel lanceolatis inte- gerrimis, supra glabriusculis, suhtus in nervis pubescentibus eaeterumque ad lentem subpapillosis, fNoribus axillaribus hre- viter peduncnlatis solitarüis v. geminis, calyce corollaque hir- tis, staminibus 4 — Hostm. et Kappl. n. 629. — Ra- morum summitates tantım suppetunt. Caules angulati in- ferne glahri sub lente quasi papilloso -Jepidoti, quemadmodum folia pedunenli rel, superne pilosi. Prtioli 1 — Ya poll, Folia 3 — 4 poll. longa, 1 — 1'/, lata, basi ima subacuta nee euneaf2, apice attenmata acıta, tactu asperula, fioralia sensim minora. Flores axillares, superne racemosi. Calyx 2 lin, corolla 7 lin. longa, Antherae Bagittatae. Capsula tetragona, acala, 6 lin. longa, puberula. a en En. TER Organographische Betrachtungen über einige Pflanzen aus dem Bereiche der Monocotyledoneae epigynae, Von H. Crüger auf Trinidad. (Hierzu Taf. UL u. IV.) L der Entwickelung der Naturwissenschaften, seit dem Zeit- punkte, wo dieselben den Namen verdienen, lassen sich zwei Hauptperioden der Bestrebungen unterscheiden. In der exsten suchte man nach den Unterschieden der Naturkörper unter einander und bildete so den sogenannten systematischen Theil der Wissenschaft. Nachdem man eine Anzahl von Thatsachen zusammengebracht hatte, fing man an, die Unterschiede ken- nend, die Analogieem aufzusuchen, und so entstanden nach und nach die mehr philosophischen Anschauungsarten der Nasurreiche. Aus der ersten Epoche datiren die künstlichen Systeme, aus der zweiten die natürlichen Methoden. Wäh- tesd der Zweck der systematischen Wissenschaft die Thei- lung ist, sucht die nach Analogieen forschende zusammenzu- fassen, um theils den Ueberblick zu erleichtern, theils die 418 Gesetze anfzufinden, die der Bildung der Körper vorgesetzt sind. Beide Zweige der Wissenschaft sind unermesslich, nnd es gehört mehr als ein Menschenleben dazu, um nur in einem derselben einigermassen sich selbst genng zu thun. Eine von den Schwierigkeiten, die sich der genanern Kenntniss der Gewächse insbesondere entgegenstellen, ist der Umstand, dass gewisse Welttheile ihre eigenen Formen be- sitzen, die in den entlegneren Zonen nur mit grossen Kosten und vieler Mühe herbeigeschafft werden können, Und hier ist es, wo die beschreibende Botanik der bhetrachtenden weit vorangeeilt ist, obgleich nicht verkaunt werden muss, dass viel auch hier schon gethan worden ist. Da mir hier in Tri- nidad ein itberreiches Material za Gebote steht, gewisse tro- pische Pflanzen zu untersuchen, so wird es mir vielleicht ver- gönnt sein, durch das Folgende eine Lücke in der spezielle- ren Pflanzenkunde auszufüllen. Die Gruppe der Monocotyledoneae epigynae, welche die Seitamineen, Musaceen und Orchideen begreift, zeich- net sich durch einige gemeinschaftliche Kennzeichen von an- deren Familien dieser Abtheilumg des Gewächsreichs aus. Dahin gehören gewisse Unregelmässigkeiten der Blüthentheile, welche die Morphologen schon seit einiger Zeit beschäftigen. Ferner muss hierher gerechnet werden die grosse Ausbildung der Blätter, die bei den Musaceen und Soitamineen durch eine sehr sichtbare schwnlstige Gliedernng von dem Blalt- stiele geschieden sind, welche bei den meisten Orchideen 80 weit geht, dass das Blatt sich au dieser Stelle von sei- nem Stiele ablöst. Diese Bildung finden wir bei den Endo- genen, wenn wir mit Lindley die Dietyogenen als Ueber- gangsklasse ausschliessen, nur noch hei den Aroideer wie- der, wo bei einigen imAlter auch das Blatt von seinem Siiele 479 abfällt, bei anderen wirklich zusammengesetzte Blätter aui- treten, und bei den Gräsern, welche in dieser Hinsicht durch solche Genera als Pharus den Scitamineen nicht wenig sich nähern, und wo Blatistiel und Blatt aufs deutlichste geschie- den sind. Diese Blattarten können, beiläufig gesagt, bewei- sen, wie Unrecht jene Botaniker hatten, die den Endogenen ein Folium petiolanenm überhaupt nur zuschreiben wollten. Bei den meisten mir bekannten Pflanzen der oben ge- nannten drei Familien fällt es ins Auge, dass in denjenigen Gattungen, wo am Stamme eine Zweigbildung vorkommt, der Blüthenstand ein sehr xusammengesetzter ist, und dass im Gegentheil, wo nnr Zweige am unterirdischen Stamme sich bilden, der Blüthenstand auch ziemlich einfach bleib, In welchem Grade dieses verallgemeinert werden kann, muss ick denen zu.entscheiden überlassen, welchen in Sammlangen n.s. w. grosse Mengen von Arten zu Gesichte kommen. Jm Nach- stehenden wird man, wo es nöthig, eine kurze Beschreibung der Blüthentheile einiger Pflanzen dieser Gruppen finden, nebst einem Abriss von deren Entwiekelungsgeschichte. Musaceen, Hellcenia Bihai Sw. In dem hetreffenden Diagramme sieht man die relative Stellung der Theile dieser Blüthe. Ich muss bemerken, dass der Gattungscharakter, wie ich ihn in Endlicher u A. fin- de, nicht genan auf die Species von Heliconia, die ich hier kenne, passt, und wir besitzen deren fünf in Trinidad. Die 2? seitlichen, äusseren und die 3 inneren Blumenblätter sind mehr oder weniger mit einander verwachsen, das der Axe Zngewandie, äussere Biumenblati steht frei, und der ver die- sem stehende Stanbfaden schlägt fehl, Der Blüthenstand dieser Species ist zusammengesetzt aus einer Anzahl von verkürzten Blüthenzweigen, die abwechselnd 480 in zwei Reihen, in grosse Brakteen eingeschlossen, am Sehafte befestigt sind. Die einzelnen Blüthen stehen in’zwei Reihen wiederum, wie das Diagramm zeigt, auf ihrem beinahe: hori- zontalen Träger. Man bemerkt, dass die Blüthen nieht in der Mitte hinter der nächsten Braktee. stehen, sondern. mitten vor einer: andern, und somit hinter einer dritten, ‚welche aber von der Blüthe selber dureh jene seitliche getrennt ist, ' Ich sehe nur eine Erklärungsweise dieser sonderbaren. Blüthen- stellung: »; Der Zweig hätte, gleich dem Schafte , eine zwei- reihige Aehre sein sollen, mit abwechselnden Blüthen. dicht gedrängt, anstatt dessen haben sich die. zwei Reihen‘ von Blüthen auf der Seite der Hauptaxe seitwärts genähert, und der Rand einer jeden Braktee tritt: zwischen die seitwärts; von ihr sich befindende Blüthe und deren Braktee hinein, . Und bier: muss das Fehlschlagen der Braktee,. die zu der Blüthe, welche der Axe zunächst zu stehen kommt, dapn angenom- men werden. Die Entwiekelung dieser Blumen geht auf folgende Weise vor sich. Der erste Anblick der Knospe, we man sie: selbst- ständig nennen kann, ist der eines vollkommen ganzen, flei- schigen Knöpfchens, das in seinem nächsten, äussern Nach- barn sein zweites Stadium zeigt; diese zweite Knospe er- scheint nämlich schon etwas abgeplattet auf ihrer obern Seite; und fast. etwas vertieft oder ausgehöhlt, Hierauf erkennt man nach und nach die Theile der Blüthe auch, die man aber nur aus ihrer Stellung errathen kann, da sie selber nur als höchst unbedeutende : Erhabenheiten erscheinen, .. Diese Theile entwickeln sich in der Ordnung. von anssen nach in- nen, in der sich dieselben später über einander lagern, je doch fällt es hierbei auf, dass der Staubfaden; welcher fehl- schlagen soll, vor den übrigen,. .d. h.; zu gleicher Zeit mit den itineren Blumenblättern , seine Erscheinung macht, da man 481 deutlich zu einer Epoche der Eutwiekelung 4 Theile im Innern der Blume wahrnimmt. Erst später. erscheinen die ührigen 5-Staubfäden. Zu diesem Zeitabschnitte und noch etwas spä- ter hat der fehlschlagende Staubfaden wohl die doppelte und dreifache Grösse der übrigen. Die verschiedenen Theile der Blüthesind im Anfange der Entwickelung, wenn sie sich aus der;bildenden Masse erheben, vollkommen unzusammenhän- gend unter einander, und fangen an, sich unten verschmol- zen zu zeigen, erst wenn der fehlschlagende Staubfaden be- dentend in seiner Entwickelung zurückbleibt. Hierbei bemer- ke ich, dass es nicht nöthig ist, anzunehmen, dass urspüng- lich freie "Theile später mit einander verschmelzen im eigent- lichen Sinne des Worts, sondern: man kann auch annehmen, da alle, anfänglichen Organe mit der Spitze zuerst erscheinen müssen, und dort, verschiedenen Beobachtungen zufolge, zu- erst ‚aufhören zu wachsen, und die Spitzen der Blumenblätter immer freibleiben, dass die unteren Theile der Blume mit ein- ander: verschmolzen entwickelt werden. Die Entwickelung der Staubfäden,'. wo ‚bekanntlich die Antheren längst fertig Sind, wein das Filament. erst anfängt sich zu zeigen, ist für-diese Annahme ein anderer ‘Beweis. Da die beiden seit- lichen, äusseren Blumenblätter mit den 3 inneren unten ver- Wachsen sind, -jene-aber mit dem grossen, mittlern, äussern auf einem‘ Kreise stehen sollen, und aus derselben Bildungs- "poche, stammen, so ist es nätürlich, dass die zwei seitlichen aur mit den- Bändern ,- "wo sie das mittlere innere berühren, ntereinander td‘ mit diesem zusammenhängen, hingegen mit dem Rande, welcher das grösse äussere berührt, freibleiben, Was auch in. der That stattfindet, indem der Rand. dieses Blumenblattes zwischen jehe hineintritt, natürlich nur gegen die. Spitze der Blüthe zu, da unten alles gleichförmig ver- Wachsen ist. 22r Rd. 45 Heft. 31 482 In den übrigen Species Meliconia, die wir hier besitzen, findet nur der Unterschied statt, dass die äusseren seitlichen Blumenblätter etwas tiefer nach unten zu frei bleiben. Sonst ist alles mit H, Bihal gleich. Der Blüthenstand dieser an- dern Species ist derselbe, nur sind die Blüthen weniger ge- drängt, und die Äusserste, dem Schafte zunächst stehende Braktee schlägt fehl, wodurch die obige Erklärung des Blü- thenstandes bei der ersteren bestätigt wird, Aus der bier folgenden Beschreibung der Blüthen von Musa, wie ans den Diagrammen kann man sehen, dass die Heliconien von jenen sich nicht allein durch den Blüthen- stand, sondern auch durch die Stelle, wo das 6te Staubge- fäss fehlschlägt, unterscheiden. In den systematischen Wer- ken, die mir zu Gebote stehen, ist darauf nicht hingewiesen. Musa. Bei den awei hier caltivirten Species habe ich Folgendes heobachten können. Der Blüthenstand ist einfacher als i# Heliconia, d.h. es finden sich hinter jeder Braktee (die Spitze dieser Braktee wächst mitunter zu einem Bixite aus) zwei transversale Reihen, welche zu gleicher Zeit sich ent- falten und keine partiellen Brakteen haben. Die drei äusse- ren und die zwei inneren Binmenblätter sind unten ınit einan- der verwachsen, und das 3te innere, mit dem Rücken dem Schafte sugewandte ist frei. Der fehlende Stanbfaden sollte hier sich befinden und tritt sehr häufig bei abnormen Blüthen auf dieser Stelle auf. — Die weiblichen Blüthen weichen in Jer Gestaltung von den männlichen nicht ab, ausser iu der verschieden starken Entwickelung der Geschlechtstheile. Die ganz junge Blüthe von Musa sapienium zeigt sich zuerst als ein kleines, ahgeplaitetes Körperchen, ai wel chem sich kurz nach seiner Entstehung die erste Spar eis! 83 Theilung auf der der Axe zugewandten Seite als eine Art von Furche oder mehr durchsichtigen Linie zeigt. Etwas später vertieft sich diese Furche, und es erscheint eine zweite anf der Brakteenseite nach oben zu, der wahren Spitze der Knospe, welche Furche sich rund auf derselben herumzieht, Aus dem Theile der Blüthe, der ausserhalb dieser Furche liegt, bilden sich die 5 später mit einander zusammenhängen- den Theile der Blüthe, von denen die 2 inneren Blumenblät- ter erst nach einiger Zeit sichtbar werden, während aus der innerhalb der Furche befindlichen Masse das freistehende in- were Blumenblait und die fünf Staubfäden nebst dem Pistill später hervorgehen. Nach und nach bilden sich an der obern und äussern Seife der Perigonialtheile die Spitzen aus, so wie sie in der erwachsenen Blüthe erscheinen. Aus der in- nern Masse formen sich, wie gesagt, die Siauhfäden und das innere Perigonialblatt auf einmal, und bilden einen Kreis. Dann aber geht die Euntwiekelung derjenigen Stanbfäden, die vor den äusseren Blumenblättern stehen, bei weitem rascher für einige Zeit vor sich, und selbst in der aufgeschlossenen Bläthe sind sie noch eiwas grösser als die übrigen, Sehr spät verhälinissmässig erscheint erst das Pistill, jedoch habe ich aur sogenannte männliche Blüthen über diesen Punkt be- fragen können.- Ian Musa rosacea, die hier im botanischen Garten kul- firirt wird, geht die Entwickelung der Perigonialtheile in et- was verschiedener Weise vor sich. Es treten nämlich die fünf Abschnitte der Blume zu gleicher Zeit anf und entwickeln &ich gleichmässig, so dass in der verwachsenen Blüthe sie sich nicht in derselben Weise über einander lagern. Ferner izilt dag Pistill bier dreitheilig auf, eben wie es in der er- "arhsenen Binme erscheint, während es in Musa sapientum &infach auftritt und so hleibt. 31 * 481 M. puradisiaca zeigt eine Menge der interessantesten Misshildungen, worin sie sich wie die meisten der alten Kol- turpflanzen verhält. Im Folgenden sind diejenigen anfgezählt, die ich zu beobachten Gelegenheit hatte. A. Bei den sogenannten weiblichen Blüthen. 4. Mit 6 Staubfäden, sehr häufig, der hinzugekommene 6te vor dem sogenannten Labellum stehend. 2. Acht Staubfäden, in einem Kreise stehend, der Rest der Blume normal, 3, Sechs Staubfäden, einer, 2 oder 3 von denen, die vor den äusseren Perigonialtheilen stehen, haben die Form des Labellnms angenommen. 4. Drei Labellen, acht Perigonialblätter verwachsen, eins noch ausserdem freistehend kinter dem mittelsten La- bellun, 11 Stanbfäden, sechs Fruchifächer, alles dieses um ein einfaches Pistill gestellt im Kreise, 5. Das Labellum ist mit den übrigen Perigonialtheilen ver- wachsen, hinter ihm befindet sich ein freisiehender, fa- denförmiger Körper. Sechs Staubfäden, 6. Sechs Staubfäden, der, welcher hinter dem Labellum steht, trägt eine Anthere. 7. Vier Perigonialblätter, alle untereinander verwachsen, vier Stanbfäden, zwei Carpelle, von den 4 Blumen blättern fällt eins gegen die Braktee, ehenso eins von den Carpellen, B. An den männlichen Blüthen, 1. Sechs Stanbfäden, alle normal geformt. 2. Sechs Staubfäden, der 6te unten mit dem Labellnm verwachsen, 3. Sechs Staubfäden, von denen 2, die vor den seitlichen äusseren Blumenblättero stehen, sich lahellenartig a0 gebreitet haben, 485 4. Sechs Staubfäden und drei Labellen. Die zwei hinze- gekommenen Labelen stehen mit einem Staubfaden je- des vor einem der äusseren seitlichen Perigonialtheile. 5. Die zwei seitlichen äusseren Perizonialtheile sind frei, die zwei seitlichen inneren mit dem mittlern äussern ver- wachsen. Der Rest der Blume normal. 6. Teiramere Blume. Zwei Labella nach vorne, daun ‚Ainks und rechts zwei Perigonialhläiter frei, und nach hinten vier andere mit einander verwachsen. Acht Stanb- fäden, von diesen ist einer mit dem Pistill unten ver- wachsen und einer kommt ausserdem noch hinzu, der die Form des Labellums angenommen hat, und vor einem der seitlichen äusseren Blumenblätter steht. Ein Pistil] und 4 Carpellen, 7. Zwillingsblüthe, schr gemein. Das Perigonium drei- theilig, 2 Abschnitte nach vorne einfach, eiu hinterer siebenläppig, fünf Labellen, 12 Staubfäden, zum Theil ohne Antheren, 6 und 6 um einen Stempel gereihet. Das mittelste Labellum tritt mit einer Falte zwischen die hei- den Kreise von Staubfäden hinein, die übrigen Perigo- nialtheile bilden einen Kreis. Diese Zwillingsbläthe ist auch unter den weiblichen Blumen gemein. Man sieht, dass die gewöhnlichsten Missbildungen die sind, wo Uehergäuge von einem Zustande in den andern oder Vervielfältigungen und Verwachsungen stattfinden. Wichtiger sind diejenigen, wo anstatt einer Irimeren eine di- oder tetra- mere Bine auftritt. Hier verschwindet, wenn nur Blumen- blätter in allem da sind, das sogenannte Lahellum, und es sieht vor jedem der übrigen ein Staubfaden. Die Blüthe mit acht Blnmenblättern scheint mir eine, wie die Zwillingshlüthe Ne 7. ( B.), entstandene Misshildung zu sein, von denen die 486 Theile, welche an der Seite standen, wo die zwei Blüihen zusammentraten, verschwunden sind. Die zwei neben einan- der stehenden Lahellen scheinen hierfür zu sprechen. Die erstere von diesen zwei tetrameren Blumen zeigt dagegen, dass das der Braktee zugewandte Blaumenblatt das fesistehen- de ist Die Missbildung A. 4. ınuss dagegen wohl durch die seitliche Verdoppelung der einzelnen Blüthentheile erklärt, und dort das mittlere Labellum als ein verändertes Staubgefäss an- gesehen werden. Cannaceen. Calathea latea Spr. Wıe das betreffende Diagramm zeigt, sind die Blüthen bei dieser Pflanze zu zweien in zwei Brakteen eingeschlossen, von denen die an der Seite der Axe stehende das Vorblatt eines Zweiges vorstellt, diese Brakteen mit ihren Blüthen wiederum mit zwei anderen in zwei ältere Brakteen, und der ganze partielle Blüthenstand in ein grosses, trocknes Derk- blatt. Jede einzelne Blüthe hat ein kleines Deckblatt seit- wärts von sich stehen, wenn man dieselbe von der Axe ans oder von der Seite betrachtet, wo die allgemeine Braktee sich befindet. Diese Stellung der Blüthen hat die grösste Analogie mit der der Zweige, nur dass hei diesen zwischen einem Blatte und einem Vorblatte nar ein Zweig hervorkomml, anstatt zwei Blüthen. Die Entwiekelung der Zweige, sowohl als der Blüthen beginnt an der Seite des Stammes, und schrei- tet gegen das älteste Blatt hin fort. Was .die Stellung der Blüthentheile selber betrifft, so genüge es zu bemerken, dass eins von den Kelchblättern nach aussen, d. h. weder gege" die Hanptachse, noch gegen das Blatt fällt, also zwei gege® die Stelle, wo, wären hier Zweige anstatt Blüthen, ‘die Ax® des Zweiges siehen müsste. Die Anthere steht zwischen die- sen beiden letzteren Kelchblättern, nnd an dem von diesen 487 beiden, das an der Seite der Hauptaxe sich befindet, be- merkt man jene oben erwähnte Braktee. Bei dieser Species, sowohl als bei anderen mit analogem Blüthenstande, schlägt bei den jüngsten Blüthen die eigentliche, zu jedem Zweige gehörige Braktee fehl, wie denn überhaupt in dieser Familie ein häufiges Ausbleiben von Deckhlättern stattzufinden scheint. Das Vorblatt ist jedoch immer vorhanden. Da man sich über die Bedeutung des letztern nicht täuschen kann, indem seine Stellung seine Analogie mit diesem Organe in vielen anderen Endogenen beweist, so kann man diesen Blüthenstand als eine Reike auf einander folgender Zweige betrachten, welche scheinbar aus demselben Punkte entspringen. Werner sind die zwei neben einander stehenden Blüthen als zwei andere Zweige zu betrachten, welche auch aus demselben Punkte entsprisgen, deren zu verschiedener Zeit staltfindende Entfal- tung aber beweist, dass sie ursprünglich in abwechseluder Fol- ge auf ihrem Zweige stehen sollten. Die Braktee einer jeden Blüthe schlägt fehl, die kleine seitliche Braktee scheint wie- derom zu einer andern, ausgebliebenen Blüthe zu gehören, und thut die Astnatur der Blüthe dar. Die Blüthenstellung lässt sich also auch hier dann als zweizeilig abwechselnd er- klären, wie sie eben in nahe verwandten Gattungen als Tha- Zia und Maranta häufig auftritt. Die junge Blüthenknospe tritt auch hier zuerst als ein ganzes, gallertartiges Knöpfchen auf, welches sich ebenfalls auf seiner obern Fläche etwas aushöhlt, che die einzelnen Theile deutlich sich ansprägen, Alsdanı erscheinen die äus- seren Theile der Blüthe deutlich, und hierauf der zweite Kreis derselben, nach einigen Schriftstellern der äussere Kreis der Blnmenkrone, Erst nachdem beide vollkommen darge- , stellt sind, und selbst die blatt - oder schnppenartige Gestal angenommen haben, sieht man die übrigen, den Griffel um- 488 gebenden Theile auftreten, und zwar wohl zu gleicher Zeit, obgleich man die Anthere fast zuerst bemerkt, da sie beinahe von Anfang an bedeutend grösser erscheint, als die übrigen innersten Blüthentheile. Die Anthere steht vor einem der in- neren Perigonielabschnitte ein wenig zur Seite gewandt, da nur ein Fach derselben sich anszubilden bestimmt ist; ihr ge- genüber steht das Labellum, welches im sehr jungen Zustan- de auch den beiden seitlichen, innersten Blüthentheilen in der Entwiekelung vorauseilt. Nach diesem bleiben aher alle noch sehr in der Entwickelung zurück, und erreichen erst zu ei- ner spätern Epoche ihre hedentende Grösse im Verhältniss zur Anthere. Was diese aber betrifft, so erscheint sie zuerst als ein kleines Kügelchen oder Bläschen, und es bildet sich erst nach und nach eine Furche auf der vordern Seite der- selben aus. Es verdient bemerkt zu werden, dass vor der Drehung und seitlichen Entwickelung der Theile der Zahn, der an dem erwachsenen Labellum an einer Seite desselben sich befindet, der älteste Theil dieses Organs ist, und in der jungen Blume in der Mitte vor der Anthere steht. Das Stig- ma zeigt sich am letzten, und zwar als ein kleiner, auf sei- ner oberen Seite ausgehöhlter Körper, und erhebt sich mit den übrigen Theilen der Blüthe. Ich muss mich auch hier gegen eine Verschmelzung früher freistehender Organe erklö- ren, die Theile der Blüthe verlängern sich an der Basis der- selben erst sehr spät und sind von Anfang an mit einander verwachsen, Bei zwei Species Canna, die ich im jungen Zustande beobachten konnte, findet ein ganz ähnliches Verhalten statt, Das blumenblattartige Filament nimmt erst spät die Ansdeh- nung an, die es im verwachsenen Zustande zeigt, eben s0 die übrigen innersten Organe, die, eben wie die Anthere im jüng- öten Zustande, als kleine Kügelchen ‘erscheinen. Der Blüthen- — 489 stand ist hier wiederum mit der Art der Verzweigung der Pflanze im Einklange, die Blüthenzweige beschreiben eine dreigliedrige Spirale um den Stamm, aus jedem Gliede dieser Spirele erheben sich 2 bis 3 Blüthen, oder es finden sich 1 bis 2 Blüthen mit 2 bis 3 Brakteen. Das Vorblatt, welches wir bei Galathea einen so bedentenden Platz einnehmen sehen, bleibt hier bei den kleinen, partiellen Acsten regelmässig ans, was darauf hindeutet, dass je 2 — 3 Blüthen jeder einzelnen Blüthe von Calathea gleichbedeuten, wenn man die kleine, seitliche Braktee der letzteren als zu einer andern Blüthe ge- hörig betrachtet, Was die Deutung der Blüthentheile dieser Familie be- trifft, so scheint mir die Ansicht Lestiboudois und Lind- ley’s, welche die innerhalb der zwei äussersten Kreise der Blume gelegenen, mehr oder weniger blattartigen Organe als Stanhfäden gelten lässt, die richtigere zu sein, wenn man die Entwickelungsgeschichte zu Rathe zieht. Die zwei äusseren Kreise der Blume sind ganz fertig, wenn die anderen Theile erscheinen, und diese zeigen sich, wie in den Musaceen, alle auf einmal, Die symmetrische Anordnung der Theile eines Natur- körpers, und insbesondere einer Pflauze, ist ein so allgemei- nes, dem Laien selbst in die Augen fallendes Gesetz, dass eine Abweichung davon zu den ausserordentlichsten Erschei- nungen gerechnet werden muss. So viel ich weiss, ist die Cannaceenblüthe jetzt fast die einzige, die als unsymmetrisch angesehen worden ist. Ein Blick auf die Diagramme wird genügen, um zu beweisen, dass man diese Blüthe als ganz symmetrisch ansehen kam, wenn man zwischen den 2 oder 3 Bläthen, die.man zusammen antriflt, eine Axe annimmt, wn weiche herum sich -die Blüthen dann in mehr oder weniger 40 einfachen Spiralen reihen. In diesem Falle stellt sich daun die Authere an die Seite der hypothelischen Axe, eben wie in den Zingiberaceen, wo also in der Wirklichkeit kein Un- terschied zwischen diesen beiden Familien stattfindet. Durck Drehung und seitliche Eutwiekelung entsteht später die grosse Unregelmässigkeit, die wir in der erwachsenen Blüthe be- merken, Zingiberaceen. Costus splcatus Sw. So schwer die Blüthe der Caxnaceen auf den ersten Blick zu definiren ist, so leicht begreiflich wird sie in dieser schö- nen Familie gefunden werden. Und dennoch ist es am Ende nur der Blüthenstaud, welcher jene Schwierigkeiten hervor- bringt, wie ich oben auseinander zu setzen versucht habe. Der Beweis hierfür ist unter andern, dass jene Schwierigkei- ten bei den Zingiberaceen auch eintreten, wenn man den Blüthenstand nicht gehörig zu entziffern versucht; nur findet man leichter sich hindurch, da die Binmen regelmässig sind. Ein Blick auf das Diagramm von Costus wird eine Idee geben über die Stellungsverhältnisse dieser Blüthe und deren Verhalten zur Axe mud zum Deekblatte, Hier ist das Label- lum als einfaches Element angenommen, hei manchen Zingt- beraceen kommen aber bekanntlich noch zwei kleine Blätt- chen seitwärts von demselben vor, welche mit demselben mehr oder weniger zusammenhängen. Das Labellum ist in dieser Species dreilappig an der Spitze, mit sehr unbedeutenden Ein- schnitten, zu diesen 3 Lappeu kommt an jeder Seite noch ein kleinerer. Die Blätter sind, wie bekannt, bei den Costus- arten in sehr sichtliche Spiralen gestellt, wozu bei einige noch eine Drehung des Stammes kommt, Die Spirale der Blätter wird au der Achre sehr gedrängt; hinter jeder Brak- tee steht eine einzelne Blüthe mit einem seitlichen, kleinen 491 Deckbiatte, welches von der Blüthe in der Richtung der Hanptspirale steht, Wie bei den Cannaceen, kann man diese kleine Braktee als zu einer andern ansgebliebenen Blüthe ge- hörig betrachten, und sie ist also analog den zwei kleinen Derkblättern, die wir bei so vielen Dicotyledonen hetrach- ten an der Basis der Blüthen. Diese häufige Annahme von brakteenlosen Blüthen oder blüthenlosen Deekblättern würde wohl nicht gerechtfertigt werden können, wenn nicht z. B. hei Alpinia nutans oder racemosa jene Verhältnisse aufs klarste dargelegt würden. Ausserdem kommt bei Cyperaceen, Gräsern, Bromeliaceen und so vielen anderen fortwährend bald das eine, bald das andere Verhalten vor. Die Art der Zusammensetzung der Aechre eines Costws hegünstigt die organogenetischen Untersuchungen ungemein. Wenn man eine nicht zu alte Achre wählt, so kann man alle Stadien von der anfgesprungenen Frucht bis zu Knospe, wo sie aber unr noch ein milchiges Hügelchen hinter ihrer Brak- tee bildet, verfolgen. In diesem jüngsten Zustande habe ich keine Braktee zur Seite der Knospe bemerken können, sie zeigt sich aber sogleich deutlich, wenn sie sich ein wenig der Form eines Knöpfchens nähert. Dieses Knöpfchen fänzt alsbald an, sich auf seiner obern Fläche und nach der gros- sen Braktee hin zu vertiefen. Hierauf zeigt sich in der Mitte dieser Vertiefung ein Hügelchen, weiches auch nicht säumt, sich auszuhöhlen; die Kelchblätter fangen dann an, sich deut- licher zu scheiden, wenigstens die beiden auf der Axenseite stehenden. Die Höhlung, welche sich auf dem zweiten Or- ganenkreise gebildet hatte, ist erst länglich-rund, geht aber bald ins dreieckige über. Hieranf zeigen sich zwischen die- ser Vertiefung und dem änsseın Rande dieses Kreises drei symmetrisch geordnete Furchen, und zwar eine hinter jeder der Seiten jener dreieckigen Vertiefang, während man an der 492 Stele, wo der mittelste Lappen des Labellums erscheinen soll, eine kleine Bucht bemerkt. Jene Furchen verliefen sich sehr schnell, und vereinigen sich so, dass man kurze Zeit hernach die Anthere und das Labellum mit seinen drei oher- sten Lappen ausgedrückt vorfindet. Die beiden an der Seite des Labellums noch hinzukommenden Abschnitte treten eiwas später auf, indem sich das Labellum, welches während kur- zer Zeit mit der Authere einen fortlaufenden, nur von dem mittelsten Eappen unterbrochenen Raud im Innern der Blume bildet, von denselben trennt, und allein fortfährt, sich ausza- bilden. Oefinet man eine etwas ältere Blume, so findet mau alle 5 Lappen des Labellums schon ausgebildet, ebenso fan- gen die Furchen der Authere danu an, sich deutlich auszu- sprechen. Eine besondere Aufmerksamkeit verdient das Stigma. Man bemerkt es zuerst auf dem Boden der Blüthe als eine kleine, etwas abgeplattete Erhöhung, die früh schon anfängt, sich oben etwas auszuranden. Etwas älter nimmt dessen obere Fläche die Gestalt einer nach der Braktee zu stark geneigten Scheibe an, vorne zwei deutliche Zähne zeigend, unter wel- chen sich eine Furche bildet. Nach und nach erheht sich der Theil des Stigma’s, wo die Furche sich hefindet, mehr wie die andere Seite desselben. Im ansgewachsenen Zustande be- finden sich die Zähne, welche zu Anfang die Spitze des Stem- pels einnehmen, als ein Paar kleine Höcker auf der Rück- seite desselben, und jene Furche wird das wirkliche Stigma, auf welchem sich erst spät jene haarformigen Zellen 'zeigen, zwischen denen sich die Pollenschläuche den Zugang zu det Eierstöcken verschaffen. Die interessantesie "Thatsache in der obigen Entwicke- kungsgeschichte scheint mir die Bildung - der Aunthere und des 498 Labellums in dieser Blume zu sein. Wie wir gesehen haben, scheiden sich die Anthere und das Labellum nicht, wie wir es in den anderen Blumen beobachtet, aus einer in der Mitte der Blüthe hinterbleibenden Masse aus, sondern es bildet sich auf der innern Seite eines fertig gebildeten Organeukreises, freilich nicht getheilt, aber dech durch Form nnd Stellung genugsam charakterisirt, zuerst eine Anzahl von Furchen, die der Stellung des innersten Kreises entsprechen. Einen Angen- blick später sehen wir Anthere und Labellum einen zusam- menhängenden Körper ausmachen, auf dem sich auch also- bald die Lappen des letztern zeigen. Hier also könnte man einen durch die radicale Verdoppelnng der Corollentheile her- vorgebrachten Organenkreis annehmen, der derch die Ent- wiekelungsgeschichte heweisbar würde. Ahgesehen aber da- von, dass iu Calathea z. B., wo die Nothwendigkeit eines solchen Organenkreises ebensowohl existirt, eine ähnliche Ent- wickelungsart nicht vor sich geht, so kann man auch hier ehensogut nur annehmen, dass diese beiden Kreise anfangs mit einander verschmolzen waren. Und zwar kann man ge- gen jene ersiere Annahme noch anführen, dass zu einem Zeit- punkte, wo Anthere und Labellum noch zusammenhängen, die Lappen des letztern schon ausgedrückt sind, wenigstens 3 ron ihnen, von dem der mittlere Lappen, mit den Corollentheilen abwechselnd, dieser Theorie nicht günstig ist. Aber es ist diese frühe Theilung des Lahellums (so ganz das Gegentheil von dem, was man an anderen blattartigen Organen beob- achtet), welche, wie es mir scheint, wiederum für die Annahme Ansgebeutet werden kann, dass die anfänglichen Organe, die zwischen den 6 änsseren Blüthentheilen und dem Pistill lie- gen, alle als Staubfüden zu betrachten seien. So ist denn diese Entwiekelungsgeschichte gewissen Spekulationen so gün- stig wie möglich. Für mich geht einstweilen nur das daraus 494 hervor, dass die Natur auch hier mit der grössten Mannich- faltigkeit auftritt, oder dass wir die Gesetze , nach denen sie hier verfährt, noch nicht kennen. Orchideen, Epidendrum bieornutum Hook. Wie Jedermann weiss, ist der Blüthenstand der Orchi- deen im Allgemeinen ein sehr einfacher, und bietet durchaus keine Schwierigkeiten dar. Die Drehung des Blüthenstiels, die man so häufig bemerkt, bringt eine grössere Mannichfal- tigkeit in das Aeussere dieser schönen Familie, ist aber von keinem, oder nur sehr untergeordnetem Werthe für den Gat- inngscharakter, wo Einige diesen Umstand aufführen wollen. In der oben genannten Pflanze, an felsigen Meeresnfern hier schr gemein, zeigt sich die Knospe hinter ihrer Braktee zuerst als ein fast rundes, etwas abgeplattetes Klümpchen, welches bald in ein ganzrandiges Näpfchen übergeht, auf des- sen Boden man gleich die Spuren der übrigen Blüthentheile als eine noch ungetheilte Masse vorlindet, Kurz darauf sieht man dann die äusseren Blüthentheile sich getheilt darstellen dadurch, dass die denselben entsprechenden Stellen sich be- deutend entwickeln, wo hingegen an denen, wo die Ein- schnitte sich befinden, die Eutwickelnng zurückbleibt. Hier- auf erscheinen zuerst drei kleine Hügel in der Mitte dieser Blüche, und gleich darauf das vierte Organ, die Anthere, wel- che sich so zwischen die seitlichen, inneren Blumenblätter stellt, dass sie mit denselben und dem Labellum einen Kreis bildet. Alle diese Organe entwickeln sich hierauf in die Breite, und die Anthere zeigt binnen Kurzem auf ihrer vordern Seite eine Furche. Spät erst erscheinen die Theile des Stigma’s anfangs nur eben angedeutet, am Anheftungspunkte- der An- there als eine kleine Anschwellung. Nach und nach aber 495 tritt die Columna aus der Masse der Blüthe hervor, und die Anthere, zuerst vollkommen aufrecht, biegt sich auf dieselbe orst nieder, wenn ihre Fächer schon vollkommen ausgebildet sind. Das Labellum verdient eine besondere Berücksichtigung. Bis zu einer verhältnissmässis vorgerückten Epoche hat das- selbe so sehr die Gestalt der Anthere, dass man diese nur durch grössere Dicke und durch ihre Stellung von demselben unterscheiden kann. Etwas später bleibt die Anthere an ihrer Spitze stumpf, während das Labellum sick zuspitzt, und zu eineın noch mehr vorgerückten Zeitpunkte zeigen sich an die- sem die Answüchse, erst die seitlichen Zacken am Rande, and namentlich noch später die zwei in der ausgewachsenen Blume so stark ansgesprochenen Calli, die der Pflanze ihren speciischen Namen gegeben haben. So ist der Vorgang in der Blüthe eines Epidendrum mit fast freier Lippe, zum Vergleich habe ich die Entwickelung in einer audern Species mit bis zur Anthere mit dem Label- kum verwachsener Columna verfolgt. Es ist dies ein Epi- dendrum wit fast gleichen Sepalis, von denen die inneren nur ein wenig breiter sind, und einem Labellum mit 4 Höckern auf seiner Platte; diese ist dreilappig, die Lappen aufs ele- ganteste gefranzt. Die Columna mit dem Labellum ist ia der ausgewachsenen Blüthe doppelt so lang ungefähr, als die übrigen Blüthentheile. Hier tritt die junge Knospe ganz wie in der obigen Species und wie in den übrigen abgehandelten Pflanzen auf, und geht frük schon in die Form eines in die Breite gezogenen Näpfchens über. Innerhalb dieses zeigt sich zuerst deutlich das Labellum und gleich darauf die 3 übrigen inseren Organe der Blüthe in einer Reihe ver demselben. Der Rest der Entwickelung trägt sich ganz zu wie in der shigen Blüthe, mit dem Unterschiede, dass sich der Fuss der Colmana bier mit dem ‚augewachsenen Labellum sehr viel später 496 verlängert. Ich bin nicht im Stande gewesen, die Verschmel- zang beider Organe zu heobachten, es ist nichts in der Blüthe, wenn sie ausgewachsen ist, das nicht ‚schon bei seinem Er- scheinen verschmolzen aufgetreten wäre. Die spät erst auf- tretende bedeniende Verlängerung des untern Theils der Blü- thenorgane kann man nnter andern an den Geschlechtstheilen von Cleome und den Passifloren heohachten, und ich kann alles dieses nnr dahin verwenden, mich gegen eine spätere Verschmelaung anfangs getrennter Organe zu erklären. An diesem Epidendrum zeigen sich.die seitlichen Lappen des Labellums ebenfalls erst spät, so wie auch die auf der Platie beiindlichen Höcker. Was die Columna betrifft, so mass be- merkt werden, dass die Anthere, die im ausgewachsenen Zu- stande nicht so breit ist, als das Organ, auf welchem sie ruht, in ihrer Jagend wohl dreimal so breit ist als dieses, welcher Umstand wielernm auf jene Art der Kntwickelung, von- der ich so eben gesprochen habe, hindeutet. In diesem Kpidendrum, wie vielleicht in allen Epiden- dreen, steht die Authere bis zu einem verhältnissmässig vor- gerückten Zeitpunkte aufrecht, hei einigen Vandeen habe ieh dieselbe schon früh auf dem Boden der Blume liegend beobachtet. Ich habe bei Oncidium ampliatum Lindl. ge sehen, dass zu einer Epoche, wo .die inneren Binmenblätter eben anfangen, sich in die Breite auszudchnen, die Anthere noch als ein kleines Klümpchen in der Mitte dieser er- scheint. Im Allgemeinen hat mir die olige Entwickelungsgeschichte eben keine Resultate geboten, die als Beweise gelten könn- ten für die Erklärungen des Labellums nnd der Colnmat Die Blüthentheile treten im Allgemeinen auf, wie sie in den erwachsenen Blüthen erscheinen , mit einigen Ausnahmen, die 497 leicht zu erklären sind, und sich nicht von der bekannten Entwiekelungsart der blattartigen Organe unterscheiden. Dass eine sogenannte epigyne Blume zuerst als ein Ganzes auftritt, wie wir es in allen diesen Pflanzen beobachtet haben, kann nicht auffallen, sobald man bedenkt, dass dasselbe an gamo- petalen Blumen längst festgestellt ist, uud dass zwischen einer Blüthe der einen oder der andern Art in der Mehrzahl der Fälle, ausser der radialen Verwachsang, kein wesentlicher Untersebied stattfindet. Ich füge hier hinzu, dass ich nicht im Stande bin, Be- obachtungen und Deutungen von zum Theil ausgezeichneten Philosophen missznverstehen oder gar herahzuwürdigen, im Gegentheil, jene Theorieen sind um so bewunderungswürdi- ger, als sie ohne die Beohachtang der Entwickelungsgeschichte theilweise bestehen können und müssen. Mit Recht und mit allgemeiner Zustimmung werden tdie physischen Wissenschaf- ten seit der Mitte des vorigen Jahrhunderts von der direkten Erfahrung beherrscht, es würde aber derselben viel zu viel Gewalt eingeräumt werden, wenn man alles verdammen wollte, was nicht durch dieselbe bestätigt wird, Wenn man, um einen Rückblick auf diese vier Familien zu gewinnen, zuerst die Siellungsverhältnisse ins Ange fasst, so fällt es einem hauptsächlich auf, dass Keleh und Corolle in einem “unwandelbaren Verhältnisse zur Braktee und zar Axe stehen. Lindley scheint für die Orchideen hiervon eine Ausnahme machen zu wollen, indem er den Orchideen hoch einen, in Epistephium anitretenden, änsseren Blumen- blattkreis zuschreibl, von welchen Blumenblättern dann also &ins gegen die Axe und zwei gegen die Braktee fallen müss- ten. Und zwar benutzt er diesen Umstand sur Stütze seiner 22r Bd. 45 Het, 32 498 Meinung über die morpholaogische Zusammensetzung der Or- chideenbInme, auf die wir etwas später zurückkommen wer- den, Ahgesehen aber davon, dass ein so seltener Fall, als die Erscheinung eines Calyenlus, selbst wenn derselbe sich anch hei einigen anderen Gattungen finden sollte, schwer etwas für die ganze Familie beweisen kann, sobald er nicht von ande- ren Verhältnissen begleitet ist, und davon, dass dieser Caly- enlus bis jetzt noch nicht auf seinen Ursprung u. 6. w. un- tersucht ist, so ist ein solches Stellungsverhältniss unter den Endogenen mit vollkommenen Blüthen ein sehr ansserordent- liches, und verdient wenig Vertrauen*). Und es verdient dar- *) Durch einen ’glücklichen Zufall hahe ich noch diesen Umstand zur Gewissheit bringen können. Auf unseren niedrig gelegenen Savannen findet sich nämlich eine sehr elegante Species von Epistephium, von der ich im Augenblicke, wo ich obige kleine Arbeit abschicken wollte, mir Exemplare in allen Entwickelnngs“ zuständen verschaffen konnte, Der Galyculus ist in dieser Spe- cies mit drei grösseren Zähnen versehen, die hinter den Ausse ren Perigonialtheilen stehen, einem kleinen, unter dem Labellum, und einem Paar undeutlichen Zähnchen, zu beiden Seiten des gegen die Braktee gewandten grössern Zahns. Die ührigen Stel lungsverkältnisse sind genau die der ührigen Orchideen; von an“ deren Merkmalen habe ich geschen, dass die äusseren Perig0- nialtheile die beiden inneren seittichen nie ganz bedecken, SO Jern dass von diesen immer eine starke Mittelrippe unhedeckt bleibt, Ausserdem haben die Saamen eine hei Orchideen, wie es mir scheint, ungewöhnliche Gestalt, die Haut derselben ist nämlich in einen Flügel ausgebreitet, der sich rund um den Nu- eleus herumzieht, Die Entwickelaug der Perigonialtheile steht im Einklange mit der Art, in der sie sich später über einander tagern. Man bemerkt nämlich auf jeder Seite des Knöpfchen® - welches die junge Rlüthe dieser Pflanze zuerst vorstellt, als &* ste Spur der Biumenblätter ein Zipfeichen , und erst etwas später 49 auf hingewiesen zu werden, dass in den oben angeführten Musablüthen, wo die 3- oder 6-theilige Binme auf eine 2- oder 4-zählige übergegangen war, das gegen die Braktee ge- wandte Blatt seine Stellung behalten hatte. Dieser Umstand scheint auch die Frage, ob die Stellung der Blüthentheile durch die Braktee oder die Axe bestimmt werde, dahin zu be- antworten, dass die Erstere die über ihr zunächststehenden Organe festhalte*). Dagegen, nm die Sache von allen Seiten das mittlere Kelchblatt, zugleich mit diesem aber auch die bei- den seitlichen, inneren Perigonialblätter. Alsdann erscheint das Labeilnm nnd fast zugleich mit ihm die Anthere. Auch diese ist in dieser Blume im Aufaänge aufrecht, obgleich sie in einer spä- tern Epoche auf der Spitze der Columna liegt. Bis dahin ist noch keine Spur von dem’ Calyceulus zu sehen, er tritt erst deut- lich auf, wenn die Blume sich über die Achsel der Braktee er- heht, und die Gränze zwischen Ovarium und Bläthentheile sicht- bar wird, Der Calyculus bleibt auf der Frucht stehen, wäh- rend sich die übrigen Theile schon früh von demselben ablösen. Ich glaube aus dem Obigen schliessen zu können, dass der Ca- Iyculas, wenn er bei den Orchideen auftritt, nicht einen äus- sern Organenkreis darstellt, weil 1) seine Theile nicht mit den über ihm stehenden abwechseln, 2) derselhe später als diese entsteht, und 3) weil er auf der Capsel stehen bleibt, während die ührigen sich mit einander ablösen. Auf den leiztern Grund möchte ich jedoch nur wenig Gewicht legen, demnach glaube ich, dass dieser Calyculus als denen analog betrachtet werden muss, welche sich auf den Früchten von einigen Compositen, Dipsa- ceen u.s. w. beobachten Jassen. *) Auch bei Dicotgledonen lässt es sich häufig beobachten, dass bei Missbildungen und veränderlichen Zahlenverhältnissen das Kelchblatt, welches nach aussen liegt, seine Stellung behält, 80 bei Myrtaceen, Melastomaceen und Onagreen (Jussieua). Mehrere Species der letztern variiren ungemein in ihren Zahlen- verhältnissen , ein Kelchabschnitt liegt immer gegen die Braktee, _ 32% 500 zu betrachten, giebt die Ausicht, einen äussern Organen- kreis noch anzunehmen, der Orchideenblütke in Rücksicht anf die relative Stellung der Anthere eine grössere Analogie mit den Scitamineen. Für diejenigen, welche die Anthere in der Cannaceen als vor einem seitlichen, innern Blumenblatie ste- hend betrachten, wnss auch von der Regel, nach der von den drei Kelchblättern eins gegen die der Blume zunächst stehen- de Braktee fällt, eine Ausnahme gemacht werden. Da man aber wohl mehr logisch verfährt, wenn man die Seite der Blume, wo die Anthere sich befindet, als die wirkliche Axen- seite derselben ansicht, so kann auch hier, gleichviel, eb jene Braktee vorhanden ist oder nicht, jene Regel als be- stehend angenommen werden. Ausser der hinreichend grossen Anzahl von Kennzeichen, die die Orchideen von den Scitamineen unterscheiden, giebt die Authere in ihrer Stellung, wie oben angedentet und all- gemein bekannt, eine wichtige Verschiedenheit zu erkennen. Während sie in den letzteren an der. Axenseite der Blume steht und den Stempel umfasst, ‘oder in gewissen Cannaceen nur vermittelst der Blumenröhre mit demselben verwachsen ist, steht sie in den Orchideen auf dem Stempel gewisser massen und an der Brakteenseite. In den Musaceen finden Dasselbe findet Statt bei Osbeckia glomerata, wenn sie mit drei- zähligen Organenkreisen auftritt, welches mitunter, wiswoll selten, vorkommt. In wie fern die Annahme, dass die der Ax® zunächst liegenden Blüthentheile die in ihrer Stellung veräu- derlichen seien, auf das Bewächsreich allgemein angewandt wer“ den kann, muss ich Andern zu erörtern überlassen AU dem Orte, wa ich lehe, muss ich nathwendig immer um einige aahre in der Literatur zurück sein, und so scheint es mir deun, dass diese Frage nicht diejenige Berücksichtigung gefunden Aak, wel" che dieselbe verdient, 901 beide Verschiedenheiten der Stellungsverhältuisse zu "gleicher Zeit Statt. Die fünf Staubfäden stehen, wie oben bemerkt, im Heliconia an der Axenseite des Zweiges, auf dem die Blüthen sich befinden, hei Musa an der Seite der Braktee, hei Heliconia steht ausserdem das fehlgeschlagene Staubge- fäss vor dem mittelsten der äusseren Blumenblätter. Hiermit trifft eine merkwürdige Verschiedenheit der Blüthenstände zu- sersmen, worauf ich ebenfalls schon oben hingedentet habe. Die Blüchen von Musa, hald in einer, bald in zwei trans- versalen Reihen stehend, sind alle von derselben Entwicke- inngsperiode, während sie in Heliconia sich in derselben Ordnung entwickeln, in der sie sich der Braktee nähern. Die gewöhnliche Ansicht ist, dass die sechs Stanbfäden der Monocotyledonen zwei auf einander folgenden Kreisen angehören. Obwohl dieses der Theorie nach sehr einleuch- tend ist, so kann man dennoch ans der Entwickelungsge- schichte der hier abgehandelten Blüthen keine Beweise für diesen Satz ziehen. Ich habe deutlich in den meisten Fällen die zwei äusseren Orzanenkreise nach einander entstehen se- hen, ebenso deutlich habe ich aber auch hei Musa und He- kconia alle Staufäden mit einander anftreten sehen. Das- selbe habe ich bei dem innersien Kreise von anhänglichen Organen bei Scötamineen beobachtet, welche deutlich bei Costus z,B. mit einander sich zeigen*®). Bei Musa rosacca, *) Bei den nicht sehr entfernten Hromeliaceen habe ich Aechnliches aa Billbergia beobachtet, ohgleich in der erwachsenen” Blume ein Theil der Staubfäden unten mit den inneren Blumenblättern verwachsen ist. Ein anderes Verhältniss lässt auf ein gleich- zeitiges Erscheinen der Staubfäden in dieser Blume schliessen. Wie bekannt , sind die Theile derselben alle mehr oder weniger gedreht, und zwar so, dass die Blumcihlätter die der der Kelch- Den 497 leicht‘ zu erklären‘ sind, und sich nicht von der bekannten Entwickelnngsart' der blattartigen Organe unterscheiden: Däss eine sogenatinte epigyne Blume zuerst als ein Ganzes Auftritt, wie wir'es in allen diesen Pflanzen beobachtet haben, kann nicht auffallen, sobald man’ bedeukt, dass dasselhe an gamo- petalen Blumen längst festgestellt ist, wid dass zwischen einer Blüthie der einen oder der andern Art in’ der Mehrzahl der Fälle, ausser der radialen Verwachsung, kein wesentlicher Unterschied. stättlindet, Ich füge hier hinzu, dass ich nicht im Stande bin, Be- obachtimgen und Dentungen von zum Theil’ ausgezeichneten Philosophen misszuverstehen oder gar herahzuwürdigen, im Gegentheil, jene Theorieen sind um so bewunderungswürdi- ger, als sie ohne die Beobachtung der Entwickelungsgeschichte iheilweise bestehen können und müssen. Mit Recht "und mit allgemeiner Zustimmung werden tdie physischen Wissenschaf- ten seit der Mitte des vorigen Jahrhunderts von der direkten Erfahrung beherrscht, es würde aher dexselben viel zu viel Gewalt eingeräumt werden, wenn man alles verdammen wollte, was nicht durch dieselbe hestätigt wird. . Wenn man, mn einen Rückblick auf diese vier Familien zu gewinnen, zuerst die Stellungsverkältnisse ins Ange fasst, so fällt es einem kaupisächlich auf, dass Kelch und Corolle in einem "unwandelbaren Verhältnisse zur Braktee und zur Axe stehen. Lindley scheint für die Orchideen hiervon eine Ausnahme machen zu wollen > indem er den Orchideen uoch einen, in Epistephium auftretenden, äusseren Blumen- bWattkreis zuschreibt, von welchen Blnmenblättern dann also eins gegen-die Axe und zwei gegen die Braktee fallen müss- ten: "Und zwar benutzt. er diesen Umstand zur Stütze seiner 220 Bd, 4s Heft, 32 498 Meinung über die morphologische Zusammensetzung der Or- ehideenblume, auf die wir etwas später zurückkommen wer- den, Ahgesehen aber davon, dass ein so seltener Fall, als die Erscheinung eines. Calyeulus, selbst wenn derselbe sich auch bei einigen anderen Gattungen finden sollte, schwer etwas für die ganze Familie beweisen kann, sobald er nicht von ande- ren Verhältnissen begleitet ist, und davon, dass dieser Caly- eulus bis jetzt noch nicht auf seinen Ursprung u. 8. w. un- tersucht ist, so ist ein solches Stellungsverhältniss unter den Endogenen: mit vollkommenen Blüthen ein sehr ausserordent- liches; und verdient wenig Vertrauen*), Und es verdient dar- #) Durch einen 'glücklichen Zufall hahe ich noch diesen Umstand . zur Gewissheit bringen können. Auf unseren niedrig gelegenen " Savannen findet sich nämlich eine sehr elegante Species von " Epistephium, von der ich im Augenblicke, wo ich obige kleino " Arbeit’ abschicken wollte, mir Exemplare in allen Entwiokelungs- «.’zuständen verschaffen konnte. Der Calyeulus ist in dieser Spe- : eies, mit drei grösseren Zähnen ‚versehen, die hinter den äusse- ren Perigonialtheilen stehen, einem kleinen, unter dem Labellun, und einem Paar undeutlichen Zähnchen, zu heiden Seiten des gegen die Braktee gewandten grössern Zahns, Die übrigen Stel- lungsverhältnisse sind genau die der ührigen Orchideen; yon all“ “ deren Merkmalen kabe ich gesehen, däss die äusseren Berigo- " nialtheile die beiden inneren. seittichen nie Baus: bedecken, son- dern dass’ von diesen immer 'eine. starke. Mittelrippe unhedeckt bleibt. . Ausserdem hahen die Saamen eine hei Orchideen, wie ‚es mir scheint, ungewöhnliche Gestalt,. die Haut derselben ist nämlich in einen Flüge. Ausgehreitet „der ‚sich rund um den Nu- eleus herumzieht. Die Eitwiokelung der Perigonialtheile steht im Einklange mit der Art, in der sie sich später her ‚oinander Jagerü. "Män bemerkt nämlich auf jeder Seite des Knöpfchens, -" welches lie junge Blüthe dieser Pdanzo zuerst. vorstellt, als 8“ «./ste Spun der Blufnenhlätter ein Zipfelchen:, und erst etivas spälet | | | 499 auf hingewiesen zu werden, dass in den oben angeführten Musablühen, wo die 3- oder 6-theilige Blnme auf eine 2- oder 4-zählige übergegangen war, das gegen die Braktee ge- wandte Blatt seine Stellung behalten hatte. - Dieser Umstand scheint anch die Frage, ob die Stellung der Blüthentheile durch die Braktee oder die Axe bestimmt werde, dahin zu be- antworten, dass die Erstere die über ihr zunächststehenden Organe festhalte*). Dagegen, um die Sache von allen Seiten das mittlere Kelchblatt, zugleich mit diesem aber auch die bei- den seitlichen, inneren Perigonialhlätter. Alsdann erscheint das " Labellum und fast zugleich mit ihm die Anthere, Auch diese ist in dieser Blume im Anfange aufrecht, obgleich sie in einer spä- "tern Epoche auf der Spitze der Columna liegt. Bis dahin ist - noch. keine Spur von dem’Uglyculus zu sehen, er tritt erst dent- ch auf, wenn die Blume sich über die Achsel der Braktee er- hebt, und die Gränze zwischen Ovarium und Blüthentheile sicht- bar wird. Der Calyculus bleibt auf der Frucht stehen, 'wäh- rend sich die übrigen Theile schon früh von demselben anlösen, Ich glaube aus dem Obigen schliessen zu können, dass der Ca- Iyenlus, wenn er bei den Orchideen auftritt, nicht einen dus. sern Organenkreis darstellt, weil 1) seine Theile nicht mit dex über ihm stehenden abwechseln , 9 derselbe später als diese entsteht > und 3) weil er auf der Uapsel stehen hleibt, während die ührigen sich mit einander ablösen. Auf den letztern Grund "möchte ich jedoch nur wenig Gewicht legen, demnach glaube ich, dass dieser Calyculus als denen analog betrachtet werden muss, welche sich auf dem Früchten von einigen Compositen, Dipsa- ceer u. 3. w. beohaclıten lassen, : *) Auch bei Dicotyledonen lässt es sich häufig beobachten, dass “ bei Misshildungen und veränderlichen Zahlenverhältnissen das " Kelehhlatt, welches’ Nach aussen liegt, seine Stellung behält, 'So bei’ Myrtaceen, Melastomaceen und Ouagreen (Jussieua). !< Mehrere Species der letztern varüren ungemein in ihren Zahlen- Verhältnissen , ein Kelchahschnitt liegt immet gegen die Braktee, R 32# 500 zu, betrgchten, :.giebt, die .Ausicht, ‚einen äussern Organen- kreis noch anzunehmen, der Orehideenblüthe in Rücksicht auf die relatiye Stellung der Anthere eine grössere Anglogie. mit den. Seitamineen. Für- diejenigen, ‚welche die Anthere.in.den Cannaceen ala yor.einem seitlichen, innern Blumenhlatte' ste- hend betrachten, wuss auch yon der. Regel, nach. der..von .den drei Kelchhlättern eins gegen die. der Blume zunächst stehen- de Braktee fällt, eine Ausnahme gemacht werden, Da ma aber wohl mehr logisch verfährt, wenn man die Seite der Blume, wo die Anthere sich befindet, als die wirkliche Axen- 'seite dexselben ansicht, so, kann auch hier, gleichviel, ob jene Braktee vorhanden ist oder nicht, jene Begel als he- stehend angenommen werden. Ausser der hinreichend grossen Anzahl ı ‚von 1 Kennzeichen, die die Orchideen vou den Scitamineen unterscheiden, giebt Wie Atthere in ihrer Stellung; wie üben. ‚angedeutet ı und all- gemein bekannt, eine wichtige Verschiedenheit zu „erkennen. Während sie in den letzteren an der Axenseite der Blame steht, und den. Stempel Tunfasst, 'oder in gewissen Cannacoon aur vermittelst der Blumenröhre mit demselben verwachsen st,. steht sie in den Orchideen auf dem Stempel gewisser massen und an der Brakteenseite. In den Musaceen finden : Dasselhe, findet Statt beiOsbeckia ylomerata, wenn sie mit drel- zöhligen Organenkreisen aufteitt,‘ welches mitunter, wiewohl selten, vorkommt. . In wie fern die Annahme, däss die der Axo zunächst liegenden Blüthentheile die .in ihrer. Stellung: ‚yerän- derlichen ‚seien, auf dasG@ewächsreich allgemein angewandt wer“ den kann, muss..ich Andern:.zu erörtern ‚üherlassen., - AU dem Orig, wo, ich lebe, muss ich nothwendig.immer um: einige Jahre In der Literatur zurück sein, und so. scheint es mir denns ‚dass . „ülese Frage nicht diejenige Berücksichtigmig; gefunden, hat, WEI" ‚hg, dieselbe. verdient, . , : 501 beide Verschiedenheiten der Ställungsverhältnisse m ‘gleicher Zeit Statt. Die fünf Siaubfäden stehen, wie oben bemerkt, in Holiconia au der Axenseite des Zweiges; -anf. dem die‘ Blüthen sich befinden, bei Masa an der Seite der Braktee, bei Heliconia steht ausserdem das fehlgeschlagene Staubge- fäss vor dem mitielsten der äusseren Blumenblätter. Hiermit trifft eine merkwürdige Verschiedenheit der Blüthenstände' zu-" sainmen; "worauf ich ebenfalls-schon ohen hingedeutei habe, Die Blüthen von Musa, bald in einer, bald in’ zwei trans- versalen Reihen stehend; sind alle von derselben Eutwicke-. Iungsperiode,. während sie in Heliconia sich in derselben Ordnung entwickeln, in der sie sich der Braktee nähern, | Die gewöhnliche Ansicht ist, dass die sechs Staubfäden der Monocotyledonen zwei auf einander folgendei Kreisen angehören. Obwohl dieses der Theorie nach sehr einleuch- tend ist, 89 kann man ‚dennoch aus der Entwickelungsge- sehiehte der hier abgehandelten Blüthen keine Beweise für diesen Satz ziehen; Ich habe deutlich in den meisten Fällen die zwei äusseren Organenkreise nach einander entstehen se- hen, ebenso dentlich habe ich äher auch bei Musa und He- liconia alle, Staufiden mit einander auftreten. sehen. Das- selbe habe ich hei dem innersten Kreise -von auhänglichen Organen hei Scitamineen beobachtet, welche deutlich bei Costus z.B. mit einander sich’ zeigen*), Bei Masa 'rosacea, ®%) Bei den nicht sehr entfernten Bromeliaceen habe ich Achnliches "an Billbergia beobachtet, "obgleich in der erwachsenen” Blume eii Theil der Staubfäden unten mit den inneren Blumenblättern verwaclisen ist. Ein anderes Verhältniss lässt auf ein gleich- »eitiges’Erscheinen der Staubfäden ih dieser Blume schliessen. ‘Wie bekannt‘, sind die Theile ‘derselben alle mehr oder weniger gedreht, und zwar so, däss die Blumenblätter die der derKelch- 502 wird. man sich erinnern, entstehen sogar die Perigoniältkeile‘ alle zu gleicher Zeit, so dass. sie sich nicht immer auf die- selbe Weise üher einander lagern. Hhenso haben wir das Labellum von Musa sapientum nur erst mit den- Staubfäden entstehen schen, es würde aber wohl Keinem einfallen, die- ses aus dem Grunde für ein verwandelies Staubgefäss erklä- ren zu wollen, da. es zu sehr durch Stellung und. Gestalt, und dadurch, dass in Missbildungen gar zu häufig ein Stanb- faden vor demselben sieh zeigt, charakterisirt ist, ...-. Dagegen kann aber auch nicht geläugnet werden, dass ‘durch jenen Umstand, der anf die Entstehungsperiode. desselben Bezug hat, ynd dureh, die häufige Umwandlung. von Stauhfäden im labellumartige Kör per eine Art von Uebergang von einem ins andere angedeutet ist, biätter entgegengesetzte Richtung zeigen und so fort, die Läp- pen des Stigma’s haben die Richtung des zweiten Kreises, Went . die Staubfüden aber zu zwei auf. einander folgenden Zeitpunkten entständen,, so müssten wahl die Lappen des Stigma’s die Rich- tung der Kelchhlätter zeigen, Die verschiedene Richtung auf, einander folgender Organenkreise gedrehter Blumen, an Kelch und Corolle auch bei 'Melastonaceen mitunter sehr sichtbar (bei Apocyneen, wo bekanntlich die Kelchabschuitte im Quincuux st hen, ist die Richtung der Uorölle auch der Spirale, welche die Kelchabsehnitte beschreiben, entgegengesetzt), ist. wohl diejenig®s welche der Bewegung der Organe im Innern der Blüthe während ihres Wachsthums die günstigste ist, Dabei ist zu bedenken, dass diese Hichtuug, verschieden von aussen betrachtet, da, WO ‚zwei Breise sich einander berühren, dieselhe ist, und dass; wenn das entgegengesetzte Verhältniss Statt fände, die Organe #wischen einander hineintreten mfissten. In wie weif.aber jene Betrachtung als Prüfstein benutzt werden kann, wie ich e8 bei den Bromeliaceen than möchte, muss ich den Meistern der Wir . sonschaft 270 entscheiden überlassen. 503 ‚ "Es giebt wohl wenige Blüthew, die so vielen Theorieen schon usiterworfen' sind, als die der Orchideen.: : Ohne mich über das Geschichtliche dieses "Gegenstandes hier verbreiten au wollen; muss ich doch darauf aufmerksam machen, .dass Lindiey in seinem Vegetable Kingdom 'seine ältere Ansicht über diesen Gegeustand beibehält, und nur einen Punkt der- selben verändert vorlegt. Während er nämlich zu den Blüthen- theilen,. wie oben. bemerkt, . eine audere Reike von Organen: aussen noch annimmt, so nennt: er die inneren, .die Colimna zunächst nmgebenden Theile verwandelte Stanbfüden, "und setzt voraus, dass die drei in der Columna enthaltenen Staub-. gefässe die innere Reihe derselben seien. Dann gieht er seine frühere Ansicht über. das Stigma der Orchideen anf, und nimmt an, dass die Arme desselben den seitlichen Theilen des äus- sern Blnmenblatikreises gegenüberstehen, \ Was den erstern Punkt betrifft, so habe ich schon oben. Einiges gegen die Annahme eines Calyculus als Typus ange- führt, und kann mir aur die Ansicht Enndlichers, so wie derselbe sie in seinen Gen. Plantarum. niederlegt, als die rich- tigere denken, hauptsächlich weil die einzelne Anthere .auf jeden Fall vor dem äussern Perigonialtheile steht, der gegen die Braktee fällt, Die compleirte Natur des Labellums scheint mir aus der so häufigen Verwachsung desselben mit der C- lumna theils, theils aus den Fällen herverzugehen, wo alle anderen Perigonialtheile mit einander verwachsen sind, und je- nes allein freibleib. Die Entwickelungsgeschichte schweigt über diesen Punkt gänzlich, so wie über die Columna, we- ülgstens in den obigen Pflanzen. Ich habe aber keinen Zwei- fel, dass die Neatticen in. ihrer Entwickelung. die Zusammen- setzung, der Golumna aufs deutlichste an den Tag. legen, so wie überhaupt. die Analogie der Orchideen mit den Soitami- neen durch diese Gruppe sehr. klar wird.:— In einer Reihe 504, van Missbildungen, die ich von Ornäthocephalus hesitze, befindet sich ejne, welche am Boden der Blüthe nur einen eih- fachen, fadenförmigen Körper besitzt, und eine andere, 'wo man zwei solcher Organe bemerkt hinter einander siehend, offenbar Anthere und Golumua, die auf einer niedrigeren Ent- wickelimgsstufe stehen geblieben sind *). Mit Rücksicht auf die Erklärung des Stigma’s der Or- chideen scheint es mir, als ob die Entwickelung und die Beschaffenheit dieses Organs einiges Licht über diesen Gegen- stand verbreiten könnten, obgleich Analogieen, oft nur schein- %*) Wie überhaupt Misshildungen, in mancher Hinsicht 'so inter- essant, in anderer Richtung nicht immer viel heweisen, so kann ich auch den verschiedenen bei Orchideen beobachteten Abwei- chungen kein grosses Gewicht zuerkennen. Wenn auf einer Columna drei Antheren statt einer vorkommen, aa können die zwei hinzugekommenen eben sowohl eine monströse Vervielfäl- ‚ tigung der mittleren genannt werden, als eine Rückkehr zur Norm, ebenso wie z. B, eine Linarten-Pelorio durchaus nicht be- weist, dass die Linarienblume etwa fünf Sporen hahen sollte. Aus diesem Grunde sollten die Pelarien überhaupt in zwei Grup- pen.geschieden werden, von denen die eine diejenigen hegrife, . wo durch Vervielfältigung einer bestehenden Unregelmüssigkeit wieder Regelmässigkeit hervorgehracht wurde, Um auf die Or“ chideen zurückzukommen, so habe ich Biumen von Isochilus beohachtet, wo fast immer 3 Antheren anstatt. einer vorka- men, und wo ich einst eine fand, wo seitwärts von diesen noch zwei, freilich Ieere Antheren atanden, Dies ist doch gewiss keine weitere Rückkehr zur Norm. Wenn aber tiberhaupt kein Ziweifel über die morphologische Bedeutung der Columna heutzu- tage existiren kann, so ist doch zu bemerken, dass durch eine Misshildung nicht erwiesen werden kann, wie dieselbe eigentlich “ aussehen sollte, und dass, sollte uns jemals eine Columma auf- " stossen, ih, Ihre Elemente zerlegt, dieselhe wohl eine ganz an dere Beschaffenheit haben möchte, 505 bare, eine solche Frage nicht. gänzlich entscheiden. können. Wenn man nämlich die zwei Höcker, die unter dem Stgma sich befinden, ihrer Entwickelungsart und Stellung zufolge, ‚als die Spitzen von 2 Carpellen’ ansieht, so hildet sich. die Röhre, die zum Frnchtknoten führt, bloss an dem Jüntern Corpell aus, und zwar, wie es scheint, an der Rückseite desselben. Ebenso kann man auch bei den Orchideen an- nehmen, dass der Kanal-des Stigma’s sich an diesem ‚gegen die Brakten fallenden Carpell ausbildet, - während die zwei anderen, gegen das Lahellum fallenden in dieses versunken angenommen werden können, wodurch zugleich die häufige Achnlichkeit desselben mit der Columna eine Art von Erklärung findet. Dabei bleiben dann natürlich die mancherlei Arme und Zweige dieser letzteren nuerklärt, wenn man wicht be- denkt, dass auch diese schon ein complieirtes Organ ist. Die Art des Aufspringens der Orchideenkapsel begünstigt die An- sicht, 6 anstatt 3 Carpelle in dieser Familie anzunehmen, ehenso ist die Dehiscentia loculieida, jener analog, bei den mit den Orchideen zunächst verwandten Gruppen die häufigste. Bei den Bromeliaceen ist es bemerkenswerth, dass bei den Gaitungen, die eine troekene Fracht haben, bald die loculi- eide, bäld die septicide Dehiscenz vorkommt, je nachdem die- selben ein mit den dasselbe ‚umgebenden Organenkreisen ver- ‚wachsenes, oder ‚ein freies, oheres Ovarium besitzen. Unter den Orchideen öffnet sig die Frucht ‚bei Oryptarrhena la- nata Bu Br., Dichaca graminoides Ldl., einigen - Species Pleurothallis,, die Kapsel einseitig, .d. h..zwei Klappen, die an der Seite der Columna stehen, hleiben. mit einander ver- bunden, und die dritte, die unter dem. Labellum steht, schei- det sich von diesen ducch zwei:'Risse, : Die Stücke-oder Rip-. pen, die sich hei den Uebrigen von: den placententragenden Klappen ablösen, bleiben hier ganz aus. Es möchte scheinen, 506 dass in diesen Fällen dadarch,. dass der Staubfaden über ih-' nen auftritt, die destere Verbindung der Klappen unter der Columna hervorgebracht. ist. Vergessen muss aber nicht wer- den, dass: in allen diesen Fällen die Scheidewände, oder in ein- fächerigen Früchten die Placenten mit den Kelchhlättern -al- wechseln.’ j :Die Art, wie eine Frucht sich ‘öffnet, kanı aber üher ihre morphologische Natur überhaupt nichts beweisen, " Die grosse Mannichfaltigkeit, die in diesem . Phänomen herrscht, der Umstand, dass sonst sehr nahe verwandte Gattungen hier wesentliche Unterschiede zeigen, beweisen, dassman kein grosses Gewicht anf diesen Theil des Pflanzenlebens in Rücksicht auf j die Deutung der Organe legen darf. Auch hier wird ein ernst- haftes Studium der Stollungsverhältnisse wahrscheinlich früher oder später den Ausschlag geben. Erklärung der Abbildungen, . Tafel IL. Big. 1-9, Heliconia Bihai Sw. 4. Oberste Spitze eines Blüthenzweiges, in a. und b. zwei - Knospen von verschiedenem Alter zeigend. 2. Wie Fig. 1, mit nock älteren Blüthen. - a. Eine Blüthe, in - der man den fehlschlagenden Staubfaden schon bemerkt, während die übrigen noch fehlen, . . 3. Blüthe, worin man auch schon den Stempel bemerkt, @. der fehlschlagende Staubfaden, A, Dieselbe, etwas älter, olme die Blumenblätter, 5.. Eine Blüthe, die sich zu schliessen beginnt. 6.7.8. 9, "Blüthen von verechicdenem Alter; 6 und’9 ge- wältsam geöffnet, 507 Fig. 10-18. Musa sapientum L 19—25..Musa rosacea .Jacg. . 10. m. 11. Ganz junge Knospen, 11 von der Axenseite ge sehen. & 12. Etwas ältere Knospen, a. von der Bralsteenseite, 'd. von der Axeuseite geschen. nt 13.’ u. 14. Noch 'etwas ältere Blüthen, in 14. de schon deutlich das Labellum und die 5 Staubfäden. " ” 15. 16, u. 17. Noch weiter 'Vargerückte Blüchen, zeigend auch die inneren, seitliehen Blumenblätter, \ 18. . Fast ausgewachsene Blume von der Axenseite, . 19. Schr junge Blüthen von 4, rosaven. BE 20. u, 21. Etwas ältere Blüthen, i in 21. sicht. man, dass die 3 hinteren Perigonialtheile gleichzeitig entstehen. \ 22. Geöffnete Blüthe, zeigend die drei. Arne des Stigma’s, ' 23.24 u. 25: Blüthen, : theils vol hinten, theils von vorne ' gesehen, 'zeigend die nnregelmässige Lagermig der Theile über einander, ’ Fig, 2637. Onlathen Tutea Son. - . 26. Spitze eines in der grossen Braktee eingeschlossenen Blü- „thenstandes, a. jüngste,. b. und c. eiwas ältere Blüthen, 27. 0.28. Etwas ältere Blüthen, in denen man schon alle Organe, mit Ausnahme des Pistills, bemerkt. 29. Blüthe jünger. wie 27. und 28;, nur die zwei äusseren Organenkreise zeigend. 30, ‚Gestalt der Fig. 26. mit den Brakteen. 31. Authere mit daranstehendem Stigma und Labellum. * 32. Anthere und Labellum,.schr jung... ... 33. Blüthe, in der man nur erst..die Anthere und das Labal- Ium bemerkt. 508 34. 35.36. 37.. Die inneren Organe aus ziemlich jungen Blüthen, aus verschiedenen Richtungen gesehen. - 36a. . Stigma, 34. 36. 37d. Zahn des ‚Labelluins, Fig. 38 —45. Cana ind'ca. 38. Blüthe wie Fig. 29, 39. 40. Blüthen etwas älter, 441. Geöffnete Blüthe, zeigend die Anthere mit dem Labellm davor. . 42. 0.48. Blüthe etwas älter, 43. ohne die Anthere, s. Stigma. 44, u, 45. Noch ältere Blüthen, von hinten und von vorne ge- sehen. 42—-45. Nur die juneren Blüthenorgane. 46. 47. u. 48. Ideale Figuren, zeigend die Analogie des Bli- thenstandes mit der Verzweigung. \ Tafel W. Fig, 1-21. Epidendrum bicorautum Hock. 1. u. 2. Colurang und Labellum, im ausgewachsenen Zustande, 3," Columna von vorne geschen, «. und db. Pollenmasse und Anthere, 4. Columna jünger, die Anthere ist auch aufrecht, 5. 7. 8. Noch jüngere Organe der Art. 6. Junges Labellum. 9. 10, 11. Sehr junge Blüthen, von etwas verschiedeuem Alter. 12.13, Etwas ältere Blüthe, 12. geöffnet, @ Anflıere, b.La- bellum, 14. 45. Spitze einer Blüthenähre, 15a. die Kinospe hat die Form eines Näpfchens angenommen. . 16. 17. 18, 21. Junge Blüfhen verschiedenen Alters, 18. aur die Anthere, 19. Spitze einer Columna, von der Seite geschen, ‚der Ca- ‘nal, der zum Fruchtknoten führt, ° 20. Columna, von der Seite geschen, 509 Fig. 22 —42, Epidendrum, der. elongatum Jacg. nahe ver- wandt. Mit Ausschluss der Fig. 32., die sehr junge: 'An- .. there von Oncidium ampliatunz vorstellend. " 22, Ganze Blüthe dieses Epidexdrum, a. Colnima und ba- . beilum im ‘Profil. 23. Durchgeschnitiene Columina, . 24, Columna -mit der Anthere, «. Pollenmasse, 2. Anthere. 25. Jüngere Columna, ehenso 27. 26. Junges Lahellum. 28.29. 30. 31. 35. Junge Blüthen verschiedenen Alters, 29. nur Anthere, Lahellain. und ein inneres, seitliches 'Blumen- blatt zeigend.’ 33.1. 34, Spitze von einer Blüthenähre, 34a. eine sehr junge Blüthe, 36— 42. Columna, Labellen und Antheren, in verschiedenem Alter und Richtung gesehen. In 39. sieht man die Höcker anf der Platte des Labellums eben erscheinen. Fig. 43 —62. Costus spicatus Sw. 43 — 47. u. 49 — 51. Junge Blüthen, welche im Alter so anf einander folgen; 46. 47, 45. 49. 51. 50, 43. 44. Fig. 49, ist die von Fig. 51. von hinten gesehen. Fig. 50, zeigt, wie sich Labellum und Anthere ans der innern Masse der Blüthe abscheiden. 48, Spitze einer Blüthenähre. 52. Blüthe noch älter als No.4% Man bemerkt schon in «. das Stigma, 53. Anihere, Stigma und Spitze des Labellums. 54, Stigma, ebenso 55. und 56. Fig, 56. jünger als 54., und dieses jünger als 55. 57. Junge Anthere, 58, u. 59. Junges Labellum. 60. Fast ausgewachsene Anthere mit dem Stempel. 510 61.: Fast. ausgewachsene Blüthenknospe , @, von vorne, b. von . ‚hinten geschen. : i 62, Theil einer Blütke, in der man das Stigma bemerkt, wie ...es’anfängt sich auszuranden. 63. Diagramm von Heliconia, B. Allgemeine Braktee; b. par- tiele Brakteen, die Zahlen.zeigen die Blüthen an, zu de- nen diese ‚gehören. : Ax. Hauptaxe, ax. Axe des Zweiges, Die Nullen zeigen in diesen, wie in den anderen Diagram- men, die Stellen au, wo ein Stauhfaden fehlschlägt; die „ Punkte ‘wirklich " vorkandene Stanbgefässe .oder Anthexen. ‚Wo: eine Null.mit einem Querstriche durchzogen ist, den- tet sie auf ein Blumenblait, das ein Staubgefäss ersetzt. 64..Diagramm von Musa; 65. Diagramm von Calathea, zeigend, wie die Blüthen in „eine Brektee ind ein Vorblätt eingeschlossen sind. db. klei- ‚ng Brakteen; . 66. Diagramm von der. einzelnen Blüthe von Calathen. 67. Diagramm von Caune. 1.B., 2.B., 3.B. ‚grosse Brak- teen,.d, und: e.. kleine. Braktee. . j 68, Diagramın von ‚Costus, B. grosse Braktee, d, seitliches, : kleines Deckblatt.: “ i 69, Diagramın der Orchideen. Plantae Regnellianae 0. uas in Brasiliae provineia Minarum generalium inprimis prope Caldas eollogerai elar. A.Begnell, Medieinae Doctor, Sueens, et in Europam transmiserat plaulas varli anctores determinaverunt, nominibns, observationibus, deseriptionibus insiruxernnt, dein huis diario tradidernnt ut in publicam pro- dirent." Collectiones Inse, numeris I et II signandae, hucns- qne transmissae plantarum variaram copiam, numeris ab ipso tolleetore distinetarum, in eadem vero provincia congestarum continent, quare locum natalem in singula specie repeiere su- perfluum, numeros ante tam collectionis totius quam 'singu- larım speciernm wuneis inelusos -subjungere hand supervaca- aeum videtur, - ‘ , > ; Leguminosae. Auctore 6. Beutham; Crotalaris (alatae) Regnellii, sp. n,, suffruticosa? ad- presse villosa, folüis ovatis oblongisve obtusis utringne ad- presse pubescentibus; stipulis superioribis decurrentibus sum- mis 'aculis augulo reoto’ divergentibus, racomis terminalibus 512 elongatis multifloris, bracteis snbstipitatis pedicello longiori- "bus, ealyeis (ampli) lacinüs superioribus Inte lanceolatis ve- xilum aequantibus. (1. 65.) Species ©. Pohlianae afünis quidem sed distincta vide- tur: foliis latioribus omnibus obtusis iis C. stöpulariae simi- lioribus; stipularım superiorum parte libera evidentiore, saepe 4—6 lin. longa lanceolata; floribus multo majoribns, calyces enim 7 — 8 lin, long - A C, stipularie ‚distinguitur etiam stipulis recte lanceolatis v. triangularibus nec faleatis, a C. genistella folüs latioribus, stipulis brevius decurrentibus, ab uiragne Noribus multo majoribus. Legumen glaberrimum, bre- viter stipttätum, 11, —1%/, poll. longum. Crotalaria foliosa, Benth, in Aun. Nat. Hist. 3. p. 429. (B. 72.) , - Crotalaria (fruticoste)" Ibrachystachys, Benth. in Herb. Mus; Vind. MS., feiticosa, erecta, ramis petiolisque zufo -pubescentibus villosisve, foliolis ternis oblongo - elliptieis utringue acntalis 'supra glabris subtus pubescentibus, stüpulis minutis obsoleiisve; racemis subterminalibus dense multifloris, bracleis .sefaceis decidnis in xacemo nascente comosis, 'caly- cis late campannlati -semi-5-Adi laeiniis acuminatis late ralibus apiee din connexis, vexillo calyce duplo: longiort, carina anlice lauata, legumine brevissime stipitato pubescente. Ad Callas prov. Minas Geraös A. Regnell 1. Ser: n. 76, ad Olbo d’Agno legit Pohl; al Eaxoeiros do Campos, Clanssen; ad Villa Riea Riedel. — €. triphylia Voll, Pl. Flum. v. 7. t. 108? Frutex 4-pedalis, quoad pubem variahilis. Stipulae sa®- Pius omnino desmut, interdum adsımt parvae selacere gemi- Iineam longae.. Petioli 1 — 2 pollieares; foliola vulgo 2 2%/z-poll. Tonga, 6-9 Kin, Isa, apice plus minns aentats ei 518 mneromnlata, rarius oblusinsenla, hasi longe angustata, im- punetata sed venae subpellueidae., Racemi ramulorum majo- rom primum densissime floridi, 3—4-pollicares, demum elon- geti usque ad 6—8 pollices. Flores magnitndine ©. Brow- nei, cui haee species valde afflnis, satis tamen diversa videtar pube et inflorescentia. Speeiem alieram et Iuie et ©. Brownei simillimam, sed forte diversam, inprimis stipulis plerisqgue 4%/, — 3 Iin. longis seiaceis, legit Gutllemin in prov. 8. Panl, Tweedie ad ripas Fl. Urnguay, Gillies in Banda Oriental. Est file Guilleminio arbor, et verosimiliter eadem ac’. stäpulata Vell. Fl. Flum. 7, t. 109, et Martius Herb. Fl. Bras. n. 1136. an forte omnes ©, Brownei varielates? Tephrosia (Brissonia) wufescens, Benth. in Herb. Acad. Petrop. MS., eaule humili decumbente foliis infloreseen- Ge feactugue pilis longis Jaxis rufo-villosis, foliolis 3 — 7 oblongis obtusiusenlis concoloribus, racemis elongatis oppositi- folis, calycis dense villosi dentibns snbulalis tnbo duplo lon- gieribus, stylo glahre, stigmate penieillato, ‚Ad Caldas prov. Mitias Gerats A. Regnell. ser. 2. 2.785 Caxoeiras do Campos, Claussen; ad San Panlo, Riedel. Afinis T, aduncae Benth. (Minas Geraös et Cnyaba, Herb, Acad. Peirop.; S. Isabel, Pohl; Caxoeiras do Campos, Claussen; Villa do Crato.et Goyaz, Gardner n. 2026 et 3099,) at vix variefas, Differs siatura humili (eum raceme vix pe- dali) foliolis vulgo 3 v. 5, nee 9 v. 11, villesitate omnium partium, et loribas paullo majoribus. Uli T. aduzca variat foliolis angustis v. latis, 1—2 poll. Iongis, Zornis Iatifolia, DC. Prod. 2. p. 317, var.? glabrior, inter Z, latifoliam et Z, perforatam Vog. fere media. De- cumbens est, ramosissima, ramis basi villoso - pubescentibus Zr Rd. 55 Hol, 83 ‘ BE 514 superne: tenuibns glaberrimis, : Folia saepe glanduloso.- pun- otäta. Stipulae magnae, Braoiene amplae, aliae’ glabrae:nn- dae, aliae pubescentes et margine ciliatae, ömnes erehre.glan- Auloso -puneiatae. Flores magni. (I. 60.) Aeschynomene graeilie Vog. Linnaca vw Xp a. (11, 88.) Poiretin coriifolin Vog.. Lin. v.XIl. p. 55; ‚.d. 77) Desmodium (Hererolöma) uneinatum DO, — Yog. Lin. v. XI p. 107. .(L 89) | . Desmodium (Ohalarium) discolox Vog. Lim. v A p. 103. (I. 88.) : . Desmodium (Chalarium)leiocarpum G. Don. Vog. Le} {I 88.) ° Neurocarpum angustifolium Kunth. Mim. t. 60. — N. longifolium Mari. Benth. in Aun. Mus, Vind. 2. P- 116. ws) . .. Neurocaxpuın densiflorum Benih, Ani. Mus, Yind.2. pP. 117. (I. 61.) Centrosema grandiflorum Benth. Ann, Mus, Vind.2. p.120. (1. 81, 11. 86), Periandra dulcis „Mort, Beuth.’ Ann. Mus. Vind. 2 p121. (I. 79.) ' Stenolobiamn coeruleaih Bendh. Ann, Mus. Vind, % pi. ma) u ; Galactia hispidala Benth. in herb. "Mus, Vind. ms, canle volubili piloso, foliölis "8 ovatis oblongisve obiusis W acutiusenlis mucronatis 'supra glabris v. pilosinsenlis, 'suhlus pilosis v, sericeo- villosis, peduncnlis "brevissinis, " pedicelli fascieulatis, calyeis’ ladinia” suprema bidentata, Tegumine yix arcnato hispidulo. subuneinato-- mücronato intus vix septälo, Ad Caldas prov. Minas Gerais A Begnell. Ser. 2. m. Ad Megaponie. Pohl, " : un ) 515 Habitu .et. lloribus parvis angustis Glyeinis ‚veris appro- ximatur, sed, stamina. et legumina latiuscula, Galactiae. FBo- ta longiussule. petiolata, foliolis. 1.— 2 poll. longis Ya poll. ad pollicem latis; "Pedicelli,,.1—2 lin, longi, in fascienlos axillares 2--6-Noros disposit. Barius’rami axillares Horiferi elongantur et, folüis, plerisque abortiensibns, racemos elonga- jos interrupfe paucifloros simulant. Flores is Glycines in- bialis majores (4 lin. longi). caeteram primo intuitu suhsimi- les. Braoieolae parvae, oalyci appressae. Calycis laciniae tubo brerioreg, acnminatae, suprema ad terliam partem bikde, Petala longe ungnicnlata. Vexillum ovato orbieulatum, bir aurienlatum, auriculis membranz, inflexa appendiculatis. Alae carinae adhaexentes, Carinze petala apice fantum cohaeren- tia.. Stamen. vexillare liherum, ÜOvarium subsessile, style elongato Aliformi apice inflexo. Post aufkesin.styli basis bre- viter persistit infectitur 'et mucronem brevem ad apicem legu- minis..efformai. , .Eegumen %Y.--14/,-pollicare, 23/s lin. Ia- tun, ‚pilosiugculum, isthmis ‚cellulosis. fere ‚evanidis. ‚Species comparanda , enm .G..dumetorum. a me. olim deseripta eujus speeimiua hand posside, A Galastiis oalyce.paululum rece- üt, an Johmäs afiniord,. „ei. u ! “> Cöllaczihnerophyia' Bexth. in Ani. Mus. Vind. 2 P. 128 > var villosior, duam oliiı in Herb, Acad, "Potrop: ? no- mine "CE. inlerinediae sighävi. Td typüs "Pohlianus‘ äiffert a [r3 Brewiaefola” et a seguente {3 decumbönte Anprimis, g- liolo- "basi aeute. De j j , Collaen decumbena; sp. 2, caule snbsimplich. decum- bente.. villoso, ‚folis unifoliolatis, foliolo ‚ovali v. oblongo - elliptico ‚sübgessili basi votundato.- subcordato retienlato scabro- ruberulo, :pedunculis' folio vix:longioribus apice interrupie ra- temosis, calyce, glabro.. . (I, 64). , j 33 * 516 Caulis e basi perenni 'herbaceus, sesquipedalis. Folia 4—5 poll, longa, 1%/a—2 poll, lata, obtusa v. retusa, basi obtusissima et saepe emarginata , rigidule membranacea; pilis brevibus scabra in pagina inferiore sparsis in- inferiore secus venas elevatas- dispositis. -Peduneulorum pars libers foliun subaeguat, pärs Aorifera 1--2-pollicaris. Nodi Horiferi 4— 8, paneifiorf,. Braetere subtendentes brevissimae, acutae, Pedicelli raro. lIimeam longir Calyx 3 lin. lougus, bracteolis brevissimis stipafus, glaberrimus v. pilis raris appressis con- spersus. Corolla calyce dnplo longior, Blabra, minor uam in, macrophylla, : Collaea velutina Benth. i in Ann, Mus. Yind, % P 429. (1. 85.) - ‚dellnes scaxlatinn Matt, Benth. in Aun. Mus, Vind, 2.9129. (1.84 1,90) - , Camptosema grandiflorum Benth, in Herb. Acad. Pe- Arop. MS, pubeseens v. glabrata, foliolis 3 ovatis acıminalis, pednnenlo longe racemoso Koribunde Folio multo longiore, 60- rolla calyce ‚plus triplo Iongiore. — Crazy ylia speatabilis Tu- lasne Arch. Mus. Par.& 2.69. : 5 Ad Caldas prov. Minas Geraös, Begnell Ser. 1. n. 86; Summodorio in collibus aprieis, Riedel; in prov. Minas’ &e- ads, Gardner n. 4516. = Erutex. scandens, formosissimus, Bamuli et foliolorum pagina inferior mune puhe parca conspersi_ nune fere glahri, Folia longiuscule petiolata; oliola petiolnlata, 3— 4 poll. lo ga, 2—2Y/, poll. lata, breviter acınninata, basi acufinseulß v. rotindata, Tateralia obliqua,'rigidule memhranacen, Rate mus enm pedunculo ultra pedalis, jam infra medium nodoso- floribundus. - Pedicelli 3 lin, Tougi, Calyx. 7 — 8 lin. longus dentibus brevibus latis, superioribns obtusis, Infimo acntiuscule, Vexillum fere 23/, poll, longum; oblongum, refexum, wgue 517 vix.calyee breviore. Carina vexillo paullo hrevior, alas sub- superans. Petala omnia augusta (fide Riedel purpurea). Le- gumen longe stipitatum, plano -compressum, marginatum, gla- brum, in specimine 9 Jin, latum et 7 poll, longuwun, sed semina plurima abortiva sunt et legumen verosimiliter saepe multo longius, Species cum ©. rigido, uti bene monet cl, Tulasne, üffert & Camptosemate (Bionia) vexillo non appendicnlate, huie tamen et flore et legumine et habitu aflinior quam .Cra- tyliae. Caeterum cum Cratylia ipsa forte ad Camptosema redircenda erit. Dioclen rubiginosa Tulasne Arch, Mus. Par. 4, p. 72 var.? aeuminata, foliolis abrupte et acute acuminatis, corolla minore? Caetera omnia cum deser. speciei mihi ignotae con- veniunt, Stamina 5 sterilia in plerisque (an in omnibus?) speciebns Sect. Pachylobit, uli bene observavit el. 'Tulasne: (IL 84.) . Canavalia pieta Mart. Benth. in Ann. Mus. Vind. 2. p.135. — Variat foliolis basi rotnndatis cordatis v. (praeser- tim terminali) acutatis. (1. 82. 820. 83.), Erythrina faseiculata, sp. n., arborea? glahra, acı- lcata, foliolis ovatis sublus glauceseentibus, pedicellis fasci- eulatis axillaribus supremis in racemum terminalem (aphyl- ium?) dispositis omnibus calyce lougieribus, calycis breviter bilabiati Iabio superiore integro. truncato, inferiore acuminato Y. tridentato, vexillo genitalia superante, carina paullo bre- vıore, alis nanis, flamento vexillari iufra medium cum caete- sis connato, ovario villoso longe stipitate. Ad Caldas_prov. Minas Geraös, A. Regnell ser. 1. n.73; ad Fozenda do Salido ad Bios, Pohl, Ramuli teretes, erassiusenli, #t non carnosi neo sulcati. Aculei in ramulis petiolis costaque foliolorum sparsi rarı b18 interdum desnit. - Folia rellexa, saepe suhopposita, petiole elongato ad 'basin foliolorum 'glandulifero. ° Stipulae stipelläe et braetene speeiminibus desunt. Foliola 2 — 4 poll. lon- ga, 1—1!/, poll, lata, basi onmeata v. rofundafa,; apice actıta v. obtusinscula, rigide membranacea v. tenniter coriacea, ore! bre retienlatn -et penninervin, subtus pube tennissima v. po» tius rore glöucescentia, caelerum glaberrime, Pedicelli 6—8 Yin. longi. Calyees coriacei, campanulali, semipollicares, Vexillum breviter inguieulatum, fere sesquipollieare, angusium, eomplicafum, reonrvum, extus pulverulentum,. Carina glabra vezillo panllo brevior. Alae’calyce- breviores, saepius 3—4 lin. longae, Stamen vexillare ‚fere ad medium cum ‚eaeterig connatum in tabum ante aufhesin integrum,. mox tamen fere ad.hasin fssum,. Antherae-lineares, omnes fertiles. Ovanium linoare, dense villesum, stylo, brevi glabro apice ‚obliqne trun- cato stigmalilero, Hujus varietatem, y. forte speeiem afänem legit Tweelie ad Porana, ubi „Siho” dieitnr et teste Tiweedio arbor est magna, Kgno molli, _ Phaseolas-appendicalatas Benth. in Ann. Mas. Vind, 2, 2.137. .(L 80.) „Colyeis labium superius emarginatum v. breviter bißdun. Legamen 4—5 poll. longum, 1%, — 2 lin. latum, turgidu- kam, glahrum, suturis incrassatis, : : _ Phaseolus Spixianns Benth. in Ann. Mus. Vind, 2 p. 137. var? (I 85.) Calyces paullo majores, laciniis vatione tubi sublongiori- bus, quam in’speeimine meo Pohliäno, 'sed ad &andem spe- ciem pertinere videtur. : Caeterum omnes fere Phaseoli Brasi- Stlienses vis satis nofi sunt, speeimina enim saepius valde manca sunt, 519 "" Phaseolns modestus Mar, — Benth. in Äniı. Mus; Vind.2, p.138. (1. 79.) Variat foliolis 1 —2 poll. longis, a 4 lin. ad ’pollicem latis; obfnsissimis v. rarins achtiusenlis, lateralibus mais mi- musve ohliqnis et inaequilateris. Pedunenli 6 — 8 poll. longi. Legumina 11/,—2 poll. longa, 13/, Hin. Iata, linearia, reeta, compresso -turgidula, acuminata, adpresse pilosula, 8— 10- sperma, Seminum hilam oblongo -lineare, estrophiolatum, Phaseolus asper Benth. in Ann. Mus. Vind.2. p.139. var, foliolis angustioribus. (1. 78.) . Eriosema Iongifolium (Beuth. in Herb. Mus, Vind. MS.) caule suberecto piloso, foliolis 1— nis lineari-lanceo- latis pilosis, stipulis coneretis oppositifoliis petiole longiori- bus, racemo terminali ovato dense multifloro, calyeis lIacinüs lounge subulato - acuminatis corolla paullo brevioribus. AdCaldas prov. Minas Geraös, A, Regnell. Ser. 2. 2,82; Serro do Chrystois, Pohl, Caules e basi v. radice erassa perenni pedales v. paullo longiores, simplices, wii folia et inflorescentia pilis longis erehris v. raris hirsuti. Stipulae semipollicares acnminatae, lanceolatae, cauli adpressae, summae bracteantes majores Ia- tiores. Foliola inferiora saepius solitaria, superiorä terna, 3 —5 poll. longa, 3—4 lin. lata, obtusiuseula v. acuta, utrin- que viridie, xigidula, venosa Racemus capituliformis intra folia summa sessilis v. breviter pedunculatus, pollicaris. Ca- Iyx 3 lim longus-, pilislongis hispidus. Vexillum 4 lin. lon- zum, rufo- pubescens, Huic quoad formam ct maguitudinem foliorum simillimae sunt species duae sequentes Brasilienses: 1. Z. stöpulareBenth. in Herb. Mus, Vind, MS. eaulo subereeto piloso v, glahrato, fololis subternis lineari-lanceolatis, pilosis v. glabratis, stipulis 20 coneretis oppositifoliis petiolo Jongioribus, racemis axillaribus terminalibusque subsessilibus laxe 2 —3-loris, calyeis laci- nlis Ianceolato-subnlatis dimidia corolla brevioribus. — Ad San Izidro, Pohl; in prev. Matte Grosso, Riedel. — Foliola E. longifolit, sed raro solitaria, Stipalac simillimae, YFlo- res pedicellati, 1 lin. longi, calyx vix 23/4 lin, longus: Spe- eimina Biedeliang longe pilosa, Pohliana glabrata, 2.5, strictum, caule erecto sericeo villoso, foliolis ternis longe lineari-lanceolatis supra pubernlis suhtas sericeo -pubescenli- bus, stipulis eonereiis oppositifoliis peliolo longieribus, race- mis axillaribus terminalibus dense plnrilloris breviter pedun- culatis calyeis lacinis suhulato-acuminetis corolla breviori- bus. — In campis glareosis ad Coca Branca Riedel, in cam- pis prov, Minas Geraös, Claussen. — Foliola saepe semi- pedalia, 3—4lin, Jata, exassiora quam in praecedenlihus, In- dumentum canlis et foliorum breve, sericeum, inforescenfiae et legaminum longe sericeo -pilosum, Eiriosema heterophylium (Beni, in Herb, Mus. Vind, MS.), piloso-pnbescens v. demum glahratum, caule prosirafe, stipulis lanceolatis novellis ultra medium concreiis, foliolis 80- litariis brevissime petiolatis cordato-ovalis oblongis sublan- eeolatisye, pednnenlis folio saepius longioribus apice Ireviter racemoso -plurilloris, bracteis ovato-lauceolatis, calyeis laci- nis lanceolato-suhulatis tabo sus Iongiorihus vexillum dimidium aegnantibus, iefma longiore subnlafa, Ad Caldas Prov, Minas Gerats, A, Regnell, Ser. 1. 2.635 Registo Velho, Pohl; iu campis siceis prope Barbacena, Bie- del; Caxoeiros do Campos,! Olaussen; idemque loco inverto legit Schott, Caules e basi perenni fagelliformes, subramosi, nuNe semipedales nuno pluripedales, angulati, novelli pubescentes 321 et pilis longis sericeis vestiti, demum fere glahrati. Stipulae pleraeque $ lin. longae, demum saepe solntae et cadncae. Petiolus 4 — 2 lin, longus. Foliola maxima 8 poll. longa, 1%, poll. lata, et pleraque ovata,- rigide membranacea v. subeoriacea, subtus eJevato-pennivenia et basi 3 — 5 nervia, reticnlato-venulosa, utrinque pilosala v. demum glabrata, pun- ' elis venosis paginae inferioris minulis vix etiam sub lente con- spienis, basi leviter cordata v. rotundäta, apice obiusa v. acuta, ef gaoad lalitudinem variabili, Peduuculi axilläres 1Y%,—3 poll. longi. Bracteae ante anthesin caducae. : Flo- res in racemo 8— 12, conferli, nufantes, 5 — 6 lin. longi, Iutei. Pedicelli calyce breviores. Calyx pilosus. Vexillum dense rufo- sericenm, auricalis haseos inflexo - appendieplatis. Alae vexillo breriores, carina longiores. Inter speeies Brasilienses, quoad foliola solitaria ovata praecedenii affines, segnentes adhue indeseriptae sunt, 1. 2. Benthamianum Moxt. Herb. Fl, Bras. n. 1132., fruticnlosem, diyaricato-ramosum, viscidnlo -pubescens, süpulis ovatis con- creiis eadueissimis, foliolis solitariis breviter petielatis subeor- dato-ovalis, racemis laxis pauciloris folia demum superanti- bus, bracleis ovato -Janceolalis, calyeis Iaciniis lanceolatis acnminatis tnbo suo longieribus vexillo dimidio brevioribus. — fu prov. Minas Geraös, Pohl, Claussen, Riedel, Gardner . 2,4508. (et 45122). — E. cordifolium Benil. in Herb. Mus. Vind, non Hochst, — Ramuli breves. Fol 4 — 2-pollica- via, Flores in vacemo inter se distantes, lonziuscule pedicel- lat, 7 lin. longi, vexillo dense sericeo, Alae angustae, ca- rinae aeguilongae. 2. E. reticulatum, caule erecio? ramoso adpresse pubescente, siipalis lanceolalis novellis concrelis, fo- liolis solttarjis brevissime petiolatis cordato -ovatis obtusis mu- eronatis eoriaceis supra glahriusculis subtus pubescentibus re- tieulatis, racemis hrevissimis plurilloris, calyeis laciniis lato- 522 lanceolatis vexillo ter hbrevioribus, alis carina brevioribus, In Prov. Goyaz, Gardner n. 3105. Caules rigidi. Yoliola sesgnipollicaria utringue resinoso -punotulata. Flores fere pol- ‚Ucares, vexillo villosissimo. 3. E. rigidum Benth. in Herb. Mus; Vind. MS., pubescens v. superne sericeo-pilosum, canle ereeto? rigido, stipulis lange lanceolatis coneretis v. demum "solutis, - foliolis solitarlis: brevissime petiolatis cordato -ovalis acutis coriaceis reticulatis, racemis densis sericeo- pilosissimis subsessilibus folio brevioribus, cealyeis laciniis subulato -acu- minatis vexillum dimidium aeguantibus.— Inter Carumba et San ‚Marcos, Pohl. —:Foliola 2—3-pollicaria, rigida, ‚inferiora profunde cordata, summa parva. Flores semipollicares, ve- xillo villosulo, alis carinam superantibus. j Eriosema glabrum (Mart. Herb. Fl. Bras. n. 1131.), erectum , pilis raris adpressis pubescens v. glabrätum, stipnlis "liberis Ianceolatis reflexis, foliolis 3 ohlongis rigidulis irimer- vibus, pedwieulis folio subbreviorihus apice laxe et breviler racemosis, bräcteis lanceolatis persistentibus pedicellos sub- aequantibus, calyeis lacinis lanceolatis tulo suo aegqmlongis vexillo ter brevioribus, . Ad Caldas prov. Miuas Gerass, A. Regnell ser. 1. 28% et:in variis locis ejusdem proyineiae leg. Riedel, Pohl etc. Caules e basi perenni hexbacei, 1—2-pedales, ängulati, juniores pilis raris subsericei, mox glahrati, Stipulae 1? lin. longae fusco-membranacene, Petioli communes (rhachidt inelusa) 3—6 lin. longi. Foliola 11/,—2 poll, longa, 6 9 lin. Jafa, nune utringue obtusa, nune apice latiors et ob- tusa hasi angustata, nune rarlus apiee acuta, Iaete virilis rigido memhranacea v. subeoriacen, oenlo nudo glahra viden- “tur, sed sub lente pili apparent in pagina superiore sparä adpressi, in inferiore seons ‚costas dispositi, Costae fies m mm m Bi 523 subtus .valde "prominientes, venae "pinnatae -etrete 'venularum obseuriores, : Pedunenlus infra fores Y/, —1%/;- polliearis; pars foritera'semipollicaris.: Flores longinscule pedicellati, nutan- tes 7— 8 lin. löngi, Tafel, : Calyces breves, lali, adpresse ‚puhescentes:‘ Voxillum ienniter -pubescens, - Alae Augusiae, carinam subsuperanies: Varietas 'sceurrit inter Pohliant ra- emis elongatis multiloris, - loribus , panllo - minoribus "pube evidentiore. Hano olim nomine-E. Zrinervis in Herb. Mus. Vind.- signavi, sed 2 'specie posten a Martio divulgata non aliter dilferre videiar. - . Inter- species novas Brasilienses numerosas in herbario meo ‚serratas ires v. quatuor E. r2,fo aflines sunt, alige'non- uullae -e' speciminibus maneis aegre definieudae, sequentes tä- „men distinclissimae Sunt et insignes. 1. E. Riedeliö Benth. in Herb. Aovad. Pefrop. erectum rufo-pubescens et pätentim -pilosum , stipulis liberis 'cadneis, foliolis 3 ovatis obtusis mu- cronatis weticnlatis supre pilosnlis subtus incano -pubescenti- bus, venis rufo-tomentosis, pedunculis longe racemosis dissiti- ‚Noris, calyeis laciniis lanceolato -subwatis vexille dimidio bre- -vioribus , infina paullo 'longiore,.alis carinam superantibus. — In campis siccis’ al Rio Pardo, Riedel. — Canlis e basi verennis sesquipedalis, validus. Foliola 2—3-pollicaria hasi -sübcordata,: Iateralin obliqua; 'peliolus communis. pollicaris. Racemi semipedäles, uli folia superiora pilis rubro -ferrugineis "adpressis sericeo -nitenies. Flöres 9—40 lin. longi; breriter -pedicellati, vexillo dense rufo-serivee. 2. E; Iongiflorum -Beutb. in Herb. Mus. Vind. MS., ereeium, undique rufo- " pubescons , sübriscosum, stpnlis Jiberis cadueis, foliolis 3 ova- is obtusis v. aculiuscalis mucronatis rugosis, pedunculis longe racemosis dissitifloris, ealyris Taciniis lanceolais' vexillo fer brerioribus infima longe subulafo - aeuminata, alis carina paullo breviorihus: — Ad San Pedro d’Alcantara, Rio @Ourada et 524 Parahyhura, Pohl. — Habitus E, Riedelöi, sed pili patentes desunt, pubes undique rubiginosa, racemi longiores laxiores, flores pollicares et petalorum proportio diversa. 3. E. flori- öundum Benth. in Herb, Mus. Vind. MS., caule erecto dense albo-piloso. v. tomentoso, stipulis Janceolatis conerefis v. de- mm soluiis, foliolis 3 obovatis oblongisve acntis zigidis co- riaceis supra appresse pilosulis suhtus sericeo- pilosis ef reli- eulato-venosissimis, racemis brevibus ad apicem. caulis con- fertis maltiflöris pilosissimis, .calyeis longe pedicellati laeiniis subulato-acuminatis vexillo dimidio brevioribus, alis oblongis carina brevioribuse — Inter Columbio et’ Barreros, Pohl. — Caulis solidus 1 —1%/,-pedalis. Petioli brevissimi, stipulae. semipollicares. Foliola 2—3-pollicaria, Flores numerosh, 9 Hin. longi, vexillo sericeo, — 4, E. defoliatum, eaule erecto? per anthesin aphıyllo, stipulis oblongis suboonerelis, _ zacemis elongatis eonfertis laxe multifloris pilosissimis , bra- .eteis ovatis enducis, ealyeis laciniis subulato -acnminatis vexil- um dimidium aeqnantibns, alis carina, multe brevioribus. — Ir .proy. Minas Gera&s, Gardner n. 4507. Inter Manuel Souza et San Ingrazia, Pohl. — E. polystachyum Benih. in Herb. : Mus, Vind. MS., non E, Mey, — Canles pedales apice dori- bundi foliis omuino destituti. . Süpulae Jatae striatae pilosae 3—4 lin. longae, Bacemi 3—5-pollicares, fere a basi fo- ribundi, pilis longis mollibus patentibas soluti. Bracteae 3 —4 Jin. longae, pilosae, ante authesin imbrieatae, per an- ihesin- deeiduae. Flores pedieellati, nutanfes 7-8 lin. longl — 5. E. prorepens, prostratum, pilis longis ralis dense. bat- basum, stipulis liberis ovato-Janceolatis foligceis, Joliolis 3 ab- longo-lanceolatis utringne acntis 3 — 5-nervibus, pedunenlis folio longioribus rufo -barbatis. supra medium laxe zacemosiß, ealyeis laciniis subulato -acuminatis vexillum dimidium superan- tibus, ,—— In Serra Uruhä, Pohl. — E. barbatum Bent: nm m — = 525 in Herb. Mus. Vind, non Desv. — Species insighis inprimis pilis copiosis longis rufis’ in canle foliis racemisgue. « Caules flagellares ‚'pedales et longiores, insigniter angulati, Petioli breves. Stipulae saepe semipollicares. Foliola 3— 4 poll. longa, 6—9 lin. lat. Pedunculi cum racemo semipedales, Fiores 9 lin. longi. . \ Genus Arcyphyllum Ell., fruetu et seminihus Eriosematz affinins quam Eihynchosiae, ab utrogue genere differt calyce. Speciebus Amerieanis ‚seminibus estrophiolatis addentur duze Brasilienses:; 1. A. lewcophyllum, exectum, incano -sericeum, stipnlis parvis deeiduis, foliolis 3 suhsessilibus late ovatis ob- tusis subtus albo-tomentosis, racemis breviter pedunenlatis ovatis multiloris calyeis laeiniis Jineari-Ianceolatis corollam superantibus, In prov, San Paulo, Riedel. Caulis ultra pe- dalis. Foliola 1%, — 2-pollicaria, iateralia valde obliqna, Calyces %& lin. longae, lacinüs ‚3/, Hin. latis. 2, Arcapite- tum, exeetum, hirsutum pilosum, stipulis oblonge -lanceolatis foliaceis, petiolis elongaiis, foliols 3 late-ovalis v. orbieu- latis vieidibus pilosis, zacemis breviter peduncnlatis snbglo- hosis mnltfleris, ealyeis laeiniis oblonge-Ianceolatis foliaceis eorollam aeguantibus. In Prov. Minas Geräös, Clausen. — Canles vix pedales. "Foliola majora bipollicarin. Stipulae et ealyeis Ineiniae semipollicares, virides, pilosae. Superest speeimen Ser. 2. n. 83., generis novi Phaseo- learum, si revera folia flores et legumen sub eodem numero miss ad sandem pertinent plantam. Folia Phaseoleue cu- jusdam }ignescentis, lores fere Diocleae exceptis staminihus distinete diadelphis, legumen tamen omnino Phyllocarpi Bied. a cl. Tulasueo depicti et Lozchocarpi pterocarpi Herb. DC. Modus iuflorescentias haud apparet. — Machaerium villosum Vogel, Linnaea XL p. 189, AL 71.) j 526° Miscolobium violaceum Vogel, Linnaea.XL p. 201. M. nigrum -Maxt. Herb: Fl. Bras. n. 1126. (11.67. 70). : , Miseölobium polyphyllnmi Benth. in Herb, Mus, Vind.- 2: p. 103. var. foliolis minoribus. (I. 68.) Dalvergia' variapilis Vog. Linnaea XL .p, 196; — Triptolemaea montana Mart. Benth. in Ann. Mus. Vin; 2, pP. 102. et T. platycarpa Benth. l.e, (1.87.) Dalbergiae Americanae, Africanis et noanullis ex Asiatieis congeneres vi- dentar etsi a-plerisque Boxburghianis valde' diversae. Yeptolobiuim dasyearpum Vog. Linnaea XI. p. 388. (I. 67.) ‚Leptolobiam Siabrifoliam Tulasne Arch, Mus. Par. 14. 9.119. (IL, 66.) 'Formae duae 'adsunt, altera inforescon- tia 'ovarioque fere glabris, altera’ inflorescentia pubesoenie ya rio dense Yilloso. Leptolobini etegans Vog. Linn, A Pr 390. (1. 58.) . ‚Leptolobium? punctatum, sp. ı., ‚ramis foliisgne glahris, inflorescentia, tenuissime tomentella, foliolis 6-7 alternis ovatis pellneido- -punctatis, racemis Horibundis, petalis lineari- Inncoolatis, (IE ‚651/..) . ‚Bamorum coriex albidns ; verruenlosus. Folie in sped-, mine haud complete evoluto glabetrima. Petiolus communis 8—5-pollicaris., Foliola dissita, ‚potiolulata, acuminata,. ple- raqne late ovata- basi acnta, venis a costa divergentibus pA- ralielis haud, numerosis et refe ‚vonularam pereursa, inter ve nulas, notata, glandulis pellueidis numerosis, aliis orbienlalis. aliis. oblongis. ‚more „Sphinctolobit, Ramus florifer. aphyllus, est, Racemi ‚plhrimi 3—4-pollieares. fere a basi Boxidi, Flo- res numerosi, sparsi, singuli, ex axilla bragtoae parvae, sqnami- formis, breviter ‚pedigellati, ebracteolati. Calyx anguste. In“ binatus 11), lin, longus, ore membranaeeo subeolorato IE. 527 5-dentato. Stamina et petala disco inserta calyci ‚alnato ad ‚quariam partem ealyeis atlingente. Petala 5 fere aequalia- 'acuta lieulaeformia, 23/, in. longe. Stamina 10 pefalis paullo longiora. Ovarium, longe stipitatum, plano-compressum, gla-: berrimum., stylo tenni acuto inenrvo. terminatum. : Oyula 4 5, amphitropa. . Legumen non vidi et ideo -de genere incertus sum, iolia enim ab omnibus Leptolobis speeiebusque gene-' ram affininm, pluribus notis differunt, " Cassia staminen [2 aninor Vog. Syn. Cass. R 14. (H. 77.) j \ Cnssin rugosa. Don, Vog. Syu Cass, p. 17, a. 75, EB ejusdem forma grandillera. (1. 71.) Cassia splendida f. angustifolia. Vog. Syn. p. 17, 0.70). , Cassin indecore HBK. .Vog. Syn. Cass. p, 18. a 68,), Cassia (Chamasfistula) erassisepala, sp. ., glaber- vima, stipulis eaducis, fololis 5 — 6 -jugis oblongo - ellipfieis mueronato -acutinsenlis basi obliquis rigidulis venosis, ‚glan- dula oblonga. acuta inter-par infimum, sepalis et petalis ob- insis ‚ antheris 2 meximis, ovario glaberrimo, legumine sub- eylindrieo, CH. 76. * Aflinis O, :dridecorae,' C. coluteoidi.ei praesertim 0. Car- dolleanae: Vog. (C. flewuosae A. DC. 'arboris in Chili sas commutis, ab Hook, et, Arı. Bot. Misc. 3. p. 210.ad.C. fron- . dosam velatäe), quae omnes ad Chamaecfistulam pertinent. Habitus, foliorum textura, flores fere omnino .C, Candollea- nae, sed pubes mullibi apparet neo etiam in ovario,. foliola angustiora, nec reiusa nec. emarginata et sepala consistentia crassiora. Peduneuli 5—6-ilori, ad apicem vamı. sorymbosi, Y..inferiores. axillares. =. . Cassia bindleyana Garda, Lond. Jam. 2, p. 3H; 528 ©. Selloi 8. Vog. Syn. Cast. p. 38. Cum has forte ad 0, multijugam veferenda; cf, Vog. Linn, XV. p. 69. (I. 66, 67.) Cassia (Prososperma?) suleata DC. in Coll, Mon. p. 110, 1.6, — Legumins (adhue immatura) hanc seetionem indieant. Jam 6-8 poll. longa sumt vix 1%, Jin. lata com- presso-tetragona marginibus valde incrassatis, Specimen ils in. Hort. Monsp. enlis simillimum. (I. 69.) Hui affinis est C. Zepiocarpe Benth, in Herb. Acad, Pe- trop. MS., eaule glabro, foliolis 6-jugis ovato -lanceolatis longe et acute acıminalis glabris v. subtus pnbescentibus, pe- tiolo basi glanduloso, racemis axillaribus folio brevioribns, pe- talis sepalisque obtusis antheris 2 majoribus longe stipilatis, legumine glahro longissimo tenui compresso tefragono. — Ad Zapativa legit Pohl et prope Bio Janeiro, Unschnath,— For- mis nonmullis C. occidentalis hand absimilis, sed foliola acı- tiora et legumen in speeimine immaturum jam 9 poll. longum et vix lineam latum. Cossia pentagona Mil, Vog. Linnaea XV, pı 6% (. 72.) Cassin entharticn Mart,. Vog. Limaea XV. p 7% © pachycalyx Vog. Syn. p. 52. (1. 74) Cassia enthartica var.? acutifolia, foliolis fere omni- bus aentis et saepe longe mncronatis, neo aliter differre vide-- tur a iypo. — Ad Oaldas prov. Minas Geraös, A. Reguel Ser. 1. n.75. et eandem formam vidi in Hexb. Acad. Peirop ad Rio Coxim lectam. Cassia, Langsdeorfäi Kunth, Vop. Syn. Cass, p» 5. (B. 74.) Cassia Chamnecrista y. Brasiliana Vog. Syn. Cass. P.63. (EL 59.) ö a) Wiymenaen stilboenxpa Hayne Arzneigew. XL I M) (1. 99.) „Arhor exeelsa, Jatuba, frustus edulis.” 529 " * Bauhinia brasiliensis Vog. Linn, XII. pi 302. , Ad Rio 'de Janeiro, A;-Regnell, Ser, U 2.7, et ut videfur eadem spedies draetifera. (I. 86%.) "Biukinia Kolophyita ‚Stend, Pauletia holopkylin Bong. Mein, Acad, Petr. 1836. WW p11.r802, Formae tnes adswät, oihnes in Prov; Minas':Geraks- Jlectas: 1) Yollis‘ '7-ervibus ' supra'Incidis, nervis inipressis. subtus’ vüfo- -villois, ” Gardner 2 #586; 2 Soliis 1- 9 neivibns supä 8) foliis 9 — 11- nervibus supra lack, me nervis- vix « impreiae, subtus tomento brevissimo rufescentibns; ad Caldas, A. Beg- nell Ser, I, n. 73. Foliun a Bongardio depictum supra‘ Inci- don. nervis impressis subtus villosum citur sed 9 _ 4 nerve; ‚prope Camapua a Riedelio leetum fuit, . ’ Mimosa, zrixosa Mart, Benth, in Hook, Journ, Bat, 4 p. 361. (1. 96. 96h) | Mimosa ‚dolens Vell. _Benth. Lup. 36 de. »)\. ‚Mimos® vetxorsn Benth. op 364, (k 9.) ‚. Mimeosa wigida Benth. 1. o. p.377., (I 981/,.) . Minosa tremula Benih. 1. v. p.380. (I. 92.) Mimosa distans Benth. 1. c. p. 382. a 90.) . ..Mimosn (Eumimogae ayriopk; hyllae) Megneilii, sp. N, suffrülicosa, inermis, ramis petiolis peduncnlisque setoso - villosis, pinnis 8--10-jugis, folielis 25— 35 -jugis öblongis eanesceutibus strigoso-eiliatis, capitulis subglohosis in racemo longo "terminali: nudo breviter pedicellätis, bracteolis’Nore_bre- vioribus,;'- calyce: 'paleaceo :4- partito''segmentis. plumose -laci- niatis, Tegumine undique strigoso -Setoso.. (IE. 93.) - ° Bi 1.4 Ab affni M. myriophylla - differt:. indumento., 'foliolis päteioribus 'majoxibus. et. calyce. Canles ‚teretes strieti, villis sen selis secus sirias dispositis erecio.- appressis rigidis plerie«, 22x Bd, 55 Heft 34 530: gie. puberülis; elipübesi iu enule iüter>Selas-adesti Stipulae 3 —4 lin: Iongae; Iineatiscnübeolätag, saentae, setdse-Teiliatae, et dorso villosae, supra glabriores.‘ "Petiolus eöinmuhis:4—. 3,poll. longus, .dense, setosg -villosus , praesertim ad insertio- nem pinnarım, sea Jillosn 2— 3 ii. ‚longa i terminafns. Pin-- nae Lt, —. 2-pollicares., Foliola 3 In. Ve, panllo, Jongiora, lineam, lafa, „venta; ‚basi obliqua,: costa excentrjcg, y yenig Iate- zalibus nullis v.;obseuris ; ad margines, ‚(et inferiore -sajusve, pinnae undique dorso).. setis appressis ‚strigosae,. Racemus subpedalis,, capitulis faseiculatis, Saseicnlis. inferioribns ‚remo- üs,,. auperioribus ‚erebuis, . Rhachis et pedimenli . dense setogo-, villesi. ‚Bracteae stipulis similes, „3 5. ‚Iin. longae. .Pedun- euli, ineunte, floresoentia 1.— 3; lin.. longi, .demum ‚semipollica- res. Gapitula 3-—4 lin. ‚longa,- ,yix 3 lin. digmetro, Horibus densissime imbrieatis Iineam longis, Braeteolae Iincari-spa- tinleine, "glahrae ı v. apice pilösnläe, sorollain aequantes. Ca- Iyeis tubus brevissimus vix ullus, segmenta corollam. aequan- tia, Tinearia, palcacen, ufrinque "fere ad costam divisa in setas paucas > & sie calys totus fere pappiformis oyadit. Le- gumina 'öyata, tirgidula, 8-4 im. ‚longa, 2—2/g Im. Iata, marginibns‘ longius getosis' beisistentibus, valmlis intogris de- eiduis extus dense Strigosis." Sexiiliiä saepins 2 . RR e . ‚Mimoga. eyl närnicdn Bonn, in Hook, ‚JoumuA 2.389. (H..97.). .:Mihosa (Habhassiae sommiäntes Inernics) Inevigat sp. i, süffrntieosa, glahtk vi. steigis: cohspersa; süpulis Tau edoldtis setaceo-Acnminatisy pinnig-d<— 6-jugis, foliolis multi“ jugis linearibus obfusis, Peduneulis faseienlatis racemosis, bra- eitolis:coxolla. pluries ‚breviorihns. - re SEAT Caldas prov. Minas Geraös, A, Regtell: Ser. U, n. 9% et in! ealen prövineia ;. Riedel; Zn BER 531 Caules graciles, adscendentes, subsimpliees, bipedales, uti tota plauta glaberrimi et: laeves, v. praesertim in parte superiori sirigis appressis: couspersi; pnhes viseosa affnium omnino deesse videtur. . Felioruim petiolns commumis 2—3- pollicaris. Setae inter. pinnas breves, Pinnae, distantes, L— 1%/,-pollicares. Foliola 2 lin. longa, Stipulae' striatae, 2 —3 lin. longae. Bacemus terminalis, nudns.v. basi "foliatus, 3-5 poll. longus. Bracteae stipulis conformes.: : Pedureuli saepius. geinini , semipollicares vel paullo breriores;. Capitula globosa, 10—20-flora. Bracteolae breves, acuminatae.: Flo- ves linea paullo.longiores, tetrameri, oetandri, alabastris ante anthesin acutis. : Calyx. brevissimus v. vix.ullus: Petala.gla- herrima, basi connata. Stamina longe exsertä, 3 lin. longa. Ovariuin Slaberrimun.: Species M. irijugae valde affinis, differt pianis numexosioribus, stipulis -longiöribüs, ap majoribus. on u eni hung Jan 'Acaein Farnesiana wina, (1. 94.) : Acacia "Clausseni Benth. in Lond. Journ, 1 P die; ( 95.) j " s Aöhein polyphylka ‘DC. Prodr, 2. r- 480. a. My) . Calliandra brevipes Benih. in Lond, Journ. 3.2 i04. Zee in 99.) ,, Pithecolobium ineuxiale Benth. \ in Lond, Foum. 3, 2.219. 0.96) oo... nn Einterolobium Tinbouva Matt, He, m Bra, » 128. ai. 92.) . . “ ; . Inga semialata Mari. Herb, Fl. Drag; pe „Ahr a 97.):: : Inga; vulpina, Mart.. Benth, in Lond,: Journ,‘ 4. p. 604.. ( 98.) Myrtaceae,' ni sdeterminavit 0... N "Psidicni: michocarpumn "Camhess. "im: "SL. au, m Bras. mer. 115284. (149) Wen. v WPaiäiuln pin ejlisd: . & 285. „Rrutex: reine > By on et na - Pridiam corymboruin. ejusd, 1. cd. 2865 folia zunmnle- zum. haud räro: alterna!.! „Frutex bipedalis.”. (L 125.) - . Paidiuin Soryinbosum;. forma angustifolia, . Ramus adjoctus est foliis. rigidis: herein‘ insfrüetus, - ‚an aefas ses ailis?! (E 125bi) : \ Pa . .BPsidium ohversum: Mid. Ramnlis. tetragonip follisguo bireviter: petiolatis-spathulato’-Ianceolatis. vel Imearibns, obtusis aut acntis basi altenuatis praesertim subius pubescentibus, P%- dunenlis versus > basia. zomnlortin axlllarihus solitarüis de ex nato Iraoteolis 2 vel 3 oppositis vol alternis uftilto, Jobis oyatis, ol „obtusis intus, et. exfus, tomentellis, petalis glandulose- punetatis. ailiel is, d. 425 ). "Hui affine Yidetor "Pr "Prmslin Yahl, et praoseri, eins var. Swadaloupense Dt. Prodr. ILL 233. Han teietes Cortice laefi, "Folia’ opposita vel gubalterne- Petioli vix 1 lin, folia 1—2 poll, longa, 4'Tin. Uli, uilic Akte Fuvenitia subtoriäcen, supre nigricantia pills spu- sis inspersa. Pedimeuli 2 — 4 lin. longi pubesoentest bra- etbolae 1 %/;-- 2;lin.Tonde ;"eälyce'breviores; linenres, SW“ süm-aliquid-ilätatae «ei vonenvätae,’tomentellae. Alabastın ohovata, “ Psidium xivulare® Mart. DC. Prodr. Im. 236 „Arbor 3-orgyalis.” (I. 127.) : ‚eidinun eugenioides Camb. in F}. Bras, mer, 1E290, naram harbulata. „Erutex. biorgyalia” (I. 126b., 1260.) Psidivm pyriferum Linn? „Arbusenla,” (FL; 118.) ... Psidium exosum ‚Mig., ramnlis subtetragonis petiolis follisqne hirtello - puberulis, his modice petiolatig-oppositis obs: ovata-oblongis oblongisre obtusis, versus basin suhattenuatis, junioribus ‚sublanceolatis; marginibus quam irregulariter laseror- erosis, pedanenlis axilaribus, ‚solitaris,- folio 1/, breyioribus dense .hirtellis, hracteolis endueig, calyce hirtello, petalis ‚vil-- losule-oiliolatis. - (I. 117.).- noir . Petioli 2 lin, flia 21, 21, —3 poll, longa, s— 9. lin. -suh apice Tata, suhcariacea, „costulis ulringue. 4 5 ad- E seendentibns. . Pedunenli 6—9 Iin, . Calyx fere ‚4.basin quin=; N wondıs, Iobis. ohtusis; „Arbuseula,” fr : un . Psidjum hians Mart, DC. Prodr;, Im. 23 „rer, kumilis.” (I. 128.) „ Myreia. clusiaefolin Mig. . Ramulis £oliisque adaltie Haberrimis, his lato-. vel elliptico oblongis_Apiee. rotundatie. basi ohtnsis,, ‚ıigidis, . erassis, "marginihus: extenuate: -acntatis ingurvis, nervo medio erasso supra sulealo aubtus ‚prominente, venis plurimis sulhorizontalibus prominulis ante marginem. in; nervum marginalem confluentibus, petiolo crasso ‚antice saya-. lienlato et aonte marginato, glanduloso,' panienlis terminalibus geminis hrachiatis junioribus fulva-tomentosis, floribus:sessi-. libus, fenctiferis parce puberalis, haceis sessilibus vel hreviter peduneulatis glohoso - “preeolatis, calyeis- truncati margine alte goronatis. (11,.426.) . kigricantes., Folia 4—5. roll kuss, Aal late, _ Baccae pisi, magn. n ix ab Ps, punctulato diversum. Folia. subtus in axillis, ye- - Peidium panetulatum DC. Pr. III. 233, (1.:126.) „Arbor.” Petioli vix x semipollicem Iongi, eragsi in sicen, 534 Be Miyreis Puherula' Camb.? A Bras. ı mer. R &10. „Fiutex bipedalis. ” ch 125.) ' [| . Myroin glancn Camb. I. 0.318. Nosträ follis mineni- bus et 'nagis glabris täntum diversa. „Frutex orgyalis.” (€. 138) ' Miykein: laxiflora Camb. Lo 319, „Frutex triorgya- ls (£. 137.) ‘ Myrein rubella Caindı I. o. 317. var. pedieellis aly- seqie basi "birtellis,; "„Erutex triorgyalis” (L. 134.) Miyxreia: alternifolin Mig: Folits plerisque "alternis, zaintulorum:; ;pragsertim: Horiferorum tanfum oppositis, breyiter petiolatis, ellipficis apice obtusis-vel obovatis apioe votunda- is, ofnnibus fere ömarginatis, pellucido- -pmictatis, margini- bus: subinemris,' vonulis parallelis tennibus ütringne "promin: lis;"nascentiliud 'Sübtus versus Dasin pilosulis, panienlis azil- laribns folio longioribus, - ramis oppositis inferioribus vulgo %-, "reliquis-unilloris, valycis lobis obtusis soncaris iliolatis. 1 339.) : - Praecedenti partium - forma affınis, sed foliis alternis is ae. "Hiinoribng'statim dignoscenda. „Prütex ongyalis.” : Folia 6 10°Iin. longa, 4-5 lata, subtus pallida, we prä’siceitäte fuscescentia, Petioli junlores’ cum ramulis pilis fehehis "appressis: inspersi, : Panienlae 1 —11jg-polieiten ‘ »Trütex örgyalls.”- ' Miyrein vostyata Py Prodr: IIT, ‚255. „Prutex ir vrsyalie vd. 136.) 0 \ "lyreia; an exsucca DE, 1 c. gar? a. Br) ' Miymeein Inneceolata Comb. in St, Hil, Fl. Bras: mer, II 329, forma pilosior, probabiliter sub ‚ins war; a ve eipienda. bc: 122.7 TE EEE rmyreii'lloribunda' Mig,: Ramis Slahris, a pe tielis foliis suhtus et inflorescentia (fusco-) pubescentihus, Be 535 -folis modice’petiolatis elliptieis!vel”’obovato - elliptieis :ohtügo-- apiculatis vel rotundatis, basti 'abtusis'vel- enneätis," corinteis, ‚adultis supra glahris,; costalis ütrinque -5— 6 temuibus,- venu- ‘is :pelluckdis, "per lentein 'spra-' Ipresso - 'sultus "elerätd- punietulätis, thyrsis terminalibus 'vel.superne axillaribus,' al- "leinirameis, -Horibus fascienlato - sessilibus, ealyeis -subglo- -boso-urceölati-hirtiintus pubesdentis lobis breribus;- or 125.) Ex affnitäte "Mi veiritae Camb. 1. 6, 11. 308. ' „Lri- "tex.” © Petioli 2—6 lin, longi, semiterekes antice subsulcati. "Folia saprä’ in sicco fuscescentia subuitida 'onulis notäta, ja- niora secus neryos puberula, adulta glabie, Shin pallida 3 ung poll.‘ longa, 1.%/, cireiter lata, divorsiformia, alia obovato- oblonga apienlata, alia Iato- elliptica utringue abtusata , alia plane ohovata. Thyesi folia superantes, cum eälyeibus dense hirtelli. - Pelala’ obövato- oblonga reticulata. gläbra. Discis carnosus, Jatus, u ö j Iambosa vnigaris Do. Cnliae (1. 119.) Eingenia Pseudo - Caryophylius DC. Prodr. IM. 982. St. Hil. 1, c, II, 335. Tab. 149, „Trutex quadripe- dalis.” (1..133,) et \ Eugenia ‚ealyeinn Cambess, La, 352, „Prutex orgyalis.” ” (. 182.) on Eugenin. myreioides Cambess. I. c, 353, _ Petala se- ‚ricoo - villosnla. . -„Frutex.”. (I. 430,): . Bugenin neutata Mig.. Boamulis: folüsgne junioribus ‚ gubtus ‚subsericeo - pnherulis, Iis petiolätis lanocolato - ohlongis -Ianceolatisque: acute vel obtusinscule acumikatis, basi’ acutis -vel attenuätis, . supra:nitidis. glabris, "pergamaceis,' obselete „pellueido-punctulatis; venulis parallelis supra prominulis ‚ante -marginem in nervulm 'tennissimum confInentibus ; vatemis. axil- laribus plesumque 6-Noris, pedunenlis ‚partialibus commundm 536 ‚superantibus ‚folio - plus : dimidio Beevieriin. ienm ‚calyee , pro- funde .quadrilobo tomentellis, . (IL 115.) : 1: ‚„Arhor.”?.. Affinis videtur. Zu. .egensi De. Pr dr; P278 281.. Rami'.glabri teretes, . Petioli haud. erassi. antive..pro- funde sulcati, 2—8 lin. longi, folia 3—4 poll. longa; 6— 40 lin. lata; supra -in sieco Snepe nigricantia, ....Peduneuli :elreiter pollicäres, partiales 8 — 12 lin;longi,::ad- bracteola-" ram eaducarum insertionem aliguantulnm i ineurvi, , Alabastrum obovatum, fere 2 In. longum. Calyeis Tobi erassi elliptiei i ine ins appresse pubescentes, demum veilexi, ‚ Petala obovata mar- sinibus. subpnbescentia., . , Bugenin. Hgustrina. Wild, Speo. 3 902. „„Arbor 2- 3. -orgyalis.” (I. 123b.). : „Bugenia xanthoxyloides ‚Cambess, 1. 6, 366; sed in meo.sp. ‚peduneuli 4 6 lin. „longi; 3 zeliqua, ad ungaem, eo grua. „Erutex.” (di, 116.) ie Eugenia mulüflora Cambess, I,c. 361. Folia nasctn- ‚tin puberula, „Anbor 2—3- örgyalis.” (I 123.) . Eugenin obtusifolin Camb, % K 368, „Prutex” (IE, 120,) Eugenia Uvalha Camb. Lo 867, “I, 188) “ Eugenia teneur DC. Prodr. II, AT ‚„Arbor 2 3- „orgyalis.” di. 123.) Eugenin ramiflera Mig. Bamulis Tollisque naseenti- bus pube densa tenerxima "einerascentibus eito gläbrätis, folis .molice petiolalis lanceolatis vel. praesertim junioribus spathn- ‚Jato-lanceolatis obtusis vel ohtusinsenlis deorsum angusialis, vennlis sübobteetis, ‚adultis glaberrimis: glanduloso - punotnlä- tis, foribus ad. ramorum .axillas deföliatas faseiculatis sessili- bus vel breviter pedimenlätis,, bracteolis 2 oyalibns ..Löncavis, 'ealyeis glabri lobis oblongis oltusis yiridulis glabris glandı- :losis, peialis glahris, „Frutex orgyalis® (& 481.) 33% Ex $.Il, ‚apud Cambess.. I. 9. propp E.. eilolgban, ‚sed inforescontia seqnenli proxima. ea 2. . Folig -5— 6. poll: longa,; 4 — 6 iu. Inta, . Disons floris siaminifer fere puberulus.: ah arlt Mal ohlT Eugenia cauliflora, DE. Prodr, Im. .278.. „Folie nascentia subtus ad nerrum medium puberula., dhgr bi- orgyalis. (J. 124) ‚Melastomaceae, , ' detexrminavit j "E46. Miquek jus dis fiagnosis omii fatioie vongrun. “in. 13)” Canibensedesin Adamantiui DE. 1. 6.111. K3 151.) " Ejusdem. For ma > ' päulo minor. (1. 1518.) Var, inierophajla dieenda; sed“ ex desöripkione' piörsus eongruit cum Camb: Espöra ‘DE uch. & ihieifona,' et band cum priore conjungendam esse, probari' Posset. (L’1516.) " Mierolicin Hilarionn Naud, in Ani. d. "Se. nat. 8. sör. III. 478: ' Nüin ad’ hauc-M: serpylifolia Don‘ ii Mein: 'd,: Soc. Wera; IV. 304. % (IL. 102.) i Microlicin oblongifolia ejusd. I. c. 171. Vihngio descripliones 'prorsus eöngtuaez sed in magno consimiliım spe- * eierum aımero absgne archetypi cömparatione cexfim me: no; dum habeo. „Erutex' tripedalis.” .(]. 143.) e Siphauthera gracitis Mig. . Tota:pilis glandulosis pu- bescens, ramis simplieibus, folis. breviter ‚petiolatis ve). sessili- bus oratis: acutis, erenato- serralatis, reticulatis,. Norum fasci- onlis brevissime. peduneulatis,. antheris afro -pnrpureis rostium god eireiter aegnantibns, ... (N. 444) _ FREI HR AIFREN .. „‚Caules. vix ‚pedales. -Folia. inferiora.. eonforta, superior remota,. fere, ;sessilia, -parya;. ;yulgo. subius- suhtzinervig, 588 Bracteac- puipnrascentes. ‚Calyeis dentes Nanceolati, :Änthe- rae basi biaurienlatae, . ’ "Miaireetia- excoriata DO. Prodr. A; 124." var. ß. follis latioribus subeordatis. (IM. cordigera DE. 1. 6.) ‘dr 15#) . Treinbleyae species? fruotu defieiente non determinan- da. cl. 144.) j j = Trembleya phlogiformis DO. 1. c. 126. "Cäpsula 5-locularis. (1. 152.) Differt floribus 'paulo majoribns, cam Tr. stachyoide Naud. l. c. 154. comparanda, EX. SURP- Sp. haud tuto deter- minanda. (1. 152 b,) Trembleya heterostemon De. l.eo (k 141 b)— Forma, vir diversa, „Eratex orgyalis, > ü. 441.) " \ Lasiandra irifolia, DC. I. ec. 127. ‚Seminn . in quo- yis. Joculo ‚numagrosa, unde generis;, char. Dc. emendandus, Hano. cam .allis - affinibus conjungit. Chamisso (Linn. IX sn: - „Frutex tripedalis.” (l 162.) - . ..Kasiandra Selloyiana Cham, ia Linn, IX. „0. Folia 3- rel subtriplinervia. ‚Nisiv,stylus glaber esset , ad L. Candolleanam vıl L. Raddianam fere retnlissem, „‚Frutex” (IL. 105.) u * Lasinndra salvinefolin ejusd.. 2. c. 441.- Filamenla pilosa,. Stylus glaber. „Prutex. #=pedalis” (I, 158.) - Kasiandra sericans Miq. " Ramis obtusangulis vel fa- ciehns 2 concavis, 2 convexis, appresse zufulo -hirtellis, fo- lüs möldice petiolatis ‘ elliptico - -Janoeolatis vel laneeolato- ob- löngis attenuato -acufis, frinerviis: sed nervis extimis prope bakin bifidis 5- neryüis' (in majoribus utringue iiervo submar- ginali tennissimo), Supra appresse setnlosis,“ sublüs’ ineano* sericeiß; Horibus terminalibüs- ternis,' calycis oväti appresse incans-hirti dentibus löneedlatis;" petalis amplis’ :lato - obovalis { 539 ;Rirkikex = (sioläseis), Hlaiidntis Pils 'ehpitellatis hireiti.| podalis.” d 160.) ' Bee Prope 7 Sahitacfoliam. Petit chipeloaren, "Poli 21,31%, poll. Iiga, 5--10 In. Tata; süpra satnrate viz ridia nervis suleata, 'subtns ii hervis”Subfusceseehti-villosai; Äntherae Tuscesdentes, basi biaurienlafäe, wütiee' \sorrligatäe; Ki Siykıs glaber. Kasiandra siehöcarpa DETe. 130; sed stylus fero - gläher, „Fratex 4 -pedalis.”" di 459.) ° EHER TEN : Yhriandra adenoätemon" ‘De. %o. „Frutex' tripeda- is” (LA). won Easiandra Megnelii'Mig. " Bamulis subaläkdtetra- gönis petiolis Folisgne: Supra Appresse‘setnlosis, “Lolils "brevi- ter‘ petiolatik -elliptieo-- vel Ianteolato-- oblongis: nueronats = acitis irinerriis" eim : hervis "suhmarginalibüs;.anastoinosibug subobtectis, subtas“in: nervis’mollifer! hirtellis‘;inten cos pü« besoentibüs, in’ sieco- Iutezcentibus, -"Noribus terminalibus: pä- nieulatis; vulge ternis; peduneulatis, calydis: anguste campa- aulati: Appresse molliter setosi albieantis lobis, linearihus ;“ ca+ zina_ hirtis, marginibus glabris ciliatis, petalis obovatis,- rari- ter ciliolatis, filamentis pilosis, ‚stylo glabro, (I. 104). , „Rruter.” Rami glahrati teretiusouli; folia 1%/, —3 poll, longa, 7. Jin. Yata. Bractcae, Ainearj -lanceolatae, ‚ Calyx fere semipollicaris, dentes tnbo aliquid breviores. deeidui, Anl x rae violaceae angustae lineares, connectivo vix. prodneto, „Cap- sulae ovatae rufo- -sericen - © -strigillosae. Ki A. u. Praccedenti foliorum forma proxima. „FPrutex oreyalis.» a 458.) ne "Forma via diverse. (BE 1:27 Yasienden "dimorphanden Mig. '"Ramulis sübleirar gonis petiolis Tollisqhe subins in’nerris rufulo-Lirtellis;" his 4 tu 540 ‚sppositis‘ Ionginsoule: petiglatis: avato-. vel oblongo - lancpolatis, subacuminato-acufis, inferioribus quandoque ‚ovato-oblongis, trinerväis, nervis, exlimis ‚paulo supra basin: biidis fere -quin- quenerviis, supra appresse seinlosis,, subfns-sericeo - pubesoen-. tibus,, Dovibus axjllaribus et terminalibus, braoteis magnis sub- goloratis,. ealyeis Appresse setosi subcampanulato-yrceolati dentibus 5 latis abrupte acnminatis tubo brevioribns, . stami- num innequilongorum, filamentis..pilis capitellatis,. connectivo antheraram breviorum bieruri, Iongarum obsolete ‚biaurionlato, utrinsque pedicellatis Blandulis iustructo. „„Erutex,” d. 157 1/g I 108) ERBEN ER Es „ Habitu L, sericantem xefert, at distinetissima ! . “ - ‚Feliä ‘plerumque 2 — 3, in vegetiori sppeimine..-altero 3% poll, longp,, 1—1%/, lata,, basi rotundata vel'subenneata. Galyx 2, corollg. 7. Jin, :longa,, petalis in.siepo_violaceis ‚lato>, „obgvatis tenerrime -eiliolatig, Stamina 5 longiora, 5 breviora, his; autlierae valde- chrvatae antrorsum corrugatae fuseae; glan- dulaeque connestivi: fere sessiles; illis anfherae reotiores atto- fuscae. - Stylus gläber, brevis, stigmate oblique dilatato, "Chaetoghstra hirsuta DC. Prodr. AM. 133. Dia- gnosis" uimis brevis. (I. 157.) ' ‚Chactogastia” hieracioides ? DC. Prodr. III. 133. Folie ‚Integerrima, sed sub lente serrulata, Hirsuties vio- Iascens, 09 156) _ . . "Cinetogastra debitis Cham. i im, Linn, IX. 449. sa tis ‚CONgTUR, sed nöstra suffruticulus, rhizomate lignoso orassı. . (u. 106.) Arthrostemma ( Ladanopsis) macrantbere- Mi. Ramis quadrangulis petiolisqgue patentim setulosis, foliis longe ‚petiolatis ovato-ellictieis vel oblongis subaenminato- acutis sesrulatis. 5-nervüs (n. 3 mediis ad apioem -ductis), SUpr% 6 appresse-strigillosis; subtis 'pällidis: Iaennosis :pt 'pubeseentis bus, pedunenlis subeymosis terminalibits," Noribns vulgo !teit nis ;"talyeis' setnlosi-et--eapitellato-pilosi lohis Iincarilan- ceolatis tuho- ‚eylindeioe ibrevkoribnis 5 pitalis’ ( purpurascentihns) Giliatis, stamimnibus- ford’ 'aequilongis antheris magnis, von- ntetivo. bieälloso: stylo' eldigäto.” (U: 107 iz Ex affaibns" Suht 4: Tädanoides DO; ei ‘A: urugayense Chan Eidan IX: 468: Folia, 21 8-70 ga, Leine eiter läta} : superiora‘ winora; Pili basi"süheallosi;, in infle- tegeentia praesertim etlam in ealyee püt wapitellati his inter- mixei, Antherae‘ eroceae; , majores ‚exe bilineäres. „Capaula tosa: j . . ‚ Arthrosfemma (Ladanopeis) etäcwioiäer Mig, Fra, tescens, ramis vamnlisque subreirorse. strigillosis, foliis oraio- ellipticis elliptieisve nentis, basi rotundatis vol obtusis, serru- latis ,.menbranaceis sublacunesis, utringue hirtis, 5-nervis (nervis 3 medis ad apicem ductis), raceis terminalibus s0 litarüs vel. confertis, pilis - capitellatis et simplieibus hirtellis, ealyeis ‚Subureeolati lobis- linearibus apice sulserratis. hirtello - eiliatis tubo suhbrevioribus, petalis (puxpureis)- eilintis, Con- ngetivo, antberarum euryatarım bicallose produgto, d. 1501, ! „Nxiafünitate ‚praepedentis; Solia omnino ‚eonsimilia,,. sed. dores..diversi, . :Pobes.. anllibi. stellata. Strigae caulis, pallidag, basi fuscae. Petioli patentim. hirti 3-5 Yin, folia- 12/8, poll, longa, 1-=11/, Iata, anastomosibus tenuihns. Racemi pedunen]i 2 — 3 poll, longi,. basi'nune ‚compositi ‚et foliati,, oppositifloris .braoteae" foliacene, braeteolae 2 oppositae. Pili, capitellgti etiam. in, calyce. obväi, .. Z ’ Mierolepis ‘Auaternifolie Mig; (Dsbeokia olenefalia ;gwaterntfolia- DC, IM. 139). Diffext: & spevie:. DO. anne brevioiibüs; 5 longioriblis;: omnium antherarum 342 connectivo ‚longe produeto, ;hicalearato , in longioribus anthe- zis.dongiore . (L.455.) len "u... Pe: ... 1 CHdemin; zuren, Cham. in Linn, IX. 47.: ‚Bacca vel oyarium. serie .‚simpliei eirculari ‚pilorum! (Eu 108.) un + OBdemig humilis Mig. '' Fruticulosa. ıhumilis subsim- plex, caule subtetragono cum petiolis inflorescentia calyeibus- que, dense ‚setosis, pube stellata tenerrima setis immixta, io- ls longe. petiolatis elliptieis | oblongisve subacuminatis, denti- eulatis, :subfus in. nervis margineque setosis, supra setis basi inmidis instrugtis,. &- -pl- vel sub- 5 -neryiis’cum nervulis mar« ginalibus kino „obsoletis, ‚panicnlis terminalibus solitarüis, vel aggregalis, Havesoenti- -hispidis brachiatis, ramis. apice sub- glomerato - Noriferis, ealyeis urceolati dentibus lineari -laneeo- Iatis, pelallis‘ parvis, Ianeeolatis acuminatis. ($ terminales "N hs De. Ka 6: ‚senopetulae ei Cl. Kanthola- BE 1. e. 168.) 150.) ° “ Caulis pedälis' sinplex, inir& inflorescentiam ramulosns. Petioli = 6 in, lonki; folia 21, — 3 poll, loge, s—11 En. Tata, subins: 'pällida, anastomosibus transversis prominulis, impresso- -Soveolatä. Panienlae ‚sessilis rami 5— 3 -flöri, su- pöriores 'simplices. Flores ipsi "subsessiles paryi. Dintes ös- Iyeis tube 'hreviores. Peihla e basi Iatittseula, subabrupte con“ Tölute-aöutiinäta, "Antherae linehres vix rostiatae uniporosae hast: bianziculatae, a 57 lin. longae,'; "Stylus alte ex“ Sertus, sigma, punetiforme 'subeäpitellatum, ee ' Mliconia (Eriosphaerayi inconspieun Mig. Tota’prae- ter foliotimi‘ pagina Superiorem pilis stellatis fusco- pubescens, Amis -tetilagonis demum glabratis, foliis- oppositis petiolatis ovato- vel elliptico - oblongis ui suhlänceolatis 'acute‘‘ -süb- oblique..aenminatis, praeter basin subremote denticulatis, fi- nerrlis. ou neryulo"submarginali,. panienlis terminalibus vulgo ternis, pyramidatig, ramis oppositis, ramulis, ‚ternifloxis; ; flogie, 543 hns!subsessililus , calycis . sulbglehasi dentihus 5 brevissimis, . petalis- parvis,; antheris ‚Iiporgsis, .«(H. 110.) :: . a Petioli:3.-= 6: lin; Tolia. 3 - 5- poll.: Honga, I: 13. lin; ia; supralılaete: vixidia.. .Panicülae ieireiter tripollicares, #0. mis inferjorihus, livisis; - superioribus > simplicihus,, -- Brgeion un 7 Iineari-lanceolatae..!. . :: Y cunddel m ne gm. 0 eig ».Miconin fascieulata. Gardn. in, Hook. Londen. Tourn; of Bo... I.-533,, bi. despriptio ‚plane. epngrna..:.Pili potius lepidöto - stellati:dicendi, nam. plerisque..in ‚centro memhranula anranfiaca- est. Cälyx.:obeoniens subeostatus, ‘fere -truncatus lepidoto-tomentosus. Anastomoses transversae:aumerosae pa- rallelae erassae in pagina int, foliorum prominentes. . (I. , WU). - - .. Miconiz Iaseieulate . .Garan. Forma. major, Kollis oetopollicaribus. „Erutex 4 podalis.” „a149)..... . Miconia.. (Eumiconie).,.einerascens. Mig. . Ramulis sompressis. petiolis, neryis sebtus rhachiqne inorescentiae puhe impercepäbili, folüis subtus pube stellata. tenerrima, inflo- resgentiae ramnlis calyeibusgue pnbe stellato - furfaracea eine- rascontihus, follis „oppositis ‚Junge petiolatis oblongis, hreve achminatis, ‚Präcsertim sursum dentato- -erenalis, eoriacels, trineevlis praoter hervalim 'submatgivalem , » venis subhoriz talibus „prominnlis, supra glahris, panienlae terminalis multi- flörae dilatalao Famis tetragönis, “oppositis iteratim - divisis, ramulis apice faseiculäto =! 8 282) Noris; "Moribus"sessilibis; ! (11095). Done .n j . Petigli. semiterefi- -trigoni,: 143); poll, longi.- - Folin, 41,5%, poll.longa, 1%, —R lata,:supra in gieeo Fusgescen+ tig, subtug einerpa,. juniora- fascescentia,, Banienlae 4 poll, longae, ‚et: latpe...; Kalyg: campannlato „obeoniens, :.. costatıis, dentibng,ö;; brevibus ;;obtusis«.. Stigma.E APAFYOM. plan - capi- tellatım.... 544 'Miconia (Eisiniconid) kevoluta Mig.. Bamis teretilus glabris, ramnlis qübeompressis. petiolis nervisque: subtas!cium inflorescenfia -salyeibusque: pube- stelläta- ubiginosa subtomen- tellis, 'Toliißtoppositis petiolatis’latiuseule: lanceolatis Ionge an- gustegu6 acuminafis, integerrimis .margine revolhtis, 'coriäceis, trinerviis cum neryo submarginali tenerrimo,' supr& glahris (in 'sidco nigrieantibus) ‚’sublus inter nervös venulasgue trans- Yersas 'rubiginösis "cinerascenti-pubescentibus,"panienlis "tör- ininalibs' et superne''axillaribus, - ramis: fasciculäto - floriferis; Noribus sessilibus Yel sulsessilihus, calyeis'dentibus brevissi- nüg, "autkeris'isuberostratis: subunipörosis. — ;Frutex #-pe- dalis.”. (I. 146.) ; DEE Pe EEE EEE Petioli 2—3 lin, Solin 21/, — ai, vulgo 3 —& poll, Tonga, 5 56 lin, Iata, :Tere subtriplinervia. Panieulae par- vae peduneulätäe, plerumaue basi Lifoliatae, Bractöolae sub- linears- -paryäß' oaducae tomentellae. ° Flores parvi. ‚Antherae eonnectivum bäsi subproduchm, "Stylus stamind 'siperans ii pünetum stigmatienm desinens, - min ' “ "Cremanium eineodehärum BD. Prodr. L c. 198. Nervi. bas subtus membrana superfieiali üuniti! Infloreseentiae pili tenerrimt stellati hie lie i insperai,, ‚Stigma, oohvexo- pi datum, (M. ‚12... : Oxemanium, Probabiite. minutidorum 2°. 1.0 198,,; ;; Anfherae prorsus matnrae uni- nev biporosae. (Ik 411.) Cremanium ıilleflorum DE, 2. c. forma Folie’ le Joribuss‘“-Bami subtetragoni glabri fuseescentes; adulti fere- tiusenli, «Petioli:3 — 7-Iin. "loigi: : Pole 2 4 -pollicaria,'T —413/, poll, lata', oblongo- vel! elliptico-obovata achte aclı" miuata; basi attenuata, praeserlim sürstm. inaegüaliter zomote sübdentieulgta,, sertulata: eöriacea, "narginibus revuva, pie ter neryum marginalem frineryia, subtns Bavescentia, Paii- 545 eulae terminalis latae rami ramuligne vertieillati vel oppositi, acute marginato-tetragoni; Nores breviter pedicellati, bracteis bracteolisque is proximis lanceolatis vel spathulato -lanceola- ts calyceque suheoleratis; hie urceolato-semiglohosus,. mar- sine duplicato,, exteriore minute 5-dentato, interiore longiore extemuato in totidem dentes obtusos partito. Petala ohovata, Staminum filamenta compxessa, antherae hreves erostratae, apice trancato biporosae aut potius septulo in singulo loculo persistente quadriporosae, Stylus angulatus stamina superans, stigmate subinerassato, Ovarinm immersum, „Frutex 4-pe- dalis.” (1. 148.) Cremanium ligustroides DO. IIT. 194, Diagnosis brevior congrua. „Frutex 1/,-orgyalis” (I. 140.) Cremanium inaequidens DC. I. c. Folia eiiam lan- cveolata. Pubes alba stellata fugax, in inflovescentia diutius persistens. „Frutex tripedalis.” (I, 145.) Oxalideae, - determinavit . FA. 6. Miguel. Oxalis, w sp.? prope 0. pentantham, foliolis diversa, d. 42175) Oxalis Begnellii Mig. (Sectio Gaprinae DE.) Bulbo composito sqnamoso,, petiolis elongatis spärse, ad apicem-con- . fertins hirtulis, foliglis sessilibus triangnlaribus apice frun- cato leviter emarginatis, angnlis obtusis, basi subacutis, mem- ‚hrangceis', epunctatis, praesertim supra marginibus pilosulis, pedunenle petiolos superantibus simpliciter umbellatis, umbel- lis 4—5-Noris, sepalis lineari-lanceolatis glabris ‚apice acuto bimacnlatis et pilosis, filamentis pilosis, stigmate capitate (1. 43.) 22r Bd, 5s Heft, 35 546 = 4b Or ünbica St. Hi. Fi, Bras. mer. I. 126. umbel- lis simplitibus statim diffext, Petioli 12—15, foliola AN, —2 cent. longa. Flores violacei (9) 1-—1?/z cent. aequantes, Oxalis refractn St. Hi. Flor. Bras. mer, I. 19. di. 2) \ Oxalis Barrelieri Jarg. vel saltem valde affinis. (u. 225.) j Polygaleae, determinavit F. 4. G. Miquel. Polygala Dunaliana Camb. in St. Hil. Fl. Bros. mer. 32, var. 8.5 forsan.sp, distineta, follis brevissime pe "tolatis, (IL. 10.) Polygala Yanetfolin 1. 0. 4% a 8 1 12.) Polygala paludosa var. 1. 9. = P. tenuis D6. Prodr. I. 329. (1. 7.) " Polygala, an Poaya Mart,? yeln. sp. (I 8). Polygala . . . . speeimen nimis mancam. (IF. 13.) Polygala spergulaefolin St. Hil. (1. 10.) . Polygala Timoutou Aubl.: (L 11.) i Securidaen rufescens Sond. fruticosa, seandens, 14 ;is panicnla ealyeibusque tomento tennissimo Iutescente ve- stitis, ‚follis ‘petiolatis, ovatis vel oblongo.- ovalis,. basi aculis, ‚apice subnenminatis, subeoriaceis, retienlatis, Supra zitidis, , „subtus. adpresse pilosis, rufescentibus, vacemis laxiusonlis, 6A lyeibus eilialis, alis .abovatis: glabris märgine eilielatis, 0 tina extus glahra, infus pilosiusenla.. (IL 14.) Affinis videtur S. »ivinuefoliae St. Hil. Folia 8 poll. donga, 1!/: poll. lata, petiolö 4-lineari. Pedicelli inferiores 5-6 lin, alae 6 lin. longae. | 547 Rhizoboleae DC. Auctore Sonder. "Caryocar brasiliense St. Hi. (1 26%.) un Malpighiaceae, determinavit F, 4.6. Miquel. Byrsonima verbaseifolie Linw (I. 32.) f Ejusdem varietas notabilis a cl. „Ad. de Jussieu in ‚St. Hi, Fl. Brasil, meröd. Tom. III. commemorata. (I. 31.) Eyrsonima pachyphyla Juss. 1. 0. 77. (U. 311,,) | ‚Eyrsonima intermedia ajusc, l. 0. 82. varictas. (I. 331/,.) " .Byrsonima Yigustrifolia. 2, c. 82, Fere, nam non prorsus congrua, sed tamen vix tanquam species distinguen- du. di. 35.) Byrsonimae species foliis erassioribus et inflorescentia „densiore a praecelenie diserepans, sed vix separanda. (I. 34.) Ranisterin membranifolin dd, Juss. I. o, III. 39. (IL, 27.) .. Ranisteriae. species, affinis B. campestri K Juss. u 30.) Ranisterine species dubia, cum B. anisandrg Juss. lo III. 47, comparanda. (Il. 34) Banisterine species Forsan nova, propier fruetum de- fieientem hand constituenda. (I. 33.) 8 N | hr Banisteria megaphyBa 4A. Juss, Monogr. Malp, 145. (I. 29.) ° Heteropterys « . + « .; fructus deest, a ‚83,) 35 * 348 Heteropterys Regnellii Miq, Foliis breviter petiola- tis ovatis acntinsoulis vel obtusis, aliis ovato- elliptieis, supra eito glabratis, subtus discoloribus, pilis teneris appressis in- spersis, ad basin glandulis 2 sentellaeformi- planis instructis, venulisque utringue 3 — 4 adscendentibus parce reticnlatis, um- bellis plwi- (6-)floris vel in racemos contractos dissolntis, pedicellis medio vel infra medium bibracteolatis cum calyce appresse hirtellis, calyeis lohis oblougis obtusis, praeier num biglandulosis, samaris junioribus sericeo - villosulis, adultis gla- brescentibus, alis oblonge-ohovatis. (I. 32.) Prope H. .hypericifoliam et H. umbellatam A, Juss. in St. Hi. FI, Bras. III 24 et 25. Petioli 1 Iin., folia 6-12 lin, longa, 5 Iin. lata, Um- hellae terminales vel ex summorum foliorum axillis, vulgo sexflorae, vel deorsum pedicellis sparsis racemosae. Pedicelli 1-3 lin, lonyi. Bracteae bracteolaegne. Samarae eirciter semipollicares,' i Meteropterys eglandulosa Adr. Juss. in St. Hik Fl Bras. mer. III. 27. (1. 31.) Peixotea macrophylia Griseb. (11. 28.) ' Tetrapterys ndenodon Mig. Bamulis teretibus fa- scescenlibns foliisque adultis glabris, his breviter petiolätis oblongo - ellipticis mucronato - acntis coriaceis supra nitidis (per lentem minute impresso-punetulatis), sabtus discoloribus, NA j scentihus pilosulis, pilis in nervo medio diutius persistentibns, imarginibus fere a hasi usque ad’ medium utringne' glandulis plurikus (4— 8) proininentibus quasi remote dentienlatis, P% tiolis atringue 2-raro 3- glandnlosis, racemis terminahihus in paniculam elongatam dispositis, hirtellis, calycis 9—10- sa dulosi lohis sericeo-hirtellis, petalis suhglabris. — Soctie Isopterae Y pubipetalae Juss, Monogr. (I. 28.) 518 Petioli 2 lin. longi, antice canalienlati, vulgo glandulis wiroque latere 2, quarim superior maxime, scutellato - depla- nalis. Folia 3—4 poll, longa, . 11,—2 lata, basi acuta. Panienla sub anthesi 3-—4-pollicaris, racemis oppositis, in- ferioribus.basi foliatis. Bracteae lineari-lanceolatae canali-. eulatae dorso versus basin rnfo-villosae, Bracteolae ovatae Pedicelli breves Iineam longi. Calyeis lobi obtusi, glandulis oblongis, qminto vulge uniglandulose. Glandulae vetustae elongatae et deplanatae. Samarae parce pilosulae, glabrescen- tes, alae inf. et sup. magnitudine haud multum diversae, hac 4, illae circiter 3 lin. longae, obovato- oblongae oblique trun- eafae, Hypericineäe DC, Auctore Sonder. Hypericam brasiliense Ohois. (127.) Ternstroemiaceae DC. Auctore Sonder Michneyera variabilis Mart, ca. 21/g ex parte.) . Kielmeyera pumila Pohl, K.corymbosa $.pauciflora SEI? (22, B.) Kielmeyera coxincea Mart. (l. 21, I. 23.) Laplacen semiserrate Camb, (T. 26'/,.) Knplincea eamellioides Sond. ramis ramnlisque glabris, foliis brevissime petiolatis, oblongis, utrinque acutis, aequilateris, sereatis, ima basi integerrimis, snbeoriaceis, supra glaherri- mis, subtas secus nervos pubesoentibus, Rorihus axillaribus ternis quinisve rarins solitariis, calyce glabro obtuso,, petalis .plerumgque octo, ovario serieeo, siylo trifido, (TI. 26.) 550 „Frutex” ramis subvirgatis. Folia majora 3 poll, longa, 4%/,.poll, lata, 'minora sesquipellicarie, 10 —12 lin, lata, subtus ad nervum medium valde promiuentem pilis adpressis subsericeis pubescentia, petiolo bilineari. Flores iis L. semi- serratae param minores, Calycis foliola hiseriata, obinsa, margine oiliolata, exteriora minora, Petala obiusissima, ex- - teriora extus subsericea. Filamenta glabra, antherae dorso aflixae, Jongitndinaliter dehiscentes. Ovarium- plerumgne tri« loculare, sericenum. Stylus filiformis, glaber, stamina suh- aequans, apice trifidus, rarins 4—5-fidns, stigmatibus ob- tnsis, oo. j “ Habitu Z. semiserratae Camb. '"Tiliaceae Juss. Auctore Sonder. Kühea divarieata Ms. (1-21) Triumfetta obseura St, Hi. (I. 102.) Büttneriacae, Auctore 4.6. Miguel. Waltberin lanata St. Hil. Fl. Bras. merid. (1. 22) Melochia sericea St, Hil. Fl. Bras, merid. II. 160. a. 120.) Stereuliaceae, Auctore F. A. 6. Miguel. Melicteres brasiliensis Mik, (H, ovara- % Lam. — St. Hill. o. 273.) (II. 20.) ' m | | | A j Bombacese Kunth.- Auctore Sonder. Pachira arenaria St. Hil. (1. 23.) Cheorisin speciosa St. Hil. (1. 24.) Malvaceae. Auctore F. A. 6. Miguel. Pavonia (Typhalea) flavispina Miqg. Herbacea, de- cumbens, pauciramosa, ramulis cito glabris, junioribus uno latere hirtellis, petiolis pubeseentibus, folis membranaceis pellueido-punctatis utrinque pilis stellatis sessilibus inspersis, eblongo - ellipticis aeqnilateris vel inaequilateris subaeuminatis, ima basi integerrima obtnsis vel acutis, caeterum dentato- serrafis, stipulis Jineari-Aliformibus petiolim fere aequanti- bus, foribus axillaribus solitariis, involueri folielis 5 lineari- bus, calycem ad basin fere quinguepartitum aequantibus, coc- ‚eis rugosis, spinis 3 flavis reirorsum hispidis. (U. 21.) Prope P. sepium St. Hil, Fi, Bras. merid. I: 225. et P. Havam Spring: Hb, bras. Martii in Beibl.2. Flora collocanda. Falia hasi sultrinerria, tenniter venulosa, 4— 8 cent. longa, 2—4 lata. Perioli !/y vent. aequantes. . In- volwort Foliola: sub'antbesi calycem superantia, eä peractä cum aequantia, trinervia. Lobi calycis quinguenerves. Coc- cae extus rugosae et pilosae; spinae basi virides, eaeterum flavescentes, 5— 8’mm, long. Pavonia (Typhalca) Begnelliana Mig. Frutescens, ramis deorsum glabris, supra Pubescentihus, foliis hreviter petiolätis oblongo -ovatis acuminatis grossiuseule inaeqnaliter dentato-serratis, pellueido-punctatis, supre verruculosis et scabrinsenle pubescenthus, subtns inferioribus molliter tomen- 562 tosis, superioribus puberulis, stipulis angnste linearibus tri- anerviis puberulis petiolum superantibus, pedunculis axillaribus € superne racemosis, solitariis vel geminis, uni- vel bifloris, pubescentibus, folio brevioribus, involucri £oliolis 5 linearibus subtrinerväis puberulis, calyeis ultra medium quingquefidi ‘lobis acnminatis quinquenerviis supra nervos pnbescentibus. apieeque setulosis, ecoceis 5 triangularihus dorso xugosis trineryüis &i-. aristatis, nerris aristisque retrorse hispidis. (I. 19.) Prope P. sepium, e sect. Urenoidearum, St. Hil, 1 e, 225, a qua praesertim inflorescentia, petiolis brevioribus nes ion corolla extus pubescente distinguitur. — Petioli I; — vix 1 cent., folia 5—10 cent, longa, subins pallida, supra in sieo nigrieanfia. Pedunculi 14, — 3 cent. longi, ali- quando apice bifurcati et nnjfoliafi et tun longiores. Ino lucrum, 1 eent., calyeis eireiter longituline, Corolla 2 ven, longa, Coccae 5—6 mm. aeqnantes; arista media ejusdem fere. longitudinis laterales superans. Pavonia muricata St, Hi. 1. 0,225, Tab.44, var. (IL.-16,) Pavonia nudicanlis ‚St, Hit. I, co, 231. vel sp. norL valde aflinis. Capsulae et semina pubescentia. (I, 18.) Pavonin hastata (av, Diss. IH. 138. Tab. #. fs. 2. St. Hi. 1.0, 228. De supp. sp. idem valet, quol St. Hil p, 229, monet, folia Iongiora esse quam in icont. (u. 15.) Forma folüs paulo brevioribus, petiolis longloribus. (H. 15%.) Sida macrodon DC, Prodr. I. 464. Sr Hi. 187; in nostra pedunculi potiolo plus quam quadrnplo Jon: giores, (M. 18.) Sidn periplocaefolia L, (L 22.) 553 Sida- tomentella Mig. -Fruticosä? ramis petiolis folis- que subtus canescenli-tomentellis, : foliis modice, petiolatis ovato-oblongis attenusto-acnminatis, hasi leviter eordatis‘ vel obtusis, summis änblanceolatis, inaequaliter dentatis, basi sub-5—7-nerviis, supra pubescentibus, stpnlis anguste li- nearihus petiolo brevioribus, fieribus axillaribus glomeratis brevissime pedunculatis vel sessilibus, versus ramorum vei ramnlerum apices racemosis, calycis subglahri 5-Adi 5-striati lobis lanceolatis acutis puberulis, coceis 5 fugaciter puheralis in cornna duo breria compressa ferminatis monospormis, se- minibus subtrigonis. (I. 16.) . Minis S. corpinifoliae L. et S. micranthas Sr. Hi, Pl. usuell, 49. — Petioö 1— 3 cent., folia 5 —— 7 longa, 234, lata, grosse dentata, snpra sparse stellato -pu- hescentia ne6 mollia. Calyx 8 mm. longus, maturi dentes conniventes capsulam includentes. Bastardine species? sed fractus deest, (IE. 19.) Abutilon rufinerve St: Hil. Fl. Bras. mer. II.205. Forma petiolis brevioribus et foliis angustioribus. (L 14.) . . Abutüon lanatum Mig. Bamis, petielis, folüs sub- ins, pedunculo ealyceque exfus Aoccoso-ITanafis, Xoliis lon- giuseule petiolatis lato - ovatis acnminatis, basi profunde cor- Jdatis, inacqualiter dentatis, integris vel subtrilobis, supra puberulis,. 5 — 7-nerviis, stipnlis lanceolato-Iinearibus, flo- ribus axillaribus et plerumgne ad ramerum Apices confertis ‘pedunenlatis, calyeis junioris densissime lanati lobis 5 Iato- twiangularihus intus friangulariter concayatis et tenniter tomen- tellis, corolla calycem duplo superante (glahra?), capsula ca- .Iyce inclusa depresso -globosa hirta 6 (?)-loenlari, loculis 4- oyulatis vulgo 4-spermis. (I. 13.) Prope Ad. macranthum St. Hl. Fl. Bras. mer. II.208. et A. macrophylium St. Hil, ot Naud. in N. Ann. d. Sec. 654 nat, XVII. 47. — Petioli 4—6, folia 8—20 cent. long, nervis subtus prominentibus et retionlatis. Calyar maturus.? cent. altus. Petala subrotunda basi stipitato - constrieta 3 cent, Capsula non appendienlata. — Pubes pedunenlorum et ealy- eis singularis, seil, fila tenuissima pube dense obtecta tomen- tum Sloccosum. sistunt, Abutüon Wegneliii Mig. Firoutescens?, tomentellun, folüs e basi profunde cordata septem- vel triloho - palmati- Adis, serratis supra pubescentibus subtus glaucescentibus to- imentellis, lobis acuminatis, medio longissimo, inferioribus hre- vissimis, stipulis caducis, floribus axillaribus solitarlis et ad ramorım apices conferlis, pedunenlis petiolum superantibus paulo infra apicem artienlatis dense tomentosis, calyeis oupu- liformi-semiglobosi lobis 5 triangularibus acutatis, valde to- mentosis, corolla calycem duplo superante, petalis basi atie- anatis glabris purpureo - venosis, capsıla multiloculari costata, truncätz, inermi, hirfella, looulis 4-ovalatis vulgo 4-sper- mis. (IL 17.) Prascedenti valde affinis, sed folis distineta.. — Folia infina fere spithamea, superiora sensim minora, lobis elli- pticis vel elliptico -lauceolatis. Alabastra ovala- aoutala, floccoso-tomentosa, Oorolla 31/, sent. Tonga. Abutilon septemlobum Mig. Foliis subglabris hie illie pilis stellatis inspersis longe petiolatis palmato- „7-lobis, lobis lanveolatis acuminatis ‚ingequaliter serratis, ‚membrans- ceis, pedunenlis axillaribus solitarlis petiolum supexanfibns apice ipso articulatis, calyeis profunde. 5-fidi dense stellata- puhescentis lobis lanceolatis trinerriis intus molliter pubescen- tübus, ovarii loenlis 4- ovulatis. (I 15.) .. Ad’hane speciem fortassis referenda Sida venosa A. Die. in. Allg: Gartenz. III. 33, e Brasilia in Hort, berol, intro- m 555 dusta, de eujus autem fruchu mil relatum inveni. — Petloli teretes 8 — 10, pedunculi 8 — 18 cent. longi.- Folia pal- mam circiter aequantia, profunde palmatiloba, lobi "infimi zeliquis multo breviores et minores. Celyr 3, corolla cir- eiter 4'/, cent. longa. Petala purpureo- venosa. Bixineae Kunth. Auctore Sonder. Bixa Orellana L. (U. 7.) Prockia Crucis L. (1, 26.) : Wurneraceae Kunth, Auctore Sond er. Turnera auxen Camb. (I. 17.) Tuinera oblongifolia Camh. (I. 100.) Sauvagesieae. Auctore Sonder. - Sanvagesia racemosa St Hi. (I. 12.) Violarieae, Determinavit . "FF. A. 6. Miguel. ‚Anchicten Sellowiana Cham, et Schldl.. (I 6 Viola ‚cerasifolia Camb. in St, Hü. Fl. Bras. me- rid. II. 136. var. £. üuterinedia ejusd.. (IL. 8.) Yonidiam sylvaticum St. Hil.. (I. 5.) - Conohoria Regnellüi Mig. yamilis follisgne junioribus praesertim. supra -in.nervis pilis teneris-inspersis, follis oppo- sitis subsessilihus .oblongis acnfe' subacuminatis, praeter basin obtusam remote: subgerratis, "membranaceis, subtus pallidis; stipulis dimidiato- ovatis coriäceis Iaevibus ciliolatis (pallidis), 556 ravemis folio brevioribus, rhachi pedicellis calyceque pubescen- _ tbus, sepalis lanceolatis acutis, petalis tenerrime eiliolatis, capsulae valvis 2-—3-spermis. (IL 9.) „Suffrutex.” Proxima videtur (6, brevipedi et C. laxi- florae Benth., — Folia 3—4 poll. longa, 1 —- 1%, lata, Pedicelli Y, — 4 lin. longi, sub fiore artienlati. Capsulae 2%/, lin, longae, — In axillis foliornm' gemmae bulbiformes e stipnlaceis foliolis eompositae, persistentes. _ Capparideae Juss. Auctore Sonder, Cieome spinosa L. (1. 3.) Cleome gigantea L. (I. 4.) Berberideäe Vent. Auctore Sonder. Berberis glaucescens St. Hi. (U. 26.) Ranunculaceae Juss. Kuctore Sonder, Clematis brasiliana DC, .(L 1.2.) Anemone trilobata Juss. Ann. Mus. 3. p. 247. t 21. £.3. (1) Manunenlus nov.speo.? piloso-hispidus, radice fhrost, caule prostrato -repente, foliis trisectis, segmentis cuneatis ple- xumque trilobis, lohis dentatis, radiealibus longins petiolatis, caulinis supremis trifidis lanceolalisve, pedunculis unilleris ad- presse pilosis, ealyce glahriuseulo mucronato, petalis Inteis basi sqnamula nectarifera, fructibus . . .. . (I. 2) Flores in nostris spec, pleni. 557 Anonacese Jass. Auctore Sonder... - F : Rollinin sylvatien Mart. il. Brasil, fasc, 1. r 18, Anona sylvatica St. Hil. Pl. usnel. £. 29. opt.! (II. 4.) Rollinia rugulose Schlal, in Linn. IX. p. 316. (IE 5.) Rollinia glaucescens Sond. glahrescens, folis ovatis, obtusis, basi acntis, petiolatis, subtus glancescentibus, pedun- eulis axillaribus, geminis, altero brerissimo, longiore infra medium minute bracteolato, sulstrigillose, calyce corollagne tanescenti-puherulis, 'corollae alis late abovatis, patulis, dl 5b.) Rolliniae emaxginntze Schldi, proxima, differt: folüis nungquam emarginatis, pedunculis geminis floribusque mino- ribus. „Frutex.” Rami erecto -patentes, ramuli novelli uti fo- ba juniora sirigillosa. Petiolus 3—5 lin. longus. Folia ma- jora 2-—21/, poll. longa, pollicem lata, apice obtusa rarius acntiusenla. Peduneulus longior subpollicaris. Corolla dia- metiro 4—5 lin., alis adscendentibns. Duguetia coriacen, Sond. foliis oblongis acntis, basi in petiolum brevem, canaliculatum angnstatis, supra nitidis pilis stellatis sparsis, subtus dense lutescenti-lepidotis, pedunenlis axillaribus subternis, medio braeteolatis, braeteola lata, sub- triangulari, calyce petalisgue exins lepidotis, intus tomentosis, petalis ovatis acntinsculis calycem aontum triplo superantibus, camaris ohovatis, subdepressis, pentagonis » stylo mueronatis, demum subglabris. (II. 3.) . »Suffeutex.” Cortex ramorım Äuteo-griseus, tomento brevissimo, densoe. Folia 5—6 poll. longa, 2 —21/, poll. 558 lata, coriacea, Intescentia, Pili stellati in folüis junieribus densi, demum subevanidi. : Pedunenli pollieares. Bracteolae semiamplexicanles. Calyx extus lutescens. Petala 9 lin. lon- ga, extus viridi- Bavescentia, micantia. Fructus magnitudine nucis Juglandis-minoris’ (in nostro specim. transverse latior). Camarae 50-50, - ' D: Marogravianie Mart, valde aflnis videtu . ‚Saxifrageae, üeterminavit E Ad G. Miquel, " Escaltonin eanescens St. Al. F . Br as. mer. mr. 81. Tab, 181. da, 188,) an ‚Bricaceae, . determinavit F. 4. 6. Miguel. Gaylussaein Pseudo - Vaccinium Cham. et Sehlal.? (Mi, 180.) . Gaylussacia. Psendo- Gaultheria Cham. et Schldl. ex! deseriptione, dü 187.) ° : Gauitheria, m. sp? ‚prope 6. ellipiicam Cham. et Schldi. (II. 179.) j Gnultheria" odorata Humb. a 186.) . Bignoniacene B,Br. Auctore ‚Sonder. Pyrostegia ignen Presl bot. Bemerk. 2.93. Bignonia ögnea Arvab, fl. flum. IV. t. 15. Bignonia venuste Ker. bot. reg. 1.249. bot. mag. 1.2050. DC, prodr. IX. p. 158. . 363.) : Bignoria (siiplicifolie) Megneliana Sond. ramis tere- tibus, striatis, glabris, Foliis’ oppositis, hreyiter petiolatis, late ob“ t ! | 559 oyatis subrofundisve, oblusis, mnerönnlatis, integerrimis, gla- bris, paniculae puberulae ramis subcompressis, ultimis trifidis, calyce campanulato, minute 5-deniato, corolla late infundi- buliforwi, bilabiata, extus puberula. (I. 295.) . Affinis B, fagoidi Cham., differt: folüis rotundatis, basi snbangnstatis, panieulae ramis compressis, ramnlis ultimis tri- fidis, calyce duplo longiore (3 Yin, longo), corolla pollicari vel sesquipollicari, intus glabra. Folia eire. tripollicaria, 2—2/, poll, Inta, nervis sub- tus prominentibus venisque numerosissimis retienlata. Corolla junior extius cana. j Bisnonia brachypoda DE. Prodr. IX, p. 145. Var. px- bescens tota molliter pubesceus, foliis plerisque conjugatis, elli- pticis, acntis, nervis rufescentihus, subius prominulis, cörollae tubo glabro, lacinüis exins albo -velutinis. (MI. 193.) „Frutex seaidens”, ramis oppositis, striatis, verrucosis, Folia infima simplicia, reliqua conjugata bifoliolata, snperiora saepe eirchosa, 2--2%/e poll. longa, 11%, poll. lata. Calyx urceolatus, remote 5 -denticulatus basi pubescens, Co- volla zosea, 1—11/a poll. longa, apice exins cano -paberula, Stamina glabra. Capsula (immatura) 3—4 poll. Jonga, 8 lin. late, plano-compressa, glabra. Bignonia unguis L, Arab, fl. Aum, VI. & 20. opt.! {H. 194.) . u „Prutex scandens.” Pedunonli 1-, 2- vel 3flori. Bignonia perforata Cham, in Linn. 1832. p. 667. di. 297.) u . ‚„Frutex seandens.” B. glandulosa Mart. et B. caly- cina DC. ab hac non differre vyidentur, Bignonia glaberrima Cham. in Lim. 1832. p. 677, {I 196,) 560 ‚Petiolus trifidus, rami Iaterales -bijugi, terminalis teijugus eum impari. \ B. Iaserpitiifolia Mart., DC. 1. ec. vix species diversa, Icon B. pedunculatae 1. Aum. VI. t. 41. in nostram‘ plantam optime quadrat, sed foliola minora sunt atque acuta, stamina basi pilosa,, in nosira giaberrima. Fridexieia speciosa Mart. act, nat, eur. V. 13. p. BR t 4. „Qnadripedais.” (I. 386.) . Cuspidaria pterocarpa DC, Li c. p. 178. Bignonia pterocarpa Cham. (1. 296, 2964/,.) Corolla aetate juniore extus cano-pnberula. Capsula subineurva, tetrapfera, pedalis. Semina pollicarie. ' Cuspidaria paueillora DC. 1. 0, 2.179. (L 297.) Cirrhi in nostro speeimiue simplices. Dentes calyeini saepe glandulis pancis,. disciformibus praediti. Antherae omni- no mudae, nec ad margines barhato-ciliatac. Icon Bignoniae ungwiculatae 1. um. t, 35, quam d. Martins ad Adenocalymnam nitidam ducit, habitum nostrae plantae: bene. exprimit.. Cuspidaria fascienlata, Bignonia faseioulata dl. Am. VI 1.25. opt.! Vasconcellia fascieulata Martı? Arte bidea fasciculata DC.? (II. 198.) Panionla eorymbosa, conferta, foliis multo brevior- Pe duneuli_ xufo- puberali , bracteis: setaceis, 1-— 2 Jinearibus suffulti. Flores .extus velutini, Calyx cupnliformis, sabbi- labiato- 5-dentatus, dentibus setaceis, valde inaeqnalibus, superiore elongato tubum aequanie vel superante, inferioribus 2 duplo brevioribus, intermediis minufis, Corolla semipollic- ris, campanulata, tubo basi angusta "sorollam subsnperanie; limbo hilabiate, labio superiore bifida, inferiore trilobo: SI. 2... 561 nina 4 fertilie, - sterile. minntum; filamenta glabra, basi. vix- pubernla, corolla--breyiora ; ‚anfherarum loenli oppositi, : diva- rieati, demum, ereeto-incuryi, margine, audi, non ciliati; ‚con-, nectivum. in mucronem :glabrum exeurrens. - Oyarium albe- velntinum. Siylas glaber, stigmate. bifido, Fruetus ignotus. a Novum genus videtur, ab ‚Arrabidaea cerio iversum. Landis obligun Sond. ramis teretibus, glabris, ramulis Junioribus petiolisque puberulis , folüis longe' petiolatis ; hifolio- latis, foliolis oblongis, acutis, 'basi eordatis,:obliquis, utrinque pubescentibus), supra‘ nitidis, 'subtus pallidioribus, 'reticiilate - venosis, foribus axillaribüs pancis;, braeteis'setaceis;fcalyce' truncato latere fisso, corolla elongato-infundibulifermi, dxtus albo- velutina, staminibus glabris, anfheris barbatis. (I, 192.) „Frutex scandens”, ramnlis oppositis.. Petiolus commu- nis ®/, - pollicaris , eeixrhosus, ‚partiales parım breviores, pa- tentes. Wolia 3 poll., longa, ira poll. lata, Supra obsenre viridia, nitidula, sublus pubescendia. Calyx 4 lin, löngus, Corollä 1%, — 13/, poll. longa. ' "Antherarum locnli -demum ivarichti, marginibus eiliate-barhatis. Stylus glaber. Cap- snld pedalis, & lin. lata, valvis planis, velntiiis, : -NErVo Mme- dia: erasso prominente, filo marginali per dehiscentidm sepa- xato” superstite, 'septo coxiaceo valvis parallelo. Semina: alata. - Anis 'L. densiflorae et wirödulae DC. Pithecoetenium eaunlus DC; 1.e. p. 194," Bignonie sqwällus 2 Sum. VE 113. opt! dl 37) 0 Capsula 5 poll. longe, 1Yı poll, lata.. Bu Adenocnlymna longeracemosum Matt. _ Bignonia erfohitn A. fum. VI 1.16. (I 20) an ‚Folia laete viridia, Incida, utrinque zetienlato - -venosa, . Spathoden mollis Sond. fruticosa, scandens, ramis junio- Hs, ; petiolis peduneulisque villosis, foliis longe petiolatis-ob- 22: Bd. 59 Heft. 36 562 logo -ovatis, aentis; mucrönatis, alfingne tennissine pübescon» libus, införioribus'sonjngäto-hifoliolalis, Buperioribüs eirchifenis, eitrh6 ttifls, peduindulis axilaribüs, 1—Sforis, Röribhs gla- Iris; alfeo“ spathateo lätere fisso, Apice ohtuso, vorollde in- Suneibüliforiiis Tobis 2 majoribus. ' (d. 293) j Folis' 23, poll, longa: Corolla bipollicaris, 1obis 3 mi- noribus. . Filamenta ‚glahra. Antherarum locıli demum diva- rieäti, margine nudi. - Ovariim glabrum. . 5 : Spathödeae Coitac DC. (Bignonia : Coita N dum. VI. t. 19.)-simillima, differt. non. solum hirsutie, ‚sed etiam pefio- , lis ‚petiolulisgue ‚daplo longioribns, poduuenlis 4, 3florig Ion- girins ‚tentioribusque, " Zeyhern inontana Mar, nov. geh, et sptö. 2. P- 65, £ 159. ' „Erntex 4:pedalis.” (L. 288.) . ‚Wecomn ochracea Cham. in Linn. 1832. p. 653. (1. 289.) . „Arbor Aumilis” Corolla sübbipollicaris. 2% manbellata Sond, ramulis junioribus: petiolisque pili stellatis, pubernlis, foliis digitatis, foliolis 7, intermedio longins petiolulato, ‚laneeolatis vel.oblongo-Ianceolatis, acutis, hasi angustatis,. infegerrimis, :glahris, supra lueidis , petiolis supr® canalionlatisy; lloribus. ‚terminalibus umbellato.- congestis, ealyee bilabieto- 5-dentato,. pilis stellatis tomentoso, ,coroll& Inte infundibuliformi. extus ‚glahra, (IL 197.) . . „Arbor” forens . Solig orbatus! Rami, ereten, .glabri. Folia glaberrima, obscure, Yiridia, supra. Ineida, ‚subtus opaol, nervis valde prominentibns intermedio sacpe pilis ininutis stel- latis obsilo. "Poiölus communls planiusculus; leviter, sanali- eulatus, bipollicaris B lincam latus, pärtälinin‘ ihtermedins d- 8 1% loens. " Folium intermedium 8: ‚pollicare, pollicen la- fan; Mlores In-raniis aphyilis terminales. Calyx ısernipolli earis, denios Kfeyes, acuti. "Corolla 2 — 2a poll, longd 563 tubo ampliato, lobis Katis, ohtusis. ' Filämeite Slalıra. Änthe- saram locnli demum divarieati, glabri. Stylas glaber, 'sligmate hilamellato. u . „Glabritie et folioriim Tori a T. ochräcen diversa, "Incaranda Caroba DC; 1, 0.p.232. Bignonia Ca- roba 2. Aum. VL 1..43,:.(0. 191) „Suffrntex .(Carobinha .do Campo).” Petiolus canalieu- latus, submarginafus. . Polis ‚abrapte bipinnata, , nume. 8 -, nunc 5-juga, pumis’4-=7 -jügis, foliola iniegerrimn, adulta gla- berrima, sesquipollicaria (terminale saepe bipollieare); %/, poll, late, sessilia, utringne acuta, basi subinaeguilaters, retica- lato-venos2, nervis demum rufescentibus. Panicula glabra, pedalis vel ultra, ramulis compvessis. Calyx 3 lin, longns, Corolla sesquipollicaris, extus velutina. Filamenta: ‚fertilia- glabre, antherarum loeiilis demum diyaricatis, oblongis, gla- bris; filamentum stexile hirsatum, apice subeapitatum. Stylus glaben 9, 0: Jacnranda intermedin Sond. folis inipari-bipinnatis sub-5- Jügis, Hiinis 6 10> Jugis cum impaxi, foliolis sessilibus Jyatis "euspidato- acuminatis, basi obtusis inaequilateris, integer- mis, uiringue pübescenti- scabris, nervis snbtus valde pro- ninentibus , rufescentibus, petiolo alato - - canaliculato, panicula erminali; pyramidats, pnbernla, ramis compressis,, calyce ıinnte 5-dentato, corolla tabuloso - -infandibuliformi, 'stylo gla- :20° (I, 291.) „Arber.” „Caxobe.” Foliola sessilie, subrngnlosa, pin- arm superiora bipollicaria, 8 — 9 lin; lata, impax tripol- eare- pollicem latüin.: 'Panienla-pedalis vel ultra, vamis sa- :iulisque compressis, Braeteae sulmlatae, Oalyx 3° lin, Ton- „ns, pubernlis, dentibus pärris inneromulatis. Corolla, ses- ;aipolliearis,. exfus velutina. Filamentum sterile apice sub- j 36* PN 564 eapitatum, hirsutum, Stylus, corolla breyior, giaher, stigmale bilamellato, Scrophulariaceae. " Auctore . . 6, Benthaäm. - Schwenckin eurviflora. Benth.- in DC, '"Prodr, 10, p.196. . Rhizoma sub. terra reptat, “ Caulis 1a veillis Folia inferiora ovata, erassa. (dl 359.) - . "Brunfelsis ramosissima Bench, in: DG,-Prodr. 18, p.199.. (1. 375.) } Brunfelsia Hopeana Benth, in Do. Prode. 10. 'p. 200. a. 374.) = u : i Alectra hrasiliensis Benth. in DC. Prodi, 40.. 2 35. (1 :381.)" ; : PAR. (I. 361.) Buddlein elegans Cham, Sehldl, Ben, u DG.Bre 10. 9.443... (1. 362.) _ „.Buchnera vosen -HBK. ‚Benth. in Do, Prodr. 10,P- 498. (u. 222). un on Wuchner jancea n Cham, Schlal. Benth. in DC. Prodr. 10. p.99.. (Il 24177,.} ‚Eisterhazyn Imnerodontn Cham, Schläl, . . Benth, in DC. Prodr. 10. p. 544, (1. 380,)- Verbenaceae. „Auctore m. 2:36 Schazer.: . Verbenn phlogiflorn Cham. ‚Schauer inDC- Brain, 9.597. (I. 311.) ‚Verbene hirta Spr. Schaner Lop 340. (di. 200.) ° Verbenn Bonarienste L, Schauer I. cp. 541. (11.210) !:Buddleia brasiliehsis Jacı. "Benth, in DC. Prodr, w. a re at ng 565 - Verbena kittoxalis Künth, «2 Pyenostachya Schauer Le p, 542. (I. 326.) ' Verbena filicanlis Schauer 1. ec. p. 549. I. 214, Bouchea Pseudogervao Cham. Schauer L c. P 557. (1.340.) u i : Lippin urticoides Steud, Schauer |. «.'p.573. (11. 201.) " Lippin Martinna: Schauer I, c.-p. 578; (I. 333.) Lippia Chamissonis Dieir, Schauer L :« p. 580. (1. 336.) . " Unntann Erhsilieneis Link, Schauer I c. p. 595. ul. 2104.) . a : Yentanz Camara L. Schauer I. e. p: 598. (1. 336%/,.) Kantana trifolia LI Schauer Lo pi 607. (1. 335, etrIL.,210 1/2) j - Duranta Pluonieri Jacgq. R- vestita "Schauer I. c. p. 615: (E 384.) ' \ j : -Peirei sulserräta Cham. Schaner le. p 618. (1. 385.) "Aegiphiln' fomentesa'Chäm. Schauer lc. p. 648. d. 310.) we Vitex multinervis Schauer lo pr 688, (li. 383.) Vitex polygama Cham. Schauer . c- p: 693. (II. '212.) Labiatae. Auctore G. Bentham. -; Geimum. Sellowii "Beuth, in DC, Prodr. 12. -p. 37. (1. 324.) . . .Peltodon radicans Poli: .Benih, in .DC. Prodr.: 12 P ‚3, L.205%/4.) \- Ben Myptis vagosa Benth, in DC, Prodr, 12. pı 94, (1,329,) 366 Myptis. lippioides Pohl. Bentl. in DE. Prodr. 12. 7.94. (1. 328.) Myptis Iutescens: Pohl. Benth. in 00. Prode; 12, »114 (1: 327.) rn - Hyptis heinnlophylia Pohl. Benth, in do. Prod, 1% pA15... (1. 323). 2 Ayptis vestite Bentl, inDe, Prodr.12. pP. 116; di 322.) . Myptis dubin Pohl, „Beuth. in-DG, Prodr. 12. Br 121. [RESTE AR) i Hyptis. communis St, Hil, Benth, in DC, Prodr. 12, p. 123. dl. 319.) Ber ‚Hiyptis xacemulosa Mart, .Benth, in DC, Prodr, 12, p 323. (d- 3). a , . Hyptis umbrosa Salım, Bentk, in DC, Pradr. 12. », 124 (1. 320) Myptis senbea Benth, in DO, Prodr. 12, 7.183, (11.206.) Myptis Jongiftexn Pohl. Benth, in DC. Prodr. A r 139. (1. 316.) - Eriope. exassipes Benth, in DC. Prodr. 1%. P 1m. (L. 318.) Kriope mnerostachya Mart. Bentl, in DO, Prode.12. 9143. (1.317) Keithie Invanduloides Benih. i inDC, Prod 12. 7.28. (1. 325,) . Weithin dennänta Bent, in DO, Prodt, 12, p: 248 (1, 332,) . Glechon silintp Bent, in 26, Prodr, 12. Pr 2öh U 203, 204, 205.) 'Salvin rigide Bentb, in’DC. Prodr. 12. p. 320. (ie 1.314) Salvia hrovipen Bendh. in de. Prodn, am r 30. KA) \ f 1 { L r r> N Bi WETTE 567 Salvia ? anperifolle Beuth, ‚in. DO. Prodr, 12. ‚B 324, e 313) © 2. Salvin, Dalnystinn Fable. " Benth. in-.DC, Rrodn. 12. p 328. {i.. 312, BY) nn. Boah 'Salvie Mariana Martı | ‚Benth, ia 26, Proit, 1% 2,328. (U. 208) . e ; EN . Salvia.ı eoexulen Bendh, in v0. Prodr. 1, r 330, yarı Rogue, villosa, foliis ‚subtus : canescenti- tomentellis,, Jer- tieillastris multifloxis, ealycibus hirsutis. —... Forma apeciosa, vix.famen specifice distinguenda 2. forma valgari, quae. valde variabilis est’tam pube -quam numerg,-Agrum in. vertieillastro, (k 315. ).- . ; : . Salvin. gecunda, Bentlı. ‚in 20, Prodr, 12.» 31, var, »illosior. (11. 207.) ee len Leonotis nmepetaefolin Br, Benth. in DC, Proir. 12. #:535. (1. 33a.) " .. , Gentianeae. Anctore Grisebaoc, mei Dejanira nervosa Cham, DO. Prodr. 9; p.49.- (II, 190.) Kisianthus amplissimus Mart, (L 298) Lisianthus pendulus Mart. (J. 299.)1 Lisianthus elegans Mart.- (l. 300.) Lisinnthus brevifolius Griseb. Gent, p. 187. (I. 360.) .Asclepiadeae, determinavit- - , F. AG. Miguel. . Ditasse Ianceolata ‚Decaisne, in DC. Prodr, VI. p. 576. (. 283.) . ‚Oxypetalum -Aoribundum, Decaisne % “, rn 586. @. 284.) 1 568 Ä praecedente vix diversä, ' (I, 285.) Oxypetalam? subhirtellum Mig, Ramulis (volubili- bus) petiolis foliisgne' In’nervis et süpra juxta inarginem parce Pilosulis , ‚his breviter pefiolatis e basi eonniventi-cordats Ianceatis achils, märgine‘ 'rerolutis,; subtus pallidis venulisque (in siceo) fusenlis notatis, pedunculo intrapetiolari foltan aequante cymose-ünbellifero, pedicellis sepalisque linearibus äppresse hixtellis; "cörollae lohis lato-Aanceolatis‘ acufis darso versus basin puberulis, intus glabris, ooronäe stamineae' fo- Holis catnosis bißdis sinn dentioulo anetis, aufheras aeguan- tihas,"änflerarın’ appendice subemarginata. (11: 189.) " - Folia 2—3 poll, longa, 5—6 lin. lata, aliquando‘ obtt- sinsenla. ‘Flores ‘parvi, "oorollä eonnivens fere Särcostem- matis. — Prope 0, pachyglossum Dacaisne 1,0. 585. acce- dere videtum, ' j j j Append. Asclepias candida Yelloz. Fl. Fin.’ Tom. Il. Tab. 65, — Species in DO, Prodr. .omissa. (I. 188.) Asclepias singulaxis ejusd. 1. c. Tab. 61, a ch De- caisne in DE, Prodr. 573.. inter. dubins „Asolepiadeas velat; hona species est: .(I1.. 187.) . . - Aselepias- curassavien L. a. 347.) :Apocyneae, .. „ Metermiuavit F. 4. G. Miquel, Echites fluminensis A. DO. Prodr. 8, p. 452. .(E hörsuta Fl. fum,) (I, 183.) ‚Echites longiflors Desf; DC, Prodr. 1. 0.471. (il. 18%.) Echites pinifolia St, Hil; Mm, du Mus zur 3. ‘ Folia etiam terne. (II. 185.) . j '* Echites conlita Velloz, Fi. Aum. I. Tab. 40. A an) Dipladenin velutina A.DO, Prodr. 8. p.483. (1.28) 569 Dipladenia ällasiris DC. 1. c. (I. 280.) ' Dipladenia, prope Iongilobam DC. }. c.485.(1. 282.) Apoeynum erectam Vellöz. FI. fm. Tom. IL: Tab. 87, (exacte). In DE. Prodr. ‘1, ec. 441. inter duhias relata. Novum “ genus dsclepiadeivum videtar, sed frnctus dest, Aus 186.) Apocynea? (I: 136.) Strychnos triplinervin Mart. DC Prodr. 9 PB 14. Fl. Sum. IN, Tab.'10.” (IL 182.) Strychnos species? (I. 137.) Compositae. Auctore cc n. Schultz, Bipontino., . Nassauyiacene. Wrixie mellissima Don. ch 221.) Teixis megapotamien Hook. a 173.) Wrixis verbasciformis Less. (k 223.) Mutisincene. Matisin. speciosa Hook, (I 199) Kloiovia synacantha Sz. Bip, nov..sp, (I. 263.) ‚Flotovia panienlata_ DC... (I. 146.) Flotovia Begnelliä Sz. Bip. n. sp. I. 262.) Waxnndesin arkoren HBK. 0 108.) B. spinosa Willd.! herb. m. 14989. u j ’ Seris polymorphn Less. (I. 469.) : Moguinia panicalata DC, (1.213.) Moguinia ‚Polyinorplin DO. (1. 175. et . 214.) Senecionöidene, " Sencci6 vernonioides S2. Bip np. (L. 196.) Senecio Regnellii $z. Bip:'n. sp: (I, 197.) Senecio olenefolius Sz. Bip. n. sp: (1. 209.) Senecio giganthophyHos Sz. Bip. n.sp. (IL, 161.) :5710 Senceio ‚brasiliensig Less, (1, 194.) :.. > - . Gmaphalium: spicatum Lam, (I. 163, 1, 266.) :; „6imaphalium. sp. nov. 2: (f. 266%.) + Ginaphalium Regnellii Sz,;Bip.. sp. .nov. (. 267.) Achyrocline satureioides DO, (1264) Achyrocline Vargasiana. DC. . (I. 265.) ‚Achyrocline noy. sp. .(D. 162;) S Clibadium rotundifolium DC. (1. 240.) Polymnia Siegesbeckia DC. . (I. 195.) Tagetes glandulifera Schrank, (I. 270.) Spüanthes sp? (IL. 168.) Wulfia Begnellüi Sz, Bip: nov. sp. (Il, 170.) Wwulßa sp? (L 191) © Verbesina Mesnellii Sz. Bip. nov. sp. (11. 171.) Acanthospermun ’xanthioides Dt. (m. 174.) Gymnopsis, oblongifolin Sz. Bip. (Ariomostephium? oblongifolium DC.) Y{L 189.) Meyeria Begnellü Sz. Bip. nov. sp. (I. 192.) Bidens Begnelii 82. Bip. nov. sp. a 164) Bidens sp.? .d 193.) Anomostephium polyphylium$z. Bip. nov. Er (6.190,) . \ 2 „.Asteroidene. a Haccharis. & 6. Caulopterue.)- (}. 247.) a Baccharis aphylia DC. (I. 255.) Bacchaxia, ($. 4 oblongifoliae,) (1.154. 6, 1.216. 9 Baccharis, ($. 4. oblongifoliae). (TI. 241.) Waecharis. ($.4. oblongifoliae.) (1. 167.) Baccharis Jeneolepis Sz. Bip. in herb. Delesseri 9 ch Clanssen! deck. (K217.).- Baecharis tnrchonanthoides dc. (1 218.) Baccharin. ($,3, discolores.) -(I, 238.) Zr 571 Baechaxis. (8.3. discolores.) (1. 246.) Baccharis. ($.1. Trinervatae.) (1. 153.) . Baecharis Hesmeuik, (fol. den.) Sn Bip. nav. Sp. im 155.)... 2 Endcharie, ($ 1; Trindrvatae:) d. 207 ei 208.) Baccharis. ($.1. Trinervarae.) (1. 242. ct 243.) Baccharis, ($. 1. Trinervatae.) : (1.244). : Baccharis. ($.1. Trinervatae,) (1236) Erigeron nudiseapum Sz. Bip. n.sp. (I. 252.) Erigeron Regnellü Sz.-Bip. n. sp. : (1. 201.). Erigeron Schüchtü Sz. Bip. u. sp. (I, 202.) Ean- dem el, Schücht leg. . - BEE Er En Pterocaulon?® (II. 142 et 143.) Eupntoriacene. Eupatorium poterioides 82. Bip. nov; Sp. am. 166.) " Bupatorium nov. 5p.? ü 210.) ° = Eupatoriim divarieatum Sz; Bip, in herb, Delesser [7 W232) Kupatorium 1 loniceroides "EBE. 3 Minarum Sz. Bip, (U. 239%/4,)- \ Eupatorium .- — .? (1. 148.) Eupatorium Sonderi Sz. "Bip: nov. sp. (I. 204.) Capitulo 5-Noro, involugro imbricate , foliis alternis” läuiceola- tis subserratis distinetissimum! " Eupatorium Maximiliani DC. (1. 205.) Eupatorium Vauthierianam DC.! (1. 224.) Eupatorium -. — 2. (1.235) Enpatorium ° 2 (1 226.) Eupatorium . — .% (1. 239.) idem- vel si- mile ac I. 226. : - Eupetorium polyatnchyüm DE. (1. 228.) - - 5172 Eupatorium pentanthumn Sz. Bip. (Clausen! ı 2 256.) (I. 227.) on Bupatorium-involuoratam Sz. Bip. asp. (I. 230.) Eupatorium pinnatipartitum Sz,Bip. n. sp... (I. 236.) Eupatorium Begnellüi 8z.Bip. n.5p. (1.237) Mikania Regnelii Sz..Bip. n. sp. (II. 156.) Mikania vismiaefolia DC. (1. 222.) Mikania hispidissima DC. (1.'234a. et'b.) Mikasnin oblongifolin DC. :(1.250.) Mikanin'smilneina DC. (IL 160.) Mikania sessilifolia DC. (11.157.) (Blanchel, n. 3724, Mart, herb. bras. n. 777.) nS “ Mikania 2 — .. 2: (IL 158.) Mikania — ? (1. 159.) .. Mikanie.., 2 (ı 233.) . Mikania aussen u8% Bip. (Claussen u. 661.), (1.235. , Kuhnia. icosantha Sa. ‚Bip. (II. 152.) .. Adenostemna Regnellü Sa. Bip, n. sp. (I. 200.) Stevia Regnelläi Sz. Bip. n.sp. (1. 248.) Ooclinium villosum DC, (1. 253.) Vernonincene. . . Vernonia argyxophylia Less, var. Ku 260) 1. Vernonia (Vanillosma):: %:-(I1. 144) . Vernonia (Vanilosma) ? (I. 149.) Vernonia -( Yanitioema). Regnellüi Sz, Bip. nov. (I. 150.) _ j . Vernonia: 2 (Panilloema) ? $.Bip. nor. sp. (IR. 158.) Vernenia' (Vanillosma) axillaris Less, (1. 215.) 'Vernonia desertorum Mart. (J. 251.) Vernonia — ? (1.256) : j Vernönie. nitidula Less, &, hirta Sa. Bip: di. 206.) * 373. : Vernenia: erythrophiloides $z,Bip.. (I. 257.). ...Vernonia mueronulata Less, (1; 141; I 219.) - Vernonin nov. sp. (ir. 172.) ee Vernonia. — ? (1. 212.) Vernenia — ? (245) .: Vernonia — ? (1. 258.) Vernonia — 2. (ID. 145.) Vernonia — ? (E29) Vernoenia — 2? (1 23391/;.) Vernonia '— ? (1147) - Vernonia — ? (211) Albertinia pallidisets DC. (I, 165.) Chresta sphaerocephala DC. (1. 259.) : Elephantopus 'tementosus L. (l. 254.) Obs. Species .generum vastorum, . absolutä: monogra- " phiä,. determinabo. , ! \ yo B Bu. ."Walerianese, „Auetore . \ . Sonder. ee oa Valeriana. Mkegneliii, Sond. '.($. rw DC. Prodr. W.: pP. 636.) glahra, eaule herhaceo, .erecto, simpliei, subflexu0s0, inferne foliate, ‚foliis radicalibus ovatis suhrordatisve, .acutis, remote dentatis, caulinis friseelis, ‚lobo. snperiore! maximo, ovato, subacuminate ,: dentato, ‚lateralibus multo minoribus an- gustioribusque, panienla ‚Jaxa, ‚ramis. diehotomis, : braetea lineari, obtusa fultis, staminibus inchusis, fractibus ovatis sompressis pilasis. (u. 185.) : a Br Cänlis laevis 1—2-pedalis. _Folia, triseeta petioloe 1— 2-pollieari, lobo superiore petiolulato sesquipollicari 8—10 Im. lato, laleralibus sublanceolatis, Panieula Sruetifera am- bitu oblonga, semipedalis, rami oppesiti, patentes, apice 574. dichotomi, räimnlis‘ pancifloris. Corolla tubulosa, 5-fida, glabra, ""Fructüs pappi sadiis duplo brevior, Iineam longus subvilloso -pilosns. ö " r Habitn et foliorum forma Velerianne laxijloras Poepp. nov. gen, vol. II, 1.218. simillims, " Piperaceae, determinavit, F. A. 6. Miguel. Peperemia quadrifolia HBK. (I. 258.) Peperomia reflexa Dietr, forma americana Mig. Syst, Piperac. 173. (ll. 259.) Peperomia Martiana Mig. : (1. 413.) Artanthe Regnellii Miq. Petiolis versus apicem, fo- liorum: zervis"praesertim supra prope basin, pedunenlisque puberulis, folis coriaceis pellueido -punetulatis, ovato-sub- rotundalis ohtusinsenle apienlatis, basi leviter cordatis vel subtruneatis, 14 -plinerviis, nervis 3 mediis supra basin, re- liquis ex ea liberis, nulle ad apicem pertingente, petiolis usque ad 1/, alt. alulatis, deorsum subglabris, amentis brevi- ter peilunenlatis’oylindrieis’abbreviatis obtusis, bracteis pedi- cellato-peltatis eiliolatis. ° (IK. 256.) \ + Prope A. tiliaofollam ‘Syst, Piper. 389. et 4 Schlech tendalii 1. c. 386, inserenda,. | Petioli 1— 2/4 poll;, folia 6 6 lotiga, "tolidem Tata, Peduneilli 2 Tin, amenta fore 2 fell, aruanlia. — „Frutex” Artaüithe glabrath Syst Pip. 481, "Gostülae. utringue saepe 4— 5, alioqnin hand diyersa, _ „Ernte orgyalis.” {dl 42): j j j „Artanttie Irmencana lo 53, „Suflratex.” a. 357) Filices et Lycöpodiacene. " Auctore ! "6. Kunze. ‚Mertehsin pubescens W. (Il. BOY) Mertensin rigiäa Kze. forma contracta. (Il. 3261/,.) Mextensia revolutn. Kze.,: Gleichenia HBK. (IL 3261/,.) : : Osmanda eininmomen L. (I. 3391/,) . Aneimia Phylüitidis Sw. (I: 338.) Aneimia tenella Sw. et „4. disseota Presl, (1. 340. ). - Aneimia tomentosa Sw. (ll. 340%.) Aneimin Hexuosa Sw, vilosa Raddiana Presl. (1. 339.) - Acrosticham. viscosum Sm. ca. 336.) _ „ Acxostichum, (Elophog slossum) durum Kze., feonde crassa, coxiacen, rigidissima , curvata s. Nexnosa: stexili bre- vissime stipitata, lineari- -Ianceolata, apice longe aitemuata, obtusa, ad basin longissinie decmrente, utrinque revoluta com- plicatave, glabra, laxe et obsolete venosa, punelis sparsis inpressis (squamarım delapsarım vestigüs ?), inprimis versus marginem, notata, costata, costa subtus prominente, supra’ suleata; fertili (feonde) -longius ‚stipitata, lanceolata, acuta, pläniuscula, marginata, margine parum veflexa, supra aluta- cea, costa subtus plaha, märginaia, Supra. Sulvata; 'soris densis, fuscis, demum. cöstad- apicem obtegentibus; xhizomate ropeiite,' ‚lexnoso, squarrose fuono "palbäede, dense .nigro-. wies a a Trya 4, pachyph; yaum Matti Hein, FE '.Caldas, Minas Geraös. (II. 337.) les a Aln. : Aorostichum pachjderman Foot? (Mm. 2. Br. % 47.), "quod.vero fronde sterili - squamis -stellatis ‚ohsessa,. 176° petiolis robustis basi nigrescenfe, fronde fertili minore et rbizomatis paleis fulvo-pallidis satis differre videtur. Giymnogramme Calomelanos Klf. (I. 470.) Polypodium squamulosum Klf, (I, 471%/..) Polypodiun angustifolium Sw. minus. (1. 317 Ya) - Polypodium repens L. . (I. 471.) Polypodium erassifolium L. (I. 472.) Folypodium aureum L. (Il. 318.) Polypodium Iatipes Langsd, et Fisch. (N. 317.) Polypodium lepidopteris Kze., Acrostichtum Laugsl. et Fisch: (1. 469.) Folypodiam recurvatum KIf, maenurum Lk, (1.319) Folypodium Otites L, (I. 474.) Peolypodium pilosissimum Mart. et Gal. (I. 319 1/4) Polypodiam feaxinifolium Jaog, non Presl. (I. 473.) Folypodium? submarginale Langsd. et Fisch, For san ad Aspidia amandandım, (1. 475.) „Folypodium divergens Jacgq.. (u. 328.) ur ... Polypedium (Pleopeltis) Angustum, Pleopeltis. an- gusta HB, Willd., Polypodium pleopeltifolium Raddi, ‚& 47037.) u : Ki \Blechnum Brasiliense Des. (1. 333.) - Komaria pteropus Kae, Farrukr, t, 46. au. 334,):- ...Kemaria. obtusifolia; Presl. (ü. 335.) Lomaria Regnelliana Kze.; fronde: coriacea;' glabra, nitida‘, subtus pallidiore, oblongo-lanceolata, pinnata! steril. brevi-stipitata; pinnis sessilibus, approximatis, subimhricatis, ereoto -patentibus, e basi sübeordate. onneataye ohlongis, OP“ tusis, apienlatis, marginatis, ‚margine tenui, ‚recurvo; andu- lato, supra jpunctato, basi pinnae repando, versus apicem irregulariter' sexrnlato, dense et obsolete venosis; ©0Sta, subtus 597 prominüla, supra' suleata ad ’apieemi eyanescente; fertili"(fron- de)’ longe-'süipitata; pinnis Imeari -ohlongis ;"llexuosis‘, acntis, apice.sterili-apienlatis; - soris elevatis; indusio a nbrgisie ‚re- mötinscnlo, fasco, vdemum lacero;: stipite frondis‘ ateinsqife fusco., hasi caudiceque repente fusco -paleaceis, : .:Ad Caldas, Minas Gerats.. (Regnell L 400) iin ad Va. Rio das’ Contas legit el. de Martius! Ada. Species, habitu fere Blechn: verrilati ex äh nitate- L. obtusifoliue et Boryanne; sed chataetexibus Supra datis -eximie' diversa. ö ® "" Asplehium 'aurieularium Desv. a. 331.) Asplenium Seren Tangsd, et Fisch, forma 'ineisa, . (11. -332.) Bu j -Asplenium nigrienns Kze. Syn. fi. Pocpp. Asplenium formosum W. (487) "© “ Asplenium xecognituim Kıe., Blum. € “. "Ab A, bissecto Sw., ad quod dubie laudatur, dirersuin, “« Pieris iomariacea Kze, in Herb, Palat, "Yindob, Dr yopter: is Iomariaccn Klotzsch in Linn, EX 2.343. Pianfa' Begnölin dd. 329,), x bo and dubie steril mägis ooniracta ac Pohliana et Schomburgkiann , P ‚Sronde,, ste- vili carens. "Pteris decurrens 'Raddi; magis pilosa guam esse ;solet, (U, 327.) . "'Pteris deflexa Lk. (I. 480. 481. 482.) Piteris arachnoiden Ki, Frondes orgyäles- 'ex ch Regnell, (I. 483.) we \ "Vittaria Hineata Sw. (1.484). ' "Adiantum vadiatun L., Casseebera I. Sm. (IL; 325.) " Adiantam -subeordatum Sw, var. obtusum, Frons tripodalis. 'Bognell. (1. 490.) 22r Di, 55 Holt. 37 528, . : Adiantum. eunentum. Langsd. et Fisch. (I. 488.) Cheilanthes llexaosa Kze. (in Herb, Palat, Vindoh.), fronde ‚rigida ,. subeöriacex, puberula, ovato-oblonga, ‚acumi-. nata,.:basi quadsi-, ti- s..bipimmata, apicem versus. simpli- ciore; pinnis primarlis- opposilis -alternisve, petiolatis, ablon-. gis, al 3-pinnatis, inferioribus Arrectis pätulisve, ‚supexiori- bus patenti- divergenfibis;, ‚pinmulis vultimis petiolätis, sub- orkienlari- evatis, erenatis, ineisisve; soris oligocarpis; indu- sis -spurüis;., chachibns partielibüs vigidis, ‘supra ‚suleatis, asperis, flexuosis, tenerrimis, purpnreo-eheneis; -universall. stipiteque breyi validis, purpureo-ebeneis, nitidis; xhizemate ‚horizontali, paleis, subulatis,, ‚ adpressis , fuseis obteeto. Cheilanthes microphylia Bongard i in Hitt. (non Sw.)... Ad Megaponte, ‚Capit, ‚Gera b. Pohl; in Sierra de Lapa Riedel Iegerunt. oo u minor, ‚eontracta, hipimmata, ‚Ad Caldas, "Minas Gerads (ut videtur loco sterlissime) d. Regnell, Lu 320). Ada, Planta habitu inter Ch. dichotomam et chloro- phyllam SW, media; sed illico distinguenda. Forma norma- lis pedalem' attingit ongitndinem ; varietas macra nonnisi 2—. 5- Spolliearem. j ‚.Snlentium Sellowiannm Presi, Dicksonis Hark aa) Dicksonin disseetn Sw., D, cieutaria Hook. ad pa” tem. (It. 322), Diayinochlaenn « sinuosa Desv. (11: 330.) Aspidium (Nephrodium) cheilanthoides Kze., keon- de coriacea, 'rigida, supra ad nervos et marginem, ubias ubique minutissime flavo-glandulosa,. ad costam_ pilose; ‚Ian eeolata, discolori, pinnäto - profunde pinmatifida ; pirmis zemob, | | 579 sesstlibns, patenti- divergenibus,. oblongo -Tinearibus, 'sub- faleatis, versus apicem elongatum, incurvum, serratum, ätte- auatis, : infimis abortivis; laciniis e basi dilatata falcato-oh- longis, margine erenato-repandnlo, venarum apieibus elavax üis :signato et soros- juveniles obtegente rellexis, disfinete sim- plieiter patenti-venosis, infima utrinque elongatis; soris:mi- nutis, oligocarpis, margini approximatis; indusiis ‚suborbieu- latis, veniformibus, Navo-glandnlosis; costulis eostisque su- pra profunde gulcatis, rhachi stipiteque(?) validis, .quadran- gulis, pallidis, inprimis supra, rufo-hirtulis; rhizomate „esiü Ad Caldas, Minas Geraes. (IL 326.) (In Minas. Geraös a Claussene lectam sine numero vidi .et nominavi ‘in Horb. Delessertiano, a. 1845.) Adn. Frondes 21/, pedales et longiores. Ab Ap: ab- rupto meo (syn. fl. Poepp...n. 247.) differt: fronde -ambitu ıminore, firmiore, flavo-glanduloso, basi attennato, -laciniig infimis elongatis, soris a margine laciniarum plus minus ob- tectis, indusüs glandulosis. Aspidium caudatum Sw. (I. 476.) Cyathen (Eucyathee) incurvata Kze.: ‚ironde corie- cea, discolori, supra glahbra, subtns, inprimis ad.nervos, Ie- ntginosa, Dipinnato - pinnafiida; pinnis brevi-petiolatis, alter- nis, remofis, patentibus, versus apicem inonrvatis,‘ ohlongis s. elliptico-ohlongis, acuminalis, ‚acumine ineiso- pinnatiido;- pinnulis e basi inaequali, deorsum adnato - deenrrente enrvato- oblongis, profünde pinnatiidis, longe acnminatis,' acımine inciso -serräafo, obtusiusculo; Ineinlis triangulari - ovato-ob- longis, falcatis, obtusis, margine vepando -erenulato veflexis, subtns glancescentibus, venis utringue prominulis; soris in la- einis pinnarum inferiorum subdenis, demum subconfluentibus (superiorum paueioribus); indusio tenni, 'erustaceo; costis supre. elevatis, subtus planiuseulis striatisgne, asperulis; 37 * 580 rhachibus angulatis,- supra -profunde suleatis, rafescentibus; stipite ..: .'. „zeeaudice > « . „ (arboreo). BE -Ad Cäldas, 'prov. Minas Geraäs. (1. 477.) ' Fröudes, teste detectore, orgyales. : - \ j Adi. 'Prius.ex Villa Rieca-vidi in Hb. Martiaio ei Pa- latin. ‚Vindobon. — Alsophäae (Cyatheae Presi Stip: 4, E. p. 39.) monticolae Mart. '(ie..sel..p. 75.) varietatem -prins dixi specimina a b.. Pohl ad Barbacena (Capit. Minas Gerais) leeta. Nostra. vero differt subtus non Tufo -villosa, allisquo notis, Alsophila (Tiichopteris Pohl) -erenata Kre. (in Herb, Palatin, Vindeh.): : fronde .coriacea, supra,; parce pı- bescente, nitidula, subtus paleacea, opaca, glancescenie, bi- pinnata; pinnulis brevissime petiolatis, & basi.subaequali, lata lineari- eblengis,. apiee atieuuatis, aequaliter erenatis; cost& plana; sororum serie. interiore regulari, exteriore. irregulari 8. abortiva;; eandiee ‚arboreo, biorgyali, Trichopteris erenata Pohl mss. in Herb, Palat, Vindobön. . Ad Caldas, Minas Gerats (I. 479.) altitnd. supra diela tel. Begnell,),.— Ad.Agoa da Serra, Praja. alta Capit. Rio de Janeiro legit Pohl. Ada. ‚Prozima ‚species est 4. (Chuoophora) „esccelsa Mart, (ie. sel. p.’63, 1,.27..29. f.2 ot 38.) sie distinguenda! A. fronde crassa,' coriacea, supra parce „pubescente, ‘.sublus paleacea, nitidula, bipimnata; pinnulis breviter petiolatis,. © hasi inaequali, -attenuatn oblongis,; acuminatis, supexioribns integerrimis, basalibus irregulariter erenatis, eosta elevala} soris irregularibus, serie dubdnplici, — Bu Alsophila paleolata Mari. Speeimina uberlus ad Inciniae Aapicem nsque sorophora. Arbor biorgyalis wich Begnell, (I..478,) ; Trichomanes angustatum Carmich, (Ik 3) - a 581: ‚ Lyeopodium reflexum W.- (I. 494.) Lyecopodium alopeeuroides L. (I, 343. 3431/,)- : Eycopodium verticillatum L. Spr. (I. 493.) Lycopodium Carolinianum L. (IL: 3431/,.) ; Eycopodium trichiatum Bory. (I. 491. II. 342.) ‚Lycopodium. ‚hyoiden HB. W., complanatem L. (1. 492.) . Lips,, Il, 1849... 9... - Museci frondosi: . Auctore . . Ern. Hampe. Holomitrium erispulum Mont. (ll. 364. 3b‘). . Symrkopoden sp. : (ll. 361.) - Splachnacea;, plantae masculas. (IL, 377.) Macromitrium Begnellii Hpe., ramis erectis (lon- giusenlis , foliis lanceolalis -acutis, humidis-sqnarroso - reflexis, siceis eirrhosjs earinatis, apice serratis, theca elliptiea 'gla- bra, operenlo subulato: recto, calyptra glabra sexies fisse. (1. 497.) B Habitu Anomöodontis vitieulose. A. proxime M. viticu- lose Brid; differt foliis -apiee serrätis. p. minus Hpe, (II. 349. 370.) Macromitrium argutum Hpe., ramis -erectis brevibüs, foliis -confertis lanceolatis aeutis, Immidis patenti-erectis un- Aulate -tortis, siceis uneinato-torlilibns erectis, anperne Argute: - serratis, calyptra pilosa. (I. 371.) Foliis superne evidenter serratis ab omnibns hujus gene-. ris speeiebus diversum, Affine M. angustifolio Dozy et Molk. Schlotheimia torquata Brid. (1. 358.) Schlotheimia rugifolia Brid, - (Il. 372. 373. 374.) 382 Leucobryum longifolium Hpe., Dicranum albicans Schwägr. (Il. 365.) . Dicranum tenuirostre Kze. «a. majus (II. 368.), p. minus (ll. 367.). ‚Brachymenium Begnellii Hpe., canle erecto sub- simpliei, basi nudo tomentoso, fructifero diviso fascieulato, foliis siecitate tortis ohlongo lanceolatis, vix marginatis, apico dentienlato-serratis, nervo apice evanescente, (Il: 375.) Brachymenio Hornschuchiano affıne. Bryum argenteum L, Var. theca subhorizentali. (ll. 366.) Pogonatam brevieaule'Hpe., Polytrichum Hornsch. (I. 369.) Pogonatum tortile Hpe., Polyirichum tortile Sw, convolutum Hedw., Domingense Brid. (UM, 376.) ‚Hypmum recognitun Hedw. (li. 366.) Hypnwm Ioxense Hock. (II. 350, 356.) - Hypuum tenuiwostre Hook. (U. 351, 343.) Hypnum Sellowianum.. (I. 354.) Hypnum minutulum Hedw. (II. 360.) Hypnum ... . specimina manca. (U. 359.) Hypnum nova species? Speeimina incompleta. (I. 496.) Leptohymenium Hookeri Hpe., Neckera Julacen Schwägr,, Pterogonium jul. Hook. (II. 355.) - Lesken recurvifolia C. Müll, Pilotricham Horsch (IL. 347, 348.) j Enntodon plicatus C,Mill., Isotheoium BayrichiiMuntı (il. 357.) ; j Pterobryon densum Hornsch, (1. 5622.) Keucodon eryptotheen Hpe. (I. 862b) Pilotrichum imbrieatum Brid, (II. 346.) 383 Pilotricham imbricatum Brid. (II. 346.) Pilotrichum flexile Hpe., Leskea flowilis Horusch, (k. 495. I. 352.) , Pilotrichum ambiguum Fl. Brasil, (II. 371. ex parte.) Rhizogonium spiniferum Brid. (U. 363.) Phyliogenium falgens Brid. (I. 344.) rse ii et Beiträge zır Kenntniss der Labiaten, von Adolf Scheele. 1. Salviastrum nibi. (Nov. gen. Labiatarum. 'Trih. Monardeae Benth.) Char. gen. Calyx turbinato- campannlatus profiinde bilabiatus; tnbus labiis brevior 10-nervius, nervi pilis elongatis albis hirsufi, 5 primarüi apiee mudi jan mueronem elongatum dentes termi- nantem excurrentes, 5 secundarli apice evanidi cum primarüis alternantes; labium inferias profunde 2 -fidum, dentes ohlongo- lineares tubo longiores nervo exeurrenie mneronati pilis albis elongatis ceiliati; labium superius 3-dentatum inferius YiX aegqnans, dentes lato-ovati nervo exeurrente mucronati mat“ gine longe ciliati, iubo panlo, parte sua eohaerente integr® multo hreviores; dentes omnes post anthesin membranacte” dilatati pulcherrime anastomosantes; faux calyeis infus pilis alhis densissime barhata, Corollae tubus superne ampliatus intus piloso - annulafus; limbus bilahiatus, Iabium superins erectum concayum integrum 585 apice ineurvum, lahiıim- inferiüs. pätens 3-Johum amplum su- periori plerumque duplo longins; lobi laterales rotuindali, me- „ dius major transverse latior emarginate -bilohus.: \ j Stylus adscendens 'apice 2-Adus,. lobi suhulati, superior longior. Siamina 2 prope.-faueem tubi inserta;: Filainenta breria horizontalia Apiee--onn anthera- Artienlata.! .' Antherae dimidiatae. Connectiva elongata- linearia ‚ ransverse cum. file- meito. artieulata postice, sub 'labio superiori corolläe adscen- rn den&a ‚et; apice 'loculum --linearem fertilem adnatum -ferentia, antice defexa loculum difformem erassum gerentia, libera..'; Nuenlae oroideo -triquetrae siccae glahrae laerinsculae. — Herbae perennes canle herbaceo ramoso, Zoliis oppositis sessilibus sunplicibus, verticillis bifloris bracteatis racemeso - spieatis, bracteis ternis ad basin’pedivelli , loribus ‚eoeruleis, spieis apice hracteis elongatis comatis. —. ‘ Gens autherani struötura "et"-calyeis frtce intus - bar- bata insigue, hiac' nota a’Salvia et. Audibertiu, illa’nota a reliquis Labiatarum generibus prersus recedit; prope: Sal- |, vidm in'systemate collocandum. — ..: " ’ :4, Salviastewn texanım mihi. © Radix Usnösa. Caulis herbatens pedalis' ereetis tetra-, vs gomns striatus-hirsutus a basi.ramesus. Folia radicalia lanceolaio-obovata erosa et inciso-den- Ants, obiuka hügosa supra ‚paree- äppresse pilosa subfus. muri- j eulata margine ciliata apice votundata mueronulata hasin ver- i sus angustata, caulina "ohlanceolata ntringue 1 — 2-dentata, ' Aloralia minorä lato-linearia integerrima mueronaia, folia. cau- lina Drastedegüe margine revoluta, er. en , _Verticilli biflori ‚racemosi apice approxinati ' basi' remo- 'iöres. Bracteae lineares 'enspidatae - pilis‘: albis""elongatis hirsutae. et: ciliatae valyeon aequanies‘ ‚apice xamorum' comam kirsutam formantes, 0 le \ ' 586. 'Calyces pedicellati.. Carollae coeruleae tubus -extüs- pu- beseens 'calyce vix-longior; limbi labium. superius Puhescens, inferins glabriusculum, ‚Stylus: glabriuschlus exsertus stamina superans - _Anthe- rae ‚vix.exsertae.: Nuculae badiac, — j Auf felsiger Prairie an der obern Guadeloupe (Lind- heimer), bei Austin (Römer). April, . \ "Die die Kelchzähne durchziehenden, primären Nerven sind nach der Spitze zır kahl, Unterlippe der Blumenkrone-ver- hältnissmässig sehr ‘gross. an 2. Salvia.: 2. Salvia Roemeriana nihi, “, . Ganlis .suffeuticosus ‚tetragenus ereetus villosissirnüs rar mosus bipedalis et ultra. ' . : Folia! opposita : longepetiolata. ‚reticnlato - venosa . 1ug084 glandulis parvis. igneis sparsis obsita utrinque. piloss .suhtus, canesoentia Supra. opaca, pili tuhereulis insidentes; inferjora irregulariter pinnatisecta, segmenta plerumque petiolata; Iate- ralis valde inaeqnalia alierna.v. sparsa, ovalia ivregulariter & grosse erenato-dentata hasi subfruncata, terminale multo ma- jus lato-ovatum lobatum, erenato-dentatum: 'basi ' cordatum apice rotundafum; summa simplieia, (riangulari-'cordata gross et irregulariser lobato-crenata.. Petioli- compressi alati yillo- sissimi. \ Vetieillastri remoti sub-4-flori, Brasteae parvae oblom- gae- mucronatae -villosae "pedunenlos vix. .aequantesı'.- Flores pedunculati speviosi pumicei. : : Calyx herbaceus yiridis tubl- nato -campanulatus hilabiatus basi nervosus pilis albis er glau- dulis igneis obsitus, : labinm superius truneatum: dentibus, 009" niventibus . brevibus‘ hieuspidatum , : inferins..2- fidum ,.. denles yato -lanecolasi apice subulati iubum suhagquantes .- 587 Corolla tabulosa punicea longe exserta calyde fere triplo longior : tubus superne ampliatus- intus- late pilos6 - annulatus extus puberulus;. limbi bilabiati.labium superius 'erectum 'con- cavum emarginatum inferiori longius, inferius patens 3fidum, lobi laterales votundato - ovati.patentes, medius transverse atior dentieulatus emarginatus: Stylus adseendens glaber apice *bifidus: exsertns, Tobi subulati revolufi, superior longior. ' u Stamina 2 prope faucem tubi'inserta exserta. Filainente adscendentia apice. cum anthera articnlata ei supra” artieula- tionem breviter producta, Antherae dimidiatae. Connectiva elongata linearia transverse cum Klamento artienlata, Postice apice loculum fertilem linearem adnatam. ferentia, anlice de- flexa dilatata hrevissima loeulum suboonformem' minorem pol- liniferum gerentia Über. — +. 00 In silva"prope -Neubraunfels-leg. Roemer. - Aprili.. Eine schöne Pflanze, mit prächtigen sarmoisinrothen Blü- then! Die Blumen sind üher 1”, die 'witeren Blätter 4” lang. Gehört zur Rotie Notiosphace Benth.: ih Hook. bot. mise. II, 2.374, Läbiat. P- 309. DC. Brodr.. Xu. 354. 2 Salvia corikfolin mihi., j Suffraticosa. Onulis erecius 3 — A-pedalis teiragonus 4-suleatus glanduloso - pübescens' Superne ramosus, xami op- positi erect. TFolia decussata cöriacea. Janceolato -linearia anastomosantia subinteserrima’ margine obsolete undilata mu- eronata supra seabra subtus gländulöso - "punetata hasi in per tiolum brevem attenuata. ' " “ Raceinus paniculatus elongatus. . Verticilli 6 — 8-Aori braeteäti, infii remofi,- reliqni: approximati. "Braeteae lan- ceolatae -L-nerres acutae pubescenies patentissimae v. reflexae pedicellis longiores. en £ 588 : Flores pedicellati, pedicelli villosi calyce hreviores. Ca- 1yx herbaceus. campannlatus bilabietus nervosus. appresse pu- bescens, labium superius integrum Apice rotundatum, inferius 26dam dentibus oyatis. . Corolla rahra (carnea?) tubulosa: tubus. ventricosns !a faucem ahrupte contractus extus glanduloso - puhescens inlus exannulatus ealyee yix’duplo longior; limbus bilabiafus, la- bium superins (galea) rectum emarginatnm dorso tomentosum, inferins 3-lobum patens galer plus dnplo longius, ‚lobi latera- les ovato-suhxotundi, ‚melius major emarginatus transrerse latior. .. . Stylus stamina superans apice barbatus bißdus, lobns superior subulatus , inferior hrevior. - Filamenta brevissina, Conneetiva antice dellexa linearia longitudinaliter connala. — Zerstrent auf der Prairie, unweit: des Waldrandes west ieh von. Neubraunfels: Lindheimer. Nov. 1846. Gehört in die Rotte Galosphace $.3. Brachyanthae, 4..angustifoliae, ef. DO. Prodr. 1. c. p. 301 59. Blätter 3” lang, 3 breit; Blüthen 3/,” lang, hlassroth, wahrscheinlich fleischroth, was sich an den getrockneten Exemplaren nicht mit Sicherheit entscheiden lässt. 3. Salvia cnesia mihi, .. Canlis erectus tetragonus cano-tomeniosus ramosus in- ferne foliatus superne aphylins, Folia Iongepetiolata opposita oblonga pinninervia supf® yiridia spaxse puberula subtus cano -puhescentia appresse Sur rata acuta basi euneata,, Vertieilli multiflori (L5 — 20fleri) spieam densam basi in- terruptam albo- tomentosam formantes. Flores pedieellati, P- dieelli calyer .brevjores. -Bracteae amplae caesiae. ovalä® 1- nerves euspidatae tomentosae. Calyx foccoso -tomentosts ; | | | ! 589 Corolla eaesia ealyce multo longior- tomehtosa ‚ntus exännit Ita, — ‘An feuchten Stellen bei Austin: Römer, Apr : "Leider sind die Blumen - an den vorhandenen Exemplarei völlig ‚unentwickelt (im frühesten Knospen- Stadium), daher nicht genau und ausführlich zu beschreiben. Yahrscheinlich gehört unsere Pflanze zu der Rotte Ca- Iosphace &4, ef: DO. 1. e.-p. 320 sq. ’ Die weissfilzigen Achren mit- den grossen, Iavendelblauen Deckblättern geben’ der Pflanze ein eigenthümliches, ‘schönes ‚Ansehn. In der Römer’'schen Sammlung lag die Pflanze unter dein Namen S. azurea, Allein die echte S. azurea Lam. hat kahle Stengel, kahle Blätter, lanzettlich-lineale Deck- blätter, entfernt stehende, Ghlüthige Quirle, glatte "Kelche und faumige Blumeikronen, also mit unserer Pflanze nicht einmal entfernte ’Aehnlichkeit,. 'S. caesiz Kunth :='S. poly- stachya Ort. ef. DC. 1. c. p. 308. . 4. Salvia microcalyx mihi, Canlis suffruticosus adscendens fetragonns‘ glanduloso-vil- losus ramosus. Folia longepetiolata opposita ovata retieulato-venosa ru- gulosa appresse serrata acıta eiliata supra appresse pnbernla subtus ad nervos venasque pnbernla serraturae ineurvae, ‘pe- tioli villosi folio dimidio breviores. Racemi pauciflori. 'Vertieillastii seenndi glandnloso-vil- losi billori vemoti. Biraefene membranaceae concavae oblen- gae villosae euspidatae deeidune calyce paänlo breviores. Calyces parvi pedicellati campanuläli. nervosi villoso- viscosi 3-dentati pedicello longiores, dentes apice subulati. Corolla tubüulosa coceinea extus pilis glandulosis tomen- tosa intus exannulata calyce sextuplo Iongior: tubus elongatus 590 longe exserins subincaryns,‘ superne paulisper amplintus nee ventricosus; limbus bilabiatus, labium superins rectimn con-, cavnm longissimum inferiori triplo longins, inferius patens, lobus medins multo major eremulatus breviter emarginatus. -. Conneetiva -linearia longitudinaliter commata, autherae exsertae medio fixae. Stylus exsertus adscendens bifidus antheris longior apicem versus barbatus, apice ipsa nudus, lobus superior sabwalus inferiori. complanato quadruplo longior, — In ‚reguo Mexicano leg. Hegewisch, Gehört in die Rotte Calosphace $. 7. Longiflorae, und nach. dem Vaterlande und der Blüthenfarbe zu den Tubifloris Benth.. (of, DC. 1. c. p. 338,), nach den Characteren zu den Bifloris I, c. p. 325, ‘ Steht, im System nehen $, zzbiflora Sm., unter welchen Namen ich auch die Pflanze erhielt. Diese unterscheidet sich durch mnterwärts weisswollige Blätter, spitze Kelchzähne, Biumenkronen von der 3maligen Kelchlänge, gleiche Blumen- kronenlippen, glatte Griffel und das Vaterland Perm Blüthen 1”. lang und länger, Blätter kürzer, Kelche sehr klein. 3. Brazoria Engelm. ei Gray, pl. Lindh. p- 4. 4% Brazoria Roemeriana mihi. Caulis herbacens teiragonus suleatus glabrinsenlus FRINO- sus ‚dodrantelis. Folia inferiora oblongo - spathulata Iregu- lariter dentata. obtusa ohseure lepidota, superiora ohlongo- linearia remote et argute demiata acuta basın versus MEU- stata basi ipsa dilatata amplexicaulia, foralia minora © has lato-ovata lancoolaio -acuminata. | ‚ Inflorescentia spicata pubescens, Flores solitarii PP sit hreviter pednnenlafi, pedunculi apice inerassati «alye® 591 multo breviores. Verticilli inferiores remoti, superiores ap- proximati. Galyx late campanulatas profunde bilabiatus „per anthıe- sin infatus, post anthesin declinatus e surrectione labü infe- rioris elausus indistinete multinervis retieulato- -venosus: tubus labis brevior ; Jabium superius breviter 3-lobum brevissimum post &uthesin recurrum, lol ‚vaio - -subrotundi, Iaterales cuspi- dati, medius ınnticus; labium inferius 2-lobum, lobi friangu- lari-laneeolati euspidati post anthesin incuryi. ' Corolla xuhra (an purpurea?) fauce inflata puberula vix 4 lineas Jonga, calyce plus duplo longior: tnbus exsertus in- tus annulato- pilosns; limbus hilahiatus, labium superius ere- etum subgaleatum denticuletum, inferins 3- -lobum, lobis re- enrvalis, medio latiori retuso, Iateralibus subrötundo - ovatis. Stamina 4 sub Iahio superiori adscendentis, filamehta süpra medium eorollae adnata , antherae approxüinaine loeu- lis distinetis divaricatis, . \ Stylus glaber 'apiee aequaliter et breviter bifidus , lobi subulati, z Naeulae siceae acute Irigneirae glabrae dorso convexae lateribus .conoavaı —= Bei Austin in der Prairie: Römer. April, Sicht.der Brazoria seutellarioides Eng. et Gr, ausser- ordentlich nahe. Diese unterscheidet sich nur durch die kahle Kelchröhre, ganzrandige Lappen! der Blumenkrone und con- vexe Fruchtseiten. Wenn nicht Engelmann und Gray-pl. Lindheim. p- 48. und Benth. 1 c. p. 434, der B. soutellarioi- des eine kahle Blumenröhre gäben, würde, ich B. Roemeriana unbedenklich dazu ziehen, Sollten jene sonst so gründlichen Botaniker vielleicht den haarigen Ring in der Blumenkronen- röhre übersehen haben, was bei der kleinen Blumenkrone, zumal wenn diese stark gepresst ist, leicht geschehen kann? dam Damme mmre ei , 4, Hedeoma Pers. : Wedeoiiä aeinoidea nüh, "Caulis herbacens erectus retrorsum pubeseens tehragens vamosus pedalis, van ergeti, “ Folia petiolata "obtusa basi angustata glahrinscule subtns pallida 4- nervig nervo prominulo , inferiora ovato- oblonga innequaliter. et "obseure vepando - denfata, Nloralia, oblongo- Yinearia Aoribus, duplo. longiora, summa integerrima. Verticillastri axillares laxi sub- 6-lori brevissime pe- äuncnlafi Du ee approzin d subsessiles, inferiores longe vemoti , superiores 3 racemmn terminalem elongatum fornnantes, Braetene Tineari- subulatae rollexae pedicellos vix aequan- tes. Pedicelli graciles eanescentes calyce vix. breviores. . Calyx .ovato-tubulosns basi gibhus 43-striatus,nerris an- trorsum pubescens 5-dentatus obsenre bilabiatus, -Iabium sur perius 3-, inferins 2-Adum,-dentes subulati ciliati, äuferiores longiores. Faux iutus pilosa, .: Oorollae ‚rubrae. tabus-calyce longior,, ; limbus’ bilabiatus, labium superius erectum planum emarginatum, infexius patens 3- fidum longius , lobo :medio .emarginate, ' Stamina fertilia 2. adscendentia, breviter exserta, 'antlierae 2-loönlares: looulis diyaricatis. Stylus exsertus, lobus- inferior elongatns snperiorem hre- vissimum basi involvens. " j ' Gesellschaftlich im Musket- Gebüsch unweit Nenbraun- fels: Römer. April, Br : “ Vom Habitns eines Acinos, Mit keiner ändern Art zu verwechseln. EEE EEE Ze " | 393 u “ e en ”.. DE 1.00 5. Miieromeräia Bent. 2. 1. Micromeria Iongifelin mibi. . Ganlis fentienlösus 'ramosissimus, rami' adsoendentes v erecti graeiles appresse püberäli. j . : Folia oanlina "inferiora övato-oblonga' basi in petiohun mediocrem angustata, media oblongo -Ianceolata ‚" superiorä et floralis subsessilia lineari-lanceolata, 'omnia- appresse et minute puherula margine revoluta integcrrima,obtusiuseula pa- tentia, inferiora! vemota et internodio breviora, floralia' in- ternodio? et Norum fascienlis longiora. Florum faseiculi 'axil- lares breviter pedunculati paueiflori (2—4- Hori). Calyces. bracieis lineari- setaneis dnplo longiores 13-striati pubescentes, dentes. sabaequales. lineari-suhulati Yigidi erecti. Faux intns villosa. Corollae tubus inclusus. BL DERER) In ins, „Lessina. Dalmatiae leg. Botteri, . .S. tenuifolia Botteri, non Ten, ;, \ i . Satureja tenuifolia Ten; (Mieromeria Bench.) „proxi- ma differt florum fasciculis densis multifloris, folis omnibus sessilihus et bracteis longlorihus; S. parviflera Via. differt foliis omnibus linearibus,' pedaneulis folia acgquantibus, den- tibns calyeinis forma. et longitwäine inaequalibas - foliisque *glahris, Die blüthenständigen Blätter ragen lang über die Blüthen hervor, daher der Name, 2. Micromeria serpyllifolia mihi. ' Caules frutieosi a basi ramosi' adscendentes,; rami .ad- scendentes obtusangnli dense retrorsum pubescentes, - -Rolin änferiora brevipetiolata suhrotunde - ovala: 'venosa. !iniegerrima obtagiusenla basi rotundata: margine revoluta suhtus pallidiora; 22r Bd. 5s Heft, 38 594 supra sparse subtus veuis pubescentia, media orato -oblonga majora, summa..oblonga parva flores subaeqnantis approxi- mata. Florom. faseienli pedunculati laxe pauciflori secundi, pe- dumenli follis Aoralius multo ‚breviores. on Bracteae oblongo-lanceolatae pedicellum aegnantes v... superantes. Calyces eampannlato -tubnlosi 13-strjati pnbescentes glan- ‚Sulosi bilabiati pedicello lougiores, labii superioris 3 - dental dentes e hasi lata oyata lanceolato -acuminati pätentes, labii inferioris 2-dentati dentes lanceolato -subulati duplo longiores ereeli, omnes longe ciliati tnbo breyiores, . ' Corellae pubescentis tuhus ealyee brevior, limbus 2- Jabiatus, labium inferius trilohum patens, lobis suhaequalilus integris, Dalmatia. Micromeria Piperella Benth. proxima differt verticillis remotis, bracteis latioribüs oblongis, pedunculis foliorim fere longifudine, calyeis suhsessilis elongati dentihus suhaegus- Xhus, 6. Lamium L. 4, Lamium. heterophylium mihi, cf. Flora 1805, p- 567. "Da die I. c. gegehene Beschreibung mangelhaft it, will ich sie hier vervollständigen. Caules basi procumhentes, rami adseendentes simpliees augulati subpedales pilis reilexis‘ sub -nodis villosi encterum glahriuspnli, . " Folin longepetiolata venöso -nervosa viridia niriuge gie brinsenla ;matgine appresse eiliolata, inferiora minora 1910 ® so 595 oyata. grosse duplicato.-ineiso -dentata obiusiora basi frmmeata, media; ‚longiora . ovato-ohlonga- aenminata duplitato- dentata basi cumeata, summa lanceolata simpliciter dentata acuminata basi euneata ‚vertieillos longe superanfia, : .- : ‚Vertiöillastri ‘axillares remoti pauci= (2—5-) Hori, Bracteae lineari-subulatae reflexae. vix pnberülae caly- cem Jimidium; vix aeqnantes, tubo calyeino: breviores, ..ı Calyces - sessiles -turbinato-campamuläti puberuli; - dentes ealyeini 5 lanceolati apice subulato-aristafi inaeguales paten- tes: tubo‘suo breviores, superiores longiores, ° " - . SE Corollae ruhrae tubus inelnsus intas minor), solls ovalis allisgus notis. Die ganze‘ Plänze ia W hoch; ‚die Blätter Eu lang; er B Brei" en mn 0 Beiträge = 0 ‚einer Flora des’ Orientes; -.:- . “ von " Dr : er Karl Koch (Fortsetzung v. Lihn, xx. r. 178-338) Tor, B uhr De . Ulmeae Dumort. prodr. iR beig.. P. 25. j R . D. Rüster- Gehölz ist nur auf: der nördlichen’ Erdhälfte und daselbst wiederum allein in den gemässigteren, zum; Theil auch in den kälteren Regionen verbreitet, Man kennt bis jetzt Käum‘ 40 Arten,’ aber olme Zweifel möchten viele Species, aid wär zumeist die, welche wir aus England ‚bekoninen haben, auf "Abarien‘ seyn. . "Wenn wir dieses annehmen, so "dürften in "Europa und im Orients, wie in Amerika“ nur YAr- ten vorkommen. " Gemeinschaftlich scheinen die Alte mad die “neue Welt nur die Korkuline zu hesitzeh. Sibirien scheint ärmer zu seyn, da mair dort bis jetzt nur 3 Arten beobachiet hat. Aus Japan‘ kennt man 4; ans China 2 und -aus den nördlichen Ländern Ostindiens 3 Arten. Deufschland hät nach . Koch’s Synopsis 2; nach Reichenhbach’s-Flora exeursoria freilich 9 Arten. Es fehlen unserm Vaterlande. die ;ächte 598 Korkulme, die aber schon in Oberitalien vorkommt und dert hänfig zur Stütze für die Weinreben benutzt wird, und die Zelkova carpinifolia (Rhammus) Pall. Im Oriente hatte man bis jetzt nur 4Arten beobachtet; zu ihnen habe ich noch eine fünfte, U. elliptica, gefunden, die im sogenannten un- tern Kaukasus ausgedehnte Wälder bildet und daselbst die U. campestris L. zu vertreten scheint. Diese kommt aber sonst auf dem kaukasichen Isthmus sehr häufig vor; ich habe sie aber nirgends Wälder bilden sehen, wohl aber häufig als Gestrüpp und: vielleicht in. die U. ‚pumila: Poll; ‚ühergehend, . so dass diese dann nicht selbstständige Species seyn möchte, An Bächen wächst, namentlich in dem Kurgebiete und auch sonst: die Korkulme, Ulnus suberosa (Ehrh.) Guss. Die vierte Art, U. effusa Willd., beobachtete ich nur auf dem Nordabhange des pontischen Gebirges als Gebüsch. Als sol- ches, aber mehr isolirt, und eben so hänfig an trockenen Stellen, wie an Fiussrändern, kommt Zeikove carpinifolia (Rhammus) Pall. vor. Ich fand die Art aber auch im An- fange des Gebirges der Murad- Tigris- Wasseracheilb in Ar menien. ° " L Zeikova #) Spach in Nouv, Ann, d. sc. nat. XV» pı 356: 1. 2. enxpinifolia (Rhamnus) Pall. I. rose IL p- 240. 410, Planera Richard Mich 1, bor, am, H, p. 248. (Zel- ‚kova orenata Spach.) Schr häufg im Kurgebiet und zwar ‚mehr gegen die Niedernpgen hin, als in den höher, gelegenen -Gegenden auf tertiärem Boden, bis zu 4000 Höhe, Im Pa- schalik Musch auf Glimmerschiefer, c. 4000 hoch... #. Mierophylia, Am hohen Ufer des Knr auf ter tiärem ‚Boden, c, 800° hoch, Im tartaxischen Grusien- %9 Higentlich Selkwa; ‘der in Grusien für diese Pilanze eigen“ “ thümliche Name, 599: MM. UlmusL. cod. No. SCCXLYM. 2. U. campestris L. cod. No. 1845... i2 0. Genvina. Sehr. häufig in der Nähe‘ von Tiflis und überhaupt in Karthli. und Kacheih auf. tertiirem Boden und auf. Trachyt. _ j Rue L vor, .ß. Pumila Pall. 2. ross. Li p. 76.:1..46. £. DE. Bieberstein zieht mit Uurecht die P.allas’sche. Pflanze: zu. seiner U. suberosa, da, sie Pallas ohne Korkrinde ahbildet.. Linn. scheint, in. seiner U. pumila, eod. No. 1847,..die, »wergigen Abarten zweier Species. vereinigt. zu haben, . denn. einmal zieht er die Ammann’sche U. kumilis.(ruth.. p. 260.), die wohl.mit U, pumila Pall, zu identifieiren wäre, und dann . wiederum die U. pumile. cortice ‚lungoso Pluk. almag. p. 298; hierher, Letztere Ahart gehört aber zu. U. suberosa (Ehrh.) Bieb. u. Guss. Im tartarischen Grusien: auf tertiärem ‚Boden und Porphyr, c. 700° hoch, ih: 3. U. suberosa (Ehrh.) Guss. fl. sie. syn. T. p. 297. Bieb, fl. taur. cane, I, 194. (ex p.). Ih Grusien auf tertiäreu Bo- den und Trachyt, 700— 1200° hoch. 4. 0, eMipticn C. Koch; Ramuli glaberrimi, torlice inani teeti; "Folia oblonga, acuminata, duplieato -serrata, "hasi aequali, süpra seahriuseula ; subtus (in juventute) ‚sericea, breviter petiolata; Flores glomerati, pedunculo Tcngiori:insi- dentes; Perigoniaum 5-Adum, ciliatum; Stamina 5; Samara ‚elliptica,. uuce pilosä instructa, eciliata;. Scheint der U. me- jor Sm. 'am. Nächsten zu stehen; unterscheidet sich jedoch durch die elliptische Flügelfracht, deren. Ceutrumi (die ‘Nuss) behaart ist. 4 U. effasa Wild. prodr. fl. berol, No, 296. Im pönti- söhen Gebirge auf Augiiporphyr bis zu 2000 Höhe, j 600: nl “ Celtideae Gaul., in Freye. voy. pı 507% . ‘ Während das Rüster-Gehölz sich nur über bestimnite Breitengräde’ der nördlichen Erdhälfte ansbreitet, wachsen die Zürgelhölzer fast auf der ganzen Erde. Wenn wir von der südlichen Hälfte' weniger kennen, so mag die Ursache in der geringen Kenntniss derselben liegen. Aus der über'40 Arten zählenden Familie wachsen die ineisten Arten in den heissen Löndern Amerika’s, nämlich 14, während in Nordamerika zur 9 vorkommen. 8 Arten besitzt Ostindien, 3 dessen Inseln und 4 ‘auch’ Norfolk, Aus China kennt man 2, aus dem Orients Tingegen 4 Arten, von denen sich aber nur eine auch üher die Länder am ‘Mittelmeere anshreitet. Süddeutschland und Sidenropa Iaben 1 und zwar mit dem Oriente gemein (Geltis uustralis L.). Ausserdem wächst noch 1 Art inöpa- nien und 1 kommt in Senegamhien vorr Von dem hier zur „weißelhaft stehenden Geschlechte Boser L. kommt die eine Art in Gochinching, die andere auf den Kanaren vor. In den von mir durehreisten Gegenden des Orientes habe ich: nur-3 Arten gefunden, und zwar C. australis Lim Ge- büsch des Bosphors. . Ausserdem fand ich diese Art sehr häu- Ag auf den Gräbern der Griechen und Armenier.in Konstan- tinopel und in anderen türkischen Städten: angepflanzt; sie erreicht daselbst eine: nicht unbedentende Höhe und Stärke: Cypressen auf. die Gräber ihrer Lieben zu pilanzen, ist den Chrisien in mohammedanischen Ländern. verboten. Sehr höu- fig wächst: C. dustralis L. und 0, onuousica Wild, in Trans“ Kankasien an Flussrändern, aber nie im Gebüsch und in Wäl- dem., „6 Tourneforti Willd. bildet hauptsächlich di das Gt- büsch im „mittlern. Tschorukthale, ist aher auch in der Krim, aber nur angepflanzt und von bedentender Stärke , mu finden. | | | 601 Celtis Tourn, inst. p. 612. : ; 1. €. Fournefortii Wild. sp. pl. IV. p. 994. Im Tscho- rukthale auf sekundärem Kalk und Augitporphyz, 2000 — ' 4500’ hoch. In der Krim angepflanzt. 2..€. ennensiea Willd. sp. pl. IV. p. 994. In Grusien auf tertiärem Kalk und Mergel, 500 — 1200’ hoch, Eben daher von Wilhelms und K. Schmidt erhalten, 3. C, australis L. cod. No. 7644. Im Belgrader Wald bei Konstantinopel und, sonst am Bosphor auf Kalk und Mer- ge), 50— 500° hoch, in Grusien auf gleichem Boden, 500 — 1200’ hoch. . j ß. Grandifolia: In Kacheth auf oberer Kreide, .c. 4500’ hoch. j Moreae Endl. prodr. 1. "Nord | p 40. " Die Morsen wachsen vorzugsweise im den heissen Län- dem; ihr Erscheinen ausserhalb derselben ist nur als Aus- nahıne zu betrachten. Es kommen aus der über 450 Arten enthaltenden Familie ein Drittel in Ostindien und noch über ein Viertel auf den ostindischen Inseln, ein Viertel hingegen in tropischen Amerika vor. Dass man aus Cochinchina 3, aus dem mittlern Afrika 7 und aus Nenholland und den’ dazu gehörigen Inseln hingegen nur 13 Axten kennt, mag woll i ih der grossen Unkenntniss dieser Länder liegen. “ Aus’ Abys- sinien kennen wir 2, aus Aogypten 4 und als Arabien 13 Arten, so dass diese unter "ziemlich gleichen Verhältnissen stehenden Länder 19 Moreen haben, Aus dem wenig bekann- ten China und Japan hat’'man'.ehenfälls erst 15 Arten erhal- ten, aus Madagaskar und- den Maskarenen 8 und aus -Siid- -hfeika 3. Die gemässigten Länder der nördlichen Erdhälfte „besitzen ausserdem 'nur wenige Bepräsentäuten, und zwar die nene Welt noch am Meisten, nämlich 7. Der Orient‘ mag 602 vielleicht nur 1 Art, und zwar Ficus Carica L, ursprüng- lich haben. Später breitete diese sich wohl erst weiter über Südeuropa aus. Den Namen Oaröca hat sie wohl yon demLande. Carien erhalten. Die 4 Morus-Arten, die man jetzt.zum Theil. - verwildert findet, sind ohne Zweifel erst eingeführe. Europa besitzt ‚gar keine Art ursprünglich, . Was das Vorkommen des Feigensirauches anbelangt, so mag er erst aus’ den südlichen und südwestlichen Ländern Kleinasiens im Westen des kaukasischen Isthmus eingeführt worden seyn. Oestlich von dem meschischen Gebirge, der Wasserscheide zwischen Rion und Kur, wächst er, so wie im tartarischen Grusien, nur in Gärten. Er liebt sonst felsige und steinige Oerter, und steigt mehrere tausend Fuss im Ge- birge aufwärts. Der schwarzfrüchtige Maulbeerbaum exscheint als schöner, einen weiten Schatten werfender Baum, den ich nur. angepflanzt, nirgends verwildert, und zwar keineswegs in den niederen und heisseren Gegenden, sondern vorzugsweise in höheren Gegenden Fand. . Ein prächtiges, wahrscheinlich sehr altes ‚Exemplar steht in dem Garten der früheren Kö- nige Kachiens zu Telaff (Telau). Morus alba L. habe ich aur als Strauch ‚geschen, und zwar in ‚den Niederungen zwi- "schen dem ‚obern oder eigentlichen. und dem unterh Kauka- Bus, allenthalben ‚vorwildert gefunden, Zur Seidenzucht wird der Strauch vorzugsweise im Osten, i in den früheren Chanaten Scheki, Schiewan and Kuba benutzt, L ‚Morus L. 00d, ‚No, MXLYI. j 1. M. alba L. cod. No, 7146. 9 Laciniata; Vorzugsweise i im Osten des, kaukasi- schen Isfhmnus auf:.allerlei Boden ‚bis: zu: einer Hihe von © 2000. a: Ben ahib UM 603 B Integr ifolia; Vorherrschend in höher gelegenen Gegenden des Westens, so in Badscha, also im Hochthale des Rion bei 4008’ Höhe, 2. ME. nigra L. cod, No. 7147. Im Gaue Pertakrek anf Urgestein und Porphyr, 3000 —-5500° hoch. "In Grusien. und Schirwan anf Kalk und Mergel bis zu 2500‘ Höhe, I. FiousL. ood. No. MCCXC, 3 E. Cariea L. cod. No. 7716. . a. Genuina. Bei Konstantinopel auf, Kalk und Mergel bis zu 500° Höhe. Auf. beiden Seiten des, pontischen:-Gebir- ges anf Augitporphyr bis zu 20007 ITöhe.. auf der Nordseite, . höher im Gebiete des T'schoruk. , u -,ß. , Integrifolia. Eine'merkwürdige Ahart, mit eir und fast herzförmigen Blättern, die. aber doch zum’ Theil eine Neigung zu Einschnitten zeigten, - aber nur schwach gelappt erschienen. : Am Meeresstrande am. Fusse des pontischen Ge- birges auf Augitporphyr.- ‚Urticeae End, prodx. Fl, Norf, pı 37. Auch ‘die -U/rziceen "kommen vorzugsweise den heissen Ländern zu, besitzen aber doch auch eine allgemeine Verbrei- “tung üher.die ganze Erde. Während die.Moreen holzige Pilan- zen, zum Theil prächtige Bäume bilden und nur wenige kraut- artiger Natur sind, findet man unter den Urziceen holzige Pflanzen nur Ausnahmsweise, Von den fast 400 Arten besitzt ‚das heisse Amerika allein !/. - Wohl eben so vie Ikommen auf Ostindien und wiederum eben so viel auf die ostindischen Inseln, während das letzte Viertel auf der übrigen Erde. ver- breitet ist. Am Meisten besitzen noch Neuholland und die austra- lischen Inseln (25), die Maskarenen (mit Madagaskar, 20) und Nordamerika 1). In Europa hat man bis jetzt 15 Arten 604 aufgefünden; von ihnen haben einige, wie U. dioica L., eine grosse Verhreitung,,. fast über ganz Asien und Nordamerika; andere verbreiten sich nur bis nach dem Orient und selbst noch-bis nach Sibirien, wie unsere Brennnessel und das ge- wöhnliche Glaskraut,.. während. wiederum. andere ‚nur im siüd- lichen und zum Theil auch .im mitilern Europa wachsen un! sich nach den entsprechenden Ländern des Orientes hinziehen, wie Urtica pilulifera L. und Parietaria Judaica L. Aus Ostindien durch Arabien nach Nordafrika zieht sich Forskohlea tenaeissima L. Aus Nordafrika, wie aus Sibirien kennt man aur einige Arten, aber die Länder um das rothe Meer haben bis jetzt 9 Arten geliefert. Afrikä scheint sehr arm .an Ure- ceen zu seyn, denn ausser aus genannten Gegenden kat " man'mur noch 6.äus Südafrika ind 7 vom dei im Nordwest liegenden Inseln. Aus’ Japan und China’ kennen: wir ebenfalls aur 10 und endlich ‘aus den kälteren Ländern Südamerikas 6. Aus dem. Orient hat maiı bis jetzt 9 Arten beschrieben; ich füge ihnen noch 3 zu, die sämmtlich nen sind, so dass die Gesammtzahl 12 beträgt, Leider sind mir 2 entgangen, die von anderen Reisenden aufgefunden wurden, Aus Deutsch- land kennt man nur. 5,. die sämnitlich auch im’ Orients vor- ‚kommen. Was ihr Vorkommen: anbelangt, so’ lieben Parie- taria ereöta M, et Kı und P. diffusa M. et Kim Oriente, wie bei uns, Schutthanfen, Maueru und dergleichen. wüste Stellen in der Nähe der Menschen, Urizca ürens L und U. pilulifera L. hingegen neben Sohutthaufen mehr Imehtbare Stellen, namentlich Gemüse- und andere "Gärten. Urtica wrens L. ist jedoch keineswegs häufig. Urtica‘ dioica I liebt ebenfalls, wie bei uns,. Hecken, Zäune. und ähnliche schattige Stellen. Die. übrigen Glaskrantarten kommen iu Fol- senspalfen und selbst in Höhlen vor, . 605 050% Beste Abtheilund. Urerene Gaud, in Freye: Voy. aut. du monde; Bot. p. 496; L Urtica Gaud. in Freyc. Voy. aut dıı monde; Bot. p; 496. ‚1. U. dioien L. cod. No. 7133, - Sehr häufig in Cis-. und Transkankasien; anf allen 'Bodenarten und selbst: im hohen Gebirge, aber stets nur in der Nähe von Dörfern und Städteni gesehen. . Eben so am Bosphor und.bei Konstantinopel, je- doch ‚weit seltner. Be . 2. U. urens L. cod. No. T132. Wie oben schon: gesagt; seltner auf dem kaukasischen Isthmus, häufiger noch im Ge- birge bis zu 6000’ Höhe und auf.allen Bodenarten.“ Auch in der Krim; seltner: wiederum anf der ‘Nordkiste Kleinasiens und am Bosphor. . 3. U. pilulifera L. col. No. 7127. In Transkankasien auf angebantem Boden weit häufiger, als U, zrens L. "Zweite Abiheilung. Parietarieae Gaud, in Freyc. Voy. aut, du monde; Bot, p.500; : I. Parietaria L. cöd. Ne, MecLxvu A Par tetäria Gand, in Freyo. Voy. aut. dumende; Bot.p. 501. A ®. erecha M. t K. Deutschl, FT 7.825. Sehr häufig auf dem ganzen kaukasischen Isthmus » doch nicht von, mir im Hochgebirge beobachtet, aber auf allen Bodenarten, Eben so in der Krim und von daher durch Rögner, er- halten. . , 5.® diffuse M. et K, Deutschl, FI, Pr 827. Weniger häufig, und mehr in der Krim beobachtet als die vorige Art, B. Thaumuria Gand: in Freye. Voy. aut: du monde; Bot. "pr 502. 6. P. judnien L. cod, No. 7606. Im Tschorukthale in Felsspalten eines Augitporphyr- und Melaphyr-Gesteines, c. 606 2500’ hoch; im Armenien ‚in Trachyispalten auf dem Kars- schen Platean, 5000 6000° hoch... .;_ Bil..H "7. P, elliptien: C, Koch; Erecta, ramosa; Caulis .et ramf glabri; Folia tenuin, elliptica ji. e. ad apicem et basin, sensim attennata, glahra,, ex. margine puberula, supra-tnberenlis (sub lente): alhidis olsita, obscure viridia, ‚suhtus subtiliter bullu- lata, :pallida, nervis minime erhinentibus, petiolo triplo bre- viori instructa; Flores glomerulati; Involuernm 1 — 2 -Norum, 4—6-fidum puberulum; Perigonium fructiferum, elongasum, vix; pubernlum, .4-Iobum, staminihns paene triple. longins: lobig. eiliatis, - fatieem.- includentihus; Achenia uizrescentia Unterscheidet sich. ‚von ‚P. j»daica L. durch den Mangel an Pubeseenz, durch die elliptischen Blätter und- durch feinere Aeste. Von: Wilhelms aus, Grusien erhalten. j 8. E. eryptorum C. Koch; Diffasa, ramis debilibus, fii- formibus puberulis; Folia ovato -elliptier aut ad hasin minus rotundata, acntiuseula, glabra, ex margine .attamen puberula, supra tubereulis obsita, obsenre viridia, suhtus vix pallidiora, nervis minime eminentihus, petiolo hrevi triplo longiora; Flo- res glomerulatiz Involierum sub -4-fdum, puberulum; Peri« gonium Zruetiferum elongatum, pubescens, 4-lohum; Achenia ölivaceo -nigrescentia. Möchte doch vielleicht nur Abart der P. elliptica C. Koch seyn, mit der sie hauptsächlich hin- el der zarten Blattsubstanz übereinstimmt; sie unler- scheidet sich aber durch eine andere Blatiform, die der der P. Yudaica L. gleicht, durch den diffusen Habitus und durch die behzarte Blüthenhülle. Sonst‘ hat 'die Pflanze audı mit P, fiiformis Ten., die aber. in die nächste Abtheilung 5° hört, grosse Aehnlichkeit. In den Krypten und Höhlen des meschischen Quergebirges sehr häufig, hauptsächlich 3 in denen des dortigen Kalk; 2000 —3000° hoch. ; " u! 607 9, P. nitens C. Koch; Diffusa aut suherecia;' Canlis et ramuli puberuli; Folia ovata, aut ad basin subito attemnataz Supra et saepe suhtus nitenti- funfuracen, ‚subtus nervis emi- nentibus instrueta, petiolo quadruplo breviori insidentia; :In- volnerum 2—3-fNorım, 4—5-fidim, puberuluin;. Perigonium fructiferum elongatum, vix puberulun, 4-lobum: lobis ere- etinseulis, oiliatis, "staminibns duplo longius; Achenium eliva- cenm, Diese Art hat mit P. Judaica L. den Habitus üher- ein, unterscheidet sich aber durch den kleienartigen und glän- zenden Veberzug der Blätter hinlänglich. Von K. Schmidt, währscheinlich aus der armenischen - Provinz Eriwan stam- mend, erhalten. 10. P. eretiea L. cod. No.7609, Als Parietaria minor cretica, capsulis seminum alatis im Gundelsheimer’schen Herbar. C, Freirea Gand. in Freye, Voy, aut. du monde; bot,p.502, 11. P. Iusitanien L. cod. No. 7608. Von Wilhelms und K, Schmidt aus Grusien erhalten, “ Parietaria_ polygonoides Willd, hexb. No. 18904. ist eine Kochia. ‚Cannabineae Blnme Bydr. 125, —_ Von den beiden Pflanzen, die hierher gehören, hat der Hopfen (wenigstens jetzt) die grosse Verbreitung über alle Länder der gemässigten nördlichen Zone, der, Hanf hingegen stammt wahrscheinlich aus Persien, nnd verbreitete sich von da über ganz ‚Vorderasien und zum. Theil selbst auch üher Europa, wo er bereits in vielen . Gegenden verwildert vor- kommt. 2 608: in. L..Gannabets L, eod. No. MCCXXVIL- . 4, ‘©. sativa L...cod, No. 7430,.. ‚Auf allen, Bodenarten Cis- and: Transkaukasiens. bis in das Gebirge, . wo ich.ihn noch bei. 3000’ Höhe sah; am Hänfigsten an Zäunen, anf Schutthanfen. und. dergleichen Stellen mehr. 1 Hamu Ins L. cod. No, MCOXKXVHL = HM. Lupulus L. cod. No. 7431. Häufig in Zännen und Gebüsch durch gauz Grusien und auf allen Bodenarten bis zu einer Höhe von 3500", j Thymelaeaceae. Man kennt bis jetzt gegen 280 Arten dieser ‘Familie, von denen fast die Hälfte auf Südakika, ein Fünftel hingegen auf Neuholland’ und seine Inseln "Kommt, und zur Pliysiogno- mie der dortigen Pflanzenwelt wesentlich beiträgt. Die Thy- melänoeen sind es hauptsächlich, welche mit den Diosmeen Un- terholz. und Buschwerk bilden. In Nenhelland sind es Pime- Ieen, in Südafrika Passeringen und Stellereen.. Von den erstern wächst nnr i Art, im änssersten Siden Amerika’s. Die Thy ‚ymelänoeen i im engern Sinne sind mit einigen Stelle- reen fast über die ganze Erde verhreitet. Am Meisien wrach- sen in Ostindien und auf den dazu gehörigen Inseln (21) und in den Ländern rings um das Mittelmeer (30). Mehrere von diesen besitzt aber auch‘ das übrige Europa, aus dem man diösseits der’ Alpen nur 4 kennt, und der Orient, der bis jetzt 12 ‚geliefert hat. ‘Auch Japan und China hesitzen viele Thy- aneläaceen (10), Sihirien aber nur 4. Aus Centralasien sind # bekannt, aus Nordamerika aber, so‘ wie aus s Abyasinie eine einzige Art.‘ Mädagaskar hesitzt deren 6.' j Aus dem Oriente kennt man bis jetzt 22 Arten, VO nen ich nnx 10 gesammelt habe, Unter diesen sind jedoch an de- 609 2 neue und 4 Art (unsern Seidelbast) hat vor mir kein Rei- sender im Oriente beobachtet, In dem Gundelsh. Herhar befinden sich 10 Arten aus dieser Familie. Für Deutschland beschreibt Koch in seiner Synopsis aur 9’Arten, so dass der Orient inehr als doppelt so viel besitzt Wenn demnach auf die nördlichen Länder des Orientes %/, der Thymelüaceen kommt, so besitzt Deutschland erst den 31. Theil. u - "Was ihr Vorkommen aubelängt, so licht Zygia Passe- röna (Stellera) L. Getreideland, und wächst demnach in Pranskankasien namentlich 'auf Weizen- und Roggenfeldern. Was die Seidelbastärten betrifft, ‘so lieben diese ohne ‘Aus- nahme gebirgige Gegenden, doch so, dass D. Mezereum I, D. caucasica Pall. und D. pontica L. in den Thälern und anf den nächsten, diese einschliessenden Höhen vorkommen, D. oleoides L. und D. collina Sm, die höchsten Matten, oft in der nächsten Nähe der Schueeregion lieben. D. gJo- merata (Lam) Bieh, endlich wächst am Hänfigsten auf nie- deren Matten, steigt aber auch auf die Gipfel der Gebirge. Erste Gruppe. Stellerene Endl, gen. pl. suppl. IV. p. 68. ‚ik Diartkron Tuxez. plant. Mong. chin. dee, 25, 1. D. vesicalosum (Passerina) C. A. Mey. im Bull, de Vacad. de St. Petersb, IV. No, & D. carinatum Janlı. et Sp. plant, 'orient. 1. 105. gehört obne Zweifel hierher. Von K. Schmidt, wahrscheinlich aus Talysch erhalten. Zweite Gruppe. . NPhymelnene Endl, gen. pl. suppl.IV. p. 65. U. Eygia Fasano in Atti dell’ acad, di Nap. 1787. p. 235. 2, I. Passerina (Stellera) L. cod, No, 2837. Im Gane Sher auf. Kalkhoden, c. 3500’ hach, in Grusien auf Mergel- 22r Bd, 55 Hofte 39 610 ındKalkboden, :600.-2000’hoch: Ebendaher:von K. Schmidi and-W ithel ims;- aus der. Krim: von Rögner exhalten, m Thy ‚ymelase Ina gen. pl. suppl. IV. pe br, a Tartonraiva, C.ı ‚Mey, i in Bull. de, Pacad. de,St..Petersh. nn: ‚. W.No& er TH. Waxtonraira (Daphne) L. c0d. No. 2811. . Gundelsheim er’schen Herbar als Tarzonraire des iles r Farchipel.. u. \ EEE 4. Th. argenten (Daphne) Sibh, Pe gr 1.355 Im Gundelsh, Herbar.. als Thymelaen sen Tartoqraire lini- Folia insul, maris aegei., 5, "Buitl hopmelaca Endl, ‚gen. pl. suppl. WW. p. 66. I. Bauhini Endl. gen. pl. suppl. IV. p.66. Daphne aea L. 'cod. No. 2818. Im Gundelsk, Herbar als Houna foliis Pol; 1ygulae glabris.. :Daplnc-C. A, Mey. im Bull, de Pacad. de Pitersb. IV. No. 4. 4 Mezereuni‘ C, A. Mey. im Ball, IV. No. % 6. D. Mezereumi L,'cod. No. 2817. Im untern Kauka‘ sus im Gäne' Löri änf ächytischem Boden, 0. 3500 hoch. “ . Laur ‚cola Endl,; gen pl: suppl. IV. » 87. ° ; .. v. eaucnsien Pall. fl. :ross. 1. p. 53. ‚Th rnekeca ür- rica salicis‘folio Nlore albo..odoratissimo im Gundelsh- Her- bar. Willdenow verbindet diese Art mit D. oleoides Schreh., mit der der Blärhenbau allerdings Achnlichkeit be- sitzt, der Habitis aber gar nicht iihöreinstimmt. Hier stehen auf 'einem- aufrechten Hanptstengel kurze: Blüthenäste,. bei’ D. -oleotdes Schrob. - hingegen zertheilt: sieh der Hanptstengel alsbald_f.eine./Menge:Aeste, Achnlicher: ist D.altdica Ball, su .da_bei gleichem, Habitus, nur. die :Puhescenz..der .Blüthen. um- terscheidet, Lamarck verbindet Choamaedophnoides oreiica Alp. de pl. exot. p. 43. ec. ic. mit D. cawcasica Pall,, ob- wohl grade Schreber: aus ihr. seine. D. oleoides ;bildete, In Daghestan ‚in; den Mittelwäldern. auch als Untergehölz erschei- nend. . Auf Mergel ınd Kalk. ‚bis zu 3000°.Höhe. Von Wi#- helms aus Grusien erhalten. . a on tt ße Gognata; Flores numerosi in apice ramerum fex- minales. ., Achnelt der D, altaica Pall. weit ‚mehr als, die Hauptart. ee "8.0. Gmidium, I. eod. N0.2827. Im. Gund. elsh, Her- har. als. Thymelaea folis Lini C..:Bauh, 9:2. angustifelin:C. Koch; Frutex. ramosns, vamulis numerosis, elongatis, glaberrimus;, Folia lineari - oblonga, ‚acafa, in ‚petiolum‘ brevissimum, attenugta,;. pollicem ‚longa et ultra, suhtus glaucescenfia,; -ramorum suprema squamaelormia, seri- cea; Flores. terminales, aggregati, sessiles; Perigonium ‚ob- longum, Aavido-cinerenm, ‚laeinüs ovatis, reflexis; Nux (bacen siceissima) a perigonio inclusa, : pilis albis accumbentibus.dense tecta, pyriformis. . Ist weit grösser als D. Gaidium L., mit - der sonst die Pflanze übereinstimmt, Von K, Schmidt aus dem Naghdshewan’schen Kreise erhalten. - ‚40. D. pontiea.L.. cod. No. 2824. Thymelaea, pontica Cürei foliis Touran. velat. d’un voy. du,Ley. (Amstel. 1718) 1. p. 83. stimmt vollkommen überein, während, die Abbildang im botanical magazine ti. 1282. ein Garten-Exemplar mit länger gestielten Blüthen darstellt. In dem Gebüsch am Bosphor auf Kalk und Mergel bis 800° Höhe; ‘auf der Nordseite des pon- tischen Gebirges. auf Augitporphyr bis zu 2000 Höhe. ‘Durch Dr, Thirke vom bithynischen Olymp erhalten, ß.. Szovitsiiz Flores distantiores, gemini, ut folia ho- ralia, pedunenlo daplo, triplove breviores, In Imeretlt, :wo sie 398 612 auch Szevits gesammelt hat, auf Porphyr und Kalk, 1508 — 3000° hoch. 2 €. Daphnanthes Endl. gen. pl. suppl. IV. » 68° 11. D. sericen Valıl symb. I. p. 28. Desf. choix d. pl. 915. .1.9. Im Gundeish. Herbar als Thymelaca- eretica oleae folio suhtus villoso. - 12. 8. buxifolin Vahl symb. I, p. 29. Im Gundelsh. Herbar als Thymelaea armena buzxifolia subtus villosa Nlore albo. 13. D. glomerata (Lam.?) Bieb. il. taur. cauo. I. p.299; "Repens; Caules erecti, dodrantales et ultra, glaberrimi, sin- plieissimi; Folia spathulato -elliptiea, glaherrima, (iu sieco statu) leviter deeidua; Flores numerosi, terminales, denique Jaterales, quini, peduneulo communi aequilongo insidentes es bräcteis binis fulti; Perigonii tuhus laciniis Ianceolatis duplo 'longior. Da Lamarck hei seiner D. glomerata die Blüthen fast sitzend hennt, diese aber hier zu 5 cine Ianggestielle Dolde bilden, so möchte die Bieberstein’sche Pilanze viel leicht verschieden seyn, ‘obwohl Lamarck Tonrnefort’s Thymelaca orientalis minima Laureolae folio Hloribus gle meratis alhis seiner Species zu Grunde legt. Im Gundelsh. Herbar hefindet sich die Bieberstein’sche Pflauze als Thy- melaea cappadooica minima Laureolue folio Arihus &le- meratis und in Willdenow’schen (No. 7556.) als D. glo- merata, TEinmdlicher vereinigt (gen. pl, snppl. IV. Ps» 68.) D. glonerata Lam. mit D, oleo:des Schreb. Wahrschein- lieh wurde er durch die Flora graeca (IV. p. 50.), welehe die Abbildung eines üppig gewachsenen Exemplars der D. oleei- des im botanical magazine (1. 1917.) für die Lamarek sche D. slomerata hält, verleitet. Hinsichtlich der Stellung ihrer Blüthen stelit D, glomeräta Bieb, ührigens der D. ponriet 613 Lam Nächsten, die wohl eben so, wie diese, eine trockene Beere haben möchte, . , Pr Nivalisz. Repens aut ereota, FAMOSA5 Rai aut Canles ‚serundarü mundi, sed eicatrieibus dense obsiti, ex.apice dasyphylli, saepe ramo uno alterove abbreviato instructi; Fo- lie elliptiea, ad basin magis attenuata, glaberrima, deserescen- tiaz Flores subterni, peduncnlo brevi insidentes et braeteis duabus fulti, axiliares; Perigoninm cylindrienm , lobis 4 eili- picis, tubo plus duplo brevioribus. Im Habitus_ der Hanptart gleichend, unteıscheidet sich diese vielleicht speeißsch ver- schiedene Abart durch die fast nur auf einem kurzen Stiel stehenden und in der Regel nicht so geixängten Blicken, Nur im Hochgebirge; am Kasbek auf Trachyt, 6000” hoch; anf dem Rücken des pontischen Gebirges anf Urgestein, o. 8000 hoch. 14. D. imerien C. Koch; Dodrantalis, erecta, aut adseon- deng, parce ramosa, ramis patentibus, glaherrina; Folia spathulata aut elliptiea, coriacea, basi attenuata; Flores ter- minales, solitarii aut (inferiores) terni, subsessiles, capitulum referentes, bracteas late oblongas paululum superanies; Peri- gonü tubus laeiniis ovato-lanceolatis duplo longior. Möchte vielleicht die ächte D. glomerata Lam. diet. III. p. 43. seyu. Die Pflanze hat den Habitus und die Stellung der Blüthen mit D. Blagayana Wreyer gemein, unterscheidet sich aber durch völlig unbehaarte Deekhlätter und Blüchen, ist auch in allen ibren Theilen kleiner. Auf dem Nakerale, dem Scheidege- birge zwischen Radscha und dem eigentlichen Imerien, e; 4500° hoch, auf Kalk. 15. 2. colliun Smith spiell. t. 18. D. australis' Gyr. pl. rar, ‚BI. t. 16. gehört auch nach einem im Berliner allgemei- nen Herbar befindlichen Exemplare hierher. Auf dem bithy- nischen Olymp von Dr, Thirke gesammelt. 614 8, Neapolitand Lodd. bot. 'vab: 1 714: : Ehendaselbel, 16. D. oleoides Schreb. dec. I. p. 18: t. 7. 'L.cöd.-No, 2829. -"Thyjpneläch creticu oleae "falio ntrinque glähre des Gindelshi- Herbariums, "Dhamacdapkine creticaAlp.-dg pl. exöt. PA Thirke "erhalten: rel ton DE Elaeägneae. se "».Von den ar "bis jetzt bekanuten Gehölzen 'dieser'Faiii kommt,’ wein man die Paar Gärtehspecies in Abrochiuig bringt, die Hälfte in Ostihdien und‘ zwär inchr "am Fusse”des Himala ja- -Gehirg , nd 'aüf seinen Insöln, fiäinentlich “anf Java’ vor, Deiinädhist Sind an“ "Meisten (6) 'aus Japan Ie- Kant, ‘ Nordaitierika besitzt 2," Südamerika’ "hingegen nür 4 Art. 2 hat man in neuester Zeit auch im südlichen Si- birien gefunden.‘ Dem Orients sind mit dein südlichen Europa 2 ‚Arten gemein. Von’ diesen liebt die ’einer Aeppophal rhammöides L.;' wie unsere Bathweiden , :die Ufer kleineter Gewässer, und steigt in den‘ Thälern bis nahe an! 5000’ Hölie; die anderer 'Elaedgnüs hortensis'Bieb. ‘liebt, uhd zwar die schmalbläthiige- Abart, die Ebenen; daselbst ‘Hecken und Zän- nie 'bildend; die breitblättrige kommt aber auch in Thälern, EB "dani des Tschoruk, vor. Bu . I. ‚Hippophat a) Endl, gen. pl. 2.334. 1: 4 % ‚hnmmoides ‚I eod, ‚No Lu eod, No, 7408. Sehr und Porphyr. RA Ryonostachy 98. C. Koch in ‚Lim. XV. pP 310. m unlern Kaukasus i in- ‚den ( Gauen. Lori and Bambaki. ne IE Elaeagnus L.: cod, No, CLXIK 2. ©, hortensis: Bieb.: fh. taur. .caue, I. pr 113" ‚5: Vom a bithynischen: Olymp dürch Dr nn en nn. 615 ide Augustifolia” L.: coli :No.'996; :: In’der Ebene des Aräxes ;in der. aiimenischen' Provinz Eriwan.ouf.trachytischem Boden, :c;:2700% hoch, Lund-in .der..des Kur in’ Sehirwii uf Mergel: and: Lehn;:d. 200-500 hoch "2 mens Si ße Laitifoliaz : Eı onientalis: Le cd.” Nor 97. Thale: ‚des Tschoruk auf‘ Kalk. und 1 Adeitpoiphyns- ‘2000. 4000° hoch. oe un Yo: , Wir kennen bis jerat:e einige’ über‘ 400 Arten! dieser Ba milie ‚ ie vorzugsweise in Nenholland: (/,) und alıf; dem-Vor- gebirge der guten Hoffnung ("/,) vertreten ist, Nächstdem "haben Europa und die Länder 'anf. beiden Seiten des Mittel- meeres die meisten Repräsentanten (1/;).. Aus Ostindien hat man 9, aus Sibirien 7: und. aus Abyssinien 4 beschrieben. Die neue Welt ist kärglich verireten, dem im Norden. dieses Erätheiles hat man bis jetzt‘ 3,, im Cenir 2 Arten aufgefunden. ’ ‚ Aus den nördlichen Ländern des’ Örientes waren , bis jetzt nur T Arten "bekannt; ich habe‘ 3" ‚beobachtet, de’ frühe- ren Reisenden entgangen sind, so "lass "die Gesamisinme der jetzt beschriebenen orientalischen Santalaccen 10 beträgt. Ausser einer Art gchören alle ührigen dem Geschlechte The- stum L. an,' was’ ih "Deutschland aber’ nöch mehr; und zwar allein durch 41. Arteh vertreten ist. Osyris albäl. hat- nur “der äusserste' Süden’ Dentschländs mit den Oriente“ ‚gomeitl. Sie bildet hauptsächlich äm Bosphor niedrige Hecken, ° älich Zäune, kommt aber nicht mit: anderm Gesträuch vor, sondern liebt für sieh ‚sonnige und trockene Stellen. "Was-die Thesium- Arten anbelangt, 'so Tiebt 7A. alpinum L. wur die ‘höchsten ‘ Matten’im. pontischen Gebirge, Eben so habe ich Th. kumi- Fusum DC, in höheren Regionen des Kaukasus, und zwar 4 . und im. Süden 616 auf Matten, wie an Felsen, aber auch in der Ebene des Rion gefunden, Th. ramosum Hayne wächst auf sonnigen Stellen der Ebeneir und ersten Höhen sowohl, als anf Plateaw’s auf, dem armenischen Hochlande; auf den Vorhöhen, namentlich wo steppenartige Matten. erscheinen, hingegen Th. montanım Ehrh., das wahrscheinlich von anderen Kankasus- Reisenden für Th. intermedium Schrad. gehalten wurde. u Wäldern sowohl im äussersten Osten der von mir durchreisten Länder, so wie im Westen ist Th, divaricetum Jau eine gewöhnli- che Erscheinutg. - Auf sonnigen Stellen, wo es Koch in sei- ner Synopsis nur angiebt, sah ich es nirgends. ° Gruppe. " Thesiene Meisn: gen. pl. I. p. 328. 1, Osyris L. eod. No. MCOX. 1.0. alba L. cod. No. 7890, An Zäunen und Hecken in der Nähe Konstaitinopels und’ des ganzen Bosphors auf Mer- gel und Kalk, bis zu 800° Höhe, . . #. Serotina Gris. spie. fi, Rum, et Bitk, IL p. 324 Von Dr, Thirke aus der Umgegend von Brussa, erhalten. Thesium L. cod, No. CCCXVH, A. Tribracteota Koch syn. ed.2. ». 716. 2. Th. montanam Ehrh, herh, exs. No, 2. - Koch. syt u? .P.716. In Schirwan auf Mergel und Kalk, 0.1000 hoch, ‚Von Wilhelms aus Grusien erhalten. _ " 3. TH. humifasum Dec. fl, frang. V. p. 366, Anl dom -Gräuzgebirge zwischen Ossien mıd Radscha auf Porpliyr ml . Thoneisenstein, c. 5500° hoch. In der Ebene am. Pferdeflusse auf angeschwemmiem Boden, c. 200-- 300° hoch, Auch \ von ‚Wilhelms erhalten, _- \ 617 4. Dh. divarlestum Jah ap. M, et K. Deutschl; Fl. p- 285. Grisebach vereinigt (spic. f. Rum. et Bith. IE p. 323.) diese Art mit der vorigen; sie unterscheidet sich je- doch. durch glätte Blattränder:und Stengelkanten. Sehr hän- fig :im Belgrader Wald bei Konstantinopel auf Kalkboden, 500° hoch, In Wäldern der letzten Ausläufer des 'untern Kaukasus in-Tatarisch-Grusien auf -Porphyr, 0. 25007 ihoch, In Wäldern des südlichen Daghestans auf Mergel- und Kalk- boden, 500 — 1500° hoch: Von Dr. Thirke aus der Um- #egend von Brussa erhalten. " ö j 5. Ch. vamosum Hayie iü Schrad, join, 1800. D 30. 67. In der Kurniederung auf Mergel- und Lehmboden in Schirwan bis 500° hoch, in Tatarisch - Grasien auf Porphyr wid Kalk, e. 800° hoch, In ‘den Hochgauen Bamhaki und Schnragel anf: Trachyt, 4000— 5000’ hoch. ' . 6. Th. alpinum L. cod, No. 1689, Auf dem Rücken des pontischen Gebirges mit Urgesteinunterlage, 8000 — 9000 hoch. ‚B Unibractenta Koch syn. ed. 2 pP. 718, 7.. Th. elegans Roch, pl banafı w A £ 14.. Im Banat auf Jurakalk. . Laurimeae. * ‚Die Lorbeerpilanzen, deren man bis 400 kennt, kom- men nur ausnahmsweise ‚ausserhalb der Tropen vor. „Am Meisten ist das tropische Amerika Tepräsentirt, da hier über die Hälfte äller bis jefzt bekannten Zaurineen vorkommt. ‚Ostindien und’ seine Inseln, namentlich Java, besitzen über 150 Arten, von denen 3/, anf dem Kestlande und %/, auf en Juseln: wachsen.‘ Die 13 ueuholländischen Arten sind wohl ebenfalls nur auf die. Tropen beschränkt, Auffallend ist der 618 Mangel.on.«Lasrineeg,, namentlich -im- heissen’ Afrika, ..von wo ‚man :noch- gar, keine Art!.kennt. .Vom Vorgebirge'.der guten Hoffnung kennt.:man 2 Arten und ebenso von .'Nord- afrika.‘ Reicher sind die zu Afrika: gehörigen: Inseln, da’aus dem sonst, so..unbekannten Madagaskar. 'und den Maskarenen doch. „8: Arten. beschrieben :sind.. Aus den. Inseln westlich yon. Afrika, kennt man 4... Nordamerika ist .von: den. ausser- $ropischen, Ländern noch. am Reichsten, "denn: es. besitzt 11 Axten, '; In Betreff Asiens; kennt man noch 6 Arten aus. Hin- terindien und 16 aus China und Japan. : Der-Orient besitzt mit Südeuropa und Nordafrika ar ‚einen Repräsentanten, den gewöhnlichen: Lorbeer. Er bildet nie,. wie der Kirsehloxheer, die pontische ‚Alpenrose ‚n. s, w., Unterholz, sondern liebt die Sonne uud wächst. als selhstständiges. Gebisch oder auch mit anderen Sträuchern in; Hecken, Zäunen. w. 8. we. Laurws Nies in Wallr. pl. As. rar. IL p. 61. L. nobilis L. cod. No. 2915. Schr häufig in der Um- gegend von Konstantinopel und’ am Bosphor auf "Mergel und Kalk Dis zu 800’ Höhe” Auf’ der’ Nordküste Kleinasions auf Augitporphyr, aber nicht hoch, kanm bis 1000 "aufsteigend, dann sich nordöstlich an der Küste fortsetzend, aber schon seltner auftretend, bis er sich in Gurien verliert. In Mingre- Hen.nnd.Imerien, so wie im ganzen. Rion-Bassin habe ich ‚den Lorbeer -nirgends beobachtet, ‚obwohl. er. von ‚mehreren Reisenden: und - namentlich :von- Rüssen als ‚ganz ‚gewöhnlich dort wachsend angegeben :wird;-: Ich fand, nur in dem sog%- nannten ' Krönsgarten in: Kutais, - dem Hänptorte Imeriens, einen: schönen: Baum; der aber. augepflanzt war . Das Vor- "kommei: des: Loxbeers .in Abchasien, wo or. auch als wild. ‚wachsend angegeben 'wird, möchte: ich-'cbenfalls ‚bezweifeln, DL 919 Def Botanik ‘eben 'nicht-’Sehr kundige, Reisönde yerwechselten ihü wohl in’der' Regel 'mit dem: Kirschlorbuer “+ + " «1. 427% DE Eu 5 en. Kl cdrie, Wort Sun ? "oytineae. nn "Aus "der: höchst interössäliten“ Klasse der’ Wıltzelschma- vötzer Sder Rhizantheen besitzt ‚der Oi ir ini Bei Hypoeistis L:;, eine’Art, welche auf den Ware der dorlis gen Cisten schmarotzet und, so viel ich weiss; "bis. jetzt nr am YFusse des bithynischen. Olymp beobachtet wurde. Hänfi- 5er kommt, die, Planze in der europäischen. Türkei, ‚VOR. Die i, übrigen Oytöneen wachsen i in, Südafrika. nn Gytinus Lx’coil No, DOXLYL: €. Hypocistis L. cod. No. 6975. ' Durch Dr. von Fuss des bithyuischen Olymp’ erhalten. ""-' Aristolochiaceae Man keunt bis jetzt über 100 Arten ans 'dieser Familie, von denen 3/, in der nenen Welt vorkommen und sich haupt- sächlich in den heissen’ Ländern. concentriren. ‚Während un- ter den Tropen daselbst fast die Hälfte : aller: Arzstolechia- een -vorkommt,.. kennt man bis jetzt aus Nordamerika, ‚und ‚zwar. vorherrschend. aus den'südlichen Staaten, "nur: 16.. In der alten Welt wachsen die meisten Arten in den Ländern ‚auf beiden Seiten des. Mittelmeeres 'und: auf. den darin. Hegen- ‚den. östlichen Inseln, denn man hat daher ‚bereits. 12 boschrig- ’ben. "Mit Ausnahme der Küsten, . ist der Orient weit ärmer, und zählt umr wenige Arten: In Ostindien hat man bis jetzt -8, Auf seinen Inseln.:6 und in::Hinterindien erst 1 Art gefun- den.i:-Ans Japan und "China. kennt. man .4, aus. Syrien 1, aus Neuholland 2 und von den Maskarenen. 2. Arten, 62 Von den 6 Arten, : die man bis jetzt in den’ nördlichen Ländern des Orientes beobachtet hat, habe ich. selhst nur eine einzige, A. Clematitisl., gesammelt, während die beiden ande- ren hier aufgeführten mir durch Dr. Thirke ans der Umge- - gend yon Brussa mitgetheilt wurden, 4. Clematitis I. wächst an der Nordküste Kleinasiens, namentlich im Paschalik. Tre- bisond ausserordentlich häufig, zieht sich aber in den Thälern nur wenig aufwärts. Im Innenlande habe. ich unseren Oster- Iuzei nirgends gesehen. Aristolochia L. cod. No. MCXYVI. 4. A. Clematitis L. cod, No, 6965. Allgemein an der Küste auf dem Sande sowohl, so wie an Abhängen, an Zäu- nen und in Hecken, Auch von Dr. Thirke aus der Umge- gend von Brussa erhalten. 2. A. pallida Willd. spec. plant. IV. p. 164 Von Dr. Thirke in der Umgebung von Brussa gesammelt. 3. A, hirta L. cod. No. 6966. Auf gleiche Weise von Dr. Thirke bei Brussa beobachtet. == Asperifolia, Rauhblättler. Die bis jetzt bekannten Arten dieser Familie sind zwar über die ganze Erde verbreitet, jedoch so, dass sie sich stets-in bestimmten Formen auch in bestimmten Länderkom- Plexen eoncentrirm. Es bezieht sich diese Concentration nicht allein auf die Abtheilungen, sondern auch auf die 6e- schlechter, doch so, dass bei den grösseren einige Arten auch anderwärts als einzige Repräsentanten vorkommen So hal ‘z.B. Onosma seine Arten im östlichen Europa, im Oriente "und’Aegypten concentrit, denn es kommen daselhst 40 Arion vor; ausserdem wächst aber 1 Art im Mittel-, 1 im westlichen Europa, 2 in Ostindien und 3 in Sibirien, >E2 a 621 :” Man kennt: bis-jetzt gegen 1200 Arten, von denen 1/, allein in den heissen Ländern Süd- und Mittelamerika’s und fast eben so viele in den gemässigten Lündern der alten Welt vorkommen. Es sind aber wiederum die Borragiiene (s, str), die zu 4/, der Gesamntmasse in den letzteren, die Ehretiene und Cordieae hingegen, die zu Y, in den ersteren wächsen, Von genannten beiden Abtheilungen wächst nur Tournefortia Arguzia R.etS, als einziger Repräsentant in Europa und im Oriente, T. micranthos (Onosıne) Pal. in Sibirien. Nächst genannten Länderkomplexen. sind Ostindien mit seinen Inselu und.die. Südspitze Äfrika’s an Rauhblättlern reich, denn im erstern wächst "/, im letzten fast Yıg. Besonders arın sind Nordamerika und Neuholland (kaum mit Yo). Japan und China scheinen noch’ weniger vertreten zu seyn, deun man kennt von dort nur 6 Arten, Dass von Cen- tralasien kaum 10, von Mittelafrika ebenfalls nicht mehr be- kannt sind, hat wohl hanptsächlich seinen Grund in der ge- ringen Kenntniss beider Länderkomplexe. Betrachten wir zuerst die alte Welt, wo die Länder anf heiden ‚Seiten des Mittelmeeres am Reichsten ‘vertreten sind, Die Zahl derselbeu beträgt über 300, Sie concentriren sich aber wiederum mehr im Osten, und sind in der europäischen Türkei und hauptsächlich in den kaukasischen Ländern und in Kleinasien vertreten. Auch aus Sibirien kennt man SO Ar- ten. Nördlich von den Alpen und:!vom schwarzen Meere nünmt ihre Zahl allmählig ab. Was die einzelnen Gruppen der der alten Welt vorzugs- weise angehörenden Borragineen anbelangt, so wachsen die 9 Cerintheen nur in Europa und im Oriente, mit Ausnahme von ein Paar Arten, die auch nach Nordafrika übergehen, Von den 100 Echieen kommt kaum !/, in genannten Ländern, 622 fast 2/, hingegen auf der Südspitze Afriko’s von. Auch die im.Nordwesten Afrika’s liegenden Inseln ernähren 15 Echicen, während man sonst. nur noch 2 aus Syrien und Arabien und 1’ aus Nordamerika kennt. Von den 107 bekannten Anchuseen sind Nonnea, Bor- vago, Symphylum und Lycopsis vorzugsweise in Osteuropa und im Oriente zu Hause, währen! Auchusa sich in Süd-, äum Theil «uch in Mittel-Buropä concentrir. Die gemäs- sigien Länder der’alien Welt besitzen ohne Sibirien 7, 'die- ses, 5 Arten, Ausserdem wachsen 4 in Ostindien, 1 in Alys- sinien, 5 in Südafrika und #i in den heissen Ländern Ame- tika’ 5 “. .. Cymoglosseen kennt man 230 Arten, von denen fast die Hälfte in Europa und im Oriente wächst; doch hat auch hier wiederum der letztere und Osteuropa die meisten, „Noch Afrika. gehen wenige Arten über. Nächstdem kommt Sibi- rien mit gegen 70 und das warme Amerika mit fast 40 Arten. Ostindien hat 27, Nordamerika 15, Neuholland 11 und Süd- afrika 7 Arten. - Ausserdem wachsen endlich noch 4 in Abys- sinien, 3 äuf- den Maäskarenen, gegen 10 in Syrien und Amn- bien ” 2 in'der Mongolei und 1 Art in China. “ Yon den 228 Löthospermeen wachsen allein gegen 10 in Europa und ; in dem Oriente, doch &0, dass kaum %g die- ser Summe im westlichen und eben so viel im mittlern Europs vorkommen. Sihirien hat gegen 40, hauptsächlich a aus dei Geschlechte Mertensia. Nächstdem besitzt Nordamerika au Meisten, nämlich gegen 20 und Südamerika 17 Arten... Die übrigen Arten wachsen zerstreut: 8 in Ostindien, 5 auf den neuholländischen Inseln, 10 auf dem Vorgehirge der guten. Hoffnung ,; 4 auf den. im-Nordwesten Afııka’s - ‚liegenden, Inseln und 2 in China; ö 625 ‘Von den beiden Arten der Abtheilung der Rocheliaceen gehört die eine den Semässigten Ländern ‘der allen Welt, die zweite nur dem südlichen Sibixien An, " Was nun "die Heiiotropeen, "anbelangt, deren man bis jetzt gegen 140 kennt, so wachsen diese in der alten, wie in der neuen Weit und in gemässigten, ie in, heissen Län- dern, Wiederm ist Nordamerika sehr Arm, ‚denn es besitzt nur 1 Art; dagegen wächst in den wärmeren Ländern Ame- Hika’s 80 ziemlich die Hälfte; auch aus Nenholland konnt man 13. Ostindien ist mit 16 Arten vertrefen, 15 wachsen in den Ländern um das vothe Meer, ‚eben so viel im süd- lichen Europa und im Orienie, 14. in Sibirien, nur 2 in Nord- afrika, aber 4 im heissen Afrika und endlich 1 auf ‚den nord- westlich von Afrika liegenden Inseln. - Die’ beiden Abtiheilungen der Eihreticen und Cordieen koinmen,:wie sehon gleich im Anfange gesagt,’ vorzugsweise in der neuen Welt vor, und zwar in den heissen: Ländern Westindiens, Mittel- und Südamerika’s von den ersteren 114; von den letzteren -444. - Nächstdein- ist Ostindien ainReich- sten, "denn es hat 33 Ehretieen und 26 Cordieen, - Aus Neuholland kennt man von den exstereü 10, von den- letzte- ren Sogar nur 4, 'Dägegen sind von den Mäskarenen 8 Ehre- teen, aber nur 2 Cordieen beschrieben. Das heisse Atikh, besitzt von beiden '10 (4 Ehretieen md 6 Gordieen), “lie Inseln nordwestlich hingegen nur 2 und China endlich 3 Arten. Das Vorgebirge- der guten Hoffnung hat 3. Ehreticen. 2 lies ser Abtheilungen kommen, wie schen oben gesagt, in den ge- mässigten Ländern der alten Welt vor. Merkwürdig ist, dass ‚Nordainerika von beiden: Abtheilungen gar keine Repräsen- tanten besitzt. Ehretieen kennt man im Allgemeinen’ bis jetzt 176 und Cordicen 136. \ 624 Wenden wir uns nun der Verbreitung der -Rauhıhlättler im Oriente zu, so findet man, dass die nördlichen Theile der dazu gehörigen Länder hauptsächlich in der neuesten Zeit in Bezug auf diese Familie erforscht worden sind. Man hat bis jetzt 218 Arten, also über 1/, im Ganzen beschrieben, wäh- rend man nach Koch’s Synopsis kaum in Deutschland 50 Arten unterschieden hat, Von diesen 218 Rauhblättlern habe ich (mit Einschluss derer der Gundelsheim. Sammlung) anf beiden Reisen 122 Arten gesammelt, so dass mir 96 eut- gangen sind. Dagegen besitze ich 27 Rauhblättler, die vor mir noch von keinem Reisenden beobachtet wurden. Von,die sen 218 kommen 1 Art anf die Ehretieen, 9 auf die Helio- tropieen, % auf die Gerintheen, 15 auf die Echieen,. 58 auf die Anchuseen, 78 auf die Läthospermeen, 52 auf die Cynoglosseen und 1 Art auf die Rocheliaceen. In meiner Sammlıng hingegen befinden sich nur 1 Ehretiee, 8 Helio- tropeen, 2 Cerintheen, 10 Echicen, 32 Anchuscen, 39 thospermgen, 29 Cynoglosscen und 1,Rocheliauce, Mit Aus- nahme von 7 Arten kommen alle deutsche Rauhhlätler audı im Oriente vor. Hinsichtlich ‘der Gruppen sind in Deutsch- land 1 Heliotropee, 3 Cerintheen, 4 Echieen, 11 Anchu- seen, 20 Lithospermeen und 9 Cynoglosseen beschrieben. Was nun ‚endlich das Vorkommen der orientalischen_4spe- rifolien anbelangt, so kommen die meisten Arten anf trock- non Stellen, an Rändern, anf Triften u. 5. w, vor, nämlich:, Heliotropium elliptioum Led, H. europaeum L, B. oom-. mutatom C. Koch, 4. suaveolens Bieb., Kohium tenue Roth, E. vulgare L., E. planiagineum L., E. violaceum L., E. creticum L., Anchusa italica Retz, Lycopsis vensis L., L. or ientalis L., L. erecta d’Urv., Onosmü tinctorium Bieh., .O. echioides L., O.sericeum Willd,; Moit- kia coerulea (Onosme) Willd,, Lithospermum inorassatum D 1 3 625 Guss., Li offieinale L., Arnebia decumbens (Lithosper- mum) Vent, Myosotis Intermedia Lk, M. strieta Lk, M. hispida Schldl., M. versioolor Rehb,, Echinospermum mar- ginatum (Myosotis) Bieb., E. patulum Leim, E. Lappula Lehm, E. barbatum (Myosotis) Bieb., Asperugo procum- bens L., Cynoglossum offieinale L., C. pictum Ait., Om- phalodes strieta C. Koch und Rochelia disperma (Litho- spermum) Lı Auf gewöhnlichen Steppen beobachtete ich: Bohium al- tissimum .‚Jaeg., E. vnigare 1, E. italicum L., Anchusa ochroleuca Bieb,, A. italica Reiz, Onosına tinctortum Bieb. und O. echieides L., auf denen des Hochlandes hingegen Onosma linearifolium CO. Koch und O. sericeum Wild. Die beiden letzteren salı ich auch auf den Matten der niedrigen Gebirge und der Vorhöhen, aber ausserdem noch: Onosma stellulatum W. et K. und Cerintke maculata Bieh. Auf den Matten des Hochlandes wächst: Heliotropium Carduchorum C. Koch, Myosotis sylvatica Hefim,, IM. montana Bich,, Echinospermum heteracanthum Led., Caceinia Bauwolffü G.Koch und Mattia eriantha Led, - An Gehirgsahhängen findet man Hekotropium Cardu- chorum C. Koch, Onosma rupestre Bieh., O. montanum Sibth., O, giganteum Lam, O. armenum A.DeC,, Moltkiu coerulea (Onosma) Willd., Arnebia longiflora C. Koch, Al- kanna orientalis (Lithospermum) L, 4 cordifolia C. Koch, Myosozis montana Bieh., M. involucrata Stev., Cy- noglossum pictum Ait., C. nebrodense Guss. und C, parvi- Forum C. Koch ; in den Thälern hingegen: Cerinthe major L., Anuchusa offieinalis L., A. italica Reiz, Echinosper- mum heteracantlum Led., Cynoglossum montanum L., C. nebrodense Guss., C, pictum Ait,, Omphalodes pontica C. Koch und Rindera pubescens C, Koch. 22r Bi, 5e Heft, E 626 Im Wald und Gebüsch sammelte ich: Geriuthe major L., ©. maculata Bieh., Anchusa macrophylia (Myosotis) Bieb., Löthospermum purpureo-coeruleum L., Pulmonaria angustifolia L., Myosotis sylvatica Hoffm., M. densiflora C. Koch und M. spursiflora Mik.; auf Waldwiesen hingegen: Echium rubrum Jacg. und Anchusa Barrelieri (Buglos- .sum) Al: An der Küste endlich wachsen nur sehr wenige Rauhblätiler, nämlich: Tozwrnefortia Arguzia B. et S, Echium violaceum L. und Myosotis peduneularis Trevir, Erste Abtkeilung. Ehretieae DC. prodr. IX. p. 502. L Tournefortia L. cod. No. GOVI. 1. T, Arguzia B etS. syst. veg. IV. p. 540, T. sihi- rica L. (cod. No. 1431.) sp, pl. I. p. 4141. Aus der Krim von Rögner und aus Transkaukasien von K. Schmidt und Wilhelms erhalten. Auf der Westküste des kaspischen Meeres sehr häufig, namentlich auf der Halbinsel Apscheron, Zweite Abtheilung. Heliotxopieae Endl, gen, pl. p. 646. . I. BHeliotropium (L.) DC. prodr, IX. p. 532. A, Catimas A.DO, prodr, IX, p. 532. 2. M. grandiflorwm Auch, in DC. prodr. IX, p- 532, A. villosum C. Koch Linn. XIX, p. 20. neo Willd. Die Blumen- abschnitle sind hier rundlich.. Bei Brussa von Dr, Thirke gesammelt; im Gundelsh, Herbar als H, majus villosum flore magno inodoro. . ®.. Piptociaina 6. Don dichlam. pl, IV. p. 364. 3.0. supinmn L, cod, No.1058, Im Gnndelsh. Ho bar als A, seriphium, humifusum, flore minimo, semine magnd 627 C. Euheliotropium A. DC. prodr. IX, p: 534. : 4. H. Carduchoxum C. Koch; Caulis erectus, ramosus, ‚molliter et fere adpresse: pilosus; Folia oblonga aut ovata, acutinseula, integerrima, aöpresse pilosa, in paginae inferio- ris nervis albo -hirsuta, petiolata; Spieae conjugatae, densi- florae, nentiguam elongatae; Laciniae calyeinae lanceolatse tu- hum corollinum puhescentem aequantes aut eo minores; Stamiua supra basin corollaeiuserta ; Stylus brevissimus, glaberrimns sed stigmate conico pubescente longiore coronatus; Nuculae gla- briuseulae, ragulosae. Scheint dem A, pallens Del, pl. afrie, Caill, p. 69. 1. 64. f. 4, sehr nahe zu stehen, vielleicht sogar mit ihm identisch. zu seyn Diese Pflanze soll aber verlän- gerte Achren haben. In der Ehene von Musch am Fuss der südlichen Gebirge, c. 4000’ hoch, auf Glimmerschiefer, Im Tschorukthale bei Artwin auf Melaphyr nnd: Thonschiefer; c. -2500° hoch, \ 5. I, elliptieum Led, ex F. et M, ind. IV. sem. hort. peirop. p.38. Meine Exemplare stimmen mit einer von Les- 'sing wahrscheinlich in Sibirien gesammelten Pflanze, die Ledebour für ächt erklärt und sich im Berliner Hexbar be- findet, fast vollständig überein, und weichen nur dadurch von der gegebenen Diagnose ab, dass hier fein xunzliche und schwärz- liche Nüsschen und feinbehaarte Narben vorhanden sind. Im Gaue Daikh anf buntem Mergel, c. 4000’ hoch. 6. I. europacum L. cod. No. 1057. In Grusien, na- mentlich in der Umgegend von Tiflis auf Kalk und Mergel, 800 —2000° hoch. 7. IM. commutatum C, Koch; Caulis ereotus, ramosus, pubescens; Fo)ia- pubeseenti-scabra, peliolata integerrima, oblonga aut ovaliz, inferiora obtusiuscula, superiora acu- tiuscula; Calyeis laciniae linearcs, plerumque villosae, tubum 40 * 628 eorollinum villosum aequantes aut eo vix majores; Starmina infea medium tubum inserla; Stigma stylo vix majus, hasi latissi- mä et subito attenmatä instractum, ceterum lineare, cX apire 5-dentatun; Nuculae glabrae, ruguloso -verrucosae. Mil A. europaeum 1. hat es allerdings gleichen Habitüs, allein die- ses besitzt eine nicht wollige, sondern eine einfach behaarte Kronenröhre, einen sehr kurzen Griffel, dagegen aher eine ver- längerte Naxbe und schwärzliche, kurz- und feinbehaarte und fast um die Hälfte kleinere Nüsschen, die sich’ auch leichter ‚trennen, als bei HL. oommzuiatum, wo sie mehr oder wöni- ger zusammenhängen, In Grusien und Schirwan auf Kalk- und Mergelboden, 400 — 1500’ hoch, sehr häufig, und steis als H, europaeum L. angegeben. In der armenischen Pro- vinz Armenien auf Trachythoden, 2700 — 3000° hoch. Aus der Krim von Rögner und aus der Umgebung von Brusst von Dr. Thirke erhalten. Ausserdem sah ich noch Exem- plare aus der Umgebung von Fiume und Algier. . su. sunveolens Bieb. 1, taur. eanc. IM. p. 116. Aus Grusien von Wilhelms erhalten, Im frühern Chanate Scheki auf Kalkboden, c. 2500° hoch, 9. MH. ennescens C. Koch in Linn, XIX. p. 21. nec Much, Hoffmannsegg et H.B.K, Aus der Unigegend von Brussn vol ‚Dr. Thirke erhalten. Dritte Abtheilung. Borrageae DC; prodr. X. p: 1. Erste Gruppe. Cerintheae DC. in Meisn. comm; p. 187: IL Gerinthe L. cod. No. CIC. 19. €: major L. cod. No. 1102. In Daghestan auf Kalk- ‚und Mergelhoden, 500 — 800° hoch , im nördlichen gehirgigen Schirwan aufMolasse_ und tertiärem Kalk, 1500-- 2000 hodlı | . 629 Im Gaue Artantdsh anf sckundärem. Kalk, 2500, ‚in, zum Gaue Sher: gehörigen Tschabantzthale auf Urgestein und Por-. phyr, ©. 5500° hoch... Von Dr. Thirke aus der Umgebung von Brussa erhalten, . . - 11. ©. maculata Bieb. N. taur. cauc. L.p. 134,. Sehr häufig in ganz Grusien auf tertiärem Kalk und Mergel, aber auch auf Trachyt, .800 — 3000 hoch. In der armenischen Provinz Eriwan am Ostfusse des Alagäs auf Basalt und im Gane Daratschitschak anf Trachyt, 3000 — 4500‘ hoch. Aus der Krim von Rögner erhalten. Zweite Gruppe. Echieae DC, in Meisn. comm. p. 281. W. Echium L. cod. No: coy. A. Holostigma, sligma "bicapitatum, . 412. 2. xubrum Jacgq, fl, ausir. V. app. p. 27, 1.7. In Daghestan nnd zwar im frühern Chanate Kuba in der Nähe des Ssamur auf Kalk, o. 1000 hoch. "In Grasien allgemein auf Kalk-, Molasse-, Mergel- und Porphyrboden, 500 — 1500° hoch. " 13. 2. tenue Roth cat, bot. II. p. 16. Bei Trebisond auf Augitporphyr bis zu 300° Höhe; im Gaue Sher auf Porphyr nnd Kalk, oe. 4000° hoch. 14. E. linearifolium C. Koch; E. papillosum C. Koch Linn, XVII. p. 307; Caulis ereetus, setoso-hispidus, ramo- sas; Folia radicalia elongata, lineari- oblanceolata , in petio- tum attenuata, hispidissima, caulina elliptica, sessilia, pilis hispidis, ‚tubereulis insidentibus obsita; Noralia linearia aut lanccolata, calyce sublongiera; Spicae in axillis solitariae; Corolla extus - pubescens, (violacea aut ooerulea,) calyce plus dnplo.. longior; Stylus et Stamina longe exserta; Stigma. bieapitatun.‘ Scheint dem EB, Zongifolium Del, fl. 630. aegypt. p. 40. 1. 16. £.3. am Nächsten zu stehen, unterscheidet sich aber namentlich durch die herausragenden Stauhgelässe und Griffel und durch die zweiköpfige Narbe, E. glomera- tum Poiv, hat andere Blätter und mehre Aehren in den Blatt- wiukeln. Im Gaue Daratschiischak auf trachytisch - basaltischem Boden, e; 4500° hoch, \ B. Schizostigma; Stigma bifidum. 45. 2. altissinum Jaeg, fl. austr. V. 35. 1.16. Bei Or- schowa im Banate auf Bändern, 46. 3. italieum L. cod. No. 1125. In Grusien sehr häu- fig auf allen dort vorkommenden Bodenarten und anf einer Höhe von 800 — 2000, Aus der Krim von Bögner und aus der Umgegend von Brussa von Dr. Thirke erhalten, 17. E. vulgare L. cod. No. 1126.. Aus der Umgegend von Brussa durch Dr, Thirke erhalten. . 18. 2. plantagineum L. cöd. No, 1123. Von Dr. Thirke bei Brassa gesammelt. Bei Trehisond auf Augitporphyr bis zu 500° Höhe., 19. 2. violaceum L. cod. No. 1127. An der Küste des schwarzen Meeres bei Witzeh im Paschalik Trebisond auf Augitporphyr, " " 20. IE. amoenum F. et M, ind. sem, hort. peirop. W. %.35. . Aus Grusien von Wilhelms erhalten, 21. 2. eretieum L. cod, No. 1128. El. gr. t, 183. Bei Konstantinopel auf Mergel- und Kalkboden. .- n Dritte Gruppe. B Anchnseae DC. in Meisn, gen. comm. p. 189 V. Nonnda Med. phil. bot. L p, 31.: A Orthooaryam A. DO. proi. X. p 2. N, setosa (Lycopsis) Lehm, Asperif. p. 269. Bei "Tilis schr häufig auf Mergel- und Kalkhoden, e. 4200’böch 631 Im @undeish, Herbar als Palmonaria vesicaria echil- folio verrucoso, flore albo ex insula Chio, B . ö 23. N. Mavescens (Lycopsis) C. A. Mey. Verz. kauk. Pflanzen p. 98. In Schivwan auf angebautem Boden der Höhen auf Kalk und Molasse, c. 1500 hoch, Von K. Schmidt aus Talysch erhalten. Im Gane Pertakrek auf Urgestein, (3 5500 hoch. 24. N. Iuten (Lycopsis) Lam. diet. II. p. 657. ß-. parviflora Bieb. fi. taur. canc. I. 126. Aus Gru- sien von Wilhelms erhalten. j 25. N. alpestris (Anchusa) Stev. in Möm, de la soc. d. nat. de Mose. IM. 254. Aus Grusien von Wilhelms er- halten, 26. Nonnea versicolor (Anchusa) Stev. in Mem. de la soc. d, nat. de Mose. IN. 254. In der Ebene Schir- wans anf Lehm- und Mergelhöhen, c. 300 — 500’ hoch, aber auch auf den ersien Höhen anf Molasse und Kalk, 1000 bis 1500° hoch. Im Kaukasus auf Kalk, namentlich in Os- sien, 3000-- 3500‘ hoch. Im Gaue Hemschin, im pontischen Hochgebirge auf Urgestein, e. 5500’ hoch. : Im Gundelsh. Herbar als Palmonarie armena, calyce vesicario, flore pür- pureo, infundibuliformi, foliis echü. B. COryptanthera ADC, prodr. X, 9.29. 27.0. picta (Anchusa) Bieb. fl. taur. caue. L p. 127, Aus Gruüsien von Wilhelms erbalten. ° In der armenischen “ Provinz Exiwan auf trachytischem Boden, 2700 — 3000’ hoch. ß. Microsarpa. Aehnelt im Aeussern mehr der N. caspica (Onosma) Willd., unterscheidet sich aber dirch die breitröhrigen Kronen und durch die schwärzlichen Nüsschen. Im Gundelsh. Herbar als Pulmonaria vesicaria, echii Folio verrucoso, flore roeruleo ex insula Lesho. 632 28. N, intermedin Led. f. zoss. IH. p. 114. ' Meine Exemplare haben schmälere Blumenkronen.. Im Gaue Ban- bak im nutern Kankasus auf Trachyt, ce. 4000‘ hoch. 29. 0. enspien (Onosme) Wild. sp. pl. I. p. 775. Aus Grusien von K, Schmidt und Wilhelms erhalten, 30, U. pulla (Lycopsis) L. cod. No. 1114. Aus der Krim von Rögner erhalten. In Grusien auf Mergel und. Kalk, c. 1200 hoch. In der armenischen Provinz Eriwan, jenseits des Araxes, auf mit Salz geschwängertem Mergel, ec. 3000 hoch. Im Gaue Schuragel auf der Ostseite des Alagäs auf Basalt, c, 5500’ hooh; auf den Ruinen von Ani im. Pascha- lik Kars, c. 4500° hoch, auf Trachyt. und Peperit. VL Borrago (L.) A.DC, prodr, X, p. 34. 31. 3. offieinalis L. cod. No. 1406. Aus der Umgegenl von Brussa durch Dr. Thirke erhalten, VI, Psilostemon A, DC. prodr. X, p. 35. 32. P. orientale (Borrago) L. cod. No. 1410. In der Umgebung Konstantinopels auf Mergel und Kalk bis zu 200 Höhe, VOL Symphytum L. cod. No. CXCVIN. 33, 8. offieinnle L, cod. No. 1097. ß. Lanceolatum Wein. in Bull. de Is, soc. d. nat dr Mose, 1837. No. 7. p. 57. Bei Semlin an.der Donau; . bei Brussa von Dr. Thirke gesammelt, 34, 8. pexegrinum Led, ind. sem, hort, dorp- a 1820. p 4% Im Gundelsh, Herbar als S, cappadooiouin, folio suhrotundo aspero, Slore coeruleo, . 35. & aspexum Lepech. in Nov. ‚get, acald. Petrop, AN. p.444. In Grusien auf Källc- nad Mergelbodon schr Käufß 633 500 — 2500 hoch, und von da nach dem. kaukasischen Ge- birge, so in Ossien auf Kalk und Thonschiefer, 3000 —- 4000’ hoch. Im’ Norden der armenischen Provinz Eriwan auf ba- saltisch - trachytischem Boden, 4500 — 5500’ hoch. Im pon- tischen Hochgebirge im Gaue Hemschin anf Urgestein > “ 5500’ hoch, 36. 8. tauxiewm Willd, in Verh. natmf. Fr. zu Berl. TI, p 120. t. 6. f.1. Bei Brussa von Dr. Thirke gesammelt. 37. S. eaueasicum Bieh. A. taur. cauo, I, p. 128. Schr häufig auf jedem Boden in Grusien von 500 — 1800° Höhe; im südlichen Daghestan auf Kalkboden, 500— 1000° hoch. 38. S. ibericum. Siev. in Bieb. fl, taur. eauc, III. p. 647. Aus der Krim von Rögner erhalten. IX, Anch us & L. cod. No. CXCV, A: Euanchusa Gris. spie. N. Rum. et Bith. IL. p, 96. 39. A. officinalis L. cod. No. 1075, Häufig im Banat auf Jurakalk; bei Brussa von Dr. Thirke gesammelt, ß. Altissima Desf. cat, hort. par. ed. 3. p. 397. Im Bauate auf Jurakalk. . on 40. A. obliqua YVis. ind. sem. hort. patav. 1836. p. 4. Bei Brussa von Dr, Thirke gesammelt, " 41. A, hybeida Ten. il. nap. T. p. 65. 1.11. Bei Brussa, im Gungdelsh. Herb. als Buglosswin lusitanicum, echü folio, undulato. 42, A, angustissimn ‘0. Koch; ereeta, superne ramosa, pilis aceumbentihus canescens; Folig linearia, sessilia, inte- gerrima, acuta; Flores coryubosi (An serius racemosi?); Calyeis laeiniae iubum ex longitudine aequantes, Iato-incares, subito acutae, ciliatae; Corollae tubus longe exsertus; Forni- ces subinelusi, pilis erassis dense obsiti. Sicht der A. Gme- Int Led. am Nächsten, unterscheidet sich aber namentlich 634 durch den Mangel der Tuberkel, auf denen die steifen Haare stehen. Im Gaue Hemschin im pontischen Hochgebirge auf Urgestein, 0. 5500’ hoch, Im Gundelsh. Herhar als Bu- glossum armenum, angustifolium, altisstmum. 43. A. ochroleuen Bieh. 1. taur. cauc. I. p.125. Inder Steppe Dobrutsche, südlich von der Donau-Mündung. Aus Grusien von Wilhelms erhalten, B. Buglossum Behb, 1. exc. I. p. 343. "44, A. italien Betz. obs. bot. I. p. 12. Aus der Krim von Rögner und aus der Umgegend von Brussa von Dr. Thirke erhalten; in Grusien auf Mergel- und Kalkboden, e«. 1200’ hoch. j f. Azurea Mill. nach Rehb. pl. erit. f, 1229. In Grusien ziemlich häufig, doch mehr nach den Kur-Niede- rungen, hauptsächlich auf Mergel- und Lehmboden, 500— 800’ hoch; in der Provinz Eriwan auf trachytisch- basall- sehem Boden, e. 3500 hoch. Im Gaue Liwanch auf Thou- schiefer, Kalk und Melaphyr, c. 2500 hoch, y. Angustifolia. In der Ebene des Araxes in der Provinz Exiwan anf trachytischem Boden; ec, 2700 hoch. 6. Paniculata Ait. hort. kew. I, p. 77. Sihth. 1. 9 1. 163. In Grusien, mehr in dem obern Kurgebiete, auf Kalk ‚und Mergel, 1080 —2500° hoch. j 45. A. Baxreliexi (Buglossum) All. 1. ped. I. p # Bei Orschowa an der Donau i im Banate. 46. A. enespitosa Lam. illustr. No. 1818, Im Gundelsh Herhar als Buglossum perenne, humifusum, acaulon, eehi folio angustissimo. " 655 C. Buglossoides Behh, A. exc. I. p. 344. 47. &. naerophylia (Myosotis) Bieb. 2. taur, canc. L p-119. Im Kaukasus, namentlich im Gaue’ Leischkum, auf Porphyr und Kalk, c. 3000” hoch. 48. A. Aucheri A. DC. prodr. x P- 49, Aus der Krim von Rögner erhalten. a X. Lyoopsis (L.) DC. prodr. X, p. 124, 49. %. axvensis L. cold. No. 1116. Häufig in der Krim anf Thonschiefer und Grüustein, gegen das Meer, his 1000 hoch, j 50. %. orientalis L. cod, No, 1118. Im Gaue Sher auf sekundärem Kalk und Porphyr, e. 4000 hoch; im @aue Hem- schin auf Urgestein, c. 5500’ hoch. Im Gundelsh. Herbar als Buglossum orientale, . dore minimo coeruleo, folio au- gusto. 51. %. ereeta d’Urv. enum. pl]. arch. p.22. scheint sich doch durch den. aufrechten, nur nach oben wenig ästigen Stengel, durch weniger herausragende Blamen und durch, kürzere Kelch- abschnitte von L. miorantha Led, zu unterscheiden. Im Tschorukthal.auf Porphyr und Kalk, 2000 — 3500’ hoch. 52. Z. mierantha Led. in Pand, Beitr. zur- Naturk, IL. ?..65. Im Kaukasus, namentlich in Radscha, anf Porphyr und Thoneisenstein, c, 5000’ hoch, und im ossischen Gaue Dshaukom (Dschawi); in der Provinz .Eriwan in der Araxes - Ebene, c. 2700 hoch, und auf dem ‚Ostabhauge des -Alagäs, ce. 3500’ hoch, mit basaltisch - trachytischem Boden, 53. %. vaxiegatn L, cod. No. 1118. Schr hänfig in Gru- sien anf allen Bodenarten von 500 — 2000’ Höhe, Im Gaue Schuragel auf Trachyt, c. 4500 — 5000 hoch. 656 Vierte $ruppe®. Lithosperweae DC, in Meisn. gen. pl. p. 280. X. Onosma 1. eod. No. CC. A, Euonosma A. DC. prodr. X. p. 57. 54. ©. setosum Led. in Pauz. Beitr. 1. p. 70., Aus Gru- sien von Wilhelms und K. Schmidt erhalten. Tm Osten Sehirwans auf den leizten Mergel- und Kalkhöhen des Kau- kasus, 1000-1500’ hoch. Im Gundelsh. Herh. als Sya- phytum ereticum echii folio angustiori, longioribus villis korridum. i 55. ©. microspermum Siev. in Hohenack. enum, pl. Tal. p. 75. Aus Grusien von Wilhelms und K. Schmidt er- halten, ’ 56. ©. inctorium Bieb. 1. taur. eaue. 1. p. 131. m der armenischen Provinz Eriwan auf basaltisch - trachytisrhem Bo- den, ec. 2700° hoch. Aus der Krim von Rögner erhalten. 57. ©. echioides L. cod. No. 1005. ß. Arenarium W. et K, plant, Hung. rar.Iil. p. 308. Von Wilhelms aus Grusien erhalten; im frühern Chanate Gendsha (Tatarisch-Grusien) auf Porphyr, co. 800’ hoch. In der Krim von Rögner gesammelt. y. Hispidum C. Koch in Linn, XVIL p. 305. Auf dem Ostabhange des Alagäs auf Basalt, c. 3500 hoch. 58. ©. tenuiflorum Wild, sp. pl I, p. 775. im Gun- deish. Herbar als Symphytum armenum, echüi folio, Nore albo tennissimo,. Unterscheidet sich von O. rzpestre Bich. wesentlich, schon durch den Habitus. Der Stengel ist äslig, die Blätter sind breiter und mit weit inehr Tuhorkeln besetzt; die der Blütke erscheinen eirmnd-Janzettförmig, also an der Basis breit; endlich sind die Blüthen 'schr. schmal’ und fast eylinderförmig. 637 59. ©. rupestre Bich, fl. taur. caue. I. p. 132, In Gru- sien ziemlich häufig auf Kalk, Mergel und. Porphyr, 500 — :2000° hoch. Im Gaus Schuragel auf Trachyt, c. 4500° hoch. 60. ©. taurieum Willd, in Verh. naturf. Fr. zu Berl. IL p-122. O. erectum Sm. N. gr. t. 173. Im südlichen Da.he- stan auf Mergel, c. 2000° hoch; in der Umgegend von Kon- stantinopel auf Kalk und Mergel, 50 — 150° hoch; im Gun- delsh. Herbar als Symphytam echii folio angustiori, radice ruhra, flore Inteo, 61. ©. rigidum Led. fl. alt. I. p. 180. icon. t. 238. Bei Brussa von Dr. Thirke gesammelt. j 62. ©. giganteum (Lam.) Led. Hl. ross, IN, p. 124. Im kaukasischen Hochgebirge an der grossen Militärstrasse auf Thonschiefer und Trachyt , 5000 — 6000° hoch. j ‘63. ©. steliulatum W. et K. pl, Huug. rar. IL p, 189. p-173. In Grusien ziemlich häufig auf Mergel und Thon, 500 — 2000 koch; in’ Schirwan auf demselben Boden, 300 — ‘800° hoch. Im Gaue Perfakrek im pontischen Hochgebirge auf Urgestein, c. 5500 hoch. Ans der Krim von Bögner und aus der’ Umgebung von Brusss von Dr. Thirke er- halten. \ ° 64. ©, arınenum A. DC, prodr. X. p. 59. Im Gane Hem- schin im pontischen Hochgebirge auf Urgesiein, c. 5500° hoch, " j . B. Aponosma A. DC. prode. X, p. 65. 65. ©, serierum Willd, sp. pl. 1. p. 774. O. eleguns C, Koch in Linn. XV p. 306. Aus Grusien von Wilhelws and K, Schmidt erhälten; auf der Ostseite des Alagäs' auf Basalt, c. 3500’ hoch; im Gaue Daratschitschak auf Tra- ‚chyt,; 4500 —5500° hoch; im Tschorakgebiete, namentlich im Gane Sher, auf Kalk und Porphyr, ce. 4000 hoch, und im |. hoch. 638 Tschabantzthale auf Porphyr und Syenit, c. 5000 — 6500 . Be Gundelsheimeriö C, Koch in Linn. XVIL p. 306. Im Gundelsh. Herb, als Symphytum urmenum, oleae folio argenteo, flore Aavescente, ZU. Molikia Lehm. in Verh. d. natıf. Ges. zu Halle UL 2.793 66. Mm. coerulen (Onosma) Willd. sp. pl. I. p. 775. In Grusien sehr häufig auf Mergel, Kalk und Sandstein, 800 — 2500’ hoch; anf den östlichen Ansläufern des untern Kauka- sus anf Porphyr, e. 1500 hoch; im Gaue Narriman auf Tra- chyt, ec. 5000’ hoch. au Lithospermum (L.) Gris. spieil, fl, Bin. et Bil, IL» 84, A, Rhytispermum Lk. Handb. d, Kräut. IL 519 67. Lu, apulam (Myosotis) L. cod. No, 1067. Im Gun- delsh, Herbar als Buglossum luteum, annuım, minimum In Grusien auf Aeckern mit Kalk- und Mergelboden, 800— 1200° hoch. 68. I. Sibthorpianum Gris, spie. fl. Bum. et Bith. I. P.86. L. enwiflorum Sibth, A. gr. 1.159. Aus der Krim von Rögner erhalten. Hhenfalls auf Aeckern mit Kalk- und Mergelboden in Grusien, 800 — 1200’ hoch. 69. X. iierassatumn Guss. ind. sem. 1826. p.6, L- vense ß. Bich, fl. tamı. cauc. I. p. 121, ex p. In Grusien, namentlich bei Tiflis und Elisabethopol an. Wegen ımd Rän- dern, auch auf Aeckern mit Mergel- und Kalkboden, 500 1200° hoch, . . . 70... arvense L.'cod, No, 1069. In den Kurniederun gen bis über Tiflie anfwärts (häufiger als weiter. oben; yon 659 200 — 1200’ Höhe und aufsKalkc- und Mergelboden; aber auch in Hochgauen, so in Schuragel und Bambak auf Tra- chyt, c. 4500-—5000° hoch; ferner an der Westseite des Ala- gäs auf Basalt, c. 3500. hoch, und im Gaue Daratschischak auf Trachyt, 500° hoch. Auch aus der Nähe von Brussa von Dr. Thirke erhalten. $. Jlore ooveruleo; L. arvense 8. Bieh. fl. taur. caue. L p. 121. exp. Im tatarischen Grusien auf Mergelboden, 500 — 800° hoch; im südlichen Daghestan am wittlern Ssamur auf Kalk, oc. 1200° hoch. " B. Enlithospermum Gris, spie, 9, Rum. et Bith. II. p. 85. 71. %. offieinale L. cod. No. 1068. Im Gaue Radscha anf Kalk, ec. 4000° hoch; im fatarischen Grusien auf tertiä- rem Boden, 500—800° hoch; im südlichen Daghestan auf Kalk, ce. 1200’ hoch; am Südufer des schwarzen Meeres bei Risa auf Angitporphyr; endlich bei Brussa von Dr. Thirke gesammelt. 72. K. purpureo-coeruleum L. cod, No, 1072. In Grusien auf Kalk und Porphyr, 1000 — 1500 hoch; auf den JJetzten Ausläufern des untern Kaukasus auf Porphyr nnd tex- tiärem Gestein, 800 —— 1500 hoch; aus der Umgebung von Brussa von Dr. Thirke und aus’ der Krim von Rögner erhalten. XIV. Lithodora Gris. spie. fl. Rum. et Bith. IL. p. 85. 73. I. fruticosn (Lithospermum) L. cod. No. 1073. Im Gundelsh. Herb. als Buglossum fruticosum, Bosma- rini folio, Inst, rei herb, Anchusa angustifolia 0. Banlı, Pin, XV, Pulmonaria (L.) DC, prodr, X, p. 92. 7%. P. angustifelia L, cod. No, 1091. Aus Grusien von Wilhelms’ erhalten, 640 XVL Arnebia Forsk. fi. aeg. p. 62, 75. &. deeumbens (Eithospermum) YVent. hort, -Cels. 1.37. A. cornuta F. et M. ind. sem. hort. petrop. I p. 22. Am Araxes in der Provinz Eriwan auf trachytischem Gerölle, ©. 2700’hoch. Auf den ersten schirwanschen Höhen auf Kalk und Molasse, c. 1000° hoch. 76. 3. longiflora C. Koch; Perennis, molliter et albo- villosa, superne ramosa; Folia radiealia et caulina inferior linearia, priora ad basin attenuata, religua sessilia; caulina superiora et lloralia ovato-lanceolata, Noribns longe minora; Calycis lacinige oblongo-lineares, tubo eylindrico corollino duplo breviores; Faux eorollae immacnlata; Limbus aequalis; Stamina 3 superiora, duo inferiora, antheris oblongis filu- mento longiorihus; Stigma obconieum, emarginatum, bilohum- ve. Unterscheidet sich von A. echioides (Lycopsis) L. dureh längere und ungefleckte Blüthen, ist aber doch vielleicht zur Abart. Im Gaue Heimschin des pontischen Hochgebirges auf Urgestein, e. 5500° hoch. 77. 4, eehtoides (Lycopsis) L. cod. No. 4117. In Ar- menien und Brussa. Im Gundelsh. Herb. als Hohtoides cappadocica, Buglossi folio, flore Inteo. XVIL Alkanna Tausch in Elor. 1824. p. 234. A. Baphorrhiza A. DC. prodr. X. p. 97. 78. A, orientalis (Lithospermum) L. cold. No. a0rl. Auf der Osiseite des Alagäs auf Basalt, c, 3500 hoch; im Gaue Bambak auf Trachyt, ce. 4500° hoch. Im Gundeleh Herbar als Buglossum armenum, fiore luteo. 79. A. cordifolin C. Koch; Folia radicalia elongata, Al gustissime elliptica, cauina cordata, Nloralia contra cordato- laneeolata, omnia pilis albis strigosis, praeeipue eX margini- bus ohsita; Canlis erectus auf adsgendens, ex apiee zamosüh, ee —___e, nee 641 aut sunplex, villis albidis. horizontalibus obsitus; Calycis.la- einige lanceolatae, albo-villosae, foliis Htoralibus Anplo mi- ‚aöres; Nuenlae 'retienlatae, Jaeves. Aehnelt der:4. orientalis {Lithospermum) L., unterscheidet sich aber durch den Man- gel der Drüsen, Im pontischen Hochgebirge auf Urgestein, c. 5500’ hoch. . . „XV. ‚ Myosotis (L.) Koch ‚syn. 2.594, nn A Eumyosotis A. DC, prodr. X, p. 105.. "80. ML. sylvatien Hoffm,. Deutschl, FL I, p. 85. 0. Genuina. In Grusien auf Kalk, Mergel una Mo- Jasse; 800 — 1500° hoch; im gebirgigen Imerien auf. Porphyr und. Kalk, co. 2500° hoch; in Ossien auf-Kalk. und Thon- schiefer,. c..3500° hoch. Aus der Krim von Rögner und ans der Umgebung von Brussa durch. Dr. Thirke erhalten. .B. Semina: brnnneo -olivacea. . I. den Ganen Pertä- Trek und Sher, auf Porphyr,: 0.'4500° hoch.- - y. Alpestris Schmidt fl. hoh,, Cent, UL No. 225. Bei Brussa von Dr. Thirke gesammelt; auf der, Hochebene Schuragel auf Trachytboden , ec. 4500° hoch. ..' : 81. montann Bieh, 2. taur. cane. TIL p. 116. Eine husgezeichndte,; kinlänglich. von M. sylvatier: Hoffm. unter- schiedene Art. Nur im Hochgebirge, und doxt die kieblichste Erscheinung an ‚den .weniger..grünen Abhängen unterhalb .der Matten ;.im- pontischen: Hochgebirge; ‚6000 — 9000. bach, auf Zorphyr. und Granit. : Denen bee oh 32. I deusiliora C. Koch in Linn. XIX. p. 20: Unter- scheidet: sich von der verwandten MM. sylvatioa Hoffw. durch. lie ‚kleineren: und :sehr- kurz. gestielten: Blüthen, durch die teifere Kelchbehaarung : mid duxch:die Achenien. Iu’der- Form ws :die. Artsauch Achnliohkeit. mit. der M, sparsiflere Mik. 22r Bd. 60 Hof 4. Bere 52 Auf der :nördlichenSonte !des pontischen @ebirges auf Angit- worehy "rom Telsigen- Ufer des schwarzen Meeres bis" zu '4000° Höhe. Im ossischen Kaukasus auf Thouschiefer und Kalk, 3000 —- 4000” koch. Von Dr, Thirke-aus der Umgehuag von Brussa erhalten = : 2° ..00 in! . 83, MI ponticaC. Koch; Perennis, pilis strigosis eanesceng, änferne dichotoma aut simplex; Folia ohlonga, radivalia mino- va; Racemns elongätus, aphıyllus; "Pedieclli pählilum calyce pilis patulis, uneinatis'ohsito longiores;’ Laöiniae eälyeinae Ian- weolatae, serinsiconniventes;' Laeiniäe -corollas-parvae, erecio- patulae; Achenia brimneo-atra, oblonga, 'acutar : Steht der 'M. sylvatica Hoffn:; am’ Nächsten,‘ namentlich" der Alpen- for, besitzt .aher:"trotz.. der''Kleinheit keinen 'gedrungenen "Wuchs;:und unterscheidet‘ sich ausserdem dnreh ‘die anliegen- den Stengel- und Blatihaare und durch die’ kleinen Blüthen. Anch sind die :Achenien Jänglich und: spitz,. nicht rundlich. Im Gauce Homschin auf Urgestein, :e. 5500’ hoch. ' 84. m. intermedin Lie er. hort berol, Ip. 16% IR Grüsien auf Kalld- und Mergellioden , 500 — 18007 | hoch, Bei Brussa von Dr. Thiike-gesainniell, “ #. Lithüanica- Bess. in Led;:fl. ross. TI: p-- 146. In Aatarischen. Grusien auf ter iärem “und Por Plyr Boden; 0800 hoch, Ei, ; EEE "85: etriete Lic, nun; hort, berol; L p. 164: In Gru- ‚sten. auf Mergel und Kalk, -800 —2000° hoch, : In Ossion auf Kalk und Thonschiefer; von Dr. Thirke: bei’Brussa 8° ‚sammelt. 2 .86,.M hispida . Schal. 3 än! a Mag. natnıt. Fe. Pr "Bart. vn. "2: 229: In Grüsien unter denselben. Verhältnissen; - wie die "vorigeArt; ebenfalls von: Dr. Tihirke aus: der Umgegen! von Brussa’ erhalten. Diss Liedehour. (Flora: rossica II. | | | 643 2 147.) meine MM. häspida zu M. ströcta Lk. zieht, beruht anf einem Irrthum, der in dem 'Verwechseln der Btigqueiten beider Pflanzen seinen Grand -hat.: j 87. ME. versicolor' Behb. il. ex6; I. p. 341. In der rus- sischen Provinz Eriwan anf trachytischem Boden, “ 27007 hoch. “ ' 88. M. palustris With. arrang. br. I, IL 225, f. Strigulosa Behb, A. exe. I p. 342. In Grusien eben so an.Bächen wie bei uns, 4000 — 1500° hoch. 89. ML enespitesa Schulz A. stargard. som. Pr 11. Von Wilhelms aus Grusien erhalten. : : ee" 90. ME. involucrata Stev. in Men, de Ia soe, a nat.'de Moscou IH. p. 253. Am Kasbek im kaukasischgu Hochge- birge Auf Tracht, “ 5500‘ hoch. 'B. © Strophäostoma Endi. gen. pl. suppl. DIL p. 78. 91. Mi. sparsilloxa Mik. in Hopp. Taschenb. 1807. p.71. Am Ostfasse des Alagäs auf Basalt, c. 3500’ hoch, im Gau Daratschitschek auf trachytischem Boden, c. 4500° hoch; in Grusieh auf Kalk und-Mergel, . 800 — 2000 hoch, im Ge- birgsgau Radscha:auf Kalk, e. 4000 hoch, im witers Kan- kasıs im Gaue Lori auf Trachyt, ©. 3500° hoch; endlich im - pontischen Hochgebirge anf Urgestein, 5500— 6000’ hoch. "92. I. peduneulaxis ’Tirey. in Schrift. d. naturf Fr. zu Berl. VIL p. 147. Die Verwachsung der Achenien mit der Gynobasis ist ehen so gering, wie in der ganzen Aktheilung Strophiostoma , weshalb diese Axt, zumal: auch der Habitus‘ dafür spricht, durchäus ‘sicht zu Britrichtum ADC. proär. x 2192. gestellt ‘werden darf, Am Ufer 'des kaspischen Meeres. : \ [Yo 644 : Fate e Grupp & * Cynoglossene DC, ‚in. Meisn. Comm, p: 487. - . XIX. Echinospermum, Sw. in Lehm. asper. p. 113. Ar. Sclerocanyun DC. prodr. X, p. 142%,» 93. ®. Vahlianum Lehm. Asp. p. 132. In Grusien hän- fig auf Mergel- nnd. Kalkhoden von 800— 2500’ Höhe. . -Bi Lappula (Mnch.) DC. prodr. X. 'p. 136, 94, E. patulum Lehm. Asp: p. 124. Myosotis squar- rosa Bieh, Ü..taur. caue. I. p. 120. Sehr häufig durch ganz Grusien, auf allen dort vorkommenden Bodenarten, 800 — 2500” hoch; in der Provinz Eriwan, und zwar in der Araxes- Ebene anf ‚rachytischem Boden und bei einer Höhe von 2700 im Durchschnitt. Aus der Krim von Rögner erhalten, 95. 3. heterscanthum Led. suppl. ind, sem. hort, dor- pat: 1823.,p. 3... Im kaukasischen .Gan Badscha auf Kalk, 3500. —4000° hoch; im.obern Kurgebiet, im Gane Artahau auf Trachyt, e. 5000’ ‚hoch, . 96. W.. Eappala Lehm. Asperif, p. 121.: Mehr in den Niederungen Grusiens, aber auch in der grossen kaspischen Ebene auf tertiärem und angeschwemmtem-Boden, 300 — 1500' Auf den letzten östlichen ‚Ausläufern des. untern Kaukasus auf Porphyr und Kalk, 800 —1500 hoch, .. u 978. inarginatum. (Myosotis) Bieh. fl. taur. auch. 1 p.121. In Grusien auf Mergel und Kalk, “ 4200° hoch.. 98. EL. baxbatum (Myosotis) Bieb. fl. tanr. cauc, I. p.12l. Keineswegs weniger häufig als die vorige Art in Grusien und Sehirwan. und unter denselben Verhältnissen; in der kaspischen. Ebene selbst vorherrschend. Inder Krim auf Thonschiefet 1 und Diorit längs des südlichen Ufergebirges, bis zu „g000 Höhe, - 645 ‚Asperngo Lu cod. No, CCIL- :99, A. ron L. cod. No, 14411. Eben so 6 gemein im. Grusien-und Schirwan, als bei uns, und unter den näm-. lichen Verhältnissen, wie die: vorige Ari; ‚auch auf der Ost- seite des. Alagäs auf. Basalt, c. 3500°.hoch. .: Ans deni: nörd-- lichen: Daghestan. von: Dr. Siruve erhalten... . XXL Oynoglossum DC. prodr. X. p. 146. 100. ©. officinale I.-eod: No: 1082. In: ganz Traus- kaukasien.-ziemlich häufig und auf. allen’Bodenarteh bis zu einer. Höhe von 4000°; auch von Dr. Sirure aus dem.nörd- lichen Daghestan erhalten. B DEE: 101. €. pietam Ait. hort, kew, FEN Wr 7.291. In müt- lexn Kurgebiet auf teriiärem Boden, 1000 --2500°höch; auch im Gebirge, so in Radschai auf -sekımdärem Kalk, 3500 --- 4000’ hoch;.an der Küste im Pasohalik "Trebisönd auf Augit- porphyr bis zu einer: Höhe von‘ 1500; auch anf beiden Sei- ten des Bosphor--und in: der Umgegend von Konstantinopel auf Kalk und Mergel, ‚bis zu 800%.Höhe; -endlich- ron: Dr.- Thirke aus der Umgegend von. Brüssa exhalten. Bo 102. €. montanum L. 00d.- No. 1083. Lam. frana:- IL p. 277, : Im südlichen Daghestan auf ’Kalk' und Mer- sel, 800 — 1500% hoch; auf den letzten Ausläufern ‘des unten Kaukasus, auf tortiärein Boden wid anf Porphyrs 800--2000* hoch; En 103. €. Bioscoridis Vil, Ik d. Danpı. 1 wAs0. :{Im Gundelsh..Herbar als C, monianum' vironti Folio, ainuto- dore,. a \ j : 104. €. nebrodense Guss. prodr. 1. p. 216. In der Um- gegend von Trebisond anf Augitporphyr, bis zu 1500‘Höhe. 405, €. parvifolium C. Koch; :Caulis ramosus; villosus; ölia radicalin:: longe. potiolata, :ohblohgay; canlina sessilia 646 lineari- oblonga, omnia parva villis minus crebrioribus in- structa; Bacemus ‚plerumgue .duplex, 9—12-Norus; Calyx albo-strigosus, corollä paululum minor; Achenia parva, pla- niusenla, margine prominule destituta; Acnlei hamati.. Hin- sichtlich der Achenien- Grösse ähnelt diese Art‘ dem sehr ästigen C. nebrodense. Guss. Im pontischen Hochgebirge, im Gaue Pertakrek auf Urgestein, ce. 5500° hoch, XxIL. Omphalodes Much. meth. 410. . t Au . Paracaryum A. DC. prodr, X. 2: 159.5 106.:0:.strieta C, Koch in. Linn. XVH, p. 302.” : Sieht der O. rugulosa A. DC. wohl am. Nächsten, witerscheidet sich aber hinlänglich ‚durch die steiferen und grade ‚abstehen- den Haare :des Stengels, Im Habitns ähnelt die Pflauze auch der M. cristata (Cynoglossum) Lam. Im Surmaly'schen Kreise jenseits des Araxes in. der Provinz Eriwan auf Ira- ehytisch-basaltischem Boden; c. 2700° hoch“ 107. ©. pontien C. ‚Koch; Peremnis, : plurisaulis, rame- sa, albo-villosa, sed-villi caulini tuberenlo plano albo in- sidentes; Folia öblonga, integerrima, radiealia. petiolata, (cat- line sessilia; Racemus 5—8-florus, demum- elongatüs, sub- secnndus;. Flores .remoti,.. pedüneulo.-suo. minores; Calyeis laciniae oblongae,. deniqne rellexae; Nusulae denique hasi et stylo solutae, ex apice styli dependentes, ovato -acuminalae, echinatae; Alae glaberrimae, Iaerissimae, sed margine iur Hlexae, echinato.-tuberenlatae,- Achnelt im Habitus. am en sten der O. kirsuta. A, DC, ınd.O. stricta.C. Koch * Gaue Sher auf Porphyr und Kalk, 3500 — 4500 hoch. B, Maschalanthus, A. DO. prodr. x pl 108, ‘©. scoxpioides (Gynoglossum) Hacke in Jacg. Coll Sb:p- 3. ‚Aus Grusien von Wilhelms erhalten, 64 0 ‚Etxomphalodes A'DO: "prode. X. "p16L. 409. ©. cornifolia' Lehm. :in N. Schrift. 3 Gesellschinä* turk Fr. zu Berl. VI, Pi "97 te '5 als Omphalodes cappe- ‚doeich, corni folio. ö one X, \ Solenanthus Led, A alte, p. 198: MM 110. S. Tournefortüä A. DC. prodr. X. p. 164, . Gyno, slossum - stetwineum. ‚Desk. Ann. du.imus, Xp. 431..1: 36, Im. .Gnndelsh.: Herbar. als.: ymostaksum: ‚earpadbofoumn Aore minimo, longis staminibus donate; ” aa iin .. 141. 8, Biebersteinü A. .DC. Dradn. x. P 165: ‚Cymo- glossum stamtineumn -Bieb, fl, taur, cano. DIL, W 127: .Aus der Krim von Rögner erhalten. Bu n Det. 112. 8. mollissimus (Cynoglossum) Lehm, Aspenif. No. 129; Als Symphytum orientale im Pallas’schen Herbar, Es unterscheidet sich diese Art wesentlich von .$. Biebersteini: A: DC... Quich die Wurzelblätter, welche an der Basis. ‚sich Allmählig und nicht ;plötzlieh. verschmälern, ‚durch die nicht ‚gestielten,. Stengelblätier. und dureh :den. durch: Jange Blätter ‚unterbrochenen -.und.: einen.. grossen. ‘Theil Jies Stengels ein- ‚uehinenden Strauss, - i ; " ERW. Caooinia Sar, coroll, bot. (1832) p 1. %. % fi 1-6, 113. ©., ‚erassilelin, .(Barrago) Vent. hort. ‚Cels. t. 100. Aus ‚Grusion von K. Schmidt erhalten. _ . 114 C. RBauwolfi ©;.Koch in Linn. XV, p. 303. Im Gaue Lori, , alse im untern Kaukasus, auf Trachyt,. ce. 3500 hach, XXV. Mättia Schult. Observ. p. 30. 115. ML. punctata A. DC. prodr, X. 9: 167: Im Gun- ‚deish. Herbar 'als Cynoglossum urmenum, flore voseo, pro- ‚Sünde. laciniato , ealyce: tomentoso. ‚648 416. M. eriantha. Led.. f.. ross. I; p. 173. Im Gane Schuragel auf Trachyt, oc. 4500 hoch. Kan 117. M: glastifolin. 6. Don gen. syst. of: bet. IV..p. 310, Cynoglossum glastifolium Willd. sp. pl. L 764. Desf. aun. d. mus. 10, p. 430, t. 35. Im Gundelsheimer’schen Her- barium als Cynoglossum armenum, glastfoltunn, flore atro- purpureo.«' a ‘ er 118. I. angustifolia (Cynoglossum). "Willd; sp. pl'l P 763. Im Gundelsh.' Herbar als Eynöglossum' arena, minimum, flore campanulato, ooemileo; et nenne 149. Mieristatn® (Cynoglossum) Lam. illustr. No. 1800. Im Guündölsh:i Herbar als Oynoslossum: armoniin, Buglossi folio,, fructu umbilionto, eristato, »" weit Musa. : ax. Bindera Pal. it’ app. LP. "486; No, 101.WF. De \ je A, Pa) Fe = Be *.120. RM. pubescens C. Koch; Erecta, ramösissima,’ pie bescens; Yolia inferiora petivlata, reliqus sessilia, trapezoi- deaslänt oblongo-lanteolata, sed hasi subilo ‚attennata; -Inte- gerrima , tubereulis; planis et: pubescendid . instruelnz Rami ' striete patentes; Inflorescentia corymbuloso - panienlata; Caly- eis densissime lanafi laciniae lanerolatae, obtusae, demum huhu sorolljäuin € ex Tongitadine superantes; "Nuonlae oyato - aeimind- {ae, Blaberrimae, ala suam’ex latitndine aequantas. Unter- scheidet sich durch seine Behaarung hinlänglich, "md ‚gleicht im Habitns' der Oaooinia Rauwolfii C. Koch. Im ‚pontischen Hochgebirge im Tschabantzthäle anf Urgestein “und Porpliyr 5000 —6500° hoch. 121. R..corymbulosa ©, Koch, .\Caulis ereotus, glaber- vimus, 'inflorescentid eoryinbuloso- paniculatä; :Folia inferiort integerrima, oblonga glaberrima , longepetiolataz Snperiore ob- longo-Inneeolaia aut Ianocolata, sessilinz: Calyeis "Inciniat 649: lineares, lanatae, longitudine corollae tuhi ;' Styläs exsertus; Nuculae iovato--acnminatae, alae snae aegnilatae. Unterschei- det sich von R.’zetraspis Pall. durcli den Biüthenstand:, ‘der’ nicht tranbig ist, ‚ind -Anrch. weit grössere:Früchte, : Hierher gehören '- ohne Zweifel. Ri 'tetraspis: Schreuk- von : Eätjassk und Oynoglossum 'ldevigatum' Hb.. "Wilden. , das :wahrschein-: lich» ven: Pallasskterhme, «Ans: Grasieh: von: Wilhelms! erhallenswit 3 har min onen onen EEE are ae Meise an Vierte Abtke; | 1, ansiel Rochelieae A. DC. prodr. x. Pr 175. een \ SR, ‚Rochkelia, Reich. in Fl. 4824. p./ 243. j 12, = ‚disperma, (Lithospermum), L. nod, ‚Na, 1074, In Krı sien. auf Kalk- und Mergelboden, ‚800 — 2500. ‚hoch; im ‚Ss dlichen. ‚Daghesian auter- ‚denselben, Verhältnissen; i in ‚ger: Provinz. Exiwan „sowohl am. Ostfusse des Alsgäs, ‚c..3500%,, wie in der Ebene .des Araxes, 0..2700° hoch, anf trachytisch-, hasaltischem Boden; aus der Krim yon Bögner erhalten, i Man kennt nahe Yan 700 Arten dieser Familie, welche sich in den Tropen beider Exdhälften concentrirt und nach beiden Polen. him-allmählig. abnimmt, :so dass die kalten’ Be- gionen im Norden und Süden. keine, die kälteren- Länder der gemässigten Zone auf der nördlichen. Erdhälfte hingegen mmr einen Repräsentanten besitzen. Ferbena offieinalis L. scheint: nördlich: vom 54° n. B. nicht mehr vorzukommen, und wächst schon im nördlichen Deutschland seltner: - In England erscheint sie.zwax häufig, in’ Inland aber. gar. nicht; -. Der-Standort in Sehsttland! (Inverkeithing nach Dr. Par5ons) möchte zweifel- haft. sein. . Desio häufiger wächst unser Eisenkrant: in den \ 650 Ländern :auf. beiden. Seiten: des Mittelmeeres und im. Oriente (wicht in Sibirien) bis nach Japan. Wie'weit es sich südlich in Afrika exsireckt, wissen wir nicht; Schimper hat es. aber noch aus Adoa - gesendet. .. Auf den. Inselt nordwestlich von ‘Afrika ‚wächst. es, eben so wie auf dem Vorgebirge .der guten Hoffnung. .Merkwürdiger Weise hat man es, ausser in.Nepal; sonst nicht in Östindien beobachtet; es ‚scheint dort- die Tropen zu überspringen und dann wieder in Neubolland vorzukommen. In Amerika kommt es von den vereinigten Staaten bis ‚nach Brasilien, aber nicht so ‚häufig, als bei Ei uns, vor, In den wärmeren Ländern der gemässigten Zone, von den kanarischen Inseln bis an das kaspische Meer wid das persische Hochland hat man Verbeia sepina L: Veobächtel, Eine 'grössere Verbreitung besitzt wiederum 'Lippie nodiflora (Verbena) L. durch die südlichen Staaten Nordamerika’s bis nach Pera und in den wärmeren Ländern auf beiden Seiten. des Mittelmeeres südlich bis nach Abyssinien und sogar Sc- aegambien östlich bis nach Persien. Piter agnus casins L. hat man zwar im ganzen Oriente bis nach Persien hin- ein, aber nur in den Ländern nördlich vom. Mittelmeere be- ohachtet, ' Betrachten wir nun. die Verbreitung der Verbennocen im Allgemeinen, so schen wir die heissen Länder Amerikas mit: mehr als 3/, vertreten; es sind hanptsächlich ächte Ver- benaccen (über 300), weniger Vitioeen (gegen 60), welche letztere wiederum vorherrschend in Ost- und Hinterindien und auf deren Inseln (gegen 150) wachsen. Acchiö Ferbenacsen haben‘ genannte. Läyier nur .7,: zu denen noch 2 „Äricennicen kommen. : ‚Nordamerika hesitzf 15, das’ südlichste' Anıd- vika hiugegen.nur 4Art, ‚Neuholland und die dazu gehörigen N h j a.“ 651 Inseln sind mit 40, Madagäskar und die dabei, also im Süd- osten Alrika’s "liegenden Inseln mit 125" Südafrika mit 16 und die im ‘Nordwest von Afrika hefindlichen Inseln mic 4 Arten vertveten. Aus dem heissen Afrika kennt man bis jetzt 16, aus den Ländern wn das rotlie Meer 10, aus der Mon- golei nur 2 und endlich aus China id apa 18 Arten, . Was die Art des Vorkommens der 3 von mir aus dem Oriente gesammelten .Verbenacgen. anbelangt, so. wächst Ver- bena efficinalis L.,. wie: bei nns,. auf Rändern und. trock- nen, und. dürren Stellen, :- Löppia. nediflora .(Verbene) Lux hingegen kommt an. feuchten. Orten in der Nähe .der ‚Kluss- mündungen. am kaspischen Meere vor. . Pitex agnus castus L. sah ich auf der Südküste des’schwarzen Meeres in Form kleiner Hecken, . Erste 6r uppe Verbenene Schauer in DO. prodr. XL. pP: 525, 1. Verbena (L.) Meisn, gen. pl. p. 299. 4. V. officinalis L. eod. No. 164. In der Krim auf Thon- schiefer und Grünstein bis zu 1000° Höhe; in Grusien- anf terliärem Gestein und Porphyr, 500-2500’ hoch; in Schir- wan auf-demselben Boden, 50-—800° hoch. Aus der Nähe von Brussa durch Pr. Thirke erhalten, ö M. Lippia (L,) Kunth in H, et B. noy. gen. et sp. II. p..262.. - 2, Mu. nodillorn (Verbena) L..cod. No,159. Am kaspi- schen Meer au der Mündung der Flüsse auf Gerölle ‚und au- geschwemmten Boden,.. von ‚Wilhelms. und K, Schmidt erhalten. 652 .., Zweite Gruppe, - Viticene Schauer in DC. prodr. XL p. 620.. Il. Yitex L. cod. No. DCCCLYN. 3. V. agnus. castus L. eod, No. An der Kleinasiatischen Küste hier ımd da östlich bis zum Ausfluss des Tschornk auf Augitporphyr; von Wilhelms aus Grusien und von Dr. Thirke aus der Umgegend von Brussa erhalten. j " Belagineae Lind. iitrod. ed. 2: 9: 27% Lindley 'stellt das Geschlecht Gymnandra Pall., was bisher bei den: Scrophularineen und zwar in der Gruppe der Veroniceen gestanden hatte, zu den Seldgineen, Imit dench‘ es ‘auch in vielen Punkten übereinstimmt, ‘aber in ebei 50 vielen anch' wiederum :abweich, Choisy, der Bearbeiter der Selagincen im DeCand, Prodromas, macht darauf ‚auf- merksam, und hebt besonders hervor, dass Vegetation, Ha- bitus und Vaterland von Gymnandra Pall. durchaus von de- nen der Selagincen ‘verschieden sind, Der frühere Standort bei den Veröniceen, von denen die Gymnandra-Axten durch- aus nicht.so' sehr abweichen ,. als:Lindley meinen musste, ‚möchte-'vielleicht später wiederum anzunehmen sein, insofern man ‚hicht eine besondere. Familie bilden will. .. Die bis jetzt bekannten 121 Selagineen kommen mit Ausnahme- einer ein- zigen Art, die auch in_Abyssinion wächst, nur in Südafrika vor, während die 7 Gymnandra-Arten in den Hinalaya- ländern, auf dem. armenischen Hochlande und in Nordasion wachsen. Eine Art geht von Kamischatka auch nach Ame- rika über, : Gimnandra Pall. Reis,'n, A, südl, "Stat, DIE p. 710. No. 60. wart. 6. stolonifera C. Koch in Lim. XYIL p. 289. unter- scheidet sich von den übrigen Arten wesentlich durch die Sto- 653 lonen:und durch die beiden nicht schmalen und nicht herab- hängenden Abschnitte "der" Unterlippe. - G. armena Boiss. diagn. pl. nov. orient. IV. 9. 75. und’ in DC. 'prodr. XIE p. 26. (wo übrigens &, stolonifera;, obgleich . schon. 1843 bekannt gemächt, übergangen ist) möchte nur -ein nicht. mit Ausläu- forn: versehenes Exemplar sein. Die Blätter, welche Bois- sier ganzrandig augieht, lässt Choisy auch ‚gekerbt sein. Ich habe Exemplare, wo sich ganzrandige und.eniferni ge- sägte Blätter zu gleicher Zeit vorfinden. In den Hochtkälerni im aulern Kaukasus auf mit, Trachyt- Unterlage versehenen Matten, 3000 — 5000’ hoch.. ...Globulariaceae DC. 1. frang. IL 9 427. . Die kleine Familie der Globulariaceen., aus, 10 Arten be- siehend, wächst nur in Europa und zwar vorherrschend in den wärmeren Ländern und im Oriente.- @. Alypım U: al- lein ist zugleich auch auf der Nordküste Afrika’s vorhanden, G. salzcina Lam. wächst aut den Inseln nordwestlick von Afrika. Was as Vorkominen der Globulariaceen anbelangt, so lieben auch ‘die des Orientes, wie die Deutschlands, fel- sige, aber bewachsene Abhäuge, namentlich von Kalkbergen. Aüs-Deutsehland kennt man 3, von denen eine (G, nzdicau- lis L.) bis jetzt noch nicht im Oriente: gefunden. ist, dagegen: wachsen 3 im Oriente, die Deutschland fehlen. Ich habe nur '3 Arten aus den Ländern meiner Reise in die Heimaih ge- bracht; von ihnen ist eine bis jetzt noch unbekaunt gewesen. Zu Globularia L. cod. No. OXVIIL. 1.6. vulgaris L. cod. No. 788. Von Willielms aus Gensien erhalten. j \ 2. & trichosänthos F. et M. ind. sem. hort, petrop. 1838, 7. 36. ° Hinsichtlich des Habitus und namentlich der 654 Blätter steht diese. Art der G. cordifolia L. näher, als der 6. vulgaris L., mit der die Blüthen am Meisten üherein- stimmen: Grisebach hat deshalb schr Unrecht, die 6. ir)- chosanthos F..et M. als bithynische Abart der G. vulgaris L. zu betrachten. Die weit grösseren und breiteren Blätter der letztern sind stets mehr oder weniger genervt-genderf, was bei der erstern nie der Fall is. Auf dem Ostabhange des Alagäs anf Basalt und Trachyt, c. 6000’ hoch, : Aus der Umgegend von Brussa, wahrscheinlich vom Olymp, erhalten, 3. 6, pallida C, Koch; Radieans, glaherrima; Folia ra- dienlia spathulata, uninervia, apice emarginata et dentieu- late aut integriuscula; canlis secundarii florigeri distantia, ob- longa, acuminafa, sessilia; Involueri phylla (aut Bracteae) ovata, acuta, interiora angusliora, ovato-Ianceolata, enlyet dupla breviora, hirsutiuseula ; Calyeis laeiniae anguste Janceo- latae, aristatae, hirsuto-ciliafae, fuhum eorollinum longe su- perantes; Laciniae corollinae pallidae (albae aut sulphureae), lineares, 3 duahus duplo longiores. Steht zwischen der 6 trichosanthos F. et M. und der @. cordifolia L. Mit der erstern hat’ die Art die schr schmalen Kronahschnitle gemein, unterscheidet sich aber durch die kurzen Deckblätter. 6. cordifolia L. ist am Sekundär- Stengel weit weniger heblät- tert. Aus dem Tschabantzthale im Gane Sher auf Urgestein und Augit- Porphyr, 5000-7000 hoch. . Sesameae DC, theor. ed. 2. p. 247. Die kleine Familie der Sesameen kommt fast nur unter den Tropen vor, ausser denen nur Südafrika (5) und Nord- amerika (1) Repräsentanten besitzen. Die 28 Arlen sind. aus serdem. so vertheilt, dass die meisten (12). in den heissenLät- dern Amerika’s wachsen, Ausserdem keumt man 4 Arten aus 655 Ostindien, :1 Art von den Inseln des indischen Archipels und 5 Arten aus dem tropischen Afrika. Eine einzige Art, das ächte Sesamkraut, wird in den wärmeren Gegenden des Orien- tes allgemein angebaut und das daraus gewonnene Oel im ganzen Orient zu verschiedenen Zwecken benutzt. Sesamum L. coll. No. DECCIL. S. indieum DC. pl. rar. du jard, de Gen. p. 18. . 5. y. Orientale L. cod. No. 4602. In der Ebene des Araxes in der armenischen Provinz Eriwan, in den Niede- rungen im Westen des kaspischen Meeres und im Gaue Per- takrek angebaut, Acanthaceae R. Br. prodr. p. 472. . Nach der neuesten Monographie dieser Familie beträgt die Anzahl aller. his jetzt bekannten Arten bereils'gegen 1500; s ist wahrscheinlich, dass sie dereinst, wenn die Erde mehr erforscht sein wird, vielleicht um das Doppelte steigen wird. Die Acanthaceen tragen namentlich zur Charakterisirung der Tropenwelt bei, während ausserhalb der Wendezirkel ihre Verbreitung allmählig sich so verringert, dass sie nur noch än Oriente durch 3, in Südenropa durch %, in Nordafrika aluech 1, in den südlichen Staaten Nordamerika’s aber schon durch 13 Arten vertreten sind. Reichlicher. erscheinen die ‚Acanthaccen ausserhalb der Tropen auf der Südhälfte, wo Südafrika schon 1/4, besitzt. - In der Regel ‚herrschen einzelne Geschlechter in einzel- en. zusammengchörenden Ländergeuppen -vor — selbst Ma- dagaskar hat einen besonderen Formenkreis in Hypoestes R, Br. —; während die Gruppen sich über die ganze Erde mehr ‚oıler:weniger gleichmässig verbreiten. „Hiervon machen die 656 300 Gendarusseen,: von denen ®/, in: den wärmeren Ländern Atnerika’s wachsen; und die 16 Andrögraphideen, von ‘de- aeg. nur.:eine ‚auch «in. ‚Westindien : 'vorkommt,. : während sie sunst-äuf-.Ostindien beschränkt sind, wiederum eine Ausnahı me, Eben s6 kommen die 42 ächten Adcanthaceen nux in der .alten, die 80 Aphelandreen hingegen, mit Ausnahme von 5 Arten, in: der ‚neuen 'Welt vor. Auch für die Ge- sehlechter“findet bier ‘und da, 'aber umgekehrt, statt, dass ihre Arten sich nirgends concentriren, sondern üherall ver- breitet sind, Es.gilt. dieses unter andern für Adhatodu NrE i an Was die Verbreitung der Avanthaceen anbelangt, so hat das tropische Amerika, einschliesslich ganz Brasilien und Chili, die meisten Arten, nämlich über %/, und zwar: 48 Anochmacantheen, 15 H; fygrophilcen, 148 Rucllicen, 20. Bailericen,. 75 Aphelandreen, 300 Gendarusseen, 31 Eran- ihemeen, s “47 ‚Dichiptereen und 1 Ändrögraphidee.“ Nächst- dem. kommt Ost- und’ Hintörindien mit dei Inseln mit nahe‘ Ye das sich in. der“ "Weise vertheilt, dass auf die Anechme- cantheen. 39, aüf die Hygrophileen 37, auf die Rucllieen 175, auf de Barlericen 70, auf die Acantheen 7, auf die Aphelandr. sen T, auf die Gendärussesn 49, äuf die "Eran- themen 39,, auf di ‚Dielipiereen 60 ind anf“ die Andıo- graphideen 16 kom Dass Südattika Yıs Aller Adünihadeen Yösikzt, ist schön gesagt; su 5 AÄntehiiacanihein, TH iygrophilee, 8 Ruellicen, 15 Barlericen, 23 (über die Hälfte allet) ‘Acan- iheen, 33 Gendarusseen,:5 Eranthemeen und 40 Dichipte- ren. “Die Zahl: für das. westliche. tropische. Afrika, für Ma dagaskar und die' dabei‘ hefindlichen Inseln und’ für. die Länder am roihen Meere Ist :hedenisud, wenn man bedenkt, . wie wonig' diese Ländergeuppen bekannt ‚sind, ' ‘Aus dem ersieh 657 sind 42 (4 Anechmacantheen, 7 Hygrophileen, 6 Ruel- licen, 8 Barlericen, 3 Acantheen, 1 Aphelandree, 5 Gen- darusseen, 3 Erauthemeen und 5 Dicliptereen), aus Ma- dagaskar u. 8. w. 76 (2 Anechmacanthen, 1 Hygrophilee, 10 Ruellieen, 7 Barlerieen, 1’ Aphelandree, 16 Genda- rüsseen, 5 Erantheineen wird 34 Dicliptereen) und aus der Ländergruppe des rothen Meeres 74 Arten (3 Anechnacan- then, 2 Hyjgrophileen, 11 Ruellicen, 15 Bärlericen, 5 Adantheen, 25 Gendarusseen, 2 Eranihemeen und ti Di- cliptereen) bekannt. “ "In den übrigen Ländergruppen, wo überhaupt noch hier- her gehörige Pflanzen wachsen, ist ihre Verbreitung sehr ge- ing. Sie ist zum Theil schon angegeben, und ich habe nur hinzuzufügen, dass ausserdem noch 22 (2 Anechmacan- then, 1 Hygrophilee, 6 Ruellicen, 3 Eranthemeen, 2 Gen- darusseen und 8 Dioliptereen) aus Neuholland und den da- bei liegenden Inseln, 12 (4 Hygrophilee, 2 Ruellieen, 1 Barlerice, 1 Eranihemer und 7 Diecliptereen) aus China und Japan und 1 (Genderussee) von den .kanarischen Inseln bekannt ist. Die 4 südenropäischen, die 1 uordafrikanische und 2 orientalische Formen dieser Familie gehören der Groppe der Acantheen an, während noch eine Dielipteree (Hypoe- stes tiflora B. et S.) in Kleinasien und | in den südlichen Ländern des Orientes wächst. Von den 3 aus dem Oriente bekannten Acantheen habe ich nur Acanthus mollis L. nnd zwar auf den Runitien einer Kapelle bei der leider zum grossen Theil verfallenen Sophien- kirche bei Trebisond ‚gefunden. Acanthus N. v. E. in Wall, lea as. tar. III. p. 76 u. 08, A. mollis L. cod. INo, 4646, Auf dem bereits näher be- zeichneten Standpunkie. 22x Bd, 65 Heft. 42 658 Orobancheae. Diese interessante Familie concenirirt sich in der ge- mässigten Zone der nördlichen Erdhälfte, doch se, dass in- nerhalb dem 30. und 50.° N. B. die meisten Arten wachsen, So kommen selbst in dem gemässigten England nar 8 Oro- bancheen vor. Aus Mittel- und Südamerika kennen wir eben so wenig eine Art, wie aus Nenholland und den anderen da- selbst herumliegenden Inseln. Java hat deren. 3, und von der ostindischen Ländergruppe haben die nördlichen Gegenden am Fusse des Himalaya noch die meisten; trotz dem hesitzt sie im Ganzen nur 11 Arten. Merkwürdiger Weise ist noch keine Art aus China ımd Japan beschrieben, obwohl genannte Länder, das eine zum grossen Theil, das andere ganz ZWwi- schen den oben näher bezeichneten Breitengraden liegen. Von Afrika ist der Norden am Meisten (mit 14 Arten) vertreten, während das Kap 2 Arten besitzt. Auch aus Senegambien ist eine Art beschrieben. Die Länder rings um das rothe Meer, namentlich Arabien und Acgypten, haben uns bis jetzt 8 geliefert. Von den Inseln nordwestlich von Afrika kenien wir 4 Orobancheen. Buropa hesitzt die meisten bekannten Arten dieser Familie, nämlich 83; viele von ihnen wachsen auch im Oriente und in Nordafrika, breiten sich aber selbst noch weiter aus, nämlich nach Sibirien und nach den Län- dern am Himalaya. Aus den nördlichen Ländern des Orien- tes sind 52, aus Sibirien endlich 18 hekannt *).. Die 6 *) Nach DeCandolle’s Prodromus wächst aber kaum mehr als die Hälfte in Sibirien; es ist zu bedauern, dass die Bearbeiter dieses so verdienstlichen Werkes grösstentheils bei der Angab® des Vaterlands sehr ungenügend gearbeitet und namentlich un“ sere beiden Journale: Linnaea und Flora kauin benutzt habe. 659 sammisnmme aller beschriebenen Orobancheens beträgt nach der neuesten Monographie über anderthalb hundert; man muss aber bedenken, dass ein sehr grosser Theil der Arten später sich kaum als Abarten herausstellen wird. j Von den 52 orientalischen Orobencheen habe ich nur 28° gesammelt; 11 sind jedoch darunter, die entweder neu sind oder wenigstens his dahin weder auf dem kaukasischen Isth- mus, noch in Armenien und Kleinasien beobachtet wurden. Aus Deutschland hat Koch in seiner Synopsis 26 Arten, von denen 14 zu gleicher Zeit im Oxiente wachsen, heschrieben. Was das Vorkommen der von mir gesammelten Orobaz- cheen anbelangt, ‚so sind die Arten dieser Familie zunächst von den Pflanzen abhängig, auf deren Wurzeln sie schma- rotzen. Man findet demnach auf Steppen: Phelipaca vamosa (Orob.) L., P. lanuginosa C. A. Mey., P. arenaria (Orob.) Borkh, Orobanche Epitkymum DC. und O. caryophylla- cea Sm., auf trocknen, unfruchtbaren Stellen hingegen: P, Mutelöi Fr. Schultz, P. macrantha.C. Koch, P. longiflora (Orob.) Pers, P. arenaria (Orob.) Borkh. 8. elonguta, P. armena C. Koch, Orobanche alba Steph., O.. Epithymum DC, #. ferrugineu, O. vulgaris DC., O. rubens Wallr;, 0. caryophyllacea Sın., O. connata C. Koch und ©. co- mana Wallr., im Schatten endlich Orobanche Hederae Dub, und O. Zucorum Al. Braun. Im Gebirge sind die Oroban- cheen weit seliner, ‚nnd ich sammelte nur in ruchtharen Hochthälern O. stigmatodes Wimm,, O. alpigena C. Koch und Phelipaea syspireusis C. Koch, aber in Wäldern Anoplon cocoineum (Phelipaea) Pers. und Larhraea Squamaria L. ß. major. a 42% 660 1. Phelipaea C. A. Mey. in 1. alt. IL, p. 459. „A. Trionychion Wallr, diask. Orob. gen, p-85. - 1. P. ramosn (Orobanche) L. cod, No. 4592. Oroban- che ramosa des Gundelsh. Herbars. In Ciskaukasien auf tertiirem Boden, 800 — 1200’ hoch. 2.P. Mutelti Tr, Schultz in Mut. 1. frang. IL p. 85%. At. suppl. t. IL £.5. Mit Unrecht bildet Mutel die. Kron- abschnitte ganzrandig ab. Phelipaea caesia Gris. spie. Il. Rum, et Bitlu I; p. 59. möchte wahrscheinlich, ‘ Orobanche minor cocrulea Buxb. Cent, IM, 1.1. £ 2. auf jeden Fall hierher gehören. Von Dr. Thixke ans der Umgegend von Brussa erhalten, In der Kur-Niedernag auf der Wurzel von Beifuss, 3. P. macranthıa C. Koch in Linn. XVIT. p. 219; Sen- pus simplex aut snpexne ramosus, glabriusenlus „ sub squa- mis patentibus et superne pubernlus; Squamae glabriuseulae; Spica densa; Bracteae nervosae, oyato- aut oblongo -lanceo- iatao ut Calyx et Bracteolao glanduloso - pubescentes, lacinias ealyeinas friangulari -lanceolatas aequantes aut jis breviores; Bracteolae lineares, calyce biöviores; Corolla pubernla, CR Iyee triplo longior, reetiusenla, medio eonstrieta, fance mi- aus inflata,, lobis ovatis, eilialis; Stamina glaberrima, eoralli ‚duplo breviora; Antherarum margines villosi; Stylus gla- hrinsculus, stigwate bicapitato, Scheint hellviolett zu blühen, obwohl die Blüthen getrocknet eine gelbe Farbe hesitzen. Steht zwischen 0. Hohenackcri Beut. ınd O. wricholobs Rent,, dio beide wahrscheinlich sogar hierher gehören. möch- tem. Die erstere hesitzt unbehaarte Staubbeutel, die letztere einen drüsigen Kelch und. längere Kelchabschnitte. “Sie hat aber auch eine grosse Verwandischaft zu O. indica 6, Dolls namentlich wegen der grossen Blüthen, unterscheidet sich a En a 661 jedoch durch die dichte Achre. Auf dem Salzmergel bei Kulp in der russisch -armenischen Provinz Eriwan, c. 3200° hoch. ß. Venosa; Bracteae plurinerves, ovato-lanceolatae et Bracteolae lineares tubum campanulainm, quadriidum, vix puberulum, venoso -nervosum paululum superantes; Apex laci- »iorum calyeis iriengulari-lanreolatarım vix dimidium eorel- lae .tubum atlingentes; Spica laxiuscula. Diese Abart scheint sich allerdings der. ©. indica @. Don zu nähern, un- terscheidet sich aber von dieser haupssächlich durch den Kelch und die Brakteen. Vielleicht thut man nach dem Bei- spiele Ledebonr’s (f. ross. IN. p. 3183.) am Besten, O, indica G. Don, O. Mutelii Fr. Schultz und O. Hohenackeri Reut. nur als Abarten der O. ramosa L, zu beirachten und ihnen daun noch ©. mucrantka GC. Koch hinzuzufügen. . Von Wilhelms aus Grusien erhalten. j 4, P. iongiflera (Orobanche) Pers. syn. plant, N. p.181. In .der Ebene des Araxes der eriwan’schen Provinz, 2700 — 3000 hoch. Von Wilhelms aus Grusien erhalten. 5. P. Ianuginosa (. A. Mey. in Led. fl, all. U. p. 460. icon, pl. fl. ross, t. 377, Auf den Steppen im Gaue Da- raischitschak, 4500’ hoch. Ans der Krim von Rögner er- halten. 6. P. arenaxia (Orobanche) Borkh. in Rocm, n. Mag. L».6. Im südlichen Daghestan, c. 800° hoch. Aus Gru- sien von K, Schmidt; aus der Krim von Rögner er- halten. ®. Elongata ; Orobanche arenuria Var. Reich. icon. bot. Gent, VII f. 934. Crispulo-pubescens, simplex; Scapus elongatus, simplex ,.suloatus, inferne distanter, superne dense spicätus; Squamae paene omnes floriferae, ovalo-Janceolatae, ealyce breviores; Bracteolae lineares, hasin laeiniarnm calyeis 662 lanceolatarum attingentes; Calyx postice ad basin fissus, 4-, raro 5-Adus; Corolla medio constrieta, emvaia, violacea; Laciniae labii inferioris oblongae, superioris ovatae, omnes ereeiae; Filamenta glaherrima, sed margo loculorum antherae villosus; Stylus stamina. louge superans, emergens, glandu- losus. Unterscheidet sich durch die Grösse von der Haupt- art, aber auch dadurch, dass der Griffel die Antheren über- tagt. In der Ehene des Araxes, ce. 2700° hoch. 7. P.eoerulen (Orobanche) Yill. hist, d. pl.de Daupk. p. 406, Von Wilhelms und K. Schmidt aus Grusien erhalten. 8. P. syspirensis C. Koch; Simplex aut ex basi ramo- sa, puberula; Squamae et Bracteae oblongo - lanceolatae; Bracteolae lineares, bracteas et lacinias Janceolato - angusta- tas calyeis quadrifidi aequantes; Corolla eurvatula aut ere- cliusenla, sub medio constrieta, ex parte superiori infundibu- Iformis; Labium superius emarginatum; Lobi labil inferioris oyati, ciliati, subaequales, denique relexi; Filamenta glaber- vima; Aniherae loculorum margines villosi; Stylus glandulo- siusenlus, staminibus longior; Stigma retusum, bilobum. Be- sitzt die grossen Blüthen und die dichte Aehre der P. coerw- lea (Orobanche) Vill., hat aber einen 4-spaltigen Kelch’ ul länglich- (nicht eirmd-) Innzettförmige Deokblätter Im Tachabantzthale des Gaues Sher, ce. 5500° hoch. 9. P. Invandulacen (Orobanche) Behh. pl. erit. Cenk vH. p.935. Orobanche Schultzii Mut. A. frang. Allı suppl- tw I12£2% Ba #. Elegans; Ramesiuscnla, lanuginosa; Squamae ovato- Ianceolatae, gemmas steriles ant ramos fulerantes, wehrat) Bractene albo-Iannginosae, ealyce nervoso puberulo zuinores; Braeteolae Iineares, cum calyce saepe ex parte inferjori coR- matae; Calyx postice fissus aut integrinseulus, irzegularilet 663 5-—-6fdus et deniatus, laeiniis.lanceolato-suhulatis; Corolla atro -violacea, supra germen constrieta, enrrato - falcata z„ ÄR- flata, laeiniis subaegnalibus, ovatis; pilis artionlatis, violaceis externe et interne vestitis; Tilamenta- glaherrima; Aniherae ex margine loeulorum villosae, acutae; Stylus glaber. Unter- scheidet sich nur durch eiwas grössere Blüthen und den eigenthümlichen Kelch. Interessant ist, dass hier die eine oder die andere Brakteole bisweilen bei der Verwachsung der Kelchblätter in das Innere der Kelchröhre gekommen ist. Von Dr. Thirke aus der Umgebung von Brussa erhalten, - B. Cistauche Lk, et Hoffm. 1. port. I. p. 319. 10. ?. axınena C. Koch in Linn. XV p. 291. In der Ebene des Araxes in der russisch-armenischen Provinz Eri- wan, 2700° hoch. IL. Orobanche C, A. Mey. fl. alt. IL p. 450. 11. ©. alba Steph. in Willd. sp. pl. IL p. 450. Buxb, Cent. DI. t 2. O. co.orata C. Koch in Linn. XVIL p. 291. Unter dem Namen 0. alba Bieb. habe ich in den verschie- denen Herbarien hauptsächlich Abarten der 0: Epithymum DC. gesehen. Selbst die Exemplare von Bieherstein und Ledebour des Berliner Herbaxiums sind andere Arten, die mit O. alba Sieph. gar keine Aechnlichkeit haben. Im Will- denow'schen Herbar (No. 11600.) ist von den 7 Blättern viel- leicht nur das Exemplar auf Blatt 1 richtig. Auf Blatt 2 umd wahrscheinlich auch 7 ist O, vulgaris DC, Blatt 3 und 4 ent- halten Varietäten.der-O. Epithymum DC., Blatt 5 hingegen O. comana Wallroth. So möchte auch die O, alba in Rei- ehenbach’s Iconographie (Cent. VH. f. 912.), welche nach einem kaukasischen Exemplar angefertigi wurde, zur O. Epi- !hymum DC. gehören. Grischach hat das Verdienst, auf 664 diese Verwechselungen zuerst aufmerksam gemacht zu haben, indem er an der Buxbaum’schen Abbildung, als der Grund« lage der O. albe, festhält. In der Ebene des Arazes „die 2700’ im Dirchschnitt hoch liegt, gesammelt, 12. 0. prainosa Lapeyr. suppl. p. 87. Aus der Krim von Rögner erhalten. . 43, ©. Epithyımaan DC. Sl. frang. II. p. 490. Im südli- chen -Daghestan, c. 800° hoch, £..Sordide, unterscheidet sich durch schmutzig- braun- gelbe Blüthen and dass‘ sie auf Leguminosen-Wurzeln schma- votzet, Ebenfalls im südlichen Daghestan. j y. Ferrugineg C. Koch in. Linn. XVU. p. 291. unter- scheidet sich von der Hauptart durch gedrängtere, Blütken und durch weit schmälere, lanzetiförmige Kolchblätter. 0. alba Rohb. icon. bot. Cent: VI. £, 912, gehört ohne Zweifel hier- her und nicht zu O. leucantha Gris., die sich durch weisse und behaarte Blüthen unterscheidet, Was Reichenbach sonst nach deutschen Exemplaren als O. alba (f, 913 1,914.) abbildet, gehört wahrscheinlich ebenfalls in den Formenkreis der O. Epihymum DC,, obwohl Grisebach Fig. 913 zu seiner neuen Art O. Bartliugii, die in DeCand, Prodro mus übergangen ist, zieht, In der Ebene des Ayaxes, & 2700 hoch; von Wilhelms aus Grusien erhalten. IM Tschabantz- Thale des Ganes Sher, c. 5500 hoch. 14. ©. antierhina Bent. in DO; prodr. X. p 21. 0. Epühymum 8. grandiflora Behb, icon. bot. Cent. VIL f 889. O. Epithymam'C. Koch in Linn. XIX. p. 26, Ans ‚Grusien von Wilhelms und aus der Umgegend von Brussa durch Dr, Thirke erhalten; “ 15. ©, valgaxis DC. A. Srang. II. p. 489. P- Comosg; aus Grusien von K, Schmidt erhalten nen 665 y. Grandiflora Rehb. icon, bot. Cent. VIL f. 895. Von Wilhelms aus Grusien erhalten. - . 16. ©. rubens Wallr. diask. Orol. gen, p. 46. O. elatior Rehb. icon. bot. Cent, VIE. p. 901. 902. In der Nähe von Derbend am kaspischen Meere, 17. 6. elatior Sutt. in Transact. of the Linn. soc.,IV. p. 187. 1.17. Aus der Umgegend von Temirchanschura im nördlichen Daghestan von Dr. Struve erhalten, 18. ®. stigmatodes Wimm. Fl. v. Schles. p. 280. Im pontischen Hochgebirge, im Gaue Hemschin, ‚©. 5500 hoch. 49. ©: quadrifida C. Koch; Scapus, Squamae, Bracteae et Sepala pilis furfmraceis albis dense: vestifa;_ Bractcae lan- coplatae, corollam vix superantes; Sepala connata, latissima, quadrißda, lJaeiniis medüs elongatis,. exterioribus brevioribus, dentiformibus ant obsoletis, tmbum corollinum aeqnantia; Co- rolla patnla, suhreeta, superne cenrvatula, tubulose - campa- nnlata; Lahium superius bilobum, labie inferiori paululum ma- jus, laeiniis omnibus denticulatis; Stylus et Stamina supra basin inserta, ex parte inferiori villosa. Hinsichtlich der laxen Blüthen und der Blüthenform steht diese Art der ©. Hederae Dub. (0. barbata Rehb.) am Nächsten, und gehört mit die- ser in die Nähe von O.caryophyliecea Sm. Von KR, Schmidt aus Grusien erhalten. . 20. ©. segetum Linn, XIX. p.26. Furforaceo- pubescens, pedalis et ultra; Sqnamae minimae, rarae, patulae, Janceola- tae; -Bracieae lanceolatae, floribus paululum longiores, ad apicem spiend comosae, uninerves; Sepala ex basi lanceolatä subulata, hirsuta, tubum corollinum aequantia; Corolla eur- vatula, glahriuscula aut pabernla, tubulose-eampanulata; La- bium superius integrum, porrectum, inferius patenti - horizon- tale, laeiniis ovatis, denfieulatis; Filamenta ad basin tubi 666 inserta, ad medium pilosa, celerum ut siylus glaberrima, Wegen der einnerrigen Kelchblätter und der gelben Farbe der Blüthen sieht diese Art neben der O. Picridis Fr. Schultz und 0. Hederae Duh., unterscheidet sich aber wiederum durch den Ursprung der Staubgefässe. Fr. Schultz er klärte diese Art für O. segeium Sprunn,, ein Namen, den ich jedoch nirgends finde. In der Anfzählung der von Dr, Thirke gesammelten Pflanzen habe ich bereits den Namen. (aber ohne Diaguose) aufgeführt, und stehe deshalb nicht an, ihn auch ferner zu gebrauchen, Von Dr. Thirke aus der Umgegend von Brussa erhalten. 21. ©. caxyophyllacen Sm. in Transaet. of the Linn. soe. IV. p. 169. Behb, icon. bot. Cent. VL f. 890. Ich halte O. Gelöi Dub, durchaus für verschieden von der Smith’scher 0. caryophyllacee, die keineswegs eine Corolla basi sen- sim ampliata, campanulata, wie Koch in seiner Synopsis von der exsfern verlangt, sondern höchstens eine iubuloso- campanulata ‚besitzt... Bei O. Gabi Dub. (0. vulgaris DE.) beträgt die Breite der Krone oben ein Weniges weniger, als die Länge, bei O, caryophyllacea Sm. hingegen ist sie fast doppelt so gering. Ich habe die letztere nie auf Lahkräutern gefunden, sondern steis auf Medicago-Arten. Leider ist mir bis jetzt die Original-Abbildung in Smifh’s „plants od Kent (Tab. 3.) nicht zu Gesicht gekommen. I genanntent Werke wird nach Hooker’s british Flora O. caryophyllaoea Sm. allerdings auf Galium Mollugo L., aber auch auf Bar bus fruticosus L..augegeben;_ ich möchte deshalh fast ver muthen, dass. Smith die gar nicht so fern siehende O. Tuoort ‚Al, Braun ebenfalls unter seiner O, caryophyliacen mit vor ‚standen hat. Wahrscheinlich ist dieses auch mit CA. Meye! bei der Aufzählung seiner kankasischen Pllanzen der Fall gr wesen. Sehr hänfig in Grusien und Schirwan, 300-2500’ hot a 667 22. O. Mederae Dub. bot. gall. p. 350. O. burbata Rehb. icon. bot, Cent. YII, t. 59. £. 892. Sollte nicht trotz der al- lerdings tiefern Insertion der Staubgefässe O, Zucorum Al. Braun hierher gehören? In der Nähe von Eriwan, ec, 2700 hoch. . 23. ©. Incorum Al, Braun b. Fr, Schultz in Ann. d. Ge- wächsk. d. Regensb. Ges. V. p. 504 Wächst ur auf hol- zigen Wurzeln verschiedener Sträucher, als Berberis valga- ris L., unserer Rubus-Arten und Ligustrum vulgare L. (ich fand. die Pflanze nur auf dem Lignster), und kommt des- halb fast une im Schatten vor, während .die verwandte O. caryophyllacea Sm. sonnige Stellen liebt. Die letztere un- terscheidet sich durch die Schnppen und Brakteen, die eine doppelt so breite Bäsis besitzen. Die Grösse der Blüthen wechselt bei O. Zecorum Al, Braun ungemein, und eben so ist die Aehre hald kürzer, bald länger, bald laxer, hald dich- ter. Reichenbach bildet sie unter seiner O. loricata (icon. bot. Cent. VIL f. 918.) ab; er hatte das Original von Spitzel als O, Aava Mart., bei München auf den Wurzeln von Berberis vulgaris L. gesammelt, erhalten. O. Zoricatı Rehb, ist allerdings im Allgemeinen laxblüthiger, wnterschei- det sich aber doch eigentlich mur durck den hohen Stand der Staubgefässe. Es scheint mir, als wenn O, caryophyllacea C. A. Mey, Verz. kauk. Pf. p. 103. ebenfalls hierher gehöre, denn sie wurde in Hainen der Provinz Talysch am kaspischen Meere gesammelt, Dass sie nicht zu O: caryopkyliacea Sm., und am. allerwenigsten zu O. velgaris DC. (0. Galiö Dub.) ‘gehört; hat auch Ledebonr schon in der Flora rossica (III. p. 320.) ausgesprochen; der Verfasser dieses ausgezeichneten “Werkes bringt sie aber zu O. loricata Behb., die, wie O, caryophyllacea Sm., nur sonnige Stellen liebt, Im südlichen Daghestan sehr häufig, 500 800° hoch. 668 24. ©, psilandea C. Koch; Flava, pilis subpaleaceis ei glanduliferis vestita; Squamae lanceolatae, obseure plurinerves; Spica laxiuseula; Bracteae lanceolatae, densins pilosae, ob- senre trinerves, corollac. longitudine; Sepala ex basi ovald anguste lanceolata, integra, 1--2-nervia, bracteis paululum minora; Corolla tuhulosa, dorso vix eurrata, Sauce magis ampliata; Labium superius ‚dentienlatum, bilobum, exeetum, denique Iateribns rellexum; Stamina ad trientem partem corol- läe inferiorem adnata, glaherrima, areuata; Stylus obsolete . ‚glanduliferus. Steht der O. /lava Mart. und O. PieridisF. .W. Schultz am Nächsten; die erstere besitzt aler behaarle Staubgefässe, die letztere hingegen eine ganze Oberlippe, Im Banate, .. 25. ©. alpigena O. Koch; Canlis atro - brunnens, squamis 5—6 lanceeolato- elongatis, pilis paleaceis erispulis ‚obsitis instructus, inferne minns, superne magis villosos, Yix ‚pedalis; Spiea densa, brunneo -xubens; Bracteae lanecolatae, obscurt plurinerves, magis villo erispulo et päleaceo vestitae, corol- lam dorso curvatam, tubulosam, superne ampliatam aegnan- tes; Sepala lanceolato-linearia, integra, bracteis dimidio bre- valde viora, uninervia; Lahium superius ereeium, integrum, aid irregulariter et argute dentatum; Filamenta basi lanceol villosa, ad trientem partem corollae inferiorem adnata, veterum glaberrima, arcnata ; Stylus obsolete glandulosns. Die laxer blühende O, rzbens Wall, steht allerdings hinsichtlich der Form der Krone nahe, jene unterscheidet sich aber hinlänglich durch die mehrnervigen Kelchblätter und duxch die ganzrat- digeOberlippe. Diese besitzt hingegen die mir aber'nu durch die Beschreibung bekannte O. Pieridis F. W. Schullz, au ‚Kieser aber stumpfe Zähne, Ansserdem ist die genannte Art am obern Theil der Staubfäden warzig-sgharf. Im pontischet Hochgebirge, 5500 -— 6500” hoch, 669 26. ©. arachnoiden Fr. Schultz in Linn. XIX. p. 26. (ohne Diagnose). Sesgnipedalis et ultra, pilis paleaceis, al- bis, ex plurimä parte horizontaliter patentibus vestita; Sqna- mae rarae et Bracteae ovato-lanceolatae, plurinervres; Spiea villosa, elongata, laxa; Sepala 3—-Önervia, lanceolata, dente aut ‚laeiniä, divergente instructa, tnbum corollae tubulosum, ceuryatum acquantes; Corolla violaces, praceipue ad labium superius porrectun; dentienlatum dense et longe villosa; La- bium inferius demum rellexum, laeiniä 'mediä majori; Fila- menta supra basin corollae inserta, ad medium: pilosa, cete- rum ut stylus glaberrima. Steht ohne Zweifel der ©. Zor.- cala Behb.. icon. bot. Gent. VU. £ 917. am Nächsten, unter- scheidet sich aber-schon durch die hellvioletten Blüthen und durch die aussen langwollige Oberlippe. Reuter zieht diese Avt in, seiner Monographie (DC. prodr. XL p. 27.) zur O. pubescens d’Urv., einer mir une durch seine Beschreibung bekannten Pflanze, von der er aber eine corolla tuhuloso- eampannlata, Stamina infra medium tubi corellae inserte, a basi ultra medium Ianugineso-pilosa und einen Stylus zlan- dulosus verlaugt, Merkmale, die der O, arachnoidea Tr; Schultz abgehen. Von Dr. Thirke aus der Umgegend von Brussa und von Rögner aus der Krim erhalten. 37. ©. connata C. Koch; OÖ. coerwlescens C. Koch in Linn. XVII. p-291, uec Steph.; Seapus glabrescens, sed Spica puberula; Squamae et Bracteae lanceolafae; Scpala antice connata, tubo corollino plus duplo hreviora, laciniis medüs breyioribus, triangnlaribus, exterioribus plicato - carinatis, elon- gatis; Flores cauli adpressi aut paiuli; Corolla tubulosa, pu- berula, rectinseula; Labium superius apienlatum ; ut labium inferins minns irregulariter dentienlatum; Filamenta alte, paene sub medio corollae inserta, ad basin'villosa, ceterum glaher- vina; Antherae ad suturam snperiorem loculoram barbatulae ; 670 Stylus parce glandulosus. Steht wegen der verwachsenen Kelehhlätter vielleicht der mir. nur durch die Beschreihung be- kannten O, gamosepala Reut, nahe, scheint sich aber durch die dem Stengel mehr oder weniger angepressten Blüthen und durch den hohen Stand: der Staubgefässe hinlänglich zu unter- scheiden; Sonst hat die Art grössere Aehnlichkeit mit O. Medicaginis Richb. icon. bot. Cent. VIL. £. 919, die aber mit . der Duby’schen und Sohult2’schen Pilauze gieichen Namens nieht zu verwechselu ist. In der Ebene des Araxes in der russisch-armenischen Provinz Eriwan, c, 2700° hoch, 28. .0. comana Wallr. diask. Orob. gen. p. 58. -O. are- naria Bieb. fl. taur, eauc. IL p. 83, In Tatarisch - Grusien und Schirwan auf Beifass, 500— 800° hoch. U. Anoplon (Wall) C.-A. Mey. Verz. kauk. Pf. p. 103. 29. A. coccineum (Phelipaca) Pers. syn, pl, IL p 181. Lathraca Phelipaea L. cod. No. 4392. Im südlichen Daghe- stan von 300 — 1000° Höhe; . aus Grusien von Wilhelms, aus der Umgegend der kaukasischen Bäder von Dr, Kon- radi erhalten. IV. Latkraca Pers. syn. pl. II p. 000. 30. L. Squamaria L, cod. No, 4394, : 8. Major, C. Koch in Linn, XVII. p.291. Im unten Kankasıs in der grusischen Provinz Ssomeheih (Grusisch- Armenien), c. 4000— 5000° hoch, \ ‚Serophulariaceae Beuth. in DO. prodr, X. p» 186. Nachdem Walpers in seinem Repertörium eine compila’ torische. Monographie der Soropkularineen gegeben, hat wie- derum Bentham in DeCandolle’s Prodromus eine none Bearbeitung der: Ocffentlichkeit übergeben, . Es thut mir leid, 671 nicht allein dem Verfasser des Repertoriums in dem Vorwurfe, dass Bentham eine Menge Arten und Synonyme übersehen nnd vergessen, beizustimmen, sondern auch nach genauerer Einsicht in die Arbeit noch andere Mängel rügen zu müssen. Die Diagnosen sind so allzemein gehalten und.so-wenig scharf, dass es häufig ganz unmöglich wird, feste Unterschiede her- anszafinden und Pflanzen darnach. zu bestimmen. Auch ist die geographische Verbreitung keineswegs hinlänglich gewür- dig. Während nach Bentham.z. B. in Sibirien kaum 60 Scrophularineen wachsen, kennt mau aus diesem Theile Asiens bereits mehr als die doppelte Anzahl, nämlich 128, Ich kann mich auch keineswegs mit der Eintheilung ein- ‚ verstanden erklären. Die Familie, wie sie Bentham aufge- stellt hat, enthält 2 oder noch besser 3 Typen, von denen ein jeder eine Familie begründen sollte. . Schon Jussien hatte, ich möchte sagen, einen natürlichen Takt, indem er seine Pediculares und Scrophulariae anfstellie; er war aber noch nicht im Stande, die Genera genau zu scheiden. Bei den einen herrscht in der Blüthe die Vier-, bei den andern hingegen die Fünfzahl vor. Zu den ersten gehören eigent- lich auch die Orodanchees und aus der Gruppe der Grastio- lcen: Dodartia L,, während die von Bentham gegebene Abtheilung der Ahizaniheen keineswegs nur 4-, sondern auch 5-gliederige Arten enthält. -Dass Sorophularia L. zu den Gheloneen gestellt ist, und wiederum die ohne Zweifel den letztern sehr nahe verwandte Digitalis L. in einer an- dern Gruppe steht, ist gewiss ein Missgrif. Trotz der ver- schiedenen Blüthen haben Seropkularia L. und Verbascum L. die nächste Verwandtschaft zu einander; man kann na- meatlich an Verbascum sinuatum L. und banaticum Boch. nicht selten (auch im wilden Zustande) eine Metamorphose im Blüthenhau beobachten, wodurch so ziemlich dieselhe Form 672 der Corolle, wie man sie bei Scrophularia L, sieht, entsteht Mit Recht haben Don in seinem grossen Werke und Koch in seiner Synopsis der deutschen Fler eine Familie der Ver- Dasceae anerkannt. ‚Da mir leider die Gelegenheit und auch die Zeit fehlie, wenn auch nicht alle, doch möglichst viele Genera der Sero- phularineen in der Entwickelung zu wntersuchen, so lege ich doch meiner Abhandlung orientälischer Pflanzen dieser Fa- milie die neueste Arheit des gelehrien E Engländers zu Grunde Die ‚Anzahl der bis jetzt bekannten Serophularincon. he- trägt gegen 2000. Es sind mit wenigen Ansnahmen ‚krauf- artige Pflanzen, die anf die Physiognomie der Landschaften ur sehr geringen Einfluss ausüben. In den Steppen-ter Nie- derungen sowohl, als des Hochlaudes im Orienfe spielen je- doch mehrere eben so eine Rolle, wie andere atıf den Matten und an den Abhängen der Gebirge, Die Serophularineen scheinen so ziemlich über die gan Erde verhreitet zu sein. Ihr Concenirationspnnkt sind die heissen Länder Amerika’s von Mexico bis nach Chili und Bra- . silien südwärts. Von.dert sind nicht weniger als 1/, der. gan zen Summe beschrieben. Wenn man aus Enropa ebenfalls 's kennt, so liegt die Ursache hauptsächlich darin, dass die- ser Erätheil ‘am Meisten untersucht ist. Doch giebt es aller- dings auch einzelne Gruppen, die vorzugsweise in Europa vertreten sind; so die Perbaseeen mit 60.von 130. Arten, dit Antirrkincen mit fast 100 .von 160, die Digitaleen mit a von 32, die Peroniceen mit 55 von 190 und die. Zuphre sieen mit 80 von, fast 300 Arten. Ohelongen (im Can gegen 200) wachsen nur 23, Gratioleen (über 400) 15 ui Sibthorpicen (82) nur.3 in Europa. Salpiglosseen (mit über 60 Arten),” Calecolaricen (deren es gegen 120 giehh)» 673 Hemimerideen (wovon man über 80 kennt), Kscobedicen (mit 20 Arten), Buddlejeen (devem bis jetzt 90 beschrieben sind), Buchnereen (gegen 60) und Gerardicen (gegen 70) kömmen in Europa gar nicht vor und wachsen vorzugsweise in dem heissen Ländern Amerika’s: Diese besitzen 56 Salpi- glosseen, 112 Calceolaricen, aber nur 2 Verbasceen, 9 An- tirrhineen, 21 Cheloneen, aber 10 Escobedieen,' 87 Grä- tioleen, 19 Sibthorpieen, 55 Buddlejeen, hingegen wiede- zum iur 1 Digitalee, 12 Veroniceen, 14 Buchnereen, 21 Gerardieen und 75 Euphrasicen. Aus Nordamerika kemnt man kann halb so viel Scro» 'phularineen; nämlich: 9 Hemimerideen, 5 Aütirrhineen, 60 Cheloneen, gegen 50 Gratioleen, 4 Digitalen, 10 Fe; roniceen, 2 Buchnersen, 22 Gerardieen und gegen 50 Eu- phrasisen.. Die Hemimerideen voncentriren sich anf der Südspitze von Afrika, indem daselbst von gegen 90 Arten allein 54 wachsen. “Ausserdem kommen daselbst vor: 1 Perbascee, 13 Cheloneen, 4 Escobedieen, 149 Gratioleen, 3 Sibthor- pieen, 10: Buddlejeen, 1. Veronicee, 12 Buchnereen, {0 Görardieen und 1 Euphrasiee. Im Ganzen kommt 1/g vor, während man ans Australien kaum 3/5, der Serophularineen kennt. Sie scheinen auch in der That auf diesem Insel- Erdtheil. ausserordentlich sparsam vertreten zu. sein. . Man keunt von dort 8 Salpiglosseen, 1 Galeeolarice, 1 Chelo- nee, 20 Gratioleen, 1 Sibthorpiee, 34 Veroniceen, 11 Buch- nereen un 9 Euphrasisen. Ueber Ip Sorophularineen kennt mau aus Ostindien, und zwar: 6 Verbasceen, 5 Antirrhineen, 14 Cheloneen, E Escobedieen; über 100° Gratioleen., 2 Sihthorpieen, 11-Bud- Hejeen, 2 Digitaleen, 17 Veroniocen, 11 Büchnereen, 11 Gerardieon und 28 Euphrasicen, Ans den Ländern rings’ 22r Bd. 69 Heft. 43 674 um das rothe Meer hat’ man bereits. über 60 Sorophulard- neen beschrieben, und zwar 4 Verbasceen, 12 Antirrhineen, :3 Cheloneen, 1 Esoobediee, 10 Gratioleen, 2 Sibthorpieen, 4 Buddlejeen, 11: Veroniceen, 8 Buchnereen, 1.Gerardiee and. 5 Euphrasieen. Dex‘ Orient besitzt verhältnissmässig ‚viele Repräsentanten aus sieser Familie, nämlich über Yn also über 300, Davon kommen über 80 auf die Pierbasceen, üher 40 auf die Antörrkinsen, 50 anf die Cheloneen; 3 anf die Gratiolcen, 10 auf die Digitaleen, über 70 auf lie Pe- voniceen, 1 auf die Gerardieen nl gegen 50 auf die Eu- phrasieen. Nächstdem veihet sich Nordasien mit 125 Arten an, die sich auf die Gruppen in folgender Weise, vertheilen: 7 Yerbasceen, 8 Antirrhineen, 10 Cheloneen ‚% Gratioleen, 1 Sihthorpies, 3 Digitaleen, 32 Veroniceen,. 2 Gerardieen und gegen 70 Euphrasieen, Ans Nordafrika sind verhältnissmässig wenig Scropkularingen beschrieben, obwohl seine Flox mit dor des gegenüberliegenden südlichen Europa schr übereinstimmt. Mau kennt kaum 60 Arten, und zwar 6 Verbasceen, über 30 An- Urrhineen, 7 Chelonsen, 2 Sibtkorpieen, 7 Veroniceon und 5 Euphrasicen, j Die “übrigen Ländergrnppen erscheinen deshalb kard vertreten, - weil sie ausserodentlich wenig bekannt sind; @ möchten aber auch in der That die Serophularineen daselbst weniger häufig vorkommen, So kennt man von den Inselt die nordwesflich. von Afrika, liegen, 30 Arten (2 Verbusceet, 11 Antivrhingen, 7.Cheloneen, 1, Gratiolee, 2.Sıbthorp** 1 Buddlejee, 2 Vexonioeen, 2 Gerardicen und 2 Euplr sieen),, von. denen hingesen,. die, südöstlich Hegen, MW # (1 Hemimeridee, 6 Gratioleen, 1 Sibtkorpiee, 8 Buddle- Jean; 1.Weronscae, 5 Buchnersen, und AGerardisen). Aus 675 des tropischei westlicheit Afrika; ‘was aber doch mit Abys- sinien und :währscheinlich noch mehr: mit Mozanthique sehr ‚viel Uebereinstimmendes hesitzt, hat -man 26 Sorophulari- neen (2 Escobedieen, 10 Gratiölsen,--& Sibthorpieen, 9 -Büchnereen unl'-1 Gerardiee).- Das südlichste Amerika, mit den’ dabei liegenden Inseln ist so ausserordentlich wenig be- kennt ud scheint auch in'der That arm au Sorophulari- ‚nee zu sein, dass die Zahl vo noch ‚nicht 20 Arten keines- wegs auffallen darf. Es sind 5 Calceolarieen, 4 Cheloneen, 2 Grätioleen, 7 Veroniceen und 1 Euphräsiee.. Dass man Aus China und Japan nur 17'kenüt, . muss aber im so mehr anffallen, als man, mehr Serephalarineen vermuthen. sollte. - Von ihnen gehören 4 zu den Cheloneen,; 8 zu den Gratio- ‚leen, i zu den Sibthorpicen, 1 zu den Buddlejeen, 7 zu den Veroniceen, 1 zu den Buohnereen, 1 zu den Gerar- -dieen und 2 zu den Euphrasieen. Am wenigsten bekannt "nnd vertreten ist Centralasien, d.h. die nnbekannten Regio- nen jenseits der Kaspisee, zwischen Altai und Himalaya, üenn inan kennt von daher nur 8 Arten dieser Familie, In- den nördlichen Ländern: des Orientes, wo ührigens die Seropkularincen mehr vertreten zu sein pflegen, als im Sü- den, wachsen 279 Arten (44 Euphrasicen, 64 Veroniccen, -10 Digitaleen, 1:Sibthorpiee , 3 Gratioleen, #1, Cheloneen, 87 Antirvhineen und 79 Verbaseeen),; von denen ich 178 hier angegeben habe. . 101 Art sind mir entgangen, die an- dere Reisende beobachteten. Von den bezeichueien 178 Scro- phularineen gehören 34 den Euphrasicen, A5 den Verons- ceen, 10. den Digitaleen, 1 den Sibthorpicen, 3 den -Gra- 'tioleen; 2% den Cheloncen, :26: dön Antirrkincen- und 38 "den Verbasceen an. - 57 Pflanzen befinden sich ührigens in "meiner orientalischen Sammlung, die entweder nen sind, oder aus dem Oriente noch nicht beschrieben waren. Dentschland 43 # 676 besitzt kaum halb so viel, nämlich 441 Scrophularineen (42 Euphrasieen, 34 Veroniceen, 10 Digitaleen, 1 Sibthor- piee, 2 Gratioleen, 10 Cheloneen, 19 Antirrhineen und 3 Verbasceen), also 138 weniger als der Orient. 64 deutsche Serophularincen (und zwar 23 Euphrasieen, 12 Veroni- ceen; 5 Digitaleen, 1. Chelonee, 8 Antirrhincen und 12 Verbasceen) kommen nicht in den näher bezeichneten Län- dern des .Orientes vor, dagegen besitzen diese i99 Arten,. die nicht in Deutschland wachsen. Was nun die Art und Weise des Vorkommens der Ssoro- phularincen anbelangt, so lieben die wenigsten Wälder oder sonstige schattige Stellen. Es gehören hierher: Melanpy- ‚rum sylwaticum L., Veronica phoenicantha 0, Koch, V. umbrosa Bieb., P. maztına Stey., VW. nigricans C. Koch, V. officinalis L., Digitalis ferrugineu L., D. wervost Stend.; Scrophularia Scoorodonit Lu, S. betonicaefolia I. und P. melissagfolia d’Urv. . An fliessendem Wasser ud häufig auch mehr oder weniger im Schatten, besonders im Gebirge wachsen: Rhinantkus orientalis L., Rh. Elephas L., Veronica. Beccabunga L,, V. Anagallis L., V. anı- galloides Guss , Gratiola officinalis L., Sorophularia @y migera C. Koch, $. Neesii Wirtg., S. ülwensis C. Koch, 5 hemschinica C. Koch, $. Oliveriana Wyül., 8. canina L und Perbascum oreophilum C. Koch, An feuchten Stellen; namentlich auf feuchten Gebirgswiesen, kommen vor: Aleale“ rolophus major (Rhinanthus) Ehrh., A. minor (Bhinen- thus) Ehrh., A. hirsutus All., Pedienlaris campylosiphe C. Koch, P, villobracten C. Koch, HKuphrasia offiinalis L., Odontites rubra Pets., Veronica serpyllifolia L, wid Scrophularia vernalis L., au Sümpfen und Quellen: Limo - sella 'aguatica: L. und am Meeresufer Verbascum gnapha loides Bieh, 677 - Auf Aeckern und überhaupt auf angebnutem Boden sam- melie ich: Melampyrum arvense L., M. barbatum W. et K, Peronica biloba L., Y. verna L., P. arvensis L., Fi Buxbaumii Ten., V. reticulata C. Koch, P. Cymbalaria Bert., P. hederaefolia L., P. polita Eines, Linaria Ele- ine (Antirrhinum) L., L. caucasicd Muss. Paschk., L. commutata Bernh., L. spuria (Antirrhinum) L., I. ar- meniacn Chav., L. simplex (Antirrhinum) Willd., Ver- bascum Thapsus L. und P. Blattaria Li, auf trocknem, namentlich mergeligem und kalkigem, aber auch auf dürrem, wasserlosem, trachytischem, Boden hingegen: Trixago apula Stier, T. carnea Gris, Veronica biloba L., V. elbanica C. Koch, P. praecox L., V. ceratocarpa C,A. Mey. P. crista galli Stev, F. Buxbaumil Ten., Linaria vulgaris L., L. macroura (Antirrhinum) Bieb., L. armeniaca Char, An- irrhinum Orontium L., Verbascum Thapsus L., V. phlo- moides L,P. Lagurus F. et M., P. ovalifolium Don, P. betonicaefolium Desf., P. saccatum C.Koch, P. molle C. Koch, P. pyramidatum Bieb., F. sinuaium L., V. bana- ticum Schrad., F. rubiginosum W. et K,, Celsia Suworo- wiana C. Koch und Dodartia orientalis L. Auf Manern, Häusern, Dächern sah ich Peremica filiformis Vahl, An- Üirrhinum Orontium L, A. majus I, und A, tortmosum Bose. . ° Steppen lieben: Serophularia variegata Bieb., S. ru- pestris 'Bieh,, Linaria Fustigiata Chav., L.p yramidata Spreng., L. dalmatica (Antirrhinum) L., L. genistaefolia (Antirrhinum) 1, L. Iinifolia (Antirrhinum) L., L. ma- croura (Antirrhinum) Bieb., L. vulgaris L., Verbascum phlomaides L., FF. pyramidatum Bieb., V, sinwatum L., V. orieniale Bieb., P. speciosum Schrad., F. oxycarpum 6, Koch, P. speetabile Bieb, und Celsia aurca C. Koch; 678. Matten und zwar die niederen Höhen hiugegen: Odontites Intca (Euphrasia) L., Eufragia viscosa (Bartsia) L, E, latifolia (Kuphrasia) L., Veronica Chamaedrys L., V. anisophylla C. Koch, V. secundiflora 0, Koch, P. latifo-. lia Koch syn, V. austriaca L., F. caucasica Bieb, und V, minima C. Koch; der höheren Gebirge endlich: Pedionlaris caucasica Bich., P. Nordmannianu Bunge, P, comosa L,, P. Friderici Augusti Tom.,. P, Sibthorpüi Beiss., P. ac- modonta Boiss., P. Haoguetii Graf,. P. condensata Bieb., Rihinanthus strietus C,Koch, Euphrasiu minima Schleich, E. pygmaca C. Koch,- Veronica gentianoides Yahl, P. ar- vensis L.., Seropkularia‘ Oliveriana Wyül., Verbascum al- pigenum C. Koch, An Abhängen, zwischen Gestein beobachtete ich: Pero- nica prostrata L., V. orientalis Yahl, P. parvifolia Vahl, V. pectinata L., V. muliifidu L., V. tennifolia Bieh. , P. kurdica Benih., V, syspirensis C. Koch, P. Twanensis ©. Koch, Dieitalis ferruginea L., Serophularia ohrysantha, Jaub, et Sp, S. incisa Weinm., 5. rupestris Bieb., Linaria dshorochensis C. Roch, Anarrhönum orientale Beuth, und Celsia orienlalis L; in Hochthälern hingegen: Verbascums oreophilum C. Koch, V. pilematophorum 0. Koch, P. sphenundroides C. Koch, Linaria sy yspirensis C. Koch, L. genistaefolia, (Antivrkinum) L., 6. dalmatica (An- tirrhinum) L., Scrophularia cymigera C. Koch „ Veronica latifolia Koch syu. ınd V. austriaca 1. 679 Erste Abtheilung; . 2hinanthideae Benth, in DC, prodr, X, p. 423. Erste E&ruppe, Euphrasieae Benth. in DC. prodr. X. p. 526. l. Melampyrum L. cod. No. DCCCIV. 1. MM. sylvatienm L. cod. No. 4390. In den Wäldern auf dem Nordabhange des pontischen Gebirges auf Augitporphyr, 1500 — 3000 hoch. 2. IE, barbatum W. et K. plant. rar, Hung. p. 89, 1.86. Im Riondelta bis in die Nähe des messchischen Gebirges auf angeschwemwiem und tertiärem Boden bis zu 500° Höhe. Im pontischen Hochgebirge auf Urgestein, 5500 — 6500 hoch, 3. M. axvense L, cod. No, 4387. @. Luneifolium; in ganz Transkaukasien und in Daghestan sehr häufig und auf allen Bodenarten, bis zu 5000° Höhe. Auch im kaukasischen Gebirge auf Kalk und Thon- schiefer, ce. 3500° hoch, p. Linifolium; liebt mehr die höheren Regionen, so im kaukasischen Gebirge auf Kalk, 'Thonschiefer und Por- phyr, 3000—5000° hoch; im Tschorukgebiet im Gaue Arta- audsh auf Kalk und Porphyr, c. 3500 hoch; im Gaue Sher auf Porphyr und Urgestein, 4000 —-5000° hoch. I. Pedieularis L. cod, No, DECCVM . Ar Oyelophylium Bunge in Led, fl. ross. IN, p. 269. 4, ®. caucasien Bieb,. N. taur. cauc. IL p. 72... P. nudi- caulis GC. Koch in Linn. XV p. 289. Im untern Kaukasus auf. Trachyt, 3000 — 5000’ hoch. Auf dem pontischen Ge- birgo auf Urgestein, 4000 — 7000’ hoch. 680° B. Ehyncholopka Bunge in Led. fl. ross. TU. p. 277. 5. P. Nordmanniana Bnnge in Led. il. ross. IN. p. 277, Sehr häufig auf dem pontischen Gebirge auf Urgestein, 5000 —9000° hoch; auf dem armenischen Hochlande in dem Gaue Artahan, ce. 5000° hoch. Diese Art möchte doch vielleicht nicht von der P. Jacguini Koch verschieden sein, denn es soll jene einzig gänzlicher Mangel an Behaarung ron dieser unterscheiden, _ Ich besitze aber aus den Tyroler Alpen Exemplare der P. Jacguin: Koch, die ebenfalls ohne. alle Behaarung sind und sich nur durch zurückgeschlagene Kelch- zähne vor jener anszeichnen, - ©. Lophodon Bunge in Led. fl. ross, II. p, 284. 6. P. comosa (L.) Bunge in Led. 1. voss. I. p. 292. ao. Genuina; als Pediculäris cappadocica, ilore mague flavescente, asphodeli radice im Gund elsh. Berbar; im Banate auf Jurakalk, ß. Frondosa Pall. Die Blattabschnitte erscheinen weit hreiter und besitzen keinen knorpeligen Band. Die Brakteen sind fast sämmtlich fiederspaltie, Leider stehen mir nur Fruchtexemplare zu Gebote, ans denen sich das Verhältniss, zue Hanptart nicht bestimmt herausstellen lässt. In Ansehen weicht sie allerdings etwas ab. In den Gebirgen in der Nähe von Tißis ziemlich häufig; anf Trachyt und tertiärem Gesteiß, 2500 — 3000°. hoch, 7. P. Frideriel Augusti Tommas. in Linn, XI. p- 74 1.2. Im untern Kaukasus auf Trachyt, 3000 — 5000: hoch. Aus Grusien vorn Willieims erhalten, 8. P. Sibthorpii Boiss, diagn. pl, orient. IV.p 83. Steht der P, achzilleifolia Steph. unhedingt schr nahe, unterschei» det sich aber durch die gezähnelte Unterlippe, Aus Grusien ı 681 von Wilhelms als P. comosa und von Dr, Flirke auf dem bithynischen Olymp gesammelt. P. Somchetica; in allen Theilen grösser, auch sind Kelch und Deckblätter nur an den Rändern und auf der Mit- telrippe wollig. Exemplare im Berliner Herbar, zum Theil von Steven gesammelt, haben gar keine Behaarung an der Achre, und sind dort als P. comosa aufgeführt. Als Pedi: eularis armena, Nore longo angusto Narescente, asphodeli radice im Gundelsh. Herbar. Es wäre möglich, dass P. acmodonta Boiss. hierher gehörte, eine Pflanze, die aber gänzlich unbehaart ist, während hier der untere "Theil des Stengels mehr oder weniger wollig erscheint. Hierher gehört vielleicht das von Nordmann in Guxien und von Lede- bour (Fl, ross. HE. p. 294.) in einer Anmerkung zu P.achil- leifolia Steph. fragweise u P. Sibthorpii Boiss, gezogene Exemplar. Auf der Westseite des Alagäs auf Basalt und Trachyt, c. 60007 hoch, j 9. P. aemodonta Beiss. diagn. pl. orient. IV, p. 62. Im pöntischen Hochgebirge auf Porphyr und Urgestein, 5000 — 7000. hoch, " D. Anodon Bunge in Led. fl. ross, III. p. 296. - 10. P: condensata Bieb. fl. tanr. eaue. IL p. 72. Im pontischen Hochgebirge auf Urgestein und Porphyr, 5000 70007 hoch. ß. Chrysostachys; Brakteen und Kelch sind mit gold- gelber Wolle bedeckt. Von K. Sohmidt aus Grusien er- halten. 11. P. Hacquetii Graf in Flora XVIE 1. p. 2. . Steht der P. condensata Bieb. nahe, unterscheidet sich aber durch zartere, nicht knorpelrandige Blätter. Im pontischen Hoch- "gebirge auf Urgestein, c, 7000 — 9000‘ hoch. 682 ‚12. P. recutita L. cod. No, 4403. Von Rögner aus der Krim erhalten. . . 13, P. campylosipho. Caulis glaberrimns, sixiatus, par- eifolins; Folia bipinnatiida, pinnulis serratis, margine cartila- gineis, glaberrima, radicalia petiolata, caulina sessilia; Spi- ea densa, ovata, aut oblongo -eylindrica; Bracteae ex parte inferiori aureo-lanatae, superiori glabrae, erenatae; Calyx ovatus, aureo-hirsufus, subbilabiatus, Jariniis dentiformihus; Tubus corollinus e calyce egrediens, denigue inenrvrus; Galea subeernua, ex apice cnryata, exrostris, edentula; Filamenta duo pilosa, duo glabra. Steht zwischen der P, recutita L., mit der sie die einwärts gebogene Krone gemein hat, und der P. atropurpurea Nordm., welche denselben Habitus besitzt. Auf dem pontischen Hochgebirge auf Augitporpkyr und Urgestein, 4000 — 7000’ hoch, ß. Glabra; Kelch und Brakteen sind unbehaart, Eben- daselbst. 14. P. villobracten C. Koch; Caulis elatus, glaberrimus, striatus, feliatus; Folia glaberrima, supremis sessilihns €X- ceptis, petiolata, inferiora ex ambitn oblonga, pinnata: pl nis pectinato-pinnatifidis, pinnulis plerumgne triangulari-lan- seolatis; Spica densa, oblonga, deniqne elongata; Bracteae inferiores foliacese, serratac, medine et superiores linea- zes, sappe erenulaiae, ormnes flores superantes, land alhä densissime vestitae; Calycis ovati, Janati dentes triangulares; Tubus corollinus longius exsertus, ereetiusculuss pars exserta galeae longitndine, superne latior; Labium parvrum; Fila- menla omnia, praecipue superne, villosa. Hat den Habitus der P. condensata Bieb., unterscheidet sich aber durch dun- kelpurpurrothe Blithen und durch linienförmige, weiss- (nicht selb-) wollige Brakteen. Auf dem pontischen Hochgebirge auf Augitporphyr und Basalt, c. 5000 hoch. a2 685° 15. P. Wilhelosiann Fisch. in Bieb, fl, taut. canc. IL: p- 412. P. ercome Stev, im Berliner allgem. Herbar. Von Wilhelms aus Grusien, von K. Schmidt ans Karabagh erhalten, 46. P. olympiea Boiss. diagn. pl. orient. IV. p. 83, Möchte sich kaum wesentlich von P. ammea L, unterscheiden. Von Dr, Thirke anf dem bithynischen Olymp gesammelt, UL Rhinanthus Bieh. fl. taur. II p. 68. Grisebach hat, gestützt auf Linne’s Diagnose von Rhinanthus, lie mur nach Alectorolophus- Arten gemacht zu sein scheint, den Namen Rhönanthus auch nur für die letzteren benutzt, und deshalb für die Arten des Bieher- stein’schen Alinanthus den neuen. Namen Rhynchooorys vorgeschlagen. Abgesehen davon, dass die früheren Botaniker unter Rhinantkus und Elephas hauptsächlich nur die Arten des Grisebach’schen Rhynchocorys, unter Crista galli und Alectorolophus, was ja nur die griechische Uehersetzung des ersiern ist, hingegen die Arten des Grisebach’schen Rkinanthus verstanden, abgesehen auch davon, dass Rh nunthus, auf deutsch Nasenblume, in der That der Ferm der- Blume hei den Arten, die wir zu.diesem Genus rechnen; vollständig, aber den Arten, die nach Grisebach dazu ge- hören, gar nicht entspricht, so muss man von Hans aus alle neuen Namen möglichst vermeiden, um nicht den Wirrwarr in der Syuonymie zu vermehren. Es ist ja sonst zum Glück bis jetzt noch Niemandem eingefallen, einen Linn€schen Genus- Namen zu ändern, .wenn die-von Linne gegeliene Diagnose den Arten nicht mehr entspricht, Mon führt selbst hinter dem Namen des Genus das „L.” noch fort, wenn vielleicht auch aur- eine einzige Linnd’sche Art darin geblieben ist und der 684 Charakter eine solche Umänderung erlitten, dass Niemand die - Linne’sche Diagnose noch darin sucht. : 17. R. orientalis L. cod. No, 4372. Sehr häufig im kaukasischen Gebirge, selbst noch in der Nähe der Schnee- region auf Urgestein, Porphyr und Kalk; in der russisch- armenischen Provinz Eriwan, und.zwar im Gaue Daratschi- tschak, ce. 4509° hoch, anf Trachyt. Aus Grusien von Wil- helms und K. Schmidt erhalten. 18. RB. Elephas L. cod. No. 4373. Im Gebirgsgan Thia- neth anf Kalk, c. 3000 hoch, Von’E. Schmidt aus Ta- Iysch erhalten. " $. Parvifolius; ziemlich tnbehaart und zart. In den nördlichen Thälern des pontischen Gebirges auf Augitporphyr, bis zu 1500° Höhe. y: Grandifolius; ziemlich unbehaart ımd aufrecht. Aus Grusien von K. Schmidt und Wilhelms erhalten. 19. Eh. steietus C. Koch; Villosus, glandulosus; Gaulis subpedalis, striete erectus, 'simplieiuseulus; Folia inferiora ovato-oblonga aut ablonga, superiora ovataz Spiea inferne laxa, superne densa; Galen rostro subulato-retuso, recte, et supra basin antice utringne denfe aucta. Unterscheidet sich von R. Eiephas L. durch den stets mehr oder weniger ein- " fachen und aufrechten Stengel und durch die: diehtere Achre. Im pontischen Hochgebirge auf Urgestein, co. 5500 — 9000 hoch. N W. Aleotorolophus (Hall) Rehb. 1. exe. I. p. 357. 20. A. major (Rhinanikus) Elrh, Beitt, IV. p. 144. Ju Transkaukasien allgemein, und zwar auf allen Bodenarten, 500 — 5000° hoch, : 21. A, minor (Hhinanthus) Ehrh. Beitr. IV. p. 14% Mehr in gebirgigeren Gegenden Grusiens, so im Gaue —— nn — 685 ‚Thianeth auf. Kalk, c. 3000° hoch, in Thalkessel des Terek, am Kasbek auf Thonschiefer und Trachyt, ce. 5500 hoch. Im pontischen Hochgebirge auf Urgestein, 5500 --7000° hoch, 22. &. hinsutas All. 1. pedem, I. p. 58. Rlinanthus villosus Pers. syn. pl. Il p. 151. In Banate auf Wiesen mit Kalkboden. “ " "Ve Bungea C.A. Mey. Verz, kauk: Pf; p. 108. 23.8, trifida (Rhinanthus) Vahl symb. I. p. 44. " Als Pedicularis armena supina, folie trifide, ‘Rore magno Aa- vescente im Gundelsh. Herhar, VI. Evuphrasta Pers. syn. pl. Il. p. 149; 24. E. offhcinalis L. cd. N0.4380. j j [2 Strieta; Ereeia, stsieta, simplex, auf ramosiuscnla ; Folia oYato-oblonga, profunde serrata, sexius eristata. Mehr auf Gebirgswiesen, so auf dem Nakerala auf Kalk und Por- phyr, &. 5000° hoch, im Gane Daratschitschak auf hasaltisch- trachytischem Boden, ce. 4500 hoch. Von Wilhelms und K. Schmidt aus Grusien erhalten. " ß. Rostkoviana Hayne Arzn. IX, t,7. Auf der Nord- seite des pontischen Gebir, 50, auf Au gitporphyr, his zu 3000 Höhe. - y. Nemorosa Pers. syn, pl: I. p. 149. Anf den höhe- xen Bergwiesen des ponfischen Gebirges, auf Augitporplyr, von 3000 — 6000’ Höhe. j . \ 8. Micrantha Bebb. fl. exe. I, p. 358. Im kaukasi- schen und pontischen Hochgebirge, 5000 — 7000° hoch, auf Urgestein, Porphyr und Trachyt, j 25. =. minimn Schleich. ap. DC. fl. raue, IN, p. 473. In .Imerien auf Porphyr und Kalk, 800-2000’ hoch. 686 .26. 2. pygimaen 0; Koch, Simplieissima, wni-, bi-flora, 6-9 In. alte, pubescens; Folia ovata aut-subrotunda, utrin- que subbidentate;, dentibus obtusinseulis; Calyeis laciniae ob- longo -lanceolafae; Corollae tubns longe exsertus; Labium superins bilobum, inferins trilobum, laciniis patenti-ereetis, emarginatis. Unterscheidet sich von zwergigen Exemplaren der E. officinalis L. 6. micrantha Behb. durch noch stum- pfexe und weit breitere, nicht lanzeit - pfriemenförmige Keleh- zähne, Auch ragt die Krone weit mehr heraus. Auf dem pontischen Hochgebirge auf Urgestein, 60008000’ hoch, VIL Odentites Pers. syn. pl. IL p. 150. A. Lasiopera Benth. in DC. prodr. X. p. 549, 27. © glutinosn (Euphrasia) Bieb. fl. taur, eauc I. p- 70. Im oheru Kurgebiet anf Trachyt, e. 5000 hoch. Aus Grusien von Wilhelms und K. Schmidt erhalten. 28. ©. eaucasien C. Koch in Linn, XVII, p. 289. In der armenischen Provinz Eriwan auf trachytischem Boden, 6,3000 hoch, B. Orthautka Beuth, in DO, prodr. X. p» 550. 29. @. Intea, (Euphrasia) L. cod. No. 4383. A. Hirtella.. Sollte nicht, O. Auchert Boiss. diagn. pl. or. IV. p. 74. hierher gehören? Die Länge der Stauh- gefässe habe ich auch bei deutschen Exemplaren der O0. lutea (Euphr.) L. verschieden gefunden, In der Nähe der kauka- sischen Bäder auf tertiärem Boden, c.’800 hoch, In Ime- rien auf tertiärem Boden, c. 300— 800° hoch. -C. Euodonzites Beuth. in DC, prodr. X. p: 550. 30. ©. zubra Pers, syn. plant. II, p. 150. Aus der Krim von Rögner erhalten; in Transkankasien allgemein anf al- len Bodenarten, 1000 — 3000 hoch. Im Tschornkgebiet und 6% zwar im Gane Artanndsh auf Kalk. und ‚Porplys; 2500 — 4000’ hoch. - en ER - VII, Trivago Bonth, in DC. pro, X, p. 543. 31. T. apula Stev. in Me, de la soc..d. natur, de Mose. VI p.4. Bartsia Trixago L..cod, No.4375. In der schir- wan’schen Ebene auf Kalk-. und Mergel-Boden sehr häufig bis zu 500° Höhe, j eo tom . #. Maxima; Bartsia masrima Pers. syn. pl. I. ?. 151. Als Rhinanthus.cretica, maxima, foliis et Noribus, amplioribus im Gundelsh. Herbar, ': 32. T, carnea Gris. spic. flor. Rum. etBith. II. p. 544. © Aus der Umgegend von Brussa durch Dr. Thirke erhalten; in der Umgebung von. Konstantinopel auf Mergel und Kalk, bis 800° Höhe, : 'IX, Eufragia (Gris.) Bath. in DC. prodr. X, p. 542. 33. E. viscosa (Bertsia) L. cod. No. 4370. Aus Gru- sien von Wilhelms erhalten, Als Pedioularis maritima, luteo magno flore,, ex insulis Stoechadibus im Gundelsh. Herbar. R j $. Major; Biactene majores, dorem zequautes aut superantes; Calyeis laciniae palatum corollae attingentes. Als Pedicularis eretica, maxima spicata lutea im Gundelsh. Herbar, un j "34. 3. Iatifolin (Euphrasia) L. cod, No, 4379, Als Pe- dieularis cretica, annua, minimo Bore vix conspicuo im Gundelsh, Herbar. Anf den letzten Auslänfern des Kauka- sus im Osten auf: tertiärem Boden, c. 1500 — 2000’ hoch, Aus Grusien von Wilhelms und K. Schmidt erhalten. f. Digitata C: Koch in Linn. XIX, 9.23. Von Dr. Thirk e-aus der Umgegend von Brussa erhalten, y.:Minor C, Koch in Linn. XIX, p. 28, Ebendaher.- 688 0... Zweite Gruppe Veroniceae Benth. in DC, prodr, XI, p. 456. - X, Veronica L. cod, No. XXVI, A, "Preudolysimachia Koch syn, ed. 2. p. 605. "35, V. spieata Koch 'syn. ed. 2: p. 607. "a: Vulgaris Koch syn. ed, 2. p. 607. Im Baiiate auf Jurekalk. "- 8. Hybrida.Bieh. A. taur. eauc. I p. 8. Zeichnet sich durch zottigen,. sitzenden und tief 4-theiligen Kelch und durch weit schmälerg ‚Blumenabselmitte,, die noch an der Basis von Kelchahschnitten bedeckt sind, hinläuglich von der Hanptart aus,, Koch verbindet diese Abart mit V. orchidea Crautz fl, austr. IV; p. 333, vonder wir eine sehr 'gute Abbildung von Bochel.(pl. bau. rar. t. XXL f. 42) besitzen und die wohl mit 9, Aybrida L. cod. No. 73. identisch sein möchte, Allein diese chenfalls zur. Y. spicata Koch gehörige Abart ist weit grösser, -zınd nach einem von Reichenbach aus dem Banate „erhaltenen Exemplare von Y, erassifolia Kit, in R. et S, syst. vegets Lip: 96: nicht verschieden, Von Wil- helms und K. Schmidt aus Grusien erhalten. B. Beccabunga Gris. spic. fl. Rum. et Bith. IL p- 31 36. V. Anagallis L. cod, No. 82, Im Kaukasus anf Kalk- und. Borphyrboden, c. 3000 —4000° hoch. Im ponti- sehen Hochgehirge auf Urgestein, 5500° hoch, und im Tscho- rukgebiete anf Kalk und Augitporphyr, 4000—5000° hoch. . 37. U. Begenhunge L..cod. No, 81.. Ans der Krim von Bögner erhalteng, In Grusien mit der vorigen au Bäche, von 800 — 1500‘ Höhg,anf tertiärem Kalk und Mergel. 38, V. anagalloides Guss. icon, pl, rar. p. 5. 4 % In ‚ der Krim von Rögner gesammelt, . Im tatarischen Grusien BER 689 auf Mergel und Kalk, 600--800° hoch, Sehr häufig in der armenischen Provinz Exiwan, sowolil in der Ehene, als in dem Hochgare Daratschitschak auf basaltisch -trachytischem Boden, 2700 — 5000' hoch. Im Tschorukgebiete auf Kalk nnd Porphyr, 2000 — 5000° hoch. C. Chamaedrys Gris. spie. fl. Rum, et Bith. IL p, 28. 39. V. Chamaedrys L. cod, No. 89. TV. pilosa Willd. Herb. No. 323. Die kaukasischen Pflanzen zeichnen sich dureh hellblaue Blüthen ans, Sehr häufig in. Transkaukasien auf allen Bodenarten bis in das kankasische Hochgebirge von 800 bis 6000° Höhe, .. Im Gaue Daraischitschak auf den dortigen Hochsieppen. auf trachytischem Boden, c. 4500 hoch, Im Gaue Hemsrhia im pontischen Hocharbiise auf Urgestein, 5000 bis‘ 6000° hoch. j j -ß. Pilosa Schmidt Cent. I. p 17. Aus Grusien von Wilhelms erhalten, ‘ y. Corymbosa, Die Blüthen bilden eine armblüthige Doldentranbe, und sämmtliche Blätter sind eirund und kurz gestiell. Von Dr, Thirke aus der Umgegend von Brussa erhalten. er; Peduneularis Bieh. il. taur. eaue. Lp. 11. P, um- brosa Willd: Herb. No, 222. Sa ähnlich auch in der That ‚V. peduncularis Bieh, der F, Chamuedrys L. exscheint , so möchte sie doch. speeifisch verschieden sein, Das Verhältniss der Fruchistiele zur Kapsel ist gewiss nieht zufällig, son- dern fest. Leider stehen mir keine Fruchtexemplare zu Ge- bote, um vielleicht in den Saamen einen durchgreifenden Un- terschied zu finden. -Bentham giebt die Kapsel an der Spitze abgernndet an, während sie bei F. Chamuedrys' L. emarginirt ist. Die Behaarung der Pflanze wechselt und ver- schwindet sogar ganz und gar auf den Blättern. In dem 22r Bd. 63 Heft, 44 690 Willdenow’schen Herbar befinden sich verschiedene Pflan- zen als Y. peduncularis, unter andern auch P, secundi- Aova G.:Koch und: eine. ächte W; Chamaedrys L. : Auf den Nordabhängen des untern Kaukasus ‚auf Kalk und Porphyr; c. 800 — 1200° hoch. Aus Samssche von. Wilhelms und aus Karthli unter dem Namen P. Zatifolia von K. Schmidt erhalten. | 40.-9, phöenieantha, C. Koch. -Multicaulis, eaulibus pedalibus, adscendenfibus,! ex ‚parte inferiori-glahris, ce- terum undigne nes. tamen distineie bifariam pilosis; Folia ovala, : incisö-serrata, hrevissime : petiolata, pilis singulis, prostratis vestita, supra racemos ovato-lanetolata, profunde serrata; Spicae oppositäe, longiores, pednnenlo puberulo fo- Iium superante instruetae, denique laxae; Pedicelli fruetiferi horizontales; bräcteä, oblongä et calyce quadrifido triplo Ion- giores; Corolla came, calyee paululum major; Capsula ad basin sensim.attennate, ad Apicem subreinsa, vix anf minime emarginatä, glabriuseula, diametro transversali latior; Seminä in quogque loeulo sub-3;, ex facie inferiori margine -crasse, elevato concava. Unterscheidet sieh von der langblüthigen Abart der W, Chamaedrys L. durch weit kleinere, rosafarlige Blüthen und durch die Samen. Sonst besitzt ‚sie grosse. Aehnlichkeit mit der grössern und steifern F: urticacfolia L. Veronica Chamaedrys foliis parvis Buxb. Cent. I: p. 25. 44 £,4. möchte eher "hierher gehören, Unter dem Namen V. pe Auncularis habe ich Exemplare von K. Schmidt und-Wil- helms erhalten, wesshalb ich vermuthen möchte, dass auch Bieberstein sie ebenfalls mit darunter. verstanden hat, I der daghestanischen Provinz Kuba, auf Mergel und Kalk, his zu 1000° Höhe. Im pontischen Hochgebirge anf Urgestein, © 5000 — 6000’ hoch, 691 v A, Vu mmbrosa Bieb. fl. tan ’-cane. 1. p. :41.: Icon. pl. Au. ross, L 1,7. Die Pflauze.hat ein von F. Chamuedrys L, so. sehr ‚yerschiedenes Ansehen, dass ich keineswegs nach.Le- deb pur:(f. ross.: Ill: p..248.). sie. mit der zuletzt. genannten Pflanze: und... am. Allerwenigsten mit : der; laughlüthigen :Abart ‚verbinden möchte..: Der:Stengel ist übrigens ringsherum, aber fein.behaart. ‚Aus der. Krim: von Rögner erhalten..: 42, V. anisophylia C.Koch in Linn. XVIL, p. 287. Scheint ‚der, P« umbrosa-Bieb, noch. näher, zu stehen, "als der Y, pro- strata 1;.und der schmalblättrigen Abart der 7, latifoliaL,., der Hauptstengel ist aber nicht liegend, sondern: verkürzt und. kopfförmig.. Die sekundären Stengel. sind. fein und fast Zreihig behaart und stets einfach, die sehr verschieden ge- formten.. Blätter hingegen mur am Bände feinhaarig. Die Brakteen, die übrigens häufiger den hehaarten ‚und feinen Biüthenstielen an Länge gleichen, sind, wie die 4 Kelchab- schnitie, mit feinen; aber anliegenden Haaren besetzt. Y. anisophylia ‚Benth. (F. Benthami C, .Koch) ist: eine ganz andere ‚Pflanze, : die sogar-in eine andere Gruppe gehört, ob- wohl Bentham’s Diagnose scheinbar auch zu meiner Pflanze passt. Hier sind. die Blüthen klein und stehen auf. laugen Stelen, während diese hei meiner Pflanze kürzer sind und grosse Blumen tragen. Auf der Ostseite des Alagäs auf ha- saltischem Boden, c. 3500 hoch. 43, 9. secundiflora C. Koch in Linn. XVIL p. 288. Bentham und Ledeböur scheinen meiner Angabe von der Beschaifenkieit der Samen nur geringen Glauben zu schenken, anstatt dieser Eigenthümlichkeit der Gruppe, wornach auch hier ‚auf der Unterläche ausgehöhlte Saamen vor kominen, selhst mehr Aufmerksamkeit zn widmen und die Arten- einer nähern Unter- suchung zu unterwerfen, Ohne Zweifel besitzen noch. mehrere [7 692 Arten -der. Gruppe ‘dergleichen. Samen. Diese hat grosse ‚Achnlichkeit mit der langblüthigen Abart der .Y, Chamaedrys L., und möchte vielleicht mit Y, Tara Benth, identisch ‚sein. Die Blüthentrauben sind ührigens nioht: arm-, sondern lax- blüthig, und die 'kreisrunde: Kapsel ist kaum emarginirt, Be- merkungen, _die .der früher ‘gegebenen Diagnose ‚angepässt werden müssen, Im -Gelirgsgaue.Radscha auf Kalk; 6:-4000° hoch. - 44V. maxima. Stev; in. Mem. de. la soc. d. nat. de Mose: 111,88. ; Veronica. pratensis, omnium 'maxima Buxh. Cent. L p..23. 1. 34, Linne zieht mit Unrecht die Bux- baum’sche Pflanze zur V, Tatifolia L.. Sie unterscheidet sich ‚von der am Nächsten stehenden P, Chamaedrys L.üureh die kürzeren-Fruchtstiele, die von der den Kelchabschnitten ‚zielnlich.an Länge..gleichon ‚Kapsel fast um die: Hälfte über- ifoffen werden. Die'Kapsel ist. nicht, wie Ledebour will, jünger als breit. .Auch. stehen die langen Aehren, deren Stiele in der Regel’ kürzer. als die Blätter sind, aus deren Achseln ‚sie enfspringen ; ‚nicht: wagerecht ab, wie Bieberstein be: hauptet; sondern. sind aufsteigend, ' ‚In Gurien auf ängeschemm- tem und tertiärem Boden, bis zu 500° Höhe. ' In den Wäldern auf der Nordseite des pontischen Gehirges, auf !Angitporihy 1000 —3500°.hach, . ß. Strieta; eine eigenthümliche Abart, die ich von Wilhelms als 9. Zatöfolia erhielt, aber gewiss hierher 8% hört, Sie hat allerdings die Form genannter Pflanze, aber besitzt einen viertheiligen. Kelch und eine. kleine, nur wenig herausragende Krone. Die nnieren Blätter sind "rundlich , die anderen eirund. Nur die mittleren haben einen kurzen Stiel, -.4. V, Urtienefolia L. fl. suppl, B :83. - Im Banate anf Jarakalk, j . . j 6% 46, V. nigricans. C. Koch. Eine schr gute Art, welche: mit P. montana L. verwandt ist. .Die Kapseln sind dick,: breiter als lang und kaum emarginirt. * Von den grossen Sa- men, die auf der untern Seite eine tiefe. und linienförmige Höhlung besitzen, befinden sich in der Regel. 2. in jedem Fa- ehe. Im Gaue Letschkum auf Kalk und Porphyr; c. 3000° hoch, : In Gurien auf angeschwemmtem Boden. 47. V. officinalis L. cod. No.75. In Daghestan auf Kalk- und Mergelboden, 500 1000° hoch. Von Wilhelms aus Grusien. erhalten. " 48. V. latifolin Koch syn. ed. 2. p. 605. = , Major; 'V. latifolia L. cod. No. 92, exel. Syn. Buxbaumii. Aus der Krim von Rögner erhalten. Im Ba-" nate auf Inrakalk, , - ß. Minor;.V. Teucrium I. cod. No, 84. Aus Gm- sien von Wilhelms erhalten. 49, V. austriacn L. cod. No. 90. exel. synon. ß.. Recta Benth. in DC. prodr. X. p. 474. Ich be- zweifle, dass diese auf dem ganzen kankasischen Isthnas vor-. kommende Pflanze eine selbstständige Art ist, da sie sich nur durch Inxere Achren ımd durch den Mangel eines Sten Kelch-. abschnittes unterscheidet, Ich besitze übrigens Exemplare. der ächten P. austriaca L. ‘aus Tyrol, bei denen ebenfalls der öte Kelchabschnitt fehlt. Da Bentham von dieser Pflanze nur eine kurze Diagnose giebt, so soll hier zur richtigeren Be- urtheilung eine weitere Beschreibung felgen: Multicaulis , molliter et erispulo pubescens; ‚Caules sim«. plicinseuli, erectiuseuli; Folis heteromorpha, caulina ex am- bitu ovata’ aut oblonga, laciniis saepe serratis, acutiusculis, inferiorihus longioribus, oblongis aut lineari-ohlongis, sessi- lia, fascieulorum in axillis et caulis supra racemos lineari- 694 oblonga, paxeiserrata aufinfegra, margine subrevolulo, in pe- tiohum brevissimum attennata; Spiene saepe oppositze, eloh- gatae, multillorae; Bracteae lineari-oblongae, pedicello pa- tulo aut erecfo lougiores aut enm nequantes; Calyeis laciniae antieae majores lateralibus dimidiä parte longiores, pedicel- Jum aequantes, 'omnes Imeari-oblongae, acutiuseulae ; postich defieiens; Antherae sagiitato-ohlengae; Capsula obeordata aeque longa ac lata, lacinias calycis majores acquans, pube- rula, emarginaturä acntiuscnlä, diametro transversali maximo ad suum apicem. Von K. Schmidt und Wilhelms aus Grusien erha'ten. 50. U. eaucasica Bieb, Il, taur. cauc. 1. p- 13. Von K. Schmidt aus Grusien erhalten. 51. V. prostrata L. cod. No.86, Koch syn, ed, 2. ‚604 Unterscheidet. sich von der verwandten : V.. orientalis Valıl durch kleinere, mehr rundliche und wenig emarginirte Kap- seln und durch weit diehtere Achren. Aus der Krim von Bögner erhalten: In- der, 'armenischen Provinz Beivan auf basaltischem Gerölle, co.’ 3700. höch, u f. Serrata; Miulticanlis, canlibus adscondentibus aut deeumbentibus, puherulis; Folia oblonga, 'serrata aut inciso- serrata, infera in peticlum atiennata, cetera subsessilia; gla- briusenla, ex margine seahra; Spieae opposifae, densinseulae; Braeteae lineari-oblongae, ex margine seahrae, pedicellum su- perautes; Calyeis laciniae Hneares, obtusse, valde inaequales, anficae Jaterales duplo superantes; postica minima; Corolla me- dioeris, violaceo-coerulen, ealyee tertiä parte major. Möchte doch vielleicht eine Abart der P. prostrata L. sein, hat aber doch auch ein davon verschiedenes Anschen. Die Länge eines Stengels beträgt wenig über einen halben Fuss. Auf der Westseite des Alagäs. auf Basalt, 5000 6000° ‚hoch. . 695 y. Pinnatifida; als Veronica’ cappadocica, winima, folüis laeiniatis im Gundelsh.- Herbar. Diese Abart -unter- ‚scheidet. sich. von der verwandten 7, mnultifida L. durch kleinere, aber dichtere Blüthen, hat aber eine noch grössere Verwandtschaft mit 9. parvifolia Yahl, die vielleicht selbst zur V. prostrata L. ‚gehören möchte. \ 52. V. orientalis Vahl sp. I p. 71. Benth. in DC. prodr. X. 9.469. Veronica orientalis minima, foliis laciniatisBuxh, Oent. 1 p. 26. t. 41. f.2, Im Willdenow’schen Herbar befinden sich unter diesem Namen verschiedene Pflanzen ans dieser Gruppe: V. erectu Benth., P. austriaca Jacg. und V. multifida L. In Grusien ziemlich häufig an den Mergel - ‚und Kalkhöhen, 800 -— 2000° hoch; in: Daghestan auf der ‚Nordseite. des dort nur aus Kalk nnd Mergel bestehenden ‚kaukasischen Gebirges, c. 1500° hoeh, Im Paschalik Kars auf. Peperit- Boden, c. 4800” hoch. \ ß. Taurico Wild. sp. pl. I. p. 69. Besitzt stets mnr 4 Kelehabschnitte, und hätte von Bentham, da er seine P. recta als gute Species betrachtet, konsequenter Weise ehenfalls als Art aufgeführt werden müssen, zumal sich anch in der That im Habitus eine Verschiedenheit zeigl. Sollte nicht F. kur- dien Benih. hierher gehören? Aus der Krim von Rögner j erhalten. ° , 58. V. paxvifolia Vahl enum, L p. 72. Benth. in DC. ‚proär. X, 2 471. . j £. Psilocarpa; Plures caules suhsimplices ex. capite „erasso, lignoso, decumbentes aut adscendentes, cano-pubescen- tes; Folia lineari-oblonga, pectinato-serrata, subsessilia, fasci- .culorum in axillis ei supra.racemos Jaxiusculos, breves, cano- puberulos linearia, ‚omata margine subrevoluto, cano - pube- seentia; Bracteae lineari-oblongae, longitudine pedicelli et 696 ealyeis laeiniarum majornm; Laciniae laterales plus duplo zinores, postica minima aut nulla; Flores rosei, parvis Cäp- sula didyma, diametro trausversali duplo latior, glaberrima, leviter et late emarginata, Entweder selbstständige Art oder, wie Beniham ganz. richtig bemerkt, mit V. parvifolia Vahl und seiner V. multifida, die sich überhaupt kaum : unter- scheiden,. oder, weun man die dichten ‘Trauben ins Ange , fasst, zu P. prostrata L. gehören möchten, mit P. orien- talis Vahl zu vereinen. Dann könnte sogar F, orientalis . Vahl selbst noch zu V, prostrata L. gezogen werden. Zei- schen basaltischem Trimmergestein. in der armenischen Pro- vinz Eriwan, co. 2700° hoch, : 54. V. peetinata L. cod. No. 87. Veronica constant nopolitana incana, Chamaedrys Folio Buxb. Cent. I. pı 25 1.39, 1. Als Veronica constantinopolitana, Chamaedrys Folio, incana im Gundelsh. Herbar. Sollte nicht anch V. polifolia Benih,, welche sich nur durch eine weniger emargl- nirte Kapsel zu. unterscheiden scheint, hierher gehören? Von Dr, Thirke aus der Umgehung von 'Brussa erhalten.’ 55. V. multifida L. cod. No.91. Willd, Herbar. No.232: Bieb. d. taur. cane. I. p. 12, nec Benth. Veronica montant, folio vario Bnxh. Gent. I. p. 24. 1, 38. Pluricanlis, puberula, ‚ eaulibus et ramis inferis floriferis, diffusis, adscendentibns aut ‘deenmbentibus ; Foliä heteromorpha,; infera et ramoram infe- tiorum minora, oblonga, erenata aut inciso’-serrata, caulint internodio denique multo hreviora, ‘ex ambitu ovata, ‚pinnafi- fida, laeiniis lineari-oblongis, saspe ineisis, inferioribus leur gioribus, fasciculorum in axillis et supra racemos oblong& auf 'Iineari- oblonga, pinnatifida; laciniis Hinearibus, rarius inte- gra; Spica longe peduncnlata, sub-20-fora; Bracteae Iineart- oblongae, pedicello vix-longiores; Flores dilnte coerulei ant 69% lactei;_ Laeiniae ealyeis anlicae-lateralibus vix duplo Tongio- res, lineares, pedicellum acquantes, postica minima, saepe defieiens; Antherae orafae; Capsula obeordatz, emarginaturä aentinseulä, pnberula, .diametro transversali: maximo supra medium. Unterscheidet sich ‚schon. darch die Grösse von v austriaca L., ıda die Stengel kaum mehr als 6 Zoll Länge ‚ besitzen and die Blätter ‚uicht länger als 5 — 8 Linien wer; den. Auf den Abhängen der Gebirge, aber nie auf Maiten; sehr häufig auf Mergel, Kalk und Molasse durch ganz Gru- sien, 800— 2500° hoch, Ebenfalls ganz gewöhnlich im un- tern Kaukasus und auf der Hochebene von ‚Kars auf Trachyi und Poperit, 2500 — 6000’ hoch. 56. v. tenuifolia Bieb. 1. taur. cane. ı ‚p 13. wind. Herbar. No. 233. Chamaedry Ys austriaca, Tolis tennissime laciialis Bauh. pin. p. 248. möchte bierher gehören; jedoch ist diese Pflanze nach einem Ruiz’schen, im Berliner Herbar befindlichen Exemplar eine kleine P. austriaca L., die aller- dings grosse Achnlichkeit mit P. tenzifolia Bieb. besitzt, allein weit längere Trauben hat. Veronica cappadoeica, foliis laeinigtis Tonrn. Corel. Multicanlis, erispulo-pnhescens; Caules et Rami inferi diffusi, adscendentes aut decumbentes; Folia heteromorpha, infima squamaeformia aus minata, oblen- g&, erenata, cetera ex ambitu ovata, piunata, pinnis inferio- rsibus elongatis, omnibus linearibus, rarissime pinnatifidis, in- ternodio breviora; Spieae sub-20-forae, interdum- oppositae; Bracteae anguste oblongae aut lineares, obtusinseulae, peli- cello lineari vix breviores; Calyeis laciniae oblongee, "ohtu- sae, anticae lateralibus duplo, postico triplo longiores. Er- scheint keineswegs immer so Jang als Bieberstein meint, "and besitzt mit V. meltifida L., von der es vielleicht doch nur eine -Ahart bilden möchte, Grösse und Habitus gemein. 698 An den Abhängen des untern Kaukasus auf Kalk und Tra: chyt, 1500—3000° hoch. 57. V. kurdiea Benth. in DC. prodr. X. p. 473. Scheint sich von V. orientalis Yahl $. Zaurica Stev. nur durch den kleineren Kelch zu unterscheiden, der von der fast rundlichen, emarginirten und schwach geaderten Kapsel um ein U, in der Länge übertroffen wird, Im obern Kurgebiet auf Trachyi "und Porphyr, 5000 — 6000” hoch, 58. V. syspirensis C. Koch; Caulis diffusus, ex parte prostratus, ex basi ramosissinus, lignescens, puberulus aut glabriuseulus; Folia eblonga, pauciserrata, glabriuscnla, bre- viter petiolata aut suhsessilia, supra racemos angustiora; Ra- cemi saepe prostrati aut adscendenfes et denique suhsecundi, puberuli; Calycis quadrifidi laciniae inaeguales et bractene an- guste oblongae, pedicello tenui breyiores; Corolla (ut videtur) rosea aut violacea, calycem: duplo superans, mediocris nec ampla; Capsula ealyeis longitudine, pubernla, snbreniformis, sinn aperte ex hasi rotundata, nec attennata. Steht der P. orientalis Vahl am Nächsten, unterscheidet sich aber durch weit breitere Blätter und durch die Kapsel. Dasselbe gilt auch bei dem Vergleiche mit P. kurdica Beuth. Im Tschabantz- thale des Gaues Sher auf Urgestein und Porphyr, & 5000 his 6000° hoch, " 59.:V. petraea Ster. in Mem, de 1a soc, d. nat. de Most. U. P.250. Im Terekthale auf Protogyn und Porphyr, & 3000 hoch. V. minuta GC, A. Mey. ist weit kleiner und befindel sich im Willdenow’schen Herbar unter dem Namen Vı cr .mosa Adams. 60. V. liwanensis C. Koch; Prostrata, ramosa, difusR; Caulis pubexulus; Folia ohlonga aut rarius oval, utringus 2-, B-erenala aut, integriuscula, in petiolum brevem attennald, a LL |... 699 trassiuseula, glaberrima ; Spica longe peduiculäta, puherula; Brarteae pedicellis plns duplo minores, parvae; Calyx par- vus, lincam altas, glaberrimus, a capsul& reniformi duplo superatus; Loculi dispermi, Steht zwischen V. petraea Stev. und P. minute C. A. Mey., und unterscheidet sich von der letztern, die ohne Zweifel hinsichtlich der Grösse am Näch- sten steht, durch die die Blätter an Länge übertreffenden all- gemeinen Blüthenstiele. P, petraca Stev., die übrigens dop- pelt so lange Blätter, als sie Bentham angiebt und als V.I- wanensis C. Koch besitzt, unterscheidet sich ausserdem noch durch 'Kelchabschnitte, die der ‚Kapsel .an' Länge gleichen. Im Gaue Liwaneh auf Kalk, Thonschiefer und Melaphyr, 1500 — 3000° hoch. " - 61, V. telephiifolia Vahl enuin. I. p. 65. Als Feronica armena, Telephit folio im Gundelsh. Herbar. D. Veronicastrum Koch syn. ed.2. p. 608. Die Abtheilung, wie sie Bentham gegeben uud Lede- bour angenommen hat, ist unnatürlich, da sie verwandte Ar- ten, wie z.B. P, Alformis Sm., von .den übrigen einblüthi- gen, trennt. Wollte man alle Ehrenpreissarten mit ausgehöhl- ten Saamen zu einer Gruppe vereinen, dann gehörten auch P. secundiflora 0. Koch, V. nigricans C. Koch und wahr- scheinlich noch manche andere aus der Gruppe Chamaedrys, deren Saamen man nur bis jetzt: noch nicht untersucht hat, dazu; man brächte auf diese Weise im Habitus sehr verschie- dene Arten neben einander. Be 62, V, serpyllifoiia L. cod. No. 80. Im armenischen Gaue Daratschitschak auf Trachyt, .c. 4500’ hoch. Von Wilhelms und K. Schmidt aus Grusien erhalten. ' 63, V, gentianeides VYahl symb.L p. 1. Als Veronica cappadocica' erectuy Gentianellae : folio im Gundelsh. 700 Herbar. Sehr häufig in Gebirgen der Krim, des ganzen kankasischen Isthimus und der kleinasiatischen Nordküste auf Kalk, Urgestein, Porphyr und Trachyt, 3000 — 7000’ hoch. 64. V.biloba L. cod, No. 94, Rehb icon. bot, VIL. t, 641« V. campylopoda Boiss. diagn. pl. orient. IV. p. 80. Eine, biloba, wie sie Bentham auf Boissier’s Angabe hin an- giebt, kenne ich gar nieht. So viel ich Exemplare aus den verschiedensten Gegenden untersuchte, hatten sie sämtlich zurückgeschlagene Fruchtstiele und rsunzliche Saamen. Als Veronica . cappadoeica, Ocymi ‚Folio, Jlore minimo im Gundelsh, Herbar. Sehr häufig: in der armenischen Pro- vinz Eriwan auf basaltisch- trachytischem Boden, ec. 3700 hoch. . 65. V. minima C, Koch in Lim. XV. p. 288. (als Ahart der V. büoba). V. uudicaulis 8. eglandulosa Led. il, ross, II. p. 252. Annua; Canlis simplieissimus, pollicaris, vix ultra, ereetus, tennis, pubernlus; Folia caulina, 2-paria, re- mota, ohblonga, glabra, foralia ad basin atienuata, denique fiore breviora; Flores parvi, 3—6, vix e valyee emergenfes; Laeiniae calyeinae. ohlongae, capsulä bilobä. glaherrimd, 8— 10 semina plana ineludenie breviores; Stylus emarzinaturä dimidio brevior. Steht der 7, acinifolia L. am Nächsten, unterscheidet sich aber durch ihre Kleinheit und Zartheit: ‚Der Griffel nimmt auch nur die Hälfte der Emarginatur ein, während er bei P, arinifolia L. ihr gleicht. P. pusilla Boiss. und P. montioides Boiss. sind gewiss nahe verwandt, wenn nicht, wenigstens die letztere, identisch. Doch soll bier die Kapsel eirmnd und gar nicht emarginirt sein, wäh rend bei Y. minima C. Koch schon im jugendlichen Zustande beide Abschnitte deutlich sind, . F. pusilla Boiss, besitzt aus“ serdem einen melir behlätterten Stengel und, weit längere Blü- ihenstiele, T. audicaulis Kar. ei Kir; hat allerdings sch! 2301 "grosse Achnlichkeit mit. Y. minime C, Koch, unterscheidet :sich.aber durch längere Blätter;: mehr Blüthen und durch con ‚eave Samen. : In der. armenischen. Provinz Eriwan an, dem ‚Ostfusse des Alagäs auf Basalt, &; 3500’ hoch. . .66.- V. albanien. C. Koch; Erecta, 'ramesa , ‚rarissime sim- plex, 'pubescens, anına; ‚Folia.inferg ovata, ‚cetera 'oblonga, omnia serrata, breviter, petiolata; Bracteae lineari -oblongae, inferiores pedicellum paululum, superiores vix duplo superan- tes; Calyeis laciniae-ohlonge -lanceolatae, acutiuscnlae, hirsu- tae et.saepe glandulosae, per paria breviter connatae, ad ’ba- sin racemi-. capsulä duplo,. eeierum triente parte Jongiores, a corollä ex longitudine paululum superatae; Capsula trans- versali diametro brevior, biloba, hirsuta, locnlis venosis, ere- eiis, , ideoque emarginaturä angustissimä, saepe. vix visibili; Stylus exsertus; Semina ‚concaya, laeviusonla. "Scheint der mir unbekannten 7. cardiocarpa (Diplophylium) Kor. et Kir. am Nächsten zu stehen. Diese besitzt aber eirunde Kelchlappen und eine Kapsel, die breiter als lang ist, und keine solche schmale Emarginatur hat. Auch V. biloba L. ist ähnlich, hat aber ganz ‘andere Kapseln. Bisweilen ver- wachsen bei v. albanica ©. Koch die beiden Fächer ‚so voll- ständig mit einander, dass, die Emarginatur ganz verschwin- det. "Auf. den Mergelhöhen Am. kaspischen Meere, 500 — 1000. Joch. F 67. V. acinifolin L. eod. No. 101. Von Dr. Thirke ans der Umgegend von Brussa und von Rö gner aus der Krim erhalten. 68. V. verna L. cod, No.99. In "Tatarisch - -Grisien auf tertiärem Boden, c. 500-800 hoch. . 69. V. praecox All. anti. CR 1. Vahi spec. 1. p, 70. An dem Zusammenfluss’ der Ksia und des Kur: auf tertiärem Boden; 700 800° hoch. 702 . 70: Ve arvensis L.. cod, No. 96. : In Grusien' ziemlich hänfig’auf-Kulturland nnd. unter Rasen, 500-—2000° hoch, "Auf dem. pontischen Gebirge auf Urgestein, c. 5000 7000’ hoch, 71. V. amoena Bieh. 1. taur. cauc. I. p. 19. Cent. pl, rosa. rar. I. 6. 18. Aechuelt in der That einer kleinen P. Chamaedrys L. mehr, als irgend einer Art in dieser Gruppe, Von-Wilkielms aus Grusien erhalten. j E. ‚Alsinoides Koch syn. ed. 2, p. 610. 72, V. ceratocarpa C. A. Mey. Verz. kank, Pf: p. 106. In der Nähe vou Derbend' auf Molasse, bis zu 500° Höhe; aus Talysch von K. Schmidt erhalten. 73. V. cristh galli Stey. in Mem, de 1a soo. di nat, de Mose. II. p: 251.° In Daghestan schr hänfg auf Mergel und Kalk, bis ‘zu 1500‘ Höhe, Von Wilhelms aus Grusien nnd von K, Schmidt aus Talysch erhalten. TA. V.Buxbaumwii Ten, 1 neap.l. p 7. tl. w2 Decasperma; Major; Semina sub- 10, profundius soneava, zugulosa, Sehr häufig in Grusien und Schirwan auf Kalk- und Mergelhoden, bis zu 2500° Höhe. I Hezxasperma; Minor; Semina sub-5, saepe mins concava et minus rugulosa. Steht der V. alpestris L. nähen ünterscheidet sich aber durch die Form der Kapsel. Im kon- kasischen Gehirge eben so häufig als in Transkankasion anf allen Bodenarten von 200 — 60007 Höhe. Von Dr. Tyirke bei Brussa gesammelt, d. Maxima; V. agrestis 8, byzuntina Sibth. ei Sm. A. graec. IL. 1.8. In der Umgegend von Konstantinopel anf Mergel, und Kalk, bis zu 800 Höhe, 75; V. reticulata C. Koch; Plnricanlis, eanlihus et zands inferis prostratis aut adscendehtibus, simplieihus, pubernlis; 103 Folia nitentin, ovata} Serrato !denfata aut- cienata, ad basin subito attunnata” aut vetüsa, breviter - petiülata, - ex'margine puberula, ceterum glabriusenla; Peduncnli patentissimi, folm Aorale duplo snperantes; puberuli; Laeiniae calyeinae Iineari- sblongae, acutiusenlae;“margine puberulae, denique patentis- simae; Capsula glahra, nervosö-reticulata, hilsba-, lobis di- vergentissimis, calyce brevior,' stylo sinus latissimi altitudine eoronata; Semina plana.. Im Ansehen gleicht diese Art der V. Buxbaumii Ten,, unterscheidet sich aber durch die Saa- men, deren Form sie mit W, fllöformis Sm. ' gemein hat. Diese ist aber in allen ihren Theilen kleiner und besitzt stum- pfere Kelch- und Kapsel-Abschnitte, welche letztere auch keineswegs’so schr divergiren. Veronica flosculis oblongis, pediculis ingidentibus, Chamaedryos folie major Buxb. 1,140, £ 2. möchte der glänzenden Blätter wegen eher hierher gehören, als zu V. Buxbaumii Ten., obwohl der Autor genannter Pilanze diese auf die Buxbaum’sche Abbildung gründen wollte. Im Pontischen Hochgebirge auf Urgestein und Porphyr, 4000 — 6000° hoch. "76. v. Alifowrmis’ Smith in Transact. of the Linn. soc. IL p. 195. Im kaukasischen Gebirge sehr häufig auf Urgestein, Kalk und Porphyr, 3000-6000. hoch. Nicht seltner kommt sie'im unteren Kaukasus auf Kalk und Trachyt, 1500-5000’ hoch, ünd im pontischen Hochgebirge auf Urgestein, 5000 — 7000’ hoch, vor. 77, V. Cymbalaxia. Bert, amoen. it. 56. Sibih. et Sm. f. gr. 9. Veronica chia, Cymbalariae Folio, verna, flore albo ,-umbilico virescente Buxh. Cent. 1. p. 25. 1,39. 1.2. Von Dr. Dhirke'ans der Umgegend von Brussa erhalten. 78. V. hederaefolis L. cod. No. 97. 78 Trlobe Opiz. In Grusien anf Mergel- und Kalk- boden, 800 — 1500 hoch. 704 3 Major; Calyeis laciniae cordatae, fimbriatae, este- rum .glabrae. .. Als: 9. - Burbaumii, von-Bögner aus der Krim erhalten. Sn .:79. V. polita Fries novit. ed.2. p.1, Sehr häufig durch ganz. Pranskaukasien auf Kalk. und Mergel, 300.—1500°hoel, nnd .in, der. armenischen Provinz Eriwan auf trachytisch -ha- salischem Boden, ce. 2700’ hoch, ° Dritte Gruppe. un oa - Bigitalene Benth..in. DC, prodr. X, m48... "X.:.Digitalis L. cod. No, DECOXX. A. Globiflorae Beuth, in DC. prodr. X. p. 449. "80.D. Iaevigata W. ct K. pl. rar. Hung. II. p: 171 1. 158. Von Dr..Thirke aus der "Umgegend von Brussa er- halten. Als Digitalis angusifolin, flore "ferrugineo im Gun- delsh. Herbar, 81: D. orientalis Lim. diet, II. p. 280. Bot. vog. 4 55% In der Umgegend von Brussa von Dr. Thirke gesammelt, 82, D. nexvosa Stend. in DO. prodr. X. p. 450. Aus Gru- sien von Wilhelms erhalten. 83. BD. ferruginen L. cod. No, 4505. In Ossien sehr häufig, auf Kalk, Porphyr und Urgestein, 2500 — 5000’ hoch; in Grusien auf Kalk und Mergel, 1000 — 3000’ hoch. Aus der Umgegend ‘von Brussa von Dr, Thirke erhalten. In Gundelsh, Hexbar. als Digitalis Tatifolia, Nore Serruginet 84 D. brachyantha Gris. spie, Fl, Rum, et Bith. Il. p- 513. Möchte doch vielleicht von der D, ferruginea L nicht verschieden sein. Auf Augitporphyr. bei Tirebisond,, Di zu 1500’ Höhe, : . 8. D. Ianata Ehrh. Beite, VI, p. 123. Im Banate auf Jurakalk, . ! A u 305 B. Grandiflorade Benth, in DC, prodr, X, p. 450. - 86. D. grandiflora AN. fl. pedem. I. p. 70. | 08 Asutiflora Koch syn. ed. 2, p. 596. D, ochro- Zewca Lindl. monogr. t; 8; Im Banate auf Jnrakallk, = .87. D. purpurea L. cod. No, 4499... In der Umgegend von Brussa durch Dr. Thirke gesammelt, Als Digitalis hispanica, purpurea minor im’ Gundelsh. Herbar, . 88. D, Thapsi L. cd, No. 4500. - Als Digitalis dere magno: candido im Gündelsh, Herbar. . u XU. Erinus Benth. in DC. prodr. X. p. 453. 8. E. alpinns L. cod, No. 4568, In Gundelsh, Hor- bar als ‚Ageratum serratum alpinum glabrum, flere pur- purascente, - " Vierte &ruppe. Sinihorpiene Beuth‘ in'DO. prodr. X, p. 424, j XI. Limosella (L.) Benth. i in DC. prodr, x p- 226. 9% aquatien L, cod. No. 4583. Im obern Kurgebiete, und zwar im Gaue Artahan in Sümpfen mit Trachyt-Boden, c. 4500 — 5000° hoch. Zweite Abtheilung. Antirrhinideae Benth, in DC. prodr, X. » 208. i "Fünfte Gruppe Gratiolene Benth. in, DC. prodi, x. p- 367, | , ziv. Dodartia (L.) Benth. in DC, prodr, Xp 376,. 9.» oxientalis L. eod, No. 4597... In Schirwan auf Mergelboden, bis zu 500 Höhe; in der armenischen Peovinz Eriwan auf basaltisch- -trachylischem Boden, «30007 hoch. „Als Dodartia orientalis, fore purpurascente im Gundelsh; Herbar, 22u Rd, 0 Hol 45 306° XV. Gratiola (L.) Beuth. in DO. prodr. X, p. 402. 92, &:; offieinnlis L. cod. No. 131. #. Maxima C.Koch in Linn. XIX, p. 23. Von Dr, Thirke aus der Umgebung von Brussa erhalten. XV. Zindernia Al. mise. tawr, IE. p. 178. L. cod, No. DECCXKXXRU. 98, L. Pyxidaria All. mise, tanr, III. p. 178. 1. 5. L. cod, No. 4551. Capraria gratioloides L. spec, plant. 876. Von Wilhelms aus Grusien erhalten, Leider besitze ich nur ein > Frochtexemplar, was aber aufrecht und an der Basis ästig erscheint und sich desshalb nicht wenig unterscheidet. Sechste Gruppe Cheloneae Benth. in DC. prodr. X. p. 298. XV. Sorophularia L. cod. No. DCCCXVIN. A. Venilia G. Don dichlam. pl. IV. p. 507. 94, S. vernalis L. eod. No. 4488. In den 'Thälern des untern Kaukasus auf Trachyt, 2500 — 4000‘ hoch. Von Wilhelms aus Grusien erhalten. ' 95. 8: chrysanthn Janlı, et Sp. ilustr. pl. orient, II. pP: 222. 1.223, Ich kenne. ans Transkaukasien nur diese Art, die sich von der Bieberstein’schen S. minzma allein durch die Villosität unterscheidet; ich. wäre desshalb wohl geneigt, beide Pflanzen für identisch zu halten und den ältern Bieber- steiwschen Namen wieder herzustellen. Sehr häufig in den 'Thälern des untern Kaukasus auf Trachyt, 2000 — 600° hoch, aber auch auf dessen nördlichem Alhange ohmweit des Zusammenfinsses der Ksia in den Kur auf tertiärem Boden, © 800 — 1000 hoch, Von Wilhelms als S. mintma aus Grusien erhalten. 96. 8. orientalis L, cod, No, 4486, : S. ebulifolia Bieb. 2. tanz, eaue, IL. p. 77. In Grusien auf tertiärem Boden, bis - zu 2500° Höhe, . 707 B. Scorodonia G. Don dichlam. pl, IV. p, 508. 97. 8. eymigera C. Koch in Lim. XIX, pP 2% Canlis ramosus, glaberrimus, anguste-alatus;'Folia cordato - oblonga aut. -lanceolata , glaberrima, erenata, suprema 'serrnlaia, pe- fiolo plus duplo breviori, alato instrusta, panienlae caulis et ramorom lineari-loneeolata; Cymae ter dichotomae, glandu- losae; Braeteae lineari-ohlongae, dentatae, pedunculo com- muni alatae aequilongae; Flores etiam in diehotomiä pedicel- lati; Calyeis laciniae rofundatae, anguste marginatae, capsulä duplo breviores; Lacinise corellinae duae superiores erectae, ceteris tribüs reflexis paululum majores; Appendieula late re- -niformis. Steht der ‚S. Balbisiö Horn. am Nächsten, unier- . scheidet sich aber hanptsächlich durch die weniger herzför- mig-stumpfen, nie mit einem Anhängsel verschenen Blätter und durch die fast nierenförmigen Anhängse, Sehr hänfig im Tschornkgebiete auf Kalk und Porphyr, 2000 — 4500° koch. Von Dr. Thirke aus der Umgegend von Brussa er- halten. 98. 8. Neesti Wirtg, in erh, d. naturh. Vereins I. P.29.(2) In Ossien auf Kalk- und Thonschiefer, 2500 — 4000’ hoch: 99, 8, ütwensis C. Koch in Linn. XYU. p. 219. Im wm- tern Kaukasus, namentlich auf den Iwa-Bergen sehr häufig, anf Trachyt, 4000 — 6000 hoch. "100. 8. aivarienta Led. ind. sem. hort. dorpat. a. 1822. p. 17. Icon. pl. Fl. ross. 1.121. Auf den nordöstlichen Aus- läufern des untern Kaukasus auf Porphyr und tertiärem Bo- den, 1500 --3000° hoch. Von K, Schmidt und Wilhelms ans Grusion erhalten, 4. 101. 8 grandifolia c Koch; Caulis glaberrimus,.. ere- etus, simplex, obtusangulus; Folia ovata, acuta, leviter cor- data, 3 poll, longa, 2 poll. lata, petiole semipollicari. insiden- 45% 08 tia, glaberrima, argute dentata; Panionla puberula,. ipsaque slandulosa, linearis, laxiusceula ; Cymae öflorae bracteä mini- mä, Encari suffultae, Norikus ommibus lounge pedivellatis; Ca- Iyeis paivi corollä plus duplo brevioris Ineiniae rotundatae, emarginataes Appendienla rotundata; Capsula pyramidata, diameiro longitudinali majori, glaberrima. Steht der $. gran- didentata Ten. am Nächsten, unterscheidet sich aber durch ‚den Mangel an Behaarung und. die gleichen Blattzähne. 8. nodosa L. hat einen scharfkantigen Stengel. Im Banate auf Jurakalk , c. 20007 hoch. - 102. S.hemschiniea 0. Koch; Puberula aut glabriuscula; Caulis acutangulus, striete ereetus, simplex aut xamosıs; Folia ovato-oblonga, basi saepe subcordata, dentate,' denli- - bus obligne triangularibus aut. rotundatis, enspide brevi in- sirnelis, isomorphis; 'Panieula oblongo-Iinearis, laxiuscala, glandulosa, aphylia; Cymae bracteis linearihus sufullae, A 7.-Rorae, floribus omnihus Jonge pedicellatis, Calyeis Ineiniae rufo-marginatae, rofundatae, a corollä duplo superatae; Ap- ‚pendicnla 'transverse ohlonga, interdum emarginata; Cap- sula glaherrima, ovata, acuta. Steht zwischen der $. ‚nodosa L. und betonicasfolia L., und unterscheidet sich von der erstern, mit der.sie die Grösse gemein hat, durch, die rostrofh gerandeten Kelchahschnitte und durch die gleichge- formten, an der Basis der Blätter nicht tiefer einschneidenden Zähne, von, der letztern durch den scharfkantigen Stengel, von beiden endlich noch durch die quer- -länglichen. Anhängsel Im ponüschen Hochgebirge änf Urgestein und Porphyr, 5000 bis 7000° hoch, 103. S. Scorodonia L, cod, No. 4484, Als S. melissae“ Folio Inst. R. H, oder $. Scorodoniae Folio Moxis. im Gun- delsh. Herbar, In Daghestan.auf Kalk und Merkel, dia zu 2000’ Höhe. Von Wilhelms aus: Grusien erhalten, 'In de! a m en. 09 Umgebung .von Trebisond auf Augitporphyr, bis zu 2000’ Höhe. " . $. Longepetiolata; der Stengel ist aufsteigend und die.-Wurzel-, so wie die unteren Stengelblätter sind Schr lang gestielt. .S. lermini des Willdeno w’schen Herbariuns £No. 11359.) unterscheidet sich nnr durch grössere Puhescenz. S. deoumbens F. et M. scheint wir nicht verschieden zu sein, In Grusien auf Kalk und Merzel, 800 — 2500 hoch. Aus det Umgegend von Brussa von Dr. Thirke erhalten. '104. S. betonicaefolin L. cod, No. 4485, - Wydl. in Mem. de la soc. de phys. IV. p. 151. $. Scopolit Hoppe in “Pers. syn. pl.-IL. p. 160. Iı der armenischen Provinz Eriwan auf Basalt und Trachyt, ce. 3000 hoch. Yon Dr. Thirke in der Umgehung von Brussa gesammelt. $. glandalose des Willdeno w’schen Herbars (No. 11353.) ist eine sehr grosse und behaarte Abart, - ..105, 8. melissacfolin d’Urv,. enum, pl. archip. p. 73. Gris, spic. 1. Rum. et Bith. IL p. 37. SS. betonicifolia ß.. glabra-C, Koch in Linn. XVIL p. 284 Auf dem: Nakerala, dem ‚Grenzgebirge zwischen Badscha und dem eigentlichen Imerien, auf Kalk, e. 4000 hoch. Als Sorophularia gala- tica minor, melissaefolia im Gundelsh. Herbar. Tomiophyllum Benth. in DC. prodr. X. p. 310. - 106. 8, Oliveriana Wydl. in Mem, de la.soc. de phys. de Gen. IV. p. 159. $, Urvillei (nicht Urvilleano, wie Ben- tham schreiht) unterscheidet sich durch herzförwig- rundliche Blätter, und steht der $, heserophylla Willd,, zu der Bent- ham diese ımd jene, bringt, noch entfernten. 5. keserophylia Wind. soll einen holzigen ‚Stengel, fleischige Blätter und eine sehr lange. Rispe haben. Meine Exemplare der. $. Olöveriana. Wyadl, zeichnen 'sich durch ausserordentlich breitrandige Kelch- 10 abschnitte aus, :Auch:sind die langgestielten Blätter mehr länglich und weniger eingeschnitten. Im Willdeno w’schen Herbar befindet sich unter No. 11367.. eine: von Kitaibel mitgetheilte.$. Zaciniata, die meiner $. Oliveriana Wyil, schr ähnlich ist, aber durch .herz-eiförmige und. wenig mehr eingesehnittene Blätter abweicht. Auf dem pontischen Hoch- gebirge auf Urgestein; c. 5000-6000 hoch. -407. 8. ineisa Weinm, ind, plant.. hort. dorp.’ a.: 1810. 7.136. -Im ganzen -mitilern Tschorukgebiete. schr hänfig bis in das Hochgebirge ‚aufsteigend, auf Kalk.und Porphyr, 3000 bis 6000’ hoch, 108.8. Ineiniata W.. et K; pl. rar. Hung. IL p. 185. t. in. In der' armenischen Provinz Eriwan auf hasaltisch - trachyti-- schem Boden, c. 2700 hoch, p: Adenophora; Caulis adscendens, ramosus, ohluse quadtengularis, ut pedunculi et folia pinnatifida, | ex ambitu ohlonga, duviuseula, in petiohun attenmata, Iacinlis saepe den- tatis instrneta, glandulis minutis sed stipitatis dense vestilus? Inflorescentia- efoliata, ramorum secundariornum simpliciter race mosa, caulis et vamerım primariorum composito-racemosa, PC” duneulis trifloris, flore axillari subsessili, lateralibus pedicellatis; Braeteae lineares aut lineari-oblongae, inferae saepe sera” tae, peduneulo multo minores; Calyeis laciniae rotundafae, 10“ nuiter albo-marginatae, uf capsula dırplo longior, rotundata, apieulata, glaberrimae. Steht der: 8, variegera Bieb. eben- falls nahe, unterscheidet: sich: äher durch .die weit eyidenter drüsige Pubescenz, In dem Hochgane Narriman auf Porphj% c. 5500’ hoch, \ o.: - - 109. 8, vupestris Bieb. fl. taur: eaue. IL’ pı 79. Ziem- lieh häufig in Grusien auf Kalk und Porphyr, 1200 2500 hoch. Eben so in der armenischen Provinz Eriwan auf Tra- ehyt, c. 3000’ hoch,: Im Willdenow’schen ‚Herbar befindet 711 sich (No. 11360.) ein zwergiges Exemplar der S, supesiris Bieb, unter dem Namen $. pumila. Es ist von Adams am Kasbek gesammelt, ' on 8. Ani C; Koch in Linii: XVIL p. 285. Gehört, wenn sie nach Benfham ınd Ledebour durchaus nicht selhst- ständige Art sein soll, wenigsiens za S. rwpestris Bieb., aher nicht, ‘wie genannte Botaniker wollen, zu S, variegatu Bieb, Sie hesitzt 'jedock einen eigenthümlichen Habitus, dass sie wenigstens eine sehr interessante Abart bildet, Ausgezeichnet ist die spawrige Rispe, ‘deren Blüthenstiele zwar nur ‘einmal gabelästig erscheinen, jeder Ast besitzt aber auf einander fol- gend 4 sehr kurs gestielte Blüthen. Diese haben 'bei der Hauptart steis einen Stiel, der in der Regel kinger als die. Blüthe ist, Die umgekehrt-herzförmigen Anhängsel unterschei-: den endlich ebenfalls, Auf der Hochebene von Kars, nament- lich auf den Ruinen der älten armenischen Hauptstadt Ani, 4800 —6000° hoch, auf Poperit und Trachyt. 7. Wiühelmsi; 'Yota planta canescens; Folia in pe- tolum attennata, grosse serrata, serris inferioribus ex apice paulnlum recurvatis; Pedumeuli plurideri, refrecti Macht die Verbindung zwischen der $. rwpestris Bieb. und S. ca- nescens Bong. ‚Im Berliner Herbar befindet sich, von Bie- herstein mitgetheilt , ein Exemplar dieser Abart unter dem Namen $, rupestris, Von Wilhelms aus Grusien er- halten. 110. Serophularia armena, minima; folie subroiunde. Unter diesem Namen befindet sich unter den Gundelshei- mer’schen Pflanzen ein Exemplar dieses Genus, was wäahr- scheinlich zu einer Art gehört, die in der Nähe der $, ru- pestris Bieh, zu selzen ist, Auf dieses einzige Exemplar wage ich es nicht, eine neue Art zu gründen, unterlasse aber 112 nicht, eine kurze Charakteristik zu gehen: Camescens, ere- etiuscula; Folis parva. (6 Ain. Jonge, 5.lin. lata), ovata,. basi retusa, duplicato-dentata; Panicula ehlonga,. glandulesa; Bractese parvae-Jineares; Peduneuli 8-fori; Flos intermedius hrevissime pedieellatus; Laeiniae calyeinae late ‚et albo-mar- ginatae. . ‚ 111. 8. eanescens Bong. i im Bull, de Tacad. de st. Be- tersb. VII. p. 340, Original-Exemplare im Kön. Herbar zu Berlin. unterscheiden sich ‚nur durch härtere Konsistenz der Blätter. Von Bö guer aus.der Krim erhalten. . „112. S. eretacea Fisch, in Wydl, Mem. de "la sor. de phys..de Gen. p. 166. Ist bis jetzt mur in Südrussland. ge- funden worden, aber nicht in Sibirien, wo sie Walpers, der die ‚Quellen des, Don: in den sibirischen Bergen sucht, wach- sen lässt, Von Bögner erhalten, „113. 8. varlegata Bieb. he tan, eanc. n. p. 72. Als Scrophularia eappadocica, tennissime laciniata, dore mini- mo, ex violaceo et alho variegato im Gundelsh. _Herbar. Im’ Kände der Don’ 'schei Kosaken und’anf dem ganzen kau- käsischen Isfhmus auf jedem Boden, bis zu’ einer Höhe von 4000°. Auch im Töchsrnkgehiete, auf Kalk und Porphyts, % 3000’ hoch, "114. 8. Iueida L. cod. No. 4492, Als’ Ser ophuları ia fo- lüs £lieis modo laciniatis, vel acnia canina Tatifolia ‘CB. Auch äls Soropkularia eretica I. Clus. im Gundelsh. Herbar S. juratensis Willd. Herb, No, 11377. möchte ebenfalls Lier- ber gehören. Von. Wilhelms aus Grusien erhalten. Im Gaue Liwaneh. auf. Kalk: und MoJaphyr; c. 2500. hoch. - + 115. 8. eanina L. cad, No. 4491. .. nt 8. Chrysantkemifolia Bich, caspı. p« 179. app. Aus der Krim von Bögner.und aus .der :Umgegend Brussa’s. von Dr, Thirke erhalten... 213 "y..Bicolor Sihth. et Sm; 'R, gr. VIL t 602. In Geu- sien auf Mergel und Kalk, 1000— 2500’ hoch. Sehr häufig auf den Sieppei dm Bosplior auf Mergel wid Kalk, 100— 809° hoch, oo & . en B "Siebente Gruppe. Autirrhinese Chav. monogr, Antirrh..p. 73. XVII Lizsria Chav: monogr. p. 91. A, Elatinoides’ Chav. mönogr. p. 103," " 116. L. Biatine (Antirrhinum) L. cod., No. 4428; In Grusien und Imerien auf Kalk, Mergel und Porphyr, 800— 3000 hoch. 117. 2 eommutata Bernh. in Behb. fl, x Pr ==, Am Bosphor auf Mergel und Kalk, bis zu 500° Höhe. 118. L. enueasien. Muss.. Puschk. in ‚Spreng.' syst; Ve- get. H. 9.790... Adscendens, ex ‚basi.ramosa, raro ‚prostraia, lanata; Folia. ovato-. aut eordato-hastata, aeufa, inferiora, et media. ex basi saepe dentata, sessilia. aut ‚raro--brevissime. pe- tiolata; Pedunenli Ianati,..folio. lonkiores;. Läciniae calyeinae: angnstissime; aut -Ineari-lanceolatae, . capsulam aeqnantes; Calear cnrvatulum, longiindine tubi. Meine Exemplare stim-. men mit Original-Exemplaren, die sich im Königl, Herbar zu Berlin befinden, genan ‚überein, und unterscheiden sich von Linaria Elatine (Antirrhinum) L. und L. commutata Rernh.,. der L. caucasica Muss.. Puschk.. noch ähnlicher ist, hauptsächlich dureh die wolligen Blüthenstiele, die guch durch‘ die Kultur. richt.-ihre Behaarunz verlieren, ... Zu L.. spuria (Antirrh.) L., wohin sie Ledebour (Flor. ross.IIl. p.205:) zieht, gehört ‚sie nicht, ‚und könufe 'nır, insofern man ihre Selhstständigkeit durchaus nicht gelten lassen will, zu. L. Elatine (Antirrh.) L. gezogen werden. ‘Aus der Krim. von 714 Rögner und aus.der Umgebung von Brussa von Dr. Thirke erhalten. Be 119. L. spuria (Antirrhinum) L. cod. No. 4429, Am Bosphor auf Mergel und Kalk, bis 800’ Höhe, 120. L. latifelin, triphylla, fore purpureo, rietu aureo. Unter diesem Namen. befindet sich im Gundelsh, Berbar ein sehr ‚unvollkominenes Exemplar, was.zu keiner mir bekann- ten Art passt, und desshalb, so weit es möglich ist, eine kurze Beschreibung erhalten soll: Glaberrima, &laucescens, adscen- dens, ramosa; Folia infers ohlonga, opposita, integerrima, yamorum solitarie, angustiora; Spica laxa, depauperata ; Ca- Iyeis Ioeiniae oblongae, aeutae, corollae rietum atlingentes; Calcar curvatum. Im Allgemeiuen ähnelt das Exemplar einer L. reflexa, hat aber einen andern Blüthenstand. RB. Linariastrum. Chav. Monogr. Antirrh, p. 114 . 121. 2. Kastigiata Chav,. menogr. Antirrh. p. 125. 17 f.a. L. kurdica Boiss. unterscheidet sich nach von Brant gesammelten und im Königl. Herbar zu -Berlin befindlichen Original- Exemplaren’ nur durch: mehr ahstehende Aeste. : Im eberın Kurgebiet im Game Artahan auf Traehyt, & 4500° hoch. 122. X. valgaris min, Diet. No. 1. Antirrhinum Li naria L. cod. No.4457. Von K, Schmidt in Grusien ge sammelt, 123. L. maeroura (Antirrhinum) Bieb, f. tnur. caut IH. 5.413. 0: Genuinaz. von Wilhelms und K. Schmidt aus Grusien erhalten, ß. Besseriana Char, ı monogr. Antisrh, p. 137. In der ‚armenischen Provinz Eriwan, auf basaltisch- trachylischem Boden, &. 2700°. hoch, 715 : 424, I. pyramidata Spreng. syst, veg. IL -p. 797. Von Wihelms aus Grusien und von K. Schmidt aus Talysch erhalten. Als Linuria Lilii persict folio, forum spiea den- sissima et pyramidats im Gundelsh. Herbar. ‘125. %u dakmatien (Antirrhinum) Lu. cod. No. 4458. Linaria grandiflora Desf. choix d, plant. de Tourn., t. 21. Linaria masxima, ‚folüis Lanri, ‚dalmatiea Buxh. Cent. up 15. £ 24. Als Linaria armena, maxima, dore Tntco im Gundelsh. Herbar, In Mingrelien, auf angeschwemniten nnd tertiärem Boden, bis zu 800° Höhe; im Gaue Daratschi- tschak äuf trachytischem Boden, o. 4500° hoch, Von K. Schmidt aus ‚Talysch erhalten, . 126. L. genistaefolia (Antirrhinum) L. .cod. No. 4455. a, Angustifolia; L. linifolia Behb, icon. bot; V. 2.609, . Sehr häufig in Ciskaukasien und, in der Krim auf ‚tertiärem, Boden, bis zu. 5000’ Höhe; ‚aus Grusien von Wil- helms erhalten, . Bun ß.. Latifolia; L. silenifolia Fisch.. Catal. hort, go- zenk. 2.25. Rehb, icon. bot. V. f. 628. Zu. chloraefolia nnd genistifolia Rehb. icon, bot. V. £ 627 und 629, Häufi- ger als die vorige Abart auf allen Steppen Ciskaukasiens und des axmenischen Hochlandes, von 100 — 6000‘ Höhe; aber auch in den Niederungen des Kur, also in Schirwan, auf Mergel, bis zu 800°, und in Mingrelien auf tertiärem Boden, bis zu 1000‘ Höhe. Wicht weniger im.kaukasischen und pon- tischen Gebirge auf Kalk, Porphyr und Urgestein, 3000—., 6000° hoch. . . 127. L. linifolia (Antisrkinum) L, cod. No, 4459: L. linifolia Chav, monogr. Antirrh. p. 129. nee Behb, icon. bot, 1.422; Linaria genistacfolia u. genuina Gris.. spie. RL. Rum, et Bith, I. 9.20. Linaria constautinopolitana, Lini 716 sativi folio, Aore luteo Buxb. Cent. I. p. 16, 1.25. fig. dextra; ‚Antirihinum ‚genistaefolium $,. Bieb. fl, taur. caue. IL, p, 75, Pedalis, vix ultra, . deeumbens- aut. caule primaris ahhreviate, capitiformi vel brevissime horizontali, ramis primarlis contra cauliformibus, erectis, plerumgue e basi ramosis, glaberrima; Folia angüste 'elliptica, (illis Lind usitatissini L. simillima,) dcutissima, sessilia; Racemi (omnium ramorum) laxiuscali, breviusenli; Braeteae anguste ellipticae, aut laneeolatae,, pie- zumque pedicellum, ealycem aeguantem, poululum superantes; ; Calyeis Taciniae lanceolatge, capsulä breviores; Semina angulata, angulis leviter alatis, tenuiter rugulosa. Steht der L. hepa-' tica Bunge in Led, il. alt. IL, p. 445, und Icon. 1. vos, illustr, 491. sehr nahe, und unterscheidet sich vielleicht ame dureh die gelben -Blüthen und nicht glatten Samen, Der:L. geni- staefolia (Antirrh.) L. ist sie nur dann Ähnlich, wenn diese genannte Pflanze anf dürrem Boden’ wächst und die gewöh- liche strikte Form verloren hat.’ Dann sind aber die Blüthen stets grösser; die Blätter haben eine breite, nicht, wie bei. L. linifolia (AÄntirrkinum) L., verschmälerte Basis, . ferner erscheinen die Acste anr am obern Theile des Stengels, "und kilden eine längliche oder ungekehrt- pyraimidenförmige Bispe; endlich hesitzen die Samen wohl scharfe, aber nie geflügelie Kauten. Mir ist es wahrscheinlich, dass Z. Iinifolia (An- tirrkinum) La mit ähnlichen Formen der L. vulgaris "Mill. und L. macroura (Antirrhinim) Bieb., noch häufiger mit kleinen Exemplaren der Z, & genistaefolia (Antirrhinum) ls verwechselt wurde. Dass „Antirrkinum Imifolum L. eine zweifelhafte Pflanze werden konnte, begreife ich‘ durchaus nicht... Die Buxbanim’sche Abbildung (Cent. I f 95.) ist treu. Da Linnd diese zu seinem Antirrhinum Unifoltum und nicht. zu 4. genistifolium L., wohin sie Andere 5% bracht haben, als Synonyme bringt, so ist sie anch bei der i 7 Frage, was Linnd unfer der’ erstern verstand, -massgebend, In Radscha auf sekundärem Kalk, e. 3500° hoch; in: Kartlıll anf tertiärem Kalk, 1200--2000° hoch. . Als Zinaria ma croura von Wilhelms nnd als Zenaria au repens? von K. Schmidt erhalten. = 0 128. L. syspirensis C. Koch; Pluricanlis, ‚glaherrima, surculis sterilibus nonnullis-insteueta; Folia linearia, ad pol- licem longa, -plerumgue breviora, acut2, emervia;. Spica: laxa;. Elores brevissime pedicellati ; : Braeteae e hasi ovatä. lanceo- larao , ‚laeinüüs ‚ovato.- lanecolatis vix hreviores;. Corolla. flava, ealcare curvatılo, tubum aegnante instructa; Stylus apiee elavatus. Nach den Blättern müsste diese Art neben Z. vnl- garis Mill, nach: dem Blüthenstande hingegen neben Z. Zinz- folia (Antirrh.)L.stehen, obwohl sie wegen der Surculi, wenn auch diese hier nicht so dentlich hervortreten, in die Kate- gorie der L. aparinoides (Antirrhinum) Willd. gehört. Sie unterscheidet sich durch gänzlichen Mangel der Behaarıng und durch den-keulenförmigen Griffel, Anf Porphyr und Ur- gestein im Gane Sber, 6. 5000 — 6000’ hoch, . 429. u armeninen, Chav. monogr, p. 147. Linaria. ser gutalis €. Koch in Linn. XVN. p: 286. _ Linaria coerulea. calearibus longis Buxb. Cent. I. p. 17. " 25. f4. In der "Provinz Eriwan auf ‘der Ostseite des Alagäs auf Basalt, c 3060’ hoch, und jenseits des Araxes auf dem mit Salz ge- schwängerten Kalk- und Mergelboden, ce. 3000° hoch. Aus Grusien von Wilhelms’ wid K, Schmidt erhalten, "180: I. Pelisseriana (Antirrhinum) L. c0d.'N0,4443; Von Dr. Thirke in der Umgebüng von Brussa gesammelt. Als Linaria armena, “purpureo -violacea, calearibus longis, folis imis rotundioribus im Gundelsh. Herbar. " 4231. Yu axvensis (Antirrhinum) L: cod. N0.4442. Als Linaria tetraphylla Iütea minor’ im Gundelsh, Herbar, ” 718 132. %. simplex (Antirrkinum) Willd. sp. sp. WI. p. 248. Im-tatarischen Grusien auf tertiärem Boden und Porphyr, c 800° hoch. Von Wilhelms aus Grusien erhalten, 133. L. corifolia Desf, choix d. pl. de Tonen. p. 32, «22. Als Linaria galatica, coris folio, Bore griseo im Gun- delsh. Herbar. 134. L. dshorochensis C. Koch; Glaberrima; Canlis decumhens, prostratus aut -adscendens, ramis primaräs cauli- formibus erectis aut adscendentibus, ramosis; Racemi laxi, denique elongati; Flores pedicellati, pedicello calyce viz lon- giori; Folia linearia, semiteretia, inferiora latiora, margine tonvoluto; Braeteae pedicello breviores, lineares; Laeiniae ealyeinae oblongae, capsulä subdidymä breviores, vix margi- natae; Calcar tubo corollino ex longitudine aequali; Corolla alle (aut dilute coerulea); Stylus apiee elayatus; Semina discoiden, marginata, diseo tuherenlato. Steht der L. ame- Ihystea (Antirrhiuum) Lam. am Nächsten, unterscheidet sich aber durch den gänzlichen Mangel der Behaarung, durekt die Blätter und durch den kürzern Sporn. In den Gauen Per- täkrek und Sber im mittlern Tschorukgebiete auf Porphyr und Kaik, c. 5500— 4000’ hoch. . 8, Chaenorrkinum Chav. monogr, Antirrh. pP. 92. . 135. Us minor (Antirrhinum) L. cod. No, 4452. Aus der Kılm von Rögner erhalten. 136. U. persiea Chav. monogr. Antirrh. p. 17%. Antir- rhinum vytidospermum F. et M. ind. IL. sem, hort, pelrop- P27. Von K. Schmidt aus Talysch erhalten. XIX. Anarrhinum Dest. fl. alt. U. p 51. 137. A. orientale Benth. in DO. prodr, X. p. 289. Auf Glimmerschiefer im Paschalik Musch, 0. 4500” hoch: 719 3X. Antirchinum Chav. monogr. Antirch, p. 79. 138. A. Orontium L. cod. N0,4463. . 8. Longifolium C. Koch in Linn. XIX. p 2. Von Dr. Thirke in der Umgebung von Brussa gesammelt. Am Bosphor und in und bei Konstantinopel sehr hänfig anf Rui- nen, auf Mergel und Kalk. 139. A. majusL., cod. No, 4462. Als Antirrkönum ore- ticum angustifolium, flore maxime purpureo im Gundelsh. Herbar, ‘140. A. tortuosum Bosc. in Lam. diet. IV. p. 365. Sehr häufig auf Ruinen in der Umgebung von Trebisond, nament- lich auf den Trümmern der’ Sophienkirche; aı der Wasser- leitung in Konstantinopel. . Achte &ruppe. Verbascene Benih, in DC. prodr. X. p. 224. XXL Verbascum L., cod, No. GCLKIIE, A. Thapsus, "Land coaetä dense vestitum; Calyx grandis, Iaeinüis lan- ceolatis, aequalibus; Flores maximi, selitarii aut faseienlati, sessiles aut breviter pedicellati. 441. V. Whapsus (L.) Schrad, monogr. Verb. p. 17.- ß. Oreophilum; Vix bipedale, lana coactä4 favescente dense vestitnın; Folia parva, densa, oblongo -acuminata, lon- ge decurrentia; Spica brevis, denigue vix bipolliearis; Flores parynli; Capsula ovata. In Ossien auf Kalk, Porphyr ud Urgestein, 3500 — 5000 hoch.‘ -.442. V. philomoides L. cod. No. 1408. #. Bipedale; Folia sessilia." Auf derSteppe Dobrutsche, " Y, phlomotdes Sibth, et Sm. A. gr. 4.228, ähnelt mei- nen Pfänzen,“ zeichnet ‚sich aber durch gleiche: Stanbfäden,: 120 die sämmtlich nierenförmige Staubbeutel ‚tragen, durch eirund- liche, unten gestielte, oben sitzende Blätter, durch eirund- zugespitzte Brakteon und . durch lanzeitförmige "Kelchab- schnitie aus, "443, V. thapsoides Willd. Herb. 'No. 4230. Blatt 2. La natum, racemo simplici; Folia suprema elliptica, Ixeviter de- eurrentia; "Bracteae lanceolufae, fores superantes et Calyx lanä coactä flaveseenti detersili densissime vestiti;z Flores in- feriores terni aut bini, reliqui solitarli , pedicello calyce hre- viori instrueti; .Calyeis laciniae oblengo -lanceolatae; Corolla maxima; ‚Filamenta Irevia, dao glahberrima et antherä duplo breviori’ praedita, tria land (ut videtur violaceß) dense vestita, Leider besitze ich nur ein und dazu unvollkommenes Exem- plar, was aber mit ‚dem bezeichneten Exemplare im Will- denow’schen Herbar übereinstimmt, Ich bezweifle es, dass es sich ‚von P. thapsiforme Schrad, wesentlich unterschei- det, obgleich es auch mit 9. ovalifolium Don, mit dem «8 den grossen Kelch gemein hat, und mit Y. phlomoides IL, mit dem es ‚hinsichtlich der. kurz herablaufenden Blätter über- einstimmt, Achnlichkeit besitzt, P, grandiflorum Lk. ei Hoffin, scheint mir, der in der Flore portugaise gegebonen Abbildung nach ,. ebenfalls hierher zu gehören, Was Linng unter P» thapsoides verstanden hat, lässt sich nicht mehr mit Be- stimmtheit enträthseln, wahrscheinlich gehörte es ebenfalls zu r. ‚Ehapsiforme Schrad. Von K. Schmidt aus Grusien erhalten, 144. V. vimineum Oyr, pl xarı p. 104, 1. 21. Siriele erectum, simplicissimmn, Tand coactä defersili vestitum; Cau- lis teretinseulus; Folia. elliptica, erenulata, orecta, infera in petiolum brevem atienuafa, celera sessilia, nee deenrrentiß} Bracteae ovato etlonge acuminatae, forem aut fascienlum 3, 721 '4=florum superantes; Spiea inferne laxinscula, superne densa, "trientem caulis partem oconpans; Calyeis laciniae ovato- Ian- ceolatae; Corollae limbus explanatus; Filamenta duo majora, glabra, antherä su4 longe decurrente, sesgwi- vel duplo longiora, tria minora, densissime (purpnreo -violacea ?) lanata, Wegen der mehr länglichen Blätter steht diese wahrschein- lich im Osten nicht selten wachsende Art dem P, phlomoides L. 8. nemorosum am Nächsten, unterscheidet sich aber haupt- sächlich durch kleinere Blüthen und steis sitzende Blätter. Schon Bieberstein macht auf die nicht im Geringsien her- unterlaufenden Blätier des kaukasischen Y. phlomoides auf- merksam, ein Merkmal, was übrigens auch bei unseren Pflan- zen dieses Namens, und zwar haupfsächlich bei der Abart, die Schrader P. euspidatum nennt, vorkommt. P. au- gustifolium Ten. fl. neap. IN. p. 218. t. 122 unterscheidet sich von P. vemineum Gyr. nur durch die gleichen Staub- gefässe, ein Merkmal, auf das ich hier wenig Gewicht lege, da Tenore keine Sorgsamkeit auf die Darstellung der An- theren verwandt zu haben scheint 7. longifolium Led, 9. ross. III. p. 195. möchte ebenfalls hierher gehören. P. Ion- gifolium Ten. fl. neap. I. p. 89, t. 21. halte ich aber für eine, wenn auch nur wenig verschiedene Pfanze. Obwohl in ‚der Abbildung ebenfalls gleiche Stanbfäden gegehen werden, so hat Bentham diese Art doch und gewiss mit Recht. in diese Sektion gebracht. 145. V. pilematophorum C. Koch; Striete ereeium, simplieissimum, lanä coaetä stramineä detersibili vestitnm; Folie infera, in petiolum brevem atlennata, crehra, supra saepe land coaciä detersä nuda, ideoque nigricantia, caulina ses- silia, omnia oblonga, erecta, integra; Bracteae ovato -acmmi- netae, faseieulum aequantes; Spica ramo uno alterove abhre- viato instructa, inferne laxa, superne densa; Flores sessiles 22r Bd. 65 Hoft. 46 722 aut hrevipediecllati, glomerati; Bracteolae et Calyeis laeinige ovaio-lanceolatae; Filamenta duo glabra, majora, trie lana violaceä vestita, omnia antleris reniformihus praedita. Eine interessante Art, die dem 9, longifolium Ten., aber auch dem P. viminale Guss. nahe steht, sich aber hinlänglich un- terscheidet. 146. V. Lagurus F, et Mey. ind. V. sem, hort, peirop. p.42. In der armenischen Provinz Eriwan auf trachytisch - basaltischem Boden, c. 2700’ hoch. ° 447. V, ovalifolimn Dom in Hort. cantahr. ed. 4 P. compactwin Bieb, fl. taur. cane, I. p. 159. In Erusien und Schirwan auf Mergel- und Kalkboden, 300 — 2000’ hoch. "148. V. betonienefolium Desf. cheix des plant. de Tour. 1.33. Mem. du Mus. XL p. 54. 1.4. V, georgicum Benth. in DC, "prodr. X. P 228. stimmt der Beschreibung nach fast ganz mit P. betonicaefolium Desf., was Bentham aber als‘ Synonyın von ovalifolium Donn betrachtet, überein. Genännter Änter hat sein V. georgicum von Wilhelms (nicht Wilmsen, wie Bentham schreibt) in Tillis erhal- 'ten. Als ich 1844 mich mit der Durchsicht des wilhelms- ‘schen Herbariums beschäftigte , fand ich P. betonicaefolium Dest, als V, Formosum Fisch. aufgeführt. Dasselbe war der Fall im, Berliner Königl. Herbar. Sonst sah ich unter 12 Formosum Tisch. auch V.- ovakifolium Donn. Von diesem unterscheidet sich P. betoniouefolium Des. durch die läng- lichen wid an der Basis "herzförmigen Blätter und durch die "doppelt so kleinen Blüthen, ’Auf Mer gel- und Kalkboden, des tartarischen Grasieus und Schirwans, 4100 — 800° hoch. Yon Wilhelms md K, Schmidt erhalten. Als 7. galatioum, "Betonicde Folio, magno flore im Gundelsh Herbar. . \ 149. "V. sacentum C. Koch in Linn. XVIL p- 283. Canlis 1-, 3-pedalis, 'simplex, ant inferne paneiramosus, tomanlı 723 albo vestitus; Folia late oblonga, snpra pilis brevissimis, sub- tus pube molli vestita, duplicato -erenata, infima petiolata, caulina sessilia; Bracteae lanceolatae, florem sessilem vix superantes, lanatae; Bracteolae lanceolatae, Calyeis lanati lacinias ovato-acnminatas aequantes; Spica laxa, e.tribus eau- lis duas partes occupans; Corolla ferrugineo -violacea, tube brevi, Iutescente, extus pubescens, limbo concavo; Filamenta violaceo-lanata, duo ex apice glahrinsenla; Antherae reni- formes, glabrae; Stylus inferne lanatus, Hat unbedingt mit v. ovalifolium Donn die grösste Aehnlichkeit, unterscheidet sich aber durch die nierenförmigen Staubbeutel, ‚von denen keiner am Filament herunterläuft, In der armenischen Pro- vinz Eriwan auf mit Salz geschwängerten Kalk- und Mergel- boden, c, 3000° hoch. \ j ß. Ovato bracteum; YFolia radicalia ad basin attenuata, caulina et Braotene ovatae; Calyeis laciniae ovato- oblongae ant. oblongae, magnae. Diese Abart steht dem F. ovali- Folium Donn noch näher. Von Wilhelms aus Grusien er- halten. 150. V. molle C. Koch in Linn. xVIr. p. 284. Der Band der untersten Blätter ist doppelt ‚gekenbi; sonst erscheinen die Zähne, je höher die Blätter am Stengel stehen, allmäh- lieg weniger abgerundet und zuletzt. schaxf, Die Länge der Wurzelblätter beträgt selbst nicht mehr als einen Zoll bei einer Breite von höchstens 8 Linien. Auch der Stengel wird nicht hoch, indem er höchstens 1%, Fnss erreicht, An ihm sitzen die aufrechten Blätter ziemlich dicht. Die Achre nimmt kaum ein Drittel des Stengels ein. Auch diese Art sieht dem P. ovalifolium Doun, aber auch dem P. beionicaefolium Desf. sehr ähnlich, unterscheidet sich jedoch ebenfalls durch gleiche Staubfäden, und von der letztern ausserdem’ noch a6 * 724 durch stampfe Blätter. Auf der Ostseite des Alagäs auf Ia- ehytisch-basaltischen Boden, e. 3500° hoch. j 451, V. undulatum Lam. diet. IV. p. 221. nee Bieb, P. graecum, fruticosum, folio sinnato candidissimo Touran. Voy; 1. 9.128. 0. ie. P. plicatum Sm. prodr. fl. gr. No, 524, Sibth. et Sm. I. gr. t. 226. Von Rögner aus der Krim erhalten. B. Anisocalya. Lanä cönotä rarissime, tomento saepe vestilum, panicu- Iatum; Calyx ad trientem partem parlitus, lacinüis obtusis in- aequalibns. 152. V, alpigenum C. Koch; Caulis striete ereeins, sin- plex, superne tomeuto griseo, pulverulento vestitus; Folia in- feriora oblonga, erenata, in petiolum crenatum attennata, superiora orato -lanceolata, dentata, basi süheordata , hrevis- sime petiolata, ramos fulerantia ovato- longe- acuminaia, omnia supra pilis singulis, stellatis, prostratis asperula, subtis griseo -pubescenia; Panienla oblonga, ramis breyibus rademo“ sis; Flores 1-—3, bracteä lineari, longiori aut subaeqnante falerati, pedicello calycem aequanti insidentes; Calycis ma- jusculi Iaeiniae oblongae, inaequales, duae anticae maximas, Ppostica, minima , omnes grigeo-tomentosae, corollä majuseul& twiplo breviores; Wilamenta brevia, subaeqnalia, land coactk densä vestita, antheris omnibus reniformibus, Steht dem P. pyranidatum ‚Bieb. am Nächsten, nnterscheidet sich aber durch länger gestielle und grössere Blüthen und dureh. die langen, linienförmigen Brakteen, Im pontischen Hochgebirge auf Urgestein, 5500 — 7000. hoch. ‚153. V. Wilhelmsinnum 0, Koch; Caulis siriete ereelu simplex, pilis stellatis pubescens, teres; Folia oblong%, ereniay » dupliciter- erenafa, ad basin attenuatam .dentate , inferlore 725 petiolata, suprema sessilia, parvula; Bacemus tomentosus; floribus fascienlatis, inferne 1 —- 3 distantioribus, superne sub-5 magis approximatis; Braeteae lineares, pedicellis lon- gis, ealycem majusculum plus duplo superantibus dimidio mino- ves; Calyeis laciniae oblongae, aeutinsenlae, inaequales, 3 augustiores, et breviores, inbo hrevissimo quadruplo Jongio- res; Filamenta omnia lan& violaceä vestita, antheris renifor- mibus. Steht zwischen P. nigrum L. und P. pyramidatum Bieb., unterscheidet sich aber von dem ersiern durch den Kelch und. die grösseren Blüthen, von dem andern durch die einfache Tranbe und durch die langen Blüthenstiele. Von Wilhelms aus Grusien erhalten. 154, V. pyramidatum Bieb. A. tanr. can, I. p.161. Sweet, beit, low. gard. ser. . 1.31, wo die Blüthen zu gross darge- stellt sind. Im tartarischen Grusien auf Porphyr und tertiä- rem Boden, 800— 1200’ hoch; in Daghestan auf Mergel und Kalk, 300 — 1000° lioch, Im Tschorukgebiete, und zwar im Gaue Artanudsk auf sekundärem Kalk, c. 3000 hoch. Aus der Krim von Rögner erhalten, 8. Simpliciusculun; in Mingrelien auf angeschwemm- tem und tertiärem Boden; in dem Chanate Scheki ( jetzigem Kreise Nucha) am Südfusse des ‚Kaukasus auf sekmudärem Kalk; im Gebirge des Kaukasus im Osten, wo es nur noch aus Kalk und Mergel besteht, c. 1500 —2000° hoch. y. Uniflorum; Wolie latiora, rotundato-acuminata. Flores :soliterü. _ Von Dr, Thirke aus der Umgebung von Brussa erhalten. . C. Miorocalya. Lanä eoactä raro, tomento et pube saepe veslitum, sed etiam glahriusenlum; Flores rarissine solitarü, plerumque fascieulati, sessiles aut inaequaliter pedicellai; Calycis parvi kaeiniae acuiae, plerumque Janceolatae, 126 155. V, orcophilumC. Koch ; Caulis erectus, ramosıs, Au- gulatus, angulis saepe alatis; inferne tenuissime, superne densis- sime pubescens; Folia caulina ovato-oblouga, acuta, sessilia, aut brevissime petiolata, simpliciter et magis distanter cre- nata, supra asperula, sultus pallide puberula; Panicula race- mosa; Flores solitarii; Pedicelli bracteam ovato - acuminatam aut lanceolatam et calycem aequantes, patulo-erecti; Calyx ad hasin quingne- partitus, Iacinlis late elliptieis, subaequali- bus, capsulä ovato-reiusä triente parte brevior; Filamenta lanä violaceä dense vestita, guintum sterile, minus. Im Ha- bitus steht diese Art dem F. pyramidatum Bieb. am Näch- sten, unterscheidet sich aber durch den tiefgespaltenen Kelch und durch den fünften, unfruchtharen, sehr kleinen Stanb- faden, ein Merkmal, wodurch die Art sehr leicht zu erken- nen ist. Sonst ist P. oreophilum C. Koch auch mit P. ba- naticum Schrad, verwandt. Im Gaue Artanudsh auf sekun- därem Kalk und Mergel, 3000-—4000° hoch. 156. V. sinuatum L. cod, No, 1413. Sehr hänfig am Bosphor und in der Umgegend von Konstantinopel auf Mer- gel und Kalk, bis zu 800° Höhe; von Dr. Thirke in der Umgebung von Brussa und von Rö gner in der Krim ge sammelt. Als Verbascum sawatile fruticosum, folio sinnate candidissimo ex insulis Ceo et Therma im Gundelsh, Herbar. 157. V, bannticum Schrad, monogr. Verb. IL. p. 28. Boch. pl. Ban. rar, t. 18. Wahrscheinlich gehört 9. Chaixi Wil. hist, d. plant. de Danph. I. p. 491. t. 13. nls Synonym hier- her, Leider sind Beschreibung und Abbildung der Art, dass sich mit Bestimmtheit nichts entscheiden lässt ; wenn ich aber Sach’Gonänschen und Delile’'schen Exemplaren, die sich im Berliner Königl, Hexbar befinden, schliessen darf, so möcht 727 fiber die, Identität genannter Pflanzen kein Zweifel sein, inso- fern man nicht vorzieht, 9. Chaixrit Vill. als Abart des P. nigrum L. zu betrachten. Die Einschnitte an der Basis der Blätter sind aber so konstant und auffallend, dass es viel eher mit P. baneticum Schrad. zu vereinigen ist. Die breite Rispe spricht ebenfalls für die leiztere Annahme. "Durch Reichenbach eirenlirt ein F. banaticum, was von der Rochel’schen Abbildung verschieden ist, und wohl zu P. sinuatum I. gehören möchte. Leider besitze ich zum voll- ständigen Vergleich keine Wurzelblätter. Mein Exemplar un- terscheidet sich übrigens von P, sinzwatum L. durch voll- kommen unbehaarte und spitze Kelchabschnitte. Aus der Krim von Rögner erhalten. 158. V. orientale Bieh. fl. taur. cane. I. p. 160. Ben- tham und Ledebour vereinigen: F. orientale Bieh, mit V. Chaizii Vi, während Koch in seiner Synopsis die letztere Art als Abart zu der erstern siellt. Beide Pflanzen sind aber so verschieden, dass man sie neben einander gar nicht ver- wechseln kann. Der dicht beblätierte Stengel und die klei- neren Blüthen geben der Pflanze mit 9, Lyohnitis L. weit mehr Aehnlichkeit. Auch haben die Blätter eine weit härtere Konsistenz als hei 9. nigrum L,, wo sie, namentlich ge- trocknet, stets ein schwarzgrünes Ausehen haben, während sie bei F. orientale Bieb. mehr oder weniger grauflzig er- scheinen. Eirund-lanzettförmige Blätter habe ich auch bei V. nigrum L. nie gesehen. Y. wörens Host. in Rehb. fl. Germ. exsiec. No. 1922. scheint sich von FW. orientale Bieh. gar nicht zu unterscheiden. Sehr häufig in ganz Transkau- kasien, namentlich auf Kalk und Mergel, aber auch auf an- geschwemmtemn Boden und Porphyr, bis zu 2000‘ Höhe. Es wächst ferner in den breiteren Thälern des Kaukasus, und steigt selbst im Gebirge noch weiter hinauf, so dass ich. es 728 anf dem Sattel des Grenzgebirges zwischen Ossien und Rad- scha ‚gefunden habe, Was ich-von Rögner aus der Krim als F. orientale Bieb. erhalten, ist P. banatioum Schrad, Ehen so gehört das V. n’grum aus Mingrelien, was ich in der Aufzählung der Pflanzen meiner ersten Reise (Linn. XVH. pP. 283,) aufgeführt habe, hierher. ‘459, V. maecrophylium 0. Koch; Canlis puberulus, ela- tus, polyphylins; °Folia infera maxima, saepe sesquipedalia, cordato-oblenga, religqua ovata, acnfa, omnia supra glaher- rima, subtus ad nexvos pubeseentia, duplicato - erenata, bre- viter petiolata (supremis excepfis); Panicula glabra, ex parte inferiori foliosa; Tores parvali, fascienlati aut superne soll- tarü, pedicello calyce paululum breviori insidentes; Braeteae e&$ Calyeis laciniae lineares; Lana filamentorum alba. Steht dem V. nigrum L., was ührigens sehr häufig mehr oder we- niger unbehaart erscheint, sehr nahe, und würde wahrschein- lich mit 9, bichynicum Boiss. hinsichtlich der grossen Blät- ter zu vereinigen sein, wenn der Autor der zuletzt genannten Pflanze die letzteren nicht herzförmig-geöhrt nnd die Rispe aicht sehr behaart, ja selbst klehrig angegeben hätte. Dass übrigens weisse und violette Wolle an den Staubfäden einer und der- selben Pflanze vorkommt, wie Boissier von seinem P. bi- Thynicnm behauptet, könnte wohl auf einem Irrthum beruhen. Im Banate auf Jurakalk. 160. V. speeiosum Schrad, hort, goett. p. 22. t. 16. In den Ganen Narriman und Daratschitschak auf basaltisch-tra- chytischem Boden, e. 4500° hoch, 161. V. ehrysorrhachos Boiss. pl« orient. IV.. pr 58,9) Verbascum?, No. 207. in Linn, XIX. p, 21, Die im Yer- zeiehnisse der von Dr. Thirke in der Umgebung von-Bruss? gesammelten Pflanzen als nicht zu bestimmend angegebene Art 729 könnte des weniger eingeschnittenen Kelches halber vielleicht hierher gehören. Nach ‘der fusshohen Rispe zu schliessen, möchte die Pflanze aber eine bedeniende Höhe haben, wäh- rend Boissier sein P. chrysorrhachos höchstens nur 13/, Fuss hoch sein lässt. Auch giebt genannter Autor die Blü- then selten zu 2-- 5 vereinigt an, während es. hier stets der Fall is. Es wäre auch möglich, dass die Thirke’sche Pflanze zu Y. cheiranthifolium Boiss. gehört. " 162. V. oxycarpım C. Koch; Caulis teres, simplex, land ecactä, detersihili vestitus, ideoque praesertim ad partem supe- riorem glahriuseulus; Folia infera oblonga, petiolo paene tri- plo breviori insidentia, reliqua ovato-oblonga ant ovato-acuta, sessilia, omnia land coact& in paginä ad- eoelnm speetante einerea, ad terram contra albä vestita, integerrima; Spica laxa, tenuis, land vulgo detersä glabriuscnla; Flores bini, terni aut quaterni, inferiores pedicello calycem vix aAequante instrueta, superiores sessiles, omnes parvi; Calycis laciniae lonceolatae, lanä denique detersä glahriusculae, trinerves, tubo campanulato duplo longieres; Capsula eylindrico-oblonga, styli zudimento apieulata, lanä deiersä denique glabra, caly- cem trienie parie superans, Hinsichtlich der walzenförmig- läuglichen Kapseln steht diese Art in der Nähe von P. spe- ciosum Bieh., den Habitns hat sie aber mit P, simplex La- bill, pl. syr. deo, 10, t, 5. so übereinstimmend, dass sie sich fast nur durch die Form der Kapsel unterscheidet. Leider be- sitze ich an meinen Exemplaren keine Blüthen mehr. 4163. V. gnaphalodes Bieh. fl. taur. eauc. UI. p. 152. An der Ostküste des schwarzen Meeres bis in die Nähe von Tre- bisond: schr häufig, Auch von Rögner von der Südküste der Krim erhalten. Als Verbascum ponticum angusio et ob- longo folio im Gundelsh, Herbar, 730 164. V. parvifiorum Lam. diet. IV. p. 222.(?) Von Dr. Thirke aus der Umgegend von Brussa erhalten. D, Blaitaria, Simplieiusculum sed pluricanle, tomento raro, pube sae- pius vestitum, sed etiem glabrum; Racemus laxus; Flores grandes, pulchri, saepins vielacei aut phoenicei, saepissime solitarü, longius pedicellati; Calyx parvus. 165. V. rubiginosum W. et Kit. pl. rar. Hung. p. 216. 1.197. Blattaria montana, foliis orispis Buxb. Cent.I. p. 14. t. 21, könnte wohl eher hierher gehören, als zu P. zan- thophoenizeum Gris., eine Pflanze, die sich vielleicht gar nicht specilisch unterscheiden möchte. Koch und mehrere Andere halten V. rubiginosum W. et K. für einen Bastard von P. nigrum L. und Y. phoenizeum L., eine Annahme, die dadurch als nnrichtig erscheinen muss, dass P. rubigi- nosum W. ei K. in Trauskaukasien wächst, /. nigrum L aber nicht, Von K. Schmidt aus Grusien erhalien. 166. V. phoenizeum L. cod. No. 1411. Von Bögner aus der Krim erhalten. 167. V. speetabile Biel. fl. taur, cane. IL. p. 458. (9) In der Provinz Eriwan anf basaltisch - trachytischem Boden, © 2700° hoch. ß. Koliosum; Caulis magis foliosus superne glandu- sus. Sollten nicht 9, Biscutellaefolium Benth. und V. ade nophorum Boiss. hierher gehören? In der Nähe von Tre- bisond auf Augitporphyr, bis zu 1500° Höhe. In Daghestan auf tertiärem Boden, 200 — 500° hoch, 168. V. repandam Wild. enum. pl. hort. berel. pı 226 Von Dr. Thirke aus der Umgebmig von Brussa erhalten. “In Mingrelien auf tertiärem Boden, bis in das Hochgebirge steigend, selhst bis zu 4000° Höhe, \ 31 E. Chamaeverbascum, : Multicaule, simplieiusculum; Flores fascienlati, longius pedicellati, racemum laxum referentes; Calyeis laciniee latae, obtusiusculae, tubo hrevi campanulato duplo löngiores ; Flores parvi, ' ! "170. V. spinosum L. cod. No, 1415. Als Verbascum creticum, spinosum, folis ineisis, oder als Lexcojum oreti- cum, spinosum incanum luteum im Gundelsh, Herbar. 171. V. sphenandreides C. Koch; Multieaule; Caules erecti, simpliciusculi, vix sesqnipedales, lan& albä detersibili minus vestitiz Folia oblonga, denticulata aut integriuscula, villosa, subtus pallidiora, supra rngulosa, inferior, petiokkta, superiora sessilia; Racemi aphylli; Bracteae lineares; Flores fascicnlati, rarius solitari; Pedunculi patentes aut adscenden- tes; braeted et ealyce duplo longiores; Calyeis laciniae Iineari- oblongae, capsulä oblongä breviores; Corollae parvae, Iuteae, limbo conecavo; Filamenta duo majora minus, tria minora dense lanä violaceä vestita; Capsula ovata, apiculata, villosa. Diese Art hat ein so eigenthümliches Ansehen, dass man sie eher für eine Celsa L. und noch mehr für eine Spkenandra Benth. halten möchte. Im Tchabantzthale des Gaues Sher ‘auf Urgestein und Porphyr, 6000 — 7000’ hoch. XXI. Celsia L. cod. No. DECCKIX. A. Nefflea Benth. in DC. prodr. X. p. 246, 172. €. auxen C. Koch; Folia caulina inferiora oblonga, 'aenta, erenulata, in peiiolum alatum attenuata, supra aspe- rule, sublus aureo-pubescentia, superiora sessilia, minora; Canlis adscendens, ipseque prostrafus, superne in paniculam racemosam divisus, leyiter angulatus, inferne asperulus, su- perne praecipne ad racemos tomento aureo, pulverulento ve- stitus; Racemi Jaxinseuli, rare ramo uno alterove praedili; 732 Pedicelli adscendentes, solitarit, inferi .bracteam ovato -Ian- ceolatam, aut lanceolatam aequantes, reliqni is et calyeis laciniis rotundatis aut late oblongis, acutinsenlis, inaequalibus, aureo-tomentosis duplo longiores; Corolla explanata, calyce paene triplo major; Filamenta duo panlulum majors, omnis- lanä densä-, violaceä vestita, antheris reniformihus; Capsula ovato-oblonga, calyce. triente parte longior. Besitzt eine so grosse Aehnlichkeit mit ächten Wollkerzen, dass man sieh nur nach genauer Untersuchung der Blüthe überzeugen kann, dass sie zu Celsia gehört. Am Meisten ähnelt sie den filzigen Arten aus der Abtheilung Lychniris. Sehr häufig auf dem ar- menischen Hochlande anf trachytischem Boden, 4000 — 6000° hoch. - 173. €. orientalie L. cod. No. 4496. Schr häufig iü Transkaukasien auf Mergel- und Kalkboden, Dis zu einer Höhe von 2500. Aus der Krim von Rögner erhalten. In Paschalik Trebisond anf Angitporphyr, bis zu 1500’ Höhe, . 174. €. persica C, A, Mey. Verz. kauk. Pf. p. 114. Aus Talysch von K, Schmidt und ans Grusien von Wilhelms erhalten. 175. €. agrimeniaefolia C. Koch; Erecta, basi hirto- pubescens, simplex; Folia infera inierxupte pinnata, ‚pinnis sub-8 majoribus subalternis, oblongis, serratis, sessilibas, mi- noribus hasi latä adnatis, supremis eonilnentihus, superiora oblonga, serrata, glaberrima; Hacemus saepe basi ramosus, glaberrimus; Bractene oyatae, longe aonminatae, peduncnlo plus duplo breviores; Laciniae ealyeis oblongo-Janceolafac} Antherae reniformes. Steht der C. colling, Beuth. wohl am ‚Nächsten, unterscheidet sich aber durch die ungleichen Fie- derhlättchen. Als Blattaria armena 3 agrimoniaefolia im Gundolsk, Horhar, nn 735 176. ©. Suworowiana GC. Koch in Linn. XVIE p. 284, Striete ereeta, simplex, enbens, 'pube ennescente vestita;-Fo- lin radiealia oblonga, grosse et argute serrata, in. petioluin longioren et alatum attenuata, caulina eblongo-lanceolatä, minora, sessilia, patula; Bacemus elongatns, interdum basi ramosns, glandulosus; Pedicelli patentissimi aut horizontales, Bracteam ovato-lanceolatam, integerzimam plus duplo, Caly- eis lacinias ellipticas, plus quadruplo superantes; Filamentz ‚majora parte -friente suprem& nuda, infer& minus, me- di& magis, - minora densissime lanä violaceä vestita; An- therae reniformes. ‘Steht der €. incana Benth,: und ©, to- ınentosa Zuce, nahe, unterscheidet, sich äber durch das röth- liche Ansehen nnd durch die Form. der Wurzeiblätier. Auf mit Salz 'geschwängertem Kalk und Mergel in. der Provinz Eriwan, jenseits des Araxes, c, 3000° hoch. B. Arcturus Benth. in DC. prodr. 8. p. 244, 177. ©. Arctuxus L. cod. No.4497. Als Blatiaria per- ennis, orelica, incana, foliis binis conjugatim dispositis, uno majore exiremum elandente im Gundelsh. Herbar. XXL Janthe Gris. spie. fi. Bum. et Biih. IL p. 40. 178. 3. bugulifolia (Verbaseum) Lam. diet; IV. p. 226. Als Blattaria pontion, Bugulae Fol, Asphodeli radioe im Gundelsh. Herbar. Solanaceae. Man kennt bis jetzt gegen 1200 Arien ‘dieser Familie, die sich in- der neuen Welt und zwar hauptsächlich in den wärmeren mıd noch mehr in den heissen Ländern Amerika’s koncentrirt, In den letzteren wächsen nicht weniger als 3 Viertel der. ganzen Summe. Von diesen kommen allein auf 734 die Gruppe der Solancen, von der man freilich bis jetzt über _ 900 Repräsentanten kennt, nicht weniger als gegen 740, auf die bis jetzt aus fast 100 Arten bestehenden Nicotianeen hingegen 55 und auf die Gruppe der Arten mit gradem Em- bryo endlich, von der wir überhanpt 106 kennen, 100. Von den 23 Datureen wachsen 11 in besagien Ländern, wäh- rend von den 20 Hyoscyamsen bis jetzt noch keine in Ame- rika beobachtet worden ist, Nordamerika besitzt 42 Solanaceen, und zwar & Nieo- tianeen, 2 Datureen und 36 Solaneen (im engern Sinne), während man aus Neuholland bis jetzt nur 4 Nicotianeen und 31 Solaneen, im Ganzen also 35 Repräsentanten dieser Familie kennt. In der alten Welt sind Ostindien und seine Inseln am Meisten vertreten , denn es wachsen daselbst über 70 Arten, nämlich 7 Dutureen, 3 Hyoscyameon und einige 60 Solaneen. Aus den Ländern rings um das roihe Meer sind 22 Arten (2 Datureen, 3 Hyoscyameen und 17 Sola- neen), aus dem Oriente hingegen 35 Arten (1 Detzree, 13 Hyoscyameen und gegen 22 Solancen), aus China und Se- pan 14 Arten (1 Hyosoyamee, 12 Solaneen und 1 zweifel- hafte dieser Familie, aus Sibirien endlich 3 Arten (1 .Datu- ree, & Hyosoyameen und 3 Solaneen) bekannt. In Europa wachsen 30 Arten, nänlich 1 Daturee, 5 Hyoscyameen, 22 Solaneen und 2 zweifelhafte dieser Fami- lie, in Nordafrika 14, im heissen Westafrika 8, die bei- de nur den Solaneen im engern Sinne angehören. Süd- afrika besitzt 23 Arteh (19 Solausen und 4 Rectembryer), die Inseln südöstlich 9 (8 Solaneen und 1 zweifelhafte) und die nordwestlich von Afrika 6 (1 Hyoseyamee und 5 So- Tansen), Ich hahe in den nördlicheren Ländern des Orientes 46 Arten gefunden, von denen 2 neu sind und 4 von keinem 235 andern Reisenden beobachtet wurde, dagegen haben andere Reisende noch 9 Solanaceen beschrieben, die ich übersehen, so dass die Gesammisumme 25 (/2s aller. Arten) heträgt. Koch hat in Deutschland nur 14 Solanaceen angegeben. Von ihnen besitzt es 10 mit dem Oriente gemein, während 4 nicht dort wachsen; dagegen hat man 15 Arten im Oriente beobachtet, die Deutschland fehlen.- Was das Vorkommen der von mir im Oriente gesammel- ten Arten anbelangt, so liebt Lycium ruthenicum Murr. dür- ren Mergel- und Kalkboden, Auf Schutthaufen wächst: Hyosoyamus Camerarii F, et M., Datura Stramonium L., Solanum nigrum L., S, villosum Lam., S. kumile Bernh. und $. favum Kit., auf Aecckern und angebauten Stellen: Hyoscyamus pusillus L., H. Gamerarüi F. et M. und die 4 anch auf Schutthanfen wachsenden Nachtschatten. An Wegen be- obachtete ich 2. Cameraröi F. ct M. und H. eminens Kunze, an feuchten Stellen, am Ufer der Bäche und an Sümpfen: Solanum Dulcamara L., S. Kieseräzkii C. A. Mey. und $, persicum Willd., im Gebüsch: Physalis Alkekengi L., in Gebirgswäldern hingegen: Atrop@ Belladonna L, Auf Hochsteppen sammelte ich Hyoscyamus eminens Kunze, aber in Hochthälern: Hiyoscyamus syspirensis C. Koch, .H, Ca- merarii F, et M. und Physpchlaena orientalis (Hyoscya- ats) Bieb. Erste. &ruppe ’ „um Endl, gen. pl. p. 663. : "Datura L. cod. No, CCLXIV. 1. D. Stramonium L; 'cod. N6. 1418. In Mingrelien auf angeschwemmtem Boden, 436 Zweite Gruppe Hyoseyameae Endl. gen. pl. p. 664. IL Hyoscyamas Don monochl. pl. IV. p, 471. 2. HM. eminens Kuuze in Del, sem. hort. lips. a. 1847. In den Ganen Olti auf Mergel und ld auf Trachyt, 8500 — 4500’ hoch. Sm Cameraxii FR, et M. ind. sem, hort. petrop. wW. ” 38 Im kaukasischen Gebirge, in Ossien anf Kalk, «. 3500 hoch; in Grusien auf Kalk und Mergel, 800 — 1200 hoch; auf trachytisch-basaltischem Boden der Provinz Eri- wan, 2700 hoch, ß. Villosus; Caulis villis longis dense vestitus; Folia superiora et suprema pinnatifilo-serrata, lacinlis lanceolatis, ex ambitu oblougo-Ianceolatfis. Diese Abart besitzt mit der Hauptpflanze die.schönen, grossen und becherförmigen Blüihen gemein, ünterscheidet sich aber durch den wolligen Stengel - und durch. die Blätter an den Blüthen, welche den anderen gleichen. Von Dr. Thirke ans der Umgebung von Brussa erhalten, und in dem frühern Verzeichniss der Thirke’schen Pilanzen als I. niger L. bekanit gemacht, y. Hemschinicus; Folia floralia majora ; Stamina ex- serta, stylum ex longitudine aequantia, Im pontischen Hoch- gebirge auf Urgestein, 5500 — 6000° hoch. 4. M. syspiwensis (. Koch; Caulis pauciramosus, ereoius, inferne canescens, snperne villosus, vix pedalis; Folia radi- calia ei canlina oblonga, ütringue 3—5 grosse serrafa, SO vis obtasinsculis, canescenti - pubescentia, vix ultra pollicaria, petiolo aegqnilongo (canlina breviori) insidentia; Hloralia ob- longa, sinnato-dentata aut‘ “integrinscula, sessilia, eanescel- tia; Calyces fructiferi secundi, spicam | densiuseulam referen- tes, basi villosi, sessiles, medio paulnlum constrieti, Jaeinüis 137 triaugulari -pungentibus, patulis, Leider besitze ich anr Frucht- exemplare. Die Pflanze steht dem MH. pusillus wohl am Nächsten, unterscheidet sich aber durch den dichten Blüthen- stand and sonst hinlänglich. Auch scheint die Pflanze durch- aus nieht eimjährig zu sein. Im Gaue.Sher auf Porphyr und Kalk , « 4500 hoch. 5... nureusL. col. No. 1426. Als Hyoscyamus aureus P. Alp. im Gundelsh. Herbar, 6. H. pusillus L, cod. No. 1428. Ans Grusien von Wil- helms erhalten. Sehr häufig in der Provinz Eriwan auf Tra- chyt und Basalt, 2700 — 3500 hoch, Als Hyoscyamus ar- menus minimus, flore Inteo fundo &Atropurpnreo im Gun- delsh. Herbar. UL Physochlaena &. Don dichl. plants IV. p. 470. 7. P. orientalis (Hyoseyamus) Bieb, fl. taur. caue. L p: 164. Im Gane Lori im untern Kaukasns auf Trachyt, ce. 3500° hoch. " Dritte Gruppe. Solaneae End], gen..pl. p. 664. IV. Solanum (L.) Dun. Solan. syn. p. 5. A. Dulcamara Led. Fl ress. IH. p. 187. 8. S. Bulcamara L. cod. No. 1459, £. Tomentosum Koch syn. ed. 2. p. 584. Aus der Umgebung Brussa’s von Dr, Thirke erhalten, 9. 8. persicum Willd. in B. et S, syst. Veget, IV. p.662. Aus Geusien von K, Schmidt und Wilhelms erhalten; im südlichen Daghestan anf tertiärem Boden, bis zu 500’ Höhe; im Tschorukgebiete auf Kalk und Porphyr, 2000 — 4000 hoch, Ku der Umgebung von Brussa von Dr, Thirke gesammelt; 22r Bd, 63 Hoft, 47 138. --10. 8. Hieseritzkii C. A. Mey. Verz, kauk. PA, p. 113. In Sümpfen der Provinz Eriwan, e, 2700‘ hoch. - A. Maurella Dun. Solan. syn. p. 12. 11. 8. nigrum L. cod. No. 1475. In ganz Trankaukasien sehr häufig bis zu einer Höhe von 3000, auf tertiärem und sekundärem Boden und auf Porphyr; im Tschorukgebiete auf Melaphyr, Porphyr und sekundärem Kalk, 2000 — 4000’ hoch. Von Dr. Thirke aus der Umgebung von Brussa erhalten. ß. Chiorocarpum Spenn, A. frib. p. 1074. In derNähe von Tiflis auf Mergel und Kalk ziemlich häufig, 1000— 1800. hoch, - 12. &. villosum Lam. diet. IV, p. 289. £. S. hirsutum Dun. Solan. syn. p, 14. Ans Grusien von K. Schmidt erhalten. 13. 8. flavam Kit. in Schult. oestr, Fl. 2, Ansg. I p- 394, In Radscha auf Kalk, c. 3500’ hoch. „8. Humile Bernh. ap. Wild. ennm. pl. hort. berol, I. p-.236. Von K. Schmidt aus Grusien erhalten, V. Physalis L. cod. No. COLXVUI 14, P. Alkekengi L. cod. No. 1450. In Mingrelien und Radscha auf terliärem und sekundärem Kalk; in Ciskaukasien in der Nähe der kaukasischen Bäder, c. 800’ hoch ; aus Gru- sien von Wilhelms und K. Schmidt erhalten und in der Nähe von Brussa von Dr, Thirke gesammelt, VL Atropa (L.) Endl, gen. pl. 7.666 15. A. Belladonna L, cod. No. 1439. In Ossien anf Kalk- boden, e. 2500° hoch. VIE Lyeoium L. cod, No. COLKXIV. . 16. L. ruthenicum Murr. in Comment, goett, 1779 P- 1.2. L. tatarieum Pall. weicht wenigstens nach, den. von 2. 739 Schrenk’am Tarbagatai gesammelten Exemplaren durch ge- krümmte-Stacheln und ein-grüneres Ansehen ab. Sehr häufig in Schirwan auf Mergelhöhen, bis 700“ Höhe. : Als Jasiu- num. frutesceus, aculeatum, 'angustifolium flore violaceo- oder Rhammus alter, foliis sa’sis flore purpurco im Gun- delsh, Herbar. Convolvulaceae. Die Zahl der bis jetzt bekannten Convolvwlaecen beträgt ge- gen 1000 Arten, nämlich 56 Argyrejeen, über 840 Convol- vulaceen, 8 Dichondrsen und gegen 80 Ouseuteen. Ob- gleich’ sie sich über die ganze Erde verbreiten, so sind die Tropen dech am Meisten vertreten, und. wiederum erscheinen die heissen Länder der neuen Welt- reicher, als die der alten. Das tropische Amerika, jedoch einschliesslich des "ausserhalb der Wendekreise liegenden Chili, bat nicht weniger als 400 Arten, und zwar 10 Argyrejeen, 371 Convolvuleen, 1 Di- chondree und 19 Cuscuteen, während man in Nordamerika noch nicht 50, und zwar 27 Convolvuleen, 1, Dichondree und 19 Önsenteen beobachtet hat, , . . > . Ans Ostindien mit seinen Inseln nnd Hinterindien kennt man über anderthalb Hundert Convolvelaceen, die sich auf: die einzelnen Abtheilungen in der Weise. vertheilen, dass über 40 (also über %/, der gauzen Summe) auf die Argyrejeen, 110 auf die Gonvolvzleen, i auf die Dichondreen uud 6 auf die Cxsoxteer kommen, . Die aus Nenholland und.den dazu gehörigen Insela bekannten Arten dieser Familie-beiragen fast 70, ‚von denen 1 zu der Gruppe der Argyrejeen, über 60 zu dev. der Convolvaleen, 1 zu der der Dichondreen und 3 zn der der Ouscouteen gehören. a7 ® 740 Wenden wir uns nach Afrika, so findet man die heissen Länder mehr vertreten, als man nach ihrer geringen Kennt- niss schliessen dürfte. So besitzt das tropische Westafrika 35 Arten, die alle der grossen Gruppe der eigentlichen Cor- volvuleen angehören, Mozambique hingegen mit den in- der Nähe liegenden Inseln (Madagaskar, die Maskarenen und Se- schellen) 36, nämlich 34 Convolvuleen, 1 Argyrejee und 1 Dichondree, Die Länder riugs um das rothe Meer, also einschliesslich das westliche Arabien, sind erst in der neuern Zeit, namentlich durch Schimper, einigermaassen bekannt geworden; man hat daselbst 46 Arten beobachtet. Auch hier sind es vorzugsweise die Convolvalcen im engern Sinne, näm- lich 43, und ausserdem 2 Cosonteen und L Argyrejee. Aus Südafrika hat man 37 Arten beschrieben: 33 Convolvuleen und 4 Cusouteen. Die Inselu nordwestlich von Afrika ‚sind in der neuesten Zeit mehrfach untersucht worden,. besitzen aber verhältnissmässig wenige Bepräsentanten dieser Familie: 15 Corvolvuleen und 4 Ouscuteen. Aus Nordafrika kennt man 18° Arten: 15 Convolvnleen und 3 Onsouteen. Europa ist nicht weniger als arm; dennoch hat es nicht den 2östen Theil, obwohl es am Meisten bekannt ist, Ar- Syrejeen wid Dichondrcen kommen daselbst gar nicht vor, aber 24 Convolvileen und 10 Owscuteen. Noch ärmer erscheint Sibirien, denn man hat von dort nur 15 Convolouleen und 5 Cuscuteeh beschrichen. . Aus China und Japan kennt man 23 Arten: 1.Argyrejee, 18 Coivolvnlsen und A Onsouteet, Es bleiben endlich’ noch‘die Länder des kankasischen Isthmns; die asiatische Türkei und Persieir,. die’unter ‘dem’ gemein- schaftlichen Nämen Orient hegriffen sind, übrig. Als ihnen hat man 48 Arten beschriehen, nämlich" 37 Convolenleeh "und 411 Cuseuteen, BR . ;941 . Was mn . dio nördlichen Länder des Orientes anbelangt, denen wir.hier. vorzugsweise unsere "Aufinerksamkeit zuwen- den,. so kennt man aus ihnen 34 Arten, von denen 26 auf die Convolvuleen im engern Sinne und 8 auf die Czscuteen kommen. Ich habe anf beiden Reisen nur 22 Arten gesam- melt; von ihnen wurden aber 6 nieht allein. von, keinem an- dern Reisenden im Oriente beobachtet, sondern waren auch bis jetzt unbekannt. Deutschland ist an Gonvolvnlaceen aus- serordentlich arm, denn es besitzt kaum mehr’ als den hun- dertsten Theil der Gesammisumme, nämlich 11; davon sind aber 4: 1 Conwolvulee, und-3 Cuseuteen, die nicht zu glei- cher Zeit im Orionte' wachsen, Was das Vorkommen der Oonvolvulaceen anbelangt, so wachsen Convolunlus arvensis L., 0. Pseudo- Scammoria C, Koch und €, agrophilus c, Koch auf Asckern, Galyste- ia sepium (Convolvulus) Lund s sylvestris (Convolvx- tus) W. ei K. an Zännen und Hecken, C. Hineutus L. £. Besseri Spr. und Ü, aitens C. Koch auf trocknen, dürren Stellen, (©. holosericeus Bieb. und 0. Cantabrica L. an Bergabhängen und ©. persicus L. am Meeresufer. Erste Gruppe Convelvuleae Choisy in DC. prodr, IX. p. 335. L. Convolvulus Choisy in Mem. de la soo, hist, nat, de Gen. p. 477. A. Orthooaulos G. Don diehl. pl. IV. p. 283,. . 1 €. pexsicas L. cod. No. 1261. Der. Stengel ist selt- uer einfach, als an .der Basis ästig. Auch steht er weniger ‚aufrecht, als. dass er auf.der Erde sich ausbreitet. Sehr häu- fig am Ostufer .des kaspischen Meeres. Von Wilkelms und K, Schmidt wahrscheinlich ebenfalls daher erhalten. 142 2. €, holosericeus Biech, fl. taur. eaue, I. p. 147. Cent, pl. fi. Ross. illustr. I. 1.24. Aus der Krim von Rögner erhalten. Im .Gaue Periakrek auf Kalk und Mergel, c. 3000 hoch. u “ 3. €. Cneorum L. cod. No. 1256. Als Convolvulus No, 88. im Gundelsh, Herbar, 4. ©, Mineatus L. cod. No. 1255. . - 8. Besseri Spreng; syst. Vegel. I. p. 610. C. linsatus Giis. spie. 1. Rum. et Bith. II, p, 76, Es scheint mir. doch, als wenn die Pflanze, welche man gewöhnlich für €. Zineatus L. hält, und welche in der Flora graeca t, 199, eine ‚Abbil- dung erhalten hat, von der, die Sprengel ©. Besseri nennt, wenn auch nicht speeifisch verschieden ist, doch auf jeden Fall eine ausgezeichyete Abart darstellt. €, Kinsatus Iu. er scheint nicht allein grösser nd mehr oder weniger aufstei- gend, selbst aufrecht, sondern hat auch nie einen solchen seidenglänzenden Veberzug, wie 6. Besseri, und zeichnet sich durch 3 — 12 an der Spitze des Stengels zusammenge- drängte Blüthen aus, - die von 2 — 5 sie weit überragenden Blättern fast in Form einer Hülle umgeben werden, aber auch durch eirunde Kelchblätter, die sich plötzlich zu einer langen und linienförmigen Spitze zusammenziehen. ©. Besser: SP hingegen hat einen gedrängten Wuchs, der sich selhst anf gutem Boden’ ıicht ändert, und ist an dem kurzen Stengel überall, meist knänelförmig mit deutlicher gestiellen Blüthen besetzt. Die Kelchblätier sind Janzeitförmig, verschmälern sich also allmählig. 'C, compactus Boiss; möchte wohl hier- ker gehören, und eine Pflanze darstellen, wo: der‘ Stengel am ‚Meisten verkürzt ist,: so dass dieser ganz-zu fehlen scheint,‘ In "Grusien und Daghestan auf Kalk und Mergel , "800 — 1200 hoch, . . ee . = ' 743 5. €. nitens C. Koch; CO, Zineatus ß. Besseri C. Koch in Linn. XVIL, 9.282. E Capite eaules pinres Drevis, 13 poll, longi, prostrati aut denigne 'adscendentes, - pilis Adpres- sis albis deuse vestiti; Folia oblonga, iniegerrima, tomento densissimo serieeo nitentia, subtns nervis lateralibus eminen- tihus praedita, radiehlia in petiolum sensim attenuata, obtusa, caulina superiora subsessilia, obiusinscula ; Flores 4—8 oy- mam brevissimam referentes ad apicem caulis et 'ramorum abbreviatorum, axillares, solitarü; Calyeis sepala dno exte- ziora late oblonga, obtusa, cetera apice triangulari' exoepio ineludentia, ‚sericea, corollä exius lineis 5 sericeis notatä vix triplo breviora. Steht dem ©. Besseri Spreng. allerdings sehr nahe, und möchte vielleicht doch nar als Abart dazu gehören, Er unterscheidet sich aber durch einen mehr gelblich -röth- lichen Schimmer ‘der Blätter, der besonders bei den unteren. deutlich hervortritt, mehr aber noch durch die breiten und stumpfen Kelchblätter. In der’ armenischen’ Provinz Eriwan auf trachytisch - basaltischem Boden, 6. ©. Cantabrien L. cod, No. 1257. Im Grusien und Schirwan sehr häufig auf Kalk und Mergel, bis zu 2000 Höhe; an dem Südufer des schwarzen Meeres anf Angitpor- phyr, bis zu 1500° Höhe ; ans der Krim von Rögner und aus der Umgebung von Brussa durch Dr. Thirke errhalten, ß: Doryenioides. Aehielt seiner einzech und zu 2 und 3 stehenden Blüthen halber dem 6. Deryonium L., und: unterscheidet sich ausserdem von der: Hauptart durch anlie- gende und fast seidenglänzende Haare. Von Wilhelms aus .Grusien erhalten. y. Petrophilus. E capite torinogo, lignoso plures eaules, ramosi, ex parte inferiori villis patentissimis, superjori adpressis aut palulis vestiti; Folia lineari- oblonga, basi ipsä- "744 que in petiolum attenuata aut sessilia, pilis prostratis, raro patulis suhsericea; Pednncali elongeti, folio suo vix- duplo breviores, 1-, 2-Nori; Bractene binae calyce brevissime pe- dieellato vix breviores, angustissime oblongae; Sepala oblongo- lanceolata, pilis patulis obsita, corollam plus duplo superan- tia; Capsula ovato-globosa, denique glaberrima. Steht zwi- ' schen dem ©. Cantabrica L. unl €. suffruticosus Desf,, und unterscheidet sich von dem leiziern durch die 2- und 1-blü- tbigen Blüthenstiele, die bei der Hauptart weit länger sind und wenigstens 3 Blüthen haben. Von beiden unterscheidet auch zum Theil ‚die seidengläuzende Behaarung. Anch 6 Ammanni Desr, ist ähnlich; dieser ist aber in allen sei- nen 'Theilen weit kleiner und trägt‘ weniger Blüthen. , Auf dem Nordabhange des pontischen Gebirges auf Augitporphjr, bis zu 2000‘ Höhe; in Daghestan auf Kalk und Molasae, 600 bis 1500° hoch, Im Gundelsheimer’schen Herbar befindet sich 1 Exem- plar unter dem Namen: Convolvalus argentens, wubellatus, partim erecfus, partim supinus, ex insulis ın. aegel, oder als Doryonium P. Alp., was wahrscheinlich zu C Cantabrica L. gehört, ö 7. C. Doryenium L, cold. No, 1258, Als Convolonlus . ramosus, folits Pilosellae im Gundelsh. Hexbar. .& ©. trieolor L. cod. No. 1262. Von Dr, Thirke, ans der Umgehung von Brussa erhalten. \ 9. €. pilosellaefolius Desr, ene. II; 551. “Wille. herb. N0.3670, Als-Convolvulus armenus, humifusus, Pilosellae Foliis T. im Gundelsh. Herbar, Choisy’s- Diagnose‘ (prodr, IX, p. 406) ist ohne Zweifel nach einer r andern Pflanze g% macht. - : a 75 4. Strophocaulos &. Don dichl. pl. IV. p.288. ' " 10. C. hixsutas Stev. in Bieb, D. taur. canc. p. 422, Cent: pl. for, ross. il. L 1.6. Von Rögner aus der Krim er- halten. " " 11. €. nmoenus C. Koch in Linn. XIX. p. 19. Steht dem C. hirsutus Stev. allerdings so nahe, dass er wicht specifisch verschieden sein möchte, Anch gehört wahrscheinlich Q, ga- Tatious Rost., wie auch schon Choisy meint, dazu. Die Blätter erreichen bei 0, amoenus C. Koch höchstens die Län- ge eines Zolles, sind also kleiner als bei C. hirsuius Stev., nach der citirten Abbildung, nicht aber nach dem Exemplare, was ich aus der Krim besitze. Die unteren erscheinen drei- eckig-spiessförmig, und die schwachen Ohren sind divergi- rend. Ihr Rand ist ganz und nie ausgeschweift. Die, linien- förmigen Brakteen haben die ‚Länge des 3 — 4 Linien langen und steis einblüthigen Pedicells, Auch sind die Kelchblätter länger un! almählig zugespitzt. Von Dr, Thirke aus der Umgegend von Brussa erhalten. 12. ©. agrophilus C. Koch; Diffusus, prosiretus, cane- . tomentosus; Canles secundarii et Rami cauliformes elongati, teretes, opaci; Folia eordata, margine leviter angulato - den- tata, nitida, petiolo vix dimidio breviori insidentia, 5—6 lin. longa, 4— 5 lin, lata; Pedunculi 1-, rarissime 2- -flori, for lium sum vix önperantes aut eo paululum minores) }.Bracteae lineares, parvae, pedicellum 3 lin, longum fulerantes; Calyeis laciniae ovato -oblongae, acutae, latissimae, exteriores inte- riores involventes, corollam amoene ruhescentem. plus dnplo superantes. Sieht allerdings dem vielgestalligen ©, althaeo:- des L. am Nächsten, unterscheidet sich aber. sogleich: durch. die an allen Theilen des Stengels gleichförmigen Blätter. So vie] ich Exemplare der zuleizt genannten Pflanze geschen 46 habe, so waren die obern Bläter doch stets mehr oder we- niger eingeschniften oder bnchtig, was hier nie der Fall ist. Sehr häufig im Tschorukthale auf Porphyr und Kalk, 2000 his 4500° hoch; im Paschalik Musch. auf Trachyt, Glimmer- schiefer und tertiärem Kalk, R 13. €. arvensis L. cod. No. 1216. In gauz Transkan- kasien sehr häufig auf Feldern und Triften mit jedem Boden, bis zu 3000‘ Höhe, \ ... ‚PB Albiflorus; in Schirwaun auf Mergel, bis zu 500° Höhe, , _ j . . 14. ©. Seammonia L. cod. cod, No, 1218. Von Rös- ner aus der Krim erhalten, 15. &. Pseudo - Scamnonin ©. Koch; Canlis debilis sed ercetiusculus, ramosus, glaberrimus, paucifolius; Folia, sagit- tafa, suprema linearia , Slaberrima., integerrima , petiolo brevi insidentia; Pedumeuli longissimi, 3—4 poll. longi, 4.-Nori, horizentaliter patentes, adseendentes; Pedicelli bracteis binis linearibus suffulti, pollicares; Calyx grandis, aridus, sepalis latis, oblongis, apice rotundato sed acumine brevi instruelis, glaberrimus, corollä duplo brevior,. Uuterscheidet sich von dem verwandten 6. Scammonia L. durch die einblüthigen Blüthenstiele. In Gaue Shber auf Porphyr und Kalk, 3500 bis 4000° hoch. MW GCalystegia R.Br. prodr. fl,.nov. Hol. p. 483. 16... sylvestris (Convolvalus). W. et K. pl. rarı Hung. I. 'p. 290. 1. 261.- Aus der Uiigebung von Brussa von Dr. Thirke erhalten. 17. €, sepium (Convolvulus) L, eod. No. 1217. In Gru- sien anf jedem Boden, bis in das Gebirge zu einer Höhe von 3500° steigend; in der armenischen Provinz Eriwan auf ba“ saltisch -trachytischem Boden, :c. 2700 hoch.“ ! | \ | GT HL Gressa L. eod. No. CCCXLUL 18. ©. eretien L. cod. No. 1835. Frankenia mollis Bieh, 2. taur. eaue. IH. p. 276, Von Wilhelms aus Grusien er- halten, Als Ouamoclit minima, humifusa palustris, Her- niariae folüis im Gundelsh, Herbar. Zweite Gruppe. Cuseuteae Cheisy in DC. prodr. IX. p. 452, W. Cuscuta Li eod, No. CLXXXLL 19. ©. monogyna Vahl-symb. IL. p. 32. Cuscuta major eanlibus Lupnli Buxb. Cent, I, p. 15. 1. 23, Im Tschoruk- thale, doch mehr im Gebirge, 4000— 6000 hoch, auf Rhus Cotinus L, Bu . . , £.. Iberica; Flores. duplo minores, suhsessiles, Sollte nicht C. asiyla Engelm. in bot. Zeit. IV. p. 276 ehenfalls hierher gehören? In Grusien in Hecken und Zäunen, 800 bis 1500 hoch. . 20. ©. europaea L. cod. No. 1022. In Grusien hier und da auf Hopfen, Nesseln u. s. w., bis zu einer Höhe von 2500. 8. Pontica C. Koch in Linn, XIX. p. 19: . Ans der Umgebung von Brussa durch Dr. Thirke gesammelt., . 21. ©. Epithymum L. cod. No. 1023. Auf Labiaten, Rubiaceen,,; kleinen Umbelliferen, Convolvulus Cantabrica L, und Atraphaxis- Arten in Grusien, Schirwan, Daghestan, in der armenischen Provinz Eriwan und im ganzen Tschoruk- gehiete, bis zu 6000’ Höhe. "29. €. brachystyla (. Koch; Canles filiformes, ramosi, Aavescentes; Capitula sessilia, 8—12-fiora, floribus subses- silibus; Calyx campannlatus, 4—5-fidus, laciniis ovatis, ob- tusiusculis, demum eorollam dimidiam superantibus; Corolla urceolata, Jimbo 4-, 5-Iobo, tubum ex longitudine acgnante; Lebi erecli, ovati, ohtusigsenli; Stamina vix lobos attingentia ; 48 Squamae ohlongae, ereetae; Styli bini, vix lineam longi, in- elnsi. Achnelt der ©. europaea L. am Meisten, besitzt aber nicht so dichtblüthige Köpfchen und kurze, aufrechte Griffel, An Umbelliferen im pontischen Hochgebirge, c. 5500° hoch. 23. €. pediceHata Led, fü. alt. I. p. 293. icon. il. ross, t. 234, In der armenischen Provinz Eriwan auf Onosma - Arten, e. 2700° hoch. 24, €. subuniflora C, Koch; Caules tenwissimi, filifor- mes; Flores 1 — 3, sessiles, bracteä ovato-lanceolatä suh- longieri fulti; Calyx 5-lobus, lobis oblongis obtusis, eorollä 'paene duplo brevioribus; Laeinine corollae globosae ehlongae, obtusae, erectae, denique conniventes; Stylus apice panlulum incrassatus. Zeichnet sich durch die einzeln, selten zu drei stehenden Blüthen vor allen bekaunten Arten dieses Ge- schlechtes aus, so dass sie nicht leicht verwechselt werden kanı, Auf Verbascum sphenandroides C, Koch im Tscha- bantzthale des Gaucs Sber, 5500” hoch. Apocyneae R.Br. in Mem, of the Wern. nat. hist, soc. I, p. 59. Noch mehr als die Asolepiadeen haben die „Apocyneen Jhren Concentrationspunkt in den heissen Gegenden Amerika’s, einschliesslich das aussertropische Bräsilien und Chili, denn in bezeichneter Ländergruppe. kommen allein. von der 5% sammten Masse nicht weniger als über die Hälfte, also von ‚800 Arten ‘über 400 vor, Die Verringerung von Apoeyneen ‚wird um so bedeutender, je mehr man sich den Polen nord - und südwärts vom Aequator nähert, denn selbst Nordamerika, ‚was noch von 50 „dsclepiadeen vertreten wird, besitzt aus ‚jener Familie nur 12, Von den 7 freilich hinsichtlich ihres ‚Umfanges schr verschiedenen Gruppen kommen die Echter, 749 deren wir bis jetzt über 370 kennen, zu 5/5 in’den heissen Ländern Amerika’s vor. Demnächst sind die Plamiereen nnd Willughbejeen am Meisten vertreten, denn von den ersteren wachsen daselbst die Hälfte (130 Arten), von den letzteren hingen 2/5 (12 Arten). Von den übrigen -Ginppen besitzt die oben näher bezeichnete Ländergruppe weniger Repräsentan-. te, so von den 100 Carisseen: %/, und von den 22 Parso- nieen: eine. einzige Art. WMrightieen (17 Arten) und AL stonieen (60 Arten) kommen im heissen Amerika gar nicht vor, Was die 12. Apooyneen der vereinigten Staaten Nerd- amerika’s.anbelangt,:so sind es 2 Carisseen, 5 Plumiereen und 5 Echiteen. ‚Interessant -ist es, dass auf dem Iusel-Erdtheil’ Ausira- lien gerade die stärkste Gruppe der Echiteen gar nicht ver- treten ist. ‘Man kennt ‚daselbst überhaupt nur A/g der Apo- eyneen, und zwar 7 Carisseen, 22 Plumiereen, 10.Parso- nieen, 1 Wrightiee und 2 Alstonieen, Wenden wir uns von da nach Asien, so sind Ostindien und namentlich die südlichereu Ehenen und die Inseln ziem- lich reich, denn es kommt daselbst 1/, aller Apocyueer vor. Alle Gruppen sind hier vertreten; und zwar "wachsen daselbst 9 (also 3/,) Willughbejeen, 24 0) Uarisscen, gegen 60 (2/5) Plumiercen, 10 (also ziemlich 1/,) Parsonieen, 16 (demnach fast: alle) Wrightieen, 2 (%/,) Alstonieen und 72 (1) Echiteen. China besitzt nur 13 Apocyneen: 2 Caris- seen, 3 Plumiereen, A Parsonice und 7 Echiteen, Nur von der zuletzt genannten Gruppe finden sich 2 Arten in Sibi- zien vor. Be ln “ Ausserordentlich" arm ist selbst‘ der Orient,’ obgleich er Syrien, Mesopotamien und auch den südlichen Theil Persiens hoch umfasst, denn man kennt daselbst nur 11 Arten, nümlich 350° 7 Plumiereen’ und 4 Echiteen. Noch weniger. Arten wach- sen im ganzen Enropa, aus dem man 4 Plumicreen und 2 Echiteen, also im-Ganzen 6 Arten beschrieben hat. Dass aber'Nordafrika. und gar die Inseln nordwestlich von Afrika, nam von einigen Arten vertreten sind, die ebenfalls den Echi- tcen wid Plumiereen angehören, sollte man nicht verma- ihen. Teicher ist. das tropische westliche Afrika, von dem, obgleich man nur .die ‚Küste und selbst diese nur spärlich kennt, doch 22 Arten: 6 Carösseen, 3 Plumiereen, Ä Alsto- aiee und 42 Echiteen, beschrieben sind. Der Zahl nach fast. eben so reich ist Südafrika, aber gewiss weit ärmer, da man die Länder daselbst zum Theil weit mehr besucht und be- schrieben hat, Man kennt von dort 10 Carisseen, 4 Plu- miereen und 6 Kchileen, Obgleich wir bis jetzt von Madagaskar, den übrigen da- selbst sich befindenden Inseln nnd dem gegenüberliegenden afrikanischen Festlande kaum 40 Apooyneen: 10 Garisseen, 20 Plumiereen und 8 Echiteen kennen gelernt haben, 50 kann man doch daraus schliessen, dass die bezeichnete Län- dergruppe reich vertreten ist. Es gilt dieses aber durchaus nicht von dem Länderkomplexe des rothen Meeres, eine Er- scheinmmg, die um so auffallender ist, als ein Theil selbst tropisch ist, und wir sonst durch Schimper eine, wenn auch geriuge, Kenniniss der mittleren Nilländer erhalten baben. In den nördlichen Ländern, des Orientes sind bis jetzt nur 9 Arten beobachtet worden; von diesen habe ich 6 ge- _ sammelt, so dass mir 3 entgangen sind. Dentschland besitzt 4 Arten, die sämmtlich auch im Oriente wachsen. E Was die Art des Vorkommens der 6 von mir gesammel- ten Apocyneen anlielaugt, so bildet Nerium ‚Oleander L: am Bosphor Hecken und Gebüsch, gehört aber keinesweg® 57 dem immergrünen Unterholz an, da’ es umgekehrt grade an sehr sonnizen Rändern wächst. Apocynum venetum I. liebt feuchte, aber mehr steppenartige. Matten, kommt ‘aber auch an mit Gesträuch bewachsenen.Bächen vor. Sämtliche Win- tergrün- Arten, die ich im Oriente gesehen, wachsen, wie bei uns, zwar im Schatten, doch nicht in Wäldern, sondern’ vor- herrschend auf. den Abhängen und ersien Höhen ‚des kauka- sischen Gebirges unter Gesträuch, an feuchten 'Felsenwänden und an Bächen, Erste Gruppe Plumieriene A, DC in DC, prodr. VIH. p. 345. I. Vinea-L. cod..No. CCCKXIV. 1. V. pubescens d’Urv. enum, ‚pl. arch. p. 26.. Unter- scheidet sich von P. herbacea W. et K. und P. major L., zwischen denen sie steht, durch Behaarung und durch herz- - föürmige ‚Blätter.‘ D’Urville beobachtete diese Art zuerst in, Abchasien bei Ssuchum-Kaleh; sie scheint dann wiederum; ohgleich sie.A. DeCandolle im Prodromus aufgeführt hat, in. Vergessenheit geraihen zu sein. Auch Ledebour hät sie in seiner Flora rossica übergangen. Ich liabe sie leider nicht selbst beohachtet, sah sie aber in dem Herbarium von Wil- helms, woher ich sie auch erhielt. 2. VW. major L. cod. No. 1711. Sehr häufig im Rion- bassin am Fusse der Höhen, aber auch in das Gebirge im Thale des-Pferdellusses (Zkheniss-Skhal) aufsteigend, auf tertiärem and sekundärem Boden, bis zu 2500’ Höhe. Von Dr. Thirke aus der Umgebung von Brussa erhalten. Als Pervinca val- garis, latifolia, flore coeruleo C. B. im Gundelsh. Herbar. 8. V. herbacen W. etK. pl. Hung. rar. I. p. 8. 1.9. Im Anfenge der in den unten Kaukasus gehenden Thäler auf tertiirem Kalk, 800 -— 1200° hoch; sohr häufig in der Nähe 52 von Tiflis auf Mergelschiefer, Kalk und Porphyr, 1200 — 1500° hoch, ß. Grasilis Gris. spie. fl. Rum, et Bith. II. p.68. Un- terscheidet sich durch sehr schmale, linienförmig-längliche Blätter von der Hauptart. Von Rögner aus der Krim und- von Wilhelms, so wie von K. Schmidt aus Grusien er- halten, Mit der Hauptart am Eingange im untern Kaukasıs, äber auch auf den exsten Trachythöhen im Blisabethopol’schen Kreise, bis zu 2500’ Höhe, 4, V. minor L. cod. No. 1712. Von Dr, Thirke aus der Umgehung von Brussa erhalten. Zweite &ruppe Echiteae A.DC. in DC. prodr. VIIL p. 412, U. Apocyaum BR. Br. in Mem. of the Wern. nat, hist. soc. I. p. 67; 5. A. venetum L. cod, No. 1765. Im mittlern Tschoruk- thale auf sekundärem Kalk, c. 3000 hoch; in Schirwan auf terliärer Molasse und Mergel, c. 800 — 1090 hoch; aus Grusien von Wilhelms und K. Schmidt erhalten. Als Tihymalus maritimus s. Esula major, e Cio Venetorum in« sulä, flore albo im Gundelsh. Herbar. IL Nerium R. Br. in Mem, of the Wern. nat. hist, soe. p 7. - 6. N. Oleander L. cod, N0,1715. In der Nähe Konsten- tinopels und auf heiden Seiten .des Bosphors auf tertlärem Kalk und Mergel, 50-500 hoch. oa Lan... Beitrag \ u , . Entwiekelungsgeschichte der ‚Farrnkräuter, o. "Herrmann Schacht. Hierzu! Taf.. V.) . D. Untersuchungen desGrafen L es202J0-Sumin ski, nach welchen zur Bildung des ‚jungen Farrnpflänzchens zweierlei ‘ Organe des Vorkeims thätig. sein, ja eine Befruchtung im Sinne .der Phanerogamen stattfinden soll, veranlassten Herrn Professor Schleiden, mir eine gründliche Bevision dieser ‚Untersuchungen zu übertragen. Die von Sumirski beai- spruchte Entdeckung wärde, wenn ‚sie sich als richtig her- ausstellte, nicht allein den Farrnkräutern einen ganz andern Platz anweisen, sondern 'auch für sämmtliche Kryptogamen, bei denen Antheridien bekannt sind, von grössester Wichtig- keit sein, indem sie über. die Bedeutung der bis jetzt räthsel- ‚haften Spiralfaden einiges Licht verbreiten müsste, Dr. Al- ‚bert Wigand hat bereits in No, 2 his 7 der bot. Zeitung „Qahrg, 1849) seine, Suminski’s Entdeckung nicht gün- 22x Bd, 65 Heft. 48 54 stigen, Beobachtungen mitgetheilt; auch mir war es nicht möglich, den Hauptpunkt, die Befruchtung der Farrmkräuter, zu bestätigen, ich glaube vielmehr hinreichende Gründe für die Unwahrscheinlichkeit, ja ich möchte fast sagen Unmög- lichkeit, derselben liefern zu können, und erlaube mir deshalb die Resultate meiner Untersuchung, die gewissermassen eine Fortsetzung meines in ‘No. 30 und 31 der bot. Zeitung (Jahrg. 1849) gegebenen Aufsatzes, über‘ die Entwickelung des Spo- rangiums und der Sporen der. Farrukränter bilden, mitzu- en } suchung” Ward im Juni dieser’ ykfird mit einem grossen Oberhäuserschen Mikroskope neuester Construction, das. ‚erst, seit Ostern i in meinem Besitze ist, ui- ternommen, Dies Mikroskop, dossen optischer Theil eben so vollkommen wie seine mechanische Einrichtung ist, übertriflt an Schärfe und Reinheit seiner Bilder alle mir bekannten Mikroskope ; sein Beleuchinngsapparat ist vorfrefflich, inshe- ‚sondere, ‚ist, die Einrichtuag des Spiegels und Objeetivtisches, „yelche“ En ii glich nacht,“ schiefes Licht. in allen beliebigen "aufs, "Obj det‘ fallen’ "zu ‚läbsen, von so üngeheuver „ie vkuug, d iss man, durch chtige Benutzung aller‘ Vortheile N ates “ Linien Mit 1 grossen Deiitich , Syn‘ s id Ocnlar » (mehr : iwel- "Äe, Schärfe, wovon Versıiche Ey Sehnen ‘des Weibeheis der. Hipparchia Janira, mi avioula hippocampös und mit Nobert’ s.P heplacie, nz de“ Beweise liefern. Die vk- Liüien- Grippen der letziern Blätte werden von den ” stä = a. 755 ‚ sten ‚Systemen ;bei richtiger ‚Tageshelenchtung sämmtlich guf- gelöst,! selbst dje Linien .der 14ten Gruppe erscheinen au ei- nigen ‚Stellen sehr ‚deutlich; dass sie nicht überall ‚gleich scharf auftreten, 'scheint. keineswegs Schuld des Mikroskops‘ zu: Seins, Der, Blendungs - Apparat: ist. sehr zweekmässig: con- stenirt, ‚der ;Ohjectivtisch gross: .und ‚feststehend, eine unge-, heure Beleuchtungslinse leistet für opake Gegenstände. gnte Dienste. ., Als ‚Mikrometer ist ein. vortreffliches Milxometer- r bei Das Stativ ist eben ‚so zweckmässig und solid, als elegant gearbeitet, alle überflüssigen Spielereien, ‚durch welche. "einige Optiker ihre Mikroskope verthenern, feh- len. Ich glaube diese kurze Bemerkung fiber mein Mikroskop sowobl Herrn Georges ‚Oberhänser, dem eben so ausge= zeichneten Optiker, als hiebenswürdigen und, ‚biedern, Manne, wie mir selbst schuldig zu, ‚sein; hoffe mir sogar durch, ‚selbige, den Dank manches Beobachters, der in der "Wahl eines sich auzuschaffenden Mikroskops ‚noch unschlüssig jet, zu ver- dienen. ü ’ "Die ‘zu "ineiner "Untersuchung: benutzten, Farrikraut - Vor- keime::waren im. botanischen‘ Garten: zu. Jena, aus dort. im: Treibkasten: gesäeten Sporen, ‚gezogen. Wie lauge die Sporen zu> Keimung gekrätichten, kann ich leider nicht ‘sagen, auch. bedaure ich, die allerersten. Zustände -dex Keimüng verpasst, zu haben, welcher Mangel. jedoch für die Hauptsache, für die: Bildung des jungen Pfläuzehexs selbst," gleichgiltig ist. Die jungen -Vorkeime waren aus :Sporen von Pteris seriwlata; Asplenium Petrurcae, Adiantum formosum und Aspidium: violäcenn gezogen, 'sie verhielten sich in allen wesentlichen‘ Punkten durchaus gleich, ich. kann deshalb ihre Entwiekelung im. Allgemeinen beschreiben, habe jedock .die „Figuren nach den Pflanzen geordnet, Die jungen Pflänzchen wurden im allerfrischesten Zustande benutzt, wo feine Durchschnitie 48% {56 wöthig:iwrhren; würdet dieselben je nach Umständen :aus freier. Hand!-oder’ zwischen‘ Kork *) dargestellt; ;auch die Nadel: Idi-. steie’inir' zum 'Freilegen späterer "Zustände 'gute Dienste. -Die‘ Zeichnüngen wurden; bis auf die wenigen Figuren, wo eüe: Aügabe der Vergrösserung‘ fehlt, ‘mit der'Camera -Ineida ent- worfen wid mit: aller: nur möglichen Treie: und: Sorgfalt aus ‘des Vorkeims, ae 'äweite, "Fon dir Enf- wiokelung‘ des Spiralfaden - Organs (der Autheridie), der dritte, von der‘ Entwiekelung eines ‚gweilen, zuerst von -Sumidski entdeckten, gen Pfänächeng nd, dem Kein N Bi Mit L Entwickelung des Vorketms im Allgemeinen , " Der jüngste,-von mid beobachtete Zustand ‚des .Vorkeims zeigik ;2 his 3 schlanchartige Zellen (Fig.-1 wid 2), . welche aus.der zerplatzten Spore hervortraten, and deren erste eine seitliche ‘Verlängerung; als: erste Wurzelfaser, -ausschiekte.- Der. Inhalt dieser ‚Zellen ‘wär: je näher: der Spore um so hel- ler, je. weiter von ‘.derselben &ntfernt, ‚um so körniger ; ‚ast in: der Endzelle zeigte; eine.leicht- grüne. Färbung, das Aufire- treten .des Chloxophylis. Der bis dahin fadenförmige Vorkeim ward..allmählig an:seinem. Ede hlatiartig (Fig. 3 bis 5), die, Zellen ...des. fadehförnig- gebliehenen Theiles, wie der Basis der.. blättartigen- Ausbreitung entwickelten nene Wurzelfasern. Die Anfangs’ rundliche, ‘spathelförmige:Gestalt‘ des blattarfigen -)-Stehehotan. Zeitg. Jay. 1849, p. 537, N gan, das ‚äh als Keinorgän Vezeichnen wilh i 37 Vorkeims. änderte sich allmählig in. eine;an’ der Spitze ‚ang- geschweifie ‚um (Fig..5), der fadenförmige noch mit: der Spare zusammenhängende Theil.starb ab,. der Vorkeim gewann ein herzförmiges Ansehn (Fig. 43),:.sein. hinteres Ende war an der Unterseite mit Wurzelfasern. dicht, bekleidet, . Bis kurz vor diesem Zeitpunkt‘. bestand‘. die . blattartige Ausbreitung des Vorkeims überall: ans einer -einzigen Zeileu- lage, jetzt bildete sich zunächst der Stelle,. ‘we die -Einbuch- tung Aufirat, und zwar, wie ich glaube, nur. als Folge einer veränderten Anordnung der neuentstehenden Zellen, ein aus mehreren’ Zellenlagen bestehendes Polster; indem :sich .näm- lich die’ neuentstehenden. Zeilen: nicht "mehr, wie bisher‘, ‘der Fläche nach neben’ einander, sondern der Höhe nach über einander anordnen, entsteht sowohl die.-erwähnte ‚Einbuchtung. als das Zeilenpolster; die Zellen des-leizteren sind überdies kleiner und von auderer. Gestalt, als die. Zellen der-übrigen Theile des Vorkeims. Der Vorkeim hat jetzt den Zeitpunkt erreicht, wo sich auf ihm die junge Pflanze bildet, seine Entwickelung schrei- tet jetzt nicht weiter, er scheint der jungen Pflanze, bis ihre Wurzeln selbst zur kräftigen Ernährung tauglich. sind, Nah- rungsstofe zu liefern; er stirbt allmählig ab, während sich das Pflänzchen inehr und mehr entwickelt. . Nach”der Art der Farrnkränter scheint auch die Form des Vorkeims etwas verschieden, die Einbuchtung” ‚mehr oder weniger tief, ‚die beiden Seitenlappen mehr ‘oder weniger gross, ihr Rand glatt oder gekräuselt, haarlos oder mit Haaren he- selzt, zu sein. . Meine Beobachtungen stimmen hier mit Sumiiski’ 8 Angaben vollkommen überein, nur, in Betreff der Spore hin ich nicht ganz seiner Ansicht. Sumiäski nimmt für letztere 158 nur eine, zum Austritt der Keiinzelle bestimmte Oefinung, die bei Pieris serrulata.in einer der 4 Spitzen dieser Spore lie- gen soll, an, während ich, nach meinen -Untersuchnngen über genannte Sporen, niehrere solcher Oeffunngen, bei Preris sei vulata & derselben‘, annehmen muss. Ein Schnitt durch die Spore selbst,: der mir übrigens nicht gelingen wollte,: kann hier. wenig: :beweisen, da ınan die Richtung dieses Schuittes nicht bestimmen kann.: Die Spore besteht aus zwei Membra- nen, einer innern, farblos durchsichtigen Haut, der-eigent- liehen Sporenzelle, die heim ‘Keimen hervortritt, und: einer äussern, mit 'zierliehen‘ Leisten und Vorsprüngen besetzten, braungefärbten Hülle. Den: Primordialschlauch, ' die stickstofl- haltige, innere Umkleidung.der Sporenzelle, ‚möchte: ich nicht als Membran aufführen, da er; zum wenigsten ‚bei anderen Pfänzenzellen, nicht immer als solche aufiritt, sondern sich erst durch Einwirkung des Wassers oder chemische Agenten schlaucharlig zusammenzieht, vor diesem Gerinnen aber als diekfüssiger Schleim die Innenwand der Zelle zu umkleiden pflegt. N. Entwickelung des Spiralfaden-Org sans (der „Anther idic) Schon im jüngsten ‚Zustande des Vorkeims, wenn selbi- ger, noch wit der ‚Spore zusammenhängend, erst weuige Zel- jen besitzt,” nimmt die Entwickelung einiger dieser Zeilen e- nen egenthümlichen Verlauf; sie werden zu ‚Spiralfaden- Or- ganen, Bei so jungen Zuständen des Vorkeims, wie Fig. 1 bis 3, lässt sich nicht wohl eine untere und obere Seite un- terscheiden; sohald der Vorkeim jedoch hlattarlig wird (Fig. % und 5) 'erscheihen die Antheridien an der untern; der Erde zigewandien, Seite, seltener am Raide des Vorkeims, #2 mals auf dessen Oberseite. ' 759: x". Die. Spiralfaden- Organe ;des jüngsten :Vorkeims zsind.-des,, new : der Uäterseite !des- blattartigen. Proembryo sowohl-är ihrer ‘Entwickelungsweise;; wie in ihrem: Bau. und übrigen Ver-: halten, vollkommen gleich, die eiüzige, Verschiedenheit möchte, in..der. Grösse ‘des Organs: und in der Zahl--der: sich dur ih entwickelnden Spiralfäden zu ’suchen sein. :. Am. jüngsten Yor-. keim' sind die Antheridien meistens kleiner, ..sie enthalten ‚ayr . 10 bis '20 Spivalfäden, während: die grösseren’ Spiralfaden-s, Organe des blattarligen .Vorkeims :oft. 30 und, mehr Spirgl- : fäden entlassen; die Zahl der. letzteren schien mir, überhaupt, durchaus wunbestimmt,' die Grösse ‘der Zellen, . in deneir’der Spiralfaden liegt, jedoch für jede Art ziemlich. dieselbe. zu sein. Kae Era. Pa Kap Fe BR - ru Ran Da es für das Alter der. Spiralfaden = Organd durchaus . keinen auderen Anhaltepunkt als deren Grösse und Entwicke- lungs-Zustaud selbst giebt, indem schon am jüngsten’ Proembxyo’ vollkommen entwickelte Antheridiem auftreten und :sich_ später! iinmer neue nächbilden, so ist es schwierig, den. Eıitwioke-: lungsgang derselben: ‚sicher ‘zu verfolgen, : nur :ein ‚genauer;: Vergleich der einzelnen ‘'Spiralfaden + Organe: unter:. einander:, kann hier einigermassen zum‘ Ziele führen. "Die: jüngsten Zus: f stände des Vorkeims sind jedenfalls für diese Beobachtungen! am geeignetsten, ‘dA. man bei- ihnen das fragliche Organ von der'Seite sicht, während es am blattarligen' Proemibryo. immer“ von oben "gesehei wird, ünd-erst! ein dünner; 'nicht-leicht dar+. zustellender, Blatischnitt zu eiher Seitenansicht: verhilft: (Die Figuren 13 und 14, sind 'einein dünnen‘ Blattschuitte ‚entnom- men, :die'Piguren 8; 9, 14 und'12, 'dagegen. den jüngsten Zuständen" des"Vorkeims entlehht.) “In beiden Fällen besteht: das fertige Spiralfaden + Organ; bei:den von-inir: untersuchten. Farrnkräuteri, niemals, wie es Suminski: algiebt und Wi- sand bestälgt; aus einer einzigen Zeile, welche die Schleim- 760 zellen, ‘in denen« der 'Spiralfaden entsteht, 'umschliesst;- die Wandungen des:Organs sind vielmehr: jederzeit.mit..einer ein- fachen Lage wasserheller Zellen umkleidet; auf. einer. Seiten-: ansicht erblickt‘ man-immer 5 solcher Zellen, von denen zwei‘ an-jeder Seite liegen, während die fünfte die Schlusszelle bil-- det (Fig. 9,12, 41.): -Eine Ansicht von oben, wie'sie:Fig. 42, für. zwei bereits aufgesprungene Autheridien : giebt; : lässt. dennoch für ‚die letztere 9 Zellen vermuthen.: Suminski’s Fig. 15: Taf. IL. würde etwa meiner Fig. 14. entsprechen;: was Sumiäski als. ahnorme Entwickelung betrachtet, - ist,‘ wie ich ‘mit Bestimmtheit behaupten darf, der: .durghaus; nor- male Fall. -- . \ - a Er j Die Spiralfaden- Organe befinden sich auf dem aus.siner Zellenlage bestehenden Theile des Vorkeims, amr :seltei er- scheinen sie am Rande des aus ‚mehreren: Zellenlagen: beste-: henden Polsters,, - das: die Keim -Organe trägt, niemals. sah ich Sie zwischen den letzteren... -Die Zahl: der Spiralfaden- Organe ist unbestimmt; bei. Pieris. serrulata fand ich sie in grosser Menge; alle Altersstufen finden sich. anf ‚einem blati- artig entwickelten Vorkeim. neben einander, doch: ‚scheinel} die jüngeren vorzugsweise in der Nähe des Zellenpolsters zu liegen, EEE Era: Be ' Wo sich ein..neues Spiralfaden- Organ . Hildet, keit ein. Theil der Unterseite einer Zelle. des Vorkeims. rundlich‘her- vor, ii dieser. Erhebung (Fig, 7.) ändert sich zunächst die Lage und Beschaffenheit .der Chlorophylikörner; ein Theil der grösseren . Körner. wird in, die- Spitze. der enistandenen Aus- buchtung, gedrängt, ein anderer mehr ans der letzteren yer- trieben, so..enisieht in der Erhebung ein -runder ‚heller. Baum (Fig. 28,), in. diesem Raum: bildet sich die .erste Zelle, oder ist vielmehr gebildet, wenn sich dieser Raum kuud giebt, Ur ihrer Zartheit ‚wegen noch nicht, ‚oder dach aur schwierig, 76T sichtbar zu mächen. : Ist ‚die Zeile gehildet,.. sö.- schwindet: auch allmählig. das.sie- unigehende Chorophyl, manehmal-blei«’ ben-nnr Spuren zurück, men eiikennt in diesem: Falle-in-der: erwähnten Zelle einen. ‚grossen köriigen Cytoblasten (Fig.21).: Die ‘Wandangen der Zelle. sind. von körnigen: Stoffen .nmmklei- det, in der alten Zelle teitt eine nene auf (Fig. 22), diese scheint 2. Tochterzellen zu. entwickeln (Fig. 23.u. 24), die, beiden Tochterzellen ‚scheinen. ihrerseits:jede wieder zur,Mut-: terzelle: für zwei (?) andere Tochterzellen zu werden (Fig.25). In einem andern Zustande, (Fig. 26); sah. ich 8 junge Zellen, die vier oberen wären, bei. der:einen, “die vier unteren bei der anderen Einstellung sichtbar. Häufig: liess sich die. Zahl der. Zellen nicht bestimmen, ‘die Zuerst. enistandeien schienen die. Wandzellen des Spiralfaden - Organs ‘zu. werden, während eine: Zelle iur ihrer Mitte zur Urmutterzelle (?). für die -Spiralfaden- zellen wird: (Fig. 40 und-48). . Ehe. man:die Randzellen. er- kennt, sieht man häufig. eine hellfarbene Masse ‘die innere Wandnng. des Spiralfaden- Organs umkleiden,.: es wäre. viel-' leicht möglich , dass, sich in dieser Masse, und dureh sie der Beobachtung entzogen, die Wandzellen bildeten. Die Beob- achtung des gangen Vorgangs ist so’ schwierig, dass ich mit Sicherheit nichts über denselben zu sagen vermag; die Ab-; bildungen der verschiedenen Zustände sind möglichst ren wie- dergegehen. al “ - Nach Wigand ist des Spitalfaden- Organ nicht immer von der Lagerzelle, aus der es hervorging, . getrennt, ich fand jederzeit; wenngleich bisweilen etwas schwach. gezeich-, net, eine Scheidewand; das Vorkommen von Spiralfadenzellen. zwischen dem Chlorophyll der Lagerzellen habe ich niemals beobachtet, , dagegen in den Anthexidien selbst nicht selten Chlorophyll, immer jedoch in kleineren Körnern oder form- los, angetroffen; in dem reifen Organ fand ich niemals Chlo- 162 rophyll; wohl aber statt seiner einen weissen, körnigen Str Im Uebrigen macht Wigand auf dieselben; von mir ange- deuteten Schwierigkeiten der Beobachtung aufınerksam,- auch er konnte die ‚grosse Zelle, in welcher nach Sumiriski die Spiralfadenzellen entstehen sollen, nicht mit Bestimmtheit‘ nachweisen, .. Ich glaube sehr wohl, dass eine Mutterzelle, oder ‚vielleicht richtiger Urmutterzelle, für die Spivalfäden vorhanden ist, die Mittelzelle der Figuren 40 und 48 könnte 5 sie möglicherweise vorstellen, ob sie jedoch läugere Zeit fort- dauert, oder "bald vergeht, möchte hier die Frage sein; ich glaube das letztere annehmen zu müssen. Die Entwickelnngs- zustände, welche ich beobachtete , zwingen mich fast zu der Annahme einer Muütterzelle,. die Tochterzellen -in unbestinimter - Zahl bildet, welche wiederum ‘zw Mutterzellen für 4(?) Spi-" ralfädenzellen werden’ (Fig. 11 und 29); aber auch hier ist" wegen des körnigen Inhalts ein bestimmtes Urtheil über das’ Geschene fast unmöglich ; ich glaube jedoch mehrmals’ die Theilmng. des körnigen Inhalts in 4 Sectionen, den Anfaug einer 'Tochterzellenbildung zu Vieren, beobachtet zu haben. Eben :so dunkel wie die Bildung der Spiralfadenzelle blieb mir das: Entstehen des Spiralfadens in dieser Zelle; der körnige Inhalt. verdeckte selbst den Zellkern, der nur in we- nigen Fällen sichtbar ward. Je mehr die Spiralfadenzellen in ihrer Entwickelung foxtschreiten, um so dunkler nad grob- körniger wird ihr Inhalt, 'Jodlösung färbt ihn, wie den als- bald entstehenden Spiralfaden, dunkelgelb, und zeigt somit, dass heide stickstoffhaltig sind, . Bei Pieris serwwlata mes-' sen-die Spiralfadenzellen: kurz vor dem Anfspringen der An- 1 5hisO .ngm . u . theridie 75 Milli. , hei Asplenium Petrarcae messen sie BMSd nee “ on. on Millim, \ Pe 763 "Die Antheridie öfliet sich’ jeder’ Zeit an’ der:Spitze; die. Schlusszelle bebi' sich ‘mehr “oder. weniger von den: übrigen. Zellen ab (Fig. 41); scheiht: aber: auch häufig‘ zu- platzen und: zusammenzufallen {Fiß. 13’und 42).: Das: Aufspringen. der: Antheridien scheint ‘nach 'dem Grade: ihrer Reife,.. sowohl in- als. ausserhalb des Wassers, ' zu’ erfolgen;.-.ein ziemlich 'ent- wickelter Vorkeim. zeigt immer eine Menge bereits aufgesprum- gener Antheridien; selbst im Wasser des Objeetträgers' erfolgt das Anfspringen derselben früher ‚oder später „die; scheinbar: reife Antheridie öffnet. sich marichmal erst nach 1/; oderi/g: Stunde, während eine andere, neben ihr auf demselben: Vor- keim liegende, schon in-der ersten’ Minute: der. Beobachtung ihre Spiralfäden entliess. An demselhen Vorkeim: findet: mahı,‘ wie scho bemerkt, längst aufgesprungene, ini Innern braun: gefärbte Spiralfaden- Organe, neben sich kanm bildenden; “die: älteren Zustäude. finden sich jedoch: in der Regel "mehr am hintern Ende und an den Rändern des 'Vorkeims. 2: Sobald sich die Antheridie' an ihrer Spitze ‚öffnet; treten: die Spiralfadenzellen nach einander hervor, werden abernie- mals, wie: hei einigen Lehermoosen (Haplonitrium, -Fos- sombronia u. s.'w.); mit einem -Stosse hervorgetrieben. . Oft“ mals: ist die Oeffuung,' durch welche sie pässiren müssen, so enge, dass die runde Form: der Zellen verschwindet, iund sich: statt ihrer der Spiralfaden 'hervorschraubt; Die Windungen dex Spirale ziehen sich hierbei bedeutend auseinander (Fig: 15'e.). Sohald sich ‘der Faden freigemächt hat, schiesst“ ery'"sich wieder schranbenarig aufrollend, in "Wasser dahiii. ; In ‘ler Regel treten jedoch die Spiralfadenzellen "unversehrt heraüis; in diesem Falle’ liegen sie eine kürzere:'oler längere: Zeil, während welcher immer neue -Spiralfedenzellen aus ‘den ge- öffneten Antheridien hervorkommen, stille; die eine oder 'an- dere Zelle, deren aufgerolltes Spiralband mehr oder weniger 168 deutlich sichtbar ist, beginnt sich alsdann langsam um: ihre Axe zu: drehen. Diese Drehung dauert einige Sekunden bis Minuten, sie wird mänchmal. p!ötzlich unferbrochen und ex- neuere sich nach einer Panse wieder, dann tritt meistentheils ein momentaner -Stillständ. ein, ‚und nach einem plötzlichen. Stoss, bei..dem. zwar. Kein Zerreissen der Zelle sichtbar ist, eilt der entfesselte Spiralfaden im Wasser dahin. Statt Ueber- este einer zersprengten Membran erblickt man, wenn meh- rere Spiralfaden entllohen sind, an der Stelle,. wo sie sich ehtfalteien,: grössere oder: kleinere Körnerhaufen (Fig. 41), die, wie der Spiralfaden selbst, durch Jod gelb gefärbt wer- den. . Bei Pieris serrulata und Adiantum formosum er-. folgs das Freiwerden des .Spiralfadens ungleich schneller als bei „Asplenium ‚Petrarcae, . Die Spiralfadenzelle. von Pteris beginnt, kaum aus der Antheridie getreten, ihre Drehung; wenige Sekinden später erfolgt schon der beschriebene Stoss, und der freie Spiralfaden entflieht den. Blicken des Beobach- ters. Bei. Asplenium Petrarcae treten’ die Spiralfadenzellen wie beschrieben hervor, liegen dann oftmals .5 bis 10 Minu- ten still neben. einander, dam erst beginnt, die Drehung um ihre. Axe," dieselbe däuert widerum nicht selten 5 bis 10, Mi- nuten;. ‚der ‚plötzliche :Stoss ist lange ‚nieht so bemerkbar, manehmal erfolgter gar nicht; das Spiralband entfaltet sich in diesem Falle langsam, und geht während seiner Entfaltung langsam davon, - Bisweilen unterbleibt auch die anfängliche Drehung der Zelle um ihre Axe, dann. iritt ‚die Entfaltung des Fadens plötzlieh und;mit dem beschriebenen Stosse auf, Nicht selten ‚leihen auch „einige. Spiralfadenzellen in der Antheri- die zurück, und. entfalten sich: in ihr wie angegeben (Fig. 30), in.einem Falle drehten sich schon einige Zellen, noch ehe die Antheridie geöffnet war. Die Wimpern scheinen sich während der. anfänglichen Drehuug der, Sehleinzelle ganz allmählig zu 165 entfalten; ihre Entfaltung ‘ist vielleicht: die Ursathe-..dieser Drehung ;' das dürch sie bewirkte‘," meistens plötzliche, ‚ Zer- sprengen der Söhleimzelle vielleicht die Ursache, .des plötz- Jichen‘.Stosses. " " Da © Ausser "dem Spiralbande sieht man in den Bpiralladen- zeiten der Antheridien grössere oder kleinere ‚Körner, wie es scheint von schleimiger, Beschaffenheit‘ (Jod färbt sie gelb). Das freigewordene Spivalband eilt so schnell dahin, dass ‚man seine wahre Gestalt aur dann erkennen” kann, wenn seiner Bewegung Hinderuisse in den Weg treten, es, wie häufig g schieht, au irgend einem Gegenstande hängen, bleibt, Die Haupibewegung ist, wie man alsdann mit Deutlichkeeie er- kennt, die Drehung ‚des Fadens, um seine Axe, derselbe kann sich jedoch nach Umständen strecken und wieder zusammen- ziehen, so dass sowohl einzelne, wie alle Windungen einander entfernt oder einander genähert, werden, ' aus welcher Eigenthümlichkeit sich vielleicht sämmliche, of als änschei- nend willkürliche Bewegungen des. sogenannten. Saamenthieres erklären lassen. Die verschiedenen Bowegungen des Spiral- fadens sind von Wigand. vortrefflich beschrieben, seine Be- merkungen gegen Nägeli sind jedenfalls vollkommen rich- tig, die Bewegung ist, so unregelmässig, % dass man sie kei- nenfalls im mathematische Formeln zu kleiden vermag. " Wenn sich der Spiralfaden, der etwas klebriger Natur zu sei scheint, au irgend einen Gegenstand festhängt; so zählt man in der Regel 4%/, bis 5 Windungen, "die erste Windung beschreibt den grössten Kreis, die letzte den klein- sten, die Drehings-Richtung des Fadens bleibt unverändert dieselbe, sie geht immer -mit der; Spirale, als deren Anfang ich die.. weiteste Winding betrachte, der. Faden bohrt sich sömis:förmlich im Wasser vorwärts, ..An der obersten, weitesten 766 Windung: bemerkt: man ;: wenn sich der Faden langsaın dreht, -eiiikleines sehr zartes. Bläschen ;; das "schwer sichtbar. zu nacher ist, aber ‚niemals zu fehlen und :sieh durch: Endos- mose bedeutend zu vergrössern scheiut. Angestellte‘ Messun- gen, zeigten mir, » dass es innerhalb « 10 Minuten ‚seinen Durch- messer "verdoppeli halle, R Das B schen ist eine unmittelbare Fortsetzung , der, ersten 9 ralwindung , die, sich allmählig verdünmend dasselbe ; ergeht, ‚Das. Bläschen ist an 'sei- ne - Ober che hier und da. mit kleinen Körnchen, währschein- lich denselben, die man in der "Spiralfadenzeile vor ihrer Auf lösung bem ort, bedeckt; ganz ähnliche Körnchen verhreiten er das Spiralband selbst, "Am Ende des leiztern 1, bei sich ‚auch { sicht ma A nz langsamer Bewegung des Fadens, eine vet, der Flinmerhewegung des Thierreichs äbnliche Erscheinung: "ale > Liegt dor Faden, „ „was nicht selten | der Fall ist, für Ängen- „mah ‚einen Tropfen Jodwas or hinzn, ch an die "schnellste Bewegung. des Fa- N wird, "so erblickt man einen zäer- e Wimpern sind verhältnissmässig. schr | Asplenium | Petr arcas 00 Mil. 2. und erheiin über, ‚den ganzen ıtern Theil des Spiralfadens ver“ hreitet za sein, ‚aber. ‚der er en, weil asien und yahrgchein, - lich auch. "der zweiien Windung zu fehlen. ‚Die b iden so eben erwähnten Windungen sind ungleich breiter wie die an- ‘deren, ‚dabei bandartig abgeplattet, während die mit Winpern bekleideten- Windungen rund zu’ sein scheinen, Die. Wimpern scheinen’ immer nach - derselben Richtung . zu schlagen; diese Richtung "steht wiederum zu der -Drehimgs-Bichtung der Spi- rale im genanen: Zusammenhang; sie ist, - wie ‚ich vermuthe, die’Ursache dieser Drehung, wogegen:ich die Hlastieität des Fadens’und die. durch selbige: mögliche;.. ‚sehr verschiedenar- tige Entfernung der. einzelnen Windungen zu einander für die i hen Winperkra ann 767 Ursache. aller ührigen,. noch s0 verschiedeten Modifcalionen der Bewegung halle. ‚Die Ursache "der Wimper-Bewegung, wie der: oft scheinbar willkürlichen. Dehnbarkeit.des Fadens, errathen zu wollen, würde'zur Zeit hoch eine’ müssige ‚Spe- kulation sein, in die ich mich nicht verlieren- will, Die Gestalt, wie las‘ ganze‘ "Verhalten, der erwähnten "untersinchten‘ Fatka- Spiralfäden ist bei den vier,’ "yon mir kräutern in nichts’ verschieden. ' "Die Figur. 15° zeigt sib in lebhafter Bewegung, & von ‘Ohen. gesehen, 5, c, d und evon ‚der. Seite gesehen; e in möglichst gestrecktem; Zustande ,..ei- nen schleimigen. Faden, . vielleicht einen Vehersest, der, Spiral- ‚fadenzelle; hinter sich schleppend. .. . Bei so rascher Bewe- gung erblickt man, selten mehr..wie den Spiralfaden; Bläschen ‚an; Wimpern waren gar, nicht, oder nur sehr undeutlich zu ‚erkennen, Fig... 16. zeigt die, Spiralfäden. theils. ruhend, ‚theils in. langsamer Bewegung, @ und 5 sind Ansichten, yon ‚Ohen, e und d von der Seite, Die Fig. 27 zeigt in @« und 5 einen aut einmal von mir beohachteten Fall; ’& ist- eine Spirälfaden- zelle, in -der man die erstö Windung des Spiralbätides deutz lieh erbliekt; 5 zeigt den Anfadg dieser Windung mit dem bereits Breigtwordenen Bläschen, ' in ‘demselben lag ein klei: neres Bläschen (ein Zeilkern, ein Flüssigkeils- Tröpfchen??), das ich in allen übrigen Fällen vermisste. . Der. ‚Spiralfädei schien in’seiner Enfälting gestört zu sein; obgleich: ich ihn fast eine Stunde lang beobachtäle,; blieb erunverändert wie er war, ' entfaltete sich nicht weller. « der Fizur- 27 ist ei Bi ahender Spiralfaden. von-Oben ' gesehen," dein ruhendei’ von dei Seite und e ein sich’ hewegender von der Seite‘ gesehen; Auf Fig. 2 sind a und "5 vahende Spiralfäden ‘durch ‚Jod- wasser ‚tubeweglich "keitächt, -e isb’ein sich‘ Nangsam hewe- gender Faden, auf Fi 32° sind & und s ruhende‘ ‚Bpiral- "ide, 468 © ».Die: Grössenverhältnisse des Spiralfadens.. sind seiner ge- ‚wundenen 'Beschaffenheit halber. schwierig zu ermitteln, .die Kolgenden Messungen. ‚sind : mit dem. Mikrometer - Oeular ge- macht und:ispäter. genan berechnet. Bu & a vr ‚Pleris serrulata.. Durchmesser. der, ‚Spiralfadenzelle an a Millin. Länge der Wimpern des Spiralfadens_. .... . ®/a0e Millim. ® ' „Asplenium:‘ Petrarcae. Durelinesser' der’ „ Spialfadeizäle hd 7 Millim. Ditihinesser des’ äufgerollten” Spiralfadens, © ehe ' ’ sich 'seine Winperi entfalten. " %/ıoo Millim. Läige des’ Fades im “Benlich gest Zu-i " Seäride Bsp ee SEES Een © Ar Millim. Dirhnesätr der Bläse äm’Vordereiide'des’Fadens %/,00 Millim. Düvchiiesset derschhen Blase 10 Minuten „spter "U/gö0‘ Millim. oo Die, Bewegung des Spirnlfadens: konnte ich stundenlang ‚Wasser verfolgen , ‚Sumiäski will sie. tagelang. beohach- tet;. haben; ‚wenn der Faden jedoeh einmal stille. liegt, so scheint, er sehr bald aufgelöst .zu werden. ‚Schon die aller- schwächste. Jodlösung hemmt , augenblicklich, und “für immer seine, Bewegung, der Faden zieht, sich dabei "meistentheils 2 Zu- sammen, seine Wimpern trefen. starr auseinander; ; „niemals sah ich nach, Zusatz von Jodwasser., einen gegtreckten : Faden, wie ‚ich überhaupt den gestreckten. Zustand bei, ‚bewegungs- losen Fäden kaum „beobachtete, wogegen sich die "Spiralfäden der ‚Lebermoose meistentheils,, ‚wenn sie bewegungslos wer- ‚den, ausstreeken.. „Während ein einziger Tropfen Jodwasseh dem ‚Wasser des : :Ohjeotträgers_ vorsichtig, zugefügt, augen blieklich die Bewegung aller im tollsten Wirbel dahin eilen- den Spiralfäden hemmt, wird Blausäure und salpetersaufe [> ZEHRET OEGEEEERREN 769 Steychninlösung. (8 Gran salpetersaures Sirychnin’in 1 Unze ‚Wasser gelöst) sehr gut, vertragen, 3 Tropfeit der officinellen Blausäure ‚..dem: Wasser des Objeciträgers zugesetzt,, bewirkt: durchaus keine Verminderung, noch :1!/, Stunden nach .die- sem Zusatz war ‘die Bewegung wie-zuvor, auch die Entfal- tung des Spiralfadens aus seiner ‚Schleimzelle. ward in keiner ‘Weise gehindert. Die Blausäure konnte nicht ‚durch .die, vor- ‚handene Pflanzensubstanz zersetzt sein, da nach Entfernung der Deckplatte der bekannte Geruch des tödlichen Gifies noch unverkennbar war. . Die Versuche mit Blausäure,, Strychnin- lösung und Jodwasser wurden mehrfach und immer mit dem- selben Erfolg; wiederholt, die Wirkung war bei den Spiral- fäden aller 4 Farenkräuter ganz dieselbe, Jodwasser gab deu Spiralfäden keine Färbung, wogegen jodhaltige Jodkalium- lösung ihnen eine goldgelbe Farbe verlich, Die’starre Unbe- wegliehkeit der. Wimpern nach Jodzusatz scheint. meine An- sicht von der Bewegung des Fadens durch diese. Wimpern zu unterstützen; wenn sich der ‚Faden langsam dreht, so schla- gen auch die Wimpern langsam. Auch Wigand. beohach- tete das augenbliekliche Stillliegen. des Fadens nach Jod- Zusatz, . “ - vo: B Die von Sumiziski gegebenen Abbildungen des Spiral- fadens stimmen mit meinen Beobachtungen. nicht ganz überein, das Bläschen, von.dem Sumixski spricht, . darf, seinen Ab- bildungen nach mit dem von mir beobachteten Bläschen nicht verglichen werden. Nach seinen Figuren muss ich, wenn an- . ders die Gestalt. der Spiralfäden bei allen Farrnkräutern ‚die- selbe ist, annehmen, dass Sumiäski’s Mikroskop für diese Beobachtung nicht ausreichte, denu nur so kann ich mir .die stattgefundene ‚Täuschung erklären. Suminski. beschenkt grade das. dieke Ende (dieweitesie Windung), das doch un- bewimpert ist, mit wenigen Wimpern, während dieselben in 22x Bd, 79 Heft. 49 770 zahlloser Menge, aber grade am andern, dünnen Ende des Fadens vorhanden sind. Ich halte die von Sumiäski auf Fig. 17, 18 und 19 seiner Taf. IL mit ‘© bezeichnete Zelle nicht, wie er, für die Spiralfadenzelle, sondern für das von mir nachgewiesene Bläschen; sein mit e bezeichnetes Bläs- chen dagegen für ein zufällig vorhandenes Schleimkörmchen, das wahrscheinlich, wie es sehr häufg vorkommt, anf dem Spiralfaden lieg. Wigand’s Abbildungen sind ungleich zichtiger, seine Figur 65. entspricht beinahe einigen meiner Figuren, was Wigand für die Zelle des Spiralfadens hält, muss ich indess für das bereits angeschwollene Bläschen der ersten Windung des Spiralfadens erklären. . u. Entwickelung des Keim-Organs. Ganz in der Nähe des Einschnittes erhebt sich; ebenfalls an der Unterseite des’ Vorkeims, ein neues Organ, das in wt- bestimmter Zahl (von 2 bis 20), doch immer nur au dem verdiekten Theil, dein Polster, auftritt. : Von der Seite ge- sehen, hat dieses neue Organ grosse Aehnlichkeit mit dem Pistili der Laub- und Lebermoose; es bildet im entwickelten Zustande einen kleinen, zelligen, stumpfkegelförmigen Kör- per, dessen Basis das Gewebe des Vorkeims Lildet. An die- ser Basis bemerkt man eine kleine, rundliche, in das Pol- ster des Vorkeims eingesenkte Höhle, welche sich als hohler Kanal in dem oylindrischen Theile des Organs forisetzt (Fig: 195. und Fig. 20). Von Oben gesehen erblickt man, went man auf die Spitze dieses Organs einstellt, 4 Zellen. die einen centralen, viereckigen Raum, den erwähnten Kanal, ümsehliessen (Fig. 18), stellt man dagegen auf die Bäsis ei, so sieht man die Höhle des Organs, von weit "nehr ale & Zellen umgeben, kr} Die Entwiekelung‘ dieses Organs, das Sumißski .Knos- penkern (nucleus nudus), Wigand Eychen nennt, das’ ieh aber passender: alg Keim-Organ bezeichnen möchte, ist schwie- vig- zu verfolgen, da man .für seine allerjüngsten Zustände, wie Wigand schr richtig bemerkt, nicht mit Sicherheit ein- stehen kann, Selbst die Stellung auf dem verdickten Theile des Vorkeims gewährt keine genügende Garantie, dass man es wirklich mit dem Rudiment eines Keim - Organs zu thun habe, da neben diesen Organen, wenngleich, soviel ich ge- sehen, niemals zwischen ihnen, auch Antheridien vorkommen. Den jüngsten Zustand, welchen ich mit Sicherheit als dem genannten Organ angehörig bezeichnen darf, finden. wir auf Fig. 17, man sieht von Oben anf. das Keim- Organ, dasselbe besteht aus 4 noch dicht neben einander liegenden Zellen, deren jede einen Cytoblasten enthält, Vergleicht man mit die- sem Bilde Fig. 19, so findet man in a und 5 etwas spätere Zustände des Keim-Örgans, von der Seite gesehen; hei @ ist weder eine Höhle, noch ein Kanal vorhanden, auf Fig. 36@ weichen die Zellen in der Mittellinie etwas auseinander, der dadurch entstandene Raum zeigt eine gelhliche Färbung. Auf Fig. 195 hat das Organ bedentend zugenommen, jetzt ist sowohl Höhle als Kanal vorhanden,. erstere enthielt kör- nige, hellbraun gefärbte Stoffe, Das Keim - Organ ist, wie sich hier zeigt, anfänglich geschlossen, die Spitze seines Halstheils öffnet sich erst, wenn das Orgau ganz ausgebildet ist, indem, ganz wie beim entwickelten Pistill der Leber- moose, die Zellen der Spitze aus einander weichen und all- mählig absterben (Fig. 38). Nach dem, :was ich geschen, glaube ich annehmen zu dürfen, ‚dass, unser Keim-Organ, gleich der Antheridie, aus ‚einer Zelle -desVorkeims hervortritt, sich in der entstandenen Erhebung eine nene Zelle bildet, in welcher A Tochterzellen 49 # 2 entstehen (Fig, 17). -- Nimmt inan jetzt:an, dass jede dieser Zellen wieder und: zwar. nicht:der Fläche, sondern: der Höhe nach, nene Zellen:'bildet, so erhält man nach einander die”er- wähnten' Zustände; Höhle und Kanal des Keim-Organs'schei: nen durch ein Auseinandeiweichen dieser Zellen gebildet zu ‚werden. ‚Die hier, so weit ich sie beobachten konnte, möglichst genau ; wiedergegebene Eintwiekelungsgeschichte des Keim- Organs harmontrt mit den, ‘was Sumiäski gesehen haben will, durekaus nicht; das Keim-Organ ist, wie Suminski angiebt, anfänglich an seiner Spitze geöffnet; nach ihm ist zuerst die Höhle vorhanden, erst später erhebi sich um sie ein Zellenwall, der. sich, zuleizt zusammenneigt und die Oeffinng des Organs verschliesst, „Dagegen ist, wie ich 'mit grosser Bestimmtheit behaupten darf, das Keim:Organ grade an- Fangs geschlossen, ‘Höhle und Kanal sind nicht früher, wie die nach Aussen verschlossene Zellenerhebung (der Halstheil des Organs) vorhanden, sondern bilden sich, ‚erst nach” dem Auftreten dieser Erhebung, der Halstheil öffnet sich. erst, wenn das Organ ausgebildet ist, statt, wie Sumiäski angieht, sich alsdann ' zu schliessen. Unsere Beobachtungen 'siehen somit im vollkommenen Widerspruch, was für die Hanptsache, die angebliche Befruchtung der Farrnkräuter, von grössester Wichtigkeit ist, indem mit ihr Sumidski’s "Hanptstütze dahin fällt, Wigand’s Beobachtungen stimmen sehon < besser mit den meinigen überein, seine Figuren 12 und 13 entsprechen so ziemlich meinen Figuren 17 und 18, seine Figireit 44 und "16. dagegen ‘meinen: Fignren-195, 34 und 36.. ‚Wigail ‘hat jedoch die im entwickelten Zustände 'niemals ' "fehlende, im Gebiete des Zellenpolsters‘ ihgesenkte"Höhle überselieh, 773 daraus erklärt sich seine Annahme eines dritten, drüsenarti- gen Organs, das :eine ins ‚Gewebe eingesenkte, von einem Zellenwall umgebene, nach Aussen geöffnete Höhle bilden soll; die im Innern mit ’einer. braunen Masse ausgekleidet ist; diese Höhlen stehen nach .ihm :auf dem Zellenpolster. So- wohl Beschreibung , :als Abbildung (Wigand’s. Fig..20:n,. 21) lässt. mich : vermuthen,; dass. Wigand: durch abgestorbene, . Keim - Orgarie getäuscht‘ ward, der ‚braungefärhte Inhalt macht dies um so wahrscheinlicher (vergl. meine Fig:38); Ich habe trotz aller Mühe kein. drittes. ‘eigenthümliches Organ 'ent- decken können. Wigand nimms im: Innern. seines. Eychens (des Keim-Organs) eine centrale Zelle an; “welche, wie er glaubt, dessen Höhle umkleidet; in ‚seinem dritten, drüsen- artigen Organe glaubt. er diese Zelle zu vermissen; dass. sie im ersten Fall vorhanden. ist, glanhe' ich. selhst ,.: obgleich ich sie eben’ so wenig nachweisen‘ konnte, : da sie schr: zart zu sein scheint, kann sie beim abgestorbenen ;Keim- Organe, dem zweiten Falle, längst resorbirt sein. Der anatomische Hauptunterschied des Keim - Organs von der Antheridie liegt meiner Ansicht nach darin, dass ersiores ins "Gewebe des, Vorkeims eingesenkt_ ist, dass seine Höhle von den Zellen des Polsters umgehen wird, während die Au- theridie niemals eingeseukt ist, sondern sich jederzeit’ auf «i- ner Zelle des Vorkeims, und zwar nicht aus dem Zellenpol- ster des Jeiztern, erhebt. Nach ’Wigand verbreitet sich das Keim-Organ bei einigen Farren über die ganze Fläche des Vorkeims, ich. fänd es jederzeit nur auf dem Zellenpolster. Physiologisch sind Keim -Organ und Antheridie. himmelweit verschieden, in 'ersterem. entwickelt sich die junge Pflanze, die Bestimmung .des letztern ist zur, Zeit noch durchaus räth- selhaft. 174 m Entwickelung des Jungen Pfläuzchens aus dem Keim- Organ. Um diesen wichtigsten Punkt der Untersuchung mit eini- ger Sicherheit entscheiden zu können, ist eine genane-Be- kanntschaft' mit den verschiedeisten Zuständen. des Keim- Organs von Nöthen; um zu dieser zu gelangen; sind.3 Wege offen, alle 3 haben ihre Schwierigkeiten,: ihre Vortkeile.und Nachtheile; alle 3 würden von mir benützt, ünd ich glaube mich dureh sie in. den Stand gesetzt, die wichtige Frage zwar nicht‘ zu Jösen, äber doch der Lösung näher zu führen. Suminski empfiehlt den einen. dieser Wege, das Freilegen des Keim-Orgaus unter der Lonpe, vermittelst der Nadel; diese Methode ist aber. bei den jüngsten Zuständen. des Keim- Organs nicht anwendbar, da .es. ganz unmöglich ist, ohne Verletzung des Organs selbst, die benachbarten Zellen soweit zu enffernen, dass man ein’klares Bild erhält; die Kleinheit des Gegenstandes lässt ein. vollständiges Freilegen gar nicht zu, Für diesen Zustand ist. das Schneiden zwischen Kork am geeignetsten. . Wenn man den Vorkeim. gnt abspült;. bei. schwacher Vergrösserung unter das Mikroskop legt und, sich über das Dasein und den ungefähren Entwiekelungszustand der Keim-Organe üherzengt, sich ihre Stellung genau merkt, und dann möglichst düune Schnitte zwischen Kork darstelli; 59 wird man unter einer Menge.solcher Sehnitte ‘immer einige finden, welehe die richtige Stelle glücklich getroffen hahen- Für die etwas weiteren Entwickelnngssinfen, d. b für Zu- stände wie Fig.19c,.565 und 37, ist das Schneiden’ ans‘ freier. Hand am geeigneisten; für. Zustände. wie. Fig. 45. endlich ist Sumiäski’s Verfahren, das Freilegen unter dem einfachen Mikroskop mit Hülfe der Nadel, der dritte Weg, empfehlens- werth; bei soweit vorgerückten Bildwuigen ist nämlich, nach“ nn 5 dem der zu untersuchende Theil durch die Nadel. freigelegt ist, noch. eine Nachhilfe mit dem Rasirmesser möglich. Nach ‚Sumirski sollen die früher erwähnten Spiral- fäden ins Innere des Keim- Organs gelangen; wenn ich den: Vorkeim, mit der Unterseite. nach Oben gerichtet, unterm Mi-- kroskop betrachtete,..so sah ich.‘ Spiralfäden die:- genannten Organe unschwärmen;. bei Adiantum:. formosim. sah. ich: zwei solcher Fäden bewegungslos auf dem Keim-Organ,..aher" entschieden nicht im Innern desselben, liegen. ° In der Höhle. des ‚Keim-Organs bildet sich, nach meinen Beobachtungen, frühzeitig, und zwar noch. che sich dessen Spitze öffnet, eine, körnige Masse (Fig. 195), in welcher später Zelkerne. und Zellen enistehen. Ob eine Zelle die Höhle des Keim-Organs umkleidet, habe ich nicht beobachten können, mir schien der Zusammenhang. der Höhle mit dem Kanal ein ungehinderter, durch keine Zellenmenihran abgesperrter zu sein, und dennoch lassen die späteren Entwiekelungsstadien das Vorhandensein einer solchen Zelle, in der sich der körnige Schleim ‚ansam- melt und in. der Zellkerne und Zellen entstehen, vermuthen. Der körnige Schleim ist anfänglich nur am Grunde der’Hölde und an deren Seiten abgelagert, nach dem Kanal hin findet er sich nicht; die Masse. muss demnach sehr consistent sein, indem sie sonst, vermöge ihrer Schwere, diesem tiefer gele-. genen Theile zufliessen müsste. Erwähnter Stoff muss stiek- stoffhaltig sein, Jodlösung färbt ihn gelb; der Luftautzitt scheint chemisch verändernd auf ihn einzuwirken, da, wenn das Keim-Organ ‚geöffnet ist, der hesagte Stoff eine braune Farbe angenommen hat; ist auch der Grund der Höhle braun . gefärbt, so wird das Keim-Organ’ nicht weiter entwickelt, es abortirt (Fig. 38).. Beschränkt sich die Färbung jedoch mır auf den Halstheil, so ‚findet sich im Innern. der Höhle das Rudiment der jungen Pflanze (Fig. 190). 776 "Der jüngste Zustand, den ich auflinden konnte; ist in der soeben eitivten Fig. 19c dargestellt, die Höhle des Keim- Organs ist von einer, “aus !wenigen runden Zellen bestehen- den: Kugel ausgefüllt, jede Zelle dieses Keimlings enthält einen ‚kleinen Cytoblasten und ausserdem feinkörnige, grünlich gefärhte Stoffe. In einem etwas spätern Zustande gelang es mir, diese Kugel vollständig freizulegen (Fig. 44), sie bestand hiet-ans- einer ungleich grösseren Menge Zellen, die jedoch kleiner wie änf Fig: 19c wären; aber, wit: diese, ihren Cy- toblasten bösassen; die Wiürrzel schien nirgends mit dem Keim- Organe verwachsen zu.sein, sie zeigte nirgends eine verletzte Stelle; auch die Figuren 190 und 365 spreclien Für die Selbst- ständligkeit dieser Keimänlage, die, wie'ich aus diesem Ver- halten schliesse,. allerdings: im Innern’ einer (die Höhle und vielleicht- anfänglich" auck den. Känal anskleidenden Zeile ent- standen: ist... Eine Zellenbildung- im Interzellularraume ist bis jetzt im Planzenreiehö noch nirgends nachgewiesen, und doch müsste ma, weun man das Dasein "einer; allerdings nicht sichtharen; die Höhle des Keim-Organs' umkleidenden Zelle leugnen wollte, eine Bildung neuer Zellen (des Keim- lings) in. Interzellularraume (in -der:Höhle des Keim-Organs) aunehmen, Uober das Auftreten der ‚ersten Zellen im Imor» des Keim-Organs kann ich leider keine Auskunft geben. Die in-der Höhle des Keim -Organs liegende Zellenkugel verliert alsbald ihre runde Gestalt, .sie wird zum wahren Keimling, der sich nach zwei eutgegengesetzten Bichlungen entwickelt, der eine Theil’ sucht die Erde, der andere das Licht; icli inöchte ‘den erster die Radienle, den letzter, da sich “ans ihm Stengel und Blätter der jungen. Pflanze enf- wiekehn; Plumnla- nennen; ohud ‚dahei Jedoch an eine weitere Analogie mit ‘dem Embryo der Phansrogamen zu denken Die Plmmula tritt etwas früher als die Badienld, und zwar ia Se EEE, VE er Fr IT Form eines kegelförmigen Körpers auf: (Fig; 37c), während das Würzeichen mehr als rundliche Anschwellung erscheint. (Fig. 37d). Der ganze Keimling ist noch von den Zellen des Vorkeins eingeschlossen, in der Mitte zwischen Plumula und Radieula liegt jeder Zeit der abgestoibene, in seinem In- nern branngefärbte Halstheil‘ des Keim-Organs‘ (Fig. 362, Fig. 44d). An der Stelle, wo das Würzelcheu liegt, sind die umkleidenden Zellen des Vorkeims mehr zusammengefal-. leu und meistens braun gefärbt, aber demmoch durehbricht die Plamila, wie es scheint normal, zuerst den Vorkeim (Fig. 45 6). Die jetzt ins Freie tretende -Plumula krümmt sich:nach aufwärts, die Oberfläche des bald entstehenden ersten Blattes ist, namentlich an der untern Seite; mit in derselben Richtung gekrümmien, mehrzelligen Haaren bekleidet. "Bald darauf tritt auck die Wurzel hervor, sie ist, von ihrem Austritt an; mit einer Wurzelhaube verschen (Fig. 60), "deren Bildung schen innerhalb der Umhüllung des Vorkeims’ stattfindet, und die,.. wie: auch Sumiäski angiebt,: ‘sicherlich der Wurzel selbst angehört, von ihrer Spitze gebildet wird und also kein Veberbleibsel 'des' durchbrochenen 'Vorkeims ist. Sind Wurzel und Stengel hervorgeireten, so wachsen beide nach enigegengesetzter Richtung, der Grad ihres Wachs- thums ist jedoch nach dem Individuum . sehr verschieden, in dem einen Falle wächst der Stengel rascher als die Wurzel; in dem andern umgekehrt. Die Entwickelung des Stengels ist eine sehr beschränkte, kaum ist er aus der Hülle des Vorkeims hervorgegangen, so exscheinf, : dieht unter seiner Spitze (Sumiiski’s Terminalknospe) (Fig. 460), das erste Blatt (Fig. A6@); bald darauf erscheint an der gegenüber- liegenden Seite das zweite Blatt (Fig. 470 Axenspitze, a er- stes Blatt, d zweites Blatt). Der Stengel selbst erhebt sich, - "wenn auch noch mehrere: Blätter entstehen, nur wenig; 778 sämtliche Blätter entspringen deshalb se ziemlich auf einer Ebene und im Umkreis einer centralen Axenspitze, wofür die Blattstelang der Farrnkräuter im Allgemeiuen (Struthiopteris) die besten Beweise liefert. Die jungen Blätter sind immer nach einwärts gerollt, ihre Spitze ist anfangs rundlich (Fig. 45.6), gewinnt aber bald ein blattartiges Ansehn (Fig, 46a.), sie ist meistens mit mehrgliedrigen, wasserhellen Haaren he- setzt, Häufig entsteht mit jedem nenen Blatt auch eine neue Wurzel; sowohl die erste wie die später entstehenden Wur- zelu steigen von Anfang an gerade nach abwärts, Die Wur- zeln gränzen sieh schon durch die Färbung ihres Inhalts von dem eigentlichen Stengeltheil des Pflänzchens ab, ihre Zellen sind durch einen mehr feinkörnigen Stoff braungefärht, wäh- rend in den übrigen Theilen der Pflauze mehr oder weniger Chlorophyll, in grösseren oder kleineren Körnern verbreitet ist. Die Wurzel treibt bis zu einer gewissen Entfernung an ihrer Spitze lange, aus einer Zelle bestchende Wurzelhaare; welche den Wurzelliaaren des Vorkeims vollkommen gleich sind, Gewinnt man in einem Zustande wie Fig, 46 und 47 einen dünnen Längsschnitt duwch die Mitte des jungen Pflänz- chens, so sieht man, wie das Gewehe des letztern, ebschon in diesem Stadio überall mit dem Vorkeim verwachsen, sich doch entschieden von demselben abgrenzt, Aus dem Grunde des Keimlings tritt em Gefässbündel hervor, das sich sogleich spaltet und einen Ast nach Oben zum Stengel, den andern nach Unten zux Wurzel sohickt (Fig. 46 und 47). Der Anfang des Gefässbündels selhst verliert sich ins Gewebe des Keim- lings. Betrachten wir jetzt das Resultat meiner Untersuchung‘ mit dem, was Sumigski geschen haben will, so lassen sich bedeutende Abweichungen nicht verkennen, gerade den Haupt- punkt, das Entstehen des Keimlings ans dem Spiralfaden der — 779 Antheridie, kann ich nicht bestätigen, ich glaube dagegen nachweisen zu können, wie Sumidäski. zu dieser Annahme gekommen is. Auch jiber die Entwickelung und den Ban der Antheridie, wie des Keim-Organs sind wir nicht einver- standen, dock habe ich diese Punkte sehon gehörigen. Orts besprochen. Sumiäski will in der anfänglich ungeschlos- senen Höhle seines Nuclens (des, Kein - - Organs) eine freie Zelle, die er Keimsack nennt, und um dieselbe in derselben Höhle mehrere Spiralfäden gesehen haben. Ich bin weder so glücklich gewesen, diesen Keimsack, noch im Innern des Kein- Organs Spiralfäden zu finden, auch Wigand hat beides nicht geschen., Ich halte es, wie ich schon früher erwähnt habe, . nicht für möglich, so kleine Gegenstände, wie die auf Su- miiski’s Tafel IX, abgebildeten Präparate, in einer Weise freizulegen, wo sie so bestimmte Bilder, wie die hier darge- stellten, liefern können; ich glaube mit grosser Bestimmtheit behaupten zu, dürfen, dass Suminiski das, was er hier ab- gebildet, nicht so bestimmt, wie er es abgebildet, gesehen hat, Bei einem gut geführten, dünnen Schnitt, der allerdings Glückssache ist, gewinnt man schon eine viel klarere Ansicht von der Sache; Sumiäski’s Fig. 2. der Taf. III halte ich für ein verunglücktes Präparat, aber keinesweges für einen Zustand, wie ihn die Natur darbietet; Suminski ist hier durch ein von der Nadel zerrissenes Präparat getäuscht wor- den. Bei der nicht selten grossen Menge vorhandener Spiral- fäden ist es dann wohl möglich, dess einige derselben durch das Messer oder die Nadel in die aufgerissene Höhle des Keim- Organs getrieben wurden, damit ist aber "uoch keinesweges bewiesen, dass sie nach den Bestimmungen der Natur in. dies Organ gelangen müssen. Was Suminski’s Figuren 4, 6, 6 und 7 der Tafel II]. betrifft, so. lassen sich selbige auf meine Figuren 20, 23 u, 35. sehr wohl. zurückführen; das, 780 was Sumidski für weiter entwickelte Spivalfäden hält, muss ich -für ‚mehr ‘oder. weniger körnigen Schleim erklären, der allerdings bisweilen (Fig. 33 u. 35) eine, fadenförmige_Gestalt gewinnt. "Die Spiralfäden sollen nach Sumisski schon sehr frühe, wenn sich der Rand des nach ihm anfänglich offenen Keim- Organs kaum über die Zellen des Vorkeims erheht, in dessen Höhle gelangen; dies ist jedoch, da ich den Anfangs "dicht geschlossenen Zustand des Keim- Organs aufs bestimmteste nachgewiesen , durchaus ünmöglich, Einer der in der Höhle des Keim-Organs neben der freien Zelle (Sumins ki’s Keimsack) liegenden Spiralfäden soll uach Sumidski mit seinem dünnen Ende in den Keimsack, welcher bereits einige Endospermzellen entwickelt hat, dringen, bis in dessen Mitte gelangen, dort kugelig anschwellen, und sich darauf von dem ansserhalb des Keimsacks befindlichen, mehr keulenförmigen Theile” des Spiralfadens abschnüren. Nach Sumiiski’ 3 Figuren 4, 5 und 6 der Taf. IIL glaube ich, “dass Su- mifski auf ganz gutem Wege war, seine Phantasie indess der eigenen Beobachtung schadete; ' ‚in diesen 3 Figuren finde ich in dem, was Sumiäski den mit Endosperm erfüllten Keimsack nennt, das Budiment meines Keimlings (Fig. 196 Fig. 365, Fig. 44) wieder; die vermeintlichen Spiralfäden im noch geschlossenen Kanal des Keim- Organs halte ich für fa- denförmige Schleimmassen, die gewundenen Fäden, die "an- sehlich in der Höhle des Keim-Organs liegen sollen, für Spi- ralfäden, "welche indass nicht im „Innern des Organs, sondern, auf demselben liegen, ein Fall, den ‚man wohl mitunter. ber obachtet, " ö Bei Pieris serrulata und Adiantuni Formiosum habe ich allerdings im Innern der Höhle des Keim- Organs eine 781 kleine; gelbliche, fetiglänzendö' Kugel (Fig. 203; Fig, 339) gesehen; ich halte"dieselbe für ein :Oel= oder ‚Schleimtröpf- chen; "einen Zusammenhang dieser Kugel: mit der: fadenför- migen,. körnigen - Schleimmasse im "Kanal des Keim - Organs konnte ich 'nicht. erkennen, ‘ebensowenig: war ‘eine freie. Zelle, Suminski’s..Keimsäck, vorhanden. _Näch Fig. 35 'sollte man fast glauben ;. dass .die hier fadenförmigen Schleimmassen (x, x) von Aussen her in das Keim-Organ gelangten; .be- trachtet man dagegen Fig. 29 u. 33, so sicht man, wie die- selben, schon ehe sich der Kanal, des Keim - Organs öffnet, in leizterem vorhanden sind; änss sie demnach, statt in den geöffneten’ Kanal einzudeingen, ans selbigem herausireten, was durch die nach ‚abwärts gerichtete Lage des, Keim- Organs selbst um so wahrscheinlicher wird, Das fribe Auftreten ei- ner dem Ansehn nach ganz gleichen, körnigen. Schleimmasse in der Höhle, dos (geschlossenen. Keim-Organs unterstützt diese Ansicht. Auch Sumifiski spricht von dem "Austritt, der ab- gestorbenen Spiralfäden aus den nicht zur Entwiekelung ge- kommenen Keim- Organen; er "gesteht selbst die Schwierigkeit in dem, was er, für weiter ‚entwickelte Spivalfäden hält, die letzteren. zu „erkennen; a2 nun aber für mich sar keine Gründe ‚Yorkanden sind, , und nach dem Mitgetheilten vorhan- den sein können, “welche mich bestimmen, in. ihnen wirklich Spiralfäden zu exblieken, so halte ich es für ungleich rich- tiger, ja für absolut nothwendig, die ganze Befruchtungs- Theorie der Farınkräuter, wie selbige von Sumiäski ange- nommen 'wärd,'von der ‘Hand zu weisen.- Können auch mei- ne Beohächtuigen diese Theorie nicht” direot "widerlegen, :so bin ich doch im’Stande‘,; das mehr ls Unwahrscheinliche der- selben "öntschieden: darzuthun; diese -Unwahrscheinlichkeit stützt sicht St too: N \ 4) auf den Umstand, ‘dass an ein frühzeitiges Eindringen 782 der Spiralfäden in das Keim-Organ nicht zu denken ist, weil dieses Organ, anfänglich ‚geschlossen, sich erst späten öffnet; -. 2) .auf die Schwierigkeit, ja Unmöglichkeit des Eindrin- gens‘der: Spiralfäden in die geöffnete, von einem verhältniss- mässig' hohen: Zellenwall (dem 'Halstheil des: Keim -Organs) umgebene Keimhöhle, welche Schwierigkeit noch durch die Lage des Keim - Organs: mit dem geöffneten Kanal nach ‚ab- wärts" beileutend erhöht- wird. \ ‚Ich kann mir überhäupt nicht wohl denken, wie sich an der "Unterseite des Vorkeiins Spiralfäden fortbewegen sollen; der Vorkeim der Farrukräuter gedeiht allerdings nur in feuch- ter‘ Atmosphäre, es können demnach an ihm ‚immerhin Was- sertröpfehen hängen, welche den Spiralfäden einen geringen Spielraum für ihre Bewegüng gewähren; . über einen solchen Tropfen würde der Fäden jedoch niemals hinauskommen kön- nen. Während der Beobachtung unter dem Mikroskop ver- halt sich die Sache ganz anders, da liegt der Vorkeim in einer uimmnterbrochenen Wasserschicht, wenn demnach hier die Spiralfäden weiter, ja bis vor die Keim-Organe gelangen, so ist damit noch ‚gar nicht gesagt, dass dies auch für den natürlichen Zustand des Vorkeims massgebend ist, Ich stim- me hier vollkommen mit Wigand überein, der in ireffender Weise auf diese Verwechselung‘ des normalen Zustandes mit dem zur Beobachtung nöthigen, künsflichen Zustande aufmerk- sam macht, Schon im frühen, noch geschlossenen Zustande des Keim- Organs fand ich in dessen Höhle körnige Stoffe, - die Consi+ stenz dieser Stoffe- musste eine sehr diekflüssige sein, da sie trotz der nach abwärts gerichteten Lage des Keim - 0rga03° in dessen höchsten Punkt, der Höhle, verweilten; später ent- standen. in ‚dieser Körnermasse Zellkerne und Zeilen, die 783 Masse. selbst schien dünnfüüssiger zu ‚werden, auch der noclr immer geschlossene Kanal war 'jeizt nit ihr erfüllt (Fig. 20 w. 33), in einem.Falle (Fig. 3%) hatte sich gerade innerhalb dieses Kanals eine Zelle gebildet, in der’ wiederma '3(2) Zeil kerne oder Töchterzellen(?) Jagen. Die fadenförnige Schleim- masse der Fig. 34, welche Sumiäski für eindringende Spi- ralfäden halten würde, Minss ich für. ansfretönden, dickilüssi- gen Schleim ansehen, und glaube diese Annahme durch die Richtung des Keim-Organs nach abwärts unterstützen zu kön- nen. Betrachtet man ausserdem die Grössenverhältnisse der Spiralfäden und der fadenförmigen Sehleimmassen im Kanal des Keim-Organs,. so kann man kaum an eine Identität bei- der denken, die -Schleimmasse ist in den meisten Fällen min- destens 6mal so dick, als der :Spiralfaden. Was die Bedeu- tung der letzteren ist, kaum ich nicht angeben; dass die An- theridien für die Pilanzen, bei denen sie his jetzt gefunden sind, als wesentliche Organe betrachtet werden müssen, un- terliegt wohl keinem Zweifel, welche Bedeutung die Organe und’ deren Inhalt, jedoch für die Pflanzen 'selbst hesitzen, ist eine Frage; die wir zur Zeit noch nicht enträthseln können.‘ Die Gründe, welche Wigand gegen Sumiiski’s Be- frichtuigstheorie der Farenkränter anführt, genügen mir nicht vollständig. Wigand glaubt, die Höhle des Keim- Organs sei mit schwerem Wasser ausgefüllt, er hält das Verweilen der Spiralfiden im Keim-Organ für nümöglich, weil dieses Wasser dieselben wieder herausspülen würde; mir scheint es dagegen noch sehr. fraglich, ob die Höhle des. Keim - Organs Wasser-enthält, ich sollte meinen, dasletztere müsse, schen vermöge seiner Schwere, wieder herausfliessen, es sei denn, dnss-der ganze Vorkeim im Wasser liege, was doch im nör- malen - Zustande nicht der Fall is. Wigand hält auch die Zahl der Spivalfäden eines Vorkeims für geringer, wie sie o 184 wirklich ist, mir schien, z.B. bei Pieris serrulata, zwischen der Zahl dieser Fäden und dem’ einzigen sich entwickelnden Keim-Organ etwa ‚dasselbe Verhältniss, wie zwischen der Zahl der Pollenkörner einiger Phanerogamen zur Menge der Sa- menkörner stattzufinden. Ein Vorkeim enthält nicht selten 60 und mehr Antheridien, nimmt man für jede derselbe als Mittelzahl 20 Spiralfäden an, so erhält man für ein Keim- Organ 1200 solcher Fäden, die Möglichkeit, dass eins oder das andere derselben zum Keim-Organ gelangen könnte, wäre also, wenn. nicht andere Hindernisse in den Weg träten, durch die zu geringe Zahl der Spiralfäden nicht benommen, Von allen .Keim-Organen eines Vorkeims entwickelt sich überlies, soviel ich beobachtet, immer zur ein einziges, alle übrigen verkümmern, ‚ja sehr häufig verkümmern alle und der Vor- keim sticht dahin, Dass eine Koospenhildung, wie Wigand will, ohne das Vorhandensein eines Eycheus (Keim-Organs) stattfinden kann, muss ich. durchaus bezweifeln, ich habe Entwiekelungszustände wie Fig; 190, Fig.365, ig. 37 n. Fig. 45 in Menge beob- achtet, aher. jederzeit über dem Keimling den abgestorbenen Kanal des-Keim-Organs wahrgenommen. Ich halte anch das Vorkommen von Antheridien und Keim-Orgauen auf demselben Vorkeim für durchaus normel, habe zum wenigsten hei den von mir untersuchten Farın-Vorkeimen keine Ausnahme von dieser Begel finden können. Wigand’s drittes, drüsenarli- ges Organ muss ich, wie schon bemerkt, entweder für ein ahgestorbenes oder verkümmertes.Keim-Organ, oder für eine Eigenthümlichkeit. bestimmter Farenkrautarten halten; das.Da- sein oder Fehlen dieses Organs kann demnach für mich keine Bedeutung haben, wichtig wäre es dagegen zu erfahren, » diejenigen ‚Vorkeime : gewisser Arten , bei: denen, Wigand ı85 niemals Autheridien beobachtete, dennoch ein junges Püdns- chen entwickeln konnten. ö Das Spiralfaden-Organ der Farrnkräuter lässt sich sehr wohl mit der Antheridie der Laub- und Lebermoose verglei- chen, ihm fehlt allerdings ‘der Stiel, den ich jedoch für un- weseitlich halte; da seine Länge und Dicke auch bei den Lebermoosen sehr verschieden ist, im übrigen Bau erkenne ich keine bedentenden Abweichungen. Es wäre interessant, die Spiralfäden der genannien Kryptogamen, ihre Gestalt und ihr Verhalten zu chemischen Agentien, genauer zu beob- achten, Die Achnliehkeit des Keim-Organs der Farınkräu- ter mit dem-Pistill der Laub- und Lebermoose ist noch weit überraschender, und doch sind die Funetionen beider, hei theilweiser "Vebereinstimmung, wieder sehr verschieden. ' Das Keim-Organ der Faxrnkräuter ist anfangs, gleich dem Pistill der Laub- und Lebermoose, geschlossen, es öffnet sich erst, wenn in der Höhle desselben die junge Pflauze, hier die An- lage zur Frucht entsteht, ‚Bei ‚Laub - und Lehbermoosen er- scheinen in den meisten Fällen mehrere (oft sehr viele). Bi- stille neben einander, und doch entwickelt nur eines dersel- ben, sehr selten zwei, eine Frucht; ‚auf dem Vorkeim des Farrnkrautes erscheinen, ebenfalls mehrere (2 bis 20) Keim - Organe » von denen mur eins zur Eutwiekelung kommt, wäh- rend alle übrigen, gleich den sogenannten stexilen Pistillen der Laub- und Lebermeose, ‚verkünmern, .. ‚Das Pistill der Laub- und Lehermoose bildet in seiner. Höhle eine junge Frucht, das Keim - -Örgan der Farrnkräuter in der ‚seinigen eine junge Pflanze; das Keim-Organ der -Farınkränter nimmt somit einen ungleich höhern Bang ein, seine Function be- schränkt sich nicht auf die" Bildung des Fortpflanzungsorgans) (der .Sporenkapsel) allein, 'aus ihm entwickeln sich Axen- und Blättorgane; und auf den letzteren Pruchtkapseln wand 22r Bd. 75 Heft, 50 186 Sporen. In dieser unbedingt höhern Function des Keimorgans erkennt man jedenfalls eine Annäherung der Farra zu den Phanerogamen, die ohnehin schon durch die höher entwickelte Stractur des Stengels nachgewiesen wird, eine Uebertragung der Farrnkräuter zu den Phanerogamen wird aber keineswe- ges dadurch gerechtfertigt, die Schranke, welche beide trennt, ist immer noch eine sehr bedeutende. Die phanerogame Pflanze entwickelt sıch aus. dem Pollenschlauch , der im Em- bryosack der Samenknospe seine Nahrung findet; das Farrn- kraut, wie die übrigen Kryptogamen, aus der Spore, ohne Zuthun eines Keimsacks; der Vorkeim des Farrukraufs ent- spricht, wenn man durchaus einen Vergleich aufstellen will, dem Pollenschlauch, er entwickelt. sich jedoch durch sich selbst, während der Pollenschlaueh nur unter dem Einfluss eines zweiten Organs, des Keimsacks, zur weitern Entwicke- Jung gelangt, Den’ Vorkeim der Farrnkräuter möchte ich nicht mit Wigand als Axenorgan betrachten, sondern ihn dem Blatt von Bryophylium, das an bestimmten Stellen die Anlage zu jungen Pflanzen bildet, vergleichen. Die von Wigand be- obachtete Sprossenbildung ist höchst interessant, nur zu be- däuern, dass er ihrer so kurz erwähnt nnd sie, wie es scheint, nicht weiter verfolgte, Wigand’s Urtheil über Suminski’s Arbeit‘ muss ich im Allgemeinen bestätigen; die letztere enthält indess mehr Wahres, als Wigand zuge- ben will, die Theorie Sumitski’s muss ich mit ihm ver- werfen, ' “ - Das Resultat meiner Gesammt - Beobachtungen lässt: ‚sich hunmehr in folgendes Besumd zusammenfassen: - 4) Der Vorkeim der Farinkränter bildet anfangs eine blatt- artige, überall nur aus einer Zellenlage bestehende Ausbreis DE 7187 tung; in diesem Zustande trägt seine Unterseite nur Wurzel- haare und Antheridien, später bildet sich an einer bestimm- ten Stelle ein ans mehreren Zellenlagen bestehendes Polster, auf dessen Unterseite sich die Keimorgane entwickeln, 2) Die Antheridien entstehen schon sehr frühe, sie sind schon vor der blattartigen Ausbreitung des Vorkeims an den ersten, aus der Spore heranstretenden Zellen vorhanden. Die Antheridien erheben sich als- Anschwellung aus der Unterseite einer Zelle, sie bestehen im ausgebildeten Zustande niemals aus einer einzigen Zelle, sondern, wie ich aus der Seiten- ausicht und der Ansicht ‚von Oben schliesse, aus mindestens 9 Zellen. Wahrscheinlich ist anfangs eine ‚ontrale Zefle vor- handen, in der sich die Mutierzellen der Spiralfadenzellen entwickeln. . . 3) Die Antheridien befinden sich meistens an der Unter- seite des Vorkeims, seltner an dessen Rande, sie sind in grosser Zahl und in sehr- verschiedenen Entwickelungszustän- den vorhanden; neben längst abgestorbenen erscheinen chen gereifte, und neben diesen eben entstehende Antheridien, 4) Die Spiralfäden bestehen aus einem spiraförmig aufge- rollten Bande, das 41/, bis 5 Windungen beschreibt, und des- sen Dieke, sowie der Durchmesser seiner Windungen, ver- schieden ist; die erste Windung ist die weiteste, die letzte die engste, der aufgerollte Faden erhält so etwa die Form. eines Trichters. Die erste Windung, geht allmäblig in ein anfänglich sehr kleines, darch Wasser-Aufnahine immer grös- ser werdendes Bläschen über. _ Das Spiralband ist- von der dritten Windung an mit langen Wimpern besetzt, die erste und’ zweite Windung scheinen niemals Wimpern zu haben, Die Drehung des Spiralfadens um seine Axe erfolgt in der Richtung der ersten Windung zur folgenden; der trichterför- mig aufgerollie Spiralfaden bohrt sich dadurch im Wasser 50 * 188 fort, seine Wiiipern schwingen in einer der Drehung des Fa- dens angemessenen Richtung. Der Spiralfaden selbst ist ela- stisch, seine Windungen nähern und entfernen sich einzeln oder gleichzeitig‘, und erlauben dadurch dem’ Faden selbst die mannichfachsten Bewegungen. Der Faden liegt anfänglich in einer sehr zarten Zelle, letztere platzt mit einem plötzlichen Sioss, und der freie Faden eilt im Wasser dahin. Jodwasser hemmt seine Bewegung augenblicklich, Blausäure und! salpe: tersaure Siryehninlösung haben keinen Einfluss auf dieselbe: Starke Jodlösung färbt den Faden braun. j 5) Das Keimorgan entwickelt sich erst, nachdem das aus mehreren Zellenlagen bestehende, wie es scheint, für dasselbe bestimmte Polster entstanden ist, Das Keimorgan bildet sich ganz so, wie das Pistill der Lanb- und Leebermoose, es ist, wie dieses, anfänglich geschlossen, hat am Grunde eine in das Gewebe des Vorkeims gebettete Höhle, die mit dem Ka- nal, welcher den Halstheil des Organs durchläuft, in Verbin- dung steht. Dieser anfänglich geschlossene Kanal öflel sich erst später, : Die Zahl der Keimorgane eines Vorkeims ist verschieden, ich fand deren 2 bis 20, sah sie jedoch immer nur auf dem erwähnten Zellenpolster. | 6) In der Höhle des Keimorgans entwiekelt sich, wahr- seheinlich innerhalb einer, diese Höhle dieht umkleidenden und deshalb nicht sichtbaren Zelle, ein aus mehreren Zellen be- stehender, rundlicher Körper (der Keimling), der sich durch fortgesetzte Zellenbildung vergrössert, bald seine zunde. Ge- stalt verliert und sich nach zwei Richtungen entwickelt; 50 entsteht ein Stengel und eine Wurzel, die letztere richtet sich ‚hach abwärts, der Stengel wendet sich dem Lichte zu; in den Zeilen des Stengels entwickelt sich Chlorophyll, in deu Zellen der: Wurzel ein hranner, etwas körniger Stoff, die WurzeF b 789 spitze ist, mit .einer, Wurzelhauhe versehen. _ Stengel und Wurzel durchbrechen frühzeitig die Zellen des Vorkeims, 7) Der eigentliche Stengel. (die Axe der jungen Pflanze) erhebt sich 'nur.. wenig über die Zellen des Vorkeims,. dieht unterhalb seiner Spitze .(dev Terminalknospe) entwickelt sich das erste Blatt, dem leizteru gegenüber erscheint. alsbald ein zweites, dem ein drittes u. s. w. folgt, ohne dass sich: die Terminalknospe :selbst- merklich erhebt, Mit dem Erscheinen eines neuen Blattes ist meistens auch das Auftreten einer neuen Wurzel verbunden. -8) Da das Keimorgan anfänglich nicht offen, sondern, seschlossen ist, wenn es sich jedoch später ‚öffnet,. von einem hohen Zellenwall umgeben. wird, so ist, zumal bei der Richtung des. Keimorgens mit seiner Oeffuung nach: abwärts, kaum einzusehen, wie Spiralfäden in dasselbe gelangen sollen, auch konnte ich, trotz aller. Mühe und Sorgfalt, im Innern des Keimorgans niemals einen Spi- ralfaden, noch weniger aber dessen Umwandlung zum Keimling beobachten. Die Befruchtung der Farrnkräu-, tor, wie selbige vom Grafen Leszezje- Sumiiski angege- ben ward, ist demnach mehr als unwahrscheinlich, und somit die Stellung der Farrnkräuter unter die Phanero- gumen keinesweges gerechtfertigt. Erktärung der Abbildungen ® Pieris serrulata, Fig.1w2, Ganz junge Zustände des Vorkeins, die Spore selbst abgerissen; beide Plänzchen haben schon eine Anflie- ridie (@) entwickelt, *) Die mitgetheilten Figuren sind nur: ein kleiner Theil: der von ‚wir über diesen Gegenstand angefertigten Zeichnungen, das Mei- ste, was ich mitgetheilt, habe ich nicht einmal, sondern wieder- holt beobachtet. 790 Fig. 3 u.4 Etwas späterer Zustand des Vorkeims, die Spitze desselben beginnt sich blattartig auszubreiten, die Antheri- dien treten aus den Randzellen hervor, Fig. 5. . Noch späterer Zustand des Vorkeims, die Einhuch- tung der Spitze beginnt sich zu bilden, die Antheridien er- scheinen schon einzeln an der Unterseite der blattartigen Aushreitung (a.a). . Fig. 6. Längsschnitt aus einem Vorkeim, der schon- seine " junge Pflanze entwickelt hat. « das erste Blatt, b die er-- ste Wurzel, c die Wurzelhaube, Fig. 7; 8, 9, 11, 12 u. 13, Entwickelungszusiände der Au: theridie; Fig. 7. das erste Auftreten derselben, Fig. 18. die bereits enileerte Antheridie. : Fig.10, Zwei Zellen aus Fig, 9 freipräparirt (wahrschein- lich, wie auch Fig, 11 glauben lässt, die Mutterzellen der Spiralfadenzellen). . Fig. 44. Eine-Autheridie, nicht wie die übrigen als Durch- ‚schnitt, sondern als Körper gezeichnet, Fig. 15. ; Spiralfäden, wie- sich dieselben im Zustande leb- hafter Bewegung zeigen; Bläschen und Wimpern sind nicht zu erkennen, 'nur bei d sieht man eine Andeutung der &r- steren; a. von Oben geschener Spiralfaden. Fig. 16. Stillliegende oder sich langsam bewegende Spiral- fäden, der nebenstehende Pfeil hezeichnet die Drehungs- vichtung, wo er fehlt, da ruheie der Faden; a u. D sind von Oben geschen, c u. d von. der Seite, Fig. 17 u 18. Das Keimorgan von Oben geschen.. Fig 11. ein ganz junger Zustand. . Fig, 19. Längsschnitt durch das Polster ‘des Vorkeims, 8 Keimorgane in verschiedener. Entwiokelung; ' @ ganz Jung “ b etwas älter, c schon an der Spitze geöffnet; die Höhle des Organs umschliesst bereits die Anlage ‚des Keimlings 9 Fig, 20. Ein Keimorgan, dem dünnen Längsschnitt durch das Polster entnommen, y eine gelbliche, feitglänzende Ku- gel (ein Fett- oder Schleimtröpfehen?), x eine körnige Schleimmasse, die Spitze des Keimorgans ist noch ge- schlossen. j Asplenium Petrarcae, Fig. 21 bis 26. Entwickelungs- Zustände der Antheridie. Fig. 27. Spiralfäden; a u, 5 im Zustande ihrer Entfaltung aus der Schleimzelle, & ‘ein von Oben gesehener sich lang- sam drehender Spiralfaden, d ein ruhender und e ein sich langsam hewegender Spiralfaden. j Adiantum formosum, Fig. 28, 29 u. 30. Antheridien in verschiedener Entwickelung. Fig, 29, eine Autheridie von Ohen gesehen, in derselben 3 Motierzellen, von welchen jede 4 Toochterzellen (die Spival- fadenzellen ?) einschliesst. . j Fig. 310. 32, Spiralfäden in verschiedenen Lagen. Fig. 33, 340.35. Keimorgane, dünnen Längsschuitten, durchs - Polster des 'Vorkeims entnommen. Fig. 33 entspricht so ziemlich. der Fig. 20; die Spitze des Organs ist noch ge- schlossen; bei Fig. 34 liegt in der geschlossenen Spitze des Kanals eine Zelle; hei Fig. 35 ist der Kanal geöffnet, zwei fadenförmige Schleimmassen (2x) treten heraus; der Grund des Keimorgans (seine Höhle) war leider durch den Schnitt verletzt. . Fig. 36. Partie aus dem dünnen Längsschnitt durchs Pol- ster des. Vorkeims, @ ein junges Keimergan, 5 ein älteres Keimorgan, dessen Höhle schon einen mehr entwickelten Keimling enthält (vergl, Fig.19c). Der geöffnete Kanal ist mit braungefärbten, körnigen Stoffen erfüllt. Fig. 37. Partie eines ähnlichen Längsschnities, der Keimling, schon viel weiter entwickelt; a ein abgestorbenes Keimr-. 192 organ : schief’ durchschnitten, ‘d ein Stückchen des Kanals ‚eines andern Keimorgans, in dessen Höhle sich: ein Kein- ling. entwickelt hat; ce, die Plunmla; d die Badieula des ' Keimlings. “ En Er Zee Fig. 38, Ein abgestorhenes Keimorgan, auch die Höhle dessel- ben, die jetzt besonders dentlich sichthar ist, mit körnigen, braungefärbten Stoffen erfüllt, die Spitze des Organs un- regelmässig aufgerissen. an R Aspidium, violaceum. j Fig. 39. Ganz junger Zustand einer Antkeridie. "" o Fig.40. Ein etwas späterer Zustand der Antheridie, @ scheint die centrale.Zelle,. die Urmutterzelle der Spiralfadenzellen zu sein; vergl, Fig. As, 0300 Fig. 44. Eine Antheridie ihre Spiralfäden eütlassend; die Schlusszelle ist hier nicht geplatzt,. weshalb der Austritt der Spiralfadenzellen nicht erfolgen kann, und sich der freie Faden ‚mühsam hervordrängt. _ u Fig. 42, Zwei Aufgesprungene Antheridien von’Oben geschen. Fig. 43. Der' Vorkeim im ziemlich entwickeltem Zustande, & das Zeilenpolster, der Sitz der Keimorgane. ;: . u Fig, 44. Ein ganz juugerKeimling, vollständig. freigelegt. Fig. 45. Partie eines Längsschnitis durch das Polster, des Vor- keims. Der Keimnliug auf einer weitern Entwiekelungsstufe (vergl. Fig. 37); ww die Basis des K-imlings, .d die Radienla, c.das erste Blatt (die, Terminalknospe ist. nicht zu sehen), d.der Kanal des Keimorkans, in dessen Höhle ’sich der Keimling entwickelte, nn z Adianti species (?). | nn Fig. 46. Düimer Längsschnitt durch: die Mitte eines noch wei- ter entwickelten Keimliugs; @ das exste. Blatt, :d.die eisto Wurzel, e die Terminalknospe, e die Basis des Keimlings, in. welcher das Gefässhündel entspringt, das Gefässbündel. Fig. 47. Dünner Längsschnitt durch einen etwas späteren Zu- ‚staild; a das erste Blatt, 5 die erste Wurzel, 'c die Ter- minallnospe, e'die Basis des Keimlings, f das Gefäss- bündel, g der Ueberrest des Keimorgans. ° " .., Fig. 48, Entwiekelungszusiand ‚einer. Aniheridie; a’ die cam trale Zelle (9); vergl, Fig. 40, : j j Manipulus Sürpiun Binüchelanarum in Brasilia BE ‚eollectarum *).. "5 Determinvit-- = ke teens F. 4. Euil. Miquel. 3676. Cassia exsudang, Benth, in Hook, ‚Journ. I, 80;, forma foliolis angustioribus et glabrioribus, quae num speci- fice differat, © hreviore deseripiione haud explorare potui. ' 3727. Bugenia eerasitlora (n. sp.), ramulis teretiuson- ‚dis infra folia compressis cum petiolis pedunenlisque pilis ra- xis semipafulis inspersis glabrescentibus, foliis oppositis bre- viter petiolatis.elliptieis 'vel obovato -elliptieis obtuse apicula- tis, hasi aoulis’yel subenneatis, marginibus inenrvalis, mem- hranaceis‘ glabris pellucido - punetalis, venis pluribus parallelis: erecto-palnlis ante imarginem eonjunefis prominulis, pedioellis e pedunculo axillari valde abbreviato bracteato hirtello, 3— 6, petiolo ter quaterve longioribus, calyeis tubo brevi obovaio glabro, basi bracieolis 2 ovatis incano -Lürtellis exilibus sti- pato, lobis 4 inaeqnalibus, 2 minoribus, 2 duplo longieribus ohtusis membranaeeis’ glabris, -apice eiliolatis. » *) Omnes in Prov. Bahia lectao esse videntur, S_ we 94 Floribus E. unifloram L, reiert, caeterum ex affinitate pisiformis et Tuoidae Camb. — Rami tenues. Petioli a la- teribus compressi, antice eanalioulati, parce pilosuli, vix 2 tin. longi. Folia 3 poll. longa, 11/, late, in sieco haud ni- tida, costa supra suleata, suhtus acute prominente, venis te- muiter laxeque retieulatis. Pedunenli axillares oppositi solita- ri eano-hirtuli admodum breves, oculum fere fugientes, bra- eteis densis ovatis, pedicellos filiformes 2 — vulgo 5—6 Iin. longos basi stipantibus. Alabastra globosa, pisi magnitudine, Calyeis tubus brevissimhs ‚ bracteolis appressis; limbi lohi ob- longo-ovati obtuso-rosundafi, praesertim majores membra- nacei, Petala obovato-rotundata eiliolulata. Kilamenta pe- talis longiora; antherae oblongae dorsifixee. 3586. Myreia sylvatiea DC. Prodr. — Folüs paulo ma- joribus, longius aenninatis, subtus.fortius reticulatis a speei- minibus guianensibis genuinis parumper abladit. 3587B, Myreia rubella Camb, in St, Hil FI Bras. mer. U. 317. Tab. 144, Varietas lohis calyeinis intas puberulis. . 3728. Myrcia ‚reticulosa (nm. 8p.); ramis s ‚glabris sub- eylindrieis, ramulis ..petiolis foliisque subtus in ‚pagina, sup!8. in costa. pilosulis glahbrescentibus, foliis oppositis breviter: pe-' tolatis ovatis apiee rotundato- vel_ acutangulo - obtusis, basi subeordatis, crassis, rigidis, marginibus inenrvis, supre nie, dis, subtus costa.crassa et venis subhorizontalibus ante mar- ginem conjunetis erebraque reticulatis glandulisque instruelis, thyrsis axillaribus oppositis solitariis, cum ramulis petiolisgue nascentibus hirsatulis, ramis oppositis, simplicibus yel divisis, vomulis vulgo trilloris, calycis tubo hrevi obovate glabro glan- Auloso, basi hracteolis 2 hirtis stipato, lobis rotundatis 001 eavis uiringue puberulis, glandulosis, ‚eiliatis. 795 Prope M, cordatam Gamb. inseratur. Speeies distin- clissima.: Internodia plerumgque -folüs breviora. Petioli crassi senitereies, suleati 1 lin, longi, adulti glabrinsculi. Folie 21/2 — vulge 2 — 11/, poll, longa, 7— 14 Hin. lata, basi rotundata emarginata, subtus inter rete venarum ad lentem glandalis convexis notata. Inforescentiae fere bipollicares, a meilio eirciter ramosae, ramis bracteatis; Bores plerumgue in ramulis trifloris sessiles, rarius solitarii pedicellati;. calyeis tubus %/, lin. longus; lobi tubum aequantes, ‚Petala concara- glabra, .calyce duplo vel triplo lougiora, Antherae elliptieo- ovaiae. a ur 3585. Myrein detergens (n. sp.), innovalionibus rubi- ginoso-hirtellis, mox glabris, foliis oppositis modice petiola- tis, -elliptieis vel ovato-elliptieis -attenuato -acuminatis (Acu- mine recto obtusiusculo), hasi obtusinseulis, rigide corinceis, marginibus planiusculis,: utrinque glandulis exilibus, hand pel- incidis eonspersis, snpra ' glahris, subtus sparse. pilosulis, venis horizontalibus: ante marginem conjunctis prominulis ie- auiter retieulatis, thyrsis axilleribus terminalibusque brachiaio- pyramidatis rufulo-hirtis, Noribus densis saepe ternatim ses- silihus, calyeis dense hirtuli tubo obconieo, limbi lohis Jato- ovatis: acufinsculis, petalis rotundatis dorso medio puherulis. Ex affnitate M. Formosiaune DC. et M. rubiginosae Camb., habitu primo fronte M. Berberidem veferens, haud diffieili negotio tamen: distinguenda. Petioli 2 lin. longi, an- fiee eanaliewlato-convoluti. Folia 3—1t/, poll. longa, 10 — 7 lin. lata,--supra laevia nitide, glabra, subtus in nervis parce.pilosa.: : Thyrsi- pauiculati iripollicares, ramis patenti- bus; ‚valde ‘deerescentibus. - Calyeis lineam long: tubus obeo- niens, lobi- intus fere glabri. Fructus iminaturi ovoideo-urceo- laü puberuli, ealyeis lobis deeiduis, Ambi parte fruncata co- ronati, 196 3369. Myreia puberula Camb. in St. Hi. Flex. Bras. mer. II. 316. Speeimen nostrum florens, Flores parri. 5617. Cuphea ericoides Camb. 1. c. TI. 118; forma in- ter formas: juniperifoliam. et Hervitam media, 3616. Cuphea spicata Car. 3261. Comkbretum elegans Camh. ]. c. II. 237. Tab;129. 3455. Ampkilochia marginata (n, sp), ramnlis gla- hris, follis modice- petiolatis ovato -elliptieis ovatisve obtusis vel obfusiuseulis, coriaceis, supra in costae ‚hasi. petiologue. antice parce.pilosulis glabrescentibus, subtus. glaueis, . venis denis pluribusre subpatulis prominulis, marginibus leviter in- ourvis (in. sieco) aureis, racemi spicati axi tetragone bisul- eato, glabro vel subbiserialiter pilosulo, pedicellis oppositis brevissimis hirtellis, sepalis 2 exterioribus ovato-rotundatis extus tenere pilosulis eilietis, Iateralibus oblongioribus derso. pilosioribus, supremo majori oblonge truncäto. serieeo bast: gibhoso, ovario dense hirto, stigmate eapitellato, \ A..acuminulata Gaxdn.: inter congeners. nosirae PrAC veliguis.affinis , inflorescentiae, quae Callisthenes est; diseri- mine satis differt. - . Petioli 2 — 4 lin. longi, .antice canalicnlati, puberull, dorso. glahri,.in siceo fusci. Stipulae caducae. Folia 2— 22, poll, longa, 9—11, lin. Inta, alias quaedaıı- minora: fere votundata, Rasemus terminalis pedunculatus, ‚pedunenlo teira-. sono glahro, 'axi conformi, sed inter llores vulgo dupliei se- rie piloso, Sepala exteriora 1 lin. paule longiora; supremum 22/,— 3 lin. aequans.. Petala haud suppetunt. . . - 3090. Esenbeckia mollis (u. sp.), folis opposiüis. gel suboppositis longinscule petiolatis eum ramulis et .inloreseen- tia_ subtomentoso - »-pubesecntibus, ternatis, £oliolis gessilibns ob- tüsis vel obtusiusenlis,. Iateralibus inaequilateraliter elliplicis, medio %/, longiori basi aequali enneato, panienlis terminalibus 797 tonfertis, sepalis ovatis obfusis hirtellis, petalis dorso parce -pilosulis sglandnlosisque. - :% Foliola-4—13/; vulgo 11/ poll. Tonga, marginibus Tevi- ter inenrva, membranacea, vehis numerosis ereöto -patulis pa- ‚rallelis.. Iuflorescentiae densae. Flores parri. 3978. Anacardium.occidentale L:... 3716. Euphorbia Blanchetit Miqg. Herb. - . Bu) "8594, Alchornea ;paxvifolia (n. sp.) ramulis 'petiolis ‚pedunenlisgne tenere puberulis,: folis breviter petiolatis .rotuin- dato.- obovatis, basi leviter emarginatis,. apice rotundatis vel quam brevissime apiculatis, remote appresse subspinnlose ser- -rulatis, "trinerviis et venosis, basi supra ct suhtus glandulis 1-2 planis instractis; racemis masenlis simplicibus lifor- ‚mibus- folia superantibus.- Folig-glabrä ridiga 10-6 lin; longa, marginibns leviter 'ineurva subtuslaxe-retienlätai: Petioli L—11/, lin. longi semiteretes. Baäcemi tripollicares, Horibus fascietlato - confer- tis, - Alabastıis mase. ‚glohosis. — Fem,:iion vidi, 2015. Gouania Elanehetiana (n. sp.), ramulis folüs- que supra sparsissime, his subtus in nervis, petiolis racemis- gue paulo densius hirtello -pubeseentibns, foliis oyato-oblongis "subabrupie breviter. öbtnse acnminatis, basi rofnndatis, mar- ginibns leviter ingurvis slandnlose serratis, venis costalibus quinis senisre adscendentihus pavallelis, subtus prominentibns, Supra suleatis, racemis compositis ramulos terminanlihus con- fertis, Dbracteis Tanceolatis, floribus brevissime pedicellatis, pedicellis enın calyce substrigillose hirtalis, petalis glahris subenenllato - concavis, antheris ellipsoideis, ‚Klamentis hreviter pexsistentibus. Speeimen hand öirrhiferum, Stipulae cadueae, Raini in sieco’ fuscescentes , sursum angulati, uno latere densins dquam 798 altero - puberuli,. Petioli tenues antiee suleati densinsque: pu- . beruli, 3—4 In. longi. Folia 21,—2%/, poll. longa, 8— 9 lin. lata. Bacemi eompositi spicati fere tripollicares. Ala- bastıa peltata, quasi rotata. Calyeis lobi oyati acuti. 1676. Zizyphus? havanensis H.B.K. Nov. gen. VII. 50, Speeimen fruetiferum, eum descripfione satis congruum. Pe- tioli pubertli. 3590. Schmidelia semidentata (n. sp.), partibus junio- zihus subtomentoso - pubescentibus, adultis puberulis, foliis tri- foliolatis, foliolis ‚brevissime petiolulatis, membranaeeis, supra glabrinsenlis, subtus praesertim in nervis puberulis,. oblongis acuminatis hasi cuneatis, medio longiori aequilaterali, latora- tibus basi ohliquis, parte %/g superiore grosse inaequaliter * dentaio-serratis, venis eireiter 15nis vel 16nis in dentes ma- jores, venulis tertiaris in minores exenrrentibus, racemis E, F compositis axillarihus saepe geminis subsessilibus; ealyeis Io- bis ‚rotundato-concavis pubescentibus, pelalis .exins glabris, filementis pilosis, antheris ellipsoideis, connectiyo parce PU berulo. , Petioli semiteretes antice plaui,. foliola eireiter aequantes Foliola juniora sessilia, adulta brevissime petiolulata (prae- sertim medium) Iateralia 6—61/, poll. longa, 21a —3/, lat, medium 73/, longum, 3 supra medium latum. Racemi ju- niores 11/, — 2-pollicares, Nloribus 3—8- fascienlatis, pedieel- lis ealyce brevioribns, . 3351. Erytihroxylum auberosum Cambı in sw Bu R v Bras, mer; forma oblongifolia.. j 3572. Erythroxylum macrochaetom (0.sP.); glabrum, folis brevitex petiolatis elliptieis vel obovato - ellipticis obtusis vel acutinseulis suhmueronnlatis, basi acntis, membranaceis,.,. subtus glaucescenti - pallidis, venig ereoto - patulis suhobsoleils, @ a m 799 stipnlis füscis corlaceis anguste lanceolatis longe pallideqne tri-, raro bisetis, ramentis eonformibus brevioribus, calyeis lobis Ianceolatis aeutatis, petalis.ohovatis concaviusenlis,' B Sect, Sporadantha Mart,, prope E. Pelleterianmum Camb. 1. c. I. 100. Tab. 102. et E. ectinocalycem Mart, -pertinens. Petioli’ vix 1 lin. superantes, stipulis ‚breviores, . Fo- Ba 1 — vulge 1%, —2/g poll. Ionga.. Bamuli forentes semipollieares. Pedicelli 2—2}/, lin. longi;, angulati - Ca- lyx 4 lin. paulo brevior, 2674. Galphimia brasiliensis A. Juss, in St, Hi. Fl. Bras. mer. IL 71. Tab, 178, forma singularis 'stirpis- cao- terognin variahilis, infloresoentia 'seil. dense pubescente, ra- mulis,. petiolis ei stipulis appresse pilosalis, his quam petioli ‚ brevioribus. . : " 3628. - Thryallis longifolia Mat, Nov. gen: IH. #. 23344. Heteropterys eampestris A, Juss, in St, Bil, Fl, Brasil, mer. IL. 33. 3626. Heteropterys rubiginosa A, Juss. Monogr. Malp, 223. . Glandulae foliorum. in .nostra vix manifestae, Religmae notae antem onines. exacte eöngruae.. 3627. Byxsonima Blanchetiann (n. sp.), foliis densis „brevissime . petiolatis parvis obovato-ellipficis vel — rhom- beis obtusissimis , basi.acutis, marginibus incurvis, coriaceis, eglandulosis, supra nitidis pubernlis, subius incano - vel Iu- cescenti-tomentosis, costae pilis fuseis, vacemis fusco - hirtel- Ns, calycis glandunlosi lobis oblonge- ovatis obfusis. appresse " pilosis, petalis obovato-rotundatis ungnienlätis,. subintegerri- mis,. filamentis complanatis anfice hirtis, . antheris ohlongis gonnectivo subelavato superatis parceque pilosnlis,. ovario gla- . .bro,, stylis stamına superantibus: x Prope B. bicorniculatam Juss. — Petioli 1 lin. brevio- “res, seiniteretes, stipulis utringue lanceolatis exilibus hirtellis, D - 800 subantiee adnatis, :-. Folia 14), — -vulgo 4/g poll. longa, 'et minora etiam,. 5 — 3:lin. lata, forma :aliqnomodo: variabilis, rigida,::snpra glabrescentia,. venis. in utraque :pägina- vix’ Ü- stinetis... Racemi in ‚supp. sp. ‚breves, terminales, dense; hirfi, Pedicelli 1—2,- raro .3. lin. loügi, Dasi. bracteis 3 elliptico- .acatis hirtellis suffulti. - Calyx. 1 lin. vix aequans, lobis' gla- ‚brescentibus, ‚erasse; glandulosis, membranaceis. : Petalä un- güibns, calycem superantia,.subrepandula, Filamenta 'calyeis longitndine dorso glabta, antice praesertim versus: basin dens> „hirta, sursam 'angustata, ima basi cohaereutia... Aniherae ob- longae ‚enzvataey:lodulis ohlongis - ‚sonneetivi partes prominent? longioribuse 00.08 An 3570, Humirium montanum A, Ins, in si. Bil, Flor. Bras. mer. IL. 90. Folia tamen in supp. sp. haud omuis sessilia ,;.sed quaedam :superiora 'quam brevisssime petiolate, Ab H. parvifolio Juss. 1. c. 89, differt . inflorescentia dens® hirtella (calami lapsu dl, Roemer in $ ymops. Monogr. I. 5..parviflorum seripsit), :: 5749, Triumfetta althaeoides. Lam.. forma triloba. 3664. Waltheria communis St. Hil, :Flor. ‘Bras. me" 1. 155% . - : 3663, Melochia nitidnla St Bi et Nand. Ann. d. Su nat, XVIL 35;-superiora folia in.supp. sp. etiam obtusd« 3231. Melochin; densiflora (n..sp.), caulibus mollite:“ patenti-hirtis, - foliis. breyiter petiolatis ‘ovatis vel ovato- 0h- longis obtusis;: basi eordatis,.. inaequaliter- subduplieato-SC“ rato -denfatis,. -utringue.. pilis sericeis ;appressis guhyillos!s, stipulis lanceolatis scariosis eiliatig petiolum : suporanfibus, fio- vihus. axillaribus es: terminalibus, dense faseigulafis, Practeit lanceolatis viridibus hirtis, calycis -lobis-Iauseolatis acuminalis hirlis, tubo staxineo semiquinqueßido glabro, . oyario. hiris, siylis 5 glahris, oo a L... ir 80 : Affines species sınt: IM. Clinopodium St.Hil. et Wand, hc 36 (cni: vero Tolia subixiangulari-ovata ributintue), *M, . Fascioulata et arenosa Beuth, pl. Schomb. =: Folia 2—11/, poll. longa, 7 — 9 lin. lata, pilis‘ albidis praesertim ‚supra venas insertis; pili ad basin’folioram et in ramis apieibus fuseuli. "Stipulae' fere 2-lin. Flores densis- simi. Corolla: in’ sieco -violaceo. 3662, Pavonia Bianchetiann (n. 'sp.), "sufirutieosa?, tota pilis stellatis biformibus, „ ekilibus albidis et’ fortioribus lutescentibus seiulosisque scabrinseule hirtella, olis (Parvis) subdeltoideis acntinscalis, basi subcordätis, ‚Anfegris vol sub- irllobis, serrato- -deniatis, Miembianakeis, 5— 7-nervüs > "sub- tus sublacuosis, calyeis 'exterioris phyllis eitelter 26 Kllfor- mi-linearibus subplumose stellato-hispidis calycem. interiorem herbacenm parce pilosum, duplo superanfibus, corolla extus puberula. | . j Affnis Pp. cancellatae Car. ed velutinae En Bil. 1. . 1. 233. ‘ en \ ... ‚Felia Y% — fere 1 poll, Tonga, petiolo suo 5 hand on giora. Calyeis. ext. phylla 6 lin, Tonga; interioris lobi elli- ‚ptiei. Corolla 11% poll. longa, in sicco violaoea. wu 3562. Casearia, a. parviflora Camb. in St. Hil.' Fl, ‚Bras. ‚mer, II. 247.. foliis angnstioribus et floribus paulo pilosioribus ‚recedens ; an nova speries? 3119. Casearia Blanchetiana (ü. sp.); ramulis..petio- lisque tenero pilosulis glahrescenübus, Joliis breviter petiola- tis elliplico -laneeolatove- oblongis breviter acntiusenle acn- -ninatis, basi aequali vel leviter inaequali acutis, remote ap- presse submucronato-serrulatis memhranaceis glähris, macnlis ‘pellueidis irregulariter steiaeformibus, 'venis senis vel septe- nis, stipulis Ianceolatis canalienlatis petiolum superantibns 22r Bd, 73 Heft, öt 802 tomentellis, florihus axillaribus glomeratis, - pedunenio com- muni nullo, pedicellis glabris,. calycis lobis ovatis ‚tenexe ci- _ liolatis glandnlosis, staminibus fertilibus 10, sterilibns brevibus . kirtulis. Ru: . 20. „Hab. ;, for: ats des marais #’Othos” in Prou. Bahia. _ €.. ingequilaterae ei parviflorae Camb:. cognata: Tami te- ames lenticellis conspersi, samnli fusenli, Petioli 4 lin. 'eir- eiter Jongi vel vix longiores, autice eanaliculati. Yolia ma- jora 3 poll, longa ,. 1 1a lata, renato - -serrulata, Stipu- lae inferiorum 8 lin. longae lanceolatae, acntae vel. domum ‚ohtnsatae, . dense incanae, superiorum angustiores breviores glabriores, Pedicelli glabri petiolum eirciter aequanies, Ala- hastra globose,. 1 kin. in diem, Calyeis lobi ovati aentinscnli lahri. 3430. Cnseäxine speeies, probabiliter indeseripta. 3970. Caryocar barbinerve (n. sp.), Tolüs tifoliolauis, foliolis breviter petiolulatis elliptieis vel suboyatis’ aenminatis "serralis, upr& glabris, sabtus secus 'costam et in venarum axillis barhatis, glandulis hinis in apice petioli inter pedicel- "los obövatis, petalis ellipticis Tiäeguilongis, -antheris‘ orato- "elltplieis. — Petiöh communes 11,—2 poll; Foliolum termi- nale 4— 5 poll, Hong,’ läteralia breviora, subtns patnle 00 sta. Petala majora 10, minora 6 lin, donga, j - 3750. Tıicnera Düartennd Cab, in FL Bras. mer: Il 2, forma petiolis brevioribus, 2 Iin., nes 4-6’ longis; -eöpsula bilinearis, . In 2m, Jacobinae Bahiae.. 3312. Loranthus syringnefolius Mart; in DO- Brodr. -IV, 290. ° . . - :.2575. Loranthus ‚marginntus Lam. „Ab hae Li mar- ‚Sinatus H. B.iK. (orinoccensis ‚Spr.). haud .diflerre videlur. Infloreseentia:. varine- ‚longifndinis, ‘.mex_ follis. brevion, -MoX ‚longien, . - vn | : 808 3564. Myrsine Rapanen R.S. — DC. Prodr. VIIL.97; Forma foliis grandioribus aentiusenlis, A-pollicaribus, corol- ine lobi, ut in genuina speeie, marginibus pilosali, ‘3239, Weigeltin Blanchetii A. DC. Prode, VII, 115. Inflorescentia tota. glandulis hreviter pedicellatis vel sessilihus eonspersa, haud. pulvere quasi tennissime obducte, : Proxima omnino est W, nyrianthos DU, 3963. Wecoma eximia (n. sp.), ramulis folisque juveni- Yihus in costa suhfus pubernlis, citissime glahratis, folüs di- gitato-quinatis, foliolis longe petiolulatis Ianceolato -obloneis acnie acuminalis, basi obtusis, serralis, venis eostalibus for- tioribus 10nis vel 15nis horizontalibus, calyce ‚obconico - cam- panulato subbilabiatim 5- denfieulato, 5-angulato cum peli- cello pilis stellatis ochraceo-hirtello, corollae bipollicaris ex- tus glabrae lobis ovatis ciliatis, Species pulchra, tantum cum ‚serratifolta Don. ei hepta- pkyl!a Mart. comparanda, ab uiraque gravioribus notis dis- erepaus. — Petioli communes 21/,— 4 poll. longi i, rigidi, tetragoni. Petioluli foliolerum interiorum longiores , exterio- rum breviores, 3— 7 Um longi. Foliola exteriora quam me- dia breviora, magis elliptiea, IY — 2, '3 poll. longa, media 34, — fere 4 aequantia, 11/, lata. Inflorescentia (an coaetanea ?) contracta, eymosa fere (saltem pars snppetens). Calyx 5 — 6 lin. Iongus, dentibus 2 posterioribns Iatiorihus brevioribus, quam tres anteriores acuntiores, Gorolla usque ad limbi divisuras bipollicaris, tubo intus, praesertim uno Ia- tere piloso. Stamina 2 longiora, 2 breviora, antherarum locnli divarieati lineaves, Stigmafis lobi obtnsi, 2960. Echites (Orthocaulon) probabiliter n, sp. prope E. Cururu Mart. , 3600. Manettia srandiflera (n. sp.), volubilis, pu- bescens, ramis scabriuscnlis demum glahris, foliis latinseule 51 * 804 ‚ovatis breyiter et, acute acaminalis, membranaeeis, supra gla- bris, basi..quandoque leviter concava in petioli apicem sub- deewrentibus, Aloribus axillaribns solitariis vel in ramnlo: ter- minalibug, oalyeis lobis 4 lanceolatis herbareis ciliolatis pr- bernlisque tubum ‚coloratum :glabrum :;paulo superantibus iri- linearibus, ‚ coxolla fere. bipollicari cylindrico -infandibulifermi (purpurea%). — Petioli 2 — 4 lin. longi. . Folia a1 poll, Stipulae.latae, breyissimae, medio breyi-acntataee... . . 3754. Meclieuxia; ann. sp., affınis molli Zuce, - ' 3294, Sabicea- erianthn DC, Prod. N 439. Ta monte ‚Jacobinas. - 3407. Anotia Saizmanni DO. 1. 0.433. 3604, Psychotrin bahlensis DC. ec 509. , 3311. Psychotria? Baniculae axillares spioatae; Hlores a et 5-meri, . 3282. Cotkea ? ‚Horibunda ‚(n. sp.), ramulis infra folia subeompressis, Solisque, glaberrimis, his oppositis moldice -pe- tiolatis elliption- -oblongis utringque acuminatis vel basi acutis, enbcoriacei is, subtus ‚parce venosis, stipulis: interpetiolaribus ’ solitarlis coriaceis, latis enspidatis, intus sgnamis eiliatis vel fissis dintius Persistentibus auclis; paniculis ‚superne axillari- bus terminalibusque, ‚NACeMpSiS, dense hirtellis, .hracfeis lan-. ceolatis, calyeis tuho, subureeolato puberulo, „dentibus, 5 bre- vibns, corollae (in alahastro leviter obliquae) extus. glahrae, tube brevi infns pilosulo, lobis 5 lanceolatis, patentissimis, filamentis summo tube insertig.- eomplanatis marginibus papil- loso - ciliolatis, B antheris ‚oblongis dorse. pilosulis obfnse. ‚apieu-. latis, loculis ‚hufeis antieis. Species singularis,. frnetn deßeiente quoad. genus hand ceria, ‚praosertim, famen. seot. ‚Coffene, quam: Pancrasiam vocahat DO ;- affinig ‚et: cum GC "ciliata ,..ex- stipularam eliam 805. -indole 'comparanda, .Alahastris autem paulo obliguis Paek- cowreae.generi, € Jonginquo licet, adpropinguatur, corella verg profunde fissa . staminibusque exserüs löngins. ab eo re- moyvelur. ” Raiii pallidi. ° Petioli trilineares. Folia 3—4 poll, long., 4%, cireiter lata, nitidula. Paniculae elongatae, ramis bre- vibus, totae dense hirtellae, strietäe. Bracteae glabriores,; persistentes. ' Flores sessiles vel hreviter pedicellati, Calyeis tubns brevis suburceolatus hirtellus, dentes breves lati aen- tGuseuli-memhranacei gläbriores. Corolla in sicco Intesceis, Stylus glaber, stigmate subeonico, subexserto, 3950. Bougainvilles glabra Chois. ih DC. Prode. XIM. 2. 437; folia' sunt elliptica vel ovato- -elliptioa breyiter acumi- nata, nec uile deseribüntur. " 3599. Sponia mierantha Deeaisn. forma hirsuta, 3566. Persen. (Eriodaphne) aurata (n. sp.), ramulis petiolis ei inflorescentia xubiginoso -hirsutulis, foliis (summis _ — suhoppositis) Janceolato- vel subelliptigo - ohlongis obinsinseule subapienlatis, basi rofundatis marginibusque-tieyiter convexis, coriaceis, supra subarachnoideo -yültosülis glahrescentibus, subtus aureo-sericeis, venis costalibus eireiter scyis patule adscendentibus, panieulis axillaribus subspioatis folig superan-. tibus: snbsessilibus, ramulis hrevissimis, inferioribus triloris, superioribus : :uuifloris, sammis Joyibus, fere sessilibus , perigo- nio intus_et extus fusco-hirsutg,, lobis oyalis, 3. exteriorihus quam, interiores dupla. tripleye brevioribus, - Pulcherrima species; prope 'seröccam H.B.K. accedens, attamen distinelissima. Singularis est foliorum supremorum (rami pars superior mihi tantum suppetit), sitüs oppositus. Pe- tieli 2 — 3 kin. longi. Folia cireiter 3 poll. Ionga, 1 Inta, venis costalibus erassiusculis, tertiarlis obteciis, tomento in- 806 ferioris paginae e pilis appressissimis densissimis sericeis ele- gaufi. Panieulae, ineipiente anthesi, 2— 3-pollicares; flo- res inferiores distautes, pedicellis 1—2 lin. longis. Perigo- nit tubus obconicus, lobi coriaceo -Nlexiles, praesertim extus dense hirsuli, intus versus hasin glabriores, interiores magis oblongi, exteriores brevissimi ovati, in alabastro interiores hand obtegentes, Flores expansi diametro 2—3 lin, Stas. mina exteriora iuterioribus longiora, perigonii lobis, exterio- bus tamen breviora; filamenta hirtella; antherae elliptieae, obtusae,. emarginatae, dorso versus basin appresse pilosae, loeulis oblengis. _ . 3977. Nectandrae (Porostema) species, e manco speoi- mine haud determinanda, affınis euspidatae Nees, foliis autem basi frinerviis, perigonio uiringue subyilloso diversa. 2961. Nectanäxa (Porostema) aeutangula (D. Sp. ) rar mis ramulisque erassis inaequaliter 5= vel sub-4- angulatis, fere pentaguetris, angulis aonte protractis, faciebus canalicu- - lato-- deimissis, ‘sum fellis subtus rore glauto evanescenti suf- dusis; follis subovato-elliptieis Lreviter acntinsoule acuminatis, basi acntiuseula in petioli canaliculati margines protractis, corinceis, aupra nitidis, inprinis in costa, subfusque universe petiologue tenere suhstrigillosis glabrescentibus, venis costa* Hibus quinis septenisque, subpatulis prominentibus reticulatis } panlcylis &xillaribus compositis puberulo -cannlis; perigonä rotati lohis elliptieis extns appresse pilosis, marginibus papil- loso-snbeiiolatis, infus glabris, tuho intus parce piloso: Aliqua est hujus eum N. wanthocalyce Nees et Mart, necossitude. _ Ramis angnlatissimis insignis species ‚est; n4- scentes ramuli cym gemma termingli goniea approsse. sericeo = ineani, eito glahratj, Petioli eirejter somipollicares. - Folia patenfia, in sieco saepe antrorsum .epmplicata , rigide char- faeno=goripopn, Supra praeier voran glaherrima, „subtus 807 pellida, sub lente praesertim in venis venulisque pilis appres- sis inspersa, venis costalibus erecto-patulis, versus margines arcuato -adscendentibus enm anastomosibus reticulatis promi- nentihus, 4— 5a fere 6 poll, Jonge, 2—21/,—21/, late. Panieulae versis ramulorum apices axillares solitariae, qua- dripollicares, compositae, ramulo infimo exteriore reliquis lon- giore, axi ramulisque augulatis. Flores saepe terni, pedi- cellis 1 lin. longis appresse hirtellis. Perigonium in sicco fuscum, eoriaceum, lineä in diam. angnstius, Antherae qua- dratae glabrae. Ovarium ovoideum; stylus glaber in stigma subtriangulare terminatus, 3325, Sisyrinchium alatım Hook, Icon. . 3405. Cephaloschoenus globosus.Nees ab Es. in Marl, et Endl; Fl. Brasil, Cyperac. 229, Ken else. De Onseutae novae deseriptio, a _ Auetore = BE OU DE Lv, Schlechtendal, “ Enseimanuiaeı ganeri ‚vel cel.. Choisyum- secufurus ‚Uuseniae | sectioni secundae ut nova inserenda videtnr speoies .in..sepi- bns insulae Stae. Catharinae Brasiliae Citri ramis jünascens a Pabstio hortulano Jannario et Fehbruario menss. Horens lecta‘, "quae' euin Or Zeiolepide Miqnelii eandein habet plan- tam nulricem, cum €, partita calyeis profunde partili cha- ractere eonvenit, ceterum vero ab omnibus mihi notis differro videtur, En igitwe descripfionem: Br Cuscuta (Eagelmannia Pfeiff.) eitricola. x Caules paylulum validiores quam in C. Epilinum, 016° bre florentes., Wlores corymboso-rasemosi (circ. 3—8 in ramulo laterali); pedune. ad linsae longitndinem exerescentes; bracteae ovato-lanceolatae acutinsenlae pedunculos interdum ‚aeguantes. Calyx lineam fere alins, in lacinias 5, late el. Hiptieas abiusas profunde partitus. Corolla campannlafa, ca- Iyee sibi adpresso Auplo major, in laeinias fere ad dimidium divisa © latiori basi sensim atlennatas apioe obtusinseulas, dein ex toto reflexas. Stamina erecia, ecorollae laciniis aliquantu- Iym breyiora, antheris ovalibus acntiusculis dimidio filamenta fere arqualibs. Squamae e media eorolla egredientes ejus- que sinus atlingentes, fere ohovatae Ambriatae. Styli 2, nuno insegnales, erecti, sfaminum fere longitudine, stigmate capi- tato semiglobosg, Capsnla fore matura ealycem multo supe- rat subglobosa, apiee inter stylog persistentes fovea satis pro- funda instructa glandalisqne(?) ehlongis innatis superficialibus apicem versus Inprimis adsperga, payca (2-3) semina continet, ir 2 ! en Beiträge h " zu einer el . - Aequinoctialflor Amerika's, { Kae een von. te B pr © De Pi Klotzsch. BE 2 ‘Die Orchideen, ” nach den Sammluigen der Herren Blanchet, c Ehrenberg, \ Funk und Schlin, Hostmann, Jürgensen, ’Kappler, ; Leibold, Euschnath, Moritz, Otto, Philippi, Regnch, | B . ß Rich. Schombur "Sk, unter Zuziehung älterer Sammlungen , besonders- der Herren 1 4. v. Humboldt und Bonpland, Berlandier, Galeoitt, \ Hartweg, Karwinski, Linden, Pöppig, Rob. Schombur Sk bearbeitet in den Jahren 1846, 1848, 1840 Fr von ! . 2.6 Reichenbach fi. u D:. Gelegenheitsursache zu dieser Arbeit hot sich mir zu Berlin im Juni 1846. Hr. Dr. Klotizsch, obschon eben so grosser Kenner als Freund der Orchideen, fühlte sich durch meine Liebe zu dieser Familie bewogen; nıir die Saminlungen 810 der Herren C. Ehrenberg, Moritz, Otto, Philippi zur Bearbeitung zu übertragen. Ich meine, diess ist der grösste Beweis des edelsten Wohlwollens, den ein Botaniker zu ge- ben im Stande ist, und spreche hiermit meinen innigsten Dank aus. Auch indem Hr. Dr. Klotzsch diese Pflanzen mit mir musterte, ist so manche Ichrreiche Bemerkung mir geworden, die mir den wesentlichsten Nutzen brachte — endlich muss bemerkt werden, dass &in Theil der Pflanzen bereits von die- sem Herrn bestimmt war. Ausserdem wenrde. ich besonders durch die Güte der Her- ren Prof. Kunth, Landstand y. Römer, Prof. v. Schlech- tendal, Dr. Sonder unterstützt, sa dass zu den Berliner Schätzen nene hinzukamen, Auch meine eigene Sammlung bot Manches. Nachdem aber meine Bestimmungen in so bedentenden Sammlungen niedergelegt waren, fühlte ich die Pflicht, auch für die Daner derselben zu sorgen, So sah ich mich genö- thigt, den Aufsatz zu (heilen ; ; dieser erste Theil enthält die’ "neuen Arten; der zweite dagegen wird die Fundorte der übri- gen Arten nebst kritischen Bemerkungen auch zu den hier aufgestellten Neulingen hringen, Es wird da nachgewiesen werden, wie viele bekaunte Arten zugleich vorlagen, und da- dureh die bedeutende Anzahl neuer Arten auch dem Nicht- kenner wenig mehr auffallen. Uehrigens genügt ein Blick in die Plantae Lindenisnae und Hartwegianae, ım den ungehei- ren Reichthum jener. Gegenden zu zeigen, Noch sei. einiger Abkürzungen gedacht: e. = caule oder canlibus, br, = bracten oder hracteis, 1. = flore, oder foribus. Fun -—- Z— sil fo. = folio oder foliis. gy. = gynosiemio. - Ib. = lahello, ped. — peduncnlo, p. ph. — perigonüt phyllo oder phyllis, . . p. ph. e, = perigonii phyllis externis. . p- ph. i. = perigonti phyllis lateralibus internis. - rn. = racemo. sp. = spica oder spieis, Cypripedium (Acaulia) Klotzscheanum peduneulo sub- tereti, basi nung unifeliato, puberulo, squamato ,.squamis .su- premis oblongis, obtusis, apiee 2-— 3-floro, hracteis ovalis, acutis, eucullatis, p. ph. supremo lanceolato acatiuscule , cx- tus pubescente, lateralibus externis coalitis latioribits, cacte- ınm aeqnalibus p. ph. i. lanceolatis apice valde attenuatis, margine ‘undnlatis, externis tertia parte longioribus, Ih, ovato contracto, ore subovali, stamine sterili trilebo, lobo medio acuto, lateralibus transversis, rhombeis puberulis, Blätter lederartig, lineallanzeitlich, fein zweispitzig, über fasslang. Blüthenstiel bis 15° hoch. Blüthen so gross, wie bei C. Lindley yanım. Das verwandte (. vittatum Arrabida IX. t. 62 hat viel längere Deckblätter, äusserlich kahle Blü- then. Die Längenverhältnisse der Blüthendecken and die ste- rilen Antheren sind ganz verschieden. Brittisches Guiana. Bu. Schomburgk. ' Habenaria modestissiomn sp. subremotiflora, hracteis laneeolatis aentis, p. ph. e. supremo ovato, Iateralibus oblon- gis, acutis, aliguid falcatis, p. pl. i. bipartitis, prope aegni- longis, - partitione anteriore lineari acuta falcata, posteriore Janceolata, acutä, aliquid breviore et latiore, Ib, tripartite, 312 partitione media lineari reota, obtusiusonla, lateralihus linee- ribus, aentiuseulis, divaricatis, falcatis, caleare eylindrico, incnryo. ” Schattige Wälder um Neufreiburg, Beyrich. Jan. 1823. H. achnantha sp. densiuscula, bracteis lanceolatis, acu- minatis flores subaequantibus, foribus arrectis, p. ph. e. ob- longis acnminatis, supremo latiore, p. ph. i. bipartitis TineaÖ ribus acntis, parlitione antica aliquid angustiore, Ih. tripar- tite, partitionibus luearibus acntis, subaeqwilongis, ima basi eoalitis, media latiore, calcare cylindraceo, acuto, orario sub- aequali, incarro, anfherae loeulis elongatis, rostelli minuti lobo medi6 aonto apice libero ;; stigmatis brachlis eylindraceis. Sümpfe über Vista grande in der Serra d’Estrella. Fe- hruar 1823, Beyrich. zu uliginosa sp. elongäta densiflora, br, lanceolatis, acu- tis 8. acıminalis, ovarüs eylindrieis br. inferiores aequantibus, Pr ph, e subaegnalibus, triengularibus, acntis, p. ph. i. bi- partitis, poritione utrague faleata, acnminata, interiore mund pP paulo longiore, ib. tripartito, partitionibus Janceolatis,' acutis, lateralibus subfalcatis, divergenti- -diyarieatis, lacinia media nun aliquid longiore, parte basilari integra, brevissima, enl- care eylindraceo, apice subelavato, pendulo, ovario.subaequali; stigmalis hrachiis erassis ‚hilobis. . - Minas Geraös: Ser. IL No. 261. Regnell, .: MM. heptadaetyla (L; A. '$. 1.%%a.) o, gracili;" strieto, f. linearibus, acufis, ereetis, in bracteas decrescentibus, T. densiuseulo, nune seeundo, br, ovalis acufis, ‘oyariis incurvis, pedicellatis, infmis hracteas aequantibus, p.. ph, e. subacqus- libus .supremo ovata, acıto plano , "lateralibus: Ianceolatis, P- ph. i. bipartitis, ‚partitionibus faleatis, aenlis, uninervils, Ib; triparlito,. partitionilms subaequalibüs linearibus obtusis, cal- ZZ s13 | care elongato „ apice aliquid inerassato, orario longiore; vo. stello sublihero ,'irilohoz processubus lanatis, brevibus crasäis. o. spiea densillora: Caripe. Moritz 615. F - ß. spieä rarior. Orinoch. Humboldt et Bonpland! , Ghiana. Sehomburgk. _ ‚Blüthen gelb. N ". estrellensis sp. densilora , orgrüs ‚plurkaim. ‚poten- thus, curvalulis, hr. oblongis acnminatis, imo enspidadis, i in A mis Noribus longioribus, reliquis brevioribus, r ph. % su- x Preino ovato, Iateralibus obliquig, obtusinsenlis, " nune acutis, p. ph. i. bipartitig, ‚partitionibns faleatis, ‚inaxgine parce mi- eroseopice‘ dentienlafis, b, tripartito, aeiniis linearibus, acn- "tis, nunc obfusis, Iateralibus, brevioribns ascendentibus, cal. care eylindrareo, apice inerassato, oyario .breviore, vostelli „Ihe medio ohtuso, emargmato, authera_ hreyiore, stigmatis y Vrackiis brevihus truncatis. , fr © An ‘trocknen Felsen auf freien, steinigen Plätaen bei jo. 5 sepha Dias in_der Serra @Esirella. Wehr, 1823. Beyrich. I m pratensis p- ph. supremo oblongo subacuto, laterali- : bus externis lanceolatis acutis-subfaleatis, p,..ph.'i.; bipartitis, laeinia posteriore falcata; anteriore gonformi angustiore, lah. tripartito,, partitienibus ligulatis, ohtusiseimis, media latiore, xostelli lobo medio, triangulari antherae loculos excedente, la- teralibus. comnatis. cum loculorum margine ‚interho infero api- | semqne ‚vix proluetum; . processubus cärnosis_elavatis rugosis “ breribus. “ wel ho! ö \ . „Orchis pratensis, "Sakım. in schedist : null 2 Bonatea prätensis Lindl. 'Orch. p» 328. on ! | “ Bahia. Salzmann. ö - EM helodes r. paneifloro, br. ‘oblongis 'aontis ovarli pe- dicellati dimidium acquantibus sen superantihus, p. ph. supre- mo oyali acutinsoulo, Iateralibus oblongis, acntis, p. ph, i« 814 bipartite, partitionibus r.emotis, linearibus acutis, faloatis, au- tica longiore, Ih. basi lineari, dein tripartito, partitione me- dia lineari, acuta, lateralibus longioribus, falcatis, diver- gentibus, onleare oylindraceo, apice acntiusculo, basi dilatato, oyario pedicellato longiore, gy. obtuso, rostelli lobo me- dio acuto, anthera multo breviore, loculis pro candienlis elongatis, exuribus stigmatieis cylindraceis, apice nun bilo- hulatis. . In -Sümpfen um 'New-Freiburg, Beyrich, Verwandt mit der folgenden, kleinern Art: MM. triptera f. lanceolatis acutis strietis in squamas al- euntikus, sp. densiflora brevi, br. oblongis, euspidatis ovarlis longioribus sen aequalibus, ovario trialato, p. ph. supremo ovato, acuto, lateralibus externis lanceolatis acuminatis, P- ph. i. oblongis acutis basi antice augulatis, 1b. a hasi breri trifido, partitionibus acntis brevissimis, media produeta, lineari, acuta, caleare ovario subaequali. Var.? heteroglossa, labelli partitionibus Jateralibus ob- soletis. Mesochiza in Mexico. Schiede. Caracas. Otto. var? Zacuapan in Mexico, Leihold, Presgottin corcovadensis 1, oblongis acutis, in pe“ tiokım zulto hreviorem attenuatis, c. vaginato, vaginis (5) membranaceis, apice libero foliaceo in inferioxibus, sp. densi- flora, br. ovatis acutis, fl. brevioribus, p. ph. & lanceolatis obtusis, p. ph, i. linearibus, ohtusis, reilexis, 1b. navienlari, obtuso, margine ‚inflexo erenulato, corniculis baseos £ulcatis, gynostemio brevissimo, . . - Bis15” hoch. -Blüthen .so gross wie die der P. Teptosta-" chya. Walzige, Nebenaxen des Wurzelstocks, mit zahlreichen Würzeichen besetzt. N | * 815 Zwischen Gesträuch ‘der inneren Berge des Corcovado Brasiliens. Oetob. 1822. Beyrich. Stenorrhynchis (Sect. Sarcoglottis) novofriburgensis sp, pluriflora, fl. approximatis, ereeio - patentibus, Dr. lan- - teolais, acntis, pubernlis, oväria inferiora excedentihus, pP. ph. e, ovatis, subacutis, extus puberulis, lateralibus in cal- ear spurium enm ovario conjnnetum exenntibus, p, ph. i. ob- * Iongis, acutis, angustis, Ib. unguieulato, in laminam oblon- za angustam apice obreniformem prodüucto, plica una in utroque latere ante laminam reniformem, macnlatam, obscu- vanı, processu rostellari producto. . . Blüthe grünlich, die Lippenspitze im Leben wohl ölgrün. An steinigen Stellen der Wälder bei Nou- Freiburg. De- eember 1822. Beyrich, ü St. (Sect, Sarcoglottis) Arrabidae sp. densiuscula, pe- rigonii extus pubescentis ph. supremo oblongo acuto, latera- libus subaequalibus, obtusiuseulis, inferne in saccum gibbo- sum connatis, p. ph, i, ligulatis medio dilatatis, supremo ex- terno suppositis, Ib. oblongo sub apice paulo dilatato erenu- . lato, emarginato constricte, basi infma unguiculato, ante uu- guem breviter sagittato, callo carnoso magno, ab ungnis apice usque ad regionem constrietam labelli, gynostemio gracili apice teiraeri. . Minas Geraös, Sen, 1. 421. Begnell. Sopralia Klotzscheann c. valido, fo. oblongis acu- minatis, vaginis arclis rugosis, br. oblongis acutis, papillis pugioniformibus brunneis ımierosoopieis obsitis, p. ph. €. su- premo — =, Tateralibus- oblongis, acutis basi cuneatis, p. - #h. % subaegnalibus, apice — -—-; Ib. ouneato, oblonge, an- 816 ice margine. undylato, lineis 5 elevatis mediis non ad api- eem progredientibus; androelinii dentibus 3 suhaequilengis. Blüthe weiss. Diese Sobralix muss unbedingt gross- Dlüthiger und schöner sein, als die Sobralia macrantka. Chicopleya in Peru. 1797, Ruiz! . . s paradisinen f. oblongis acuminatis basi angustatis, vaginis verrucis ‚nigris Sobraliae violaceue Linden! destitu- fs, br. omnino foliaceis, angustis, vaginali parte deficiente, P ph “ oblongis, apice medio enspidulatis, supremo : basi enneato, » ph. i 1. subaeqnalibus brevioribus undulatis, sessi- libns, Ih. oblongo, basi angustiore, antice prope refuso, un- dulaio, ando (eoneavo?), dentibus 3 androclinü aequalibus (neo lateralibus porrectis ut in violacea). . Blüthen „Purpurriolett, ” Die Blüthensubstanz muss wohl von der aller mir bekannten Sobralien schr verschieden. sein, sie ist noch fester als bei der $, diohotoma , und erinnert an die der Lycaste- Arten, \ Merida, ‚5000: Mira 1843. Funk et Schlim. 2. „1700, Br} -Cleistes palndosa 6. diphylio nniflero, 7 brevissimis lanceolatis aentis sqtamaeformibus, bractea subaequali 3 pıph. ee Ianceölatis, acntis, Ib, ohlongo ligulato, lateribus ob- senre lobatis, callis 2 erectis i in ima bäsi sub gynostemio, Pa gina anteriore verficosa, Blüthe „weiss.” ‘Eine Pflanze vom Wuchse einer miticl- B grossen Pogonia opkioglossioides, Ich hätte auch ohne die 2 kleinen Schwielen und die sicher nicht 2-Lippige Blüthe die Pilanze, für eine Pogonia gehalten. 2 ‚Para i in Sümpfen,. Februar bis April 1844. Kappler. 17 7 = ‚€ Miastrum eanlis foliosi follis. acntis hasi subeunea- is, Apice willore, B_ ph, €. lanceolatis, acutis, p PR he RT 817 oblongis aeutis euneatis, Ib. oblongo, apice subacnte, partis anterioris margine erenulato; lamellis 4 per medium, superne papillis hispidulis; xostello dentionlato serrato processu medio ereeto bifide. . . . - Im sumpfgen Grunde bei der Wasserleitung. April 1823. (doch wohl hei Neu-Freiburg?). Beyrich.. - Octomeria Chamaeleptotes c. secundario äliformi, vaginis laxis imbricate, folio teretinsculo, apiee subulato, in- ourvo; 1, 2—3 in axilla aggregatis; perigoni hyalini ph. e. oblongis acutis, p. ph. i. paulo minoribus, Ih. pandurato m- guienlato, ‚lobis lateralibus in laminam lobi 'medü transgre- dientibus, loho medio augusto, apice subretuso. Brasilien; Baumstänme der Serra des Orgos. Lusch- nath.. Neu-Freiburg, Januar 1823. Beyrich Restrepia erythroxantha c. secundario artienlato, va- ginis eucullatis albidis, apice libero acutis, fo. elliptico, apiee subemarginato, nunc medio dente prominulo interjecto, basi ima euneato, fl. aggregatis (ex pedunculis siceis — 7), pe- duneulis ex vagina acuta brevi exortis "elongatis, apice bra- eteatis, braotea ovafa, acuta, excavata, unifloxis, ovario ey- lindraceo sessili, p. ph, e. supremo lineari, basi dilalato, apice ligulate, lateralibus externis oblongis, acutis, ad api- cem fexre connatis, pP. ph. i. supremo externo subaequalibus, sed dimidio prope brevioribus, Ib. panduraeformi, basin ver- sus eumeato, ima basi biaurieulato, trinervi, margine serru- lato, apice uune emarginato, gynostemio elavato, Blüthen gelblich mit Purpurflecken. Auf alten Bäumen an feuchten Stellen Columibiens, Moritz 858, 22 Bd, 75 Heft, 52 sis" . Masdevallia tövarensis: fo, ohlongo späthulato apice zotundato-(obsolete 3-dentato), ped, aneipiti folio subsequali - . bifloro,, br. membranaceis encullatis margine suberenulatis, p. ph. e. connatis, supremo angnste lanceolato in aristam lon- gam prodacto, lateralibus ovatis multo ultra comnatis, dein liberis obtusis, arista brevi-in.apice, p. ph. i. ohlongis sub- aentis ineurvis, Ib. oblongo, medio margine utringque emargi- nato, acnto, neryis 3 prominulis, lateralibus eleyatis eristatis; androelinii margine dentato. . Blüthen weiss. . j - . Tovar in Columbien. :Deeember. Moritz 605. \ ‚IM ensata c. secundarviis basi vagina cneullata ampla integra vestitis, fo. oblongis acutis, apice 3-dentatis, basi lon- ge enneatis, ped, gracili unifloro Tolium superante, P. ph. & basi connatis Jonge acuminatis, ‘supremo aliquid..ovato, late-- ralibus oblongis concavis acuminatis, p. ph. i. oblongis aeu- üs, margine inferiore apieem versus obtuse angulatis, Ib. un- guieulato, ligulate, basi obtuse sagittato, apice ob£use kri- dentato, androclinio margine serrulate. — - Aeussere Blüthenhüllen hochgelb „ mit 3: oder 4 dunkel purpurnen Streifen. und vielen. kleinen Fleeken (wie bei ir angularis) , die Lippe dunkelroth. mit wenig Gelb, . "Merida. 700°. Juni 1847. No. 1543. Funk et Schlim. - MM. txicolor c. secundario hrevissime, vaginis 2-lohis cu- onllatis obtecto, fo. oblongo acnto basi.longe „onneato, ped. hli- formi..basi arete vaginato, bry vaginata acnminata,.'p- Ph. & basi comnatis, ovatis, aristatis, avistis laminas ;perigonäi sub- aequantibus, ‚phylii- supremi maximis, p.. ph, i, oblongis apice absoure. trierenatis; Ih, .ungnienlato- basi biauriculato ,; hom* boideo, dilatato, apice acıto, androelinii margine integta. .. Blüchen weiss und gelb, leicht rosa. gestreift, Mexida. Juni 1847, No. 1636, Funk et Schlim. 819 M. verrucosa c. secmdariis abbreviatis‘, vaginis laxis euenllatis obtectis, ‚fo, oblongis apice attennatis;, tridentatis, basi longe cuneatis, incurvis, ped. folio bis et ultra. longiore, verrucis densis obsito; 1—2 vaginato, ‚racemo mültiforo (17), bracteis ochreatis apice.lanceolatis, fl. inversis, p. ph. e. basi connatis, supremo lanceolato acuminato, laterälibus ohlongis, acntis, alte commatis, p. ph. i. oblongis, acntis, inversis, margine inferiore ängulatis, 1b. medio inflexo, oblongo, . un- guiculato, marginibus lateralibus dilatato, dentate, apice ligu- lato integro, medio excavato, tuberculis nonnullis in disco (an semper ?), androcliuio integro; capsulis nutautibus. Blüchen rosa gestreift auf gelb, wenig grösser als hei M. minuta. u . u Neu-Granada, Provinz Pamplona bei La Baja. 8200. Fuuk und Schlim. 1439, j Lepanthes ruscifolia c. "secundario subtetragono va- ginato, vagina superne ampla, apice lancea, nervis ei mar- gine denticulis papillosis obsitis, fo. oblongo, acuto, cuneate, ped. capillaribus geminis racemosis plurimifloris, br. oohrea- tis, acuminatis ‚ margine integris, p. ph. e, oblongis, aentis, lateralibus ultra medium eonnatis, p. ph. i. oblungis, 'elon- gatis, apice ihferiore acafis, superiore. obtusis, Ib. bilobo, minimo, lobo utroque -oblongo, apiee et basi obiuso. Blüthen gelblich. . on - Merida. Jaji, 6000°. September 1846. Funk und Schlim. 1239. - %. eyanoptera c, secundarüs gracilibus vaginis (7) ob- sitis, vaginarım ore amplo, äcuminate, margine libero ınuri- cato, foliis oblongis marginatis basi brevissime enneatis, apiee acutis, tridentatis, dente medio mucronato, pedunculis capil- laribus (solitaris — .ternis), flexuosis, floribus distantibis 52# 820 (—15), bracteis ochreatis, acuminatis, margine integerrimis, ?- ph. e. lanceolatis acutis ima basi tanftum coalitis, p. ph. i. obtnse triangularibns, labello bilobo, lobis dolabriformibus, apice superiore subaculis, inferiore obtusis. Blüthen bräunlich, Flügel der Lippen blaı. Merida , 6000. Sept. 1846. %. Schiedei c. secundariis tenerrimis, vaginis 3 — 4 ob- 'silis, vaginarım ore dilatato,, lauceolato, muricato, f. orbien- Iatia, apiee acutis, basi brevissime cuneatis, ped. capillaribus 3—5, multifloris (— 10), br..ochreatis, acntis, margine et dorse muricatis, p. ph. e. Janceolatis, margine dentieulato -serrulatis, lateralibus medium usqne eonnatis, p. ph. 3. dola- briformibus, apice superiore rotundato, inferiore angulari, 1a- beili bilobi lobis dolabriformibus apiee superiore acuminate, inferiore obtuso. Blüthen gelb mit purpurfarbiger Lippe und dergleichen Flügel, . Jolapa. Schiede, - . I. Pristidis. c. :secundarüis subtetragonis, papillis mulüs acutis muricatis, firmis, arcte (—9) vaginatis, vaginarıum ore Iaxo lanceolato, acute muricato, vagina suprema mazima, f, ovatis acufis, apice ohtuse ‚tridentatis, basi brevissime eunea- tis, ped..capillaribus 1— 3, multifloris, bracteis Inearibus margine serrato-dentatis, p. ph. e. oblongis acntis, laterali- bus medium usque connatis,. p. ph. i. oblougis lobatis, mnno 2—3-lobis, margine erenulatis nune apice acutis, Ib. bilobo, Iobis: dolabriformihus, apiee superiore acuto, inferiore obtuso. : Blüthen gelb,-innere. seitliche. Hüllblätter, selbst geirock- neb, noch prächtig karmoisin. : - . Nahe, verwandt scheint Pleurothallis.disticha Mart: Gal: Ioh halte’ dafür .die Galeottrsche No. 5294. meines Herbars, nn 821 der die Blüthe fehlt, welche aber durch Blatigestalt und ganz- randige Deckblätter wesentlich abweicht. Als ich’ früher die Blüthe nicht kannte, hielt ich diese Pflanze für üppige Ze- panthes tridentata. (ef. Orch. Leiboldianae), Jalapa in Mexico. Leibold. Stelis microglossa 'c. secnndaris .artienlatis, squamis vaginantibus acutis, fo. oblongis cumeatis crassis, äpice- emar- ginatulis, costa prominula tridentatis, ped. capillari -sabnu- tante ex axilla spathae laneeolatae acntae temis, -superne spicafo, hracteis ochreatis, acntissimis, internodüs multo bre- vioribus, floribus quaquevetsis, p. ph. e. aequalihus, ovatis, hasi comnatis, p. ph. i. minntissimis, ovatis, truncatis, apice trunealo involnüs undulatis, Ib. aliquid .minore,. ligulato, in- enrvo, papillis ciliatulo, apice obiusato, marginibus..inferiori- bus involutis, centro labelli calloso, callo nuns suleato; gy- nosiemii apice excavato, margine posteriore trilobe, anteriore prominulo trilobo, lobo medio emarginato. Minas Geraös. Ser. 1. 423. Regnell. St. pentodenta c. secundario valide, vaginis reiusis ve- stito, fo. oblougo, imo apice acuto, basi euneato, pedunenlo valido, squamis ochreatis vestito, spiea secunda; br. ochrea- is amplis, apice brevissime aristatis, il. nufantihus, p. ph. e. oblongis, lateralibus ima hasi-coalitis, p. ph. i. ovatis, trun- eatis, bis emarginatis, Ib. quadrato, lateribus basi obtuse an- gulato, medio apice obtuse unidentato, - lamellis 2 in medio. labello longitudinalibus (neo ut in’ Zumellata -transversis) gy- nostemio Stelidis. Hb. Wild. 16904. : I. Humb, 207% St. Buprechtiana ce: seenndario basi 3=vaginato, fo. ob- longo basi ‘cuneato, apiee obtusalo, 'nervo: medio prominylo obtnse tridentato, spatha lanceolata acuta, ped. elongato. va- 822 ’ ginato, vaginis ochreatis acuminalis, sp. pluriflora, secunda,' br. ochreatis ovafis acıminatis, maguis, p. ph. e. ovalis basi coalitis, p. ph. i. enneatis, apice retusis nuno 1— his emar- ginatulis, Ib. unguienlato, transverse ovalo, apice obfuse acuto' callalis valde prominulis, Iamella biloba in medio postiee in dentem exeurrente; gy. sub androelinio irifido, dente medio rostellari; läteralibus stigmatieis reflexis. A simili Zrisiyla differt labello. . Rio Janeiro; an Felsen und Bäumen. Riedel. (Von der k. Akademie zu Petersburg erhalten.) St. papaquerensis c. secundarlis laxe vaginatis, vagi« nis (einnamomeis) amplis apice obliyne deeisis, fo. oblangis, basi euneatis, apice bilohulatis, dentieulo interjecto, ped. va-. lido, plurimifloro, basi parce (2 — 3) vaginato, sp. secunda, br. ochreatis, refusis, p. ph. 3 externis ovalis subacntis, basi eoalitis, p. ph. i. euneafis; brevissimis, margine anteriore Iu=' natis, Ib. suhquadrato, antice 3 — 4-erennlato, callo trans- verso per medium, " Baumstämme in Urwäldern bei Rio Papagnera. Januar 1827. Beyrich, Fleurethpllis. Sect. Elongatae, m. pednnculata (Rhyuchopera pedunculata Kl in Ik, Kl Otto Ic, I. 103, 1. 41 !) e. secundario teretinscule, vagına membyanaeea, apienlata, fusea in medio, fa. evali, acufo, apiee obtuse tridentato, angustato, spaiha membranscea sub» (ubnlosa compressa, ah una latere in acumen atienwata, ped. Sliformi, gracili, parte libere racemosa (d, — 6), br. ochrea- is, aöutis, Pedicellis elougatis, orariis snhteretiusenlis, p+ ph» siipremo lanceolato acnto, lateralibus omniuo connatis suboon+ eavis, hi. aupremo subaequalibus, angustioxihus, Ib. lancee 323 a hasi angusta subito medium usque Üilatato, margimibus di- latatis, erectis, nune panderato, acuminafe, ‚gy. semitere- tinsenlo, dorso androclini obinse elevate, rostelli margine ex- teriore nune obiusissimo 1 —3-dentato, stigmate. Inmato, Blüthe hellgrün, mit Purpur. gesäumt, Staubbeutel 2- fächerig, 2-keulige Pollenmasse. Bu . Die Bemerkung in -Bot. Reg. XXXI. Mise. 30: „this is a new .species of Pleurothallis” muss ich anerkennen, aber. ich muss auch wünschen, dass ein gleich strenger Massstah an so manche andere Gattung gelegt werde, u Tovar in Merida Moritz. Pl. xanthochlora e. secundario_ teretinsenlo !elongato, basi fasciculo radienm velatarım vestito , '3- artienlato, basi ima vaginate, fo. oblongo acuto, racemis — 6 elongalis, folia excedentibus, divergenti-divaricatis, multifloris, br, ochreatis acutis areie appressis, p. ph. supremo et. lateralibus (conna- tis) subaequalibus, oblongis, subaeutis, p.- ph. i. lanceolatis aculis angustis nequilongis, Ih. trnellaeformi, angulis poste- vioribms omnino obiusatis,; Intere medio emarginatis, apicem, versns erenulalo serrafis, gy. elavato. Blüthe grünlich- gell. „Caespitosa, subterrestris.” Umgegend Merida’s im. De- cember. Moritz PL. semipellueida:c, secundario teretiusculo basi Var ginis subiniegris vestito, fo. 'ohlonge, apice minute tridentato hasi euneato, ped, unieo folio duple longiore, vagina tenui vestito, plurimilloro, br.’ membranaceis ochreatis aculis, p. ph. semipellucidis, supremo externe ohlonge, nune subaeuto, 1. ext, connatis ovalis concaviusculis, margine implicato, p. ph. i. Jigulatis.subaculis ,-basi cuneatis, Ib, fransverse ovali, apice aune. acnto, mume obsolete trierenato, basi euneato. 824 Blüthe grünlich, durchscheinend, Lippe blau: j : Caracas, Otto, Pl. velaticaulis c. secundario ascendente, erasso, squa- mis 2 — 3 hyalinis, temissimis, amplis vestito, fo. oblengo apiece obfuse iridentato, basi plus minus cuneato, spieis I— 3, folio nune subaegualibus, nune longioribus, ex vagina spa- thacea laneea brevi, P. ph. 3 ext, oblongis obtusis sabliberis, pP. ph. i. euneatis, obtusis, Ib. trilobo, lobis ohtusis, mediauo producto, trinervi, plica transversa in basi, androelinio den- tieulato, Blüthe grünlich; innere seitliche Hüllblätter violett und weisslich; Lippe kurz, veilchenbau mit gelbem Fleck, Caracas. Otto. Blüthe im Nov. 1840 zu Berlin! Pi. pachyphylla rhizomate faniformi, erasso, vaginis fusco-nigris vestito, 0, secnundärio crasso, vaginato, fo. lanceo- lato aenminato, (in siceo!) eomplicnto, crassissimo , "margini- bus obtusis, ped.' robuste ex spafha brevi in sinn foli oc- - &ulta, inferius wnivaginato, superins Nlorigero (— 10), br schreatis euspidafis, Roribus ab ovario exserto, incurvo nutan- tibus, supra bractearum mareines flexis, p- ph, ©. lanceolatis subaegnalibus, lateralibus complicatis, nune ima basi coalitis, wrassis, p, ph.i; ovatis, basi nunc enneatis, aplce acntis, mar- gine serrulato-erenulatis, Ih. ligulato sessili, ‘aplee snhacute, marginibus in parte praesertim anferiore erenulatis, meılio eomplicatis, gy. semitereii, androclinii margine alato, ‘ala dorso parrecia, tetradaciyla, marginibus anerioribus 8)» descendente, - Die Blüthen erscheinen brännlich, Brasilien, Sellow! Pl. Moritzii o, seöundario medio 'vagina ampla, oblique retnsa vestito, fo. ovali aento, ohluse tridentato, crassissim, en 825 spatha eompressa latere interno oblique deeisa, acuta, spieis (8) eurvatis, multifloris, br. ochreatis acntis. oblique deeisis, pedicellis ovariisque abbreviatis, p. ph. supremo ligulate utrin- que emargiuato, lateralibus aequalibus medinm usque eonna- tis, margine -cellulis prominulis nune .deutienlatis,. p., ph. i. ellipticis acutis, Ih. breviter unguiculato , delioideo, angulis posticis obiusatis, :medio ntrogne 'margine, nunc emarginate, acuto trinervi, synostemio semitereti, androclinio antico, mar- gine postico membranaceo, quadrato, ‚apice -emarginafo,, r0- stelli processn minato quadrato, fovea. stigmatica magna. - Blüthen erscheinen rothgel» und erhalien durch den fe- sten Schluss der Blüthen das Ansehen derer eines Physo- siphon. Colonie Tovar. Mai, Juıwi, Moritz. "PL rhodotantha'c. seenndario quingue angnlato, fo, co- riacco oblonge hasi eımeato, apice subemarginato, spieis en- pillaribus 5 — 6 in spatha brevi acuta, elongatis, multiflovis, hr. vaginatis oblique truncatis, pedicellis longieribus, floribus ereetis, p. ph. supremo ohlonge, acuto, galeato, lateralibus laneeolatis, acutis, ima basi .coalitis, p. phr i. oblongis, ob- tusis, multo brovioribus, ‚lb. triloho, abbreviate, lobis latera- Kihus margine anteriore in paginam lobi medii transgredien- tibus, ' ' Blüthen gelb, rosa gestreift, Neu- Granada, Provinz von Pamplona, 9000’, Jan. 1847, Funk und Schlim No. 1442. “ PL, Chamaestelis o. secnndario medio arete longeque univäginato, fo. oblongo hbasi enneato' apice acuto, sp. aggre- gatis (—12), folio longioribus subtortis, br; ‚ochreatis, acn- tis; A. minutis nutantibus, p. ph- ® lanceolatis, acutis, p. ph. i. oblongis, obtusis, basi angulatis, Ib, euneato, triden-. tato, erasso, j 826 Merida. 6500. Sept, 1846. Funk m Schlim. P]. Schiedei ce. secundarie gracili, squamis 2 retusis apienlatis vestito, fo. ovali basi cuncalo, apice obtusissime tridentato, pedmeulo filiformi, paucilloro , basi squama retusa vestito, br. ochreatis, acuminatis, pedicellis shachi supra bra- etearıın sinum adnatis, p. ph. supremo obovato subacnio, basi cuneato, extus papillis flifformibus obsite, lateralibus externis trans medium comatis, oblongis, apice lihero acnlis, priori aequilongis, dimidio Iatiorihus, ima basi saccatis, extus aeqna- liter papilligeris, p. ph. i.. ovatis, apice retusiusculis (Niue cum apieulo); hasi angusiatis, Ih. unguiculato tmellaeformi, apice-obtuse reinso, neryis 3 medianis duobnsque externis medion usque marginem produefis, inerassatis, gy. semitereh, androelini margine .membranaceo denticnlate. \ Blüthe erscheint bräunlich mit dunkeln Flecken, wie bei Pl. pubescens., Mexico, Schiede.. --. Seet. Effusae. Pl, meridana caespitosa, c. secundarlis teretinsenlis, vaginis fuscis 3 — 4 vestitis, vagina suprema apice ibero lanceo, fo. ohlongo basi enneato, apice aente, in sieeo margi- ne.convoluto, spatha aneipiti acuta, spica solitaria (nune bir nis), xhachi elougata, suhflexnosa, polyantha (— 15), Dr ochreatis, apiee libero acutis, imo euspldatis, pedicelis elon- galis,. p. ph. e. aequalibus ligulatis, nune acntis, „p Phi oblongis subeuneatis apice involuto retusis, labello breviter unguienlato,- Jamina ligulata, dimidie basilari uiringue obtuse triangulariter dilatato, plieis 2 ollique transversis inter lami- nae basin ei unguem, medium nerrum non attingenfihus, mare ginibus e basi apicem versus ereelis; gynostemio hrevissimo, androclinü margine memhranaeeo . denticnlato, alae inslar laterihus descendente, " I" Fee 827 “ Die Blüthen erscheinen gelbbramm’ und erhalten: durch enges Aneinanderlegen der änsseren. Hüllblätter ein fast Slocki- ges Ansehen: . Merida. Moritz n. 1063. Pamplona. Funk u, Schlin n, 1441. r1. Hofimannsesgiana ce, secundario ancipiti basi arti- eulato, fo. eblengo, basi et apice angustato, apiee 3-dentato, crassissimo, spiea nımo solitaria, nunc gemina ex spatha lan- eeolata, acnta, nervosa, —5flora, floribus extus papillosis (se. ovario et p. ph. e.), p. ph. e. erassissimis, concavis, su- premo oblongo subacuto, lateralibus aequalibus basi eomnatis, saecafis, p. ph. i. oblique obinseque rhomheis, merginibus superioribus serrulatis, 1b. oblongo, antice iruncato, lineis 2 inenrvatis elevatis supra margines basilares ortis, apieis me- dio exenrrentibus, androclinio dentieulato. . "Blüthe ledergelb, mit purpurfarbiger Lippe und derglei- chen Fleeken, innerlich auch purpurfleckig. Rise, von Binus anGraf v, Hoffmannsegg lebend ge- sandt. »1. dendrophila c. (in sicco saltem) suleato, vaginato, vaginis 3 ereclis, margine acnto integris, fo. oblongis angu- stissime caneatis, aecnlis,.ped. aggregatis (— 8) nunc ramosis paueifloris (2—3), ‚br. ochreatis acutis, p. ph. supremo. ob- longe apice acuto, sub apiee dilatalo, p. ph. lateralibus ex- ternis lanceolatis acntis, ima basi coalitis, saccatis, p. ph. i. linearibus apice iriangularibus, margine serrulatis , Ib. oblon- go, plano, trinervi, sub apice utrogue latere emarginato, ser- zulato, androelini margine :membranaceo serrnlato.- . Blüthen violett, Venezuela, Provinz 'Merida, 6000. Sept. 1846. No. 1057. Funk u. Schlim. Pl. rostriflora c. seoundario angulato , vaginis arctis 3 — 4. basi vestito, fo. oblonge basi et apice angastalo, ped. 828 —7; 1—2- vaginatis, — 6floris, br. ochreatis, oblique de- eisis, p» ph. e. oblongis, cuspidatis, p. ph. i. mulioties bre- vioribus, Hgulatis, 1b. unguienlato, hasi cordato, sub apice subito attenuato, subacuto, Blüthen scheinen gelblich, . . . Serra des Orgos, in schattigen Wäldern am Rio Papa- quera, Janutr. 1823. Beyrich. . PL velatipes c. secnndario elongato angulato artieulato squamis micantibus in fihras dissolutis infime vestito, fo. ob- longo, subacnto, coriaceo, longe cuneato, spatha. Inneeolata acuta, racemis (— 14) faseienlatis, br. ochreatis acnlis, fl. plerisgne antantibus, p. ph. supremo oblongo acırto, p- ph. lateralibus externis subaequalibus, angustioribus, medium us- que. comnatis, p. ph. i. ligulatis, aune trmnealis, birevioribus, Ib, Yigulato obtuso, medio utringue aurieulate, ine apice yuasi trilobo, trinervi , &y- elavato, androelinii margine po- stico membranaceo,, stigmatis margine calloso. Blüthen gelblich. Merida, in Gebirgsgegenden. Moritz n. 1053. Eine kleine Form, deren äussere seitliche Hüllbläiter fast bis zum Grunde getrennt sind. Veneznela, 2500. Funk und Schlim n. 1194, i Pl Klotzscheana rhizomate repente polyrrhizo, €. SE- cundariis (ex 'sieco) suhtetragonis, infra biartienlatis, sqna- mis vaginantibus lanceolatis, in articulis uf plurimum: laceris, fo. laneeolato, coriaceo apice minute tridentato, spatha coria- cea compressa in axilla, spiea (una, nune gemina) lexu0s%, paueillora, br. ochreatis apice acutis, margine ciliatis, ovarlis minimis papillosis, perigonio bilabiato, exins papilloso, ph, supremo eblongo, aoıto, margine oiliato, Lrinexvi, Interalibus sonnatis, concavis, basi gihbis, sexnerylis, apico bidentatis, nn en 829 pP ph. i. obovatis, integris, Ih. ungniculato, Panduraeformi, obtuso, nexvis 3 inerassatis, lamella una in utrogte margine medio, Ib. ereoto semiovato, 8y- minuto, androclinii märgine subdentichlato, Minas Gera&s. Sect, II. n. 273. Begnell, Pi. iripteris o. elongato trigono trialate, fo. oblongo sessili apice angustato obtusato, spatha lanceolata serien, sp. tennibus recurvis hifloris, br. ochreatis lanceolatis aontis, PR ph. e. subaegnalibus lanceolatis acntis, lateralibus ima basi tantum voalitis, p- ph. i. laneeis acutis, papillis Aliformibus obsitis, Ib. ovato, apice obtusissime triloho,, loho zmedio ali- quid crenulato, parte basilari Ionge cuneato, 87 elavato, an- droelinii -margine irilobo. Blüthen gelb. Venezuela, Provinz Caracas. 4000. Januar 1846, Funk und Schlim No. 127. Sect. Aggregatae. . Pl. Beyrichii shizomate funiformi, ;squamis obteeto, c.' secnndariis 1 2-artieulatis, vaginis 4— 5 obteetis,“ papillis filiformibus in nervis et marginibus, fo. oblongo lineari, hasi’ enneato, Apice attenuato, retuso, AL brevissime pedunoulate, Pr ph. supremo oblongo, acuto, lateralibus latioribus, mar- gine dentienlatis, Ib. lineari, supra basin utringue angulato, apice retuso, erosulo, $-nervi; gy. clavate, androclinii mar- eine irilobo, lobo medio denticulato. . Aenssere Hüllblätter purpuru, innere weiss. Die hell 'purpurfarbigen Scheiden mit dunkleren Flecken und den schö- nen Papillen gewähren unter dem Mikroskop einen prächtigen Anblick, \ Baumstänme bei Nen-Freiburg. Januar 1823. Bey- rich, 830 : PL. bilamellnta c..secundario erasso ex..siceo subanei- piti, fo. ligulate ‚basi et apiee angustato, apiee subtridentato, doribus nonnullis aggregatis, p. ph. supremo lanceolato, ‚sub- acuto, 8-nervi, lateralibus ovatis, denticulato.-serratis, Ih, ungnieulato subtriangulari, angulis basilaribus obtusatis, mar- "gine serrulatis, lamellis 2 medianis semiovatis, serrulatis, depressis, androclinio apiee serrulato alato. Mexico, von Gerold dem Berliner botanischen Garten lebend mitgetheilt. j P1. ionantha c. secnndariis feretiusculis parce vaginatis, vaginis truncatis, fo. oblongis- acuto-acuminatis, basi ovalis, spatha minuta lanceolata, br. hyalina truneata, floribus. soli- tarüis, glaberrimis quasi bivalvibus, p. ph, supremo ovato sub- acnto trinervi, lateralibus late ovatis, connatis, apice emargi- natis, lobis subacntis, p. ph. i. lanceolatis, serratis, angustis, ib. late oordato unguiculato, margine nune erenulato ,'trinexvi, gy. semitereti, androclinü margine membranaceo serrulato. Blüthe violett, - Venezuela, Provinz Carabobo, 2500. Mai 1846. Funk und Schlim No, 628. „Colunbia.” Moritz No, 628. ' P1. chloidophylla c, secundario artieulato, vaginis A— 6 nervosis, obteeto, fo. oblongs cuneato apice angustafo, ER 1— 2, p. ph. 5 subaegnalibus oblongis, acatis, Ib. pandurato unguienlato, angulis supra basin ohtusis, apice retusis, Ia- . inellis 2 ohtusis in medio, gynostemio elävato. Baumstämme bei Nen- Freiburg. Jan. 1823. Beyrich, \ > Sect, Muscosae. . Pl. Sonderana rhizomate funiformi palyrihiso, canlibus seoundarlis bi- — triarticulatis, ‚sqnamis vefusis, brunneis im articulis, fo, lanceolatis, aontis, crassis,. dorso earinatis (inde prope trignetris), ped. filiformi ‚(nuns gemino) © spatha folil ee BE 881 axillari' hyalina.:complieaia ex arte 1 —2-synamata, ‚squamis kanceolatis. acutis, 'spica, "Pauciflora (— 4), bracteis ochreatis, apice lanceolatis, florihus crassis,:parvis, p. pli, supremo lan- ceolato, acuto, 'concavo, iateralibus eönnalis, .apice. extremo bidentatis, marginibus externis carinatis, P.-ph.i, duplo mino- zihus ovatis acutis, labello trilobo, loho medio lateralibus du- plo longiore , ligulatis, lateralibus apice libero angulatis, mar- gine anteriore 2 — 3 -dentieulatis; gy. gracili, subelavato, margine androelinii membranaceo, dentienlato , stigmate ‚mini- mg, suhtriangulari, anfhera apienlata. " .. Die getroekneten Blüthen erscheinen grünlich-gelb, . - . Minas Gerais. Sect. I. 271.272. Regnell. #1. Icontoglossa o. secnudariis gracilibus dense vagina- tis, fo. anguste Ineari, basi cuneato, apice angustato, iri- dentato; ped. capillari — nune gemino —, medio vaginato, P. ph. e, basi coalitis, acutis, lateralibus usque prope apicem eonnatis, tricarinatis, p. ph. i. oblongis, acntis, basi eunea- tis, Ib. unguicnlato, subpanduraeformi, jugis eallosis 2 a di- latationis apice ad mediam laminam basilarem eurvaltis, Ih, apice papillis brevibus obsite, margine hino quasi denticulato, 8). tenui,. androelinii margine membranaceo, .trilebo , denti- eulato. . . Blüthen dunkelroth, Lippe schwärzlich - violett, " Serra dos Orgos auf Baumstämmen der Wälder bei Rio- nos us. w. am Rio Papaquera, Fehr. 1823. Beyrich: . P1. xiphochiln c. secundariis capillaribus (— 4), va- ginis 2—3 vestitis, limbis vaginarum apice tumidarım revo- lutis eiligtis (lepanthinis),, fo. oyali, apice mueronulato, basi subito. euneate, mulfinervio (15), ped. capillaribus, medio vagina ochreata acuta, nune gemina, pedicellis teretibus, gracilibns, solitariis, bracteis ochreatis, acatis, ovariis globo- sis tripteris, p. ph. e. lanceolatis acntis, lateralibus lahello 832 suppositis, p. ph. i. paulo mineribus, labelle ungnienlato,.ob- tuse triangulari in cüspidem producto, basi 3-nervi, gy. it- eurvo semitereti, androclinio vix marginato, Blüthenfarbe der trocknen Pflanze schwärzlich - violett, Merida, Moritz, ö P1. Cabellensis c. tenerrimis in sicco suleatis, fo. oblon- gis sulcatis, basi longe cuneatis, angustis,, peduneulis capilla- ribus, nune geminis, folio longioribns, Hlexuosis, ' plurißloris (-— 8), bracteis ochreatis acutis, p. ph. e. liberis, .ovatis, aristatis, p. ph. i. obtuse ıhombeis acutis, Ib, üinguieulato Ii- gulato, basi obtnsangulo, medio angnsiato ; apice-papillis ob- sito, gy. semiterefi davato; andeoclinio margine membranaceo integro. Blüthen „rothbraun.” ' Venezuela, Provinz Carabobo bei P, Cabello. 4500. Mai 1846. Fink und Schlim. PL eXassitolia (Palmoglossum crassifoltum Bi. Ber.) e, secundario subtereti vaginato, fo. oyali infra cuneato eras- sissime (9,75% longo, supra medium 2,5 lato), ped. eapil- lari bifloro, br, ochreatis äculis, p. ph. e, lanceolatis acutis liberis subaequilongis, p. ph. 1. internis lanceolatis aculis, margine mieroscopice dentienlatis , Ib. ligulato acutinseulo cel- Iulis acutis verriouloso ‚ trinervi, brevissime unguieulato, 8) semitereti, dimidio superiore membrana dentieulata ab andro- elinio descendente alato. . Blüthe scheint grünlich -braun gewesen zu sein. Es blühte im Juli’1839, eine von 0. Ehrenberg. aus Me- xico mitgehrachte Pflanze. Auch in Dresden eultivirten wir sie, und die grosse Dicke der Blätter war höchst auffällig, doch blühte sie, trotz reichlicher Vermehrung, nie. 833 Corallorhiza Ehrenbergii rhizomate deuse 'squamato, squamis rotundatis- nune inter. supremas interjeeta. foliacea, lanceolata, colorata, squamis canlinis 5—4 amplis, apice libero acutis, x. multiflore, fl. speeiosis, p. ph. e. supremo oblongo, ohtuso, onneato, lateralibus similibus majoribus, obliquis, bast ima in calcar spurium brevissimum obfusum li- berum confluentibus, p. ph. i. supremo externo aequalibus, Ib. unguionlato subgquadrato basi- biawicnlato, auriculis retrorsis, ereetis, antice retuso, nunc acuto, lamellis.2 in basi labelli in lines elevata supra nervum medium confluentibus. Blüthenhülle scheint weisslich mit violetten Streifen, die Platte der Lippe aber schön tiefblau. j “ Zwischen BR. D. Monie und Chieo. Juli 1839. Ehrenb. - Starmia Kappleri fo. oblongis acufis basi ennealis mem- branaceis, pedunenlo elongato in sieco suleäto, apice pauei- floro, bracteis linearibus sub anthesi refexis, p. ph. e: ob- longis obtusis subaequalibus, p. ph. i. lineaxihus obtusis, 1b. . euneato antice reiuso obscure bis emarginato, .erenulato, £y- inenrvo lateribus alato. Blüthen „weiss.” Von der verwandten gwöneensis durch gefügelte Säule, die vorn etwas gekerbte, einigermassen drei- lappige Lippe unterschieden. “ Surinam. Para, Kappler No. 1891. ‚St, elliptic» c. ancipiti, monophyllo, fo. oblongo acuto, spiea 12-10 fora, p. pl. subaegualibus Inearibus, Ib. ovato, utroque Ilntere emarginato, undulato, apice nune subiliter tri- dentato, nervo medio valido, inexassato, pone basin labelli in venulas diviso, gy. inenrvo, androclinio postico emarginato. Savannen- bei Watn Tieaba im brit, Guiana, Schem- burgk! Columbia, Moritz No, 889! 22x Bd. 75 Heft, 53 834 Microstylis brachystachys c; elougato, vaginato, mo- nophylio, fo. ovali, obtuso, acuto, basi cordalo, r. brevissime densifloro, fastigiato, br. -ovatis acnüis, p. ph. e, ‚oblongis ob- tusis, p. ph.i. Imearihus- ohtusis,. Ib.-ovali, basi .cordato, acnte, transrerso. R. D, Monte in Mexico. C. Ehrenberg! IM. cochlearinefolia (Malaxwis-cochleariaefolia A. Rich. Gal.?) o, basi vaginate, vaginis: apice acutis, fo. ovato acuto‘ basi cordato, r. gracili elongato, br. lanceolatis, p. ph. & ovatis, acnlis, p. ph. i. linearibus aculis, Ib. concavo cordato acnto, ’ Mexico. Leibold. , . ME. fastigiata o. elongato, basi_vaginis obtusis vestito, 1—2-folio, foliis ovalibus, nune acntis, nune obfusis, basi anno cordalis, nune omnino eumeatis, racemo fastigiato, hr. oratis subacntis, p. ph. e. lanecolatis acnds, pphi linea- xibns, Ib. hasi cordato, triangulari, aeuminato, elongato. Dienia, majantkemifolia Rh. fil, in Linn. XIX, p. 368. Ich halte die Pflanze nach sorgsamem Sindium der Dienia congesta für eine Mierosiylis. Es wäre zu sagen gewesen: M. majanthemifolia, Allein anf diesen Namen hat eine ältere Art Anspruch, die Malaxis majanthemifolia, Schläl. et Chamisso! Linn. VL 1831. p. 59. om BE Jalapa: Serxo Colorado, Schiede! Onxaca, Galeotti No, 5039! M. majanthemifolia co. basi’.vaginate, vaginis apice lanceis, fo. triangulari apice aeuto, angulis lateralibus obtu- sis, ima basi hrevissime cumeato, ' 2. longissimo, br. Janc&o- latis, acutis, fl, posticis,'p. ph. supremo oblongo, obtusinseulo, lateralibus ovatis, aeutis, obliquis, p. ph. i./Iunatis, obtusis; Ib, triangulari, angılis obtusis, haäsi bianrioulato , auvienlis retrorsis, media basi unguieulata. BuReE u ” A 855 : Malawis majanthemifola Schldl. et’ Cham, ! in. Linn. VL. 1831. p. 59. - 2. Eihrenbergii c. basi vaginato (3), medio monöphylio, fo, oblongo basi' et apice attennato, r: plurimißoro, hr, ovatis seu oblongis aontis 4 — 3-nerviis, pedicellis brevioribus A. postieis, p. ph. e. oblongis, acutis ,P ph. i. Iinearibus, Ib. oblonge, aento, 'basi .dilatato, im’ hasi biaurito, Aurienlis ninimis, mune obsoletis, : gibbere acnto in media parte ha- silari. Blüthen dunkel purpurroth. Beal del Monte, C.Ehrenberg. --Bolbophylium chloropterum p. ph. e. Ianceolatis, Ia- teralibus: connatis, p. ph. i, ovatis, aculis, supra gynostemium galeatis, eiliatis, labello trilobo, lobo medio ligulato cum gy. pede artioulate, vaoillante, hasi erasso, apice tenui, lobis lateralibus minimis, obtusis, erectis, gy. bicornuto, “ Die Blüthen in axelständiger Traube. Die Blüthen (6) stehen alle mit ihrem Längendarchwesser rechtwinklig auf demselben Durchmesser der‘Axe, und zwar fast einseitig. Die äusseren Hüllhlätter grüu, das obere mit 3 -Purpurstreifen, die inneren, seitlichen purpurfarbig, der Nagel der Lippe grün- lieh-gelb, die Platte desgleichen, nur. an der Spitze, wie die kleinen: Seitenlappen, purpurfarbig. Dje Säule ist kurz, der ‘Staubbeutel halıkugelig, die 2 Pollenkörper undeutlich 2- lappig.: Die Närbe gross. Die Trugknollen 4-kantig, die Blätter eilanzettlich, spitz. : ' :- Von Bio Janeiro durch Herin Binns’an den Grafen von’ Hoffmannsegg eingesendet. - j 2. Regnelli rhizomate Aliformi, repente, pseudobulbifero, inter pseudobulbos ineurvo (interstitiis pollicaribus), pseudo- bulbis subtretragonis, radices velatas erebras proferentibus, 53 * 86 monophyilis, foliis-ligulafis, acutis, basi angustatis, pedun- culis basi psendobulborum in axillis squamarım vetustarum ortis,. filiformibus, gracillinis, nune incurvis, 'squamis vagi- nantihus vestitis, supremis.remotis, sp. terminali pauciflora,: br. Ianceolatis-acutis. concavis carinatis, A. inversis, p. ph. supremo lanceolato acato concavo, Aateralibus exiernis tri-' angularibus acuminatis basi cum rhaphi comnatis, p« ph. i.. oblongis abtusis margine dentieulatis (ditissimis rbaphidibaus), b. ligulato basi unguiculato, lineis 5 elevatis obsenre callosis; &y. brachiis lanceis. Minas Geraös. Sect. 2..N0.270, Begneil, M. meridense ped, elougato, vaginis raris (6). vestito, in parte superiore spicato, pluriflloro (30), br. oblengis sub- acntis, p. ph. e, lanecolatis, acutis, erassis, p.-ph. i, oblon-; gis, margine papillis eiliatis, Ib. unguienlato , .panduraeformi, aurienlis- hasalibus excavatulis, apice atqne marging Aurienla- rum papillis densis filiformibus obtecto, ; Tragknollen länglich, vierkantig. Blatt länglich, spitz. Blüthen „röthlich, mit. violett. gesäumt.” ..- Venezuela, Provinz von. Merida, 4500. . Sept. 1846. Funk und Schlim, :Epidendrnm (Eveyclium) Muwnboldtii p. ph. & ob- longis aentis basi aliquid enneatis, p. ph.i. obtnsis basi. valde enneatis, ‚sub apire dilatatis, Ih. maximo. trilobo, basi ima‘ euneato ;. lohis lateralibus integris obtusatis, lobo- medio ma- ximo subguadrato, antice emarginato; margine denticulate, nervis ‚7 medianis elevatis a basi ad centrum.cristigeris,. eri- slis erenato-serratis, gy. postice. carinato, ‚androclinii mar-. gine tridentato, interjecto. dente:antice vostellari. :Nur einzelne Blüthen vorhanden. Epidendrum 1190, 837 Pööte Cabello, auf Bäumen des Thales Desanoyon. Hun- boldt und Boupland, ö 3. (Euoyelium) grammatoglossum spatha membrana- cea, ped. elongato multifloro, br, lanceolatis acutis ovario pe- dicellato. brevioribus,; 'p. ph. e. Tancoolatis acntis Pr „Ph i. cuneäfis,. acıminatis, angustioribus, lab, basi euneato, cum gynostemio subconnata, lamina trileba, lobis läteralibus” xo- tundatis, medio acıminata, callis-2 antice sübliberis in medio. Trugknollen walzig, 2-blättrig, Blätter lauzettlich, spitz, am Grunde etwas 'keilförmig, von einander 'entferht, Blüthen- hülle gelb; Lippe blasser, mit eiigen' rosigen "Streifen Auf ‚den Seitenlappen, -Sante Anna in der Provinz "Truxillo, 5000. August, Fuuk et Schlim No.730. 5 2, (Osmopkytum) paınplonense r. mulliloro (14), br. kanceolatis Acntis, p. ph. e. ohlongis, euneatis, obtusis, p. ph. i. subaequalibus minoribus , Ih. minuto ovato ouneato, an- tiee muno acılo, obsoletissime Erilobo (tamen Osmophytum), eallo magno longitudinali, foliaceo, apice acuto, Iateribus im- ‚plieato , partibus läteralibus hine centrum ipsias calli tegenti- bus; androclini margine trilobo, Jobo dorsali obiuse, lacinia subulata medio anteposita antheraeque imposita, lobis Jaterali- "bus emärginatis, , . Trugknollen walzig; zweiblätirig, Blätter länglich, spitz, am Grunde keilförmig, Durch Blatt, Lippe und Säule von E. tigrinum und coriaceum unterschieden, Blüthon gelb und weiss, purpurfeckig, on on Nen - Granada, Pamplona. : 6000. Tannar 1847. Fink und Schlim No. 1435. . “ ®. (Aulizeum) Moxitzii spatba magna, ampla, sp. multi- flora, nutaute, br. minimis acutis, p. pl. e. lanceolatis acu- tis, p. ph. i. angustioribus nune obtusioribus, Ib, lamina libera 833 tiloba, lobis lateralibus rotundatis, apice prodneto nune acuto, mune obiuse, margine nunc serrulato, lobo.medio. producto lignlato acıto, tuberoulis 4—5 in basi labelli, gy. antice bi- eormuto, . Trugknollen walzig, mit 2 — -3 blassen Schuppen, ein- blättrig, Blatt länglich, stumpf Blüthen gelhgrün, der. Lip- pengrund parpur. , \ : \ Merida, Moritz. Sept. 1846. Funk und Schlim No. 1053. an E. (Spaihium) Hlotzscheanum spathis geminis, acutis, maenlatis, racemo cernuo elongato, hr. lanceolatis, cuspidatis, P. ph. e. oblongis, acutis, p. ph. i. lanceolatis,. acutis, lab, lamina libera triloba, lobis lateralibus. rotundatis, lobo medio producte, medio acuto, lineis 3 elevatis in- medio ;„ eallis 2 magnis in basi (sc. lobi medii), androclinio .subintegre. Stengel sehr kräftig. Blätter Yänglich, spitz... Blüthen braun. . ; > An’ kalten Stellen schattiger Wälder der Sierra Nevada; im Jannar. Mexrida, Moritz 4069, . a = (Spathium) tovarense spatha. breyi - acuta,. eari- nata (?), panicula pancifiora, br. miuntissimis ,- squamaefor- mibus, acutis, p. ph. e, ‚oblongis, obtusis, ,p. Plris sub- aequilongis, basi cuneatis, Ih. lamina libera trileba, lobis. la- ralibus semiovatis aliquid ouneatis, ‚basi bicallosis, . medio eu- meato, votundato, antice emarginato, ‚margine hine ‚inde wi- aufe entionlato, Stengel am Grunde Schlaft bescheidet; ‚wenige ‚ Bläer linglich, spitz. Blüthen weiss, änsserlich r052 angehaucht, Tovar in Columbien, Ini, Moritz Ne Söt., a E. (Spathium) Sehlimit ped, erecio. snbflexnoso, basi spalhaeeo, spatha lanceolata, acuta,-parva, internodio ad flo- rem breviore, br. lanceolafis, aentis, S: (minimis) pancis, erech®, D) 839 oyarlis valde ennienlatis, p; -plı.'e. ovatis, - acutis, snpremo cuneato, p. ph. i. linearibus, apice dilatatis, acntis, 1b, trans- verso oblongo, munc emarginsto, basi subcordato. j Stengel aufrecht. Platte des Blattes’ erscheint halbstiel- zund. Blüthen blassroth. Ob vielleicht ein Amphiglortium? Die Scheide ist allerdings klein, Merida, '6500°. Sept. 1846, F nuak et Schlim No. 1049, E (Spathium) xantholeucum 'spatlis 3 breyibus sub- aculis, x. reentyo’ ahbreviate, ‚mühidoro, br, obtusis, acutis, pP. ph. 'e. ohlöngis, subacnlis, enneatis, "p ph. i, lincaribus, apice dilatatis, apiculatis, lb. Jamina libera iriloba, lobis Ia- teralibus votundatis, Sinn obtuso. disjunetis a loho medio ab- hreviato eumeato, anfice bilobulato, mmargine repandulo. ' ‚Blätter. länglich, stunpf, an der Spitze etwas ausgeran- det, Blüthen gelb, init weisser Lippe. ..Merida. Sept. 1846, Funk und Schlim No. 852. EB. (Amphiglottium) Wunkii panicula mulüflera, br. bre- vissimis lanceolatis, obtasis, p. pl. e. oblongis, acutis; p. ph. i. .enneatis , .apice obtuse trilobis, Ib. rilobo ‚. lohis lateralibus eblongis, latere externo retusis dentieulatis, lobo medio en- ‚ndato, . autice. reinso, eallo. bieruri in hasi Iabelli, Inmella ereeta interposita; Stengel länglich, gliederig, unterste Glieder trugknallig verdickt. „Blätter Jänglich ,, spitz, am Grunde keilförmig, mit weiten Scheiden; ob Scheiden unter dem Blüthenstand? Blü- then „weisslich, mit violett.” Pamploua, 7500°; . Januar 1847. -Funk und :Schlim, No. 1436. . =. (Amphiglottium). Sellewii ..ped. .brevi, squamato, squamis vaginantibus, subasntis, br, subaeqnalibus, -ovariis pe- dicellatis longioribus, forum (3) p- ph, e. oblongis, acutis, p. ph. i. angustoribus; Ib, tordafe ,. acute, basi biearinato, 810 j Stengel aufrecht, vielblättzig, Blätter länglich, stumpf, an.der Spitze ausgerandet. Brasilien. Sello w. ®. (Euepidendrum) floribundum H.B.Kih, $. Iiluei- num: labelli lobis auterioribus nunc abbreviatis, papillis ‚läte- ralibus, in centra Inbelli elongatis. u . “ — Blüthenkülle äusserlich purpurn, mit weisser Lippe, Ich kenne diese Pflanze in Original- und vielen "anderen Exemplaren, und studirte sie lebend, Ich wage es dürchaus "nicht, diese Form zu trennen, “. u kun . Mevida, Moritz No. 233. Pamplona. 7600. Funk und Schlim No, 1448, 2. (Euepidendrum) matatinum v. ineurvo, brevi, multi- Aore, hr. lanceolatis acntis ovarlis pedicellatis multo brevio- zibns, p. ph. e.lanceolatis, acıttis, p. ph. i, subaequalibus, sub apice dilatatis; 1b, lamina libera, triloba, lobis laterali- bus margine externe rotundatis, apice acutis, loho medie mo dusto Kyulato, acuto, lamellis 3 elevatis in medio disco. 1a belli, callis 2 parvis in basi, .. Stengel kräftig, Blätter länglich, spitz, am Grunde keil- förmig; Scheide weit. Blütherhülle gelblich. Merida, im Januar. Moritz n. 1065, Eu (Enepidendrum) Philippäi r. paucifioro, br; Ianeeo- Iatis asnlis ovaria pedivellata superantibus, ?. ph. e. oblon- j gis, acutis, p. ph, i, lanceolatis acntis, basi enneafis, multo angustioribus brevioribusgne; Ih. lamina lihera ovale, basi cordata, Jaiere uirogne sinuata, anlice emarginata, margine subiiliter erenulato, callis 2 minimis in basi. ” Stengel verzweigt; beblättert; Blätter Yänglich, spitz, kurz, mit weiten Scheiden. : - Ostabhaug der Cordilleren. Philippi. ET m u Es en s4l EB. (Euepidendrum) agathosmicum panioulae ramis squamis oblongis.acutis suffultis, hr. minimis euspidatis, p. ph. e. oblongis, acutis, basi. cuneatis, p. ph. i. Iinearibis, apice ovatis, acntis; Ib. lamina libera triloba, lobis Iaterali- bus semiovatis, basi aliguid euneatis, dentienlatis, callis 2 mi- nimis in basi, lobo medio a basi sunehta Silatato transverso, antioe emarginato dentieulate. "Blätter" länglich, spitz, am Grunde keilförmig. Blüthen schneeweiss, schr wohlriechend. j 0 Auf‘ der Höhe der Börge bei dex Venta. ori, Mo- ritz No, 233, j u u j E. (Euepidendrum) cardioglossum racemis paucifloxis cernuis, br. Ianceolatis acutis, p. ph. e. .oblongis, acutis,.p. ph. i. oblongis, basi emeatis, ab apioe latissimis acntis, Ib, 3-lohi lamina libera. oblonga basi cordata, apice reinsiuscula, medio apieulata, latere utroque emarginate, callis 2 in basi, lineis 3 eleratis autepositis, Stengel stark, verzweigt. Blätter länglich, spitz. Schei- den im trocknen Zustande sehr rauh, schlaif. Blüthen gelblich. . Silla de Caracas. März, Moritz No. 621. Pleuranthium (nov.. sectio Epidendri) caalis foliosus ereetus. Peduncnli sqnamis imbrieati vaginas foliorum perfo- rantes, . Labellum .eductum. , 3. (Pleuranthium) Dendrobii peduncnlis nune simpliei- bus , Nune ramosis, squamis ovatis hunc ‘acutis imbricatis, P. ph. e, oblongis, lateralibus 'obliqnis, p. ph. i. obtusis, cunea- tis, Ib. lamina libera rofunda, basi ohtuse hastäta,' ante basin bicallosa. nn . \ Stengel aufrecht, mit ‚vielen Blättern. Blätter länglich, . spitz, am Grunde ‘etwas keilförmig. Blüthen gelblich, Merida, im Hochgebirge, Moritz No. 1074, s42 Hierher dürften ferner gehören: Epidendrum cauliflo- rum Lindl. B. Reg. 1838. Misc, 82. und E. aggregatum Lindl. in Hook. B. Journ, III. 85. Dieses leiziere hat frei- lich. pedunculos audos, . wonach der Charakter zu ändern wäre, Diothonaea oppositifolia 1. terminalibus & ex squa- mis exorüs, P- ph. e. lanceolatis acnlis, p. ph. i. minoribus, ıb. igulato, acuto, cum gy. alis hasi cyathiformi, mar- gine inde involuto, dein patenie, callis 2 parvis ante foyeam hasalem. . "Stengel aufrecht, spindelförmig, gegliedert; Glieder g0- furcht; am Grunde jedes mit 6 — 7 Schuppen bekleidet, 2- hlältrig. Blätier Tänglich, keilförnig, am Grunde gestulzt, ausgerandet, Blüthen „zinnoberroth.” Epidendrum oppositifolium 4. ‚Rich, Gal. Ann. se. nat, 1845. p. 21. Unsere Gesetze über Benamung schreiben mir hier lei- der vor, meinen Namen hinter eine geg senblättrige Diotho- naca setzen zu lassen!! — Ich hätte Iieber geschrieben: sub- oppositifolia. Oaxaca in Mexico. 5000. Galeotti. Evelyna Ruizii simplex, c, erceto, valido, foliorum va- ginis sulegtis, laminis oblongo-elliptieis aeutis, fe. vagına sub spica bracteaeformi, apice suhfoliacen, sp. multiora, br. Ianceolatis, acutis, Horibus brevioribus, ovarlis ‚parce papillo- sis, p. ph. supremo lanceolato acuto , lateralibus subaequali- bus, apice obliguis, p. ph. i. Iinearibus acutis apice dilatatis, Ib. orbieulari- margine denticulato, in basi bicalloso. Gehört zur Gruppe der E. 0X, gantha. . »Limodorum, In Peruviae ‚nemoribus.” Buiz! -— 843 2. gwacilis subfamosa, c. gracili, multifolio, vaginis ner- vosis, papillis acutis. nune Pentapetala > Micropetala) Pira- vense pseudobulbis ovalibus, minntis, folis erassis, ‚oblon-, gis, acutis, parvis, p.'ph. supremo ovato, _ basi attenmato, lateralibus externis lanceolatis, acutis, margine undulatis, ima basi coalitis, p, ph, i. subaegualibus, Ib, unguieulato, trilöbo, lobis Tateralibus. oblongis, margine externo retusis, ]obo .me- dio'a basi angasta subito explanato, reniformi, ;antice exciso;! möärgine undülate, ‚callo unieo:a, basi. labelli- ad lobi medi' liberi basin; 'trilobo, lobis lateralibus angulatis obtugis, me- dio prodneto, Higulato, antice emarginato, alis 8Y. xhombeoideis, Fu 847 obtusangulis, integris,. ab "anieulis supremis piöpe ad’ basin descendentibus. . ö Blüthenstengel vielblüthig,; Blüthen so gross, wie die des Oncidium bicallosum, das durch Säule und Schwiele der Lippe nnd Blatt völlig verschieden ist, Englisches Guiana bei Pirara. Rich. Schomburgk, 1842, ur 2: Er ’ ©. (Heteranthium, Pentapetala , Micropetala Sect. 3.) auriferum psendobulbis oblongis, parvis, moenophyllis; fo. oblongo-Iineeribus, apiee obtusatis, hasi-vix &unealis, pedun- culo gracili, rare vaginato,; apice racemoso, 'paneilloro, br, lanceolatis, acntis, minimis, p. ph. e. oblongis, acutis; pph. i. oblongis, cuneatis, apieulatis, nune' apiee- ohtnse trilobis, Ib. pandurato, elongato, lobis lateralibus obtusatis, nung hine ide emarginatis, medio a basi quadrato obreniformi (lobis saepius bilobis) , callis 5-—8 hrevibus, papillosis, “inne bilo- bis in basi, gy. alis a basi late euneata-rotundatis, serrato- denticulatis. ' j j - Blüthen goldgelb, die 5 Hüllblätter braun geleckt, Be ; Venezuela, Provinz Merida. 7000. Oct, 1846. Funk u. Schlim No. 1188, “ - ° ‘©. (Heieranthium, Pentapetala, Micropetala 1.) ab- ortivum pseudohulbis ovatis, aneipitibus, monophyllis,: £6, ‚2 faltis, fo. oblonge Ianceolate acuto ouneato ; fl. panieulatis, plerisque enjusve ramnli in -Iascienlos- foliorum lanceolatorum abortientibus (ut in pentadactylo, keterantho), br. laneeolätis, aentis, minutissimis, p- ph. e. et i. subaeqnalibis, lanceola- tis, acnlis, p. ph. i. Iatioribus, Ib. trilobo, lobis lateralibus votundatis, magnis, intermedio Ianceolats, acuto, calle hasi minute murieulato, "antiee polydactylo (— 15 processubus cy- lindraceis reeurvis), gy: alis ligulatis inenrvis , apice dentien- latis, anthera ornithorhyucha. 848. Blüthenhülle goldgelb mit rothen Flecken. Scheint. sehr selten, weil in wenig Exemplaren eingesandt. Colonie Tovar. Juli. Moritz No. 859.. Odontoglossum distans fo. oblongo-lanceolatis , acntis, basi enneatis (ex ‚sicco) pergameneisz panicula diffusa, ramis distantibus, br. ovatis acufis, pedicellis elongatis mulio bre-. vioribus; p. ph. supremo oblongo acnte basi unguiculato, Ia- teralibus externis subaequalibus medium usque connatis, dein divarieatis, p. ph. i. latioribus, basi subenneatis prope sessi- libus, I. oblongo, acute, basi obtusissime subhastato, un- guieulato, lamellis 2 erectis carnosis in Himite unguis lamel-: laeque labelli, gy. brevi, crasso, aptero. Blüthen weisslich, Lippe rosa, . Venezuela, Provinz Merida. 6000. Sept. 1846. Funk. und Schifm No. 1031, ©. auropurpureum fo. ohlongo -lanceolatis aentis angu- statis ablreyiatis, panicula diffnsa maxima, hr. oblongis, acu- - minatis, eugullatis; p. ph. supremo oblongo, acuminato, an guste ungnienlato, undulato, ‚lateralibus externis angustiori- bus, longioribus, ima unguis parte coalitis, p. ph. i. confor- mibus, brevioribus, (mon unguiculatis, sed) cuneatis, Ih. oh- longo.cuspidato, basi rotumdato obseure trilobo, lobis latera- libus minimis, callo a. basi ad medium .5- partito, callis-erectis laminaeformibus, .2 posterioribus, 2 anterioribus (antice 2— 3-dentatis), carina elongata per medium, 81 aptero. Verwandt mit O, revolutum. : Blüthen goldgelb, 'purpur getiegert. - "Pamplona. Januar. 1847. Funk und Schlim. 1480. ©. umbrosum panicula. laxa diffusa ,; ramis flexuosis‘, br: ovatis acntis brevibns., pP phr'e. ohlongis acntis, P- ph. i. aequalibus sed basi valde cumeatis, Ib, unguisulato obtasissime I si 349 hastato, antiee aeutiusenlo (munc obtuso), lamellis 2 erassis papillosis a basi medium versis, gy. hrevi, erässo , alis. mem- branaceis rotundatis. Blüthen gelb. Merida’s .schattige Wälder, December. Moritz No. 1096. ©. eimieiferum fo. oblongo-lanceolatis cuneatis acutis, panieula diffusa volubili, br. ovatis acatis cueullatis, p. ph. e. oblongis, acutis, unguieulatis, p.' ph. i. elliptieis , acutis, cu- neatis, Ib. friangulari, brevissime unguicnlato, margine laterali rotnndato, Iineis 3 elevatis, crassis in basi, gihbere anie- posito pleiodactylo, alis ey. brevissimis, ut plurimum ehsole- tis, auriculaeformibus aculis, Die Pflanze zeigt eine gewisse Achnlichkeit mit Onsi- dium corynephorum. j j Blüthen „Bel, braun gelleckt, die Lippe mit weissen Flecken.” _ —— j Merida, 6000°. Sept. 1846. Funk u. Schlim No. 1027. Moritz No. 1096 b. ©. zebrinum panicnla laxa, diffuse, Nlexuosa, volnbili, br. oblongis, acutis, pedicellis multo brevioribus, p. ph. e. oblongis, acntis, unguienlatis, undulatis, p. ph. 1. subaequa- libus, brevissime euneatis, Ib. brevissime unguicnlato, ligu- lato, acuminato,. basi obfusalo, ante basin nfringue angu- lato, lamella basali superne erenata, antiee triloba, callulis eircumsparsis nonnullis, &y. nune orasso, elavato, nuns gra- cillimo semiterefi, ineurvo, alis minimis lanceis, nunc defi- cientibus. Es scheint hier eine neue Kigenthümlichkeit in der Orl- nung der :Vandeue aufzutreten (Cyenoches — Catasetum —), nämlich die völlig verschiedene Bildung der Säulen auf dem- selben Blüthenstiele. 22r Bd, 75 Heft, 54 850 Nach einem Gemälde ist die Blüthe weiss, die 8 änsse- ren Hüllblätter mit purpnrvioletten Querstreifen, die Platte anf der Lippe hochgelb. Caracas. Sept. Moritz No. 1615. ©. angustatum Lindl. 8. heterosepalum fohorum nervis validis, p. ph. e. cuneatis, non unguieulatis, Ich wage nicht, diese Form zu trennen, denn die Beoh- achtung zahlreicher Exemplare mehrerer Arten dieser Gat- tung hat mir gezeigt, wie vielen Abänderungen sie unterwor- fen sind. Merida. 10000. Nov. 1846. Funk und Schlim No. 1242. Odontoglossum Sect, (an Genus?) Heterochilum: P ph. 5, oblonga, subacnta, basi eumenta; p. ph. i. sublatieri- bus. Lob, trilobum a basi euneata trilebum, lobi Iaterales ohtnsanguli, ereeti, gy. amplectentes, erenulata cum lamina earüllagines, antice libera dentata cohaerentes, serie callorum 3 inter utramque laminam depressam interjecia: postremo aci- naciformi antice biloho, antieo bieruri, crurihns apico Jibero nune hidentatis, fovea inter nirumque crus, denticnlo. minime medio inter anteriorem et posteriorem , lobus medius a basi ei- neata irregulariter quadratus, antiee et lateribns emarginatns: Gy. ineurvum, angulis apice et basi obtuse alatis, androcli- ni limbus carnosus, trilobus, exilis. Anthera... +++ Pol- kinia 4 per paria inenmbentia, suheonnato pari. wirogue , Call“ dieula Jinearis, glandula mimuta subtiliter triloba, ©. (Heterochihum) mobile. . Jedenfalls sind die Nebenaxen des Stammes trngkuollig: Die Blätter linenr-Ianzeitlich, spitz, am Grunde keilförmig. Die Rispe mehrblüthig. Deckblätter spitz, eirund, viel kürzer als die Blüthenstielo. Blüthen gross (wie hei Odontoglossum nebulosum), vosig augehaucht, Lippengrund purpura, nn 851 ' Neu-Granala, . Provinz Pamplona, Jan. 1847. Fuuk und-Schlim No. 1429, Anm, Es wurde mir schwer, mich zi entscheiden, was ich mit dieser prächtigen Pflanze beginnen sollte. War eine neue Gattung aufzustellen? Am Ende sind die meisten nene- ren Gattungen durch Willkür des Systematikers aufgestellt, wirklich „natürliche” sind bei den Orchödeen nicht hänig. Die. Erinnerung an die Gattung Catteleya und Epidendrum hat mich ganz besonders abgehalten, durch eine neue Gat- tung eine Gruppe zu vermehren, deren 2 Hauptgatiungen, wie sie jetzt beschaffen sind, wohl durch einen gewissen feinen Takt, aber sicher zicht durch durehgreifende Merkmale un- terschieden werden können. Miltonia Begnelli ped. teretinsenlo nune angulato erevto apice racemoso, paueifloro (3 — 4), br. latceolatis, acntis, nervosis, brevibus ovariorum pedicellos subaequantibus, ova- rs costatis, p. ph. e. lanceolatis acatis (ex sicco margine un- dulatis), p. ph. i. oblongis, nunc obovatis acntis, basi ennea- is, Ib. dimidio antico obtuse quadrato‘, apice truncato, emar- &inato, lateribus obseure emargiuato (inde obscnre quadrilobo), dimidio posteriore euneato, callis 3 elevatis parvis,. medio minore, in nervis 3 medüs inter basin labelli et cenirum, sy. brevissimo, märginibus angulato, anguli partibus superioribus alatis, alis angustis integris apiee libero falcatis; andreelinii margine nndo. TVeber die Verwandtschaft mit Möltonia cuneatu im zwei- te Theile dieser Abhandlung. . Minas Geraös. Regnell. Ser. 1. 429. 2. 165. .MWelipogon Klotzscheanus fo, oblongis, acutis, ped, multifloris multoties brevioribus, ped, ex foliorum superiorum 54% 852 axillis orlis, elongatis, aune flexuosis, br, lanceolatis, acutis; p. ph. e. linenri-lanceolatis acuminatis, p. ph. i. ovatis, acu- minatis, Ib. rotundo, antico, acuto, - Aeussere Hülle der Blüthe gelb, roth gestreift. Colonie Tovar, August, Moritz No, 1614. Cyrtopodium Blancheti r. simpliei, br, oblongis, acu- tis, undnlatis, p. ph. e. ohlongis, acutis, p. ph. i. 'ovatis, subaentis, Ib, elongato phyllis reliquis prope dimidio longiore, tripartito, basi ante genn gy. ungnieulato, partitienibus late- ralibns cuneatis, margine externo rotundatis, eristis 57: elevatis, carnosis, dentieulatis inter utrumque, Ib. lobo me- die oblonge, breviter euneato, postice in eunei termino ufrin- que obiusaugulo, nervis mediis in basi elevatulis. Blätter linear-Ianzettlich, spitz, starr. Blüthen „gold- gelb”, doch sieht man schr genau, dass Flecken (hrämlich- xothe?) in grosser Anzahl vorhanden sind, Bahia, Blanchet No. 3447. Wseudexiopsis. Perigonium explanatum, 'subregulare ; mento minnte. Phylia externg oblonga, obtusa, margiue zune aliquid undulata; interna lateralia subaequalie, paulo minora. Labellum autieum, enm pede producte 87. producto ima basi articulaium, 'elliptieum, transversum, trilobum, lobis lateralibns magnis, semiovatis,. undulatis, medio parvo , 'al- plurimum produeto, quadrato, antice retuso, emarginato, MUNG acuto, labello tum mnilobo,; labelli nervus medius laevis, pa- via lateralia 3 proxima (nume 2 tantum) medio lamelligere, tamellis triangularibus. Gynostemium semiteres, elavatulm, an- gulis lateralibus inferius alatum, ineuryum, Androclinium nu- dm; pöstiee obfuse ' produetum, ‘angulis antieis brachiatum (Bolbophylli more), brachiis obtusis, se invicem tangentibus, 853 vostellum tegentibus. Rosiellum retusnm, medio unidentatum, Stigma mune ovatum, nune obtuse rhomhoideum, ' Anthera ovata, uniloeularis, medio nune aliguid impressa. “Pollinia 2, postice biloba, lobis postieis multo minoribus; candicula brevi, laminaeformi, glandula ovali, Species unica: Ps. Shomburgkä, j Kine Epiphyie mit langgestreckien,‘ wohl walzigen, un- ten bescheideten, 2-hlättrigen Trugknollen. Blätter länglich, spitz, unten verengert, mit 7 starken Nerven. Der Blüthen- stiel an der 'obern Hälfte blüthentragend. Achre vielbläthig, Deckblätier. ganz klein. Blüthen etwa von der Grösse derer des Solenidium." . Ich enfsinne mich, unter anderen Pflanzengemälden hei Sir Rob, Schomburgk eins geschen zu haben, welches, wo ich mich nicht täusche, diese Art vorstellt. Die Blüthen hatten eine selisame Färbung: weiss, mit vieletiblanen Flecken. — Doch rührt diese Erinnermg von 1844 her, ohne dass ich mir damals eine Notiz gemacht, daher ich ihr nicht zu trauen bitte. Die nächstverwandte Gattung dürfte Erzopsis sein. Ich kenne beide Arten von Eriopsis nur nach Abbildingen; mei- ne aber, dass die Gestalt der Drüse, die zweiarımige, unien etwas geflügelte Säule hinlängliche Merkmale zur Unterschei- duug meiner Psexderiopsis bieten. Brittisches Guiana. Bich. Schomburgk No. 1679a. Brachtia. Planta psendobulbifera, habitn Oneidii. Pe- vigoninm elausum, carnosum, P. pl. e. oblonga, acuta, ner- vis mediüs carinata, lateralia ima basi coalita et cum labello connata. P. ph, i. Iigulata, oblusa, angnsta. Lb. oblongum, apice mune 2—3-lobum, basi saccatum, callo magno plano - a basi usque trans centrum, anlice bidentato. Gy. breve, semi- 854 teres, basi utringne anguste alatum; androclinium nudum, po- stice subunidentatum, rostellum tridentatum. Anthera cucnl- lata, apice eristata. Pollinia 2 bipartibilia, sessilia in glan- dula cordata, B. glumacen, Blüthenstiel aufrecht, wenig bescheidet; an der Spitze wenige Blüthen in einer Aelire, Deckblätter länglich, spitz, länger als die Blüthen. Blüthenhülle gelb (wohl sehmutzig- gelb). Auf den höchsten Bergen der Golonie Tovar. Juni, Mo- zitz No. 862. Meride, ‚6000 April 1847. Funk 'und Sehlim Ne. 1. . j Eulophia Arundinze r. paucifioro (—5), hr. Janceo- latis, acuminatis rigidis (— 1“), ovariis pedicellatis breviori- bus, p. ph, 3 oblongis acutis, basi suheuneatis, P- pl 3, enb- aequalibus, brevioribus, 1b. ambitn prope quadrato, hasi qui- dem ‘subeuneato, mutico, trilobo, lobis lateralibus venosig, apice libero acutis, medio prope ovato, neryis eristigeris, ari- stulis falcatis, lineis 2 elevatis a basi labelli medio in callos 2 elevatos apice conjunctos exenrrentibus; &« semitereit,- cla- valo, postice aguto. Eine ellenhohe Pflanze, mit spitzen, lineallanzettlichen Blättern, ähnlich denen der Dise nervosa, Die Blüthen er- scheinen gelbgrün, die Lippe bräunlich, mit dunkeln Gabel- enden und der Mittellappon dunkel, Ich wurde an Arundina durch die Tracht erinnert, Brasilien, Sellawt Daselhat: Minas Geraöa, Beguell Ser. 2. 26% \ &aleandra Beyrichil r, plnrifloro (9 — 11), br lan- seolatis, aentis, pedicellis tortis, p. ph. subaequalibus, pe Pr 1 855 e. lanceolatis, achlis, p. ph. i. ligulatis, acntis, Ib. subqua- drato saccato poslice in calcar conicum obtusum descendente, margine auteriore nune trilobulato (lobnlis obtusis), nunc prope - retuso, marginibus lateralibus rectis, omni margine dentien- lato, denticulis rectis, eristis 4 in Iabelli basi erectis apice undulatis inter nervos centrales evanescentibus; gay. brevi, semitereli,. marginibus lateralibus membranaceis; 'androclinio anlice exeiso, marginibus lateralibus nude, postice membrana triangulari serrulata marginato, anthera apieulate. e Blüthen erscheinen gelblich - olivengrün. Ueber die Ver- wandtschaft mit G.eristata und juncea später. Schatüige Wälder un Neu-Freiburg. Dec. 1822. Maxillaria (Xylobium) hyacinthina psendobulbis ob- longis, diphyllis, fo. oblongis, acutis, in petiolum cumeatis, ped. 3—4-vaginatis (vaginis amplis, acutis), apice racemo- sis, br. linearibus, apice subulatis, foribus basi in mentum acutum productis, p. ph. e. oblongis, acutis, subaequalibus, p. ph. i. paulo latioribus, Ib. apice trilobo, marginibts inter- lobularibus inflexis, lobis lateralibus obtusis, medio obtuse rotuso, . j j Blüthenhülle weiss, Lippe eiwas.rosa, nach einem, bei- gefügten Gemälde. Geruch ausserordentlich angenehm, wie der einer Hyaeinthe. Merida, an Felsen ani Flusse Chama. Decemb. Mo- ritz No. 1084. Scaphyglottis Tafallae c. vaginato, vaginis oblongis, acutis; psendobulbis ovalibus in articulorum äpieibus, fultis a uovis ramis, axillaribus in vaginis, fo. binis, oblongis, acutis; fl, aggregatis, ped, br. longioribus, p. ph, e. oblongis acntis, P- ph. i. angustioribus, cuneatis; Ib, ungniculato, ungue cana- 856 lieulato, apice bilobo, interjecto eallo elevato, laminae ante: zioris obtuse trilobae margine subdenticulatze basin transgre- diente. : Die Sc. pendula Pöpp. hat eine ganz verschiedene Lippe, Man könnte auf den Lippenbau eine neue Gattung gründen, wenn nicht dieses Vebergreifen der einzelnen Ahtheilungen der Lippe häufig in scheinbar natürlichen Gattungen 'vorkäme (Pleurothallis). Peru::bei Chicoploya. 1797. Ruiz. 8. leucantha c; laxis, teretibus (?) articulatis, in artieu- lorum apieibus foliosis, fol. oblongis, Aapiee basique attenua- tis, apice inaequaliter bilobis, A. argregatis, p ph &. ob- longis, in apice acutis, p. ph. i. ligulatis, basi cuneatis, Ib. & basi-longe euncata in laminam rotundam dilatate, hasi lo- bulato, eanaliculato; gay. elavato, Durch ‘die Gestalt der seitlichen, inneren Hüllblätter von S. affinis Pöpp. und vosea Hook. unterschieden. Merida. Sept, 1846. Funk und Schlim No. 1185. 8. ruberrima Lindl.? f. aurea c. fusiformibus; squa- matis, fo. 2— 3 in artienlorum apieihus, lineari-lanceolafis, emarginatis, ped, bracieis acuminatis longioribus, P- Ph 5 ovatis acutis, Ib. oblonge, margine multilohmiato, lohis Iatera- libus ereotis, callis 2 earnosis in disco. Bilitthen goldgelb. Tovar in Columbien in hochgelegenen Wäldern, Juni, Jali. Moritz No. 861. Ornithidium serrulatem Lind? ß, acuminatum: P ph. e. acnminatis; Ib, in disco hicornuto. ‘ Merida, Moritz No, 1077. 1078. Funk und Schlim No, 853, Kr Te Ki 857 : Cameridium Iancifolium caule simplici;. fo. "distichis, basi vaginantibus, lineari-lanoeolatis, acuminatis, pergame- neis, fl, axilläribus,: solitarüs, p. plı.. 5 Ianceolatis , Acutis, Ib, breriter unguienlato, callo'magno obtuso a hasi ad medium; Blüthen ‚weiss, mit violetter. Lippe,” ' Venezuela: Merida, 6500. . Sept. 1846. Funk und Schlinr No. 761. ' C, sraminifoliain: caule simplici, nung ramoso; a-priori diversum 1b. oblonge, nunc acnte, nune obtuso , ecalloso. Isochilus graminifolius H.B, Kth. Voyage. 1. t. 78! L.0. 112. Popayan, Humboldt‘ und Boupland! \ Angraecum Sellowii oaulescens, c. volubili, fo. lanceo- latis, pugionifermibus, crassis, :brevibus, vradieihus -velatis erassis, elongatis, sp. tenuibus — 14 - floxibus, radieibus op- positis, br. ovatis, acntis margine cellulis prominulis mierosco- pice denticulatis, p. ph. e. lanceolatis, acutis, p. ph. i. linea- ribus, acutis, Ib, ovali, anfice acnto, calcäre labelli Jaminz sublongiore, divaricato, recto. Brasilien. Sellow! A. Weigelti caulescens, radieibus” velatis funiformibns intricalis obsitum, ped. productis papillis plurimis acutis ob- sitis, multilloris, br. ovalis, acntis, floribus minntis, p. ph. 5 ovatis, acutis, Ib. oblonge, acuto, ealeare eylindraceo, apice inflato, eum labello apice suhparallelo, andreclinio membra- naceo, bialato. Surinam. Weigelt. A. Schiedei caulescens, elongatum, subflexuosum, radi- eihus velatis erassis, obtusis, foliorum vaginis validis, ner- vosis, fo. ohlengis, acntis, brevihus, sp. multifloris, ascen- dentibus, parvilloris, br. ovatis, acutis, dentieulatis, p. ph. 5 858 lanceolatis, acutis, Ib, late transverso trilobo , lobo medio produeto, acuminato (apice anne bifido), lobis lateralibus acn- tis latis; caleare saceato, incurvo, brevi labelli lamina bre- viore. Vom verwandten micranikum — welches Weigelt und Kappler in Surinam sammelten — durch Lippe nebst Sporn hinlänglich verschieden. Mexico. Schiede, Daselbst bei Xalapa: Ehrenberg. Leibold. j A. Poeppigii canlescens, ce. vaginis nervasis foliorum - decisorum obtectis, radieibus velatis funiformibus, nune ra- mosis, spieis parvis, nunc geminis, 7 —- 8-foris, ‚xhachi erassa, hr. ovatis, acutis, p. ph. 5 oblongis, acutis, suh- aequalibus, Ih. ovato, autice obtuse trilobo, cornu cum Inbello rectangulo, obtuso, ovarii dimidium aequante. Sowohl Angraeeum Poeppigii, als Sellowii unter- scheiden sich von dem mir vorliegenden A. aphyllum Thouars durch geraden Sporn und kleinere Blüthe, Cuba. April 1824. („Limodorum,”) Pöppig. } i Orchidiographische Beiträge, .B. 6. Reichenbach fi. (Fortsetzung v. Linn, XIX, p. 369 379, u, Linn, XX, p. 673-- 696.) 40. Habenaria simensis ($. 1.) spiea densiflora, p. ph. e. supremo lanceolato acuto trinervi, lateralibus ovatis, acu- tis, obliguis, 5-nerviis, supremnm superantibus, p. plı. i. bi- partitis, partitione superiore lanceolata,” acuta, inferiore bi- loba, lobis acntis, 1b. pendulo tripartito, partitionibus latera-. tibus linearibus acutis, media ligulata , apicem versus latiore, apice infima obtuse irilobulata, calcare eylindrieo, obtuso, ovario breviore, antherae loculis divaricatis, canalibus caudi- enlaribus porreotis, ineuryis, stigmatis brachiis apiee refusis, brevibus, . 10” hoch; 4 längliche, zugespitzte Blätter, darauf 5 kurze, scheidige, zugespitzte; auf der Aussenfläche und am Rande mit vielen weichen, zugespitzten Wärzehen "besetzt. Blüthen so gross, wie die der Platanthera dilatata. Simen. August, Sept. 1832. . Rüppel. (Fraukfurter Museum.) 860: 41. WM. platyanthera ($.2) spica densillora, p. ph. e, ob- longis, aentis, p. ph. i. lanceolatis, inferne obtusangulis, Ib. tripartiti lamina indivisa quadrata, partitionibus linearibus augustissimis acutis, lateralibus divergentibus, ealcare eylin- draceo infra inflato, nune inenrvato, ovario longiore, gy. la- tissimo, tenui, laeulis marginibus externis impositis, proces- subus eaudienlarum brevibus, stigmalis brachiis parieti inter antherae loculos incumbentibus, supra acnlis, infra elavatis, retusis. j j Die zwei vorliegenden Exemplare etwas über fusshoch, die untersten Scheiden zugespitzt. 4 lanzettlich-zugespitzte Blätter. Deckblätter lanzettlich, ‚zugespitzt, etwas länger als Fruchiknoten. Die ganze Pflanze kahl. Farbe der äusseren Blüthenhülle im trocknen Zustande hellbrännlich, innere Hülle und Lippe dunkelbraun, vielleicht erstere weiss, letztere öl- grün. Blüthengrösse wie bei Platanthera chlorantha. ‚Simen, August, Sept, 1832.. Rüppel. (Frankfurter Museum.) oo. 42. Disperis erassicaulis caule tereti, erassiusculo, valido, basi-vaginato, medio*unifolio, :fo. oblongo, Acitto, cordato, nune uni-, nunc bifloro, Ir, oblongis, acutis, concavis, 1. erectiusculis, p. ph. supremo cum p. ph, i. galeato, supremo Imeari aeuto, obsolete 3-nervato,.p. ph. i. ovafis, concavis;. lateralibus externis, -oblongis inter medium et basin dimidii inferioris saocatis, sacculo minnto ,.mamillari, Ib. triangulari ungnieulate, replieato cam appendice Higulato, apice rotuso, munc emarginate, imo bidentato, eomplicäte, Helm scheint gelblich, äussere, seitliche Hüllblätter ‚weiss. „Pterygodium biflorum”: Hochst. in scheda, ‚Ich habe den ‚höchst unpassenden, speciellen Namen ver- worfen, da er meines Wissens nirgend. durch Beschreibung legitimirt, keinen Anspruch auf Geltung hat; ich, habe mehr 861 ein- als zweiblüthige Exemplare geschen, nachdem die Pflanze mir sehr oft vorgekommen ist. - : vn In der .mittlern. Bergregion zwischen Enschedeap und Schoata Abyssiniens, 6.Aug. 1838. Schimpen, Sect.11. 570. 43, Soodyern Schlechtendalinan c. pilis puberulo, basi folioso, foliorum vaginis amplis, in petiolos attennatis, fo. ovatis, acutis (lituris tvansversis albidis (?) nune interruptis pietis), vaginis 2 in caule membranaceis, lanceolatis, brasteis similibus ovariis brevioribus, spica paueiflora (5), ovario pu- bernlo, p. ph. e. subaequalibus lanceolatis subacntis, p- ph. ie angustioribns, eurvatis, .obtusis, Ib. saconto, intus papillis filiformibns obsito, apiee in laminam subaequilougam lanceo- latam, carinis 3 Iongitudinalibus asperam producto; rostello bienspidato, u Uustreitig nähert sich die Pflanze der Georchis, allein in einer mir so bekannten Gattung geiraue ich mir das unbe- dingte Urtheil zu, dass auf ein paar längere Spitzen des Ro- stellum eine Trennung gänzlich unpraktisch wäre. \ Blüthen etwa so gross, wie die einer zecht üppigen Spi- ranthes aestivalis. Möchte der Name dieser schönen Pflanze als ein Zeichen gelten der Dankbarkeit und Verehrung gegen den Herausgeber dieser Blätter, “ "Japan. Göring. ‘44. Asarca Berteri p, ph. supremo oblongo acuto, p. ph. i.- subaequalibus hrevioribus, lateralibus externis lanceolafis elon- gatis apice inorassatis, 1b. trilobo, lobis lateralibus subqua- dratis, lamellis 2— 3 integiis .cum nervo medio divergentibns, disco päuciappendiculato, lobo medio porrecto, ligulato, ob- tuso , margine verrueoso, disco prope nude. Am Berg Leon Rencagna in Chili, 175. Bertero, 862 45. A. platyantha p.ph.e. supremo obovato obtuso, lafe- ralibus ovato-lanceolatis, apice aftenuatis, incrassatis, p. ph. i. obovatis, cuneatis, ima basi nunc varicosis, Ib. trilobe, phyllis externis duplo breviore, lobis lateralibus transverse oblongis, erista fransversa, ramosa, signatis, 'lobo medio lan- ceolato, obinso, papulis lanceolatis, aliis furcatis, allis in- tegris, j Ueber fusshoch, viel- und (nach Angabe des Sammlers) weissblüthig,. An bewaldeten Felsen der Hügel Quillota in Chile. Oet, 1829, Bertero. 915. Chile, Pöppig. " Anm. Herrn Professor Lindley’s Muthmassung über Asarca glandulifera kann ich nach Originalen hestätigen:. die inneren, seitlichen Hüllblätter sind am Grunde dicht be- warzt. Die citirte Abbildung lässt viel zu wünschen übrig. 46. Chloraea Besser p. ph. supremo lanceolato acuto, lateralibus ohlongis, apice obtuse dilatatis, membranaceis, P» ph. i. oblongis, obtusis, basi cuneatis, venis & basi usque snpra medium callulis parvis obsitis, 1b. oblongo, subacnto, aune obseurissime trilobulato, cristis variis a basi nlira me- dium: marginalibus falcatis, interjectis callnlis sessilibus, la mellisjmedis nunc falcatis, nune quadratis, in margine supre- mo verrucosis, Hoch, wenigblüthig. Blüthen so gross, wie die der Chlo- raca wudilabia, Die 3 äusseren Hillblätter im trocknen Zu- stande bis auf die erweiterte Spitze der seitlichen stark zimmet- roth. ‚ Chile. Besser, : #7. Ch. Sceptrum p. ph, ce. oblongis, obtusiuseulis, sub- aegualilus, homodermatieis, p. ph. i. brevioribus lafioribusque obtusis, basi euneatis, lb. breviore manifeste trilobo , lobis obtusatis, erenatis, .medio produeto, nervis in ima hasi existis — 863 erenalis, hine usque ante apicem papillis filiformibus- orista- tis, venis in lobis lateralibus nuno varicosis. Ueber 2 Fuss hoch, Achre viel- und dichtblüthig. Chile, Besser. . 48, Ch, heteroglossa p. ph. e. oblongis, apice angusta- tis, obtusis, Iateralibns apice incrassatis, ;p. ph. i. oblongis, obtusis, cuneatis, venis a basi ad medium varicosis, nune eristigeris, Ib. cuneato, subsessili, trilobo, lobis lateralibus rotundatis, erenalis, medio producto. obtuso. grosse serrafe, venis 7 medianis basi carinatis, demum usque supra medium callis fliformibus suberectis obtusis obiectis, venis loborum lateralibus. eristis adnatis interraptis obteetis, ‚pagina labelli inferiere hine inde callosa. Niedrige, kräftige, wenigblüthige Pflanze. Chile. Philippi. 49. Ch. Philippii p. ph. 5 Ianceolatis acnminalis omni- no membhranaceis subaequalibus, Ib. triiobo longe ungnieu- kato, lobis lateralibus rotundatis, medio lanceolato, acuminato, margine name denticulato, labelli pagina papillis brevibus fal- catis ohtecta.- Eine niedrige Pflanze, mit kurzen Blättern. — Der in der Jugend mindestens kopfige Blüthenstand wenigblüthig. Verwandt mit Ch. aurantiaca, aber durch die zugespitzten, seitlichen Hillblätter sehr verschieden, Blüthen. scheinen weiss, Chile. Philippi. 50. Ch. prodigiosa p. ph. supremo oblongo, acıto; -eu- neato, Iateralibus angustis, aentis, apice incrassalis, p. ph. i, oblongis, euneatis, Ib, obsolete trilobo, lobis lateralibus obtusatis abbreviatis, antice serratis, medio producto oblongo serrato dentato, papillis faleatis longis gracilibus per medium, verrueis paueis in lobis Jateralibus; orista polydactyla in basi; 864 Tamellis -olavatis brevibus et elongatis in paginae önfe- ‚rioris parte media anteriore. - Alle Adern dunkel. Chile. Bessler. XLIX. 51. Ch. unguis cati p. ph. e. lanceolalis, elongatis, au- gustis, apiee subacutis, non inerassatis, p. ph. i. latioribus, brevieribus, subobtusis, basi varicosis, Ih. trilobo, lohis late- ralibus rotundatis, erenulatis, intermedio produsto, obtusato grosse serrato, erisfis basilaribus subsessilihus, discoideis fal- eatis, - acufis copiosis, verrucis rotundis planis in apice la- belli, . f ‚ Hoch, viel- und dchtbläthig, verwandt mit affinis „fal- laxr, prodigiosa. . Chile. Philippi, 52. Ch. venosa p. ph. e, oblongis, obiuse acutis, P. Ph. I» oblongis acnlis, basi euneatis, brevioribus, Ib. oblöuge obfuso, obsolete obtuse trilobo,: bene ungnienlato, callis labelli in basi’ et medio teiformibus, nune falcatis, nune lamellatis (in late- ribus), nune productis lauceis (apice une 3- dentatis). Blüthenhülle prächtig, dureh dunkles Adernetz ausge- zeichnet, Kräftig, wenig- und.grosshlüthig. Chile, (Sammler mir unbekannt.) 53. Bolbophylinm unguienlatum psb. squamis obtectis; fo, solitario, ohlongo, hasi et apiee attennato, pod, solitario, erecio, basi squamis vaginantibus apiee lanceis vestito, SP- plurilora, br. lanceolatis, enspidatis,. p. pi. e. lanceolatis subacntis, lateralibus ‚obliquis, p. ph. i, ohlongis cuneatis multo minoribus, Ih. ligulato, unguieulato, basi cordato, apioe obtuso, : "Java, Schierbrand. 54, Phalnenopsis equestris fo, oblengis, enneatis, ped« ex axillis squamarım ‚vetustarum exortis, teretiusenlis, 8- rs a ar S65 vaginatis, nune ramosis, superne flexuosis, br. minimis, acu- is, p. ph. e, oblougis, acutis, p. ph. i. obovatis, acntis, Ib. tripartifo, partitionibus Iateralibus Iunatis, oltusis, divarica- tis, intermedia oblonga apice in apiculum retusum attenuato, callo postice bilobo in basi. ‚Stauroglottis 'equestris Schauer! Act, Leop. XIX. Suppl. 432, : Manilla, 10/31. Meyen. 55, Angraecum Gayonianum caulescens, radieibus ve- Iatis erassissimis dense obsitum, x. gracillimis radieibus bre- vioribus, "muliitloris, br, hyalinis, ovato-onspidatis, 1. hyali- nis, p. ph. 5 Ianceolatis, acutis, Ib, oblongo, ohtuso, mune apiculato, imo subtrilobo, ealeare subaequilongo Aliformi sub- acuto. . „Microcoelia” Hochstetier. Sect. 2. Wahrscheinlich nur wenig gesammelt, da, mit geschrie- bener Etiquette ausgegeben und von mir nur einmal ange- troffen, Abyssinien, an der Seite der Berge unter Dscheladscha- rem gegen den Fluss Tacaze auf Bäumen, Mai 1840. U. I. 1842. Schimpen, 56. Hissochilus Rüppelii r. maltiloro (—20), p. ph. oblongis, aentis, basi eumeatis, 5—7 nerrüs, p. ph i. tri- plc Iatioribus, elliptieis, acntis, 43-nervüs, Ib. trilebo, lobis lateralibus- triangulis, obtusis, erectis, lamina inter utrumque in calcar extinctoriiforme, obtusum producta; lobo medio fla- belliformi, obtuse acuto, nervis 3 mediis cristigeris, gy. brevi, semitereii, dorso carinato. Blätter länglich, zugespitzt, mit besonders starken Ner- ven, beinahe fusslang, bis 2” breit, Deokblätter länglich, zügespitzt, 3—Ömal kürzer, als der gestielte Fruchtknoten, 22r Bd, 75 Heft, 55 866 Blüthen so gross; wie bei Ziss. strepfopetalus,. Äcussere Hiüllblätter erscheinen olivengrün, innere gelb oder röthlich? Aniherendeckel oval, nach vorn zugespitzt; Follenhalter läug- lich -viereckig. Aın Wege von Halei bis Temben. Mai bis Mitte Iami 4832, Büppel. (Frankfurter Museum.) 57. Eulophia abyssinien fo. geminis ohlangis acufis basi petiolatis euneatis, pedunculo valide, vaginato, vaginis apice libero lanceolatis acntis, spica plnriflora densa, bracteis "lanceolatis acntis ovariis nıme Jongioribus, alabastra exieden- bus), p. ph, e. subaequalibus elliptieis acutis, p. ph. i. nung brevioribus, Ih. ima basi cornuto, trilobo, lobis lateralihus semiovafis, medio producto ohlongo apice apieulato, lamellis 4 longitudinaliius a labelli basi ad medinm, gy. brevissimo postice apiculato, . „Orthochilus abyssiniciss Hochsi. 1700. (Schimperi „iter abyssinieim sect, terfia) n. g. Orchideurum inter Li- „modorum et Cephulantheram intermedium nt videtur. — „In pratis paludosis montania prope „Adele Schum Eschet” . „25. Juli 1840.” Ich bemerkte an dieser Pflanze eine sellsame Eigenthüm- lichkeit: die Caudienla ist unter den Pollenmässen vierfach, theilt sich dann in 2 Schenkel und diese einen sich wieder über -der Glandula, - Ein ähnlicher Fall begegnete mir bei ‚Aceras speciosa. An einem, Hermn Geheimen Rath Link gehörigen Exemplare traf ich ein viseinöses Verbindungsband zwischen den beiden. Caudieulis. Mit Eulophia scheint mir es zu stehen, wie mit Angraecum; erst nachdem es gelun- gen sein wird, ‘die meisten Arten in Bezug auf diese Organe zu üntersuchen, wird sin Urtheil freistehen. Man vergleiche einmal die. Pollinia der Abbildung von Eulophia Turida, die Herr Prof, Lindley gab, nnd die 867 Pollinia der Eulophia virens des wackern Rungiah in Wight Icones! Man wird staunen. Auch Oncidium zeigt unendliche Verschiedenheiten (Oncidium Lanceanum und Ox- . cidium Baueri!), die Gattung scheint aber so natürlich, dass man nicht wagt, sie zu theilen. Au der Blüthe zeigt sich etwas goldgelber Schimmel, O% wohl der Veranlassung gab zu einer Verwechslung mit Pol- ien, wodurch der mir ganz unerklärliche Vergleich mit Zi- modorum entstand? 55 * .,," Ueber die‘. Gattung Pisonia Plum, von D. FT. L. u, Schlechtendal. U. Art. Besonderes, N achdem ich im einundzwanzigsten Bande der Linnaea einige allgemeine kritische Bemerkungen über die Gatiung Pisonia gegeben haite, und 'aun mit der Fortsetzung dieser Arheit, welche sich mit einer kritischen Musterung der einzelnen Ar- ten beschäftigen sollte, beschäftigt war, erschien der drein zehnte Band des Prodromus von DeCandolle, in welchem Professor Choisy die Nyotagineen und also auch die Gat- inng Pisonia bearbeitet hatte. Ich wurde dadurch genöthigt, meiner Arbeit eine andere Form zu geben, welches ich um so lieber that, als ich wohl einsah, wie gering das mir zu Gebote stehende Material, sowohl rücksichtlich der Zahl der Arten, als auch der Beschaffenheit der Exemplare nach, wat; und sie in eine kritische Beleuchtung der im Prodromus auf- - gestellten Arten umzuarbeiten, wobei ich anch noch die Ab- handlaug, welche Choisy über die Familie der Nystagi- ncen im ersten Theile des 12ten Bandes der Memoiren der Genfer physikalischen und natarforschenden Gesellschaft publieirt hatte, zu benntzen wünschte, Nachdem ich diese I En 369 durch die Güte meines verehrten Frowmdes. Prof Kunze.er- halten,;sah ich, dass ich hierin weiter nichts für meinen Zireck finden könne, ‚und mich also allein an den Prodromus 'zu u hal- ten--hahe, ö Der Besuliat dieser Musterung wird ein wonig, hefriedi- gendes sein, da es vorzüglich nur die Mangelhattigkeit anse- ror Kenntniss über diese exotische, aber weit verbreitete nnd in ziemlicher Menge der Individuen anfiretende Gattung anf. deckt, nnd besonders für diejenigen, welche ‚sammeln, die Aufgabe stellt, schr genane Untersuchmngen über diese, durch vielgestältige Blattbildung, Trennung der Geschlechter und dadnreh herbeigeführte Verschiedenheit der) Geschlechistheile schwierige Gattung, besonders’ durch Stujium der Frocht- und Bläthentheile , anzustellen, j Die Zahl der i In dem Prodromns Aufgezählten "Arten be- trägt 24 gat gekannte , 7 weniger bekannte und 12 ganz un- bekannte, zum Theil unter demselhen Namen vorkommende, meist aus Gärten publicirte und. sehr kurz diagnosirte- Arten. Dass sich Choisy ‚weder die Ansicht der von Desfontai- nes, aus dem Pariser Garten beschriebenen, noch der von Link, im Berliner Garten mnterschiedenen verschaffen konnte, ist zu bedauern, da. die an ımd für sich durch die nahe Ver- wandischaft ihrer Arten schwierige Gatiung dadurch noch mehr Unsicheres erhält, Diese hedentende Artenzahl lässt ‘das Material), welches mir zu Gebote steht, obwohl ich das Berliner Königl. Herbarinm bennizen konnte, als sehr gering erscheinen, und es ist mir daher nur möglich, über einige, keineswegs aber über alle Arten zu sprechen. Was zunächst die Eintheilung der Gaitung betriftt, so hat Hr, Choisy zuerst die Arien in solche getheilt, welche einen Caulis aculeaius, und in solche, welche einen Caulis 870 inermis. haben, und diese letzteren sind weiterhin nach ihrem Varterlande zusammengestellt. Die Bezeichnung Canlis acu- leatus ist wohl nur aus Versehen, oder weil Liung die erst& ihm bekannt gewordene Art, zum Unterschiede von seiner zweiten Art P. inermis, als P. aculeata bezeichnete, als Veberschrift der ersten Abtheilung gewählt, da der Verf. ganz zichig bei. den. einzelnen Arten von Spinis spricht, welche diesen Gewächsen nur zukommen, und worüber wir schon im allgemeinen Theile etwas gesagt haben. In dieser ersten Ab- theilung befinden sich zwei Namen: P, aculeata L und P. villosa Poir. Jene aus dem tropischen Amerika zuerst be- sohrieben, dann aber anch von Mauritius, von Timor, den Philippinen, so wie vom Festlande Ostindiens angegeben, Diese nur aus Ostindien bekannt, auerst von Sonnerat aach Europa gebracht und von Choisy au im Boissierschen Hoerbar, von Lemann im Caleuttaer Garten“ gesammelt, ge- sehen. Der Verf. fragt, ob diese, nur dureh ihre YVillosität unterschiedene Art von der zach ihm dureh die ganze Tro- penwelt verbreiteten Art zu trennen sei, Wir finden im Hb. Wältd, n. 7119, unter dem Namen „Pisonia Georgina*), eaule aculeato, racemis terminalibus et axillaribus. Hab, in Indüs b” Exemplare von Klein, und eins von Roxburgh inter dem Namen „Tragularia. horrida KR.” "welche Dr. Kloizsch für Pis. villosa Poir, erklärt, Der Name Tra- Selaria ist, wie man aus Roxh, Fl, Ind, IL, p. 217. schen *) Name nehst Diagnose, von Willdenow’s Hand geschrieben, hefinden sich auf dem weissen Zettel des klauen Umschlägs, welcher die Art einschliesst, Es ist deutlich zu sehen, dass Willdenow diesen Namen, nachdem er einen früher daselbst befinälichen wegradirt hatte, aufgeschrieben hatte, und es lässt sich noch erkennen, dass der’ wegradirte Gattungsname Ge gina gewesen sei, , j "8 kann, von König gegeben, “und hat wohl auf die Stacheln und auf das netzartig Verstrickende -der Pilauze an ihrem na-- türlichen Standorte Bezag. Bei den Klein'schen Exemplaren befinden sich zwei Zettel. Der eine enthält folgende Be-. schreibung: \ j „No. 225. Polygam. Dioec. Flos 8. Calieis Ioco squa- mae 3 lanceolatae minimäe. Cor. campannlata Iinbo 5-fido. Tacinfis lanceolat. Stam. Fil, 7 —- 8 corollä duplo longiora,. filiform. Aniherae globosae. Pistil. Germen ovat. minimum. Styl. suhbnlat, Stigma penicilliforme, Flores ti fasciculo- Inte- rali terminalique.”, i »Plor 9. Calieis squamae 2—3. Cor. 1 petala, ey-. lindraeea, ore 5-dentato. _Pistill, :Germ, ut in % sed majıs, Sıyl. et Stigma ut in ®. Pericarp. Capsula eylindriea 1- loenlär. 1-sperm. 5-angular. Angulis muricatis. - Flores pa- . nignlat. ut in 9.” „Fintex ramosissim. - Ramis’ terefibus subtomenios, de- cussatim aculeat. Aculeis sparsis suhoöpposit. reeurvat,.. Folia sparsa aggregafa, breviter petiolat. elliplica, integerrima, fo- mentos.” . \ i „Inter ‚sepes 'Trequentissimus Trinconomale. Jan. 27; 1796.” - Der andere Zettel enthält unr folgende Worte: „774. Po- lygam. Dioeeia; FL Octandr. Puddali, Jan, 2, 1800. Mu- zuwali Tami? ö j Dieselbe. Pflanze befindet sich in einem aufgeklebten Fxemylar in Berliner General-Herbar mit dem Namen „Geor- ging. dumetorum Willd.” bezeichnet. Es deutet dies auch dahin (vergl. auch die Note oben), dass Willdenow diese Pflanze, anf Klein’s Angabe wahrscheinlich gestützt, früher für eine eigene Gattung gehalien, später aher diese Ansicht geändert habe. 872 Wahrscheinlich ist anch die im DC. Prodr. unter den Species omnino ignotae aufgeführte, nur dem Namen nach. gekamnte P. Georgina Wall. Cat, Ind. or. u. 6768. dieselbe Pflanze. Will man diese ostndische Pflanze mit der P. aculeata L. vergleichen, se muss man zunächst erst die Linne’sche Pflanze, welche er nur aus den Antillen und Südamerika kannte, vollständig ermitteln, wozu theils die vorhandenen älteren Beschreibungen und Bilder, theils die- Exemplare in den Herbarien dienen werden, doch ist in den Herbarien, wel- che mir zu Gebote gestanden haben, dieser, wie es’scheint,’ sehr gemeine Baum nur selten in gnten und bis auf die Frucht vollständigen Exemplaren :zu sehen. Choisy hat den Wohn- bezirk dieser antillanisch -amerikanischen Pflanze durch Auf- nahme abweichender Formen. bedeutend erweitert, und es fragt sich daher sehr, ob alle die von ihm dahin gerechneten For- . men auch wirklich sich mit jeher vereinigeiı lassen. Wir. ziehen, um ein-Bild der P. aouleata zu erhalten, die Beschreibungen, derer, welche ‚die Pflanze auOrt und Stelle - beobachteien, allen übrigen derer vor, welche sie aur'im. Europa. in trocknen Exemplaren beobachteten, und werden dazu noch die in den botanischen Gärten vorkommende P. asulenta in ‘den Kreis der Beirachtung ziehen, da Choisy diese auch nicht gesehen hat. Wie es scheint, kommt die Pflanze in den Gärten nicht zur Blüthe, weil man’sie nicht in. dem Umfauge wachsen lässt, wie'sie es bedürfte, um bis zu der Bildung der Blunien zu gelangen, aber das zeigt sie wer nigstens, dass die Blätter in ihrer Breite und Länge sehr wan- delbar sind, und ihre Form nur sehr allgemein genommen zu Unterschieden benutzbar ist. Ob Miller die Gartenpflanze blühend geschen: habe, ‘geht nicht. mit- Sicherheit aus seinen. Angaben haben, man kann es nur vermnthen, weil er über. 873 die Verschiedenheit der Geschlechter an den-aus Saamen ge- zogenen Gartenpflahzen ansführlich spricht. Jacquin’s Beschreibung, welcher ohne Bedenken‘ die. Citate von Plumier, Brown, Sloane und Pluckenet beigefügt sind, schildert uns die Pflanze als einen nicht zier- lich aussehenden, durch runde und zurückgebogene Zweige ohne weiteres Stützmittel klimmenden Baum, der mit aus den Achseln, daher gegenständig hervortretenden , starken, „pfrio- menförmigen, zugespitzten, rechtwinklig auf den Zweigen ste- henden, aber an dex Spitse herabgebogenen Siacheln besetzt ist. Die ovalen, spitzen Blätter sind ganzrandig, kahl, ge- stielt und gegenständig. Die doldentraubigen Blüthenfranben überragen die Blätter nicht, und befinden sich in den Blatt- achseln oder an den Zweigspitzen, verläugern ‚sich aber heim Fruchttragen stark. ‘Die Blumen sind klein und zählreich, gelblich-grünlich, und werden, 'wenn’sie endständig auf einem Zweige des Blithenstandes stelien, von 3; wenn sie seitlich stehen, nur von 2 Bracteen gestützt. Stets ist diese Pflanze diöcisch, so dass die männliche Pflanze in ihrer Blume zwär' ein Pistill enthält, däs’ jedoch zur einen nrzen), aufrechten. Griffel und eine pinselförmige Narbe hat, aber keine Frucht bringt, während in der weiblichen Blume das Pistill einen fadenförmigen Griffel hat, der doppelt so lang als die Blume ist, und sich mit einer 2-spaliigen, zurückgeschlagenen Narbe endet; aus welcher dann eine ovale, 5-eckige Frucht ent- sieht, die an ihxen Ecken mit einer einfächen Beike ‘stumpfer- Zähnchen besetzt ist. Sonst wulerscheiden sich noch. die Bln- men der verschiedenen Geschlechter dadurch, dass die männ- liche Blnine einen trichterförmigen Kelch (Corolle bei’Jacg.) besitzt, dessen halb. 5-spaltiger Sanım fast runde, ‚zugespitzte, offenstehend-zurückgeschlagene Zipfel hat, und 5 — 8 (ge- wöhnlich 6— 7) haarfeine, aus dem Kelche lang vorstehende 814 Stanbfäden, mit fast rundlichen, zweiknöpfigen Antheren, Bei der weihlichen Blume ist dagegen der Kelch röhrig, mit fünf-. zähnigem, spitzem Saum (ohne Stauhgefässe? Jacquin er- wähnt sie nicht) und fällt ab. Jacqnuin’s Beschreibungen haben wir im Allgemeinen so richtig und zuverlässig gefunden, dass wir auch hier anf die- selbe vertrauen, und nur bedauern, dass die Beschreibung nicht noch vollständiger und ausführlicher gehalten ist. Vergleicht man. hiermit die Beschreibung bei Sioane, dessen Abbildung , wie häufig, von geringem "Werthe ist, so ergiebt sich, dass seine Pflanze einen Stamm von der Dicke eines Schenkels hat, der, mit leicht brauner, . glatter Rinde. bekleidet, eine Höhe von ungefähr 8 —9 Fuss erreicht, sich mit seiner Spitze wieder abwärts biegt, da ex schwach ist, wenn er nicht von benachbarten Bäumen getragen wird, wel- che. er zuweilen rund umbiegt. Die Blumen erscheinen vor. den Blättern, überall an oder nahe an den Spitzen der Zwei- ge, mehrere beisammen auf kurzen, -ästigen Stielen, sie sind klein, von grünlich - gelber Farbe, mit 5 kleinen Spitzen, enthalten weisse Stauhgefässe und riechen wie Sambucus. Später verlängert sich jeder einzelne Blumenstiel, und trägt eine längliche, gefurchte, rauhe, nackte, braune Frucht, wel- che durch kurze, vorstehende, haakige Spitzen (wie bei Agri- anonia, aber kürzer), stechend sei. Nach vollendeter Frucht erscheinen die Blätter au den Spitzen der Zweige auf /ı Zol langen Stielen, selbst 22/, Zoll lang und 1%, Zoll in dex Mitte breit, von dunkelgrüner Farbe. Wächst überall in den Waldgegenden der Savannen oder des niedrigen Landes. Es fehlt in ‘dieser Beschreibung allerdings viel, und es ist ein Ucbelstand, dass in jeder der beiden Beschreibungen über Verhältnisse gesprochen wird, die. in’ der andern gr 875 zücht berührt sind; aher' es scheint doch, dass die Beschrei- bung der Frucht nicht ganz übereinstimmt, denn dass dieselbe: mit Hakenstacheln-und mit stumpfen Zähnchen varüive , kann. men nicht glauben, . Da nun Gärtner eine Frucht von Pi. sunia aouleata. aus der Banksischen Sammlınz mit zwei: Reihen von Hakenstacheln an jeder Kante beschreibt und ab- bildet *), so weiss mau wieder nicht, ob die Pflanze von. Sloane auch ebenso je 2 Reihen gehabt habe. - Von eiuer klebrigen Absonderung sagen alle diese Schriftsteller nichts, da aber Miller die Frucht seiner P, aculeata als eine. ge- fürchte, 5 -eckige, klebrige Kapsel, die mit kleinen, krummen, Dornen bewaffnet ist, heschreibt, so kann man in dieser wie-. derum eine eigene Art sehen, besonders weil er noch sagt,- was die vorhergehenden nicht erwähnen, obwohl Jacguin die beiden Geschlechter sehr genau angesehen habeu muss, dass die Pflanze in ihren verschiedenen Geschlechtern ein ganz verschiedenes Wachsthum zeige (so verschieden, dass. man die Individuen für verschiedene Arten halten könne), und, dass in der weiblichen Blume der Griffel länger als die Blume ist, und mit 5 länglichen, ansgebreiteten Narben gekrönt. sei. .. Es ist zu bedauern, dass keiner der neueren ‚Reisenden und Sammler die Entwickelungsweise der Frucht beobachtet habe; da die Stächelchen: oder Haken erst später an der Frucht entstehen, so könnte es wohl sein, dass ı verschiedene Alterszustände die ‘verschiedenen Beschreibungen hervorgern- fen hätten, obwohl dies nicht sehr wahrscheinlich ist, da im- mer der reife Saame beschrieben wird. Ebenso wissen wir nicht genug von dem Sigma, von welchem ich fast zu glau- *%) Link Emm, alt, 1. 358, fragt auch N oh äle Gartenpflanze die ächte Linnö’s sei, und’ob die von Gärtner abgebildete ‚Frucht einer verschiedenen Species angehöre. . , 876 ben ‚geneigt bin, dass es bei: derselben Pflanze varlire, so dass das pinselfürmige, das 5-strahlige und das 2-spaltige Stig- ma auf einer Pflanze vorkommen könnten. Meine. frühere Ausicht, dass bei dieser Gatiung nur ein pinselförmiges Stig- ma vorkomme, war unrichtig, und es- scheint, nach den Al- bildungen zu urtbeilen, als wenn noch mehr Formen von Narben vorkommen, als die eben genannten, j Auf alle diese Verschiedenheiten haben die Systemätiker aber nicht Rücksicht genommen, sondern alle diese Pilanzen vereinigt; ja Choisy hat noch mehr Formen hiuzugezogen, indem er eigentlich alle Pisonien mit Stacheln in eine "Ark zusammenzieht, aber zunächst müssen die von Sieber aus Mauritias (No. 76.) ausgegebenen Fruchtexemplare getremit werden, denn diese langgezogene, unten verschmälert zulau- fende, kurzbehaarte Frucht, die an ihren Kanten mit 'einer zum Theil doppelten Reihe kurzer, conischer, aber mit einer Drüse (von schwärzlicher Farbe) geendöter Stächelehen be- setzt ist, gehört, selbst weni auch sonst noch mehr Ueber- einstimmung in den übrigen vorhandenen Theilen herrschte, gewiss nicht zu einer der amerikanischen Formen. Vorläufig bezeichne ich sie als Pisonia Sicberi. Die andere, aus Mau- ritins von Sieber (In, 358) gesammelte, auch von Choisy, zu P, aculeata gezogene Pflänze ist von der eben dahin ge rechneten Sieber’schen ans Martinique (No. 293.) durch ihre braune Behaarung, welche sich auch dieht auf die Aussih- seite der Kelche zicht, s0 wie durch kürzere Staubgefässe zu trennen, und so lange ‚als eine duhiöse Pflanze auf sich be- ruhen zu lassen, bis man die Frucht kennen wird. j Von den Inseln der Molucken, von den Philippinen, von dem Festlande Ostindiens ist mir keine Art mit Stacheln zu Gesicht gekommen, ‚welche. für .P,_aouleata gehalten wäre, EEE EEE TEE ER 877 deshalb wage.ich über dieselben nur.die Vermuthung zu Aus: sern, dass darunter’ auch noch verschiedene Formen stecken möchten; Unter den amerikanischen’ Exemplaren: der P, acı- lexto finden sich auch einige. Verschiedenheiten. ' Die Pflanze Sieber s von Martinique (a. 293.) ist männ- lich, die Blätter sind mit den Blumen zugleich vollkommen ausgebildet vorhanden, sie kann also nicht die von Sloane sein, welche. erst.nach der Fruchtreife Blätter treibt. Die "Blätter sind bis.5 Zoll (mit dem Blatistiel, der ungefähr 1.2. misst). lang ;und bis fast 3 Zoll breit, haben daher eine. hreit- eyförmige. oder "fast. rundliche Gestalt, oben eine Mur‘ ganz kurz vorgezogene Spilze, wogegen sie am Grunde aus ihren hauchigen Seiten. zwar auch schnell, aber. viel.länger sich verschmälern „.und daher ganz 'allmählig in den Stiel über- gehen. . Sie. sind. darch das Trocknen nicht: schwarz gewor- den nnd ganz kahl. Die Stacheln, nach unten gekrümmt; sind kurz und, wie die Zweige, mit sehr feinen, angedrück- ten, "weissliehen Härchen nur dünn übersireut, so dass sie leicht überschen werden ®). Pisonia acnleata, Sieh. fl... Martin... n. 69. hat so junge Blüthenstände, dass sich wenig. von den Exemplaren sagen lässt... , Eine. sehr feine und kurze, weissliche Behaarung 21 Im Herb, &ener.’zu Berlin ist auch Sieber FI. Martüt, n.298, = "aher der "Zweig 'und' die: nicht an demselben befestigten Blätter . gehören wahrscheinlich zu einer ganz andern Pflanze; sind we- nigstens von der in meinem Herbarium befindlichen Sieber- schen Pilanze durchaus verschieden. Die dabei liegenden Blüthen- stände, gehören aber wohl derselben Pflanze an, welche ich "habe, "Wohl möglich; dass Sieber, wie es hei solchen Samm- : Jungen leicht sein kann, Verwechslungen gemacht hat, ‚was um so eher möglich, als er die Pflanzen erst getrocknet erhielt; 878 lässt sich au den jungen Theilen der Zweige, so wie an den Stächeln bemerken. Bei der Gartenpflanze dieses Namens zeigen sich an den jungen Theilen zweierlei Haare durchein- ander, die alle weisslich sind, und aus einer Zellenreihe, welche nach oben sich verschmälert, bestehen, nämlich dicht- stehende, sehr kurze, etwas gekrümmte, ‚und längere, gerade und | geradeabstehende. Haare, * Vo :Carthagena de Columbia, von Bilberg gesammelt, "Tefinden ‘sich im Herb, Gener. Berol, noch ein Paar Exem- plare der P. aonleata, das eine ist blühend und das andere mit ‘Stacheln besetzt. Die mehrblumigen Cyinae haben eine fast köpfchenartige, wenigstens runde Form beim Trocknen angenommen, die Blumen sind alle weiblich, mit lang her- vortretendem Griffel, der bei einigen sich aber mit einer pin- selförmigen Narhe endet, bei anderen aber eben so deutlich in 2 Theile oben gespalten ist. In wie weit diese Exemplare zusammen gehören, ist nicht mit Gewissheit zu sagen. Früchte sind nicht vorhanden, aber . es ist, wie wir gleich zeigen werden, auch aus der will- denow’schen Sammlung nichts Sicheres zu entnehmen, so dass wir die P, aouleata: als eine nen zu sichtende und nur durch reichliehes Material zu erläuternde Artengruppe ansehen müssen, Im Willdenow’schen Herbar liegen unter P, acı- Jeata mehrere Bruchstücke, deren Abstammung nicht sicher ist, da sie nicht an den beiliegenden Etiqnetten befestigt wareh. Diese Zettel. beziehen sich - 4) auf die von Kunth aus den Humboldt’schen. Pflanzen von Cuba als .P. Toranthoides nen aufgestellte Art, welche Choisy ohne Weiteres. zu P. aouleata rechnet; 2) anf eine andere Humb oldt’sche Pflanze, welche Kuntk nicht erwähnt zu haben scheint, von Cumana; 3) auf ein von Rudeolphi erhaltenes Exemplar, welches 89 also von St. Domingo gewesen sein muss; 4) auf 'ein:von Thunberg erhaltenes. Auf fol.3. ist ein dünner, gekrimn- ter Zweig eines Gartenexemplares, von welchem ‚sich gar nichts sagen lässt. Fol. 2. enthält einen blühenden, weibli- chen Zweig und ein Bruchstück mit, Jungen Früchten, diese sind. oval, dicht behaart und zeigen an den Ecken nach. oben kleine, schwarze Knöpfchen in einfacher Reihe, der Saum des Kelches ist oben vertrocknet, zusammengezogen noch. vor- handen. Dabei fragt sich nun, würde der reife Zustand sich eben so verhalten, oder würden die schwarzen Knöpfchen weiter vortreten, von kurzen Stacheln getragen?, würden sie secerniven und klebrig werden? Fol. 1. endlich zeigt einen stachligen Zweig mit männlicher Inflorgscenz "ara obern Ende, Hier ist also’ auch keine Hülfe zu finden, und wir kön- nen nach unserer bisherigen Auseinandersetzung Mur sagen, ass drei verschiedene Fruchtformen hei der als P, aculeata „eschriebenen Pflanze vorkommen. Mit keiner dieser Frucht- formen stimmt die-Frucht der ostindischen als G. vi2Zosa Pair, ‘P. Georgina W. oder Georgina dumetorum W.) bezeich- ' seten: Pflanze überein, da ihre Früchte ungefähr 5 Linien lang, »ach unten etwas verschmälert, auf ihren Flächen mit kur- :er, brauner Pubes besetzt; an ihren 5 Kanten unregelmäs- :ig ‚(ungefähr 3-reihig) gestellte, kurze, oben: mit einem s.shwärzlichen Knöpfchen- versehene, . diekliche (ungefähr 1/, Lin. lange) Stächelehen tragen, während eine dichte, bran- #2,- kurze, dicht anliegende Behaarung die jüngeren Aesie, We Blüthenstände und Aussenseite der Blumen bedeckt, die Ülattstiele und die Mittelrippe der Blätter aber von längeren, &aunen Haaren dichter besetzt, die Blattlächen endlich mit € innen Haaren, nur mehr locker, bestrent sind. Dieselhe :fanze ist auch von Lindley mitgetheilt, im Berliner Ge- 30 ner, Herb. in einem blüthenknospentragenden Exemplar ans Ceylon vorhanden. (Village of Kalmula Cattura 2), Nach der Beschreibung, welche Poiret von seiner Pi- sone & fruits velus oder P. villosa überhaupt gieht, und worin er die fraits als „capsules ovales pedoneuldes velues, legerement tubercaldes sur lenrs angles” beschreibt, an ciner andern Stelle aber von ihnen sagt: „presque oylindriques, quoi- u angulenx, & peine tubereules, ovales obtus”, lässt sich wohl glauben, dass die uns vorliegende Pflanze dieselbe sei. “Eine Gewissheit darüber durch das Lamarck’sche Herbarium zu erhalten, war jedoch vergeblich. Wir sind sonach der Ansicht, dass diese ostindische P. villosa eine eigene Art sei, wohl unterschieden von den min- destens drei Arten, welche Choisy als P. aeuleata I, zu- sammenbegreift. Die Speeies inermes zerfullen in 2 Abtbeilungen. 1. In- sulares, oder diejenigen, welche von den Maskarenischen In- seln an bis nach Nen-Holland und deu Frenndschaftsinseln vorkommen, fünf Arten, die keineswegs genau gekannt sind, und über welche ich mir ‘auch kein Urtheil erlaube, da ich zu wenig von ihnen zu sehen Gelegenheit hatte. In den mir vorliegenden Sammlungen waren beändlich aus diesen Gegen- den: ‚P. Brunoniuna Endl.! Merkwürdig, lass Choisy gar. nicht der eigenthümlichen Bildung der Frucht erwähnt, welche an den Kanten mit absonderunden, ganz aiedrigen Pa- pillen, und ausserdem mit den Ueberresten einer schr kurzen, hräunlichen Behaarung bedeckt ist. — P. ‚exrcelsa Blume aus Java vom Grafen v, Hoffmannsegg. —. Drei Arten: von den Philippinen, von Cuming ohne Frucht gesammelt (n. 1064 n,.523 und u. 4375 wohl nicht ‚hierher gehörig). — Eine Art von der Sandwich- Insel Oahn, ohue Frucht, — Eine Art von 881 Radack, von Chamisso gesammelt, deren Frucht noch nicht ganz reif 4 Linien lang ist, nach unten sich in den Stiel ver- schmälert, mit einer kurzen Behaarang (wie die Verzweigung der Inflorescenz und die Blume) bedeckt ist, und an ihren ‚ Kanten bis auf das unterste Viertel mit gradahstehenden, uu- ten dicken, nach oben ahgesetzt sich versehmälernden und hier auch glänzend schwarz aussehenden und wahrscheinlich einen Kleber absondernden Stächelchen, wie es scheint in ein- fachen Reihen, besetzt ist. Sie scheint eine neue Art, P. Chamissonis zu nennen, zu bilden, — Endlich P, zcosan- dra Sieber Fl. Maur. exs. suppl. n. 13, nur Bruchstücke der noch, wicht aufgeblühten Pflanze, welche mit den beiden ans der Mauritins -Insel beschriebenen Arten nicht ibereinzustim- . men scheint. . 2. Americange, 17 Arten, von denen ich einige noch berühren will. ‚ P. Pacurero HBK.befindet sich in einem Enmboldt- schen, von Kunth anerkannten Exemplar im Berliner Ge- neralherhar. Es hat auf den ersten Blick wegen der wohl erhaltenen grünen Farbe seiner Blätter gar nicht das Ansehen einer Pisonia,. und da die Inflorescenz noch gar wenig ent- wickelt au den Spitzen der Zweige versteckt liegt, so könnte man eher an eine Rhaunce oder Sapotee denken. Es scheint auch fast, als ob eine solche Verwechslung vorgefallen sei. Auf dem beiliegenden Zettel befindet sich nämlich Folgendes: „Vendem. an 8. Cumana No, 570, pacurero (8... .®)) vid, Loefl, iter pag. 204. in umbrosis Cnmanae siecis.” Loef- ling aber beschreibt a, a, 0. auch eine, von den Cumanen- ‚sern Pacurero genannte Pflanze ans der Gattung Sideroxy- %) Die wenigen, hier folgenden Buchstaben weiss ich nicht wit . Sicherheit zu deuten; ob S(andvia, 1 gynia?). 22r Bd, 75 Heft 56 882 lon, welche DeCeandolle unter den species minus hotae aufführt. Bei einem von Dr. H. Karsten in’ Columbien ge- sammelten Exemplare, welches Dr. Klotzsch für P, Paou- rero hält, steht aber „Tinterero Incol.”, es könnte also wohl sein, dass die Humboldt’sche Pflanze einen Trivialnamen'er- halten hätte, der ihr nicht zukommt, . Choisy sagt, diese Art sei von allen unbewehrten Arten die verbreitetste, und leicht an der Form und Schwärze ihrer Blätter .zu ‘erkennen. : Er sagt feruer, die gleich folgende P. nigricäns von Swartz sei ihr sehr nahestehend, ‘und vor- züglich durch mehr ledrige, ‚mehr braun-glänzende (füsco - kueidis), als schwarze Blätter zu unterscheiden, Nach dem uns vorliegenden Exemplar :von. Vahl (Hh. W. ». 7121.) möchten wir die Sache eher ganz umgekehrt angehen, nigri- cans habe getrocknet schwärzliche Blätter, Pacurero aber grüne. Choisy bringt ferner, Sprengel folgend, auch P. eucalyptifolia zu P. Pacurero, die gewiss nicht zusam- mengehören, . und "die er sorgfältig hätte getrennt - erhalten müssen, wenn er nicht durch Original- „Exemplare zu einer festen Veberzengung gekommen wäre, In den botanischen Gärten kommt unter dem Namen P, Pacurero eine Art vor (und wir ‘haben aus dem Leipziger dureh die Güte unseres Freundes Prof, Kunze hiervon Kennt- niss geschöpft), welche diesem Namen gewiss nicht angehört. Ihre Blätter erreichen eine Länge von 41/, bis 6”, bei einer Breite von 13 bis 16”, sie sind schr kurz gestielt, unten wenig verschmälert, aber nach oben in eine lange, spitz aus gezogene, gewöhnlich etwäs:sichelig gekrümmte Spitze aus- gehend, sonst ganz kahl, nur in der Jugend mit einem kaum‘ bemerkbaren, kurzen Haaranfing verschen. Im botanischen Garten za Göttingen war dieser Strauch unter dem Namen . Dex auch hlühend, Die in der Knospe lang gezogenen, 883 keulenförmigen Blumen. silzen .büschelweise: beisammen , und haben lang hervortretende-Staubgefässe, sind wohl tier männ- lich, aussen haben sie eine geringe Menge .sehr-kleiner, zer- streut stehender Härchen, die Bracten sind deutlich gefranzt, Woher. die. Pflanze stamınt, wie ihre Fracht ‚beschaffen ist, weiss ich‘nicht, ist es. vielleicht P. eucalyptifolia Kth, oder comosa Choisy DC. pr.XII. :p. 444. n, 16? "Wenn jener columhische Tinterero, welchen Klotzsch für P. Pacurero hält, ‚so wie die von C. Ehrenberg in St. Thomas gesainmelion nnd von mir für'P. nigricans ge- haltenen Exemplare richtig hestimmt wären, so. würden diese ‚beiden Arten sich durch die Frucht etwas ‘verschieden zeigen, denn die erstere ‘hat eine ungefähr 4 Linien lange, schmal ‚ellipsoidische Frucht, welche au beiden Enden gar wenig zu- gespitzt ist, und ausser dem 5 :schr wenig ‚stärker bemerk- lichen Längsrippen noch eine’ Menge ‚zwischen. ihnen liegen- .der hat, so dass diese fructüs müultieostatas zu nennen ist; bei der audern dagegen ist die Frucht, welche. offenbar viel „weniger entwickelt ist, 33/, Linien lang,:aber schlanker, und zeigt iur 'schwache Spuren einer Furchung. Von .einex solchen Furchung‘ ist. aber bei den Beschrei- bangen. der Frucht von P. nigricans Swartz und P, inermis -Jaog., welche zu einer Art zusammengereehnet werden, gär nicht ‚die Rede; beide Beschreibmigen sind keineswegs übereinstim- mend, wie denn auch in Bezug. auf das Uebrige Zweifel er- hoben werden können. P. inexmis.. hat ‚eine Bacca :oblonga teres .obtusa 1-locularis,. :von der noch gesagt wird: „nigri- „rat, mollis est pulpamque continet albicantem.” . Bei P. ni- gricans ist die Frucht: Bacca ovalis glabra nigra 1-sperma. Ferner ist P, inermis auf. die ‘Weise .dioeeisch, "dass eine Pflanze hermaphroditische; aber sterile Blumen trägt, indem ‚die sieben Stanbgefässe aus der Blume hervorragen, ‚der Griffel 56 * ’ 834 ober kurz ist (in welchem Verhältniss er zu den anderen Blumentheilen steht, wird nicht angegeben), eine andere Pflanze aber hermaphroditische, fertile Blumen trägt, in welchen die 6 Staubgefässe doppelt kürzer als das Perigon sind, während der Griffel etwas länger is. — Bei P, nigricans dagegen sind hermaphroditische, fertile Blumen mit zahlreichen männ- lichen, abortirenden zusammen in derselben Inflorescenz, wie es scheint. Nur die ersteren werden beschrieben mit sieben Stanbgefässen, welche aus dem Grunde des Perigons hervor- gehen und kurz sind (wie kurz?), während der Griffel kaum die Länge des Perigons hat. Noch zeigt das Perigon der fertilen Blumen bei beiden Pflanzen eine bedeutende Verschie- denheit, denn wenn es bei P, inermis ein röhriges, abfallen- des, mit fünfzähniger, spitzer Oeffuung genannt wird, so be- zeichnet Swartz das seiner P, nigricens als eylörmig, fast bauchig, beinahe 5-eckig, mit 5-spaltigen Sanme, dessen Zipfel eyförmig, spitz und aufrecht sind. Das sollten diesel- ben Pflanzen sein? Choisy hat sie nach dem Vorgange An- derer vereinigt, hält. sich aber mehr an die Beschreibung vor Swartz, welcher er, wie es scheint, eigue Beobachtungen an- den Exemplaren, welche er für P. nigricans gehalten kat, zuseizi, Aus den Beschreibungen jener beiden Autoren, die wir als zuverlässig beide erkannt haben, müssen wir an ‚zwei Arten glauben, die leicht wieder aufgesucht werden kön- nen, da ihre Fundorte genau angegeben sind. In wiefern Choisy’s var. 8. oblonga zu der nigricans gehöre, wissen wir nicht, wahrscheinlich ist es eine ganz andere Art. Im Berliner Generalherbar sind noch Exemplare _von Pisonia ai- öricans von Klotzsoh bestimmt, nämlich aus dem engli- schen Guiana von Rich, Schomburgk gesammelt (n.1031.), früher: als P, obovate Kl. non Lk, bestimmt, und daun aus Columbien von Moritz 1844 gesendet (n. 393, il. Dec. cor- 885 viridi-purpurea, odoratissima). Beide scheinen mir nicht zu- sammen zu gehören, da sie sich darch die Blätter schon un- terscheiden, aber ihre Blumen sind verschiedenen Geschlech- tes und die Früchte fehlen, somit ist kein sicheres Urtheil darüber zu fällen, Von den 3 übrigen antillischen Species habe ich P. discolor Spr. und .P. obtusata Sw., bei welchen Choisy den von Swartz angegebenen Fundort vergessen hat, nicht gesehen; wohl aber die P. 'subcordata Sw., wel- che durch ihre Frucht sich sehr auszeichnet, Von den übrigen amerikanischen, so wie von den wenig und ganz unbekannten Arten werde ich. später gelegentlich Einiges mittheilen. Register der .. im den Abhandlungen vorkommenden. nn Pflanzen-Namen. Abelmoschus 54, ' j . Abutilon 558. 4. Ba “ Acacia 581, Aoanthus 657. Acrocarpidium 75. Acrostichum 575. Adenocalymna 561. Adenocystis 441. Adenostemma 572, Adiantum 577. 8. Aegiphila 565. Aglaozonia 461. Ahnfeldtia omu, 141 — 4. Alchornea 797, Alectorolophus 685. Alectra 564. Alisma 272. Alkanna 640, u Allium acutilorum 242. albidum 236, Ampeloprasum 239, Baumar- nisnum 241. Byzantinum 240. Carduchorum 287. sardie” " stemon 242. caspiam 235. Caucasicum 244. eiliatum 243, en . bescens 242. favescens 237. flavum, globosum 244. ee 239. guitatum 248, lencanthum 240. margaritsceum 243, m m tanam, moschatum 244. multilorum 289. neapolitanum, m 235. pallens 244, paniculatum 243. paradoxum 235. palcher v 243. rotundum 240, rubellum 238. rupestre, saxatile 244. Schoe= . noprasum 245. sphaerocephalnm 242. syntamantıum, tenue 288. vineale 242. Almas 833. 4. Alpinia 79. Alsodeia 50, Alsophila 580, Altexnanthera 149. Amajoua 75. Ambrinia 182, Ambrosia omn. 156. 7. Amphilochia 796, Amphirrox 50, Anabasis 198. Anacamptis 285. Anacardium 58. 797. Anarrlinum 718. Anchietea 555. Anchusa 638—5. Anemone 556. Angraecum 857. 65. Aniseia 68. Anomostepkium 570. Anona 465. Anoplon 670. Anthochlamys 186. Antirrhinum 719, Apocynum 569. 752. Aptexia 77. Arceuthobium 308, Aristida 343, Aristolochia 69. 620. Arnebia 640. Artanthe omn. 76. 7. 574. Artemisia omn, 162. $, Arthrocnemum 187. Arthrostemma 540, 1. Arum 271. " Asarca 861. 2. Asclepias 568. Asparagus omn, 265. 6. Asperugo 645. Asphodeius omn, 260-2. Aspidium 578. 9. Asplenium 577. Atriplex 182, 3, Atropa 738. Waccharis 870. Bacopa 74, Banana 49% Banisteria omn. 15 — 9. 547. Batatas 67. Bauhinia 528, Begonia 63. Berberis 154. 352. 556. Besleria 471. Betn 180. Betnla 333. Biatora 356. 8. 61. Bidens 570. Bignonia 558. Rixa 49. 555. Blepharandra omn. 7. Blitum 182, Bolbophylium 835. 64, Borrago 682, 887 888 Bouchea 565. Bougainvillea 805. Brachtia 858. Brachymenium 582. Brachypteris 13. Brazeria 590. Bredemeyera 51. Brunfelsia 564. Bryophylium 63. Buchnera 564. Buddleia 564. Bulbocodium 257. Bunchosia omn. 11. Bungea 685, Butomus 271, Byrsonima omn. 3-6. 547. 799. Caccinia 647. Gacaucia 73. Calliandra 531. Calyptrantles 172. Calystegia 746. Camarea 27. Cambessedesia 537. Cameridium 857. Camphoresma 186. Camptosema 516. Canavalia 517. Canna 78, Cannabis 608. Carex 345 —7. Carpinas 331. Caryocar 547. 802. Casearia 71. 801. Cassia 527. 8. 798. Castanea 331. Caulerpa 129, 30. 44. Cecropia 70, Celosia 148. Ceisia 731-8.) Celtis 146. 601. Centropogon 64. Centrosema 514. Cephalanthera 289, Ceratocarpus 184. Gerinthe 628, Cetraria 361. Ohaetogastra 540, Chauvinia 137— 2. Cheilanthes 578. Chenopodium 151, 180. 1. 2. Chloraea 862 —4. Chorda, 441. Chorisia 551. Chroolepus 359, Chrysophyllum 64, Cicendia omn. 33. Cissampelos 71. Citrus 56.8 Cladonia 360. 1. Cleistes 816, Clematis 556, Cleome 470. 556. Clerodendron 74. Clidemia 542, Cocoulus 71. Coeloglossum 287. Coffea .804. Colchicum 258. Collaea 515. 6. Collema 354. 9, 60. 1. 2. Comhretum 72. 796, Comperia -287. Conceveiba 72, Conchoria 555. Copomorpha 75. Convolvulus 741 — 6, Corallorrhiza 883. Cordia omn. 68. "Corispermum 186. Corradoria 131 —4. Corylus 329, 30, Costus 79. 80. Conroupita 175. Coutonbea omn. 33. 64. Cremantum 544. 5. Oressa 747, Crotalaria 511. 2, Cuphea 796. Cupressus 304. Cuscuta 747. 8. 808. Cuspidaria 560. Cutleria 448 — 50. Cyathea 579, Cynoglossum 645, Cynometra 73. Cypipodium 811. Cyrtopodium 852. Cytinus 619. Balbergia 526, Daphne 610-4. Datura 735. Davillea 47. Dejanira 567. Desmodium 514. Diarthron 609. Dictyopteris 456. 7. Dictyosiphon 445. Dictyota 451 —5. 29 890 Digitalis 705. 6, Dioclea 517. Diospyros 75. 145. Diothonaea 842. Dipladenia 568. Diplostromium 424. Dipteracanthus 471. Disperis 860, ” . Bu Ditassa 567. . ee Dodartia 705. " ! Dodecas 59. Doliocarpus omn, 47. 8. Dracunculus 271. Drymaria 52. Duguetia 557. Duranta 565. Eichinopsilen 185. Echinospermum 644. B . Echites 568. Echium 629. 30, Elzeaguus 614, Empetrum 218, Enckea 75. Eudocarpon 360, Engelmannia 155. Enterolobium 531. Ephebe 362. Ephedra 807. ee chi Ann Epidendrum agathosmicum, cardioglossum „ Dendrobii sa. Horibun- dum 840. Funkii 839. grammatoglossum 837. Humboldtii 836, Klotzscheanum 838. matutinum 840. Moritzii, Pamplonense 837. Philippii 840. Schlimü 838. Sellowii 839. Toyarense, xantıo- leueum 838, " Epipactis 289. 90. Eragrostis 344. Erigeron 571. Erinus 705. Eriogonum omn. 149. Eriope 566, Eriosema 519-— 22. Erythrina 517, Erythroxylum 798. Esenbeckia 796. Esterhazya 564, Eufragia 687. Eugenta omn. 172— 4, 535. 6. 792. Eulophia 854. 66. Eupatoriam 571. 2. Eupkorbia omn. 151 — 3. 797. Euphrasia 685, Eurotia 184, Eustoma 32. Evelyna 842. Ezadenus 45. Fagus 331. Ficus 608, Filago 164. Fiotovia 569. Fridericia 560, Fritillaria 231. 2. Glages 226— 58. Gaillardia 161, 349. Galactia 514. Galeaudra 855. Galphimia 799. Gandichandia omn. 27. Gauliheria 558. Gaylussacia 558. Gentiana oma. 41-4. Glechon 566. Globularia 653. 4 Gloxinia 473, Gnaphalium 570. Gomphia 57. Goodyera 290, 861, Gossypium 54. Gouania 797.. Gratiola 706, Guarea 72. Gustavia 72. 175. Gutierrezia 331. Gymnadenia 286. Gymnandra 652, Gymnopsis 570. Gynandropsis 470. Gyrandra 32. Mabenaria 811. 2. 3.4. 59. 60. Halanthium 198. Halenia omn. 45. 6. Halimocnemis 192. 3, Halocnemum 187. Halgdietyon 434. Halogeton 193, Haplosiphon 439. Hedeoma 592. Heliantnus 159. 60. Helicteres 550. Beliconia 78. Heliophytum 69, Heliotropium 626—8. Herpestis 474. Herpoclaeta 135. Heteröpteris omn. 19— 21. 548. 799. Bibiscus 54. Himandactylias 134. Himantoglossum 287, Hippoeratea 72. Hippophas 614. 891 892 Hiraca omn, 23—6, Hostmannia 58, Humiriam 800. Humulus 608. Hydrolea 69. Hymenaea 528. Hyoscyamus 736, 7. Hypericum 549. Hyptis 74. 5. 565. 6. Jacaranda 563. Jambosa 174. 5. 535. Jantha 733, lex 58. imbricaria 358. 62. Inga 531. lonidiam 555. Ipomoea 65—7. Iris 348. Juncus 348. Keithia 566. Kielmeyera 549, Kochia 185. 6, Yacistema 75. Lagerströmia 59. Leguncularia 73, Lamium 59%. Lantana 565, Laplacea 549. Lastandra 638. Lathraea 670. Laurus 618. Lavoisiera 537, Lecidea 354. 5. 6. 8. 9. 60. 1.2 Lecanora 353. 4. 6. 8. 9. 61. 2. Lecythis 175. Leianthus 41. Lemna 270. Leonotis 74. 567. Leonurus 74, Lepanthes 819. 20, Leptogium 360, Leptolohium 526, Lichina 856, Lilium 233, 4. Limpanthemum 46. Limodorum 289. Limosella 705. Linaria 713 — 8. Lindernia 706. Lippia 565. 651. Lisianthus omn. 837 —40. 567. Lissochilus 865. Lithodora 639. 893 Lithospermum 638. 9. Lobelia 64, Lomaria 576. Lophopteris 12. Loranthus 802. Lühea 550. Lundia 561, Luzula Alopecurus 417. arcuata 404. Banksiana 442. campestris 407. Canariensis 390. caricina 448. Chilensis 411. comosa 413. ele- N gans 392. ‚favescens 385. Forsteri 336. gigantea 398. Iactea 391. I intea 396. nemoros2, nivea 394. nodulosa 410. pediformis 419. Peruviana 417. pilosa 383, plumosa 387. purpurea 397, zur fescens 385. spadicea 399. spicata 414. sylvatica 388, Lycium 738. Lycopsis 635, Lygia 609. Machaerium 525. Macromitrium 581. Malachra 52. Malpighia omn. 2. Manettia 803. Mangifera 58. Maranta omn. 78. 9. Marcetia 538. | Marsypianthes 75. Masdeyallia 818, 9. Mattia. 647. &. Maxillaria 855. Melampyrum 679. Melochia omn, 55. 467. 550. 800, Moyenia 570. Miconia 542 —4. Microlepis 541. Microlicia 537. Mieromeria 593. Mierostylis 834. Mikania 572. Miltonia 851. Mimosa 529. 30. Miscolobium 526. Mollugo 52, Moltkia, 638. | Morus 602. Muscari omn. 252—6. Myosotis omn. 6418. Myrcia 170. 1, 533. A 794. Myristica 75, Myrsine 808. Myrtus 170. Naevia 354. Nectandra 806. Nematantıus 472. Neottia 290, Nephroma 358. 22r Bd. 75 Heft, 57 894 Nerium 752. Neurocarpum 514. Nonnea 630— 2. Obione 184. Ocimum 565. Octomeria 817. Ocymum 74. Odontites 687. Odontoglessum 848 — 50 Oenothera 15%. Olafsenia- 130. Omphalodes 646. Oncidiam 843 — 7, Onosma 636, 7. Opegrapha 354. 6. Ophrys 288. Orchis acaminata 279. aflinis 285. onssidea 279. Navescens 281. Ba- leata 278. globosa 279. Iherica, incarnata, lancihracteata 285. laxilora 283. lepiophylia 282. longieruris 278, maculata 284. mascula 280, maxima 278, militaris 277. Morio 280. platychila 283. provincialis 281. rariflora, rubra 279, saccifera 284, sphae- rica 279. Taurica 278. tenuifoli@ 281. tephrosanthos 278. Traun- steineri, triphylla 284, Ornithidium 856, Ornithogalum arcuatum 250. bifolium, brachystachys 248. exsoapum, fimbriatum 246. graciliflorum 248. montanum, nanum 246. nat- bonense 249. nivale 247. Pyrenaicum 249, refractum 245. Roeg- nerianum 246, Ruthonieum 247, stachyoides, sulphuroum 249. tenuifolium 247. umbellatum 250. Orobanche alba 663. alpigena 668. antirrhina 664, arachnoldea 669. earyophyliacen 666. comosa 670, comnata 669, olatior 665. Epi- thymum 664. Hederae, Iucorum 667. pruinosa 664. psilaudra 668. quadrifida,, vubens, segetum, stigmatodes 665. vulgaris 668. Oritbyia 226, Orthosorus 459 — 61. Ostrya 331, Osyris 616. Oxalis 56. 545. Ozypetalum 567. 8. Pachira 71. 551. Panderia 186. Panisum 340, Parietaria 605-—7, Paris 266, Paritium 54. Paspalum 341. Passiflora omn. 59. 60, Pavonia 54. 469, 551. 2. 801, Pedicularis 679--— 83, Peixotea 548, Peltigera 360, Peltoden 565, Peperomia 75, Periandra 514. 895 Persea 805. Pertusaria. 360. Petrea 565. Phacochorda 442-5, Phalaenopsis 864, Pharbitis 68, Phaseolus 518. 9, Phelipaea 660— 3, Physalis 738. Physochlaena 737. Pilumna 843. Pinus 295 —8. Piriqueta 63, Pisonia 868— 85. Pithecoctenium 561. Pithecolebium 73. 531. Placodium 354. 5. 6. 8. 61. 2. Platanthera 285. Platanıs 336. Pleurothallis Beyrichii 829. bilamellata 830. Cahellensis 832, Cha- maestelis 825. chloidoplylla 830, crassifolia 832 dendrophila, Hoffmannseggiana 827. ionantha 830, Kiotzschiana 825. Iconto- giossa 831. Meridana 826. Moritzii, pachyphylia 824. pedan- culata 822, rhodoxantlıa 825. vostrillora 827. Schiedei 826. semi- pellucida 823, Sonderana 830, tripteris 829, velaticaulis 824. velatipes 828. xanthochlora 823. xiphochila 831. Plumbago 69, Poiretia 514 Poivrea 74. Polygala omn. 50, 1. 546. Polygonum 266.7. Acetosum 200. alpestre 201, 337, alpiaum, ampkibimm 497. arenarium 200. aviculare 203. Bistorta 196, Brasiliense 206. carneum 197. Chilense 206. Convolvalus 197. erectum 199. 204, Iumifusum 205, Hydropiper 198. lapathifolium 197. littorale 204, maritimum 202, Meyeni 205. minus, mite 198. nanım 205, paro- nychioides 202. patulum, Persicaria 198. pluriflorum 202. 387. provinciale 204. Rayi 202. reticulatum 200. Ruizianum 207. setosum 198. striatum 206, strictum 199, siypticam 207. tro- picum 205. 337. Polypodium 576. Potamogeton 274. Prescottia 814. Priva 69, Prockia 555. Pseuderiopsis 853. Psidium 169, 582. 3. Psilostemon 632. Psora 359. 6. Psychotria 804. Pteris 577. Pulmonaria 639. Punctaria 425 — 9. Puschkinia 252. Pyrostegia 558. . 57 # 896 Quararibea 55. Quassia 56. , , m 7. ash cus Aegilops 321. alpestris 318. Cerris 321. coccifera 317. dsho- a ehonels 328, Esculus 322. Iberica 325. Ilex 317. infectoria 318. lamprophyilos, longifolia 327. macranthera 321. pedun- culillora 324. pinnatiloba 326. Pontica 319, pubescens 824. Py- zenaica 323, syspirensis 328, Täirkeana 317. valentina 819. virens 147. - FEamalina 361, BRenealmia 80. RBestrepia 817. Rhinanihus 684, .. Rindera 648. Rocoella 858, 61. Bollinia 557. Rochelia 649. Rumex 207 —12. Ruscus 268. Sabicea 804, Salicornia 187. Salvia 567. 86 —9. Salviastrum 585, Sauvagesia 555. Scaphyglottis 855. - Schanginia omn. 188 — 92. Schlegelia omn, 73. 4. Schwidcelia 798. Schultesia omn. 34. 5, 64. . or Schwenckia 564.1} Scilla omn. 250 —2, Scrophularia 706 —12. Scoytosiphon 430 — 3. Securidaca 546. Senecio 569. Serapias 288, Sesarum 655, Setaria 339, Sida 54. 5. 469. 552. 3. Siphanthera 537. Sioanea omn, 56. Smilax 268, Sohralia 815. Solanun 737. 8, Solenauthus 647. Soranthera 425. Spachea omn. 9. Sparganiam 269, Spathodea 561. Spigelia 64, Spinacia 184, Spirantkes 290, Sponia 805. Stachys 595, Sn mm N ren nn, Stelis 821. 2. Stemodia 475. Stenolobium 514. Stenorrhynchus 845. Stereothalia 446, Stevia 572, Sticta -359. Stigmaphyllon omn, 18. 2 Stilophora 486. 7. Stipa 342, Sturmia 834, Symplytum 632. 3. Symplocos 75. ' Tachia 41. Tacsonia omn. 62. Talisia 71. Tamns 268. 9 Taxus 305. Tecoma 562. 803. Telipogon 851, Tephrosia 513. Terminalia 73. Tetracer2 omn. 49. Tetragonosperma 167, Tetrapteris 548, Theohroma 55. Theresia 233, Thesium 616. 7. Thryallis 799. Tiymelaea 610. Tournefortia 626. Tragopyrum 213. Trembleya 538. Trichotheofum 354 Tricladia 144. Triglochin 273. Trigonia omn. 28-—31. 51. Triopteris omn. 21— A Triplaris 75. Tristemon 352. Triumfetta 55. 466. 550. Trixago 687. Troximon 165, Tolipa 225. 6. Turnera 62. 555, 802. Typha 269, Ulmus 599. Ungnadis heptaphylia 352. Urceolaria 353. 6. 9 62. Urtica' 605. Valeriana 573. Veratrum 259. 898 Verbascum alpigenum 724. Banaticum 726. hetonicaefolium 722. chry- sorrhachos 728. guaphalodes 729, Lagurus 722. macroplyllum 728. molle 723, oreophilum 726. orientale 727. ovalifolium 722. oxycarpum 729. parvifllorum 730. phlomoides 719. phoenizeum “30, pilematophorum 721. pyramidatum 725. repandum, -rubi- ginosum 730. saccatum 722. sinuatum 726. Speciosum 728. spe- ctabile 730. sphenandroides, spinosum 731. thapsoides 720, Thapsus 719, undulatam 724 vimineum 720. Wilhelmsianum 729. Verbena 564. 651. Verbesina 570. Vernonia 572. 3. Veronica acinifolia, Albanica 701. amoena 702. Anagallis, anagal- loides 688, anisophylla 691. arvensis 702. Austriaca 693. Bec- cabunga 688. biloba 700. Buzxbaumii 702. Caucasica 694. Cha- maedrys 689. ceratocarpa, Crista Galli 702. Cymbalaria, Kli- formis 705. gentianoides 699, hederaefolia 703. Kurdioa. 698. latifolia 693. "Liwanensis 698. mazxima 692. minima 700, multi- üida 696. nigricans, officinalis 695. Orientalis, parvifolia. 695.. pectinata 696. petraea 698. phoenicantha 690. Praecox 701. prostrata 694. reticulata 702. secundiflora 691. serpyllifolia 699. spicata 688. syspirensis 698. telephiifolia 699. tenuifolia 697. umbrosa 691. urticaefolia 692. verna 701. Verrucaria 355. 6. 8, Vinca 751. Viola 555. Viscum 307. Vitez 565. 652, Vochysia 58, Voyria 41. 65. 'Waltheria 55. 556. Weigeltia 75. 803. Waulfia 570. Wyattia 437. 8, Xestaea 55. Ximenia 71. Zannichellia 274. Zielkova 298. Zeora 355. 6. 8. 60. 1. Zieyhera 562. Zizyphus 798, Zonaria 463. A. ‚Zornia 513. Verbesserungen. S. 62. Z. 3. Tacsonia f. Tasconia. S, 352, 7. 24. heptaphylla f. hetptaphyllia. 8.813. 2. 2. lunatis £. lanatis. S. 814. 2.10. vorige £. folgende, S. 819. 2. 7. incurvis f. inversis. 8. 825. Z. 15. rhodoxantha f. rhodotantha. 8: 827. 2.18. Binns £. Binus, 8. 828. Z, 21. hinter sind gehört ein : S. 839. 71. 17. hinter Amphiglottium ein 2 S. 841. 2. 9v.u. adnatum f, eductum, 8.866. Z. 11 v. u. einfach f. vierfach. 8.866, Z. 8v. u. speciosa f. CapecioRa, — @ehbauersche Buchdruckerei in Halle, Lennaea AIU Linnaea AXU Sf H CFScherea fell NS S Au y I N N N Ro N